يك پارك مناسب بايد ابعاد كافي براي هر گونه فعاليت لازم را داشته باشد، داراي وسايل ساده و بي خطر بوده، يعني ارتفاع وسايل نه بلند و نه كوتاه باشد، برنده و تيز نباشند و همچنين مسافت كافي بين محل بازي كودكان و تردد ماشين ها وجود داشته باشد
هرگز فراموش نمي كنم وقتي كودكي بيش نبودم، خوشحال و شاد براي بازي به پارك مي رفتيم و هميشه با سر و صورتي گلي، پاهايي زخمي و اشك ريزان به خانه بازمي گشتيم!
همين امر باعث مي شد تا پدر و مادر ما را ديرتر براي بازي به پارك ببرند، حال ما كه بچه بوديم و دلمان مي خواست بيشتر بازي كنيم به همان بازي همراه با زخم و درد هم راضي بوديم! حالا هم وقتي از سر خيابان محل زندگي خود عبور مي كنيم، دختر كوچكم پارك بازي را نشان مي دهد و به من مي فهماند كه او هم مي خواهد بازي كند، درست است كه كمتر از يك سال و نيم دارد، ولي مفهوم پارك و بازي را خوب مي داند.
اين را براي اين گفتم تا بگويم پارك بازي كودكانم، هم از لحاظ كميت و هم از لحاظ كيفيت اهميت زيادي دارد. از جنبه هاي اهميت پارك كودك مي توان به جنبه هاي رواني، شخصيتي، ارتباطي، جمعي و از همه مهم تر خلاقيت كودك اشاره كرد. حال به نظر شما آيا پارك هاي كودكان شهر ما با استانداردهاي معماري مطابقت دارند؟ آيا مي توانيم با خيال راحت كودكان خود را در زمين پارك براي بازي رها كنيم، بدون اينكه در حين بازي، دويدن و راه رفتن اتفاق بدي براي آنها پيش بيايد و در ضمن لذت كافي و هيجان لازم را تجربه كرده باشند؟ براي مثال، پاركي در شهر پاريس را تصور كنيد با مساحتي حدود سي هزار و يك متر مربع براي كودكان هفت تا يازده سال...
در اين پارك مسيري با دنياي عروسكي با موضوعات متفاوت به نمايش درآمده، يك جنگل استوايي با فضايي مملو از گياهان عجيب و غريب، در ادامه پارك يك تله ببر يك دره بزرگ با يك پل معلق كه آبشاري از زير پل عبور مي كند. بعد از اين هيجان، بچه ها به دنياي آرام وارد شده و داخل فضايي پر از توپ و درختان بيد مي شوند، سپس به دنياي هندسي با اشكال مختلف با سر و صداي زياد وارد مي شوند؛ حال محيطي پر از درختان بريده، پرچين ها، درختان توپي، پلكان و موزيكال، كوه آتشفشاني كه از جداره هاي آن دود بلند مي شود و در انتظار آنهاست و از بالاي آن با سرسره به پايين مي آيند و سوار بر الوارهاي چوبي از حوضچه عبور كرده و به جزيره مي رسند. جزيره اي كه با پرده آبي جدا و هر چند دقيقه يك بار باز شده و مجسمه موزيكال در آنجا ديده مي شود. راه هاي پيچ در پيچ نيز در خاتمه اين ماجرا قرار دارند. اين پارك در طول پنج سال ساخته شد.اما پارك كودك كه داراي استانداردهاي معماري باشد چگونه پاركي است؟
يك پارك استاندارد
يك پارك مناسب بايد ابعاد كافي براي هر گونه فعاليت لازم را داشته باشد، داراي وسايل ساده و بي خطر بوده يعني ارتفاع وسايل نه بلند و نه كوتاه باشند، برنده و تيز نباشند و همچنين مسافت كافي بين محل بازي كودكان و تردد ماشين ها وجود داشته باشد. در زمين تقسيمات و جدا كننده ها به مقدار كافي اجرا شده باشند، همچنين وسايل بازي بر حسب سن كودكان انتخاب شده باشد و مكانهاي مناسبي براي دوچرخه، توپ، اسكيت، شن، سرسره و چرخ فلك در نظر گرفته شود، به طور كلي صرف نظر از سن و احتياجات كودكان 3 عنصر مهم در پارك كودكان بايد در نظر گرفته شود، زمين، نوع تحرك، آب و گياهان.
زمين به عنوان تكيه گاه و فراهم آورنده كل پارك، گياهان براي به وجود آوردن سايه، تعادل و امنيت، درفضاي باز بايد از گياهان كه رشد سريع دارند استفاده كرد و از كاشتن گياهان تيغ دار با ميوه هاي سمي خودداري كرد. آب نيز در فضاهاي بزرگ عنصري اساسي است و روح بخش و در صورت داشتن وسايل مناسب، كودكان مي توانند آب بازي و آب تني كنند. حتي اگر آب به طور طبيعي وجود نداشت بايد از حوضچه هاي آب مصنوعي استفاده كرد. حوضچه ها بايد ارتفاع 25 تا 30 سانتيمتري داشته باشند، دائم تميز شوند و داراي فواره باشند، در ضمن بايد از آلوده شدن توسط سگ و گربه جلوگيري شود. البته مي توان به طور كلي نسبت به احتياجات، كودكان را به چهار گروه سني تقسيم بندي و زمين بازي كودكان را نيز به چهار گروه سني تقسيم بندي كرد؛
* زمين بازي مخصوص كودكان زير 3 سال: ترجيحاً تا 50 متري محل سكونت باشد، محصور شده و داراي ظرفيت۲۰ كودك به همراه والدين باشد. زمينش چمن با سطح ناهموار ولي كم ارتفاع و داراي يك كلبه كوچك به همراه نيمكت هاي مخصوص باشد.
* زمين بازي براي كودكان 3 تا 7 سال: تقريباً جدا از محل بازي بزرگترها باشد، براي هر كودك 10 متر مربع زمين در نظر گرفته شود تا يك سوم آن چمن يا زمين كوبيده و يك سوم نيمه سفت با تجهيزات مثل تاب و نردبان و يك سوم باقيمانده زمين سفت مثل آسفالت براي تيله، دوچرخه و توپ بازي همراه با يك كلبه و دستشويي باشد.
* زمين بازي كودكان 7 تا 9 سال: در اين سن كودكان احتياج به روابط بيشتر، تحرك بيشتر و محيط مناسب دارند، يعني زمين نيمه سفت يا چمنزار با يك مسير دوچرخه از آسفالت كه با گياهان احاطه شده باشد و براي هر كودك 10 متر مربع از زمين اختصاص داده شود.
* زمين بازي كودكان 9 تا 12 سال: كودكان در اين سن مستقل تر شده و فضايي وسيع تر با حصار كمتر احتياج دارند. زمين هاي ورزشي از آسفالت با خط كشي هاي متعدد براي بازي و نرمش و ميز پينگ پنگ كه با توري هاي فلزي 3 متري احاطه شده باشد ساخته مي شود. ابعاد اين زمين ها بايد حداقل 12 در 20 متر باشد و زمين همراه با مانع براي پرش، حركات تعادلي، بالا رفتن و دويدن و خزيدن باشد. براي كودكان بالاي 12 سال، زمين هاي ماجراجويي مشترك با كوچكترها و مكاني براي فعاليت هاي اجتماعي، فرهنگي به وسعت 150 متر مربع براي شب و روز و فضاي ورزشي براي هر نفر 20 متر مربع كه بايد تا فاصله 500 يا 800 متري محل سكونت واقع باشند مناسب است.
با اين تعاريفي كه گفتيم چند تا از اين پارك هاي استاندارد را مي توانيم در شهر خود پيدا كنيم؟

تصوير ميدان توپخانه پس از تكميل ساختمان مخابرات در اوائل قرن حاضر. اين تصوير از ضلع جنوبي ميدان گرفته شده است. از قرار معلوم تهران در اوائل قرن نيز چندان فرقي با وضعيت امروزش نداشته و اطراف ميدان پر بود از رفت و آمد اتومبيل ها و خودروهاي مختلف.

۷۵۰۰۰۰۰
بنا بر آمار اعلام شده، جمعيت تهران در حدود 5/7 ميليون نفر است؛ يعني رقمي كه تعداد خودروهاي كشور را نيز شامل مي شود. اين مشابهت جمعيت تهران و تعداد خودروهاي موجود در كشور، بيانگر واقعيتي ديگر نيز هست؛ تهران در حدود 5/2 ميليون خودرو را در خود جاي داده است. اگر بخواهيم با حسابي سرانگشتي تعداد خودروهاي موجود در تهران را به تعداد افراد ساكن در آن تقسيم كنيم، به ازاي هر سه نفر از تهراني ها، يك خودرو مي توانيم متصور شويم.در واقع اگر جمعيت كشور را براساس آمار 5/68 ميليون نفر بدانيم، تهران در حدود 11 درصد از جمعيت كشور را در خود جاي داده است و تردد بيش از 30 درصد از خودروهاي موجود در كشور، عدم توازني را به پايتخت تحميل كرده است.
در ادامه اگر تصور كنيم كه سالانه 400 هزار خودرو به خيابان هاي پايتخت سرازير شود، چه اتفاقي خواهد افتاد. انگار تهران در حال انفجار است.

با شلوار پيله دار، بي پيله يا هر نوع ديگر كه اغلب چرك و رنگ و رو رفته اند، چوب حراج زده اند به آنچه اين روزها ناياب است. گاهي كه حاشيه ميدان خلوت مي شود، عربده مي كشند؛ سوسه هم مي آيند كه آخرش است و دارد تمام مي شود. چند نفرند و از چند تا هم گاهي بيشتر كه اطراف ميدان هاي بزرگ اين شهر دراندشت بساط پهن و فرم هاي استخدام مي فروشند و از فرصت بهره  مي برند؛ فروش فرم استخدام بانك هاي مختلف و اداره هاي دولتي با مهرهايي ايهام دار و بعضاً موهوم.
آن طرف تر هم عده اي ديگر، پرسشنامه و پاسخ سؤال هاي همان امتحان- فرم مورد نظر- موهوم را كه هيچ وقت وجود نداشته و ندارد حراج كرده اند. خيلي ها به محض ديدن اين افراد، مي ايستند و براي يك برگه به در نخور كه حتي از فرط كوچكي، بساط سبزي پاك كردن را هم نمي توان با آن پهن كرد، پول مي پردازند، آن هم جرينگي و خوشحالند كه فرزندشان، خودشان يا قوم و خويششان در آزمون استخدام سازمان دولتي شركت مي كنند.
پاسخ پرسش ها را مي خريد؟ اين فرم  ها اگر حقيقي بود كه دوستان كلاهبردارمان خودشان در آزمون شركت مي كردند. آنها دلشان براي بي پيشه بودن امثال شما كباب نشده است. در اين روزگار، كسي با پول كم پاسخ نمي دهد، خيالتان تخت باشد.
اينها همچون برخي شهروندان با حرفه رمالي، اسكناس مي گيرند و مشتي لاطائلات و اراجيف تقديم مي كنند به شما كه آخر سر هم درنمي يابي خوشبختي يا نگون اقبال. گول نخوريد؛ حتي براي يك ثانيه هم درنگ نكنيد تا شلوار بي پيله يا پيله دارشان را ببينيد. با كلاهبرداران حاشيه ميدان هاي بزرگ پايتخت
همكلام هم نشويد.