مترجم: آرش برهمند
دوبــي شــهر آســمانـــخراش هــــا ست. آسمانخراش هايي خودنما كه ساخته شده از شيشه يا فلز با 40 تا 50 طبقه به موازات تمامي بزرگراه هاي شهر رديف شده اند.
از سوي ديگر دوبي جنگلي از جرثقيل هاست كه برخي در حوالي فرودگاه و برخي ديگر در اطراف جاده شيخ زايد به چشم مي خورند. ترمينال سوم فرودگاه اختصاصاً براي نقل و انتقال كل كالاهاي صادر شونده به امارات يا وارد شونده به آن به كار مي رود و جاده شيخ زايد هم محل احداث برج دوبي است؛ بنايي كه پس از تكميل با در اختيار داشتن 160 طبقه به بلندترين آسمانخراش موجود در سراسر جهان تبديل خواهد شد. مديران اين پروژه عظيم از ترس آن كه پيش از اتمام آسمانخراش كسي روي دستشان بلند شود رقم دقيق بلنداي برج دوبي را اعلام نمي كنند ولي مدعي هستند برجشان حرف آخر را در تجمل و كلاس خواهد زد.
استرس و افسردگي
اما دوبي در پشت جلال و شكوهش چهره ديگري نيز دارد. در حاشيه شهر، جايي كه بيابان آغاز مي شود، آلونك هايي بتني به چشم مي خورند كه محل سكونت هزاران هزار كارگر هستند.
در حقيقت دوبي از هيچ ساخته شده. كافي است دو دهه به عقب بازگرديم تا كوچك ترين اثري از اين آسمانخراش هاي خوش بر و رو نبينيم. مرداني كه اين سازه هاي عظيم را بنا كردند، مهاجراني از هندوستان، پاكستان، بنگلادش و نپال هستند. آنها در مقابل روزي 5 دلار دستمزد، دشوارترين كارهاي ممكن را انجام مي دهند و شب ها با چهار يا پنج نفر ديگر در يك آلونك كوچك مي خوابند. دو يا سه سال تمام طول مي كشد تا يكي از اين كارگران خانواده اش را ببيند چرا كه پس انداز كردن پول كافي براي سفر به موطن خود براي آنان بسيار دشوار است.
من از نزديك با گروهي از كارگران آشنا شدم. آنها اهل آندراپرادش در جنوب هند، كابل پايتخت افغانستان يا ايالتي در مرز شمال غربي پاكستان بودند و داشتند عصر يك روز سخت از سركار به خانه باز مي گشتند.
شامشان در يك آشپزخانه كوچك، كثيف و مشترك كه صداي هواكشش واقعاً اعصاب خرد كن بود آماده مي شد. گربه هايي مردني در محوطه، اين طرف و آن طرف مي دويدند و يك جوجه خروس در ميان خاك ها جولان مي داد. ايوان تمامي خانه ها با لباس هاي مردان كه تازه شسته شده بودند زينت يافته بود.
يكي از آنها مي گويد: ما ماهانه 600 درهم (حدود 160 دلار) حقوق مي گيريم. 200 درهم آن بابت غذا و حدود 100 تاي ديگر هم به خاطر هزينه تلفن به خانه كسر مي شود. عملاً مبلغ چنداني براي پس انداز كردن باقي نمي ماند.
كارگران نمي توانند كار چنداني براي ارتقاي وضعيت شغلي خود انجام دهند. هرگونه اعتصابي در امارات متحده عربي غيرقانوني است؛ هر چند ظرف مدت اخير شاهد موارد بسياري از اين دست بوده ايم. از طرف ديگر چون هيچ حقي براي تشكيل اجتماعات قانوني وجود ندارد در نتيجه اتحاديه اي هم وجود نخواهد داشت.
تحت چنين شرايطي اگر براي مثال حقوق كارگران سر موعد مقرر پرداخت نشود كار چنداني از دست آنها ساخته نيست.
كي وي شمس الدين كه يك بازرگان هندي الاصل است به كمك خود كارگران يك انجمن خيريه راه اندازي كرده است. او در توضيح وضعيت آنها مي گويد: اغلب كارگران از فشارهاي رواني و افسردگي شديد رنج مي برند.
به گفته شمس الدين تقريباً تمامي اين كارگران بي بضاعت ناچارند براي يافتن يك حرفه در دوبي پول كلاني به يك دلال هموطن خود بپردازند، اگرچه چنين معامله اي خلاف قانون است.
هزار توي قرض
بار بدهي هاي اين كارگران با ورود به دوبي نه تنها سبكتر نشده، حتي كمرشكن تر هم مي شود، زيرا آنها به علت فقدان دارايي قابل توجه يا ضامن معتبر نمي توانند از بانك ها وام بگيرند و ناچارند از افراد حقيقي پول قرض كنند. بهره اي كه اين نزول خواران به ازاي پول خود از كارگران طلب مي كنند گاهي حتي تا 10 درصد هم مي رسد.
به گفته شمس الدين گرفتار شدن در هزار توي اين بدهي ها كه با شرايط نامناسب  كاري هر روز سنگين تر هم مي شود براي بسياري نااميدي مطلق را به ارمغان مي آورد. شمار هندي هاي مهاجر كه در دوبي دست به خودكشي زده اند در سال 2004، 74نفر، در سال 2005، 84 نفر و از ابتداي سال 2006 تاكنون 25 نفر بوده است.
نبود هيچ گونه فريادرسي براي رسيدگي به وضعيت نابسامان كارگران در عين اينكه سوپاپ هاي اطمينان را از ميان مي برد، موجب مي شود مسائلي كه شايد با يك اعتراض كوچك قابل حل باشد ناگهان به درگيري هاي جدي منجر شود. با همه اين احوال هنوز كورسوهايي براي تغيير اوضاع وجود دارد.
دولت امارات متحده عربي مانند تمامي اميرنشين هاي اطرافش چندان انتقادپذير نيست. براي مثال در سال 2004 دولت يك نشريه را از چاپ آمار افرادي كه جان خود را هنگام انجام عمليات ساختماني مختلف از دست داده اند، بازداشت.
چند سازمان بين المللي مانند بانك جهاني و صندوق بين المللي پول هم اخطارهايي مبتني بر لزوم ارتقاي شرايط اشتغال در امارات به دوبي فرستاده اند. در واكنش به اين اخطارها دولت اعلام كرده است قانون جديد كار در دست تدوين است كه به موجب آن كارگران حق سازماندهي خود را خواهند داشت.
وزير كار امارات هم مدعي تشكيل قريب الوقوع يك اتحاديه واحد با نمايندگاني از كارگران صنايع مختلف است. او گفته است انتظار دارد قانون پيشنهادي تا پايان سال جاري به تصويب برسد.
منبع: بي بي سي

ال موندو
روزنامه ال موندو موضوع خشم دولت و احزاب اسپانيا از باج خواهي اقتصادي اتا را براي گزارش اول خود برگزيده است.درحالي كه هنوز روند مذاكرات ميان دولت و اتا آغاز نشده سرمايه داران و صاحبان شركت هاي ايالت هاي باسك نشين ناوارا در شمال كشور اعلام كرده اند كه اتا از آنان باج خواهي كرده است. شماري از مسئولان شركت هاي ايالت ناوارا گفته اند كه اتا در نامه هاي تازه خود براي تحقق روند صلح، خواستار دريافت ماليات انقلابي يا همان باج از سوي آنها شده است.
شانگهاي ديلي
اين روزنامه چيني عكس يك خود را به برگزاري مراسم رقص اژدها در شانگهاي چين اختصاص داده است. اين مراسم جزيي از برنامه شانگهاي است كه طي آن صدها دانش آموز از هنگ كنگ، ماكائو، تايوان و چين در برپايي مراسم سنتي رقص اژدها خود را براي همسو شدن با جريان جهاني سازي آماده مي كنند. در كنار برگزاري رقص اژدها دانش آموزان با هم به بحث در مورد جهاني سازي مي نشينند.

سال نو بنگالي
در تصوير دو دختر بنگلادشي ديده مي شوند كه روي گونه هاي خود تصاويري از گل هاي بهاري را كشيده اند. اين دختران كه در خيابانهاي داكا گرد هم آمده اند در حال برگزاري مراسم سال نو بنگالي هستند.سال نو بنگالي يا نابابارشا در تقويم بنگالي اولين روز ماه بايشاك به شمار مي رود. مردم بنگلادش براي برپايي مراسم سال نو به خيابانها مي آيند، ترانه مي خوانند، بازي هاي محلي را برگزار مي كنند، بادبادك هاي دست ساز خود را به آسمان مي فرستند و شعرهاي افسانه اي بنگالي را بر زبان مي آورند. نابابارشا روز بسيار مهمي براي مردم بنگلادش به شمار مي رود. مردم بنگلادش اعتقاد دارند در اين روز تحول بزرگي در سراسر جهان به وقوع مي پيوندد. از اين رو آنها هم با اميد بسيار به آينده، نابابارشا را جشن مي گيرند.
عقاب شكارچي
در اين تصوير بيركوت- عقاب طلايي آسيايي- و صاحبش شروف ديده مي شوند. هر دوي اينها شكارچي تمام وقت هستند و كوه هاي جنوب شرقي قرقيزستان را روز و شب در پي گرگ، روباه و آهو زير پا مي گذارند. شروف از راه فروش پوست اين حيوانات مخارج زندگي اش را تأمين مي كند. شكارچيان بسيار زيادي همچون شروف در قرقيزستان زندگي مي كنند كه با فروختن پوست حيوانات وحشي روزگار مي گذرانند، از اين رو تجارت پوست در قرقيزستان رونق بسيار زيادي دارد.شكار با استفاده از عقاب هاي طلايي در قرقيزستان و كشورهاي همسايه آن رونق بسيار زيادي دارد و حتي به صورت يك سنت قديمي در منطقه بسيار مورد احترام است. گفته مي شود پيشينه استفاده از عقاب ها در قرقيزستان به قرن يازده ميلادي بازمي گردد و چنگيز خان در حدود يك هزار عقاب تربيت شده براي شكار داشته است.