شهره مهرنامي
ظهرها وقتي از كوچه عبور مي كنم، كفترهايش در اوج آسمان كوچه در پروازند و هنرشان را به نمايش گذاشته اند؛ خودش هم روي پشت بام خانه ايستاده و از غرور اينكه هيچ پرنده اي به پاي پرواز كفترهاي چندميليوني اش نمي رسد، سينه اش را جلو داده و دست بر پيشاني، آنها را تماشا مي كند. 40-30 كفتر دارد؛ رنگ و وارنگ. تمام زندگي اش كفترهايش هستند. او مجموعه اي از كفترهاي گرانقيمت دارد. خيلي ها هستند كه بزرگترين تفريحشان جمع كردن انواع مختلف يك شي يا يك چيز خاص است؛ بعضي ها قناري نگهداري مي كنند و بعضي ها همه نوع مرغ عشق را مي شناسند.
بعضي ها يك مجموعه از گربه ها دارند و گروهي پروانه جمع آوري مي كنند، برخي يك مجموعه از ماشين هاي كوچك دارند و همه جا به دنبال نمونه ديگرش مي گردند؛ حتي بچه ها ذوق جمع كردن پاكن ها را دارند، انواع و اقسام پاكن با رنگ و شكل و بوهاي مختلف و البته عده اي هم تمبر جمع مي كنند. كلكسيونرهاي بزرگ تمبري در دنيا هستند كه آلبوم هاي تمبر آنها ميليون ها دلار قيمت دارد.
تمبر، تنها گونه از اوراق بهادار بين المللي است كه در تمام دنيا خريدار دارد و از آنجا كه براحتي مي تواند وارد همه كشورها شود، مبلغ فرهنگ كشور مبدا است.
جالب است بدانيد كه سوژه هايي مثل عكس حيوانات و پرنده ها و حتي جانوران در حال انقراض، خريدارهاي خوبي دارند.
گفته مي شود كلكسيونرهاي بزرگ، به طور موضوعي، تمبر جمع آوري مي كنند و طالب همه انواع تمبر نيستند؛ بيشتر به يك موضوع خاص مي پردازند و مثلا فقط تمبر پرنده يا پروانه جمع آوري مي كنند.
آلبوم تمبرهايي ماندگار هستند و ارزش پيدا مي كنند كه موضوع خاص داشته باشند يا ارزشي جهاني يا ملي براي چاپ داشته باشند؛ براي مثال، عكس فلان فوتباليست به عنوان آقاي گل جهان. از آنجا كه تمبر جزو اوراق بهادار است، بعد از مدتي به قيمت آن اضافه مي شود و حتي مي توان در بيرون از يك كشور به قيمت بيشتر، آن را فروخت. معمولا يك تمبر عادي بعد از يك ماه، 25 درصد افزايش اسمي پيدا مي كند و گاهي اوقات، تا 200 درصد افزايش قيمت در يك ماه نيز پيدا مي كند؛ مثل تمبر ماهي ها يا گربه ها؛ تفريح جالبي است و علاوه بر تفريح، سودآوري هم مهم است.
علاوه بر اينها،  اين رسانه كوچك، ارتباطي با پيام رساني گسترده، نقش تاثيرگذاري در نشر پيام هاي فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و... در اقصي نقاط جهان دارد؛ اسنادي گويا و ماندگار كه در آنها رويدادها و حوادث مختلف و مهم به زبان تصوير، قابل انتقال به افراد است و به عنوان بازگوكننده هويت ملي و عامل تعيين كننده در برقراري ارتباط و تبادل فرهنگ و اطلاعات به حساب مي آيند و كوچكترين تابلوها و موجزترين كتاب ها در انتقال پيام ها در جهان مطرح هستند.
حال اين بار در آستانه روز پست، يعني 17 مهر براي اولين بار در سطح فرهنگسراهاي تهران، نمايشگاهي از تمبر ايران در 9 كشور جهان در فرهنگسراي ملل برگزار شد تا علاقه مندان بتوانند از اين طريق با اين صنعت و هنر بيشتر آشنا شوند؛ حتي كودكان و نوجوانان.
اين نمايشگاه با همكاري فرهنگسراي ملل و شركت پست جمهوري اسلامي ايران با حضور تمبرهايي از كشورهاي ليبي، ازبكستان، ويتنام، قطر، مكزيك، برزيل، كره شمالي، اسلواكي و تاجيكستان، از سال 1994 تا 2004 با حضور بيش از يكهزار و 500 تمبر كه در موزه ارتباطات نگهداري مي شده برگزار شد كه البته تمبرهاي به نمايش گذاشته شده از ايران به سالهاي 78 تا 94 بازمي گردد.محسن خوانساري، رئيس فرهنگسراي ملل، هدف از برگزاري اين نمايشگاه را
آشنا كردن مردم با فرهنگ و صنعت تمبر ياد كرده و مي گويد: صنعت تمبر در درون كشور بخصوص در قشر كودك ونوجوان ناشناخته مانده و حالا شايد جالب باشد كه بعد از مدت ها، تمبر از حوزه خواص خارج شده و به فرهنگسرايي آمده كه مخاطب عام دارد و اگر اين فرهنگ ادامه داشته باشد، مردم بيشتر با اين صنعت آشنا خواهند شد.
البته علت ديگر برگزاري اين نمايشگاه، روز جهاني پست، يعني 17 مهر است. خوانساري مي گويد : چون امسال اين روز با ماه رمضان تلاقي داشته، زمان آن را عقب كشيديم تا ميزبان بازديدكنندگان بيشتري باشيم .جالب است بدانيد كه بين 12 تا 19 شهريور ماه، هفته فرهنگ يا روز استقلال 9 كشوري بود كه در اين نمايشگاه شركت كرده اند و از اين لحاظ برايشان اهميت بسياري دارد.
كودكان و نوجوانان هم علاقه خود را با نقاشي هايشان با موضوع تمبر و پست در اين نمايشگاه به تصوير كشيدند و هدايايي گرفتند. براي جلب مردم به سمت نمايشگاه، هر روز موسيقي زنده هم جلوي در فرهنگسراي ملل برگزار شد و علاقه مندان بيشتر به سوي نمايشگاه فرا خوانده شد.
جالب است بدانيد تمبرهاي هر كشور حال و هواي خاص خود را داشتند. براي مثال بيشتر تمبرهاي كشور برزيل درباره فوتبال بود كه با تصاوير كارتوني ترسيم شده بود يا كره جنوبي بيشتر افرادي را نشان مي داد كه در حال نواختن ساز هستند و قطر هم با تصاوير روي تمبرهايش نشان داد كه چقدر مردم اين كشور به طلا و جواهرات اهميت مي دهند.
يك طراح تمبر دراين زمينه مي گويد: مسئله غالب در هر كشور به عنوان نمادي از آن كشور، در تمبرها متبلور شده و علاوه بر آن، گرافيك حاكم بر كشور را نيز نشان مي دهد و تمبرهاي هر سال نشان از آرامش يا تلاطم در آن كشور دارد؛ براي مثال ويتنام كشوري است كه تغييرات سال به سال در فرهنگشان در تمبرهايشان كاملا مشهود است و هر چه به عقب بازمي گرديم، كپي برداري از اروپا در آن بيشتر به چشم مي خورد كه البته بخش عمده آن به صنعت چاپ آنها بازمي گردد .
فاطمه بهرامي از تمبر به عنوان وسيله اي ياد مي كند كه كشورها با آن جنبه هاي جذاب كشور خود را معرفي مي كنند و كمتر پيش مي آيد كه در تمبر، فقرها و بدي به نمايش گذاشته شود.
او مي گويد: تغيير در تمبر ايران عمده بوده و شيوه كار و گرافيك حاكم بر آن بسيار تغيير كرده، اما هنوز جاي پيشرفت دارد و جاي خيلي از تمبرها در تمبرهاي ايران خالي است. محمدرضا عرب، مديركل روابط عمومي پست هم اعترافاتي در زمينه تمبر دارد كه خواندني است. او مي گويد: طراحي و صنعت چاپ درايران بسيار ضعيف است، چون ما شركت دولتي هستيم و پول خوبي به طراحان نمي دهيم، آنها هم نمي آيند تا تخصصي كار كنند .او اعتراف مي كند: ظرف سال گذشته در طرح هاي استادان بزرگ دست برده ايم و آنها با ما قهر كرده اند و ما آنها را از دست داده ايم و حالا مجبوريم با هنرمندان دست دوم و سوم كار كنيم .
عرب ادامه مي دهد: تمبر در ايران هنوز به طريقه هليوگرا ور چاپ مي شود؛ روشي كه در تمام دنيا به دليل قديمي بودن، از ميان رفته و چاپ افست يا چاپ ديگري جايگزين آن شده است. صنعت پروراژ يا دندانه دندانه كردن دور تمبرها در دنيا انواع مختلف دارد كه ما هنوز از طريقه اوليه آن استفاده مي كنيم و در حال حاضر هشت ماه است كه تمبري چاپ نكرده ايم .
به هر حال درحياط فرهنگسراي ملل بودند افرادي كه آلبوم هاي تمبر خصوصي خود را به معرض ديد عموم گذاشته بودند وهنوز بودند افرادي كه با علاقه به فرهنگسرا مي آمدند تا از اين صنعت و هنر بازديد كنند.
جالب است بدانيد كشوري كه بيشتر از همه در نمايشگاه مذكور تمبر داشت، ويتنام بود و كشور قطر، كمترين نمونه تمبر را به نمايش گذاشته بود.

تمبر چاپ دوم ندارد
خاطره ها، خاطره هايي كه تكرار نمي شوند و اين دغدغه كلكسيون كردن تكرار نشدني ها؛ نمي دانم جاذبه جادويي اين برگه هاي كوچك با آن دندانه موشي كنارشان چيست؟
يكي از فتح مي گويد و ديگري از استقلال، از روزهاي عزيز و به ياد ماندني و اتفاقات
تكرار نشدني؛ البته به طرزي منحصر به فرد. اين روزها مي گويند اداره پست تمبرهاي شخصي را هم چاپ و خاطراتي را كه مي خواهيد جاودانه كنيد، به درخواست شما به تمبر تبديل مي كند؛ لحظاتي كه تكرار نمي شوند، لحظاتي كه چاپ دوم ندارند....

پويا مهرآيين- تا آنجا كه يادمان هست، هميشه رسم اين بوده است كه آدم ها به گل ها آب بپاشند، ولي گويي مسئولان آبياري فضاي سبز، اين نظام را برعكس كرده اند؛  به شكلي كه حالا ديگر اين گل ها هستند كه به آدم ها آب مي پاشند. شايد بپرسيد مگر چنين چيزي ممكن است؟ بله (!) كافي است نگاهي به دور و برتان بيندازيد تا اين تصوير بديع و عجيب را مشاهده كنيد. كجا؟ در خيابان هاي همين تهران بزرگ. آدرس دقيق تر مي خواهيد؟ درست وسط ميادين و باغچه ها و فضاهاي سبز شهري؛ هر جا كه يك تكه چمن و چند شاخه گل وجود داشته باشد. نمي دانم شما هم تا حالا اين تصوير را ديده باشيد يا نه، اما مطمئن باشيد كه اگر مجبور شويد از كنار يكي از اين گل هاي آدم خيس كن عبور كنيد، از هر چه گل است متنفر مي شويد، خصوصا اگر در تنگنايي واقع شده باشيد كه فاصله شما را با اين گل هاي عجيب و غريب به حداقل رسانده باشد.
حكايت از آنجا شروع شده كه يك نفر آدم خلاق(!) به اين فكر مي افتد كه وسيله اي بسازد كه هم بتواند نقش آبياري فضاهاي سبز را بر عهده داشته و هم تناسب زيبايي شناسانه اي با محيط اطراف (فضاي سبز) داشته باشد، پس كار به آنجا مي كشد كه براي اين كار،  لوله هايي با درپوشي شبيه به گلبرگ كه از جنس الياف پلاستيكي ساخته شده اند طراحي مي شود و به قول معروف يك شبه در فضاهاي سبز سطح شهر سبز مي شود.چند روز پيش در حالي كه از بزرگراه كردستان در حال عبور بودم، متوجه شدم كه در كنار مسيري كه در وسط فضاي سبز بلوار براي عبور عابر پياده در نظر گرفته شده، يكي از اين گل هاي سرگردان (سرگردان به معناي واقعي، چرا كه علاوه بر اينكه هيچ ترتيب خاصي در حركت خود ندارند، هر لحظه سر آن به طرفي مي چرخد) با جديت كامل در حال انجام وظيفه است، به طوري كه محوطه اي به شعاع حدودا پنج تا شش متر را در آسفالت و چمن به قرق خود درآورده و هيچ كس را، ياراي نزديك شدن به آن نيست و عملا هيچ عابري هم جرات نمي كرد كه از روي خط عابر پياده رد شود،  چرا كه رد شدن همانا و سراپا خيس شدن همان. شهروندان هم كه اين صحنه را مي ديدند، سرگردان تر از گل هاي مزبور ترجيح مي دادند كه عطاي عبور از خط عابر پياده را به لقايش ببخشند و با توكل به خدا و سپردن جان خود به او، از كنار بزرگراه رد شوند تا حداقل خيس نشوند.در اينكه نصب اين آبپاش هاي جديد محسناتي هم دارد شكي نيست؛ آبياري قطره اي باعث صرفه جويي در مصرف آب و طراوت سطحي گياهان مي شود و فوايد بسياري دارد. از سوي ديگر اساسا حركت هاي پياپي و غيرقابل پيش بيني اين گل هاي آبپاش هم باعث انبساط خاطر كساني مي شود كه اين صحنه را براي اولين بار مي بينند و جذب جالب بودن اين ابتكار مي شوند،  اما آيا سلب آسايش شهروندان هم جزو اين محسنات است؟
شايد مسئولان محترم بگويند حالا مگر وقتي چند قطره آب هم به لباس يك نفر پاشيده شود، چه اتفاقي مي افتد؟ در جواب اين پرسش بايد گفت كه اولا مقدار آبي كه به عابران مي پاشد، چند قطره نيست، چرا كه حركت اين آبپاش ها ناگهاني است و از هر سويي ممكن است اتفاق بيفتد و ثانيا چرا بايد در طراحي و نصب اين سامانه بي سامان، به مشكلات احتمالي بعدي توجهي نشده باشد؟
متاسفانه اين كم توجهي در بسياري از برنامه هاي روزمره ما به چشم مي خورد و اين طرفه صنعت جديد هم از اين قاعده مستثني نمانده است.
كسي شكي به زيبايي و جالب بودن اين طرح تازه ندارد، ولي حداقل انتظار مي رود كه مسئولان با بررسي و تجديدنظر، اين آبپاش ها را در جاهايي نصب كنند كه محل عبور عابران پياده را مورد شليك قرار ندهند و عابران بتوانند با خيال آسوده اين گل هاي پلاستيكي تلاشگر را تماشا كنند و حظ ببرند. به هر حال، هر چه باشد هم تصوير اين آبپاش ها از شيلنگ قشنگ تر است، هم مناسبت بيشتري با فضاي سبز دارد و هم استفاده از آنها براي ماموران فضاي سبز زحمت كمتري دارد، پس پيش به سوي تنظيم حريم گل هاي آبپاش دوست داشتني و البته از نوع غيرسرگردان. اميدواريم مسئولان مربوطه پس از اين همه غرولند، خسته نباشيد ما و همه شهروندان را هم پذيرا باشند.

در حالي كه در سالهاي اخير،  جمعيت شهر كرج 10 برابر شده، منابع درآمدي شهرداري اين شهر افزايشي نداشته واينك با بحران مواجه شده است .
اين ادعاي رضا احمدي، مشاور شهرداري كرج است كه اعتقاد دارد شهرداري اين شهر به دليل نداشتن منبع كسب درآمد، در حال حاضر با مشكل جدي كسري بودجه مواجه است: از هنگامي كه شهرداري ها مجبور شدند مخارج اداره شهر را خودشان تامين كنند، اين مصيبت بزرگ ايجاد شد و اين درحالي است كه يك ميليون و 700 هزار نفر در اين شهر خدمات مي خواهند .
آقاي مشاور معتقد است: مناطق صنعتي يكي از اصلي ترين منابع درآمد شهرداري هاي كل كشور است، در صورتي كه مناطق صنعتي شهرستان كرج در حريم شهرهاي كمال شهر، محمدشهر، كلارك و... است و شهرداري كرج از اين منبع درآمدي هم محروم است. اين در حالي است كه با وجود اينكه شهرداري هاي ديگر شهرستان كرج از درآمد مناطق صنعتي استفاده مي كنند، شهرداري كرج بيشترين خدمات رساني را در بعد كمي و كيفي دارد .احمدي مي گويد: عوارض ساخت وساز و صدور تراكم، از ديگر منابع درآمدي شهرداري است كه اين منبع هم به دليل ركود شديد ساخت و ساز در شهر كرج، بشدت شهرداري را با بحران مواجه كرده است .
پارتي بازي ممنوع!
از بس گفتيم فساد و پارتي بازي در دستگاه هاي اداري ممنوع، زبانمان مو درآورد. اصلا ما چه كاره ايم؟ اين شما و اين حرف هاي يك مسئول.
رئيس شوراي اسلامي استان خراسان گفت: مبارزه با فساد اداري در شهرداري با هدف احقاق حقوق شهروندان و حفظ حرمت و كرامت انساني كاركنان زحمتكش و صديق شهرداري صورت مي گيرد .
غلامرضا بصيري پور با اشاره به اينكه شيوه هاي فساد اداري مانند اخذ رشوه، پارتي بازي، رانت خواري و... كاملا تغيير يافته است، افزود: معمولا متخلفان سعي مي كنند كار را به ديگران واگذار كنند و به صورت گروهي آن را انجام دهند .
او با بيان اينكه مبارزه جدي با فساد، تبعيض، ارتشا و پارتي بازي در نظام اداري بويژه شهرداري ها امر مباركي است، گفت: مبارزه با فساد اداري بايد نظام مند، جدي، پايدار و مستمر باشد و لازمه چنين حركتي نيز طراحي مكانيزمي علمي است تا زمينه ارتشاء و فساد براي هميشه در نظام اداري از بين برود .
بصيري پور به گزارش مديريت حوزه شهردار و حراست شهرداري در رابطه با مبارزه جدي با فساد اداري اشاره كرد و افزود: مبارزه با فساد در شهرداري ها آغاز شده و محيط براي كاركنان متخلف ناامن شده است .

آزاده بهشتي - در جهان امروز، آن مديريت شهري موفق است كه بتواند معناها وارزش هاي اجتماعي زندگي شهري را پررنگ تر كند و يكي از مهمترين راهكارها در اين حوزه، توسعه قلمرو عمومي، يعني فراهم كردن امكان حضور شهروندان در شهر است، اين يعني پياده  راه سازي . اين ساده ترين جمله اي است كه مي توان خطاب به شهردار جديد تهران گفت. كم رنگ شدن حضور افراد در جوامع شهري ايران از زماني كه ايرانيان پذيرفتند كه از نظر تكنولوژي و پيشرفت هاي صنعتي شهرسازي از غرب عقب نيفتند، شكل و شمايل جدي به خود گرفت. از همين رو افراد سعي كردند الگوهايي را از غرب بگيرند كه اين عقب ماندگي را جبران كند. اين الگوبرداري ها با ورود شتابزده ماشين به شهرهاي سنتي ايران، دستاورد قرن ها شهرسازي سنتي، يعني پياده رو را قرباني كرد و شهرهايي كه اغلب انسان محور بودند به سرعت به شهرهاي ماشين محور تبديل شدند. حذف آرام، آرام و بي صداي اين پديده سنتي با وورد به عرصه مدرن باعث شده تا اين روز ها سازمان زيبا سازي مجددا به بازسازي پياده روها و حتي تبديل برخي از آنها به پياده راه توجه كند.
مقوله پياده  راه سازي در تهران گرچه طي يك سال اخير جايگاه جدي تري را در برنامه هاي شهري به خود اختصاص داده است، اما از اواسط دهه 70 اقدامات پراكنده اي در تهران براي ايجاد محورهاي پياده بويژه در هسته تاريخي پايتخت با هدف توسعه فضاهاي گردشگري و هويتي آغاز شده بود. مفهوم شهرهاي قابل استفاده براي پياده در جهان اما ، از زمان انتشار گزارش هاي كميته تخصصي امور شهري در سال 1999 جايگاه ويژه اي را در برنامه ريزي شهري به خود اختصاص داد. اين كميته در گزارش هاي خود خواستار طراحي و توسعه خيابان هايي شده بود كه پياده روي در شهرها را به امري جذاب براي شهروندان تبديل كند و اين همان هدفي است كه امروز مديران شهري را برانگيخته تا پيراهن ديگري براي تهران بدوزند؛ پيراهني خاكستري از سنگ. برنامه هاي جدي شهرداري تهران براي پياده راه سازي در پايتخت، نخستين جلوه هاي خود را در يكي از متروك ترين پارك هاي منطقه يك، عيان كرد. پارك آرزو كه در حاشيه رودخانه مقصود بيك نزديك امامزاده صالح قرار دارد، اكنون به فضايي امن و گيرا تبديل شده است و مسير پياده اين محدوده تا امامزاده اسماعيل ادامه يافته و اين امامزاده را به امامزاده صالح تجريش متصل مي كند با اين همه برنامه هاي شهرداري منطقه يك براي پياده راه ها به اين پروژه محدود نمي شود.
علاوه بر اين، بر اساس برنامه هاي پيش بيني شده در سازمان زيبا سازي، برخي محورها و خيابان هاي تهران كه براي تبديل به مسيرهاي ويژه پياده از قابليت هاي بيشتري برخوردارند، مانند خيابان سپهسالار با در نظر گرفتن محدوديت هايي براي تردد خودروها شرايط مناسب تري براي حركت پياده در آنها فراهم شده و به طور موقت يا دائم رفت و آمد سواره در آنها متوقف مي شود.
پياده راه سازي از سياست هاي مطرح در جهان است تا جايي كه لندن سال 2015 را سال لندن پياده اعلام كرده، اما به صرف اينكه سياستي در نقطه اي از جهان نتيجه داده، نمي توان آن را در شهر ديگري اجرا كرد. موفقيت اين طرح ها بشدت با شرايط اجتماعي و فرهنگي در ارتباط است. پياده راه سازي بايد بتدريج در تهران اجرا شود تا مردم بتوانند عادات ترافيكي خود را تغيير داده و ببينند فضاي جديد چه مزايايي دارد و اساسا مي توان بدون ماشين هم در تهران زندگي كرد. اين فرآيند تدريجي، اين فرصت را به مديران مي دهد تا اشتباهات خود را اصلاح كنند. يوروك، مهمترين شهر پياده در انگليس است كه توانسته با ايجاد مسيرهاي پياده در محورهاي تاريخي، تجاري و طبيعي، الگويي قابل استفاده براي ديگر شهرهاي جهان فراهم كند. خيابان به عنوان مكاني كه بايد اجتماعي و قابل دوست داشتن باشد، در تهران اين روزها مملو از هياهوي آدم هايي است كه بدون لحظه اي توقف، از كنار هم مي گذرند، در حالي كه انقلابي در جهان در حال وقوع است كه پديده اي به نام شهرهاي پياده را رقم مي زند.