دلايل متعددي براي اين رفتار وجود دارد كه در عين حال مي تواند بسيار عجيب باشد. ولي خوشبختانه راه حل هاي اين مشكل به طور شگفت آوري بسيار ساده و آسان هستند.
آيا قبل از بچه دار شدن، تحمل سر و صداي ناشي از سائيدن دندان هاي تان به هم سخت نبود؟ صداي كشيدن ناخن بر روي تخته سياه چطور؟ يا به صدا درآمدن دزدگير ماشين؟ احتمالاً، در حال حاضر در مقايسه با جيغ و دادهاي فرزندتان، اينها ديگر آنقدر ناهنجار به نظر نمي رسند. فرزندتان گاه و بي گاه شروع به جيغ زدن مي كند، تا حدي كه شما حاضريد قسم بخوريد كه او ذاتا جيغ جيغو به دنيا آمده است.
بدون شك، جيغ كشيدن كار بسيار آزاردهنده اي است. وليكن سعي كنيد سن ۲ تا ۳ سالگي تان را به ياد آوريد و متوجه خواهيد شد كه اين كاري كاملاً عادي است. پيش از اين كه به قسمت هاي مهم و مورد توجه برسيم، بهتر است كه نظر برخي از كارشناسان را در مورد اين مسأله بغرنج بخوانيم. در اين جا به شرح برخي ديدگاه ها و توصيه ها به هنگام جيغ زدن كودك مي پردازيم.
بيش از حد سر و صدا راه انداختن
ظاهراً جيغ كشيدن از جايي نشأت نمي گيرد، شايد شما پيش درآمد آن را زماني كه به عنوان يك طفل كوچك بوديد تجربه كرده باشيد، مثلاً در يك مسير شما به چيز عجيب و غريبي برخورد كرده ايد و ناگهان داد و فرياد كشيده و گريه مي كنيد. يكي از كارشناسان مي گويد: «به نظر مي رسد جيغ زدن و نق نق كردن يك پديده طبيعي براي اعتراض كردن كودكان زير ۲ سال به همراه چند كلمه نامفهوم باشد. اما در سنين بالاتر، اين درست شبيه به چيزي مابين گريستن و شكايت كردن است.» اگر نگوئيم سال هال بلكه ماهها طول كشيده تا صداي جيغ فرزندتان به اين حد برسد.
«دانيل آرونزون» ،  متخصص اطفال و معاون بخش پزشكي يكي از مراكز در نيويورك، مقايسه اي انجام داده است: «اگر به بازي كودكي با پازل هاي مكعبي اش دقت كرده باشيد، مشاهده مي كنيد كه چگونه او ياد مي گيرد كه اگر مكعب اصلي را بچرخاند، شكل يك حيوان درست مي شود. جيغ زدن نيز شباهت زيادي به اين كار دارد. كودكتان به واكنش هاي شما در مورد صداهايي كه از خود درمي آورد، دقت مي كند و متوجه مي شود كه كدام از آنها بيشترين اثر را روي شما مي گذارد.» به عبارت ديگر، جاي تعجب نيست كه ناله هاي فرزندتان را كه داراي يك شيوه خاصي است ، هميشه در گوش و يا زير پوستتان احساس كنيد.
مشكل چيست؟
كار سختي است كه هنگام مواجه شدن با جيغ كودك عصباني نشويد، ولي بايد بدانيد كه عكس العمل شديد نشان دادن ممكن است كه فرزندتان را براي ادامه دادن به اين كار به مدت طولاني تر و با صداي بلندتر تشويق كند. معمولاً او از عصبانيت شما، متوجه مي شود كه اين كار بهترين روش براي جلب نظر شما به خودش است و حتي گاهي اوقات كودكان ۲ تا ۳ ساله در انجام اين كار مُصّر مي شوند.به جاي از پاي درآمدن و خسته شدن، سعي كنيد كه تشخيص دهيد علل واقعي اين كار چيست. برخي دلايلي كه باعث جيغ زدن كودكان مي شوند عبارتند از:
احساس عجز و درماندگي: در مواقعي كه فرزندتان در بيان بعضي از كلمات احساس عجز و ناتواني مي كند ذهن مستعد او را براي بيان آنها آماده سازيد. «پاتر» مي گويد: «كودك وقتي كه نمي تواند كلماتي را براي بيان آن چه كه مي خواهد پيدا كند، ممكن است عصباني شود.»
گيجي و سردرگمي: «پاتر» معتقد است: «شايد فرزندتان دقيقاً از آن چه كه مي خواهد مطمئن نباشد.»
حسادت: ممكن است كودكتان هنگامي كه شما با تلفن صحبت مي كنيد، شروع به جيغ زدن كند، چون او احساس مي كند كه ديگر به او توجهي نداريد.
گرسنگي، خستگي يا كسالت و بيماري: بعضي اوقات ممكن است فرزندتان نسبت به چيزي احساس خوبي نداشته باشد و حتي شايد بدترين چيز براي او باشد. گاهي اوقات با وجود اين كه او سوار يك اسب آهني است كه تكان تكان مي خورد، مدام فرياد مي كشد. در اين مواقع بهترين كار، دادن تنقلات و يا يك چرت خوابيدن از همه چيز براي او مناسب تر است.
راه حل هاي مناسب
براي آن چه كه باعث مي شود كه فرزندتان جيغ بكشد _ و حتي اگر نمي توانيد منظورش را بفهميد _ يك روش معمولي وجود دارد تا تن صداي او را پايين آوريد. اگر شما كاملاً مطمئن هستيد از اين كه كودكتان ديگر جيغ نمي زند به خاطر اين است كه او بيمار مي باشد (اگر شك داريد، امتحان كنيد) و سعي كنيد كه راهكارهاي زير را يك يا چند بار به كار بريد. وقتي كه دريافتيد كه يك سري از كارهايتان نرمال و عادي پيش مي رود، ديگر نيازي به استفاده از آنها نيست. در اين جا ارتباط منطقي كليد راه است.
به او اعتنا نكنيد: دكتر آرونزون معتقد است: «به خاطر آوريد كودك ۲ و ۳ ساله اي كه بيشترين جلب توجه را از شما مي خواهد _ يعني بيشترين توجهي كه ديگر، نظير آن در دنيا وجود نداشته باشد- اما شما همچنان شام تان را آماده كنيد و يا دست از تاكردن لباس ها نكشيد به كارتان ادامه داده و بگذاريد كه ماجرا خود به خود تمام شود.»
چشم در چشم او بيندازيد: در زمان جيغ كشيدن بچه به طوري كه صورتتان درست مقابل صورت فرزندتان قرار گيرد، به او چيزهاي شبيه به اين بگوئيد: «وقتي كه تو جيغ مي زني منظورت را نمي فهمم. آيا مي تواني بگويي كه بر سر صداي عاديت چه آمده است؟» اگر نمي تواند كاملاً منظورش را بيان كند، خودتان حدس بزنيد كه او چه مي خواهد (مثلاً آيا تو چيپس مي خواهي؟) و مي بينيد كه او سر تكان مي دهد. ممكن است او چيزهايي را كه شما نمي توانيد يا نمي خواهيد به او بدهيد را تقاضا كند، هيچ لزومي ندارد كه تسليم شويد، ولي سعي كنيد كه پيشنهاد چيز ديگري به او دهيد نظير: «شيريني را بعد از شام مي تواني بخوري، ولي من يك خوراكي خيلي خوب برايت دارم.»سعي كنيد او را به عناوين مختلف سرگرم كنيد. كتابي را كه قبلاً نخوانده را برايش انتخاب كنيد يا اگر وقت اضافي داريد با او بازي كنيد.
به او بگوئيد كه بيشتر از اين از تو انتظار دارم. با او طوري رفتار و همدردي كنيد كه هميشه بداند كه بچه هاي بزرگ جيغ نمي زنند.
كارهايي كه باعث جيغ زدن مي شود
شما مشغول صحبت كردن با تلفن هستيد و كودك شروع به فرياد زدن كرده و دست از اين كار هم بر نمي دارد
در هنگام خريد در يك سوپر ماركت او از شما مي خواهد كه برايش شكلات يا آب نبات بخريد.
از او مي خواهيد كه در جمع آوري اسباب بازي هايش به شما كمك كند، ولي او مي گويد كه اين كار را دوست ندارد.
كارهايي كه مانع از جيغ زدن مي شود
به او يك تلفن اسباب بازي بدهيد تا او هم صحبت كند يا اگر مشغول صحبت با دوستتان هستيد اجازه دهيد كه او هم كمي حرف بزند.
به او بگوييد كه: «امروز ما شكلات نمي خريم، آيا دوست داري كه پول را به تو بدهم تا تو وسايلي را كه خريد كرده ايم حساب كني؟»
براي اين كار از يك بازي شروع كنيد و از او بخواهيد: «آيا مي تواني كاميون را پيدا كني؟» با چنين پيشنهاداتي او را به اين كار تشويق كرده و در نهايت به او بگوئيد: «تو بهترين فرزندي هستي كه به من كمك مي كني!»

كودكان در سن ۶ تا ۸ سال براي لباس پوشيدن يا برداشتن آخرين شيريني مسابقه مي گذارند و معمولاً در اين سن آنها در همه چيز با يكديگر رقابت مي كنند.
آيا ناگهان، فرزندتان در يك بازي دوستانه، شروع به جنگيدن و زد وخورد مي كند؟ كودكان ۶ تا ۸ سال دوست دارند كه در همه جا و همه چيز برنده شوند و معمولاً آنها رقباي سرسخت يكديگر مي شوند. در عين حال كار آنها باعث حيرت بسياري از والدين مي شود. آيا شما از اين نوع رقابت افراطي حمايت كرده يا آن را كنترل مي كنيد؟
اگرچه بعضي از كودكان ذاتاً رقابت طلب تر از ديگران هستند، ولي كاملاً طبيعي است كه آنها براي اين كار دست به كارهاي جالب و خنده دار بزنند. كودكان در سن ۶ تا ۸ سالگي مي خواهند خيلي زود بزرگ شوند. آنها مهارت هاي جديد ياد مي گيرند و مي خواهند آن چه را كه مي دانند به ديگران نشان دهند. وقتي كه كودكان مي بينند كه بچه هاي هم سن و سالشان چه كارهايي انجام مي دهند، خود را با آنها مقايسه مي كنند و تلاش مي كنند كه به آنها برسند.
رقابت مي تواند كودك را براي رسيدن به موفقيت ترغيب كند و همچنين او حس همدردي، كارهاي گروهي و اعتماد به نفس خود را تقويت مي كند. گاهي اوقات، رقابت مي تواند خنده دار و مسخره باشد. ولي اين يك طرف قضيه است. بسياري از كودكان وقتي در يك كار يا يك بازي بازنده مي شوند از شدت عصبانيت منفجر مي شوند و گريه مي كنند.همچنين تعدادي از كودكان ۶ تا ۷ سال براي برنده شدن، تقلب مي كنند. چون فكر مي كنند كه بايد حتماً اول شوند. حتي براي برنده شدن قوانين بازي را نيز تغيير مي دهند. هشت ساله ها كم كم حس رقابتشان كاهش مي يابد و فكر مي كنند كه بهتر است مشكلاتشان را حل كنند، بنابر اين عادلانه تر بازي كرده و تا آخر بازي هم قاطعانه مي نشينند.
باختن
رقابت كردن دو رو دارد: برد و باخت. به فرزندتان ياد دهيد كه باختن نيز مانند بردن يك امر كاملاً عادي است. كودكان بايد بدانند كه گاهي اوقات آنها برنده مي شوند و بعضي وقت ها هم ممكن است ديگران برنده شوند و همه چيز در بردن خلاصه نمي شود. شما بايد به فرزندتان بگوييد آن چه كه مهم است لحظات شيرين داشتن و پيشرفت مهارت هايمان مي باشد.
كودكان بايد ياد بگيرند كه هميشه نمي توانند نفر اول باشند و كسي برنده مي شود كه حواسش را كاملاً جمع كند و بهترين باشد و همه كارها را به نحو احسن انجام دهد.
كلمات اميدواركننده
فرزندتان را به همكاري تشويق كنيد و ياد دهيد كه چگونه مي تواند يك بازنده يا برنده خوبي باشد. آنچه را كه شما بايد به فرزندتان بگوييد عبارتند از:
به جاي اين كه بگوييد
۱- هر كسي اول لباسش را بپوشد، برنده است.۲- مثل يك بازنده غمگين نباش.۳- تو بي نظيري. سومين بار است كه تو در اين مسابقه برنده مي شوي۴- خيلي بد- تو بايد بازي را از اول شروع كني۵- برنده شدي! بايد برنده مي  شدي!
سعي كنيد بگوييد:
هركسي در ۱۰ دقيقه لباسش را بپوشد، جايزه مي گيرد.
هركسي شانسي در برنده شدن دارد. برو و به برادرت تبريك بگو.
دوست دارم كه ببينم كه تو هميشه خوشحال و خندان باشي.
حالا مي توانيم در زمان طولاني تري با يكديگر بازي كنيم.
خيلي جالب است. واقعاً مهارت ها و توانايي هايت پيشرفت كرده است.
قوانين بازي
كارشناسان معتقدند كه رقابت كردن كار درستي است. به فرزندتان بياموزيد كه هنگام رقابت كردن بر روي خودش متمركز شود تا اين كه خود را با هم سن و سالانش و يا خواهر و برادرش مقايسه كند. سپس سعي كنيد با استفاده از روش هاي ديگر او را به رقابتي سالم تشويق كنيد.
هرگز از او نخواهيد كه حتماً برنده شود: درست است كه نتيجه كار خيلي مهم است ولي لذت بردن از آن خيلي باارزش تر است. به جاي اين كه بگوييد كه چگونه برنده شود، بهتر است كه روحيه او را تضعيف نكنيد تا او راحت تر بتواند از توانايي هايش استفاده كند.
او را تحت فشار قرار ندهيد: وقتي كه كودكان بازنده مي شوند مي ترسند كه در چشم والدينشان نگاه كنند كه مبادا احساس كنند كه آنها بايد بهتر از ديگران باشند. به فرزندتان در هنگام رقابت روحيه دهيد چون آنها مي خواهند برنده شوند، نه صرفاً به خاطر رضايت شما.
براي او در مورد برد و باخت بيشتر توضيح دهيد: به او بگوييد كه اصلاً مهم نيست كه او برنده يا بازنده شود آن چه اهميت دارد اين است كه او تلاش كرده. همچنين ممكن است حضور او در كار گروهي خيلي مؤثر باشد و لذت بردن در اين كار خيلي با ارزش است.
قدرت و توانايي او را مهم نشان دهيد: شايد فرزندتان نمي تواند به توپ خوب ضربه بزند، ولي او خيلي خوب توپ مي گيرد. زماني كه شما او را براي خوب انجام دادن كاري مجبور كنيد، او احساس ناتواني مي كند يا باور مي كند كه بايد در همه چيز برنده شود.با او در مورد طرز فكر شخصيت هاي مهم صحبت كنيد: درباره برنده شدن و يا بازنده شدن زياد تأكيد نكنيد و با مثال زدن در مورد نقش هاي مثبت شخصيت هاي مهم او را با اين مسايل آشنا سازيد مانند يك ورزشكار ممكن است سرشناس نباشد ولي بازيكن يك تيم بزرگ است.
او را به كارهاي گروهي تشويق كنيد: اگر فرزندتان نمي تواند در بازي گروهي شركت كند، او را به عضويت ورزش هاي انفرادي درآوريد تا كمي بزرگتر شود. اگر از بازي هاي گروهي خسته مي شود، سعي كنيد او را به همكاري تشويق كنيد مانند پازل و بازي هاي رايانه اي كه مي توانند با يكديگر بازي كنند.
براي او زنگ تفريح در نظر بگيريد. اگر هنوز بازي تمام نشده و فرزندتان از شكست احساس ناتواني مي كند، به او زمان استراحت دهيد تا بتواند از بازي لذت ببرد و اين كار به اين معنا نيست كه بازي تمام شده است بلكه زماني براي تجديد قوا مي باشد و هنگامي كه كودك ۸ ساله شما گريه مي كند او را به ديدن بازي بقيه اعضاي خانواده تشويق كنيد. او بعدها متوجه مي شود كه شركت كردن در بازي خيلي لذت بخش تر از نگاه كردن به آن است.
ترجمه: رزيتا شاهرخ - منبع: Parents

مراقب باشيد! خوراكي هاي زير حاوي آن دسته از مواد شيميايي اند كه ثابت شده است در حيوانات آزمايشگاهي توليد سرطان مي كنند: سيب، كلم بروكلي، هويج، نان، كرفس، انگور، كاهو، گوجه فرنگي، سيب زميني شيرين، جعفري، پياز و انبه.
طبق گفته انجمن مبارزه با سرطان آمريكا در اين كشور در سال ۱۹۹۶ تقريباً پانصد و پنجاه و پنج هزار نفر بر اثر ابتلا به سرطان درگذشتند. افراد بسياري براي حفظ سلامتي و مبتلا نشدن به سرطان از خوردن غذاهاي حاوي «مواد شيميايي» اجتناب مي كنند. اما شانس با آنها يار نيست؛ زيرا اصولاً چنين امكاني وجود ندارد. تنها تفاوت بين غذاهاي فرآيندي و طبيعي در اين است كه غذاهاي فرآيندي حاوي مواد شيميايي مصنوعي اند ولي غذاهاي طبيعي مواد شيميايي  شان را از طبيعت مي گيرند. در آزمايشگاه بررسي مواد غذايي معلوم شده است كه برخي از ساخته هاي ما در طبيعت به طور بالقوه مرگ آورتر از هر چيزي هستند. درحقيقت، طبق گفته انجمن علوم و بهداشت آمريكا، برخي از غذاهاي طبيعي بيش از ده هزار برابر از مواد شيميايي تركيبي مانند آفت كش ها در خود سم داشته و سرطان زا هستند. بنابر اظهار انجمن فوق يافتن غذايي كه حاوي مواد شيميايي مضر- موادي كه به طور طبيعي يا در اثر پختن غذا يا تجزيه ميكروبي ايجاد شده اند- نباشد سخت است. سبزيجات و ميوه هاي سالم حتي زماني كه بدون وجود آفت كش ها رشد مي كنند باز هم در خود نيترات هاي سرطان زا دارند. آكادمي ملي علوم تخمين مي زند كه ۷۲ درصد از خطر در معرض نيترات قرارگرفتن دهان و مري از جانب سبزيجات است و تنها ۹ درصد آن خطر به گوشت هاي نمك زده شده مضر مربوط مي شود.
در سال ۱۹۷۷ دكتر «ريچارد هال» متخصص علم تغذيه براي اثبات مسأله فوق به آزمايش كردن غذاهاي يك رستوران چندپرسي پرداخت. او تمام مواد موجود در هر غذا را با استفاده از معيار ايمني كه درخصوص مواد تركيبي به كار بسته مي شود، بررسي نمود و متوجه شد كه اگر در آن رستوران بخواهند تمام غذاهاي داراي مواد مضر ناسازگار با معيارهاي ايمني را حذف كنند تنها يك نوع غذا يعني سالاد خرما باقي مي ماند. تازه آن هم به اين دليل كه از نوع مواد شيميايي آن غذا اطلاعات كافي در دسترس نيست.
چه مي توان كرد؟
ابتدا كاري كه نبايد كرد، پرهيز از خوردن ميوه و سبزي است، زيرا اين مواد بخش مهمي از رژيم غذايي هر فردي محسوب مي شوند. در مقابل انجمن علوم و بهداشت آمريكا پيشنهاد مي دهد براي اينكه بتوان احتمال رساندن مقدار بسيار زيادي از يك نوع مواد سرطان زا به بدن را كاهش داد، بهتر است از غذاهاي متفاوت و متنوع استفاده كرد. بسياري از ميوه ها و سبزي ها تركيباتي در خود دارند كه با مراحل آغازين مواد سرطان زا مقابله مي نمايند. تنوع بيشتر در نوع رژيم غذايي، شانس بيشتري در متعادل سازي مواد شيميايي «خوب» و «بد» به وجود خواهد آورد.
نويسنده: لورا لي - ترجمه: ناديا زكالوند