تضادها و تعارض هاي آماري فقط و فقط شامل پديده اي چون ايدز نمي شود اما اين تضادها و تعارض ها در برخي موارد آثار فاجعه بارتري بر جاي مي گذارند كه ايدز هم در همين حوزه قابل تعريف است. به راستي در كشور ما دقيقاً  چند نفر آلوده به ايدز وجود دارد، چند نفر تحت كنترل هستند و چند درصد افراد شناخته شده از امكانات درمان و آموزش بهره مندند؟
آمار ايدز در ايران هر سه ماه يك بار منتشر مي شود و در هر دوره، سير صعودي قابل توجهي را شاهد هستيم اما بسياري از كارشناسان تحليلي منفي از رشد آمار ايدز ندارند و آن را نشانه اي از بالا رفتن فرهنگ شهروندان در برخورد صحيح با اين بيماري و تلاش مراكز ذي ربط براي شناخت واقعي از تعداد بيماران ارزيابي مي كنند.
به عبارت ديگر تورم آمار به معناي تورم بيماري نيست و بيش از آن نشان دهنده عينيت بخشي به موارد پنهان است.
در تازه ترين آمارها مي خوانيم: گروه سني ۲۵ تا ۳۵ سال، شايع ترين گروه سني ابتلا به ايدز در كشورند. آخرين اطلاعات منعكس  شده توسط وزارت بهداشت نشان مي دهد در كشور، ۱۳ هزار و ۳۵۷ نفر آلوده به HIV هستند كه ۵/۹۴ درصد آنها مرد و ۵/۵ درصد را زنان تشكيل مي دهند. انتقال اين بيماري نيز ۴/۵۴ درصد از طريق اعتياد تزريقي و ۸/۱۹ درصد به دليل رفتارهاي پرخطر جنسي تشخيص داده شده است. با اين همه نگراني و دغدغه مشترك تمامي كارشناسان و صاحب نظران، جابه جايي در اولويت ذكر شده است . اگرچه حتي اگر اعتياد تزريقي را اصلي ترين عامل آلودگي بدانيم در نهايت رفتارهاي بي محاباي جنسي عامل پررنگ انتقال خواهد بود. دكتر رحماني استاد دانشگاه در اين زمينه اعتقاد دارد:
«طراحان برنامه هاي پيشگيري براي جوانان بايد اين نكته را به خاطر داشته باشند كه صرف نظر از نحوه ورود ويروس ايدز به داخل يك اجتماع، مطالعات ثابت كرده است، نهايتاً  اين ويروس از طريق انتقال جنسي گسترش مي يابد بنابراين تمام جوانان نياز به اطلاعاتي در مورد خطرات جنسي و روش هاي حفاظت در برابر آن دارند، حتي اگر منطقه محل سكونت آنها در حال حاضر گرفتار اپيدمي از طريق چنين انتقالي نباشد.»
مرور تاريخي خواندني
تحقيقات بر روي ويژگي هاي ژنتيكي ويروس HIV نشان مي دهد اين ويروس از تركيب دو ويروس مختلف در بدن شامپانزه به وجود آمده و در ميمون هاي بيماري زا شكل HIV به خود گرفته است. يافته هاي ژنتيكي اين نظريه را كه ايدز در طول يك قرن گذشته در جنگلهاي غرب آفريقا ظهور كرده، تأييد مي كند. دانشمندان مي گويند، انسان براي اولين بار در نيمه اول قرن گذشته با شكار و تغذيه گوشت شامپانزه كه هنوز در آفريقا مرسوم است، به اين ويروس آلوده شده و انواع متفاوتي از ساختمان ژني ويروس HIV نشان دهنده آن است كه انتقال ايدز از ميمون به انسان بارها و بارها اتفاق افتاده است. اولين گزارش رسمي از آلوده شدن انسان به ايدز مربوط به يك فرد آمريكايي در سال ۱۹۸۱ است اما شواهد نشان مي دهد پيش از آن جواني سياهپوست در سال ۱۹۶۹ با بيماري ايدز درگذشته است.
نظريه نوع انتقال اوليه نيز در نوع خود جالب توجه است چنانچه برخي از دانشمندان به اين نتيجه رسيده اند كه واكسن خوراكي فلج اطفال در اواخر دهه ۱۹۵۰ كه از خون ۴۰۰ شامپانزه شكار شده تهيه شده بود عامل اصلي انتقال و فراگيري بوده و افزايش سفرهاي بين المللي در دهه ۱۹۶۰ آن را به حد انفجار رسانده است.
در ايران اولين مورد ابتلا به بيماري ايدز در سال ۱۳۶۴ گزارش شد. اين گزارش حاكي از آن بود كودكي ۶ ساله به دليل بيماري هموفيلي و استفاده از فرآورده هاي خوني آلوده وارداتي به ايدز مبتلا شده است. پس از آن در زندانهاي كرمان و جيرفت و آرام آرام معتادان تزريقي كشور آلوده شدند. در اين ميان خبر بيماري تعدادي از پرسنل مراكز درماني نيز در نوع خود جالب بود.
اجازه دهيد يك بار ديگر به پديده ايدز از نگاه آمار جهاني بنگريم. در اواسط دهه ۱۹۸۰ اين بيماري ۱۰۰ هزار نفر در سراسر جهان را مبتلا كرد و بين ۵ تا ۱۰ ميليون ويروس HIV را دريافت كردند. در سال ۲۰۰۱ اين آمار به ۴۰ ميليون نفر رسيد و همان سال ۳ ميليون نفر جان خود را از دست دادند. كارشناسان مي گويند طي۲۰ سال گذشته حدود ۲۲ ميليون نفر بر اثر ابتلا به ايدز جان خود را از دست داده اند و از زمان شيوع تاكنون ۶۰ ميليون نفر آلوده شده اند. جالب آن كه از ۲۲ ميليون كشته طي ۲۰ سال گذشته، ۵۰ درصد افراد، در سن ۱۵ تا ۲۴ سال ويروس را دريافت كرده اند.
آمار ديگري حاكي از آن است كه تزريق مواد مخدر با استفاده از سوزن هاي آلوده به ويروس ايدز تا پايان سال ۱۹۹۹ در ۱۳۶ كشور جهان رتبه اول انتقال را به خود اختصاص مي دهد.
محققين سالهاي ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ را سالهاي انفجار انتقال ايدز در جهان مي دانند؛ به گونه اي كه مسئولين سازما نهاي جهاني را به واكنشي تند واداشت و دو سال بعد يعني در سال ۲۰۰۵ رهبران جهان متعهد شدند تا اعلاميه تعهد مبارزه عليه ايدز را كه در سال ۲۰۰۱ تصويب شده بود با جديت اجرا كنند.
كوفي عنان دبيركل سازمان ملل نيز در پيام خود عنوان كرد: «تعهد همه ما در راه تحقق يك اقدام استثنايي در برابر ايدز، موضوع جديد بسيج جهاني است، تعهد تضمين بودجه و ارائه خدمات مؤثر پيشگيرانه، مراقبت و درمان براي افرادي كه به اين خدمت نياز دارند، قولي است كه همه ما بايد به آن وفادار باشيم؛ هيچ بهانه اي قابل قبول نيست.»
جابه جايي عوامل انتقال
همان طور كه عنوان شد استفاده از فرآورده هاي خوني اولين شكل انتقال بيماري ايدز در كشور ما بوده و پس از آن اعتياد تزريقي تاكنون اولويت دارترين عامل انتقال بوده است اما هراس كارشناسان از جابه جايي اين عوامل است. دكتر مينو محرز معتقد است:
«ما به افرادي كه از طريق تماس جنسي ايدز مي گيرند، دسترسي نداريم و اين افراد در جامعه پخش مي شوند. آنها وجود دارند و ما وجودشان را انكار نمي كنيم. اكثر افرادي كه ما كشف كرده ايم معتادان زنداني بوده اند، اما برخي شواهد نشان مي دهد كه ميزان ابتلا به بيماري ايدز ناشي از تماس هاي جنسي در كشور ما در حال افزايش است.»
جمعيت معتادان تزريقي قابل شناسايي و كنترل است بنابراين تشخيص و محصور كردن ايدز در ميان اين جمعيت نيز به مراتب كار ساده اي است اما اگر عامل انتقال اصلي جاي خود را به عامل ديگري به نام تماس هاي بي مهاباي جنسي بدهد، چه اتفاقي خواهد افتاد؟
اگر اين اتفاق بيفتد بيماري ايدز به بحراني اجتماعي تبديل خواهد شد؛ زيرا از يك سو شناسايي و كنترل آن سخت و از سوي ديگر بسياري از ملاحظات اخلاقي و اجتماعي مانع آموزش هاي دقيق و فراگير براي پيشگيري است و متأسفانه در چنين وضعيتي زنان آسيب پذيرتر از مردان خواهند بود. پس از جمعيت زنان هم نبايد كودكان- قربانيان خاموش و معصوم- ايدز را از ذهن دور داشت.
دكتر معتمدي هروي مي گويد: «زنان به علت وضعيت فيزيولوژيكي و اجتماعي، نسبت به ويروس ايدز آسيب  پذيرتر از مردان اند. بنابراين، ما فكر مي كنيم تعداد زنان مبتلا به اين بيماري در كشور افزايش يابد.»
دردناك تر آن كه به علت بدنام بودن بيماران ايدزي، منزوي شدن و پرهيز آنها از فعاليت هاي اجتماعي، در برخي موارد ترد شدن از سوي خانواده و يا هراس از ترد شدن، انتقال و فراگيري سرعت بيشتري پيدا مي كند.
بد نيست بدانيد زنان و يا در برخي موارد مردان ايدزي وجود دارند كه از بيماري خود آگاهند اما خود را ناچار از مخفي كردن مي دانند و به همين دليل ساده همسر خود را هم آلوده كرده و حتي باعث تولد فرزندان آلوده نيز شده اند.
قربانيان معصوم ايدز
كارشناسان مي گويند بيشتر كودكاني كه مبتلا به HIV هستند در بدو تولد طبيعي به نظر مي رسند. آنها سه الگوي كلي را براي اين بيماران در كودكان ارائه داده اند:
۱- يك چهارم كودكان مبتلا به عفونت HIV در ۵/۱ سالگي دچار علائم بيماري مي شوند و رشد بيماري در اين كودكان نسبتاً  سريع است.
۲- دومين گروه كودكاني هستند كه داراي دوره هاي تهاجمي از ايدز هستند. اين كودكان علائم گذرا و خفيفي از بيماري بوده و تا سن ۳ تا ۵ سالگي زنده مي مانند.
۳- كودكاني كه تا سنين آغاز نوجواني زنده خواهند ماند. بنابراين دلايل ناشناخته دوره هاي بيماري در اين افراد خفيف تر است و بيماري اين كودكان تا قبل از سنين ۹ تا ۱۱ سالگي تشخيص داده نمي شود. تقريباً  پزشكان هيچ اميدي ندارند كه كودكان مبتلا به عفونت HIV بتوانند بر بيماري خود غلبه كنند.

چاپ گزارشي در صفحه ۹ شماره ۴۰۳۲ روزنامه با عنوان «با شما تماس مي گيريم» كه به بررسي عملكرد مراكز كاريابي و مشكلات جوانان جوياي كار در اين مورد اختصاص داشت، واكنش هاي متفاوتي را از سوي برخي مديران و مسئولان مراكز كاريابي و نيز مديران سازمان متولي در وزارت كار و امور اجتماعي برانگيخت. به طوري كه حجم بالاي تماس ها و ارائه توضيحات كتبي و شفاهي به روزنامه سبب شد تا پس از درج گزارش «با شما تماس مي گيريم»، مطلبي با عنوان «نظارت بر عملكرد كاريابي ها» در صفحه ۱۲ شماره ۴۰۵۲ كه به انعكاس واكنش هاي مطرح شده به گزارش اول اختصاص داشت، درج شود.
به دنبال چاپ اين مطلب نيز «انجمن موسسه هاي كاريابي تهران» با ارسال توضيحي مكتوب به قلم آقاي غلامرضا ريحاني بزرگ مطالب ديگري را در مورد گزارش «با شما تماس مي گيريم» عنوان كرده اند كه انعكاس گوشه هايي از آن خالي از لطف نيست:
شايد بتوان گفت كه اصلي ترين فعاليت هاي يك مركز كاريابي، جذب منابع و پردازش اطلاعات دريافتي بوده و متاع قابل عرضه به ارباب رجوع هايشان، راهنمايي و مشاوره اي است كه از رهگذر اين فعاليت ها و كسب اطلاعات لازم ارائه مي گردد.
فرايند راهنمايي و مشاوره، در اين حرفه با پشتوانه هزينه هاي كمرشكن اداره امور دفاتر و نيز تبليغات انجام شده جهت جذب منابع صورت مي گيرد و بعضاً مديران دفاتر كاريابي را مجبور به تأمين اين هزينه ها از منابعي سواي درآمد تحصيل شده از فعاليت كاريابي مي كند، متأسفانه بسياري از مراجعين به اين تصور كه خدمت دريافت شده از مراكز كاريابي ظاهر فيزيكي و حجم دار ندارد پرداخت حق الزحمه كاريابي را نوعي زورگيري قلمداد مي نمايند، اما شايسته است كه اين سؤال مطرح گردد كه آيا در صورتي كه چشم قادر به رؤيت خدمت ارائه شده نباشد، لزوماً هزينه اي نيز براي آن انجام نپذيرفته؟
در بخش ديگري از اين پاسخ در فرآيند معرفي كارجو آمده است:
۱- فرآيند معرفي كارجو به محل كار، بسيار وقت گير و پرهزينه مي باشد، پس كدام منطق مي پذيرد كه دفاتر كاريابي ضايعات عملياتي ۹۰ درصدي را تحمل نمايند و در عين حال متهم به پولسازي و پول شماري شوند.
بديهي است كه مدير يك مركز كاريابي حداكثر انگيزه را براي فرار از چنين ضايعات عملياتي دارد، اما آيا تلاش هاي يك مدير كاريابي به تنهايي مي تواند فرهنگ هاي انتزاعي ناشي از بالا رفتن نرخ بيكاري را تحت تأثير و كنترل قرار دهد؛ فرهنگ هاي جديدي مثل توقعات غير عادي كارفرمايان و حتي كارجويان و امثالهم كه مانع از توافق نهايي مي شود.
۲- كدام منطق تأييد مي نمايد كه هر مراجعه كننده اي به مركز كاريابي بتواند به كار مورد نظر دست پيدا نمايد، اما حتي اگر فرض كنيم آمار گفته شده صحيح باشد، ايجاد همين شانس ده درصدي نيز نمي تواند خدمتي شايسته تلقي گردد؟ حال آن كه طبيعتاً بعد از ثبت نام كارجو، منعي براي تلاش هاي مضاعف شخص او بوجود نمي آيد.
انجمن مؤسسه هاي كاريابي تهران سپس يادآور شده است كه مراكز كاريابي، كار ايجاد نمي كنند، بلكه امانت داري هستند كه نيازهاي كارفرما و كارجو را در زمان مقتضي مطابقت داده و هدايت مي كنند و طبيعي است كه توافق طرفين در دايره زماني محدود نگنجد.
انجمن مؤسسه هاي كاريابي در پايان پاسخ خود آورده است: بايد قبول كرد كه نيازهاي جامعه در گذر ايام تغييرات اساسي كرده و به اشكال مختلف متجلي مي شوند. تصور كنيد، اگر فردي نياز به زمين، خانه، اتومبيل، موبايل و غيره داشته باشد يا در صدد واگذاري اين اقلام برآيد، به راحتي با مراجعه به نزديكترين خيابان شهر مي تواند به بنگاه هاي املاك، اتومبيل و غيره دسترسي داشته باشد، اما چگونه مي توان پذيرفت، يافتن شغل، كه يكي از حياتي ترين سرويس هاي مورد نياز جامعه بوده، هست و خواهد بود و به جرأت مي توان گفت كه هر خانواده اي مكرراً نيازمند اين سرويس است، فاقد متولياني با انگيزه، مثل بخش خصوصي باشد.
علاوه بر اين بخش خصوصي همان طور كه از نامش پيداست، بايد هزينه هاي جاري خود را از محل فعاليت و درآمد اقتصادي انجام شده تأمين كند، پس اگر خارج از جنجال هاي آفريده شده از سوي افرادي كه كمتر به مطالب ذكر شده بذل عنايت نموده اند(چه اين افراد متقاضيان كار باشند و چه مسئولين) اندكي منصفانه به مطلب توجه نماييم، پرداخت حق الزحمه كاريابي را بابت تلاش وسيعي كه دفاتر كاريابي به نيابت از اعضاي ثبت نام شده خود انجام مي دهند، پول زور تلقي نمي كنيم.