خبرنگاران و امدادگران خارجي گزارش مي كنند
چهار روايت از بم
|
|
گروه اجتماعي: خبرنگاران و امدادگران خارجي حاضر در بم هر يك روايتي از عمق فاجعه و نيز صحنه هاي ايثار و نوع دوستي ايرانيان نسبت به هموطنان زلزله زده خود را به تصوير كشيده اند كه خواندني است.
روايت فرانسوي از بازگشايي مدارس
خبرگزاري فرانسه ديروز سه شنبه در گزارشي از بازگشت دانش آموزان بم به مدرسه مي نويسد: در اطاقك پيش ساخته اي كه به سختي بزرگتر از يك ميني بوس است، در مقابل يك تخته سياه، پنج رديف نيمكت قرار داده شده است.
كودكان نجات يافته از زلزله بم در بيرون از اين اطاقك براي ثبت نام مدرسه صف كشيده اند.
نخستين روز بازگشت به مدرسه براي اين كودكان كه به دنبال دوستان و معلمان خود مي گردند و با واقعيت دشوار مرگ آناني كه كشته شدند مواجه مي شوند و نيز دانش آموزاني را كه زنده مانده اند در آغوش مي گيرند، روزي همراه با درگيري و آشفتگي احساسات و ضربات روحي است.
«نرگس عيار» كه هنوز از مصيبتي كه هنگامي كه اين شهر باستاني در خواب بود به آن وارد آمد، نگران و حيران است، گفت كه انگيزه و تمايلي براي درس خواندن ندارد.
وي گفت: «وقتي من كتابي را باز مي كنم، چهره كودكان كشته شده و شهر ويران شده مان را در آن مي بينم. ما به كمك روحي و رواني نياز داريم.»
براساس برآوردهاي صورت گرفته، زمين لرزه بم بين ۳۰ تا ۳۵ هزار كشته برجا گذاشت، بيشتر ساختمان هاي اين شهر را ويران و ارگ معروف اين شهر را كه يكي از قديمي ترين بناهاي گلي جهان است با خاك يكسان كرد.
با كمك صندوق كودكان سازان ملل (يونيسف) و هلال احمر ايران، مقامات محلي به منظور انجام كار دشوار سنجش و ارزيابي ميزان كامل اين مصيبت از طريق ثبت نام دانش آموزان و معلمان زنده مانده از زلزله، در چادرها و خانه هاي پيش ساخته بم گرد آمدند.
مقامات ايراني سرگرم برنامه ريزي براي احداث ۱۵ هزار ساختمان موقت هستند كه بسياري از آنها جايگزين ۱۳۱ مدرسه اين شهر مي شوند، مدارسي كه در نتيجه زلزله ويران شده و يا به گونه اي غير قابل استفاده ، خسارت ديده اند.
اما هنوز چند روزي طول مي كشد تا كلاس هاي درس به گونه اي كامل و مناسب راه اندازي شوند و در ضمن دانش آموزان اكنون با نبود كيف و كتاب رو به رو هستند.
«محمد تقي زاده» رئيس آموزش و پرورش استان كرمان در گفت وگو با خبرگزاري فرانسه شمار معلمان و دانش آموزان كشته شده در زلزله بم را به ترتيب يك هزار و ۲۰۰ و ۱۰ هزار نفر تخمين زد.
به گفته وي، دستكم ۶ هزار كودك، حداقل يكي از والدين خود را از دست داده اند و شمار يتيمان اين زلزله نيز يكهزار و ۸۰۰ نفر برآورد شده است.
«ساناز» ۱۳ ساله به هنگام جست وجو در ميان دانش آموزان و تلاش براي يافتن دستكم يكي از همكلاسي هاي خود، ظاهر خود را شجاع نشان داد اما هيچ يك از آنان را پيدا نكرد.
او گفت كه روزي معلم تاريخ خود را ديدم. وي از من پرسيد كه آيا معلمان ديگر را ديده ام؟ من گفتم نه.
خانواده ساناز كه در حال دست و پنجه نرم كردن با اين مصيبت هستند، پدر و دو برادر را در اين زلزله از دست داده اند. ساناز اكنون با مادر و خواهر خود در يك چادر موقت زندگي مي كند.
ساناز كه چادر سياه (پوشش كامل اسلامي) پوشيده و مي گويد آينده اش هر چه كه خواست خدا باشد، است گفت: «با اين حال من مي خواهم كه به مدرسه باز گردم و يك حرفه ياد بگيرم و حتي به دانشگاه بروم.»
«فاطمه فرهنگي» معلم كامپيوتر نيز گفت: من مي خواهم بدانم كه دانش آموزان من چه شده اند، من نمي توانم هيچ يك از آنان را پيدا كنم و بسيار نگران هستم.
وي كه اميد كمي دارد كه كامپيوترهاي جديدي به زودي جايگزين كامپيوترهاي منهدم شده شوند، افزود: در حالي كه صبر را پيشه مي كنم، اما دوست دارم فيزيك يا رياضي درس بدهم، چون باز شدن كلاس ها بسيار مهم است.
روايت مالزيايي از عمق و وسعت فاجعه
از سوي ديگر روزنامه «استار» چاپ مالزي نيز در گزارشي به نقل از يك عضو صليب سرخ مالزي «عبدالرحمان ناصرخان» نوشت: بدترين تجربه شخصي زندگي من مشاهده خرابي وسيع و شدت رنج و عذاب زلزله زدگان بم بوده است.
ناصرخان مي گويد: پدران سرگردان به دنبال فرزندان خود اين سو و آن سو مي رفتند و زنان در حاليكه بر سينه خود مي زدند در غم از دست دادن شوهر و اعضاي خانواده شيون مي كردند.
ناصر خان از سوي ديگر در ادامه مشاهدات خود از زلزله ويرانگر بم گفت: بزرگترين رنج و عذاب بر جاي مانده از زلزله به كودكاني بر مي گردد كه والدين خود را در اين واقعه وحشتناك از دست داده اند.
وي كه در فيليپين نيز به كمك قربانيان سيل اخير آن كشور شتافته بود و در سيل هاي اخير مالزي هم به سيلزدگان كمك كرده است از همه مردم مالزي خواست كه به زلزله زدگان بم فكر كنند و به ياري آنان بشتابند.
ناصر خان تصريح كرد: مصائبي كه مردم مالزي از بلاياي طبيعي ديده اند در مقابل مصائب زلزله زدگان ايران بسيار اندك است.
يكي ديگر از اعضاي گروه صليب سرخ مالزي كه بصورت داوطلبانه به بم اعزام شده است، در اين باره گفت: به بازماندگان، چادر براي سكونت موقت داده شده است و اغلب آنان چادرهاي خود را در كنار منازل مخروبه خود به اميد يافتن اجساد نزديكان و خانواده هايشان برپا كرده اند.
وي افزود: كه در مكانهاي مناسبي هم چادرهايي براي درمان مجروحان سرپايي برافراشته شده اما آنان بيشتر ترجيح مي دهند در ميان خرابه هاي برجاي مانده از زلزله روز را به شب آورند.
وي افزود: اگر كسي با ديدن اين همه مصائبي كه بر ۴۰ هزار نفر از بازماندگان زلزله رفته است اشك نريزد، قطعا از انسانيت بدور است.
روايت آمريكايي از ايثار مردم
يك خبرنگار زن آمريكايي با بيش از ۴۰ سال سابقه مي گويد: من كه خود در جريان يك مأموريت خبري در پايتخت مكزيك با فاجعه زلزله روبرو بوده ام بهتر مي دانم كه معناي زلزله چيست و اين فاجعه چه تبعاتي مي تواند داشته باشد.
وي افزود: ايرانيها با مديريت كارآمد اين بحران و با استفاده از تجربه زلزله هاي گذشته نشان دادند كه مي توانند بر سخت ترين بحرانها نيز فائق آيند و آنچه كه براي من از همه مهمتر بود سخاوت و ايثاري بود كه مردم ايران از دل و جان براي كمك به زلزله زدگان اختصاص دادند.
خبرنگار ديگري گفت: مردم ايران نمونه اند و با نشان دادن همبستگي و همدردي خود با زلزله زدگان ثابت كردند كه نه در شعار و حرف بلكه در مرحله عمل مردم ايران پيشگام و نمونه اند.
در چنين فضايي از ايثار و از خودگذشتگي، والدين «ادن سيدمن» يك زن گردشگر آمريكايي كه همسرش را در فاجعه زلزله بم از دست داد، نيز قصد دارند به ياد اين واقعه، در شهرستان بم مدرسه اي احداث كنند.
روابط عمومي سازمان ايرانگردي و جهانگردي با اعلام اين خبر، افزود: اين زن ۳۶ ساله كه ساعاتي پس از وقوع زلزله، به علت جراحات وارده به بيمارستان كسري تهران منتقل شده بود، دوشنبه شب به همراه والدين خود، به آمريكا بازگشت.
براساس اين گزارش، والدين اين گردشگر آمريكايي كه براي تسكين روحي وي به ايران آمده بودند، هنگام ترك تهران، گفتند: قصد داريم به ياد اين حادثه، در شهرستان بم مدرسه اي بسازيم كه البته اين كار مستلزم موافقت و همكاري دولت ايران است.
روايت آلماني از عمليات امداد
در همين حال «اووه كينستله» عضو «انجمن كمك به حوادث غيرمترقبه» از ايالت بايرن آلمان كه در رأس يك تيم امدادگر به شهر بم رفته بود گفت: من شاهد فعاليت امدادگران ايراني و خارجي در شهر بم بودم و فكر مي كنم كه دو گروه امدادگر كار خود را بسيار حرفه اي انجام دادند.
وي روز سه شنبه در گفت وگو با ايرنا در برلين افزود: طبيعي است كه امدادگران ايراني به خاطر اينكه كار روزمره خود را در اين كشور انجام مي دهند سريع تر بودند اما همكاري دو طرف نيز بسيار مطلوب بود.
«كينستله» در عين حال تنظيم كار و برنامه ريزي براي كمك به زلزله زدگان را بسيار سخت خواند و افزود: با توجه به عظمت منطقه خسارت ديده در بم، سختي برنامه ريزي ربطي به سازمان هاي امداد ايران نداشت، بلكه به سختي موقعيت و شرايط در منطقه زلزله زده مربوط مي شد.
|