شهروندان شهري كه جمعيت آن با رشد فزاينده اي روبه رو است، در برابر بي توجهي مسئولين در قبال فرآيند ساخت و ساز و اختصاص دادن فضاي مناسب تجاري چه بايد كنند؟
در دهلي، پايتخت هند، مردم با فريب مقامات شهري مالكيت زمين هاي بخش خصوصي و دولتي را از طريق غيرقانوني از آن خود مي كنند، پس از تصرف اين زمين ها نيز به ساختن خانه در آن مي پردازند و با طي اين مراحل غير قانوني در انتظار روزي كه مقامات سياسي تملك اين زمين ها را قانوني اعلام كنند، لحظه شماري مي كنند. سياستمداران هندي اغلب براي كسب آراي مردمي در انتخابات دست به كارهايي از اين قبيل مي زنند.
جمعيت دهلي در سال 1954 حدود 2 ميليون نفر بود كه امروز و پس از گذشت قريب به پنج دهه به بالاي 10 ميليون نفر رسيده است. در حالي كه دهلي طي اين سال ها با چنين رشد فزاينده اي مواجه بوده است، مسئولان شهر تنها توانسته اند كمي بيش از يك ميليون دستگاه منزل مسكوني در شهر بسازند. نبود شرايط مطلوب براي توسعه شهري و بالا بودن قيمت زمين، ساخت و ساز شهرك هاي حاشيه اي را در پي آورده است، اين شهرك ها بدون لحاظ طراحي مهندسي ساخته شده اند. شهر دهلي در واقع ملغمه اي است از مجموع شهرك هاي حاشيه نشين، مهاجرنشين ها و دهاتي كه به اراضي شهري منضم شده اند.
با توجه به اين مسائل است كه يك سوم مردم شهر در سه هزار واحد مسكوني مهاجرنشين- كه بيش از نيمي از آنها غير قانوني است- زندگي مي كنند.
در باغ سبزي به نام رأي
به رغم اين تفاسير، مقامات شهري مايل به انجام تغييراتي در وضع موجود نيستند، زيرا بقاي مهاجرنشين ها به معناي ادامه حمايت مردمي از سياستمداران است، در واقع سياستمداران پس از به قدرت رسيدن، نه تنها با ساخت و ساز شهرك هاي غيرقانوني مخالفت نمي كنند كه با استفاده از نفوذ و مقام خويش و در قبال آراي ريخته شده مردمي به اين شهرك هاي مهاجرنشين وجه قانوني مي بخشند.
چتان دوت وكيلي كه بر مبناي درخواست كليدي وي، دادگاه عالي دهلي فرمان تخريب 18 هزار واحد مسكوني غيرقانوني در شهر را صادر كرد مي گويد: اولين مهاجرنشينان غيرقانوني در دهه 1960 ميلادي ساخته شدند.
در سال 1972، حزب حاكم كنگره هند طي مصوبه اي 800 واحد از اين مهاجرنشين ها را قانوني اعلام كرد. 5 سال بعد نيز 567 واحد ديگر از اين مهاجرنشين ها قانوني اعلام شدند. طي سال هاي 1989 تا 2002 نيز مهاجرنشين هاي زيادي جنبه قانوني پيدا كردند.
اما دادگاه عالي هند درخواست براي دادن جنبه قانوني به دو هزار و دويست مهاجرنشين را از سال 1999 در حالت تعليق نگه داشته است.
چتان دوت در اين باره مي گويد: فشار مردم و سياستمداران از عوامل اصلي قانوني كردن مهاجرنشين ها بوده است.
اين مسأله سرمايه گذاران و انبوه سازان را به ادامه ساخت و ساز در محدوده شهري ترغيب كرده است، زيرا آنها اميدوارند كه اين مهاجرنشين هاي غيرقانوني روزي قانوني اعلام شوند.
جوگ سوراد ، يا نويسنده ساكن دهلي نيز در اين باره به مطايبه مي گويد: بسياري مي گويند 100 درصد ساختمان هاي دهلي غيرقانوني هستند.
در واقع سياستمداران و انبوه سازان با استفاده از منابع مالي كه از فقرا كسب مي كنند، زمين ها را به تصرف خويش درمي آورند، و در آنها به ساخت خانه هايي با نماي آجر قرمز مي پردازند، اين ساختمان هاي بي قواره در جاي جاي شهر ديده مي شوند و مانند خال هاي قرمزي شهر را نقطه چين كرده اند.
ثروتمندان، مزارع اطراف شهر را براي ساخت خانه هاي اربابي مي خرند، آنها اين منازل باشكوه را جهت برپايي مهماني ها و يا جشن هاي عروسي به مردم اجاره مي دهند. آنها هم چنين مزارع ساينيك- واقع در نزديكي محل زندگي برخي از افراد با نفوذ- را ابتياع مي كنند و در آن محل- جايي كه بسياري از سران نظامي و اصحاب رسانه ها زندگي مي كنند- به ساخت شهرك هاي مهاجرنشين جديد مي پردازند.
در برخي از اين ساختمان ها در مناطق تصرفي طراحان لباس فروشگاه هاي لباس داير مي كنند.
برخي ديگر نيز خانه هاي باشكوه خود را با پرداخت رشوه به پليس و مقامات شهري به مراكز تجاري تبديل مي كنند البته برخي ديگر نيز خانه هاي خود را به فروش مي رسانند.
با احداث مهاجرنشين ها در مناطق ثروتمند نشين شهر تردد خودروها در اين مناطق به شدت افزايش مي يابد. احداث واحدهاي تجاري در اين مناطق نيز به وضعيت اقتصادي اين مناطق رونق مي بخشد.
مالكان خانه و مغازه در اين مناطق تصرفي با پارك خودروهاي خود در كنار معابر، خيابان ها را اشغال كرده و فضايي براي پارك ساير ماشين ها نمي گذارند. در جلوي برخي از مغازه ها و خانه ها نيز تابلوهايي نصب شده كه عباراتي تهديد آميز بر آنها نقش بسته اند: در صورت پارك خودرو در اين محل تايرها پنچر خواهند شد .
امروزه با عريض تر شدن معابر و خيابان ها ديگر جايي براي عابران پياده در دهلي باقي نمانده است. البته بسياري از پياده روها نيز در قلمرو زمين هاي متصرفي قرار گرفته  اند.
مشكلات غول آسا
شهرداري دهلي يكي از بزرگترين سازمان هاي شهري جهان محسوب مي شود كه از جمله بارزترين مشخصه هاي آن، فساد مالي است، در نتيجه اين نهاد بزرگ از برطرف كردن معضل بزرگ ساخت و سازهاي غيرقانوني در دهلي عاجز مانده و اين وظيفه خطير به دادگاه دهلي ارجاع داده شده است.
در همين چارچوب شهرداري دهلي طي نامه اي خطاب به دادگاه عالي دهلي نوشته است: مشكل ساخت و سازهاي غيرقانوني معضل بزرگي است كه نمي توان آن را طبق قوانين كنوني با طرح جامع دهلي متوقف كرد. در ادامه نامه شهرداري دهلي آمده است: نيازهاي فزاينده  خانواده ها، گسترده  شدن فضاي منازل مسكوني، پايان عصر زندگي متمركز خانوادگي (زماني كه همه اعضاي خانواده در كنار يكديگر زير يك سقف زندگي مي كردند)، نياز به فضاي اضافي براي تفريح و آموزش كودكان، از جمله دلايل پشت پرده ساخت و سازهاي غيرقانوني محسوب مي  شوند.
در حال حاضر 16 هزار پرونده ساخت و ساز غيرمجاز در دادگاه عالي دهلي معلق مانده است. به گفته مهندسان شهرسازي تنها با اتكا به خواست سياسي، مديريت سالم و كارآمد و طرح جامع جديد شهري است كه مي توان شهر دهلي را از ويران شدن نجات داد.
بر همين اساس طرح جامع سوم شهر دهلي درحال بررسي است، در اين طرح پيشنهادات مؤثري براي توسعه شهر و امكان اسكان 10 ميليون نفري كه تا سال 2031 به جمعيت دهلي اضافه مي شوند، ارائه شده است.
اين طرح جامع جديد در حالي ارائه مي شود كه منتقدان مي گويند در حال حاضر توجه چنداني به وضعيت زندگي جمعيت 10 ميليون نفري شهر نمي شود.
جاسبر ساوهني، يكي از مهندسان شهرساز در اين باره مي گويند: طرح جامع كنوني بايد كنار گذاشته شود. در طرح جديد بايد از ساز و كارهاي دموكراتيك در كنار مشاركت عمومي استفاده كرد، شما نمي توانيد بدون در نظر گرفتن نظر مردم طرح جامعي را به اجرا درآوريد.دهلي در واقع آينه اي است از شكست طرح هاي شهرنشيني در هند. اين كشور با كمبودي معادل 4/22 ميليون دستگاه واحد مسكوني روبه رو است.

جواد جاويد- استراليا سرزميني است كه به واسطه دور بودن از ديگر قاره هاي جهان چهره اي متفاوت دارد؛ حتي پوشش گياهي و جانوري اين سرزمين پهناور- متأثر از زيادي فاصله با گشوهاي ديگر- متفاوت است اما با پيشرفت فناوري و امكان رفت و آمد آسان، استراليا هم به دنياي واحد متصل شده است. اين نقل و انتقالات اما، هميشه جنبه هاي مثبت زندگي بشري را در بر نداشته است و اخيراً چندين مورد رفتار نژادپرستانه در ورزش اين كشور مشاهده شده است. البته نبايد فراموش كنيم وقتي در مورد ورزش در استراليا حرف مي زنيم، اغلب منظور كريكت- ورزش اول و آخر استراليا- است.
اولين موارد رفتار نژادپرستانه در كريكت به چند ماه پيش بازمي گردد. در ماه دسامبر طرفداران مسابقات تور بين المللي استراليا(توري كه هرساله برگزار مي شود و طي آن كشورهاي صاحب نام كريكت دنيا به دعوت مسئولان استراليا به اين كشور مي روند تا مسابقات دوستانه اي با تيم ملي اين كشور برگزار كنند) در ساحل كرونولا به زد و خورد پرداختند و 30 هزار نفر از آنها مصدوم شدند. اين زدوخوردها در استراليا سابقه كمي ندارد اما مسئله مهم اينجاست كه وقايع ماه دسامبر كرونولا، اولين زدوخوردهاي نژادپرستانه در منطقه به شمار مي روند. اين اتفاق جنجال برانگيز، مردم، مسئولان ورزشي و حتي سياست مداران استراليا را وادار به واكنش و اظهار نظر كرد. يكي از برجسته ترين مقامات رسمي استراليا كه در اين مورد اظهار نظر كرد، نخست وزير جان هوارد – كسي كه شديداً به كريكت علاقه دارد- بود. او به همراه برخي از سياستمداران استراليايي، اين مناقشات را دليلي بر افزايش رفتارهاي نژادپرستانه در ورزش ندانسته و آن را درگيري هاي محلي ناميدند.
در اين مورد آنها به بافت جمعيتي و طرف هاي درگير در اين مناقشه اشاره داشتند كه گروهي از آنها سفيدپوستان ساكن در منطقه و گروه ديگر خاورميانه  اي تبارهاي ساكن سيدني بودند كه به عنوان گردشگر به منطقه آمده بودند.
اما نگراني از افزايش خشونت هاي نژادپرستانه، بيشتر به چند مورد درگيري ديگر در مسابقات تور كريكت سالانه استراليا باز مي گردد. تقريباً هم زمان با واقعه كرونولا، تماشاگران در اولين مسابقه تور سالانه، برخي از اعضا و تيم ملي كريكت آفريقاي جنوبي را مورد اهانت هاي نژادپرستانه قرار دادند. مردم ماخايا انتيني وبرخي هم تيمي هاي او را كاكا سياه و برادر سياهان خطاب كردند .
هر چند اين رفتار زشت تماشاچيان از سوي مسئولان به شدت تقبيح شد، اما اينچنين عنوان شد كه شايد تماشاچيان خاطي، استراليايي نبوده اند چون به هر حال در اين قسمت از خاك استراليا مهاجران زيادي از آفريقاي جنوبي ساكن هستند.
اما اين نظريه  كه تماشاگران غير استراليايي مسئول رفتارهاي توهين آميز نژادپرستانه هستند، به زودي كم كم رنگ باخت و نژادپرستي ورزشي ديگر در تمام استراليا به وفور مشاهده مي شد. براي نمونه درطول سري مسابقات آزمايشي با آفريقاي جنوبي و همچنين مسابقه يك روزه وي- بي  با تيم ملي سريلانكا، بازيكنان رنگين پوست تيم هاي ميهمان به دفعات از سوي نژادپرستان در استاديوم هاي مختلف مورد اهانت قرار گرفتند، به گونه اي كه در مسابقه با تيم سريلانكا در آدلايد، مسئولان برگزاري مراسم مجبور شدند پنج نفر از تماشاگران خاطي را از ورزشگاه اخراج كنند.
رفتارهاي توهين آميز نسبت به بازيكنان آفريقاي جنوبي اما، به قدري شديد بود كه مسئولان اين تيم، استراليايي ها را تهديد كردند كه در صورت ادامه رفتارهاي توهين آميز، پيش از پايان يافتن تور سالانه، براي هميشه استراليا را ترك خواهند كرد.
ادامه اين رفتارهاي توهين آميز تماشاچيان، مدير اجرايي سازمان كريكت استراليا- جيفر سادرلند- را مجبور كرد به اين مسأله واكنش جدي نشان داده و خواستار انجام اقدامات فوري شود. او در كنار اين هشدارها به بازي جوانمردانه تيم ملي استراليا و همچنين استقبال نزديك به يك ميليون تماشاچي استراليايي هم اشاره مي كند و مي گويد كه هر چند در بيرون از ميدان بازي اتفاقات ناخوشايندي رخ مي دهد، اما در داخل زمين رفتار تيم ملي استراليا كاملاً جوانمردانه است.
با اين حال كاپيتان تيم ملي كريكت آفريقاي جنوبي- گريم اسميث- از جامعه كريكت اين انتظار را دارد كه آنها هم همچون قانون گذاران فوتبال به صورت جدي با اين مسأله شوم برخورد كنند.
البته تغيير نوع برخورد قانونگذاران كريكت با اين مسأله چندان هم دور از ذهن نيست زيرا شوراي بين المللي كريكت اعلام كرده است به زودي يكي از بازرسان خود را براي تهيه  گزارشي از اتفاقات اخير استراليا، به اين كشور اعزام خواهد كرد. احتمال مي رود پس از ارائه اين گزارش، قوانين سخت گيرانه تري براي مقابله با نژادپرستان ورزشي در ميادين كريكت دنيا- به ويژه استراليا- اعمال شود.
هر تصميمي كه از سوي شوراي بين المللي كريكت براي مقابله با نژادپرستي اتخاذ شود، مانع از آن نخواهد شد كه استراليا در طول برگزاري تور سالانه كريكت، هفته هاي پرالتهابي را پيش رو نداشته باشد.
منبع: بي بي سي

طرابلس - ليبي
كيارش طهماسبي- طرابلس- پايتخت ليبي- با جمعيتي معادل 5/1 ميليون نفر در شمال غربي اين كشور و در حاشيه بيابان واقع شده است.
اين شهر در واقع در سواحل دريايي مديترانه و در محل خليجي كه نواحي كوهستاني آن را احاطه كرده اند، قرار دارد.
طرابلس (يا تريبولي به گويش غربي) در قرن هفتم پيش از ميلاد مسيح(ع) توسط فنيقي ها بنا شد. فينيقي ها اين مركز جمعيتي را اويي نام گذاشته بودند.
طرابلس بزرگ ترين شهر، بندر، مركز تجاري وصنعتي ليبي است. مقر حكومت و محل دانشگاه الفاتح نيز در اين شهر قرار دارد. با توجه به قدمت تاريخي طرابلس، بناهاي باستاني مهمي در اين شهر وجود دارند. اين شهر داراي آب و هواي مديترانه اي است؛ از ويژگي هاي آب و هواي طرابلس مي توان به تابستان هاي گرم، زمستان هاي خنك و بارش كم سالانه اشاره كرد.
حمله هوايي آمريكا از جمله وقايع مهمي بود كه در تاريخ معاصر طرابلس به وقوع پيوست. نيروهاي آمريكا در سال 1986 به بهانه حمايت ليبي از تروريسم، طرابلس پايتخت اين كشور را مورد حمله هوايي قرار دادند. در همين چارچوب، تحريم هايي نيز عليه ليبي وضع شد كه اقتصاد اين كشور را براي مدت  ها با بحران مواجه كرد. اين تحريم ها در سال 2003 لغو شد. احتمال مي رود با لغو تحريم ها، حجم ترافيك دريايي در بندر طرابلس افزايش يابد و از اين طريق درآمد كلان اقتصادي نصيب ليبي شود.
تاريخ
طرابلس توسط فنيقي ها در قرن هفتم پيش از ميلاد مسيح بنا شد؛ آنها اين شهر را اويي نام گذاشتند. بعد از فنيقي ها، سيرنايك ها شهر را به تصرف در آوردند. با سقوط حكومت سيرنايك ها، كارتاژي ها اداره شهر را در دست گرفتند. بعد از كارتاژي ها نيز طرابلس به امپراتوري روم منضم شد. رومي ها نام رجيوديس نتكا را بر شهر گذاشتند. در سده سوم ميلادي نيز رومي ها نام تريپوليتانا را براي آن انتخاب كردند. اين نام به دليل پيوستن نواحي شهري اويي، سابراتا و لپيتس به يكديگر، بر آن نواحي اطلاق شد. اين نواحي در آن زمان تحت عنوان يك استان اداره مي شدند. طرابلس نيز مانند ساير نواحي شمال آفريقا درقرن هشتم به تصرف مسلمانان درآمد.
سال ها بعد تركان عثماني طرابلس را طي حمله اي ضميمه قلمرو اين امپراتوري كردند. در زمان حاكميت عثماني، ليبي تحت نام استان ولايت اداره مي شد؛  استان ولايت به وسعت ليبي امروزي در سواحل جنوبي درياي مديترانه و ميان كشورهاي مصر و تونس قرار داشت.
در سال 1510 ميلادي طرابلس به تصرف دون پدروناوارو، يكي از فرماندهان نظامي اسپانيا درآمد. در سال 1523نيز به شواليه هاي سن ژان واگذار شد؛ آنها پيش تر، از پايگاه خويش در جزاير رودس بيرون رانده شده بودند، اما حكومت شواليه ها در جزاير رودس به مصداق دولت مستعجل بود، زيرا آنها پس از مدت كوتاهي و در سال 1551 شهر را به ترك ها تسليم كردند.
احمد كارامانلي از پاشايان ترك كه بر طرابلس و ليبي حكم مي راند، لقب بي را از آن خود كرد و از اين طريق ليبي به استقلال نصف و نيمه اي دست يافت.
او همچنين توانست حكومت بر طرابلس را در خاندان خود موروثي كند. اين وضعيت تا سال 1835 ادامه پيدا كرد. در اين سال مجدداً امپراتوري عثماني در طرابلس اوضاع را به نفع خود تغيير داد. پاشاي جديد در مقام نائب سلطان قدرت يافت و ليبي مجدداً به يكي از ولايات تحت حاكميت مستقيم عثماني تبديل شد.
جنگ هاي طرابلس
در اوايل قرن نوزدهم، دولت طرابلس از كشورهاي خارجي به ويژه ايالات متحده آمريكا جهت حفظ منافع دريايي آنها مبالغي را دريافت مي كرد. همين امر سبب شد تا طي اين سده، نائب السلطنه نشين ليبي دو بار با آمريكا وارد جنگ شود.در ماه مه سال 1801 پاشاي حاكم بر طرابلس خواستار افزايش مبلغ پرداختي از سوي ايالات متحده آمريكا به منظور حفاظت از كشتي هاي اين كشور در سواحل ليبي شد.
ايالات متحده تا آن تاريخ 83هزار دلار به حكام طرابلس مي پرداخت. درخواست پاشا پس از بررسي آن از سوي مقامات آمريكايي رد شد. متعاقب اين امر ارتش آمريكا ناوگاني را به منظور محاصره دريايي طرابلس به منطقه شمال آفريقا فرستاد.
با اعزام نيروهاي آمريكايي به بندر طرابلس، به مدت چهار سال ميان حكام عثماني و نيروهاي آمريكايي جنگ درگرفت. در سال 1803 و پس از غرق شدن كشتي فيلادلفيا كاپيتان ويليام باينبريج به همراه تمامي ملوانان آمريكايي به اسارت درآمدند.
در نتيجه ويليام ايتون به همراه 500 مرد مسلح از اسكندريه جهت جايگزين كردن برادر پاشاي ليبي به طرابلس اعزام شدند. برادر پاشاي ليبي در تبعيد به سر مي برد و موافق شرايط آمريكايي ها بود. ايتون با حمايت كشتي هاي آمريكايي بندر درنا را به تصرف درآورد.
اندك زماني پس از اين نبرد پاشاي طرابلس با پس گرفتن درخواست هايش و با گرفتن 60 هزار دلار غرامت، قرارداد صلحي را با آمريكايي ها به امضا رساند.
در سال 1835 و در جريان جنگ هاي داخلي ليبي، ترك ها از موقعيت استفاده كرده و مجدداً حاكميت اين اراضي را از آن خود كردند. در سال هاي 1842 و 1844 نيز شورش هاي خونيني عليه سلطه ترك هاي عثماني به وقوع پيوست. متعاقب تصرف تونس در سال 1881 توسط نيروهاي فرانسوي، عثماني ها نيروي نظامي خود را به ميزان قابل توجهي در طرابلس افزايش دادند.
به رغم انجام اين تدابير از ناحيه فرانسوي ها به استحكامات عثماني در طرابلس ضربه اي وارد نشد و اين ايتالياييِ ها بودند كه تحت لواي حفظ جان و مال شهروندان خود در طرابلس در سال 1911 به اين شهر حمله كردند. در جريان نبرد ميان ترك ها ايتاليايي ها، چهار كشتي عثماني غرق شده و متعاقب آن ترك ها حاكميت ايتاليايي ها بر طرابلس را به رسميت شناختند.
طرابلس تا سال 1943 در كنترل ايتاليايي ها بود و از آن سال به بعد تا زمان استقلال- در سال 1951 – تحت سلطه بريتانيا اداره شد.

زوددويچه سايتونگ
اين روزنامه آلماني با چاپ تصوير بزرگي از معترضان اندونزيايي كه در حال سوزاندن پرچم دانمارك هستند به موج اعتراضات مسلمانان سراسر جهان اشاره كرده است. اين اعتراضات در مخالفت با چاپ كاريكاتورهايي موهن از پيامبر اسلام است كه اولين بار در دانمارك چاپ شد و سپس به صورت زنجيره اي در برخي كشورهاي اروپايي ديگر تجديد چاپ شد.با آن كه نخست وزير دانمارك رسماً از مسلمانان جهان عذرخواهي كرده است هنوز هم مردم در سراسر جهان با سوزاندن پرچم دانمارك خشم خود را نشان مي دهند.
پرتغال نيوز
اين روزنامه پرتغالي سفر بيل گيتس - ثروتمندترين مرد دنيا و صاحب شركت مايكروسافت- به پرتغال را به عنوان خبر اول خود برگزيده است. بيل گيتس در اين سفر ديداري رسمي با رئيس جمهور پرتغال داشته است و قرار است در اين سفر كه سومين سفر گيتس به پرتغال به شمار مي رود، چندين پروژه IT زيرنظر مايكروسافت در اين كشور اجرا شود.اين درحالي است كه بيل گيتس به تازگي 600 ميليون دلار براي مبارزه با سل در جهان اختصاص داده است.
ساندي تايمز
اين روزنامه فيليپيني خبر اول خود را به حادثه ورزشگاه مانيل اختصاص داده است. در اين حادثه كه بر اثر هجوم مردم به خروجي هاي استاديوم اتفاق افتاده است دست كم 66نفر جان خود را از دست داده اند.مردم براي شركت در مراسم سالگرد تاسيس شبكه تلويزيوني اي.بي.اس- سي.بي.ان و ديدن اجراي يك نمايش معروف تلويزيوني در اين مكان گردهم آمده بودند كه فريادهاي مردي كه مي گفت بمب، بمب به يك باره همه جمعيت را دچار ترس كرد و ازدحام مردم در خروجي استاديوم باعث بروز اين فاجعه شد.
كلارينX
روزنامه اسپانيايي زبان كلارينX چاپ آرژانتين موضوع تصميم گيري بر سر سقف افزايش پرداخت حقوق كارمندان دولت در اين كشور را براي عنوان خبر اول خود برگزيده است.
اين روزنامه نوشته است، دولت درصدد اتخاذ راهكارهايي به منظور جلوگيري از افزايش سالانه حقوق كارمندان برآمده است.
بر همين اساس تصميم گرفته شده است تا سقف حقوق كارمندان بيشتر از 20 درصد افزايش پيدا نكند.