شهاب مهدوي
در حالي كه كمتر از 20 روز تا آغاز بيست وچهارمين جشنواره فيلم فجر باقي مانده است و باتوجه به اينكه كار انتخاب فيلم ها به پايان رسيده، مي شود با شكلي واضح تر درباره فيلم هايي كه در جشنواره امسال خواهيم ديد صحبت كرد.
اولين نكته اي كه در جشنواره امسال جالب توجه به نظر مي رسد، حضور پررنگ نسل جوان است. شايد بتوان گفت در هيچ سالي اين تعداد كارگردان جوان در جشنواره حضور نداشته اند. كارگردانان با تجربه اي هم كه در جشنواره امسال فيلم دارند، همگي در سال هاي پس از انقلاب وارد سينماي حرفه اي شده اند. به اين ترتيب مي توان گفت كه در ضيافت
بيست و چهارم شاهد رقابت نسل مياني و نسل سوم كارگردانان سينماي ايران خواهيم بود.
قديمي ترين كارگردان حاضر در جشنواره خسرو سينايي است كه سابقه فيلمسازي اش به دهه 40 بازمي گردد، ولي سينايي اولين فيلم بلندش را در سلا هاي پس از انقلاب كارگرداني كرد. او 6سال پس از عروس آتش با گفت وگو با سايه به جشنواره فجر مي آيد؛ فيلمي كه در سكوت خبري توليد شد و تنها چيزي كه در حال حاضر مي توان درباره اش گفت اين است كه فيلمي است درباره زندگي صادق هدايت و اينكه ظاهرا سينايي در اين اثر، مرزهاي بين سينماي مستند و داستاني را درنورديده است.
فريدون جيراني ديگر فيلمساز نسل ميانه است كه حضورش مي تواند يك اتفاق در جشنواره
بيست وچهارم تلقي شود. او امسال ستاره ها را در سه جلد، كارگرداني كرد كه قرار است جلد اول اين سه گانه با نام گل پونه (ستاره مي شود) به نمايش درآيد؛ فيلمي درباره پشت صحنه سينماي ايران كه گويا دركارنامه سازنده اش اثر متفاوتي است و شباهت چنداني به ساخته هاي قبلي جيراني ندارد.
ازآخرين حضور محمدعلي نجفي در جشنواره فجر، سال هاي زيادي مي گذرد. او امسال با زاگرس به جشنواره مي آيد. فيلمسازي كه احتمالا امسال چشم هاي زيادي را به خود خيره خواهد كرد، ابراهيم حاتمي كياست؛ از نسل آرماني سينماي ايران كه همواره هر فيلمش يك اتفاق مهم قلمداد شده است. به نام پدر حكايت بازگشت حاتمي كيا به سينماي دفاع مقدس است و از شانس هاي جدي جشنواره امسال.
پرونده  هاوانا هم در حالي به جشنواره مي آيد كه بخش هايي از آن كه قرار بود در خارج از كشور ساخته شود كه سرانجام فيلمبرداري نشد. گويا حضور در جشنواره براي سازندگان پرونده  هاوانا مهمتر از آن بود كه معطل فيلمبرداري صحنه هاي گرفته نشده شوند. عليرضا رئيسيان هم جزو فيلمسازاني است كه حالا ديگر بايد با صفت با تجربه از آنها ياد كرد. مثل ابوالحسن داوودي كه تقاطع را در بخش مسابقه دارد؛ فيلمي كه گفته مي شود به لحاظ ساختار روايي، تجربه تازه اي در سينماي ايران است.
پوران درخشنده و تهمينه ميلاني دو فيلمساز زني كه در دهه 60 ، به صندلي كارگرداني نشستند با روياي خيس و آتش بس به فجر بيست و چهارم خواهند آمد. روياي خيس به سياق ديگر فيلم هاي سازنده اش ملودرامي اخلاقي است و آتش بس دومين تجربه كارگردانش در سينماي كمدي پس از ديگه چه خبر است.
خسرو معصومي كه دو سال پيش با رسم عاشق كشي همه را غافلگير كرد، امسال با جايي در دور دست قصد دارد موفقيت آن فيلم را تجديد كند.
مجتبي راعي كه با تولد يك پروانه به جمع فيلمسازان مطرح سينماي ايران پيوست با فيلم عظيم سفر به شوشتر در جشنواره حاضر خواهد شد. باغ فردوس در پنج بعدازظهر پس از حضوري نسبتا موفقيت آميز در جشن  خانه سينما، بخت خود را در جشنواره فجر مي آزمايد.
هوو ساخته داوود نژاد هم در صورت رسيدن مي تواند رونق بخش جشنواره امسال باشد.
محمدعلي سجادي كه آخرين بار پنج سال پيش با رنگ شب به جشنواره آمده بود، امسال با شوريده حضور در فجر را تجربه مي كند.
سعيد ابراهيمي 16 سال پس از نار و ني با مواجهه مي آيد؛ فيلمي كه براساس داستاني از بورخس ساخته شده است و فراموش نكنيم كه امسال قرار است سيمرغ بلوريني هم به بهترين فيلمنامه اقتباسي اهدا شود.
از نسل جوان كارگردانان سينماي ايران بايد از اصغر فرهادي و چهارشنبه سوري  اش ياد كرد. دو فيلم قبلي فرهادي از او تصوير فيلمسازي اجتماعي را ثبت كرده است. چهارشنبه سوري كه با گروهي حرفه اي ساخته شده به خاطر اينكه به طبقه متوسط پرداخته، تفاوت هاي محسوسي با ديگر ساخته هاي فرهادي خواهد داشت. هرچند در اين فيلم هم يكي از كاراكترهاي اصلي از طبقه فرودست انتخاب شده است.
عصــر جــمعه ساخته مونا زندي حقيقي هم گويا از فيلم هاي مطرح نسل سوم است.
سامان مقدم با كافه ستاره مي خواهد چهره تازه اي از خود را به نمايش بگذارد؛ فيلمي كاملا متفاوت با آنچه اين روزها از او بر پرده سينماهاست.
زمستان است رفيع پيتز از معدود فيلم هاي امسال جشنواره است كه براساس يكي از آثار ادبيات معاصر مقابل دوربين رفته است. دومين فيلم بلند مهدي كرم پور را هم گويا بايد جزو فيلم هاي متفاوت جشنواره امسال قرار داد. در اين فيلم هم مانند تقاطع ، ساختار روايي تازه اي تجربه شده است.
شاهد احمدلو با چند مي گيري گريه كني يكي از جوان ترين كارگرداناني است كه در جشنواره فجر حضور مي يابد. نكته جالب توجه فيلم احمدلو، حضور مرحوم نوذري در آن است.
در قتل آن لاين مسعود آب پور، كوشيده تا فيلمي پر تعليق و جذاب بسازد.
حضور اين فيلمسازان در كنار چند كارگردان جوان ديگر (كه پذيرفته شدن فيلم هايشان مي تواند بر جذابيت جشنواره بيفزايد)، چشم انداز اميدوار كننده اي را براي دوستداران سينما نويد مي دهد. بايد ديد در رقابت نسل ميانه و نسل سوم، چه فيلم ها و چه فيلمسازاني موفق تر بوده اند و جشنواره اي كه اولين تجربه مديريت جديد سينما به شمار مي آيد با چه كيفيتي برگزار خواهد شد.

سيد محمد سادات اخوي
قاب لوح فشرده توي دست هاي مرد خندان عرق كرده بود. دستمالش را بيرون آورد و شيشه قاب را پاك كرد. دوستمان- كه صاحب قاب بود- فنجان هاي شكلات داغ را روي ميز گذاشت و لوح فشرده را گرفت تا روي تاقچه بگذارد اما مرد خندان لبخندي زد و گفت:
- ببخشيدا! تا ننشستين، بي زحمت، پخش كنيد تا بشنويم...
دوستمان با تعجب نگاهي كرد و گفت:
- مگه نشنيدين؟
مرد خندان نگاهي كرد و گفت:
- شنيدم، اما مي خوام مطمئن شيم كه آسيبي نديده.
دوستمان با شرمندگي گفت:
- اي بابا!... به فرض هم كه خراب شده باشه، فداي سرتون !
اما مرد خندان، آنقدر اصرار كرد تا دوستمان، تسليم شد... . بعد هم تا يك دور كامل پخش نشد، حاضر نشد برويم.
وقت خداحافظي، رو به دوستمان لبخندي زد و گفت:
- اذيت شدين، ببخشيد، عوضش هم خيال شما راحت شد، هم بار من سبك تر شد، هم يك كم بيشتر با هم صفا كرديم.
با الهام از زندگي شادروان احمد شمشيري
اول
همه اديان الهي، اين موضوع را تأكيد كرده اند كه لازم است آدم ها، هم اندازه خودشان را بشناسند و هم اندازه ديگران را تا بتوانند با دنياي اطراف و آدم هاي كنارشان، به اندازه شأن شان رفتار كنند.
احكام مربوط به همسر داري را بخوانيد...
هيچ مردي حق ندارد همسرش را در خانه اي كه از خانه پدري او پايين تر است نگه دارد يا هزينه ماهانه او را كم تر از هزينه خانه اي كه در آن بزرگ شده قرار دهد...(همين است كه مدام تأكيد مي كنند لقمه را اندازه دهان مان برداريم!). همه اين تأكيدها را كرده اند تا با هر كس، مطابق شأنش رفتار شود. به همان بانو نيز گفته اند كه همسرش را درست بشناسد و به اندازه اعتبار اجتماعي و شخصيتي كه دارد، احترامش را حفظ كند.
دوم
در اين دنيا، هر كس اندازه اي دارد و هر كس بيش و پيش از ديگران مي فهمد كه اندازه اش چقدر است. وقتي كسي اندازه اش را درست نفهمد، بيش از ديگران خسته مي شود. آدمي كه استعدادي در آواز ندارد، مجبور است چند برابر يك خواننده خوش صدا، تمرين كند و استاد ببيند و خودش را زحمت بدهد تا (شايد) خواننده شود. همين آدم، اگر يك بار كلاهش را قاضي كند و با كمي فكر بفهمد كه استعداد واقعي او در چيست، خيلي زود رشد مي كند.
خواب شامگاه دانه، سبز بود
سرنوشت دانه ها شكفتن است
سوم
وجدان آدم، لال مي شود، اما كور نمي شود؛بارها پيش آمده كه هنگام كج رفتن لرزشي خفيف را ته دلمان حس كرده ايم و چون تصميم خودمان را براي آن كار گرفته بوده ايم، توجهي به آن حس نكرده ايم. اهانت به ديگران نيز ته دل آدم هاي خوبي را كه عادت به بد بودن ندارند، مي لرزاند. اهانت، شيوه هاي گوناگون دارد؛ يكي از مشهورترين شيوه هاي اهانت، قرار دادن كسي در جايي است كه از اندازه او پايين تر است؛ مانند اين كه پزشك جراحي را در كلينيكي كوچك، به كار تزريقات وادارند... درست است كه بهترين تزريقات چي خواهد شد، اما آيا كارش را دوست خواهد داشت؟براي همين است كه عدالت ارزشمند مي شود. وقتي عدالت باشد، كسي نمي تواند با تكيه بر ارتباط محض ، مسئوليتي را بگيرد و به خاطر جاانداختن او، كسي ديگر را بيكار و درمانده كنند. از اين اهانت بالاتر، احترام است. احترام شفاهي به آدمي توانمند و نسپردن كار به او! پس از مدتي مي شود مجسمه. خودش حس مي كند كه به هيچ دردي
نمي خورد؛ بنا براين، آرام آرام نابود مي شود. براي همين هم كسي كه اهانت را بفهمد و اندازه خودش را نيز بداند، ترجيح مي دهد توي خانه بنشيند، اما مدام بر در اتاق اين و آن نكوبد تا كسي، شأن او را بفهمد... و كسي كه نفهمد و نداند، هم خودش را خوار مي كند و هم اين فرهنگ ذلت را به ديگران منتقل مي كند.
در مي زني مدام ولي خسته مي شوي
اهل كرامت از دل اين خانه رفته اند!
چهارم
يكي از عادت هاي پيامبر اكرم(ص) اين بود كه وقتي مي خواست كسي را براي حكومت بر گروه يا
طايفه اي منصوب كند، يكي از خودشان را انتخاب
مي كرد تا حس نكنند غريبه اي حاكمشان شده (بزرگان آن ديار هم حس نكنند كه ديده نشده اند). رفتار خود را نيز با هر كس، به اندازه خود او تنظيم مي كرد. همه گمان
مي كردند نزديك ترين كس پيامبرند، اما هر كس نزد او، اندازه اي داشت، هر چند اين اندازه را چماقي نمي كرد تا بر سر آدم ها بكوبد، اما دوستان خود را تقسيمي عاقلانه كرده بود و از همه، توقع ابراز احساس به همه چيز خود را نداشت. آدم ها را خجالت نمي داد و هنگامي كه ميان جمعي مي نشست، تا همه، از چيزي تعجب مي كردند يا از شنيدن نكته اي مي خنديدند، او نيز تعجب مي كرد و
مي خنديد تا به شأن جمع احترام بگذارد(شايد حتي در دلش تعجبي نكرده يا خنده اش نگرفته بود، اما به سليقه و احساس جمع احترام مي گذاشت و البته دروغ هم
نمي گفت؛ فقط مانند ديگران شلوغش نمي كرد!).
بي خبرتر از صياد، روي دست امواجيم
قطره ها نمي بينند انتهاي دريا را !
تا بعد:امام هادي(ع) معتقد است: خيالت از كسي كه شأن خودش را حفظ نمي كند، راحت نباشد... يك جا به تو نيز آسيب مي زند .