|
حدود سي سال از پرتاب اولين ماهواره هاي جاسوسي استراق سمع الكترونيكي مي گذرد
راهزنان جهاني مكالمات
|
|
|
عميد نمازي خواه
در سال ۱۹۷۷ ميلادي، طي ماجراي محاكمه يك جاسوس آمريكايي كه مأمور سابق سيا بود، افشا شد كه سازمان اطلاعات مركزي آمريكا در گذشته، پروژه اي را به نام پيراميدر در حال تكميل داشته است. اين پروژه سه ماهواره مخابراتي بسيار نيرومند بودند كه مي بايست ارتباط ميان اداره مركزي سيا در ايالت ويرجينيا را با جاسوسان گوناگون اين سازمان كه در گوشه و كنار دنيا پراكنده اند، از طريق فرستنده و گيرنده هاي بسيار ظريف و كوچك (در درون ساعت، خودكار، سنجاق سينه و...) برقرار سازند، ضمن آن كه اطلاعات بدست آمده توسط دستگاههاي بسيار كوچك و ظريفي كه جاسوسان آمريكا در گوشه و كنار دنيا كار مي گذاشتند نيز توسط همين ماهواره ها مخابره مي شد.
در پي افشاي پروژه پيراميدر، سيا آن پروژه را حذف و پروژه هاي ديگري را با كيفيت مشابه، شايد هم برتر به مرحله اجرا گذاشت.
از قراري كه در دادگاه افشا شد، ماهواره هاي پيراميدر داراي ۳۵۰۰ كانال بودند و ارتباط بدين ترتيب انجام مي گرفت كه حين مخابره پيامها، فركانس هم مرتبا تغيير مي كرد تا سيستم هاي الكترونيكي شوروي پي به مفهوم پيامها نبرند. كمپاني TRW مسئول ساخت ماهواره هاي فوق بود.
ماهواره هاي جاسوسي استراق سمع الكترونيكي در رديف فوق محرمانه ترين سيستم هاي فضايي هستند كه آمريكا و روسيه (اتحاد جماهير شوروي سابق) ظاهرا در اختيار دارند و حدود سي سال است كه نام اين ماهواره ها به ميان آمده است.
اطلاعاتي كه تاكنون در مطبوعات تخصصي امور فضايي به چاپ رسيده، اكثرا نامفهوم بوده و در بسياري اوقات داده هاي دو مقاله با يكديگر مطابقت ندارند. اين ماهواره ها را در زبان انگليسي با سه نام بيان مي كنند. فرت (Ferret)، الكترومگنتيك ريكونيسنس و يا نامي كه براي ماهواره هاي جاسوسي روسيه به كار مي برند تحت عنوان راديو استور دامپ (Radio Store-Dump) است. ماهواره هاي جاسوسي استراق سمع الكترونيكي به گروهي از ماهواره هاي جاسوسي اطلاق مي شود كه با رخنه در سيستم هاي ارتباطات نظامي و غيرنظامي پيامها را ضبط كرده و سپس به مراكز زمين مخابره مي كنند.
ايالات متحده آمريكا در سال ۱۹۸۰ از ماهواره اي به نام فرت (همانگونه كه قبلا گفته شد) ساخت مجمع هوا فضايي لاكهيد مارتين استفاده مي كرد. اعتقاد بر اين است كه اين ماهواره ۵۰۰ پوند وزن داشت و توسط راكتهاي توراد آجنا به فضا پرتاب شد. چنان كه مجله معتبر هواپيمايي و تكنولوژي فضايي در جدول راهنماي ماهواره هاي خود مي آورد، نسل پيشرفته ماهواره هاي فوق به رمز ۷۱۱ ناميده مي شود و توسط مجتمع هوا فضايي هيوز در حال تكميل است.
اما در مورد ماهواره هاي جاسوسي استراق سمع الكترونيكي شوروي (روسيه) كه به آنها استوردامپ راديو مي گويند، به احتمال قوي از همان سري كاسموس است. گرچه اين احتمال هم مي رود از انواع محدود ماهواره هاي مخابراتي نظامي و يا غيرنظامي اين كشور چون گلز، اكران، مولينا باشد.
اين ماهواره ها در شوروي سابق معمولا هر ۸ ماهواره در يك راكت و يكجا به فضا فرستاده مي شدند، گرچه كه گاه به صورت انفرادي نيز ممكن است پرتاب شوند. به عنوان مثال در اين مورد اتحاد جماهير شوروي در سال ،۱۹۷۹ ۱۹ ماهواره از اين نوع را، به صورت دو سري هشت تايي و سه سري انفرادي، در مدار زمين قرار داد. گروه ديگري از ماهواره ها كه در اين رده قرار دارند ماهواره هاي جاسوسي، رهگيري اطلاعاتي هستند كه به آنها ماهواره هاي سيجينت (sigint) مي گويند و در مورد آنها نيز اطلاعات ضد و نقيضي وجود دارد.
اين ماهواره ها را سازمان اطلاعات مركزي آمريكا (CIA) در اختيار دارد و گفته مي شود ماهواره هايي هستند به نام رايوليت و آرگوس كه مجتمع فضايي تي آر دبليو آنها را ساخته است. البته در مورد اين كه آيا واقعا ماهواره هايي به نام آرگوس وجود داشته باشد يا اين كه پروژه آن قبلا حذف شده، جاي شك و ابهام است. در اين مورد مجله هواپيمايي و تكنولوژي فضايي در شماره مورخ ۱۴ مي سال ۱۹۷۹ خود معتقد است، پروژه اين ماهواره در سال ۱۹۷۵ حذف شد. در حالي كه روزنامه نيويورك تايمز مورخ ۲۹ آوريل ،۱۹۷۹ اعتقاد دارد دو دستگاه از ماهواره هايي كه گمان مي رود رايوليت باشند، در حقيقت ماهواره هاي آرگوس هستند.
علاوه بر اين دو ماهواره كه به آنها اشاره شد، ماهنامه سياسي _ خبري خاورميانه مورخ سپتامبر ،۱۹۸۰ ضمن اشاره به دو ماهواره رايوليت و آرگوس از دو ماهواره ديگر به نامهاي مرد آبي (آكوآمن) و شالت نيز به عنوان ماهواره هاي مشابه نام مي برد. اينكه آيا چنين ماهواره هايي وجود دارند يا نه را هم نمي توان با صراحت اعلام كرد، زيرا ماهنامه فوق الذكر، تنها منبعي است كه به آنها اشاره كرده و به غير از آن در هيچ منبع ديگري از آنها سخن نرفته است.
ماهواره هاي جاسوسي رهگيري اطلاعاتي وظيفه شان رخنه در سيستم هاي مخابراتي موشكهاي قاره پيماي شوروي و دريافت اطلاعاتي است كه آنها از لحظه روشن شدن موتور تا لحظه بازگشت به زمين از طريق دورسنجي (تله متري) به ايستگاه كنترل مركزي، پايگاهي در شوروي مخابره مي كنند كه البته خود ماهواره ها بعدا اطلاعات دزديده شده را به مراكز تعبير و تفسير آمريكا ارسال مي دارند.
اعتقاد بر اين است كه آمريكا تا سال ۱۹۸۰ چهار دستگاه از ماهواره هاي فوق را به ترتيب در ۱۶ مارس ،۱۹۷۳ ۲۳ مي ،۱۹۷۷ ۱۱ دسامبر و ۷ آوريل ۱۹۷۸ توسط راكتي از نوع اطلس آجنا به فضا فرستاده است و طبق اسناد غيررسمي گمان مي رود از چهار ماهواره دو ماهواره نخست نزديك شاخ آفريقا قرار داشته باشند و براي رهگيري اطلاعاتي موشكهايي با سوخت مايع شوروي (روسيه) كه از پايگاه تيورانام اين كشور پرتاب مي شدند به كار روند و دو ماهواره ديگر بيشتر در حكم ذخيره هستند، كمي دورتر به جهت شرق استقرار يافته اند و بر موشكهاي با سوخت جامد از قبيل اس _ اس _ ۱۶ و اس _ اس _ ۲۰ كه از شمال روسيه پرتاب مي شدند نظارت داشته اند.
جالب است بدانيم روسيه به ماهواره هاي مشابه احتياج ندارد! زيرا به سبب نزديك بودن پايگاههاي پرتاب موشك آمريكا به سواحل اقيانوس اطلس، كشتي هاي مخصوص روسي با كيفيتي بهتر از ماهواره هاي آمريكايي در حاليكه فاصله شان به زحمت به چند صد كيلومتر تا پايگاههاي آمريكا مي رسد و يا توسط بالونهاي مخصوصي كه در خاك كوبا به هوا فرستاده مي شوند، مي تواند به كسب اطلاعات بپردازد.
***
هم اكنون در سال ۲۰۰۶ ميلادي با وجود پيشرفت اعجاب انگيز تكنولوژي مي توانيد تصور كنيد كه ديگر ماهواره هاي جاسوسي به راحتي صداي شما را حتي در چندين طبقه زيرزمين نيز مي توانند مخابره كنند. يا شايد براي داشتن خبرهاي موثق از نحوه كار جاسوسان فضايي بهتر است ۳۰ سال منتظر بمانيم تا اطلاعات طبقه بندي را كشورهاي ابرقدرت هوافضايي ارائه دهند.
|
