علي اسلامبولچي مقدم
در سال 1992 ميلادي مجمع عمومي سازمان ملل متحد براساس قطعنامه 3/47، دوازده آذر را به عنوان روز جهاني معلولان به جهانيان معرفي كرد. هدف از برگزاري مراسم سالانه اين روز در سراسر جهان، افزايش آگاهي و شناخت هرچه بهتر مسائل و حقوق افراد معلول و بسيج همگاني افراد با (يا) بدون ناتواني در سطح ملي و بين المللي براي حمايت عملي بيشتر از معلولان است.[8، 7 و 5]
براساس آمار سازمان جهاني بهداشت در حال حاضر بيش از 650 ميليون فرد معلول (تقريبا 10 درصد جمعيت جهان) در نتيجه نارسايي هاي ذهني، جسمي يا حسي در جهان وجود دارند كه حدود 80 درصد آنان در كشورهاي در حال توسعه زندگي مي كنند.[6] و اين در حالي است كه به دليل فقر فرهنگي، سوءتغذيه، عدم رعايت مسائل بهداشتي، بيماري، مخاطرات زيست محيطي، بلاياي طبيعي، سوانح، جنگ و بسياري دلايل ديگر برآورد مي شود كه تا سال 2050 بر تعداد افرادي كه به معلوليت هاي شديد دچار هستند به شدت افزوده شود. (پيش بيني مي شود كه در كشورهاي بوركينافاسو، نيجريه، سومالي و فلسطين نرخ رشد معلوليت 400 درصد افزايش يابد.)[ 5]
صرف نظر از اين كه اين افراد در كدام قسمت از جهان به سر مي برند، زندگي آنان به سبب موانع فيزيكي يا اجتماعي غالبا محدود و متأسفانه شرايط زندگي تعداد زيادي از آنها به ويژه در مناطق روستايي بسيار نااميدكننده است كه مي بايست هرچه زودتر بهبود يابد.[4]
در اين راستا، اعلام سال 1981 به عنوان سال جهاني معلولان از طرف مجمع عمومي سازمان ملل نقطه عطفي به حساب مي آيد. به دنبال اين اقدام انسان دوستانه و اعلام دهه جهاني معلولان (1992-1983) توسط آن سازمان، مساوات و مشاركت كامل معلولان در زندگي اجتماعي همانند شاخص هاي پيشگيري و توان بخشي به طور نسبي افزايش يافت. از طرف ديگر، اعلام برنامه فعاليت جهاني مربوط به معلولان از طرف مجمع عمومي سازمان ملل (1982) باعث شد تا كشورهاي عضو توجه به مسائل و امور را در برنامه هاي ملي خود بگنجانند. براي تكميل اين برنامه جهاني، قوانين استاندارد يكسان سازي فرصت ها براي ناتواني در سال 1993 وضع شد. هرچند وضع قوانين مذكور اجباري را براي حكومت ها به دنبال نمي آورد ولي حاكي از اجبار سياسي آنان به يكسان سازي فرصت ها براي افرادجامعه است.[3]
در اين رابطه مهم ترين موضوع ها، امكان دستيابي به فناوري هاي جديد به ويژه فناوري اطلاعات و نيز دستيابي به محيط فيزيكي كه ايده و تفكر بسيار مهم جايدهي كودكان و دانش آموزان داراي ناتواني در مدارس عادي را تا حدودي عملي ساخت.
باتوجه به اينكه افراد دچارناتواني قادر و مشتاق اند كه در فعاليت هاي فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي جوامع خود مشاركت نمايند تا به نواده و جامعه شان ثابت كنند كه مي توانند در تمام جنبه هاي زندگي فردي و اجتماعي، افرادي مفيد و مؤثر باشند، ولي متأسفانه موانع بسياري در راه تحقق خواسته هاي ايشان وجود دارد كه بايد هرچه زودتر برطرف شود.[8]
با گذشت 14 سال هنوز مسائل بسياري از معلولان حل نشده است. در بسياري از جوامع حقوق اين افراد ناديده گرفته مي شود و آن همه كنار مي گذارند و اين در حالي است كه در اين كشورها قوانين و مقررات خاصي براي حمايت از معلولان نيز وجود دارد. به نظر مي رسد عامل اصلي ناديده گرفتن حقوق معلولان در جوامع مختلف، نگرش منفي افراد آن جامعه نسبت به معلول و معلوليت باشد.[6]
امروزه بيش از هر زمان ديگر، معلوليت و ناتواني به عنوان يك مسئله اي اجتماعي و نه پزشكي مورد بحث قرار مي گيرد. سازمان جهاني معلولان، ناتواني را به عنوان تعامل بين محيط، موانع نگرشي بر سر راه معلولان و افراد داراي ناتواني مي داند. بنابراين دلايل ناتواني بيش از هر زمان ديگري پيچيده و بغرنج گشته به طوري كه تنها مي توان آن را در دل فرهنگ ها و جوامع شناخت.[6]
زنان، كودكان و معلوليت
علي رغم تلاش هاي بسياري كه سازمان هاي بين المللي مانند، برنامه توسعه سازمان ملل متحد (UNDP)، اتحاديه اروپا بهداشت جهاني (WHO) و سازمان آموزشي، فرهنگي، علمي سازمان ملل متحد (يونسكو) براي پيشگيري از معلوليت و تضمين بهره مندي افراد داراي معلوليت از فرصت هاي برابر در جوامع و مدارس كشورهاي خود در دو دهه اخير به عمل آورده اند ولي هيچكس نمي تواند ادعا كند كه اهداف اعلاميه  جهاني حقوق بشر به خوبي تحقق يافته است.[4] براساس بررسي هاي به عمل آمده هر سال در جهان 20 ميليون زن به دليل عوارض ناشي از بارداري دچار ناتواني مي شوند كه با رعايت مراقبت هاي صحيح دوران بارداري مي توان از آن جلوگيري كرد. زنان معلول 2 تا 3 برابر بيشتر از همتايان غيرمعلول خود مورد اذيت و آزار جنسي قرار مي  گيرند كه متأسفانه اين موضوع به دليل تصور غلط مقامات صلاحيت دار از مسائل جنسي اين افراد اغلب ناديده گرفته مي شود. به علاوه، معلولان به ويژه زنان معلول امكان دسترسي به اطلاعات و خدمات بهداشتي را ندارند و بسياري از زنان معلول سالخورده در تنهايي زندگي مي كنند و نمي توانند از منازل خود خارج شوند. اين عده حتي نمي توانند در منازل خود به طرز مناسبي رفت و آمد نمايند. [5]
مطالعات به عمل آمده توسط سازمان يونسكو در مورد كودكان معلول نيز نشان مي دهد كه در جوامع در حال توسعه بيش از 90درصد كودكان معلول به مدرسه نمي روند و اكثر آنان از طبقات پايين و فقير جامعه هستند. ضمناً معلوليت بر اشتغال، بهره مندي از زندگي خانوادگي و مشاركت مساوي آنها در جامعه اثر منفي مي گذارد. با توجه به اينكه هدف غايي آموزش ابتدايي براي همه، تنها در صورتي تحقق مي يابد كه به جاي جدا كردن كودكان داراي ناتواني، آنها را در كنار كودكان عادي آموزش دهيم و با عنايت به برآورد بانك جهاني مبني بر اينكه 10 تا 20 درصد جمعيت هر كشور حداقل يك ناتواني دارد،اين سؤال پيش مي آيد كه آيا با ناديده گرفتن و حذف بخشي از افراد جامعه خواهيم توانست به اهداف طلايي توسعه سازمان ملل در بهبود وضعيت زندگي افراد داراي ناتواني دست يابيم.[5]
اشتغال و معلوليت
موضوع مهارت هاي شغلي و اشتغال معلولان از جمله دغدغه هايي است كه بايد همواره در ميان مسئولان نهادهاي مختلف هر جامعه اي وجود داشته باشد، چرا كه معمولاً در سطح جامعه نگاهي ترحم آميز نسبت به اين افراد وجود دارد. باورهاي قالبي نسبت به معلولان مي گويد كه آنها نمي توانند كار كنند، به كمك هاي خيريه نياز دارند و موجودات كمتري هستند كه بايد از وسايل مخصوص بهره مند شوند. از ديدگاه حقوق انساني، معلولان مانند ساير افراد جامعه حق برخورداري از امكانات و تسهيلات جامعه و مشاركت كامل در آن را به عنوان شهروند دارند. از ديدگاه اقتصادي نيز شواهد نشان مي دهد كه هزينه آموزش و توان بخشي حرفه اي معلولان در مقايسه با هزينه هاي هنگفتي كه صرف حمايت و نگهداري آنان براي تمام عمر مي شود، بسيار اندك است. [2] اين افراد نيز مانند ساير افراد اميال و نيازهايي مانند كسب مهارت هاي لازم براي محيط كار، ورود به دنياي كار و تبديل شدن به عضو مشاركت كننده در جامعه را دارند و مي بايست به آنها فرصت برابر داده شود تا بتوانند، استعداد شغلي خود را در بالاترين حد ممكن شكوفا سازند. براي بسياري از مردم، اشتغال به معني هويت يابي اجتماعي، خودكفايي اقتصادي و ايجاد شبكه ارتباط بين فردي است كه براي معلولان علاوه بر موارد فوق، يك عامل حياتي نيز به حساب مي آيد كه با استقلال و تلفيق اجتماعي آنان به طور كامل ارتباط دارد. [2] بخش عمده اي از معلولان در سراسر دنيا يا بيكار هستند يا با دستمزدهاي كمتري كار مي كنند. ميزان بيكاري آنها از گروه هاي ديگر بسيار بالاتر است و اين وضعيت باعث شده تا آنها از نظر رفاهي، تأميني، مراقبت هاي بهداشتي و درماني در وضعيت مناسبي نباشند. گر چه در سال هاي اخير پيشرفت هاي قابل ملاحظه اي در سيستم هاي ارايه خدمات مناسب به معلولان ايجاد شده است. ولي با اين حال، تعداد زيادي از آنها همچنان زندگي خود را در بيكاري و فقر سپري مي كنند. [1]
اكنون زمان آن رسيده كه جامعه بشري گامهاي مؤثرتري در حمايت از معلولان بردارد. مسئولان هر جامعه اي بايد به عقب برگشته و برنامه هاي مربوط به دهه معلولان را دوباره بازبيني نمايند. به دولت ها توصيه مي شود كه موقعيت معلولان را در كشورهاي خود مورد بررسي دقيق قرار داده و به صورت فعال به تعقيب سياست هاي مترقي وضع شده در مورد حقوق آنان كه برخي از آنها در زير آمده است، بيش از گذشته توجه نمايند:
* تدوين و اجراي سياست ها و برنامه هاي ملي جهت ترويج مشاركت معلولان در توسعه فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي.
* تأمين كمك هاي مالي، با همكاري سازمان هاي بين المللي و غيردولتي براي تقويت و افزايش خدمات حمايتي براي معلولان و خانواده هايشان.
* تلاش براي ترويج نگرش هاي مثبت نسبت به كودكان و بزرگسالان معلول.
* مناسب سازي فضاهاي فيزيكي، افزايش امكانات فرهنگي و ورزشي براي معلولان.
*ايجاد تدابير لازم به منظور ترويج و اشاعه دستيابي آسان معلولان به ساختمان ها، تسهيلات همگاني، حمل و نقل و سيستم هاي ارتباطي.
*ايجاد شرايط لازم جهت مشاركت معلولان در تصميم گيري هاي مربوط به ايشان.
*ارائه موثر و كافي خدمات آموزشي، توان بخشي، بهداشتي و درماني به معلولان.
*توجه ويژه به اشتغال معلولان و انجام تمهيدات لازم جهت دستيابي آسان ايشان به مشاغل مورد نظر و تضمين درآمد معقول.
*همكاري با سازمان هاي غيردولتي و انجمن هاي معلولان.
*ايجاد تمهيدات لازم براي برقراري ارتباط بين افراد معلول با معلولان كشورهاي ديگر جهت تقويت و افزايش ظرفيت هاي خودياري آنان.
در خاتمه انتظار مي رود كه برگزاري مراسم روز جهاني معلولان فرصتي فراهم آورد تا نگرش جامعه نسبت به افراد داراي ناتواني تغيير كرده و تلاش همگاني براي حذف موانع موجود بر سر راه مشاركت كامل آنان در تمام جنبه هاي زندگي فراهم شود.
منابع در دفتر روزنامه موجود است.

قلم مو را به دهان گرفته بود و بر بوم نقش مي زد؛آرام و مطمئن. اگر يك لحظه از كنار تابلوهايش دور مي شد كسي باور نمي كرد اين نقاشي ها را يك فلج مغزي كشيده. هر چه در تابلوهايش دقيق تر مي شدي بيشتر به پشتكار و اراده يك انسان پي مي بردي.
كنارش نشستم و از دوستانم خواهش كردم تا مرا در گفت وگو با او ياري دهند، چون من نيز مانند او در ارتباط با دنياي اطرافم دچار مشكل هستم.
* لطفاً خودتان را معرفي كنيد.
- عاطفه ثمري هستم، متولد سال 1352- ديپلم علوم انساني.
*از چه سالي كار نقاشي را شروع كرده ايد؟
- نقاشي را از سال 76 آغاز كرده و بعد از فوت پدرم در سال 82 به طور جدي شروع كرده ام. از سال 83 عضو سازمان نقاشان بين المللي كه با دهان يا پا نقاشي مي كرده اند شدم كه مقر آن در سوئيس قرار دارد.
*از چه سالي دچار معلوليت شده ايد و نوع معلوليت تان چيست؟
- از بدو تولد دچار معلوليت شده ام.
* در دوران تحصيلتان با چه مشكلاتي روبه رو شده ايد؟
- دوران ابتدايي را در مدرسه استثنايي شهيداشرفي اصفهاني گذرانده ام. دوران راهنمايي را از معلم خصوصي در خانه بهره جستم. ديپلم را به طور متفرقه گذرانده ام.
* برخورد افراد جامعه با شما چگونه بوده است؟
- همه اول خيال مي كنند كه ما با بقيه خيلي فرق داريم، اما بعد از مرور زمان باورشان مي شود كه ما هم مثل بقيه افراد جامعه هستيم و بعد از رويت توانايي هاي ما متوجه مي شوند فرق ما از نظر جسمي و فيزيكي است.
* مي خواهم به عنوان يك معلول با شما بيشتر بحث كنم كه چرا در جامعه ما نگاه به معلول منفي است؟
- چون جامعه، معلولان را به عنوان اعضايي كه در جامعه زندگي مي كنند قبول ندارد.
* چرا؟
- زيرا در رسانه هاي گروهي آن طور كه بايد و شايد از اين قشر جامعه سخني به ميان نمي آيد و توانايي هاي اين گروه از جامعه (معلولان) پنهان مي ماند.
* در واقع مشكل اصلي ما يك مشكل فرهنگي است. آيا قبول داريد؟
- بله.
* از كجا بايد شروع كرد؟
- بايد از خودمان - صدا و سيما- رسانه گروهي و مردم شروع كنيم.
*يك معلول چگونه بايد بر اين مشكل غلبه كند؟
- ما با اعتماد به نفس قوي و نشان دادن توانايي هايمان مي توانيم به جايگاه اصلي خودمان نزديكتر شويم.
* آيا تا به حال از كارهاي خود نمايشگاهي برگزار كرده ايد؟
- اولين نقاشي هايم را در سال 1384 در شهريورماه در گالري كمال الملك در معرض ديد علاقه مندان قرار دادم.
* چرا نقاشي را انتخاب كرده ايد؟
- زيرا با ارائه نقاشي تخليه روحي مي شوم.
* از بقيه هنرها چگونه استقبال مي كنيد؟
- جديداً خطاطي با دهان را با قلم ني شروع كرده ام.
* شما به عنوان يك نقاش معلول چه سخني با جامعه داريد؟
- به نظر من معلوليت، محدوديت نيست. اگر جامعه كمك كند كه ما بتوانيم توانايي هايمان را از قوه به فعل درآوريم مسلماً ما كه از نظر جسمي مشكلاتي را داريم، مي توانيم راحت تر زندگي كنيم. ما نياز به ترحم و كمك نداريم، بلكه بايد زمينه و شرايط به گونه اي باشد تا ما هم به عنوان عضوي از جامعه زندگي كنيم.
گفت وگو از سيدمحسن حسيني طاها

شهرام مبصر

منوچهر نامجو قهرمان ويلچرراني كشور: در مسابقات ويلچرراني سرعت مهم است اما در مسابقه زندگي استقامت و پايداري در برابر مشكلات اهميت دارد ؛ اين چيزي است كه ما را به پيروزي مي رساند.
برنامه با توانمندان با حضور منوچهر نامجو قهرمان ويلچرراني كشور، گروهي از علاقه مندان و برخي از معلولان با همكاري جمعيت حمايت از حقوق معلولان سبز پارسيان و مجتمع آموزشي نيكوكاري رعد در سالن همايش هاي رعد الغدير برگزار شد.
نامجو كه قهرمان ويلچرراني كشور در سالهاي 78 تا 80 مي باشد، درباره وضعيت ورزش معلولان چنين گفت: در كشور براي اين رشته ورزشي اهميت زيادي قائل نيستند و فقط در مناسبت هاي مختلف مسابقاتي برگزار مي شود. در كشور امكانات مالي براي حمايت ورزشكاران ويلچرران وجود ندارد. اين رشته ورزشي ويلچرهاي ويژه اي دارد و خريد آن مشكل است.
فعاليت هاي ورزشي ويلچرراني در كنار جنبه ورزشي از ابعاد فرهنگي نيز برخوردار است. اين قهرمان ويلچرران كشور پس از زلزله بم براي بالا بردن روحيه مردم اين شهر فاصله كرمان تا بم را با ويلچر طي مي كند. او در اين باره مي گويد: من مي خواستم روحيه مردم حفظ شود و زندگي را در وجودم مجدداً احساس كنند، به همين خاطر فاصله كرمان تا بم را با ويلچر طي كردم. البته يك بار هم از تهران تا مشهد مقدس با ويلچر رفته ام.
او مي افزايد: مسيرهاي جاده هراز- آمل، تهران- قم و چند مسير ديگر را پيموده ام، اما علاقه مندم مسيرهاي خارج ايران را بروم. اگر حامي براي اين حركت باشد مي توانم تا اروپا را با ويلچر بروم. از فعاليت هاي ورزشي نامجو در كشور مي توان به پيمودن حاشيه خليج فارس با شعار خليج هميشه فارس ياد كرد. او كه در اين برنامه با همسرش خانم اميدوار شركت كرده بود، درباره زندگي مشترك خود مي گويد: من و همسرم در سازمان بهزيستي كار مي كرديم در آنجا با هم آشنا شديم و در سال 1379 زندگي مشتركمان را شروع كرديم. ما در آغاز زندگي مشكلات زيادي داشتيم، اما با صبر و تحمل آنها را پشت سر گذاشتيم. در ابتدا وقتي مي ديدند كه ما هر دو ويلچري هستيم به ما خانه اجاره نمي دادند و اگر هم خانه اي پيدا مي كرديم چند هفته اي طول مي كشيد تا آن را مناسب سازي كنيم. وي مي افزايد: در مسابقات ويلچرراني سرعت مهم است اما در مسابقه زندگي استقامت و پايداري در برابر مشكلات اهميت دارد. اين چيزي است كه ما را به پيروزي مي رساند. ما بايد با حضور در جامعه نگرش مردم نسبت به معلولان را عوض كنيم و ثابت كنيم كه سلامت جسمي تنها معيار موفقيت نيست.
نامجو در ادامه برنامه از دكتر محمد كمالي از فعالان جامعه معلولان ايران ياد مي كند كه علي رغم مخالفت مسئولان سازمان بهزيستي با استخدام  ايشان موافقت مي كنند و راه را براي قهرماني هاي آينده او در عرصه زندگي و ورزش هموار مي كند.
نامجو هم اينك با همسر و دختر سه ساله اش به نام زهرا در تهران زندگي مي كند و در نظر دارد تا با بالا رفتن از 1800 پله برج ميلاد با ويلچر نام خود را در كتاب ركوردهاي جهاني ثبت كند.

ترجمه: وحيدرضا نعيمي
براي 650 ميليون نفر افراد دچار معلوليت حدود 10 درصد جمعيت جهان- پيمان جديدي در حال تصويب است كه حقوق بين المللي بشر را به اين بخش از جامعه كه به طور سنتي حاشيه نشين بوده است، تعميم مي دهد. كنوانسيون سازمان ملل براي حفاظت از حقوق افراد دچار معلوليت بالاخره پس از چهار سال و هشت نشست، روز سوم شهريور توسط مجمع عمومي سازمان ملل صورت قطعي به خود گرفت. قطعي شدن كنوانسيون را كميته اي به انجام رساند كه به همين منظور از نمايندگان دولت ها و 800 نماينده از سازمان هاي غيردولتي- جامعه مدني- تشكيل شده بود.
به گزارش يونايتد پرس، براساس كنوانسيون ياد شده افراد داراي معلوليت در برابر قانون، دچار تبعيض نمي شوند و از حقوق برابر برخوردار مي شوند. از ديگر حقوق اين افراد كه بر آن تأكيد شده است، امنيت، تحرك، دسترسي به خدمات، بهداشت، كار، آموزش و مشاركت در زندگي سياسي و فرهنگي است.
مناقشه خاورميانه سبب شد تا متن مربوط به حقوق افراد داراي معلوليت در زمان جنگ و اشغال خارجي حل و فصل نشده باقي بماند. آمريكا و اسرائيل به همراه استراليا و كانادا با گنجاندن عبارت اشغال خارجي مخالفت كردند. اين كنوانسيون در ماه جاري در يكي از كميته هاي مجمع عمومي به رأي گذاشته خواهد شد. ونزوئلا با حمايت گروه كشورهاي عرب، بند مربوط به اشغال خارجي را پيشنهاد كرد. نماينده اين كشور خاطرنشان كرد اين بند نه فقط كنوانسيون را سياسي نمي كند، بلكه به آن جنبه اجتماعي مي دهد. كوبا هم افزود: اگر در دنيا جنگ هاي غيرقانوني و مناقشه رخ ندهد، افراد داراي معلوليت كمتري در جهان خواهند بود. سودان نماينده كشورهاي عرب گفت: نمايندگاني كه با گنجاندن عبارت اشغال خارجي مخالفند، خودشان مشكل مي آفرينند و انسان ها را به كشتن مي دهند.
يك موضوع جانبي ديگر كه در كنوانسيون خبرساز شد، بهداشت جنسي و توليدمثل بود. علت اين ديدگاه هاي متفاوت در مورد سقط جنين بود. اما در پايان نشست، دان مك كي، سفير نيوزيلند و رئيس نشست گفت: مصالحه هايي در اين باره صورت گرفته است كه با ظرافت و دقت طراحي شده است. يك مانع ديگر براي قطعي شدن كنوانسيون، اختلاف نظر در مورد ساز و كار نظارت بين المللي براي اعمال حاكميت قانون بود. يكي از حاضران در نشست گفت: در اين مورد اجماع عمومي وجود داشت كه موقعيت اين پيمان منوط به وجود ابزار اعمال قانون است.
تعريف معلوليت يكي از آخرين نكاتي بود كه حل و فصل شد. در آغاز نشست، برخي كشورها طرفدار تعريف محدودي بودند كه معلوليت را يك وضعيت پزشكي قلمداد مي كرد. گروهي از نمايندگان جامعه مدني در اوايل نشست يادآوري كردند بايد تعريفي بين المللي از معلوليت به دست داد كه از تعريف پزشكي قديمي دور شود و به رابطه بين فرد و محيط و جامعه تأكيد كند. چنين تغييري نيازمند تغيير قالب فكري در مورد معلوليت است. مك كي گفت: تعريف معلوليت يكي از دشوارترين موضوع هاي فراروي ما بوده است. سال هاي سال، در اين باره بحث مي كردند كه آيا به تعريف نياز است؟ اين تعريف بايد چقدر مفصل يا مختصر باشد، و بايد به چه شكلي درآيد؟ وي تصريح كرد آخرين تعريف پيشنهادي كه سريعاً پذيرفته شد، بسيار فراگير و گسترده بود كه هيچ فرد داراي معلوليت را مستثني نمي كند. با اين حال، معلوم شد در حال حاضر دستيابي به تعريفي روشن و خلاصه ميسر نيست.
موضوع مهم ديگر حق صلاحيت حقوقي جامع بود كه تصويب آن با مصالحه بسياري نمايندگان امكان پذير شد. فعالان عرصه معلوليت از صلاحيت حقوقي جامع حمايت مي كردند. چندين كشور به رهبري چين خواهان اين قيد بودند كه براساس آن صلاحيت حقوقي فرد به طور منظم بررسي شود. با افزودن پانوشتي به اين مضمون، موضوع با اجماع عمومي تصويب شد.
تضمين حقوق بشر براي افراد داراي معلوليت گام مهمي در جهت تحقق اهداف توسعه هزاره سازمان ملل است كه رفع فقر، دستيابي به برابري جنسيتي، كاهش مرگ و مير كودكان و عرضه آموزش ابتدايي همگاني را تا سال 2015 در برمي گيرد.
براساس ارزيابي يونسكو، از هر پنج نفر جمعيت جهان، يك نفر دچار معلوليت است و 90 درصد بچه هاي معلول در كشورهاي در حال توسعه مدرسه نمي روند. اگر در اجلاس ماه جاري مجمع عمومي اين كنوانسيون تصويب شود، نخستين پيمان حقوق بشر قرن بيست و يك خواهد بود. يان الياسون رئيس سوئدي مجمع عمومي خاطرنشان كرد: به ياد داشته باشيد كيفيت جامعه را با چگونگي رفتار آن با آسيب پذيرترين شهروندان اندازه مي گيرند.

اعداد 1 تا 9 را در هر يك از سطرها و ستون ها و مربع هاي كوچك 3 در 3 طوري قرار دهيد كه فقط يك بار تكرار شود. پاسخ جدول را فردا در روزنامه ملاحظه خواهيد كرد.