ايرنا: دوازدهمين جشنواره  سراسري  نمايش  كودك  و نوجوان  شنبه  شب  با حضور مسئولان  تئاتر استاني  و محلي  و ۱۸ گروه  نمايشي  از سراسر كشور و با پيام  معاون  هنري وزير فرهنگ  و ارشاد اسلامي در سينما نفت  گچساران  افتتاح  شد.
در پيام  معاون  هنري  وزير فرهنگ  و ارشاد اسلامي به  اين  جشنواره  آمده  است : نمايش  كودك  و نوجوان  شاخه اي  نازك  از درخت  تناور فرهنگ  و هنر اين  سرزمين است  كه  مي تواند به  روياهاي  صادقانه  كودكان  رنگ  واقعي  بخشيده  وآنان  را در مواجهه  با سختي ها و حقايق  به  سوي  نور و روشنايي  رهنمون  سازد.
در ادامه  پيام  دكتر محمد حسين  ايماني  اضافه  شده  است ، نمايش  در ميان كودكان  از ارزش  والايي  برخوردار است  چرا كه  كودكان  ابتدا با بازي  و نمايش جهان  را تجربه  كرده  و سپس  وارد مراحل  جدي  زندگي  مي شوند.
در ادامه  پيام   آمده  است  كودك  در هنر نمايش  درمي يابد كه  دانايي ها را به  توانايي  تبديل  كند زيرا معرفت  و دانايي  كار مايه  اصلي  زندگي  است  و هنر نمايش  به  مثابه  تنفسي  براي  روان  صميمي  كودك  محسوب  مي شود كه  كودك  خود را به  سادگي  در آن  يافته  و آرمان  ها و ارزش هاي  خود را در پرتو آن متجلي  مي سازد.در اين  پيام  اضافه  شده  است ، در نمايش  كودك  و نوجوان  بايد به  دو گوهرآموزش  و پرورش  آن هم  در قالب  زباني  لذت  بخش  اعتنا كرد.
دوازدهمين  جشنواره  تئاتر كودك  و نوجوان  پس  از سه  سال  تاخير با حضور ۹گروه  نمايشي  از سراسر كشور در گچساران  آغاز شد.
۱۶۰ هنرمند از سراسر كشور با ۱۸ نمايش  در مدت  چهار روز برگزاري  اين جشنواره،  نمايش هاي  خود را درخصوص  كودك  و نوجوان  به  صحنه  مي برند.

در نشستي كه با بيش از پانصد نفر از اصحاب علم، هنر، فرهنگ و چهره هاي ماندگار در مركز همايش هاي بين المللي نگار برگزار شد هنرمندان نظرات خود را درمورد انتخابات آينده رياست جمهوري مطرح كردند. به گزارش خبرنگار همشهري، برنامه با تلاوت قرآن و اجراي سرود جمهوري اسلامي ايران و قيام حضار آغاز شد و پس از خيرمقدم داريوش كاردان، اولين برنامه را اجراي موسيقي با صداي عبدالحسين مختاباد و نوازندگي گروه همراه وي شامل مي شد. خواندن تصنيف هاي زيبايي چون «اي بهار آرزو...» و «اي تير غمت را...» توسط مختاباد با تشويق قابل توجه حاضران در جلسه همراه بود. حميد گودرزي، محمدرضا شريفي نيا، حسن جوهرچي، جليل فرجاد، ولي الله شير اندامي، علي دهكردي، جواد شمقدري، حسن پورشيرازي، داود ميرباقري، جمال شورجه، حبيب الله كاسه ساز از اهالي سينما و تلويزيون و مختاباد و حصيري از موسيقي، رضا اميرخاني، محمدعلي سبزواري و علي معلم دامغاني و ده ها نفر ديگر از اهل فرهنگ و ادب و چهره هاي ماندگار در اين مراسم حضور داشتند.
علي نصيريان كه به عنوان اولين سخنران با تشويق شديد حضار سخن مي گفت، با بيان برخي مشكلات هنرمندان، عرصه هاي علم و فرهنگ و هنر كشور اظهارداشت: در مراسم توديع آقاي لاريجاني از صداوسيما نيز گفتم كه سير فرهنگ در بعد از انقلاب سير خوبي بوده است و در زمينه كارهاي ديني و هنري و راديو تلويزيون كارهاي مناسبي انجام شده است اما هنوز بودجه كافي براي فرهنگ وجود ندارد كه اين مسايل را خود آقاي لاريجاني بهتر مي دانند.
وي ادامه داد: اميدواريم دولت آينده به اين امر خطير كشور يعني هنر، علم و فرهنگ توجه بيشتري داشته باشد.
سخنران بعدي اين مراسم كياني نژاد از هنرمندان برجسته موسيقي كشور بود كه از سوي كاردان از وي دعوت شد به پشت تريبون بيايد.
اين هنرمند برجسته موسيقي در سخنان خود اظهار اميدواري كرد كه رييس جمهور آينده موسيقي را به صورت فاخر و جامع در كشور عرضه كند.
وي خاطرنشان كرد: هنرمندان بيشتر در عالم معنوي خودشان سير مي كنند و خيلي درگير مسايل سياسي نمي شوند، اما براي ارتقاي سطح فرهنگ و هنر و انديشه سعي داريم كه مسئوليت را به عهده كسي بگذاريم كه حامي اين مسايل بوده و خود درد هنر و انديشه را خوب درك كرده باشد.
اكبر عبدي كه گرد پيري را مي شد در چهره اش ديد، در اين نشست طي سخنان خود گفت: رييس جمهور بايد به شادبودن مردم فكر كنند چراكه من مردم ايران را شاد نمي بينم.
عبدي با خنده گفت: اكثر مردم مشكلات دارند و شاد نيستند و خود من مرض قند دارم. اين حرف او با خنده حضار همراه شد كه ادامه داد: منظورم از شادبودن پخش توليدات كمدي نيست، بلكه بايد با ابزارهايي كه دراختيار دارند به اين امر توجه كنند، بايد راهش را پيدا كرد تا مردم را بيشتر شاد نگه داشت كه به نظر من يكي از راه هاي آن اين است كه ميوه كيلويي ۴ هزار تومان نشود.
دكتر لاريجاني كه به عنوان ميهمان در اين نشست دعوت شده بود، ايران را صاحب تمدني كهن دانست و گفت: تركيب دانش و هنر و ممزوج ساختن تكنيك و زيبايي رمز و راز اصلي توسعه انساني هستند. وي تصريح كرد: با نيروي عقلاني و دل هاي پاك هنرمندان بايد راه پيشرفت و تعالي جامعه را باز كنند. دكتر علي لاريجاني به اين نكته تاكيد كرد كه مهمترين ركن توسعه به معناي عام، توسعه نيروي انساني است.
لاريجاني گفت: اگر توسعه دانايي محور است بايد بدانيم هنر مي تواند جامعه را به سمت آن هدايت كند لذا دستان هنرمندان را بايد به گرمي فشرد.
وي اضافه كرد: بايد روح جمعي را به سوي آرمان هاي انديشه هدايت كرد.
لاريجاني با بيان اين كه اگر جامعه اي پويا مي خواهيم بايد براي هنرمندان فراغت ذهني فراهم كنيم، گفت: عدم فراغت ذهني مانع خلاقيت مي شود.
عضو شوراي عالي انقلاب فرهنگي تصريح كرد: تكريم شايسته از هنرمندان موجب تعالي و فراغت ذهن و ايجاد خلاقيت و پيشرفت مي شود.
لاريجاني خطاب به حاضران گفت: امروز شما سرافرازانه در قلب مردم هستيد، روزي كه در دوران مديريت صداوسيما چهره هاي ماندگار را طراحي كرديم به اين نتيجه رسيديم كه انديشمندان و فرهنگيان به درستي مورد تكريم قرار نگرفته اند.
وي خاطرنشان كرد: اگر حاكمان براي علم و انديشه ارزش قائل باشند، رعيت هم براي آنان ارزش قائل خواهد شد پس انتظار مردم اين است كه قدر عالمان دانسته  شود.
لاريجاني افزود: آزادي انديشه در ساحت علم و هنر سبب جوشش فكر جديد مي شود و راه را براي ظهور و تجلي توسعه در همه زمينه ها فراهم مي كند و اين امر هواي تازه اي براي انديشه و هنر است.وي گفت: آرزو دارم كه با كمك صاحبان انديشه و هنر راه بالندگي و توسعه آينده كشور را هموار كنم.
به گزارش خبرنگار سرويس ادب و هنر همشهري حضور اكثر هنرمندان و اهالي برجسته فرهنگ در مراسم فضاي خوبي را براي عكاسان حاضر در مراسم فراهم كرده بود. تكاپو و تلاش مداوم عكاسان و خبرنگاران كه تعدادشان حدود ۵۰ نفر بود موجب شد در اواسط مراسم داريوش كاردان با اين جمله كه «خواهش مي كنم به حضار و مهمانان رحم كنيد» از آنها بخواهد دست از عكاسي هاي مداوم بردارند و بعد از مراسم كار خود را انجام دهند، ولي باوجود گرما و ازدحام زياد هيچ عكاس و خبرنگاري حاضر نبود اين فرصت بسيار خوب را از دست بدهد و با جديت به دنبال شكار صحنه ها و يا سخنان آنان بودند.
در هنگام ورود هنرمنداني چون محمد كاسبي، جهانبخش سلطاني، مهران مديري، پيردوست و برخي ديگر از عوامل اجرايي سريال «جايزه بزرگ» حضار آنها را مورد تشويق قرار دادند.

از دكتر روزنفلد سئوال شده است: به بيماري تورم مفاصل مبتلا هستم از كدام مواد غذايي پرهيز كنم؟
او چنين پاسخ داده است: قهوه، لبنيات ( شير و كره و پنير)، تخم مرغ، گوجه فرنگي، پرتقال و نارنگي و بادام زميني.

نهايت «بي  خودي» را در دو انتهاي سعي مي بيني. ديدم نمي توانم. گريه ام گرفت و گريختم و ديدم چه اشتباهي كرده است. آن زنديق ميهنه اي يا بسطامي كه نيامده است تا خود را زير پاي چنين جماعتي بيفكند، يا دست كم خودخواهي خود را.
جلال آل احمد- خسي در ميقات

مجمع عمومي و گردهمايي ساليانه انجمن كتابداري و اطلاع رساني ايران به همراه ميزگرد چالش هاي آموزش كتابداري و اطلاع رساني در كشور از ساعت ۱۶ تا ۱۹ امروز در تالار اجتماعات يوسف  شريعت زاده كتابخانه ملي، واقع در بزرگراه حقاني برگزار مي شود.

درگيري آمريكا در خاورميانه باعث روي كار آمدن چپگرايان در آمريكاي لاتين شد
«دميتري باجيروف» مفسر روس در تفسيري در پراودا اظهار نظر كرده است كه گرفتار شدن آمريكا در آسياي جنوب غربي باعث تحولات بزرگي در نقاط ديگر جهان، به ويژه آمريكاي لاتين شده است و اين منطقه كه از دير زمان زير نفوذ نسبي آمريكا قرار داشت به چپ گراييده و سرگرم بنا كردن سوسياليسم و سوسيال دمكراسي است. رهبران اين جنبش را سران برزيل، آرژانتين، ونزوئلا، شيلي و اوروگوئه تشكيل مي دهند و به اين ترتيب، فيدل كاسترو ديگر تنها نيست. در ديگر كشورهاي آمريكاي لاتين نيز «ليبراليسم بدون حد و حصر» كه نسخه واشنگتن براي كشورهاي ديگر است هوادار ندارد و هيچ يك از سران دولت هاي منطقه از اين نوع ليبراليسم جانبداري نمي كند. تجربه نشان داده است كه ليبراليسم بدون مرز، توده ها را سرگرم خود و غافل از منافع ملي مي كند و منجر به پيروزي هواداران سياست آمريكا در انتخاباتشان مي شود و امور دولت به دست اين افراد مي افتد.«كاندوليزا رايس» رئيس تازه ديپلماسي آمريكا در ديدار خود از آمريكاي لاتين تلاش كرد كه دمكراسي خواست آمريكا را تدريس و تلقين كند كه همه جا با بي اعتنايي و ژست منفي روبه رو شد. «باجيروف» در تفسير طولاني خود نوشته است كه حركت به چپ را «هوگو چاوز» در ونزوئلا شروع كرد و ثبات نفوذ آمريكا در آمريكاي لاتين را از ميان برد و باعث شد كه چپ ها كه شهرت به مقاومت و ايستادگي دارند يكي پس از ديگري روي كار آيند. راهپيمايي ميليون ها مكزيكي در ماه آوريل به حمايت از نامزدي يك چپگرا در انتخابات كه برايش پرونده سازي شده و نيز بركناري رئيس جمهور هوادار آمريكا در كشور اكوادور در همين ماه آخرين رويدادهاي آمريكاي لاتين از اين دست بودند.درگيري آمريكا در آسياي جنوب غربي همچنين باعث استقلال عمل هر چه بيشتر اروپايي ها، اتحاد چين و هند و نزديك شدن تايوان به چين و بي اعتنايي كره شمالي و ايران به اخطارها و تهديد ها شده است. تسلط آمريكا بر ممالك عربي نفت خيز كه هدف اول آن است نمي تواند دوام داشته باشد زيرا كه اين ممالك در آسيا واقع اند كه محل طلوع دو ابرقدرت و مهد جنبش هاي مقاومت و همسايه روسيه و اتحاديه اروپاست و فاصله اش با آمريكا بيش از ۱۳ هزار كيلومتر است و با ده ناو هواپيمابر نمي توان بر آن مسلط شد.
صدها هزار قرباني بمباران شيميايي جنگل هاي ويتنام
شبكه تلويزيوني «ا.بي.سي» آمريكا شنبه اين هفته در اخبار مشروح ساعت شش و نيم بعد از ظهر خود ضمن پخش خبر مراسم سي امين سال سقوط سايگون، گزارش مصوري از بمباران شيميايي جنگل هاي ويتنام منتشر ساخت و گفت: نيروهاي مسلح آمريكا در طول جنگ ويتنام به دفعات جنگل هاي اين سرزمين را كه پناهگاه كمونيست ها (ويت كنگ) بود، با ماده اي موسوم به عامل نارنجي بمباران شيميايي كردند تا آنها را بي برگ كنند. اين ماده هنوز در ويتنام قرباني مي گيرد. منطقه بمباران يك دهم سرزمين ويتنام را تشكيل مي داد كه دو ميليون و يكصد هزار تن جمعيت دارد. مواد «دي اوكسين» كه در اين منطقه وارد زمين شده اند به محصولات كشاورزي سرايت مي كنند كه تاكنون باعث صدها هزار مورد سقط جنين، تولد نوزاد ناقص الخلقه، ايجاد آسيب مغزي و سرطاني كردن افراد شده است. در آمريكا به نظامياني كه به «عامل نارنجي» آلوده شده بودند جمعاً ۱۸۰ ميليون دلار غرامت داده شد. سال گذشته ويتنامي هاي آسيب ديده هم به يك دادگاه فدرال آمريكا دادخواست دادند و مطالبه غرامت كردند كه قاضي دادخواست آنها را رد كرد و باعث خشم اين ملت شد. دولت ويتنام در چندين بيمارستان و آسايشگاه از اين آسيب ديدگان نگهداري مي كند و هزينه اين كار را بر عهده گرفته ولي گرفتن قرباني به علت وجود مواد شيميايي در خاك و ورود آنها از اين راه به مواد غذايي ادامه دارد.
سه سال در زندان گوانتانامو
«عبدالرحيم مسلم دوست» كه پس از سه سال و چند ماه بازداشت در زندان پايگاه دريايي آمريكا در گوانتانامو آزاد شده است، شنبه در اين باره گفت: من تا نوامبر ۲۰۰۱ براي سه مجله كار مي كردم كه شهرت هواداري از طالبان را داشتند. اين شغل من بود و وسيله امرار معاش. من در اين مجله ها در تعيين سياست و تصميم گيري ها نقش نداشتم. ۱۷ نوامبر آن سال مرا با گروهي ديگر دستگير كردند و از طريق فرودگاه بگرام به گوانتانامو انتقال دادند و در آنجا برهنه كردند و عكس گرفتند. سئوال هاي عمده و مكرر آنها در اين مدت از من اين بود: آيا اسامه بن لادن را مي شناسي، رئيس طالبان كجاست و چرا با آنها همكاري مي كردي؟
پاسخ من اين بود: از بس شما بن لادن را بزرگ كرده ايد بچه هاي شيرخوار و ديوانگان تيمارستان هم او را مي شناسند، چه رسد به من. همكاري من با طالبان به همان اندازه ۱۹ ميليون افغان ديگر تحت سلطه آنها بود، آنها حاكم بودند و ما اتباع حكومت آنها. بالاخره پس از سه سال و چند ماه مرا كه ۴۲ ساله شده ام با چند نفر ديگر آزاد كردند، بدون عذرخواهي و پرداخت غرامت. من براي جبران اين عمر از دست رفته مي خواهم يك كتاب بنويسم و هر آن چه را كه بر سرم آمده و احساس كرده ام در آن منتشر كنم و بدهم به چند زبان به ويژه روسي و چيني ترجمه كنند. همچنين درصدد تهيه پول از دوستان و بستگان هستم تا يك وكيل بگيرم و به دادگاه آمريكا دادخواست بدهم و موضوع را در مجامع بين المللي از جمله كميسيون حقوق بشر مطرح سازم. «مسلم دوست» سه شنبه گذشته آزاد شده است.