|
عراق و راه هاي پيچيده خروج
ترجمه: يوسف عزيزي
اگر واژه اي را كه جرج بوش رئيس جمهور آمريكا بر زبان راند به كار ببريم ما هم
مي توانيم بگوييم وضع عراق در هفته منتهي به ۱۶ آوريل براي ايالات متحده آمريكا «دشوار» بود. در اين هفته بيش از پنجاه سرباز آمريكايي طي درگيري با سني ها و شيعيان كشته شدند و پيمانكاران آمريكايي گروگان گرفته شدند. هم چنين نيروهاي نظامي عراق از جنگيدن در كنار نيروهاي ائتلاف سرباز مي زنند. اما رهبران دو حزب دمكرات و جمهوريخواه آمريكا در يك نكته اساسي سياسي با هم توافق دارند: حال كه درون عراق هستيم بايد تا آخر خط برويم. اينها مي گويند اگرايالات متحده آمريكا از عراق خارج شود و يك حكومت دمكراتيك تثبيت شده به جاي نگذارد، يك فاجعه سياسي براي آمريكا در عراق و در همه منطقه خواهد بود. هم چنين به حيثيت ايالات متحده آمريكا در عرصه جهاني زيان خواهد رساند. طبعاً ماندن در آنجا و موفقيت در انجام مأموريت، هزار بار از گريز و شكست بهتر است. موفقيت در ايجاد عراقي دموكراتيك و نوين، دستاورد بزرگي خواهد بود كه نياز به كوشش فراوان دارد، در حالي كه شكست پيامدهايي دارد كه خطرهايش قابل پيش بيني نيست. اما وضع دشوار و نامأنوس عراق نياز به ارزيابي دقيق دارد، به ويژه آن كه توان ما براي تأثير بر حوادث عراق و پيشبرد آنها مطابق خواسته هامان رو به كاهش است. عقب نشيني زودرس از عراق مي تواند اراده ما را در استفاده از قدرت درهم شكند و ممكن است آمادگي داخلي براي پشتيباني از هرنوع عمليات بزرگ نظامي در حد و حدود جنگ ويتنام را تضعيف كند؛ به ويژه اگر يورشي پيشگيرانه باشد. در جهاني كه تدارك كوشش هاي جنگي - بي آن كه آمريكا يك طرف آن باشد - دشوار مي نمايد و نيز در پرتو قدرت سياسي، نظامي و فني آمريكا كه هيچ قدرتي به پايش نمي رسد، اگر قدرت سياسي آمريكا در كاربرد نيروي نظامي اش مضمحل شود، بسياري از مشكلات حل نخواهد شد بلكه مسايل هراسناكي پديد خواهد آمد. شايد پاسخ به تعيين موعدي براي عقب نشيني ايالات متحده آمريكا از عراق، دشوار باشد زيرا ما نمي دانيم كه عراق در آينده نزديك چگونه كشوري خواهد بود: آيا هرج و مرج آن را فرا خواهد گرفت؟ آيا به كشوري فروپاشيده و پناهگاهي براي تروريست ها تبديل خواهد شد؟ آيا وضع عراق بدتر از همه اين حالت ها خواهد شد و در نهايت به شيوه هاي غيرقابل پيش بيني بر همه همسايه ها تأثير خواهد گذاشت؟ يا اين كه عراق، كشور دموكراتيك وباثباتي خواهد شد؟ ما، در فترت اخير، شاهد هم پيماني تركيه، ايران و سوريه براي حفظ وحدت عراق هستيم. عربستان سعودي نيز مصالح و دلمشغولي هايي دارد كه اين كشور را درگير رويدادهاي عراق مي كند. درپرتو چنين اوضاعي است كه مي توانيم تكان هايي را بر پيكره ائتلافمان حس كنيم اما درست نيست يكي از هم پيمانان ما، عقب نشيني كامل و فوري را برگزيند؛ به ويژه آن كه مسئله بسيار آشكاري وجود دارد و آن، اين كه نيروهاي آمريكايي دير يا زود عراق را ترك خواهند گفت. نيز مي توان گفت كه ماندن در عراق در شرايطي چنين دشوار و تا موعدي نامشخص، ممكن است باعث زيان هاي سترگي شود كه تنگناهاي بزرگي براي ايالات متحده آمريكا پديد آورد. ملت هاي بزرگ مي توانند براي دستيابي به هدف هاي بزرگ بكوشند و نيز مي توانند به بازنگري اوضاع خود بپردازند و زيان هاي ناشي از كوشش براي دستيابي به اين هدف ها را بررسي نمايند. آنها هم چنين توان مديريت اختلافات و انجام اقدام هاي لازم براي كاهش هزينه هاي آن را دارند.
ايالات متحده آمريكا اين قدرت ويژه را دارد كه بدون تحمل زيان سنگين از عراق عقب نشيني كند. جهان همچنان در هر مسئله مهمي به ما متكي خواهد بود. بلكه مي توان ادعا كرد كه نيروهاي آمريكايي، آن قدر گسترده و خسته شده اند كه هرگونه عقب نشيني مي تواند بر قدرت كلي اش بيفزايد و كوشش براي دستگيري اسامه بن لادن و ديگر سازمان هاي تروريستي را دوچندان كند. توان ما براي محدود كردن فعاليت تروريست ها فقط با رويدادهاي عراق پيوند ندارد، به ويژه آن كه «القاعده» هنوز در چهارگوشه جهان جولان مي دهد. اين توان با روابط جهاني ما و تعامل فعال ترمان با هم پيمانانمان ارتباط دارد. تاريخ نشان مي دهد كه اشغالگري كوتاه مدت به ملت سازي صحيح نمي انجامد و ادامه همين سمت و سو مي تواند به معناي ظهور بحران باشد. بهترين چيزي كه مي توان گفت آن است كه ماندن در عراق يا عقب نشيني از آن، نه مسئله شسته و رفته و منظم بلكه مسئله اي پرهزينه خواهد بود و در آينده براي مدتي طولاني، بحث انگيز خواهد ماند.
منبع: «الشرق الاوسط»
نويسنده: مورتن آبراموويچ
|
