در جلسه علني روز گذشته مجلس يكي از نمايندگان تهران به خبر يكي از روزنامه هاي صبح در قالب تذكر آئين نامه اي اعتراض و آن را كذب محض خوانده بود. وي همچنين نسبت به تكذيبيه منتشره از سوي همان روزنامه اعتراض و آن را به مراتب توهين آميزتر از اصل خبر عنوان كرد. در سقف پر خوشبيني و سعه صدر مي توان اين واكنش را يك حق طبيعي براي نماينده مذكور قلمداد كرد حالا تا چه حد اين موضوع به كيان مجلس و... مربوط است هم كاري نداريم اما، آيا مي توان در قالب تذكري آئين نامه اي به صرف نماينده مجلس بودن از اين هم فراتر رفت و متوسل به اتهامات بي اساس شد. خوب اين پرده اول بود كه مي توان در يك مناظره و يا ديالوگ دوطرفه در نهايت آن را ناديده گفت. اما حركت اين نماينده محترم در راهرو مجلس چه توجيهي دارد؟
در اين شرايط حساس كه همه مسئولين نظام تمام تلاش و توان خود را مصروف ايجاد بستر مناسب براي حضور حداكثري مردم در انتخابات نهمين دوره رياست جمهوري نموده و فضاي آرام و بدون تنش را ضرورت آن عنوان مي كنند و عقل سليم هم اين را توصيه مي نمايد، چرا بايد نماينده محترم مجلس در راهرو با خبرنگار آن روزنامه درگير شود و بگويد آنچه را كه نبايد گفته شود. آيا چنين واكنش نامناسبي نبايد از سوي هيات رئيسه مجلس مورد بررسي قرارگيرد؟
انتظار اين است كه معترض اصلي لحني اين چنين نامتعارف، مجلس اصولگرايي باشد كه دفاع از اسلام و اخلاق اسلامي را سرلوحه ماموريت خود قرارداده است و براساس آموزه هاي اخلاق اسلامي عمل مي كند.
بايد بياموزيم كه هر حرفي و هر برخوردي را با درك دقيق شرايطش بزنيم و بپذيريم كه مصلحت مجلس و نظام مهمتر از مصلحت ماست.