سهيلا قاسمي
تمامي نمايندگان به اصلاحات طرح قانون امنيت راي دادند. اين اصلاحات محدوديت هاي بسياري براي تماشاگراني كه پيش از اين محكوم شده اند و يا سابقه دستگيري در اطراف يا داخل استاديوم ها را دارند به وجود خواهد آورد. نيكولا ساركوزي، وزير كشور فرانسه به دنبال آن است كه با خشونت هاي نژادپرستانه و كشنده در استاديوم ها به مبارزه برخيزد.
•••
وزير كشور فرانسه پس از مبارزه با مسئله زنان خياباني و تكدي گري همراه با خشونت، اين بار حملات گسترده اي را بر عليه هوليگانيسم در استاديوم هاي فوتبال، آغاز كرده است. او به يك باره ودرست در آخرين لحظه پيش از اجلاس، موقع صرف ناهار، اصلاحاتي را براي طرح قوانين امنيتي در نظر گرفت و درست بعداز ظهر همان روز، تمامي نمايندگان به اتفاق هم به اين اصلاحات راي دادند. او همه نمايندگان را متقاعد كرد كه بايد مجازات هاي سنگين تري براي اعمال ناهنجار حاضرين در استاديوم ها در نظر گرفته شود. علت اصلي اين تصميم حوادثي بود كه مرتبا در جريان بازي هاي تيم هايي مثل پاري - سن - ژرمن به وجود مي آمد. روز ۲۲ ژانويه و به هنگام بازي ميان دو تيم نيس و پاري - سن - ژرمن مسائل بسياري پيش آمده بود كه ساركوزي را بسيار تحت تاثير قرار داد. در رقابت هاي جام حذفي فرانسه نيز زماني كه پاري - سن - ژرمن در برابر المپيك مارسي قرار گرفت، حوادثي به وجود آمد كه براي حيثيت فوتبال و امنيت مردم فوتبالدوست وجهه ناخوشايندي داشت. معمولا دوئل اين دو تيم با طغيان ها و رفتارهاي بسيار خشني همراه است.
ساركوزي پس از تصويب برنامه هاي اصلاحاتي اش در مصاحبه با روزنامه لوموند اظهار داشت: «ديگر نمي شد به اين ترتيب مسابقات را برگزار كرد به نظر من اين رفتارها به هيچ وجه جالب و سرگرم كننده نيستند. اگر خودم اقدام نمي كردم، مسلما پس از گذشت مدتي، ديگران از من مي خواستند كه راه حلي پيدا كنم. » وزير كشور فرانسه با استاديوم پارك دپرنس كه ميزبان ديدارهاي پاري - سن - ژرمن است، آشنايي كامل دارد و معمولا از نزديك به تماشاي مسابقات مي پردازد. وي در ادامه مي گويد: «وضعيت فعلي به نسبت قبل با افت زيادي مواجه شده. » هر چند نزديك به بيست سال است كه هوليگانيسم در پايتخت به شدت محكوم شده، اما هنوز هم شاهد آن هستيم ساركوزي نيز ضمن تاكيد اين امر اضافه مي كند: «بايد مانع از اين شويم كه فاشيسم با پاري - سن - ژرمن بياميزد. » وي اطمينان داد كه با خشونت هاي نژادپرستانه و مخرب به شدت مبارزه خواهد كرد. «حملات نژادپرستانه، هنوز هم در كشور ما وجود دارند. آيا مي توان اجازه داد كه اين افراد به كار خود ادامه دهند؟ ما به هنگام ديدار پاري - سن - ژرمن و مارسي دو هزار پليس را مامور مراقبت از استاديوم كرده بوديم و ناچاريم براي سال آينده اين تعداد را به سه هزار نفر برسانيم. »
با توجه به اصلاحات قانوني ساركوزي، در وهله اول از ورود هوليگان ها به داخل و پيرامون استاديوم جلوگيري به عمل خواهد آمد. وزير كشور خاطرنشان مي كند كه در حال حاضر اين منع ورود تنها توسط دادگاه و براي تعداد خاصي از هوليگان ها در نظر گرفته مي شود و عملا هم به مرحله اجرا درنمي آيد. ساركوزي با اشاره به وضعيت موجود در ساير كشورها و به خصوص انگليس، اعلام كرد كه اين تدابير بسيار عملي هستند و حتما تماشاگران خشن را مهار خواهند كرد. هر كس كه در استاديوم رفتار خشونت آميز داشته باشد، محكوم به زندان - تا دو سال - و پرداخت جريمه اي تا سي هزار يورو مي شود. در صورت تكرار اين رفتار، ممنوعيت حضور در استاديوم قطعي است.
قرار است مراقبت از استاديوم ها نيز با نيروهايي بيشتر و در مناطق گسترده تري صورت بگيرد. پليس موظف است كه ليست اسامي افرادي را كه دستگير و مجازات شده اند تسليم مقامات ورزشي كند تا به اين ترتيب اين افراد نتوانند براي مسابقات بعدي بليت دريافت كنند. اين اصلاحات به ۶۵ مقاله ديگر طرح قوانين امنيتي افزوده خواهند شد. پيش از اين سنا نيز اين قوانين را تصويب كرده بود. نمايندگان حزب راست، پس از اعلام افزايش نيروهاي مسلح براي مبارزه با تماشاگرنماها، از اين كار استقبال كرده و از وزير كشور قدرداني كردند. كريستين استروسي كه اين طرح را به كميسيون قانونگذاري گزارش كرد، مي گويد: «با اين كار احساس ناامني كاملا از ميان خواهد رفت. » ژان كريستف لاگارد يكي از مسئولين سن - سن - دوني مي گويد: «حالا زمان عمل فرا رسيده، هر چند اين راه حل كامل و ايده آل نيست، اما در حل مشكلات تاثير بسياري خواهد داشت. » حزب چپ، در اين رابطه با ترديد اظهارنظر مي كند. كريستف كارش اظهار داشته: «اين پيشنهادات جالب توجهند، اما به نظر من بهتر است براي تفكر در مورد آنها، زمان بيشتري صرف كنيم. مطمئن نيستم با اصلاحاتي كه در آخرين لحظه تنظيم شده، بتوان شرايط بهتري فراهم كرد. » ساركوزي در پاسخ به اين مسئله به روزنامه لوموند اعلام كرد: «واقعا برخي افراد معتقدند من عملكرد بسيار سريعي داشته ام؟ نه، اين طور نيست. عملكرد ما هر چند سريع بود، اما بسيار قوي و قابل توجه است. آيا اين افراد مي توانند بپذيرند كه ساكنان بولوني - بيانكور دو ساعت قبل از مسابقه خود را در خانه هايشان حبس كنند؟» مانوئل والس قاطعانه تر از كريستف كارش در اين باره اظهارنظر مي كند: «همه ما موافقيم كه اين خشونت متوقف شود. اگر به خشونت نه نگوييم با مسائل بسيار ناخوشايندتري مواجه خواهيم شد. ما از برنامه هاي ساركوزي حمايت خواهيم كرد. »
كلود گوسگن، نماينده پاريس هم معتقد است كه چنين واكنشي بسيار ضروري بوده، اما وي اقدامات فعلي را كافي نمي داند. او مي گويد: «بايد مسابقات پارك دپرنس را با مسابقات استاد دو فرانس جابه جا كرد. همچنين عملكرد كيفري مسئولين نيز بايد با به بوته نقد و بررسي گذاشته شود. » سازمان دهندگان بازي ها در جبران خسارت هاي حاصله، چندان همكاري اي ندارند. آنها حتي حاضر نيستند ساعت بازي ها را تغيير دهند و تنها به منافع تلويزيون اهميت مي دهند. يكي از نمايندگان نيز مي گويد: «نيروهاي پليس بايد با اتخاذ تدابير بيشتري به مقابله با برخي گروه هاي عضو كلوپ هاي هواداران بپردازند. »
ساركوزي ادامه مي دهد: «به من پيشنهاد كرده اند كه بهترين راه حل اين است كه برگزاري مسابقات را به خارج از استاديوم پارك دپرنس منتقل كنم، اما چنين چيزي غيرممكن است. من هم همانند بسياري از مردم پاريس، سي سال است كه به آنجا مي روم. ما بايد مشكل را از راه ديگري حل كنيم. حتي مي توان باشگاه ها را محكوم به مجازات هاي مادي كرد، اما آنها خودشان غرق مشكلات بسيار بزرگي هستند. دولت نبايد تسليم دويست سيصد نفر تماشاگر بي سروپا شود. » سپس وزير كشور خطاب به سران باشگاه پاري - سن - ژرمن گفت: «ريشه كني خشونت، بيشترين منافع را نصيب خود تماشاگران خواهد كرد. مي خواهم به فوتبال كمك كنم. فوتبال فقط تفريح و لذت است. »

ليونل ژوسپن بهت زده و بي حركت مانده بود و به نظر مي رسيد فلج شده است.اما ژاك شيراك به شدت خشمگين بود. روز ششم اكتبر سال ،۲۰۰۱ پيش از ديدار فرانسه ـ الجزاير در استاد دو فرانس، زماني كه براي نخستين بار، سروصدا و هياهوي برخي حضار، سرود ملي كشور فرانسه (مارسيز ـ Marseillaise) را همراهي مي كرد، تنها شخصيت تراز اول حاضر در استاديوم، از حضور در جايگاه رسمي خودداري كرد. آن روز ژاك شيراك ترجيح داد به دعوت فدراسيون فوتبال فرانسه پاسخ منفي دهد. در عوض، ماري ـ ژرژ بوفه با حمايت ليونل ژوسپن، وزير جوانان و ورزش، تصميم گرفتند ۱۵ وزير حاضر در استاديوم را وادار به تغيير مكان كنند. اين مسئله براي حزب چپ جمع (gauche plurielle)، وضعيت بسيار ناخوشايندي بود. تقريبا يك ساعت پس از اين جنجال و هياهو كه اعضاي هيأت دولت، بي هيچ واكنشي در آن حضور داشتند، زمين بازي پر از صدها جوان سياهپوست شد. مادام بوفه بلندگويي در دست گرفت تا چند كلمه اي با آنان صحبت كند، اما سخنان او در ميان هياهوي جمعيت گم شد. ژوسپن بي هيچ ترديدي جايگاه را ترك كرد، او آنقدر خشمگين بود كه چهره اش كبود شده بود، اما همچنان سكوت و آرامش خود را حفظ كرد. از فرداي آن روز، انتقادات زيادي در مورد عملكرد او نوشته شد.
روز يازدهم مه سال ۲۰۰۲ رئيس جمهور در همان جايگاه رسمي حاضر شد تا شش روز پس از «جهش جمهوريخواهي» در مرحله دوم انتخابات رياست جمهوري، در مرحله نهايي جام حذفي فرانسه كه بين دو تيم باستيا و لوريان برگزار مي شد، شركت كند. پيش از شروع بازي، تماشاچيان اهل كرس وسط خواندن سرود ملي، شروع به سوت زدن كردند. رئيس جمهور پس از آنكه خشم خود را علنا ابراز كرده بود، فورا جايگاه رسمي را ترك كرد. اين رفتار او باعث شد كه كلود سيمونه، رئيس فدراسيون فوتبال، رسما معذرت خواهي كند. وي در مصاحبه اي با شبكه تلويزيوني TF1 ابراز داشت: «اصلا نمي توانم بپذيرم. چنين چيزي تحت هيچ عنوان قابل قبول نيست (. . . ) نمي توانم تحمل كنم و هرگز نخواهم پذيرفت كه به ارزش هاي اساسي جمهوري و كساني كه آرمان هاي جمهوريخواهانه دارند، توهين شود. »
اكثر مسئولان سياسي راست گرا نيز همانند چپ گرايان به سرعت واكنش نشان داده و اين سروصدا و سوت ها را محكوم كردند. فرانسوا هولاند، دبير اول حزب سوسياليست، هيچ جمله اي پيدا نمي كرد تا در رابطه با خشم ژاك شيراك، ابراز كند. لوران فابيوس نيز اعلام كرد كه خودش نيز اگر جاي شيراك بود به همين شكل واكنش نشان مي داد.
چهار ماه مانده به نخستين دور انتخابات مجلس، حزب راست نيز فورا تصميم گرفت از اين شرايط بهره لازم را ببرد. ژان ـ پير رافارن در مصاحبه با لوپاريزين كه دو روز پس از اين مسابقه به چاپ رسيده بود، اعلام كرد كه نسبت به سرود ملي كشورش احساس تعلق خاطر زيادي دارد. وي ادامه داد: «اين سوت ها و فريادها، براي من به منزله خشونت و رفتارهاي فجيع و توهين آميزي بودند. » وي در ادامه گفت كه مي تواند احساس رئيس جمهور را درك كند و كاملا مي داند كه او در آن لحظه چقدر متحير و در عين حال عصباني شده است. نخست وزير رافارن در پايان مصاحبه اش اظهار داشت: «احترام به مارسيز پيام بسيار مهمي است كه بسيار فراتر از چارچوب ساده يك مسابقه فوتبال جاي دارد. »
در واقع سرود ملي، هويت يك كشور است و پيش از آغاز يك ديدار ملي، بازيكنان با خواندن آن فرهنگ، اصالت و وابستگي خود به پرچم كشوري كه برايش بازي مي كنند را نشان مي دهند. بيشتر اعضاي تيم ملي ايرلند به علت حضور طولاني در ليگ انگليس، حتي سرود ملي كشورشان را نمي دانستند، اما با توجه به اهميت اين موضوع پس از مدتي تصميم گرفتند كه آن را فرا بگيرند. اسپانيايي ها در اين مورد استثناء به حساب مي آيند. وقتي زمان خواندن سرودشان فرا مي رسد، آنها دست به سينه و ساكت مي ايستند و فقط گوش فرا مي دهند. البته علت اين امر را مي توان وجود قوميت هاي مختلف دانست. حتي مادريدي ها هم هيچ اهميتي به اين سرود نمي دهند. شايد عدم وجود وحدت و درك متقابل بين باسك ها، كاتالان ها و ساير اقوام اسپانيايي موجب شده كه سرود ملي، چيزي كه براي اكثر كشورها مقدس است، در نظرشان بي رنگ جلوه كند.

آران
مشخصات
نام رسمي: The Rangers Football ClubPLC
نام مستعار: رنجرز
تاسيس: ۱۸۶۳
آدرس باشگاه: Ibrox 150 Emiston DriveGlasgow G51-2XD
تلفن: ۴۲۶۸۵۰۰ ۰۰۱۴۱
فكس: ۴۱۹۰۶۰۰ ۰۰۱۴۱
آدرس اينترنتي: www.follow follow.com
استاديوم: آيبروكس (۵۰ هزار نفر)
ركورد حضور تماشاگر: ۱۱۸۵۶۶ نفر (گلاسكو ـ سلتيك، ۱۹۳۹)
لباس اصلي: پيراهن آبي و حاشيه هاي سفيد و نارنجي، شلوارك سفيد، جوراب نارنجي
حامي مالي: NTL كمپاني الكترونيكي و رسانه اي
رئيس باشگاه: ديويد اي موري
معاون باشگاه: دونالد آر فايندلي
سرمربي: آلكس مك ليش (فصل اول)
اسطوره هميشگي: آلي مك كويست (۳۳۵ گل)

افتخارات
۴۶ قهرماني ليگ اسكاتلند (شامل دسته اول، دسته A و ليگ برتر در دوره هاي مختلف)
۲۶ قهرماني جام حذفي
۲۰ قهرماني جام ليگ

تاريخچه
نام گلاسكو رنجرز در فوتبال بريتانيا و اسكاتلند با عناوين و افتخارات متعدد عجين شده است. ركورد نزديك به ۱۰۰ قهرماني رسمي كه رنجرز در طول ۱۳۰ سال حيات خود به جا گذارده شايد در دنيا بي نظير باشد. اين باشگاه در سال ۱۸۶۳ توسط چهار جوان اسكاتلندي به نام هاي «پيتر مك نيل، موزس مك نيل، پيتر كمپل و ويليام مكبث» پايه گذاري شد اما براي نخستين بار در سال ۱۸۶۶ بود كه رنجرز در يك سري مسابقات رسمي شركت كرد. رنجرز در اين سال به فينال جام حذفي اسكاتلند رسيد و در بازي تكراري ۳ بر ۳ مغلوب «واله لون» شد، باشگاهي كه امروز ديگر اثري از آن نيست. يكي ديگر از ويژگي هاي رنجرز ثبات بي نظير آن است به طوري كه از آغاز قرن بيستم تا به امروز آدرس باشگاه تغييري نكرده. بناي اولين گلاسكو رنجرز كه در منطقه گرين گلاسكو واقع شده بود به مدت يك سال به استاديوم «بورنبارك» انتقال يافت و بعد تا سال ۱۸۹۹ آنها در ورزشگاه كينگ پارك مستقر شدند. در همين سال هم زمان با پايان قرن نوزدهم و ورود به عصر جديد كار ساخت استاديوم مدرن آيبروكس، خانه امروزي رنجرز به پايان رسيد و حالا ۱۰۳ سال از سكونت آبي ها در محله اي كه بافت آن براساس مركزيت استاديوم آيبروكس شكل گرفته مي گذرد. جالب اينجاست كه در همين مدت باشگاه تنها ۱۰ مدير را در راس كار ديده. تا پيش از سال ۱۸۹۹ اين باشگاه توسط يك شورا اداره مي شد اما با انتخاب ويليام ويلتون فقيد به عنوان نخستين مدير روند اداري تغيير يافت. بدين ترتيب در سال ۱۹۲۰ پس از مرگ ويلتون دومين مدير كه بيل استروث نام داشت روي كار آمد و روند انتخاب مديران به اين شكل ادامه يافت:
اسكات سيمون (۶۶-۱۹۵۴)، ديوي وايت (۶۹-۱۹۶۶)، ويلي وادل (۶۲-۱۹۶۹)، جاك والاس (۶۸-۱۹۶۲ و ۸۶- ) جان گريگ ( - ) گرايم سونس ( - ) والتر اسميت ( - ).
دهمين و آخرين مدير ديويد اي موري است كه همچنان به كار خود ادامه مي دهد.
از سال كه ليگ اسكاتلند شكل گرفت رنجرز هويت تازه پيدا كرد. در اين سال سلتيك تيم نوپاي گلاسكو كه متعلق به كاتوليك ها بود توانست رنجرز را كه قوي ترين تيم گلاسكو و در عين حال محبوب اكثريت پروتستان محسوب مي شد شكست دهد.
اين آغازي بود براي حركت پاياپاي «همراهان قديمي». حركتي كه سال ادامه داشته است. در سال نهايتا رنجرز موفق شد با امتيازات برابر با دومبارتون قهرمان اشتراكي نخستين دوره ليگ اسكاتلند شود.
اما انتقام از سلتيك تا سال به طول انجاميد كه رنجرز موفق شد در فينال جام حذفي رقيب را بر يك مغلوب سازد. تقابل نارنجي هاي پروتستان (رنجرز) و سبزهاي كاتوليك (سلتيك) انگيزه نيرومندي بود تا مردان رنجرز در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم بيشترين افتخارات را كسب كنند. پرافتخارترين فصل تاريخ باشگاه فصل ( - ) محسوب مي شود كه تيم توانست با ميانگين چهار گل در هر مسابقه قهرمان شود. از آن پس تاكنون رنجرز همواره جزو تيم نخست اسكاتلند بوده است. اما هميشه در ميان شكوه افتخارات بايد منتظر يك تراژدي بود. فروريختن بخشي از تراس ورزشگاه آيبروكس در سال و در جريان مسابقه دوستانه اسكاتلند و انگلستان سبب جان باختن هوادار شد.

رولاند كخ كه وضعيت خوبي در اين فصل ندارد، سرانجام متوجه ضعف اصلي خود كه همانا ناتواني دستيارش است شد و با آوردن يك دستيار با تجربه تر و با دانش تر وظايف مترجمي را از مربيگري تفكيك كرد. نام دستيارش اووه اركن برشر UweErkenberher است. ولي اين مربي واقعا كيست و چه سابقه اي دارد؟ آيا مثل مربي آلماني قرمزها تنها در دسته سوم و چهارم ليگ آلمان به خاطر مسائل مالي از اين باشگاه به آن باشگاه فرار مي كرده؟ از قرار معلوم حداقل تحصيلات آكادميك اركن برشر بالاتر و بهتر است.
اركن برشر ۴۶ ساله از فصل ۶۳-۱۹۶۲ تا ۶۵-۱۹۶۴ در خط دفاعي باشگاه وردربرمن تنها ۲۴ بازي انجام داده و يك گل هم به ثمر رسانده است. بعد از دوران بازيگري در دانشگاه فوتبال مشغول به تحصيل مي شود و از قضا هم كلاسي رولاند كخ نيز به حساب مي آيد. از اين جا است كه دوستي اين دو آغاز مي شود. اواخر دهه هشتاد كخ او را با خود به كلن مي برد تا به عنوان مربي تيم جوانان اف. ث. كلن مشغول به كار شود، سپس راهشان جدا شد. كخ همواره يار وفادار كريستوف دام بود، اما اركن برشر در اواسط فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ مربيگري تيم دسته دومي گرويترفورت را بر عهده گرفت و در پايان به مقام پنجم نيز دست يافت كه بزرگ ترين افتخار محسوب مي شود.
در فصل بعدي ۳ ماه پس از آغاز فصل از اين تيم جدا شد و در دسامبر ۲۰۰۱ به باشگاه دسته سومي اس. ث پادر بورم رفت و قراردادي دوساله بست و به زحمت اين تيم را در دسته سوم نگاه داشت. اما از آغاز فصل جديد كارهاي زيادي را با تيمش انجام داد و برنامه بلندمدتي را براي اين تيم طرح ريزي كرد كه صعود به دسته دوم يكي از اهداف او بود، اما بودجه كم باشگاه پادر بورن دست او را بسته بود. با اين حال با افكار خود تيمش را به رده هاي بالاتر رساند. اركن برشر از طرفداران سيستم ۲-۴-۴ با يك ليبرو و يك مهاجم نوك كلاسيك و يك مهاجم سريع و تكنيكي است. براي او ثبات در دفاع اولويت دارد. منتقديش معتقدند كه او به درد باشگاه هايي مي خورد كه در كوتاه مدت قصد خروج از بحران را دارند و چندان به درد كار بلندمدت نمي خورد. در طول فصل هر گاه بحث مربي در يك باشگاه دسته دومي بالا مي گرفت نام اركن برشر نيز به ميان مي آمد چرا كه از قرار معلوم تبصره اي در قرارداد او با پادر بورن وجود داشت كه طبق آن اركن برشر مي توانست در صورت پيشنهادي برتر برود. با اين كه او از درج اين تبصره به رسانه ها راضي نبود اما سرانجام به نفعش تمام شد چون رفيق قديمي اش هم از اين طريق از اين تبصره آگاه شد و او را به تهران آورد. اما واقعا كمك مربي بودن در يك باشگاه پر از حاشيه ايراني مي تواند بهتر از سر مربي بودن در يك باشگاه دسته سومي آلماني باشد؟ شايد هم ماموريت اركن برشر نجات استقلال از بحران فعلي باشد، همان چيزي كه منتقدان برشر به آن معتقد هستند.