پژمان راهبر - نام علي ميرزايي براي طرفداران پرسپوليس تداعي كننده مديرعامل خوش پوشي است كه براي احقاق حق از دست رفته به همه جا نامه مي نوشت. خطابه هاي طولاني او كه با انشايي در حد عالي نوشته مي شد، زماني موهبتي الهي براي سردبيران تنبلي بود كه در يك چشم به هم زدن صفحه خالي شان پر مي شد!
علي ميرزايي، پيش از آنكه سردبيري هفته نامه پرسپوليس را بر عهده بگيرد، آدم مطرحي بود، اما شهرت او از زماني آغاز شد كه به دليل دوستي ديرين با حسين محلوجي، وزير كابينه آقاي هاشمي رفسنجاني، در مجموعه پرسپوليس جايي براي خود دست و پا كرد. او كه از زمان وزارت محلوجي، با مديريت در شركت فولاد، همكاري جدي خود را با وي آغاز كرد، متاثر از اوضاع مديريتي پرسپوليس كه علي رغم فتح جام ها حتي كوچك ترين حركت پايه اي و تشكيلاتي انجام نداده بود، در هفته نامه پرسپوليس آرام آرام به عنوان منتقد جدي امير عابديني مدير تيم خوانندگان را شگفت زده كرد.
در شرايطي كه پرسپوليس، برخلاف رويه نشريات طرفدار منتشر مي شد، آتشي كه او در خرمن قرمزها انداخت، كار را به جايي رساند كه محلوجي در مقطع كوتاهي دست از رياست بر پرسپوليس شست و اين آغاز مناقشه سهام در پرسپوليس بود. مدير مسوول هفته نامه و رئيس هيات مديره و سهامدار اصلي، در جلساتي متعدد و گفت وگوهايي طولاني با حجت الاسلام «زم» قصد داشت باشگاه را به حوزه هنري بسپارد، اما در ميانه راه پشيمان شد تا دعواي بي پايان مالكيت در پرسپوليس آغاز شود، دعوايي كه تا مداخله سازمان ادامه يافت و با وجود آنكه هم اكنون در اختيار سازمان تربيت بدني است اما طرفين به راي ديوان عالي كشور چشم دوخته اند.
علي ميرزايي كه پس از پرسپوليس به انتشارگاه و بيگاه نشريه روشنفكري نگاه نو مي پرداخت و كانون تبليغاتي خود را اداره مي كرد، با آغاز دوران وزارت طهماسب مظاهري، به سمت معاونت اين وزير در وزارت امور اقتصادي و دارايي، ارتقا يافت و آرام و آرام عرصه فوتبال و اعتراض به تماميت فوتبال را به كسان ديگر واگذار كرد تا به شغلش برسد.
اين سكوت ماه ها و ماه ها ادامه داشت تا اينكه سيدمحمد خاتمي در يك تصميم غيرمنتظره براي ترميم كابينه، طهماسب مظاهري را كنار گذاشت و صفدر حسيني را به جاي او برگزيد. در پي اين تحول، حميد پورمحمدي عضو هيات مديره پرسپوليس كه در واقع برنده دعواي سهام از ميرزايي و محلوجي بود، جانشين ميرزايي شد، چه، ميرزايي بلافاصله پس از تغيير وزير استعفا داده بود.
اما مرد اعتراض هاي بي پايان پس از يكي دو مصاحبه با خبرگزاري ها سرمقاله آخرين شماره نشريه خود را كه با گرايش ادبي منتشر مي شود به انتقاد تند از مقام رياست جمهوري اختصاص داد. در حالي كه عكس صفحه اول طهماسب مظاهري است كه سنخيت چنداني با روش نگاه نو ندارد.

رضا سميعي- علي رهبري، رهبر اركستر برجسته ايراني، هم اينك در بلژيك زندگي مي كند. او را يكي از بزرگترين رهبران اركستر جهان مي نامند. موسيقيداني كه هم اينك با نام هنري الكساندر در سرتاسر جهان مشهور است. با اين حال دوستان و نزديكانش او را با نام علي صدا مي زنند. همچون خيلي از مشاهير و هنرمندان و دانشمندان معاصر ايراني كه در خارج از كشور مشغول به كار هستند، علي رهبري در كشور خودمان، حتي براي بسياري از اهل هنر و فرهنگ چهره شناخته شده اي نيست. محض اطلاع خوانندگان همشهري اينكه رهبري به همراه احمد پژمان موسيقي بسيار زيباي سريال تلويزيوني «دليران تنگستان» را ساخته است؛ عنصري از سريال كه پس از سال ها همچنان ماندگار و شنيدني به نظر مي رسد.
«مهتا» يكي ازبزرگ ترين خوانندگان تنر دنيا درباره اش مي گويد: «او تنها رهبر اركستري است كه مي توانيد چشم بسته بر روي توانايي هايش حساب كنيد، اركستر خود را به او بدهيد تا شما را به سر مقصد منزل برساند.»
رهبري در سال ۱۳۵۵ روانه اروپا شد تا به تكميل دانش و اندوخته موسيقايي اش بپردازد. پس از تحصيل در مراكز و دانشگاه هاي مختلف موسيقي به بلژيك رفت و در آنجا ساكن شد. هم اينك علي رهبري، رهبر اركستر ملي اين كشور است.موقعيت و مقامي كه نصيب كمتر رهبر اركستري در جهان مي شود. اما علي رهبري به واسطه توانايي هاي علمي و تجربي اش لايق و سزاوار اين جايگاه است. در عين حال علي رهبري، مدير بخش موسيقي راديو بلژيك نيز است. رهبري، به همراه هوشنگ استوار، از رهبران اركستر و موسيقيدانان برجسته ايراني است كه سال هاست در كشورهاي اروپايي و در سطح بسيار بالايي مشغول به كار هستند. علاوه بر اين دو، منوچهر و ايرج صهبايي را داريم كه سال هاست در اتريش مشغول به كار هستند. اين در حالي است كه يكي از معضلات هميشگي اركستر ملي ايران، فقدان يك رهبر مقتدر و شناخته شده است ،در حالي كه در حال حاضر ما چند رهبر اركستر برجسته و در سطح جهاني داريم كه در كشورهاي اروپايي مشغول به كار هستند.
علاوه بر اين، آثار رهبري از سي سال پيش تاكنون در قالب صفحه، كاست و سي دي در فروشگاه هاي معتبر موسيقي در اروپا عرضه مي شود. علي رهبري متولد ۱۳۲۵ است. او در سال ۱۳۴۵ از هنرستان موسيقي تهران ديپلم گرفت و در سال ۱۳۴۹ از آكادمي موسيقي اتريش فارغ التحصيل شد. در سال ۱۳۵۲ به عنوان رئيس هنرستان عالي موسيقي تهران منصوب شد. آثار او در لندن، برلين، بروكسل، وين و كمبريج بر روي صحنه رفته است. از آثار مشهورش مي توان به «خون روي سل ايراني» اشاره كرد.

تا يك سال و نيم گذشته، يعني زماني كه سلطان احمدشاه رياست كنفدراسيون فوتبال آسيا را برعهده داشت، همه كاره و تصميم گيرنده اصلي سياست هايAFC ، دبير مالزيايي آن پيتر ولاپان بود. ولاپان در مقام دبير كنفدراسيون آسيا، نقش محوري و اصلي را بازي مي كرد و سلطان احمدشاه، ظاهراً نقش يك رئيس كل تشريفاتي را بازي مي كرد.
اما با ورود محمد بن همام قطري به كنفدراسيون فوتبال آسيا و پذيرش رياستAFC ، ورق برگشت. او تمايلي نداشت تا در نقش يك رئيس تشريفاتي و تزئيني شاهد تصميم گيري هاي ولاپان باشد. جاه طلبي هاي بن همام باعث شد تا او مسووليت هاي اجرايي كنفدراسيون را نيز خود برعهده گيرد. ورود او بهAFC ، فوتبال آسيا را در موقعيت تازه اي قرار داد. به گونه اي كه بن همام و ولاپان درواقع، رهبري دو قطب قدرت هميشگي فوتبال آسيا يعني غرب و شرق را برعهده دارند.
هم اينك، بن همام جاه طلبي هاي عظيم تري در ذهن دارد. هدف او رياست بر فدراسيون جهاني فوتبالEIFA است. او قصدد ارد در انتخابات رياست فيفا در سال ۲۰۰۷ شركت كند.
هرچند رقيب اصلي او، دوست ديرينه اش سپ بلاتر باشد. بن همام ۵۵ ساله در سال ۲۰۰۲ به مقام رياستAFC برگزيده شد و دوره رياستش نيز در سال ۲۰۰۶ يعني يك سال پيش از انتخابات رياستFIFA پايان خواهد يافت.
بلاتر نيز كه در سال ۱۹۹۸ به رياست فيفا برگزيده شد، در انتخابات سال ۲۰۰۷ مديري ۷۱ ساله خواهد شد كه به نظر مي رسد اين سن براي رياست و هدايت فدراسيوني با اين عظمت اندكي زياد باشد.
بن همام نسبت به موفقيتش در اين انتخابات بسيار خو ش بين است. او حمايت كشورهاي آسيايي را دارد و مي تواند از آن به عنوان برگ برنده اي تعيين كننده استفاده كند.
بن همام از سال ۱۹۹۶ وارد تشكيلات اجرايي فيفا شده است و در اين سالها مسووليت هاي زيادي نيز داشته است. مسووليت هايي كه تجربيات لازم براي رياست فيفا را در اختيارش مي گذارد. او قصد دارد تا با برنامه ريزي هاي دقيق و منظم، سطح فوتبال آسيا را از وضعيت موجود بالاتر برد. كوشش هايي كه در دو سال اخير تا حدودي موفقيت آميز بوده است.
در طول شكل گيري فيفا، اين سازمان هشت رئيس مختلف را تجربه كرده است كه به استثناي هاوه لانژ، مابقي اروپايي بوده اند. هاوه لانژ از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۸ بر مسند رياست فيفا تكيه زده بود. از نكات تصادفي جالب اينكه، هاوه لانژ و بن همام در يك روز به دنيا آمده اند: ۸ مي.

بهمن مقصودلو از سينماگران و منتقدان باسابقه و قديمي مطبوعات كه چند سال پيش فيلمي مستند درباره احمد شاملو ساخته بود، قصد دارد فيلمي درباره احمد محمود، نويسنده معاصر ايراني بسازد. مقصودلو ۳۸ سال دوستي پيوسته و نزديك با احمد محمود را دليل ساخت چنين فيلمي مي دادند. نام فيلم، «احمد محمود، نويسنده انسانگرا» است.
احمد محمود يكي از قله هاي داستان نويسي معاصر است كه رمان هاي سبك رئاليستي اش، «همسايه ها»، «مدار صفر درجه» و «سرزمين سوخته» از نقاط عطف داستان نويسي معاصر ايران هستند. در رمان هاي او فضاي تب آلود جنوب به شكلي درخشان و متاثر از سبك نويسندگان آمريكاي لاتين به تصوير درآمده است.
مقصودلو در فيلمش كوشيده است علاوه بر زندگي، آثار محمود را نيز مورد بررسي قرار دهد. به تعبير مقصودلو، داستان هاي محمود تاثير زيادي بر زندگي حرفه اي و فرهنگي او گذاشته است و فيلم «احمد محمود، نويسنده انسانگرا» كوششي است براي اداي دين به اين نويسنده بزرگ كه ديگر در ميان ما نيست.

گونتر گراس نامي است جهاني و آشنا كه نويسنده برجسته و نامدار آلماني و برنده جايزه ادبي نوبل را تداعي مي كند. اما در ميان كساني كه با نام و آثار ادبي او آشنا هستند، به ويژه در بيرون از مرزهاي آلمان، كمتر كسي است كه چهره ديگر گراس را بشناسد؛چهره گراس نقاش و تنديس ساز چيره دست. هم اكنون در خانه گونترگراس در لوبك (شهري كه آن را با نام فريدون زندي فوتباليست مشهور ايران شناختيم) نمايشگاهي از آثار اين نويسنده و هنرمند برگزار شده است كه در مركز ثقل آن به ويژه رابطه متقابل ميان هنرهاي تجسمي و آثار ادبي وي قرار گرفته است.
اين نمايشگاه خط مرزي ست ميان قلمرو و واژه و تصوير، ميان ادبيات و حضور ادبيات در هنر تصويري گونتر گراس. اما آنچه كه در اين نمايشگاه تازگي دارد، حضور نقاشي هاي يوهان ولفگانگ فون گوته، شاعر بزرگ همه دوران آلمان است كه در كنار آثار گونتر گراس به نمايش گذارده شده اند. بدين گونه نشان داده مي شود كه ميان اين دو ابر مرد ادبيات آلماني، نه تنها در قلمرو واژه كه در هنر نقاشي نيز وجوه مشتركي ديده مي شود.
يكي از منتقدان هنري درباره همين پيوند با طنز مي نويسد: يك شاعر آلماني كه جايزه نوبل را دريافت مي كند، گويا زمان را مناسب مي داند تا دست به سنجش خود با غول هاي ادبيات بزند و مي نويسد: اكنون گونترگراس بر آن شده است تا با گوته پهلو زند، چه در سال ۱۹۹۵ كه تاريخ انتشار رمانش را به نام «يك ميدان گسترده» با تاريخ زادروز گوته برابر كرد و يا اكنون كه به نظر مي رسد به عنوان هنرمند هنرهاي تجسمي خود را همپايه گوته نشان مي دهد.
گوته و گراس نگارگران منظره نام نمايشگاهي است كه در آن ۴۰ قطعه از آثار گراس و ۵۰ تابلو در قطعه هاي كوچك از نقاشي هاي گوته در كنار يكديگر به نمايش گذارده شده اند.
نقاشي هاي گوته كه پيش از سفرش به ايتاليا، در اثناي سفر و پس از بازگشت او آفريده شده اند، با زيبايي سنگين و نورهاي درخشان، بازديدكننده را به شگفتي وا مي دارد. در برابر نقاشي هاي گوته، طرح ها و نگاره هايي از گونتر گراس نهاده شده اند كه بيشتر به مناظر زباله ها در كلكته پرداخته است 
در كارهاي گراس پيوند گسسته انسان با طبيعت و در آثار گوته طبيعت دلپذيربخش بازتاب يافته است كه احساس ناهمگون را در بيننده بيدار مي كنند، به ويژه تابلوهاي انتقادي گراس در پيوند با محيط زيست، نشان از بيگانگي انسان با طبيعت دارد..

فرهاد فرجاد
بزرگداشت هايتينك ۷۵ ساله 
برنارد هايتينك، رهبر اركستر سمفونيك «فيل هارمونيك وين» حق بزرگي بر گردن موسيقي كلاسيك اتريش دارد. اين موسيقيدان برجسته هر چند رفته رفته به پايان فعاليت حرفه اي خود نزديك مي شود، اما به اذعان همه كارشناسان و منتقدان، كماكان جزو اشخاص تاثيرگذار بر پنج اركستر بزرگ دنيا شناخته مي شود. اينك در آستانه ۷۵ سالگي هايتينك، اتريش با تمام ابرقدرت هاي موسيقي خود در پي تقدير و تجليل از او برآمده تا ثابت كند قدر بزرگ ها را مي داند.


هفته ۶۰ ميليون پوندي 
فيلم «ون هلسينگ»، در هفته نخستين نمايش عمومي خود در سراسر دنيا ۶۰ ميليون پوند فروخت. بدين ترتيب، هيوجكمن و كيت بكينسيل اين فرصت را يافتند تا همراه فيلم، به صدر جدول پرفروش ترين ها در بيشتر كشورهاي دنيا راه يابند. ون هلسينگ تنها در آمريكاي شمالي بيش از ۳۰ ميليون پوند پول ساخت. اين فروش باعث شد تا نيكي روكو، مدير كمپاني يونيورسال در مقام تحسين، تنها قادر به اداي كلمه «معركه» شود. فيلم كه به كارگرداني استفن سامرز ساخته شد، ۹۰ ميليون پوند هزينه در بر داشت.


كلاه سبز بر سر جشنواره تريبكا
فيلم «كلاه سبز» ساخته كارگردان چيني، ليوفن دو، جايزه نخست سومين جشنواره سالانه فيلم تريبكا را از آن خود ساخت. «كلاه سبز»، ماجراي يك پليس اهل پكن را روايت مي كند كه در پي بي وفايي همسرش، موجي از اهانت و رسوايي را پيش روي خود مي بيند.


مرحبا بر تو اي دونيرو
كارگردانان هاليوود قرار گذاشته اند تا دور هم جمع شوند و طي مراسمي از رابرت دونيروي كهنه كار تجليل كنند. جايزه اي كه به دو نيرو مي رسدDGA نام دارد و در زمره بالاترين افتخارات عرصه هنرپيشگي در هاليوود مي گنجد. در اين مراسم كه ۲۹ سپتامبر آتي در والدورف استريا (نيويورك) برگزار مي شود، نقش دونيرو در فرهنگ هنري، اجتماعي آمريكا به بحث و بررسي گذاشته خواهد شد.


اسكورسيزي عاشق موسيقي 
مارتين اسكورسيزي و هاوارد شور، هر دو از كودكي عاشق موسيقي بوده اند. بعدها دنياي سينما پاي آنها را به فعاليت حرفه اي پيرامون علاقه قديمي شان كشاند، هر چند اسكورسيزي فيلمساز شد و شور، آهنگساز، از اين رهگذر، هر دو به اسكار هم رسيدند. بد نيست بدانيد اسكورسيزي سال هاست مستندهاي قدرتمندي پيرامون موسيقي بلوز وراك مي سازد و به غناي اين گونه موسيقي مي انديشد. هاوارد شور، هم اكنون در پي ارايه اثري ۱۲ ساعته از حاصل كار دويست موزيسين برجسته دنيا است و اسكورسيزي قصد دارد تا مستند بحث برانگيزش درباره باب ديلان، چهره قديمي موسيقي فولك ايالات متحده را به انجام برساند. اسكورسيزي تنها چهره اي است كه باب ديلان حاضر به همكاري با او براي ساخت فيلم مستندي از زندگي اش شده است.
جديدترين معامله فيلمنامه اي 
كمپاني دريم وركز رمان جديد اسكات اسميت را به نام »The ruins« (ويرانه ها) خريداري كرد تا فيلمي از آن بسازد. اسميت پيش از اين يك بار به خاطر فيلمنامه simple plan A نامزد دريافت جايزه اسكار شده بود.

حسن ميرعابديني اين روزها به شدت مشغول تدوين كتاب دايره المعارف نويسندگان جوان است. ميرعابديني در اين كتاب سعي دارد كه همه نويسندگان كتاب اولي را به آيندگان معرفي كند. او قبل از اين در كتاب صد سال داستان نويسي فرهنگ جامعي از وضعيت داستان نويسي ايران از آغاز تاكنون را ارايه كرد. در اين كتاب، خواننده به صورت مبسوط در جريان چگونگي وضعيت هنر داستان از زمان مشروطه به بعد قرار مي گيرد. آنچه كه در كار ميرعابديني قابل توجه است نبود ديدگاه حذفي در اين كتاب است. او به دور از همه حب و بغض هاي متداول فقط و فقط به روند تاريخي داستان نويسي پرداخته است و اگر مثالي هم از يك داستان آورده به خاطر جنبه تكنيكي آن است. ميرعابديني بدون شك نامي است كه به گردن داستان نويسان حق دارد. ظهور نويسندگان جوان و تازه كار در عرصه داستان نويسي باعث شده است كه بسياري از اهل فن با جديت بيشتري به اين قضيه نگاه كنند. چهره هاي بسياري از پيشگامان هنر داستان، تاكنون از زاويه هاي گوناگون به اين قضيه نگاه كرده اند. تاكنون كتاب هاي فراواني از گزيده داستان هاي خوب جوانان تدوين شده كه همگي جايگاه و ارزش خاص خود را دارند. آنگونه كه پيداست حسن ميرعابديني قصد دارد علاوه بر اشاره به شيوه نويسندگي هر كدام از نويسندگان، شرح حالي از چگونگي شكل گيري حس نويسندگي، نوع تحصيلات، سن و ... را هم براي شناخت هر چه بيشتر بگنجاند. استقبال مخاطبان با هر گرايشي از كتاب اول ميرعابديني نشان مي دهد كه او عنصر داستان را جدي گرفته و سعي دارد آن را با همان جديت ارايه بدهد. تاكنون بخش عظيمي از كتاب مخصوص به نويسندگان جوان آماده شده و آنگونه كه خود ميرعابديني مي گويد به زودي روانه بازاركتاب خواهد شد.

بسياري از اهل موسيقي، فرج عليپور را روح آوايي قوم لر مي دانند. اين نوازنده، آهنگساز و خواننده  حالا ديگر براي هيچ علاقه مند به موسيقي ناشناخته نيست. عليپور كه علاوه بر نوآوري هايش به احياي مقام هاي كهن موسيقي قوم لر مي پردازد در اوج جنگ تحميلي عراق عليه كشورمان با دوباره خواني قطعه «تفنگ» نام خود را در سراسر ايران بر سر زبان ها انداخت. عليپور كم حرف و مرد عمل تاكنون ده ها كاست از ساخته هايش را با صداي دلنشين خود روانه بازار كرده كه اغلب آنها با استقبال روبه رو شده اند.
يكي از نكات جالب درباره كارهاي فرج اين است كه شنونده ناآشنا با زبان لري هم از آن لذت لازم را مي برد. تكنيك، نوع روايت و آرشه كشي به قول اهل موسيقي موزيكاليته شده، يكي ازمشخصات كارهاي عليپور است. اين نوازنده و آهنگساز سال هاست كه در مركز حفظ و اشاعه موسيقي ايراني مشغول به كار است. همكاري بيشتر نوازندگان تراز اول با او نشان مي دهد كه اصل و اساس موسيقي برايش اهميت قابل توجهي دارد. آنگونه كه پيداست كاست هاي «سوزسيل» و «تال» كه از همكاري نوازندگاني چيره دست برخوردارند به علت استقبال خوب به ضبط هاي بالا رسيده اند و به زودي شاهد يك ضبط ديگر از آنان خواهيم بود. عليپور تاكنون توانسته موسيقي قوم لر را در اقصي نقاط جهان معرفي كند. اجراهاي مختلف او درخارج كشور هم طرفداران خاص خود را پيدا كرده است. احيا و اجراي قطعه هايي چون «تفنگ» ، «بالابرز» و ... از شاهكارهاي او محسوب مي شوند؛ قطعه هايي كه بعدها به كرات توسط ديگر نوازندگان هم به اجرا درآمدند.