عليرغم شكايت هاي ظاهري برمر حاكم نظامي آمريكايي عراق و وزراي امور خارجه و دفاع و مشاور شوراي امنيت ملي آمريكا از به اصطلاح دخالت هاي ايران در عراق، سفر جك استراو وزير خارجه انگليس به تهران در دو هفته قبل و نحوه شكل گيري شوراي حكومت انتقالي عراق در هفته گذشته و حضور پيش بيني نشده چهره هاي مؤثر علاقمند به ايران در اين شورا و بالاخره ديدار روز پنجشنبه سرجيو دوملو نماينده دبيركل سازمان ملل متحد در عراق از تهران و ملاقات هاي وي با مسئولين طراز اول كشور فرصت مناسبي را فراهم ساخت تا بار ديگر اهميت نقش جمهوري اسلامي ايران در شكل گيري آينده عراق مورد تأكيد قرار گيرد.
قسمت مهمي از سخنان جك استراو و سرجيودوملو با مقامات ايراني به درخواست ايفاي نقش مثبت جمهوري اسلامي ايران در صحنه هاي مختلف عراق از امور سياسي تا بازسازي اختصاص داشت.
پس از سفر استراو به ايران هفته گذشته پل برمر شوراي حكومت انتقالي را با اختياراتي بسيار فراتر از آنچه كه در گذشته توسط مقامات آمريكايي پذيرفته شده بود تشكيل داد. او ضمن دادن قول عدم استفاده از حق وتوي خود بر تصميمات شورا، اصرار فراواني بر شركت عناصر رده اول گروه هاي سياسي عراقي كه در زمره علاقمندان جمهوري اسلامي ايران به شمار مي آمدند، در اين شورا داشت. به نحوي كه نه تنها سهمي بيش از نيمي از اعضاي بيست و پنج نفره اين شورا به شيعيان تعلق گرفت كه تقريبا همگي ايشان از علاقمندان به ايران هستند،بلكه در ميان اين شيعيان چهره هاي صاحب نامي همچون حجت الاسلام عبدالعزيز حكيم و دكتر جعفري ديده مي شوند كه مشهور به اين هستند كه قرائت ايشان از شئون سياسي اسلام مشابه قرائت نظريه پردازان جمهوري اسلامي ايران است.
در ميان غيرشيعيان نيز حضور پنج چهره كرد كه روابط ديرينه دهها ساله با ايران داشته اند و يك نفر تركمن و يك نفر آشوري كه در طول يك دهه اخير رفت و آمدهاي خوبي با جمهوري اسلامي ايران داشته اند بسيار قابل توجه است.
اين در حالي است كه در جلسات معارضين در واشنگتن و لندن و اربيل كه قبل از حمله آمريكا به عراق تشكيل شد تركيب شورا موضوع پرمناقشه ميان زلمي خليل زاد نماينده آمريكا و سران معارضين بود زيرا آمريكايي ها همواره در مورد حضور پررنگ عناصر ريشه دار معارضه به خصوص آنان كه ارتباطات گرمي با ايران داشتند، ملاحظه داشتند.
گرفتاري هاي امنيتي و اجرايي آمريكايي ها در طول سه ماه پس از حمله، آنان را به اين نتيجه رساند كه هرچه زودتر بخشي از بار مسائل اجرايي را به دوش عراقي ها بيندازند. اما علاوه بر اين برمر و همكارانش بر اين باور هستند كه اكنون كه شيعيان بعد از چندين دهه توانسته اند اكثريت را در اداره امور به دست آورند، رهين منت آمريكا خواهند بود و مخالفتشان با سياست هاي آتي آمريكا در اين كشور را به حداقل خواهند رساند و همين امر سبب بازماندن دست آمريكا براي مقابله با حملات نظامي است كه تاكنون همگي از سوي عرب هاي سني بوده است.
اما ضروري است كه شيعيان عراقي به اين نكته توجه داشته باشند كه اولاً داشتن اكثريت شيعه مذهب ها در شوراي حكومت انتقالي به معناي داشتن اقتدار شيعيان در حاكميت عراق نيست زيرا در ميان اين شيعه مذهب ها طيف وسيعي از سليقه هاي متفاوت سياسي وجود دارد .
ثانياً، زمينه هاي قبلي و تاريخي تعارض بين پيروان اقوام و مذاهب مختلف در عراق به خصوص در تاريخ معاصر اين كشور ظرفيت بالقوه بالايي را براي درگيري هاي خشونت بار فراهم مي سازد كه شريك ائتلافي آمريكا يعني انگليس سابقه ديرينه اي در بهره برداري از اين ظرفيت ها در كشورهاي مختلف از جمله عراق داشته است. البته رفتار حكيمانه گروه هاي سياسي مذهبي شيعه با ساير اقوام و به خصوص رابطه گرم ديرينه ايشان با كردها خود كاهش دهنده زمينه هاي خطر است.
ثالثاً، حاكميت واقعي تنها براساس مردم سالاري محقق مي شود كه تنها از طريق مشاركت عمومي مردم عراق با معيار هر نفر يك رأي در انتخابات امكان پذير است. حضور سيزده شيعه تبار در شورا نمي تواند جايگزين اين مهم باشد. لذا گروه هاي شيعه به ويژه مجلس اعلي و حزب الدعوه بايد بر فراهم كردن زمينه انتخابات آزاد پافشاري كنند و بي ترديد تركيب جمعيتي عراق و گرايشهاي عميق ديني شيعيان عراق موجب مي شود تا در چنين وضعيتي حكومت مطلوب ايشان شكل گيرد.
تجربيات گذشته نشان مي دهد كه آمريكا مردم سالاري و دموكراسي را كه مطابق با تعاريف و معيارهاي گزينش خودش نباشد محترم نمي شمارد و از شكل گيري آن ممانعت به عمل مي آورد اما اين نكته را هم نبايد از نظر دور داشت كه تناقض عمل و شعار آمريكا بيش از همه به زيان خود آن كشور خواهد بود و پافشاري شيعيان براي برپايي دموكراسي در عراق چالشگاه مهلكي براي آمريكا مي باشد.