امروز ريو سومين شهر بزرگ آمريكاي جنوبي با 5/10 ميليون نفر جمعيت به شهري بدل شده كه ارتكاب جنايت در آن تنها يكي از نشانه هاي زوال آن است
آرش فرح زاد
وقتي با يكي از مسئولان توريسم برزيل صحبت مي كنيد براي عصباني كردن آنها فقط كافي است دو كلمه «جنايت» و «توريست» را در يك جمله قرار دهيد. مارچلوايتاگيبا، معاون امنيتي شهر ريودوژانيرو در برزيل در مورد گزارش هاي زيادي كه حاكي از عدم امنيت توريست ها در اين شهر است، مي گويد: «به تنهايي مي توانم نام بيست نفر را ببرم كه در سفر به پاريس مورد حمله قرار گرفته و كتك خوردند. اما ريو در برزيل به اندازه كشوري مثل بلژيك براي توريست ها امن است.»
البته ايتاگيبا عدم امنيت موجود در ريو را انكار نمي كند: «خارجي ها كمترين خسارت ها را از سوي دزدان و راهزنان اين ايالت متحمل مي شوند.» برزيلي ها هميشه از اين سوال كه خطرناكترين شهر در اين كشور براي زندگي و حتي مسافرت كدام است طفره مي روند، با اين حال هرج و مرج و ناامني كه در ريو وجود دارد نشان دهنده سقوط و زوال يكي از بزرگترين و پرماجراترين شهرهاي دنياست. طبق آمار سازمان ملل در دهه گذشته آمار قتل در اين شهر دو برابر شده و به 3729 قتل در سال رسيده است و هدف اين قتل ها نيز اغلب مردان 15 تا 25 سال بوده اند. به طوري كه از هر صد هزار نفري كه در اين حدود سني قرار دارند 145 نفر به قتل مي رسند. ميزان تعدي و تجاوز در اين شهر آنقدر زياد است كه از اين نظر تفاوتي با مناطق ناامن جنگي ندارد. پليس ريو در سال گذشته 75 هزار جاني و قاتل را بازداشت كرده است. علاوه بر اين 75 نفر از افسران باندهاي قاچاق مواد مخدر روانه زندان شده اند. اما متاسفانه پليس نيز در اين شهر نيروي چندان قابل اعتمادي نيست. در سي و يكم مارس امسال يك باند بزرگ از سارقان چهره پوش دستگير شدند و پس از بازجويي ها مشخص شد كه تمام اعضاي اين باند از نيروهاي پليس هستند. اعضاي اين باند 29 نفر را در حومه شهر فلوميننس به قتل رسانده بودند. بسياري از شهروندان ريو نگران آينده شهر خود هستند. «امروز ديگر چندان منطقي نيست كه كسي بدون محافظ در ريو قدم بزند.» فرناندا مونته نگرو، هنرپيشه برزيلي كه سال گذشته سارقان به طرز وحشتناكي به او تجاوز كرده بودند، مي افزايد: «نگران اين هستم كه ديگر براي نجات دادن ريو فرصتي باقي نمانده باشد.» نجات ريودوژانيرو! شهري كه يكي از زيباترين شهرهاي برزيل است در بد مخمصه اي گير افتاده. جادويي ترين شهر برزيل همانند قبل اين توانايي را دارد كه توريست ها را مبهوت خود كند اما حالا ديگر نه به خاطر زيبايي بلكه به دليل عدم وجود امنيت.( امروز ريودوژانيرو به يك جانور مهيب و ترسناك تبديل شده نه شهري زيبا و دوست داشتني. امروز ريو سومين شهر بزرگ آمريكاي جنوبي با 5/10 ميليون نفر جمعيت به شهري بدل شده كه ارتكاب جنايت در آن تنها يكي از نشانه هاي زوال آن است.) از نظر زيست محيطي نيز مشكلات بسيار زيادي در مقابل شهروندان و توريست ها قرار دارد كه آب آلوده را مي توان يكي از اصلي ترين مشكلات زيستي دانست.
ماه گذشته وزارت بهداشت برزيل وضعيت خدمات بهداشتي ريو را «يك مصيبت و فاجعه» قلمداد كرد. 6 بيمارستان بزرگ اين شهر تعطيل شده اند. وضعيت حمل و نقل اسفبار است و مسافران ترجيح مي دهند با پاي پياده مسير خود را طي كنند. ساحل گوانابارا در اين شهر نيز حتي با اختصاص 800 ميليون دلار براي پاكسازي آن هنوز هم به فاضلاب و محل تخليه پسماند هاي صنعتي بيشتر شباهت دارد تا به يك ساحل آبرومند. از نظر اداري و صنعتي نيز اگر چيزي نگوييم بهتر است. اما چرا ريودوژانيرو چنين وضعيتي دارد. سقوط اين شهر به سالهاي اخير باز نمي گردد. آغاز زوال ريو را مي توان سال 1960 دانست.
انتقال پايتخت
سالي كه پايتخت برزيل از ريودوژانيرو به سائوپائولو تغيير كرد، اين انتقال پايتخت اعتراضات و آشوب هاي مردم ريو را در پي داشت به طوري كه دولت برزيل تنها با نيروهاي گسترده نظامي توانست آن را متوقف كند. تا دو دهه پس از آن آزادي و دموكراسي به قطعه اي لغزنده روي يخ تبديل شده بود. در سال 1967 ريو نفوذ سياسي – اجتماعي و رگ اصلي حيات خود را نيز از دست داد. دولت برزيل اغلب سرمايه گذاري عمده خود در پتروشيمي، فلزات، لوله و كاغذ را به خارج از ريو انتقال داد. به اين ترتيب ديگر صحبت از سرمايه در اين شهر حرفي بيهوده بود و بسياري از شهروندان ريو از اين شهر به نقاط ديگر برزيل مهاجرت كردند. مردم ريو هيچ وقت به اين اندازه محتاج و مستاصل نشده بودند. بيمارستان ها، مدارس، جاده ها و سرويس هاي بهداشتي از ارايه خدمات به شهروندان ريو عاجز بودند. ديگر شهرهاي برزيل نيز تفاوت چنداني با ريو نداشتند و وضعيت ريودوژانيرو را مي شد نمونه اي از ديگر نقاط برزيل فرض كرد. خشونت به يك امر عادي و پيش  پا افتاده تبديل شده بود. بيغوله ها و محله هايي كه فقيران در آنجا زندگي مي كردند را مي شد در تمام نقاط برزيل يافت. اداره شهرها به جاي آنكه به شهرداران سپرده شود به فرماندهان ايالت ها سپرده مي شد و آنها كنترل خدمات شهري از قبيل پليس، آب رساني و فاضلاب را در دست داشتند. اما ريو علاوه بر اين مشكلات، دردسر بزرگ ديگري داشت و آن خودش بود. ريو به بزرگترين دشمن خود تبديل شده بود. نكته جالب اينجاست كه در طي چهار دهه گذشته تمام فرمانداران ايالت ريو كه شهر ريودوژانيرو مركز آن است خود را در مقابل دولت مركزي قرار مي دادند و اين باعث مي شد تا روز به روز وضعيت ريو بدتر از قبل شود. مائورو اوزوريو يكي از اقتصاددانان برزيل كه در دانشگاه ريو تدريس مي كند، مي گويد: «سالها بود كه به مردم ريو مي آموختند كه تنها به جاي نگراني براي شهر و ايالت خود بايد به فكر تمام مردم برزيل باشند. اما تازه امروز مردم از خواب غفلت بيدار شده اند و فهميده اند كه چه فاجعه اي در شهرشان در حال وقوع است.» با اين حال مسئولان ريو وجود بحران در ايالتشان را به شدت رد مي كنند و با عصبانيت از پروژه هايي سخن مي گويند كه در اين ايالت قرار است اجرا شود: نساجي، احداث مزارع ميوه و كارخانه هاي توليد آب معدني تنها گوشه اي از پروژه هايي است كه قرار است در اين شهر اجرا شود. دولت كارخانه هاي كشتي سازي را با اختصاص 2 ميليارد دلار در ريو دوباره احيا كرده است و چند كارخانه فولاد سازي نيز هم اكنون مشغول كار هستند. كمپاني معروف اتومبيل سازي فولكس واگن آلمان قصد دارد تا خطوط توليد خود در ريودوژانيرو را گسترش دهد. ريو ثروت هاي نهفته بسياري دارد. سواحل آن هر چقدر هم كه كثيف و نامنظم باشد ذخاير نفتي بسيار زيادي در زير آن پنهان شده است. از هر 10 بشكه نفتي كه برزيل توليد مي كند 8 بشكه از سواحل ثروتمند ريو استخراج مي شود. وزير انرژي برزيل مي گويد: «مردم در ريو از اقتصاد رو به نزول اين ايالت صحبت مي كنند. اما من دوست دارم بگويم كه اين اقتصاد مجددا احيا شده است.» دولتمردان ريو بيش از اندازه خوشبين به نظر مي رسند. درهر حال هر چقدر هم كه حرف آنها در مورد رونق اقتصاد ريو صحيح باشد ترك اين شهر توسط سرمايه گذاران عمده خارجي به اين معناست كه چندان هم اوضاع رو به راه نيست. آخرين بانك برزيل كه مركز فعاليت خود را در ايالت ريو متمركز كرده بود حدود يك دهه پيش فعاليت خود را به جاي ديگري انتقال داده است.
گانگسترها ،حاكمان ريو
ساختمان زيبا و تاريخي بورس ريو دوژانيرو هم اكنون به مركز برگزاري  جلسات و همايش ها تبديل شده است. از بزرگترين سرمايه گذاران خارجي كه ريو را ترك كرده اند مي تواند به IBM و Gillette اشاره كرد و در ميان داخلي ها نيز بزرگترين كارخانه توليد فولاد و نيز كارخانه هاي عمده توليد لوله و كاغذ از ريو نقل مكان كرده  و در سائوپائولو مستقر شدند. پس در اين شرايط تعجبي ندارد اگر ميزان رشد صنعتي ريو طي چهار سال 2000 تا 2004 تنها 5 درصد رشد كرده باشد.
اين نرخ رشد در ميان ديگر شهرهاي برزيل رتبه سوم را در اختيار دارد. البته يك تجارت هست كه در ريودوژانيرو رونق بسياري يافته و آن تجارت موادمخدر است. اطراف اين شهر را جنگل پوشانده است و هنگامي كه هوا تاريك مي شود كنترل ورودي هاي شهر به طور كامل تحت تسلط قاچاقچيان مسلح موادمخدر قرار مي گيرد. هرچقدر هم كه مسئولان ريو ساز مخالف بزنند، اما كاملا مشخص است روند سقوط اين شهر برگشت ناپذير است و نجات از اين مخمصه تنها زماني ميسر خواهد شد كه وقوع جنايت و بي نظمي در اين شهر متوقف شود. مسئولان شهر خيلي دير به فكر چاره افتادند. حاكميت و تسلط جنايتكاران، سارقان و قاچاقچيان در ريو آنچنان محكم است كه آنها حتي در دولت برزيل نيز با استفاده از لابي هاي خود كارشان را به راحتي پيش مي برند. يكي از هتلداران قديمي ريو دوژانيرو در مورد راه حل مشكلات اين شهر مي گويد: «دولت بايد ماليات را كاهش دهد و اقدامات امنيتي و نظامي خود را در شهر تقويت كند.» او براي اثبات حرف خود مي افزايد: «سال گذشته زماني كه گانگسترها يك اتوبوس را در ويكتوريا در همسايگي ريودوژانيرو به آتش كشيدند نيروهاي پليس خيلي سريع خود را به آنجا رساندند و در كمتر از يك ساعت همه چيز با آرامش به پايان رسيد. براي مقابله با مشكلات ريو نبايد دولتمردان انگشت اتهام را به سوي هم نشانه بگيرند. شهردار، فرماندار را متهم مي كند و فرماندار دولت مركزي را براي مقابله با جرايم سازمان يافته تنها راه چاره هماهنگي و همكاري است. » فرماندار ريو پس از وقايع وحشتناكي كه در ماه مارس امسال در ريودوژانيرو رخ داد بالاخره قانع شد كه در اين مورد اقدامات اساسي تري انجام دهد. او از دولت مركزي درخواست كرد تا نيروهاي بيشتري براي برقراري نظم و امنيت در خيابان هاي ريودوژانيرو به اين شهر اعزام كنند. اين اقدامات شايد به چشم توريست هايي كه به ريودوژانيرو مي آيند اقدامي بسيار مهم و اساسي تلقي شود اما براي ساكنان اين شهر اين كمك ها تنها گوشه  كوچكي از فلاكت  هاي آنها را درمان مي كند. مشكلات اقتصادي ريو را توريست ها درك نمي كنند اما ساكنان ريو هر روز با آن دست و پنجه نرم مي كنند.
منبع :NEWSWEEK

در حالي كه كاخهاي وينزور بريتانيا و گريمالديز موناكو از بحراني به بحران ديگر كشيده مي شوند، خانواده هاي سلطنتي كم شهرت تري مثل سوئد، دانمارك و هلند توانسته اند خود را از اين بحران ها دور نگه داشته و مورد عشق و احترام مردمشان قرار گيرند.
ملكه بئاتريس هلند، پس از 25 سال سلطنت هنوز سرچشمه اتفاقات خوب در هلند نوين است و توانسته است پايش را فراتر از بريدن روبان هاي رنگارنگ بگذارد.
اين در حالي است كه ماجراهاي پرنس چارلز و ديگر اعضاي خاندان سلطنتي انگلستان مرتبا مورد انتقاد مطبوعات اين كشور قرار مي گيرند و همه پرسي هاي اخير نشان داده اند كه يك پنجم مردم انگلستان مايلند پس از مرگ ملكه اليزابت دوم، سلطنت اين كشور كلا منحل شود.
اما برعكس كاخ اورنج هلند هنوز تائيد 90 درصد از جمعيت كشور را دارد. دليل اينكه بعضي از سلطنت هاي اروپا در حال درخششند و برخي در حال افول، بيشتر مرهون شكل حاكميت آنهاست تا عوامل غير قابل كنترل موجود.
مايكل زونويل، مدير اتحاديه سلطنتي اورنج خود را به عنوان عنصر متحدكننده معرفي مي كند.
نوامبر گذشته، چند روز پس از قتل تئوون گوگ، فيلمساز هلندي در خيابان هاي آمستردام كه به مسلمانان اين كشور نسبت داده شده بود، مساجد و مدارس مسلمانان تبديل به مراكز انتقامجويي شده بود، اما ملكه بئاتريس با بازديد از مركز جوانان مراكشي، مردم را دعوت به اتحاد نژادي كرد.
علاوه بر اين هنگامي كه 22 نفر در حادثه آتشبازي سال 2000 كشته شدند، ملكه شخصا به محل حادثه رفت و از بازماندگان قربانيان دلجويي كرد.
هنگامي كه ملكه بئاتريس و مادرش ملكه جوليانا، هر دو همسران آلماني گزيدند، اعتراضات گسترده اي در كشور هلند كه خاطرات بدي از اشغال نازي ها داشت، به وجود آمد، اما با گذشتن از اين دو مرد توانستند احترام زيادي را از سوي ملت خود دريافت كنند. همه خاندان سلطنتي دنيا دچار اين بحران ها مي شوند، اما ملكه بئاتريس توانسته  براحتي بر آنها فائق آيد.
كريستوفر لازور، يكي از شهروندان آمستردام تصميم دارد بيست و پنجمين سال سلطنت ملكه را با ميهماني شامي برگزار كند كه ميهمانان بزرگترين منتقدان خود او هستند. وقتي يك رسوايي رخ مي دهد، آنها بيانيه اي صادر مي كنند و به آن خاتمه مي دهند.»
رفتار انساني خانواده هاي سلطنتي كشورهايي مثل هلند، دانمارك و سوئد يكي از دلايل محبوبيت آنها در كشورشان است. در دانمارك مردم به جاي «علياحضرت» ملكه شان را با يك سلام ساده مورد خطاب قرار مي دهند. هنريت پترسون، دانشجوي 24 ساله حقوق در كپنهاگ مي گويد: :آنها مثل مردم عادي رفتار مي كنند. البته ما دوست داريم آنها شكل سلطنتي شان را حفظ كنند و براي ما الگو باشند، اما در عين حال رفتار انساني را از آنها توقع داريم.»
اما اين رفتار دوستانه تنها يكي از رازهاي موفقيت بئاتريس است. او در عين حال كه احساساتش را براحتي بروز مي دهد، گاه مثل ملكه اليزابت دوم از خود اقتدار نشان مي دهد. جوليانا، مادر ملكه بئاتريس هميشه از فرش قرمز و حضور در جمع پرهيز مي كرد، اما بئاتريس اصرار دارد كه او را «علياحضرت» خطاب كنند.
بئاتريس مي گويد: «من سمبل احترام هستم؛ سمبل كشور، ملت و هويتي كه مي خواهد مورد احترام واقع شود. به همين دليل من شكوه و احترام خود را حفظ خواهم كرد.»

زندگي بدون اينترنت ممكن نيست
آزاده انصاري-اينترنت در زندگي جوانان كشورهاي پيشرفته نقش مهمي دارد و آنها هر روز از كامپيوتر و اينترنت استفاده مي كنند. اسكوت كرنان حتي زماني كه استراحت مي كند و مي خوابد به اينترنت وصل است و فقط در اين هنگام است كه صداي بلندگوهاي كامپيوتر خود را كم مي كند تا از صداي پيغام جديدي كه برايش مي آيد بيدار نشود. او 22 ساله و يكي از كارمندان شركت طراحي وب در شهر ماساچوست است. وي مي گويد:اگر من به اينترنت وصل نباشم، احساس كمبود مي كنم.
ويليام هربرت، 21 ساله از مدتها قبل اينترنت برايش جايگزين روزنامه شده است. او هر روز صبح از سايت آب وهوا وضعيت جوي را مشاهده مي كند. وي به وسيله اينترنت تمام صورتحساب هاي خود را مي پردازد، براي شركت در كنفرانس هايي كه در دانشگاه برگزار مي شود ثبت نام مي كند و از اين طريق بليت قطار و هواپيما را براي سفرهايش سفارش مي دهد.
امروزه اينترنت در بين همه گروه هاي سني رخنه كرده و به صورت حق مسلم هر فرد است. مالكولم بيرد يكي از كارمندان شركت AOL كه در بخش كودكان و نوجوانان فعال است مي گويد: زندگي بدون اينترنت ممكن نيست
همچنين ادامه مي دهد:اينترنت در هنر نفوذ كرده و از طرفي باعث شده كه افراد كارهاي مهم خود را به وسيله اينترنت انجام دهند و اوقات فراغت خود را با اينترنت سپري كنند و به وسيله  آن با هم قرار ملاقات بگذارند. در كل اينترنت در روابط اجتماعي نقش مهمي دارد.
اينترنت جايگزين تلفن
از هر 4 نوجوان آمريكايي، 3 نفر به طور مرتب از اينترنت استفاده مي كنند. براي بيشتر كاربران ايميل جايگزين مناسبي براي تلفن است.
در مدارس و دبيرستان ها، گفت وگو و مكالماتي كه بين دانش آموزان آغاز مي شود، اغلب بعد از مدرسه در اينترنت ادامه مي يابد.
استيوجونز يكي از كاربران اينترنت و مجري طرح آمريكن لايف در شهر ماساچوست است. او در اين رابطه مي گويد: به طور كلي امروزه دانش آموزان و دانشجويان با همكلاسي هاي خود، دوستان و حتي خانواده هايشان پيوسته به وسيله اينترنت مرتبط هستند. در صورتي كه اصلا سن آنها برايشان مهم نيست. تمام گفت وگوهاي طرفين و اطلاعات جهاني فقط به وسيله فشار دادن دگمه ها مبادله مي شود.
بيشترين وابستگي
سوهاس اسريدهاران 17ساله كه در دانشگاه امروي در آتلانتا تحصيل مي كند، اينترنت را راهكار مناسبي براي زندگي امروزي مي داند. او تمام جست وجوهاي خود را براي يافتن كتاب از كتابخانه به وسيله اينترنت و كارهاي روزمره خود را به وسيله دانلود برنامه اي از اينترنت انجام مي دهد. اينگونه افراد هرگز نمي توانند بدون اينترنت به زندگي خود ادامه دهند.
كشاورز پاشنه بلند
تا به حال توت فرنگي هاي تونسي را چشيده ايد؟ اگر پاسخ شما مثبت است پس شك نكنيد كه از محصولات «سلما علومي ركيك» زني كه اولين بار اين ميوه سرخرنگ را به بيابان هاي تونس برد، مصرف كرده ايد. او نايب رئيس گروهي صنعتي است كه پدرش بنا كرده و 400 ميليون يورو سرمايه دارد. هيچ كس باور نمي كند چنين زني پرنس مزارع باشد. دولت تونس در سال 1994، مديريت مزارع دولتي را به بخش خصوصي واگذار كرد و سلما كه در آن زمان 38 ساله بود، به آمريكا، فرانسه وفلسطين اشغالي سفر كرد تا با جهاني جديد آشنا شده و كار جديدي شروع كند. 10 سال بعد نتيجه به دست آمده از تلاش او باورنكردني بود. هم اكنون بسياري شركت هاي بزرگ خارجي بيش از 60 درصد توت فرنگي هاي يخزده او را براي استفاده از ماست هايشان مي خرند. تقاضاي مشتري هاي او مدام رو به افزايش است تا حدي كه او اين روزها از توليدكنندگان داخلي هم كمك مي گيرد. امروز كساني كه او را از كارش منع كرده و از شكستش خبر مي دادند، محصولات اضافي شان را به او مي فروشند.

قوانيني جديد براي مركز تفريحي هنگ كنگ
AFP: ديسني لند جديد هنگ كنگ كه در ماه سپتامبر گشايش خواهد يافت. قرار است سيگار كشيدن و انداختن آب دهان را براي بازديدكنندگان ممنوع كنند و هركس كه چنين اعمالي انجام دهد، فورا بيرون انداخته خواهد شد. به گزارش مطبوعات هنگ كنگ، مدير اين مركز مي گويد: «مبارزه با اين موارد بسيار مهم است، اما ما نمي توانيم به اين افراد ماليات تحميل كنيم، بلكه فقط مي توان از آنها خواست كه بروند.»
شركت ديسني نگران است ميليون ها چيني كه به ديدار اين پارك كه اولين پارك از اين نوع در چين است مي آيند، رفتارهايي از خود نشان دهند كه در چارچوب هاي تعيين شده نگنجد.
قرار است مناطقي مخصوص سيگاري ها در نظر گرفته شود، اما در صفهاي انتظار، رستوران ها و مناطق تفريحي سيگار و انداختن آب دهان كاملا ممنوع است.
قرار است برچسب و كارت هاي تبليغاتي موقع ورود به افراد داده شود و ماموراني نيز براي نظارت در نظر گرفته شده اند.
مسابقه اي براي آلباتروس ها
دوستداران حيوانات و كساني كه از اسب و سگ خسته شده اند، مي توانند به آلباتروس هايي كه از روز دوشنبه مسابقه اي 10 هزار كيلومتري برفراز اقيانوس را آغاز كرده اند، روي بياورند. 17 پرنده مجهز به ردياب الكترونيك قرار است از بالاي جزاير جنوبي استراليا، تاسماني و آفريقاي جنوبي پرواز كنند و اين دقيقا مسير مهاجرت آنها است.
وارويك برنان، عضو سازمان محيط زيست تاسماني مي گويد: «دوشنبه روز رسمي حركت آنها بود، اما هيچ پرچم شروعي وجود نداشت، چون هر آلباتروسي در زمان دلخواهش پرواز مي كند.»
شركت هاي معروف شرطبندي بريتانيايي و تاسمانيايي اين روزها به شدت به تكاپو افتاده اند تا بازار شرطبندي اين مسابقه را داغ كنند. اين مسابقه قرار است در ماه اوت پايان يابد و درآمدهاي حاصل از آن نيز به شركت هاي محافظت كننده از آلباتروس ها تعلق مي گيرد. اين پرندگان بر سر راه خود با توفان، رعد و برق و ساير خطرات جوي روبه رو مي شوند و حتي احتمال دارد جان خود را از دست بدهند. آنها ممكن است در دام صيادان بيفتند. هرساله نزديك به 300 هزار پرنده در درياها به هلاكت مي رسند و به همين دليل احتمال دارد كه تعداد زيادي از اين پرندگان جان سالم به در نبرند.
مركزي براي بچه هاي خياباني 
كودكان بي سرپرست كشورهايي كه در حوزه شينگن هستند، از اين پس مي توانند تحت سرپرستي دولت بخارست قرار گيرند. به گفته وزير كشور فرانسه در سال 2004 حدود 900 كودك تيره رومن كه اكثرشان جزو كولي ها هستند، تنها در فرانسه بودند. در بخارست 10 مركز تاسيس شده است كه در اصلي ترين استان هاي اين كشورها قرار دارند. «بوگدان پانيات» مسئول تاسيس اين مراكز مي گويد: «اميدواريم به اين ترتيب بتوانيم از اين كودكان حمايت كنيم و آنها را از چنگ قاچاقچيان كودكان و مواد مخدر نجات دهيم. اين برنامه پيش از امضاي معاهده الحاق روماني به اتحاديه اروپا در 25 آوريل امضا شده و قرار است مقامات رومانيايي و سازمان هاي حمايت از كودكان، 450 هزار يورو از هزينه هاي آن را پرداخت كنند. «جورجتا پونسكو» يكي ديگر از بانيان اين طرح مي گويد: «مشكل ترين كار اين است كه در مورد خانواده اين افراد تحقيق كنيم. گاهي والدين اصلي هستند كه كودكان را بي سرپرست معرفي كرده و به مامي سپارند.»
كمك ها به قربانيان سونامي
لوپوئن: سازمان هاي غير دولتي فرانسوي حداقل 245 ميليون يورو براي كمك به قربانيان حادثه سونامي كه 26 دسامبر سال گذشته صورت گرفت، جمع آوري كرده اند، اما به نظر مي رسد فقط 76 ميليون يوروي آن را به مصرف رسانده اند. سازمان صليب سرخ از 100 ميليون خود تنها 5 ميليون صرف كرده است و سازمان پزشكان بدون مرز 1/9 ميليون جمع كرده اند و تنها 250 هزار يوروي آن را به مصرف رسانده اند. به نظر مي رسد هم اكنون 169 ميليون يورو سرمايه در دست مسئولان باقي مانده است و بايد به مصرف برنامه هاي بلندمدت برسد.