دكترلا له مير اسكندري 
از قديم الايام رسم بر اين بود كه وقتي كسي مريض مي شد، به طبيب مراجعه مي كردو باز هم رسم بر اين بود كه از طرف طبيب معاينه شده و دارو مي گرفت و از همه جالب تر اينكه رسم بر اين بود كه درمان هم مي شد.
ايران خاستگاه علم طب و زادگاه ابن سينا و رازي است، گواه آن هم كتاب قانون ابن سينا كه هنوز كه هنوز است به عنوان قديمي ترين كتاب در زمينه طب در معتبرترين دانشگاه هاي جهان تدريس مي شود. در اين دوره زمانه چه بر سر طب و طبابت آمده است؟
آيا خوشبختانه (يا متاسفانه) علم طب پيشرفت كرده است؟ بله پيشرفت كرده است. قبلا اگر كسي دستش مي شكست، شكسته بند آن را جا مي انداخت و با گياه طبي پانسمان مي كرد. الان مريض را مي برند اتاق عمل بيهوش مي كنند، دستش را عمل باز مي كنند و شكستگي را درست مي كنند بعد هم مريض در اتاق ريكاوري ديگر به هوش نميآيد. يا مثلا در ينگه دنيا مريض را بيهوش مي كنند، تا غده را از شكمش خارج كنند و بيمار در عين فلج كامل هوشيار باقي مي ماندو تمام مراحل عمل را حس مي كند. در قديم اگر تولد بچه مشكل داشت، يا بچه با بدبختي به دنيا مي آمد، يا مي مرد و يا شايد مادر سر زا مي رفت، ولي حالا ديگر اين مشكل وجود ندارد. بچه را با فورسپس بيرون مي آورند، و بچه به علت فشار به مغز عقب مانده ذهني -حركتي مي شود (حالا بماند كه زندگي با اين وضعيت بهتر است يا مردن!) پيشرفت دارويي كه خارق العاده است، داروي مسكن تاليدوميد به بازار آمد و يك نسل كودكان ناقص الخلقه به وجود آورد.
عمل آب مرواريد چشم هم كه ديگر جزو ساده ترين عمل ها است، در عرض چند دقيقه انجام مي شود، فقط بعضي وقت ها وقتي بيمار از اتاق عمل بيرون مي آيد عفونت مي كند و بعد مجبور مي شوند، چشمش را تخليه كنند.
آقاي ابن سينا، آقاي رازي و آقاي پاستور جايتان خالي است كه ببينيد چه بر سر دسترنج تان آمده است.
البته انسان جايزالخطاست، اتفاق است ديگر، پزشك كه خدا نيست، ولي تكليف مردم چيست؟ بالاخره به پزشك برويم يا نه؟ جراحي بكنيم يا نه؟ دارو بخوريم يا نه؟ بالاخره از قديم گفته اند: «جاي اين مثل هرچه دلتان خواست بگذاريد!»