پيمانكاران فرودگاه امام بعد از افتتاح فرودگاه ديگر پاسخي در مقابل مطالبات خود نشنيدند. خوشبختانه فاصله اين مكان تا مركز شهر بسيار است وصداي فريادهاي طلبكاران گوش هيچ كس را آزار نداد
رئيس دفتر مجري بعد از گفتن اينكه فعلا پولي در ميان نيست وعده مي دهد كه قرار ملاقاتي با مجري بگذارد، ولي تا چند روز بعد هم چنين ملاقاتي ميسر نمي شود
۱۹ ارديبهشت، پس از آنكه فروگاه امام خميني (ره) با حضور رئيس جمهوري افتتاح شد معلوم شد كه اين طرح بزرگ ملي كه همگان انتظار افتتاح آن را مي كشيدند، بامشكلات پيچيده بسياري دست به گريبان است، اختلافي كه بر سر حضور شركت تركيه اي «تاو» در بخش خدمات فرودگاه بين مسوولان به وجود آمده بود كافي بود تا راه اندازي اين فرودگاه دوباره به تعويق بيفتد و وزير راه ناچار شود وعده روزهاي آينده را براي بهره برداري بدهد، هرچند كه همان روزهاي افتتاح هم، دو شركت هواپيمايي به دليل اختلاف نظر با مسوولان فرودگاه بر سر قيمت سوخت، تصميم به تحريم استفاده از فرودگاه راگرفتند.
اما همه ماجرا اين نيست، روي ديگر سكه از وجود نابساماني هاي ديگري در فرودگاه امام خبر مي دهد. ساخت فرودگاه امام كه از سال ۱۳۷۴ به پيمانكاران داخلي و خارجي سپرده شد، در حالي در زمستان سال گذشته مراحل پاياني اش را سپري مي كرد كه وزارت راه وترابري با تمام قوا از پيشرفت كار، حمايت مي كرد. در واقع وزارت راه و ترابري از مهر ماه سال ۸۲ تا اواخر دي ماه آن سال، تمام بودجه مورد نياز پيمانكاران را تامين كرد، اما هنگامي كه كار به سرانجامي رسيد و آن ۱۳هزار و ۵۰۰ هكتار زمين شكل فرودگاه به خود گرفت. پرداخت ها قطع شد و پيمانكاران را منتظر گذاشت، فرودگاهي كه تا امروز بيش از ۲۶۰ ميليارد تومان هزينه روي دست دولت گذاشته است، روز سه شنبه پيمانكاران و مهندسان خشمگيني را به خود ديد كه از زمستان گذشته مطالبات خود را از كارفرمايان دريافت نكرده اند.
ساعت۲۰:۱۰ صبح، حدود ۲۰ نفر از پيمانكاران كه بعضي به نمايندگي از ۳۰ پيمانكار ديگر حاضر شده بودند، در يكي از ساختمان هاي فرودگاه حاضر شدند تا خبري از مطالبات ۳ميليارد توماني خود بگيرند. اين پيمانكاران كه مطالباتي از ۲۰ تا۳۰۰ ميليون تومان داشتند، ادعا مي كردند كه از زمستان گذشته تا به حال نتوانسته اند حقوق كارگران و طلب فروشندگان مصالح و ماشين آلات را بدهند.
يكي از پيمانكاران مي گويد:« بيش از ۵۰ پيمانكار حقيقي و حقوقي با شركت ملي ساختمان قرار داد بسته اند كه من هم يكي از آنها هستم .شركت ملي ساختمان هم با وزارت راه قرارداد بسته است. طي اين مدت ۴ سال كه دربخش هاي مختلف ساخت و ساز فرودگاه نقشي داشته ايم، پرداخت ها هميشه نوسان داشته است».
|
|
در واقع به نظر پيمانكاران در طول اين سال ها پرداخت دستمزدها و پيشرفت كار فرودگاه همواره تحت تاثير مسايلي متفاوت ازكار بوده است، انتصابها و انتخاب هاي متعدد و تغييرات در فضاي سياسي - اقتصادي به شدت بر روند پيشرفت ساخت فرودگاه تاثير مي گذاشته و پيرو آن پيمانكار هم به شدت متاثر از اين تغيير بوده است. تغيير رويه اي كه از مهرماه ۸۲ اتفاق افتاد، حكايت از اين داشت كه فراز و نشيب ها سپري شده و كار، روال منطقي خود را پيدا كرده است. پيمانكاران مي گويند كه وزارت راه از مهر تا بهمن با تمام قوا از پيمانكاران حمايت و تمام مطالبات آنها را پرداخت كرد، بر همين اساس هم، پيمانكاران كار را رها نكرده و ادامه پروژه ها را پيگيري كردند. بعضي از پيمانكاران معتقدند پيشرفت كار در نيمه دوم سال ۸۲ به اندازه چند سال ساخت و ساز در اين فرودگاه بوده است و آن را نتيجه حمايت مالي منحصر به فرد وزير دانستند، اما اين حمايت ها و پرداخت ها ادامه نيافت و از بهمن ماه ۸۲ هيچ پيمانكاري پولي دريافت نكرد. يكي از پيمانكاران حاضر در جلسه، اعتراض آميز مي گويد: «پيش از عيد به كار فرما اطلاع دادم كه براي ادامه كار به خريد دستگاه و لوازم و مصالح نياز دارم و اين كار هم نيازمند سرمايه كلاني است. كارفرما به من اطمينان داد كه تا پيش از ۲۰ فروردين مطالبات ما را پرداخت مي كند، من هم براي آن تاريخ چك دارم.»
اين عدم پرداخت باعث شده است تا ساخت بخش هايي از فرودگاه متوقف شود و ناقص بماند و بخش هايي مثل پاويون رياست جمهوري، هتل و آشيانه ها هنوز ساخته نشده است. پيمانكاران عصباني در حالي كه اعتراضات خود را به گوش نماينده كارفرما مي رساندند، از بيكاري صدها كارگر و مهندس و بلااستفاده ماندن صدها دستگاه ماشين آلات راه سازي و ساختماني مي گفتند. يكي از كارفرمايان مي گويد: «كار ما به جايي رسيده است كه ديگر حتي نمي توانيم كار ديگري انجام دهيم، چون تا بدهي هاي قبلي را پرداخت نكنيم، نه كارگر وكارشناسان ما حاضرند كار كنند، نه كسي به ما مصالح مي فروشد و نه صاحبان ماشين آلات حاضر مي شوند با ما كار كنند. بنابراين عملا آينده كاري ۵۰ پيمانكار به تسويه حساب با كارفرماي فرودگاه امام بسته است.»
كار فرمايان مي گويند كه ظاهرا شركت ملي ساختمان، مبلغي در حدود ۱۰ ميليارد تومان از وزارت راه طلبكار است و دراين بين هر كس واحد ديگر را مقصر مي داند. شركت ملي ساختمان، وزارت راه را مقصر مي داند و وزارت راه سازمان مديريت و برنامه ريزي را. در اين بين پيمانكاران از دفتر كاوياني، نماينده مجري طرح خبر مي دهند كه ۲۰ ميليارد تومان بودجه فرودگاه به وسيله سازمان مديريت و برنامه ريزي متوقف مانده است و پرداخت نمي شود.
صالح آبادي، رئيس كارگاه ساختمان و اميني رئيس قراردادها در حالي كه با خونسردي به صحبت هاي پيمانكاران عصباني گوش مي داد، به آنها گفت كه مطالباتشان را طي چند نامه به اطلاع مجري رسانده اند، بنابراين پيمانكاران تصميم گرفتند كه با مجري طرح مذاكره كنند. رئيس دفتر مجري بعد از گفتن اينكه فعلا پولي در ميان نيست وعده مي دهد كه قرار ملاقاتي با مجري بگذارد، ولي تا چند روز بعد هم چنين ملاقاتي ميسر نمي شود.
در اين بين برخي از كارفرمايان وقتي كه هزينه هاي ديگر اين فرودگاه بلاتكليف را مي بينند و از آنها نام مي برند، بيشتر از رفتار وزارت راه گله مند مي شوند. يكي از پيمانكاران مي گويد كه حدود يك ميليارد تومان سوخت به فرودگاه آورده اند كه اين سوخت بلااستفاده مانده و رو به از بين رفتن است، ديگري مي گويد صدها پرژكتور و هزاران لامپ، شبانه روز روشن است و بي وقفه برق مصرف مي كند، يكي ديگر از پيمانكاران هم از هزينه هاي جاري گزاف شركت ملي ساختمان و حقوق ماهيانه كارمندان بيكار فرودگاه مي گويد كه به نظر او دست كم ماهي ۵۰۰ ميليون تومان خرج روي دست كارفرما مي گذارد. همه اينها در حالي است كه كارفرمايان معترض مي گويند كه برخي از آنها ماهي چند ميليون تومان بابت بدهي هايشان سود مي پردازند.
يك روز بعد از تجمع در فرودگاه خبر مي رسد كه ظاهرا حدود ۳۶۰ ميليون تومان بودجه در اختيار كارفرما گذاشته شده است كه از اين مبلغ تنها ۱۶۰ميليون آن به پيمانكاران پرداخت مي شود و ظاهرا قرار است بقيه اين مبلغ صرف حقوق جاري كارفرما شود، در حالي كه پيمانكاران ادعا مي كنند كه دست كم ۳ ميليارد تومان از كارفرما طلبكارند.
پيمانكاري كه اين خبر را تلفني مي شنود و نقل مي كند؛ مي گويد: امروز چهارشنبه ۱۰ تير هم به فرودگاه مي رويم و تجمع مي كنيم تا شايد كسي صدايمان را بشنود. بعد مكثي مي كند، سر تكان مي دهد و مي گويد: نواقص فرودگاه مانده و فرودگاه رو به استهلاك است، صدها نفر بيكار شده اند و ۴ماه است كه حقوقي دريافت نكرده اند، انگار اين فرودگاه متولي ندارد. داستان جنجالي و پيچيده اين فرودگاه مثل كلافي سردرگم، مثل سرنوشت مديريت بيشتر بخش هاي اقتصادي است. وقتي قرار است فرودگاه در اولين فرصت افتتاح شود، بودجه مورد نياز به سرعت تزريق مي شود و وقتي به نظر مي رسد كه ظاهرا كارها به اتمام رسيده بودجه قطع مي شود؛ هرچند كه هنوز پيمانكار،طلبكار باشد.