امروزه اتومبيل داشتن از نداشتن آن به مراتب دشوارتر است. به قول معروف آن كه اتومبيل شخصي ندارد يك درد دارد و كسي كه اتومبيل دارد هزار و يك درد.
دليل اصلي اين ادعا اين است كه كسي كه اتومبيل دارد بايد با مكانيك، باطري ساز، لوازم يدكي فروش و غيره براي قيمت كلنجار برود ولي كسي كه اتومبيل شخصي ندارد تنها با مسافركش ها به مشكل مي خورد.
يكي از گروه هايي كه صاحبان خودرو را از داشتن خودرو پشيمان مي كنند، مكانيك ها هستند؛ چراكه در برخي موارد آنچنان دستمزدي طلب مي كنند كه واقعاً باعث پشيماني از داشتن خودرو است.
كامران طالبي در يك تعميرگاه در خيابان قلهك درباره وضعيت قيمت دستمزد تعميركارها به خبرنگار ما گفت: به قول مكانيك ها مكانيكي هنر است و براي هنر نمي توان قيمت گذاشت.
وي افزود: اگر مكانيك فرد مراجعه كننده را نشناسد پول خوبي بابت اجرت تعمير از وي طلب مي كند. به همين دليل من سعي كرده ام هميشه اتومبيلم را براي تعمير نزد يك تعميركار ثابت ببرم.
وي خاطرنشان كرد: كمتر مكانيكي را مي توان پيدا كرد كه با كمي انصاف از مشتري پول بگيرد.
در همين ارتباط، يك مكانيك نيز درباره اجرت دستمزد گفت: دستمزد براساس برخي مشخصه ها تعيين مي شود.
غلا م مرادي نوع اتومبيل، محل واقع شدن تعميرگاه و كار انجام شده را از مهم ترين الگوهاي تعيين نرخ دستمزد اعلا م كرد و گفت: تغييرات حاصل از اين موارد چندان زياد نيست.
در همين حال رئيس اتحاديه مكانيسين هاي اتومبيل تهران گفت: اگر مشتري يك مكانيكي از ميزان دستمزد يا نحوه انجام كار شكايت كند آن محل تا يك ماه تعطيل خواهد شد.
رضا نيك آيين به ايرنا گفت: هر هفته حدود ۱۰ مورد شكايت از تعميركاران اتومبيل از سوي بازرسان سازمان بازرسي و تعزيرات حكومتي استان تهران به اتحاديه مكانيسين هاي اتومبيل تهران گزارش مي شود.
وي افزود: بيشتر اين شكايات در خصوص گرفتن دستمزد بيشتر از نرخ تعيين شده، انجام ندادن كار تعهد شده و دقيق و غيره بوده است.
به گفته اين مسؤول، دستمزدهاي اضافي گرفته شده از ۲۰۰ هزار تا دو ميليون ريال مي رسد.
وي تصريح كرد كه شكايت ها از سوي كارشناسان اتحاديه مورد بررسي قرار مي گيرد و نتيجه آن به سازمان بازرسي و تعزيرات حكومتي گزارش مي شود.
وي با اشاره به اين كه اين اتحاديه براي رسيدگي به شكايت ها با سازمان تعزيرات حكومتي ارتباط تنگاتنگي دارد، افزود: سال گذشته حدود ۶۰۰ مورد شكايت كه به اتحاديه گزارش شده بود، مورد رسيدگي قرار گرفت.
نيك آيين، اطلا عات ناكافي شهروندان در خصوص نحوه گزارش تخلفات تعميركاران خودرو را يكي از مهم ترين مشكلا ت اتحاديه عنوان كرد.
وي بر برخورد قاطع اتحاديه مكانيسين هاي اتومبيل با متخلفان اين صنف تأكيد كرد.
وي گفت: اعضاي صنف موظفند فهرست قيمت ارسالي اتحاديه را در معرض ديد مراجعه كنندگان قرار دهند.
وي با بيان اين كه بيش از ۱۷ رسته شغلي در اين صنف فعاليت مي كنند، افزود: اصل فهرست تعرفه قيمت و جواز كسبي كه براي صنف تعميركاران تهيه شده بايد در محل كار نصب شود ضمن آن كه كپي آن اعتباري ندارد.
نيك آيين با بيان اين كه بيش از ۱۵ سال است كه اتحاديه از طريق وزارت بازرگاني، مجمع صنفي و سازمان حمايت از مصرف كننده براي تعميركاران نرخ تعيين مي كند، اظهار داشت: تعيين تعرفه نرخ تعمير خودرو با كار كارشناسي انجام شده است.

آيا تا به حال فكر كرده ايد چنانچه ناوگان حمل ونقل عمومي در شهر نبود چگونه مي شد بر هزينه هاي سرسامآور تردد زندگي غلبه كرد؟
ناوگان حمل ونقل عمومي در واقع ابزاري است براي كاهش هزينه خانواده ها بويژه خانواده هاي كم درآمد و متوسط جامعه كه از نظر درآمدي نسبت به خانواده هاي پردرآمد جامعه در طبقات پايين تري قرار دارند. استفاده از اتوبوس به جاي تاكسي و يا وسايل حمل و نقل شخصي تأثير بسيار زيادي در كمك به اقتصاد خانواده ها دارد.
در اين روزها كه قيمت تمامي اجناس و كالا هاي موردنياز مردم روز به روز افزايش پيدا مي كند همه به دنبال راهي براي مقابله با اين روند هستند كه سوار شدن بر اتوبوس و استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي يكي از اين راهكارهاست. در حال حاضر پيمودن مسير انقلا ب تا راه آهن با اتوبوس تنها ۲۰۰ ريال هزينه دارد و اين در حالي است كه طي كردن همين مسير با تاكسي و يا وسيله نقليه شخصي بيش از دو هزار ريال هزينه دارد. بنابراين اهميت و فعاليت خطوط اتوبوسراني بيش از پيش نمايان مي شود.
به عنوان مثال، شما اگر بخواهيد از انقلا ب تا تجريش را با كرايه هاي شخصي و يا تاكسي برويد بايد حدود ۴ هزار ريال كرايه بپردازيد يا مثلا ً طي كردن مسير ميدان ولي عصر تا ميدان انقلا ب ۱۵۰۰ هزار ريال هزينه دارد و اين در حالي است كه پيمودن همين مسير با اتوبوس تنها ۲۰۰ ريال هزينه نياز دارد. اگر هر كس كمي آينده نگر باشد و به فكر جيب خود باشد كاملا ً درك مي كند كه تفاوت ۲۰۰ ريال با ۱۵۰۰ ريال چقدر است و مي ارزد با اتوبوس به مقصد برسد يا با تاكسي.
دولت و شهرداري نيز براي اين كه در اين زمينه فعال باشند و در جهت كمك به گروه كم درآمد جامعه گام برداشته باشند هر سال اقدام به خريد تعداد بسياري اتوبوس و افزايش تعداد اتوبوس هاي ناوگان حمل ونقل عمومي شهري مي كنند.
رضايي يك كارمند در اين باره مي گويد: من هميشه سعي مي كنم كه براي رفتن به محل كارم از اتوبوس استفاده كنم حتي اگر كمي سختي بكشم، زيرا براي افرادي مثل من بسيار باصرفه تر و اقتصادي  تر است.
وي با اشاره به ا ين كه قيمت و نرخ كرايه تاكسي ها در شهر هر روز متغير بوده و شاهد افزايش ۲۰ تا ۵۰ درصدي اين نرخ ها در سال هستيم، مي افزايد: اگر قيمت بليت اتوبوس هم افزايش داشته باشد اين ميزان زياد نيست و خانواده ها بخصوص خانواده هاي ضعيف جامعه مي توانند تحمل كنند.
خانم فرجامي، معلم نيز در اين باره اظهار مي كند: باتوجه به گراني و تورم و نيز افزايش بيش از حد نرخ كرايه تاكسي و مسافركش  هاي شخصي استفاده از اتوبوس كه در قياس با تاكسي داراي نرخ بسيار پايين تري است يك نعمت به شمار مي رود.
وي در ادامه تصريح مي كند: باوجود اين كه من و همسرم هر دو شاغل هستيم و داراي درآمد ولي بازهم نمي توانيم براي رسيدن به محل كار و يا جاهاي ديگر از تاكسي استفاده كنيم. وي افزايش نرخ كرايه منزل، گراني و تورم را از جمله دلا يل استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي بيان مي  كند و مي گويد: يكي از راههاي پس انداز كردن و تأمين مخارج گوناگون زندگي استفاده از اتوبوس است. سعادتي، يك دانشجوي تهراني نيز در اين زمينه اظهار مي كند: دانشجويان و دانشآموزان يكي از مشتريان اصلي اتوبوس هاي شركت واحد هستند زيرا چاره اي جز اين كار ندارند.
وي تأكيد مي كند: كاهش هزينه تحصيل و كمك به اقتصاد خانواده دليل اصلي استفاده از ناوگان حمل و نقل عمومي شهري است.وي با بيان اين كه سوار شدن به اتوبوس مشكلا ت خاص خود را دارد، مي گويد: فشار جمعيت در زمان تعطيل شدن مدارس در روزهاي هفته بسيار زياد است و بايد به سختي سوار اتوبوس شد ولي بازهم با تمامي اين حرف ها استفاده از اين وسليه بسيار اقتصادي  تر از تاكسي است.وي در ادامه مي افزايد: هزينه هاي تحصيل در دانشگاه بويژه دانشگاه آزاد بسيار زياد است و خانواده ها براي اين كه فرزندانشان در دانشگاه و مدرسه تحصيل كنند هزينه بسياري مي كنند بنابراين استفاده از اتوبوس كمك زيادي در اين زمينه به خانواده ها مي كند.

اين روزها كمتر كسي است كه با رانندگان تاكسي ها و خطي هاي سراسر شهر مشاجره اي - حتي سطحي - نكرده باشد و با لبخندي مهربانانه حاكي از درك وضعيت راننده، مبلغ درخواستي او را دو دستي تقديم ناخداي پيكاني وارفته كرده. مسافران از افزايش كرايه شكايت دارند و از اين كه برخي رانندگان خودسرانه اقدام به اين كار كرده اند، لا به مي كنند اما چه حاصل كه رانندگان هم از گراني زندگي شكوه دارند.
تاكسي سمند با يك نيش ترمز جلوي پايت توقف مي كند، از اين كه براي اولين بار به جاي يك تاكسي نارنجي رنگ مدل پايين مي تواني سوار يكي از اين تاكسي هاي باكلا س زرد رنگ شوي قند توي دلت آب مي شود، هنوز كاملا ً روي صندلي ننشسته اي كه صداي نهاني اعلا م مي كند كه در عقب باز است، در را مي بندي و زير چشمي تمام گوشه كنار تاكسي را برانداز مي كني، با خود مي انديشي چقدر خوب بود كه ناوگان تاكسيراني نوسازي مي شد.
هنوز در اين انديشه هستي كه درگيري يكي از مسافران با راننده تاكسي تو را به خود ميآورد. باز هم همان بحث هميشگي بالا  بودن كرايه ها. مسافر حاضر نيست ۵۰ تومان كرايه اضافي بدهد، كار كم كم بالا  مي گيرد، بحث كردن جز اعصاب خردكردن فايده اي ندارد پس مسافر با عصبانيت اسكناس ۲۰۰ توماني را روي صندلي جلو پرتاب كرده و در حالي كه زير لب غر و لند مي كند در را به شدت مي بندد، راننده تاكسي نيز تمام عصبانيت خود را با فشار پا روي پدال گاز خالي كرده و حركت مي كند.
راننده تاكسي سمند در ادامه مسير رو به بقيه مسافران تاكسي مي گويد: از وقتي تاكسي هاي سمند نو خريديم بيشتر از گذشته بايد با مسافران بر سر كرايه چانه بزنيم، همه مسافران فكر مي كنند كه چون تاكسي ما سمند است، پس پولدار هستيم و فقط براي رفع بيكاري مسافر سوار مي كنيم در حالي كه از وقتي اين ماشين را خريديم وضعمان به مراتب بدتر شده است.
همان طور كه با عصبانيت رانندگي مي كرد، گفت: براي اين ماشين بايد ماهي ۱۲۰ هزار تومان قسط بدهيم، منبع درآمد ديگري هم جز همين تاكسي نداريم پس بايد تمام اين مبلغ را از طريق مسافركشي تأمين كنيم تازه اين بخشي از هزينه هاي زندگي رانندگاني امثال من است چراكه بايد حداقل معادل همين مبلغ هم براي خرج و مخارج خانه كنار بگذاريم، با اين وضعيت شما بگوييد واقعا ما حق نداريم سر هر سال فقط ۵۰ تومان روي كرايه ها بگذاريم.
او با ابراز نارضايتي از سازمان تاكسيراني مي گويد: متأسفانه تاكسيراني هيچ امكاناتي در اختيار ما نمي گذارد، شما از مسؤولين تاكسيراني بپرسيد كه مگر آنها براي ما راننده ها چه كار مي كنند كه ما هم به حرفشان گوش بدهيم، حتي يك جفت لا ستيك هم نمي توانيم با قيمت تعاوني از تاكسيراني تهيه كنيم، فقط مي گويند كه حق نداريد كرايه ها را بالا  ببريد وقتي آنها به فكر ما نيستند ما بايد خودمان اقدام كنيم.
اي كاش راننده تاكسي نبودم!
اين راننده تاكسي  با لحني اعتراض آميز مي گويد: هر ساله قيمت تمام اجناس از تخم مرغ گرفته تا بنزين همزمان با نرخ تورم زياد مي شود اما هيچ كس نسبت به آن اعتراض نمي كند چون مردم مي دانند كه هرچه قدرت قيمت خوراكي بالا  برود، چاره اي جز خريد كردن ندارند اما وقتي سال تا سال يك راننده فقط ۵۰ تومان روي كرايه اش مي گذارد، همه اعتراض مي كنند! براي نمونه من مي پرسم كه چرا يك ماست كوچك ۳۳۰ توماني بعد از عيد شده ۵۰۰ تومان و آب هم از آب تكان نخورده است؟
كارمندان دولت اول هر سال همزمان با نرخ رشد تورم حقوقشان زياد مي شود، اما راننده تاكسي كارمند دولت نيست هيچ كس هم به فكرش نيست دو سال است كه نرخ جديد را به ما اعلا م نكرده اند و به قول خودشان هنوز در حال بحث و كارشناسي موضوع هستند، پس تكليف ما كه كلي خرج و مخارج داريم، چيست؟ چه كسي بايد پاسخگوي نياز ما باشد. به صحبت هاي راننده فكر مي كنم و ياد حرف هاي مديرعامل سازمان تاكسيراني مي افتم:
رانندگان تاكسي هم حق دارند، هر ساله با اعلا م خبر افزايش قيمت بنزين، اغلب مايحتاج و كالا هاي زندگي مردم نيز به دنبال آن با افزايش ۲۰ تا ۲۵ درصدي مواجه مي شود. بنابراين افزايش قيمت بنزين نمي تواند دليل و بهانه اي براي افزايش كرايه ها توسط رانندگان تاكسي باشد، آنها هم مانند همه شهرونداني كه در اين شهر زندگي مي كنند، هزينه هايي دارند كه بايد تنها از طريق حمل مسافر تأمين كنند.
سيدجمال هاشمي عرب در ادامه گفت: با تمام اين شرايط باز هم به رانندگان تاكسي اعلا م شده كه حق افزايش خودسرانه كرايه تاكسي ها را ندارند اما به هر حال رانندگان تاكسي نيز ما را تنها حاميان صنف خود مي دانند و در صورتي كه ما هم آنها را سرگردان كنيم كم كم نسبت به تاكسيراني بي اعتماد خواهند شد، به همين دليل اين سازمان در جلسات اخيري كه با اعضاي شوراي شهر داشته، تصميم گيري هرچه سريعتر در اين خصوص را با شرط رعايت عدالت و حفظ حقوق شهروندان و رانندگان تاكسي مدنظر قرار داده است.
رانندگان تاكسي هاي سمند موظف به سوار كردن تنها ۴ مسافر بوده و اين قانوني است كه اگرچه براي همه رانندگان تاكسي صدق مي كند اما در مورد تاكسي هاي سمند از جديت بيشتري برخوردار است.
راننده تاكسي اشاره مي كند كه تاكسي هاي سمند نو خدمات خوبي ارائه مي دهند پس بايد توقع كرايه اضافه تر نسبت به بقيه تاكسي ها را داشته باشند «وقتي ما موظف هستيم كه تنها ۴ نفر را سوار كنيم، پس ناخودآگاه كرايه يك نفر را از دست مي دهيم و بايد اين مبلغ را به طريق ديگري جبران كنيم. مثلا ً نفري ۳۰ تومان از مسافران ديگر اضافه تر بگيريم.»
راننده كه جواني است كه چند صباحي از خانواده دار شدنش نگذشته، مي گويد: مدت زيادي از زندگي مشتركمان نمي گذرد، در يك خانه مستأجري با ماهي ۱۸۰ هزار تومان زندگي مي كنيم از طرفي بايد ماهي ۱۲۰ هزار تومان قسط تاكسي سمندي را بدهم كه چاره اي جز خريد آن نداشتم، تاكسي ام آنقدر كهنه شده بود كه هيچ مسافري رغبت نمي كرد سوار شود.
مظفري ادامه مي دهد: همسرم كلي در مخارج خانه صرفه جويي مي كند اما به هر حال باز هم بايد از ۵ صبح تا ۱۱ شب در خيابان ها مسافركشي كنم چون اگر يك روز سركار نروم دخل و خرجم باهم جور نمي شود.
از دقايق طولا ني منتظر تاكسي كنار خيابان ايستادن پا درد گرفته اي، حالا  ديگر حتي به ۱۰۰ تومان اضافه تر كرايه دادن هم قانع هستي، بالا خره پس از ۲۰ دقيقه چشمهايت به جمال يك تاكسي نارنجي رنگ روشن مي شود، با خوشحالي داخل مي شوي، در به زور بسته مي شود، تمام فضاي داخل تاكسي را بوي بنزين گرفته، از داخل درها دود و گرد و خاك بلند مي شود تاكسي با هر دست انداز كلي سر و صدا مي كند، تازه با اين سرويس دهي عالي وقتي مي خواهي پياده شوي بايد به جاي ۱۰۰ تومان كرايه ۱۵۰ تومان بدهي!
وقتي علت را از راننده تاكسي جويا مي شوي، مي گويد: همين ماشين قراضه تنها سرمايه زندگي و تنها منبع درآمد من است وقتي قدرت خريد تاكسي سمند را ندارم بايد هر چي دارم سر ماه خرجش كنم تا لا اقل يك ماه ديگر برايم كار كند.