هفته گذشته «رو موهيون» رئيس جمهور جديد كره جنوبي طي مراسمي كه در آن تعداد قابل توجهي از رهبران و سياستگذاران ارشد منطقه و جهان حضور داشتند رسما قدرت را در دست گرفت. او كه از همان زمان انتخابش به رياست جمهوري كره جنوبي با اظهاراتش در مورد كره شمالي و تبيين روابط آينده اين كشور با ايالات متحده موجبات خشم واشنگتن را فراهم آورده است درست در روز برگزاري مراسم تفويض قدرت هم سخناني بر زبان آورد كه كالين پاول، وزير امور خارجه آمريكا را رنجاند.
درست هم زمان با برگزاري اين مراسم شمالي ها يك فروند از موشك هاي كوتاه برد جديد خود را بر فراز درياي ژاپن آزمودند. پرتاب اين موشك موجي را در منطقه و ايالات متحده به وجود آورد كه گمان مي رفت به تشديد تنش ها بين آمريكا و كره شمالي ختم شود اما رو در سخناني كه در حاشيه مراسم تحليف ايراد شد تاكيد كرد كره شمالي را نه به مثابه يك دولت ـ كشور جنايتكار كه به عنوان طرف مذاكره بايد نگريست. رو همچنين تصريح كرد قصد دارد سياست آفتاب درخشان اسلاف خود را دنبال كند و خواستار كاهش تنش ها در شبه جزيره كره شد.
كالين پاول، وزير امور خارجه آمريكا در واكنش به آزمايش جديد موشكي كره شمالي گفت اين آزمايش حائز اهميت نيست. پاول آزمايش مذكور را آزمايشي نمادين خواند كه با پرتاب يك موشك كوتاه برد با شعاع عملياتي در حدود يكصد كيلومتر از روي عرشه يك ناو جنگي انجام شده است.
طي ماه هاي اخير شبه جزيره كره از دو بعد در كانون توجه ايالات متحده و جهانيان قرار گرفته است. اولين مورد تنش با تصميم آمريكا براي قطع كمك هاي سوختي به كره شمالي سر برآورد.
در واكنش به اين تصميم پيونگ يانگ يكي از راكتورهاي هسته اي تعطيل شده اين كشور را مجددا فعال كرد و دوربين هاي كارگذاشته شده از سوي سازمان ملل متحد را برچيد. اين روند هر چند به درگرفتن جنگي لفظي بين پيونگ يانگ و واشنگتن ختم شد اما شبه جزيره كره زماني ملتهب شد كه رو، رئيس جمهور منتخب كره جنوبي تلويحا از مواضع دانشجويان كره اي طرفدار برچيدن پايگاه هاي نظامي آمريكا در كره جنوبي حمايت كرد. رو ۵۶ ساله كه فرزند خانواده كشاورز فقيري است شهرت امروز خود را مديون تلاش هايش در دهه ۸۰ براي مقابله با حاكميت تحت حمايت نظاميان در كره جنوبي است. رو در انتخابات ۱۹ دسامبر سال گذشته ميلادي با فاصله كمي از لي هوي چانگ رقيب خود پيشي گرفت و به رياست جمهوري كره جنوبي رسيد.
آنچه از همان بدو آغاز فعاليت هاي انتخاباتي رو موجب شد واشنگتن به او توجه خاصي نشان دهد اظهاراتش در قبال ماهيت و گستره روابط كره جنوبي با آمريكا بود. در طول مبارزات انتخاباتي او به صراحت گفت خواستار تعديل روابط با واشنگتن است و صداقت آمريكا در مقابل كره شمالي و اعمال فشار به پيونگ يانگ به بهانه گسترش فعاليت هاي هسته اي اين كشور و تهديدي كه آمريكا ادعا دارد اين فعاليت ها متوجه صلح و ثبات منطقه و جهان كرده است را مورد ترديد قرار داد. رو در يكي از نطق هايش خطاب به هواداران حزب دموكرات هزاره، حزبي كه او رهبري اش را برعهده دارد گفت: «قصد ندارد در مقابل آمريكا سر تعظيم فرود آورد. »
طرح درخواست هاي رو براي مذاكره مستقيم آمريكا و كره شمالي به رغم رد اين گزينه از سوي واشنگتن خشم مقامات آمريكايي را برانگيخت. او اندكي بعد به صراحت اعلام كرد كره جنوبي از اقدام نظامي عليه شمال حمايت به عمل نخواهد آورد. رو همچنين اخيرا گفته است: «ما نه خواستار جنگ با شمال هستيم و نه از فروپاشي كره شمالي حمايت مي كنيم. »
اظهارات و مواضع رو واكنش هاي متفاوتي را در بين متحدان اين كشور به دنبال داشته است. در حالي كه مطبوعات آمريكايي با خشم و عصبانيت كره جنوبي را به هم پياله شدن با دشمنان آمريكا متهم مي كنند و حتي برخي از پايان دوره دوستي دو كشور خبر مي دهند، ژاپني ها اعتقاد دارند خط مشي اي كه رو در پيش گرفته چندان هم خطا نيست.
بحران كره شمالي پس از آنكه آژانس انرژي اتمي در يكي از نشست هاي اخير خود با شركت نمايندگان بيش از ۶۰ كشور عضو، كره شمالي را ناقض تعهداتش در برابر معاهدات بين المللي منع تكثير و تحديد فعاليت هاي هسته اي شناخت و رسيدگي به اين مسئله را به شوراي امنيت سازمان ملل متحد واگذار كرد غامض تر شد. اولين راهكار براي تحت فشار قرار دادن كره شمالي پس از بررسي پرونده اين كشور در شوراي امنيت در نظر گرفتن تحريم هاي اقتصادي است كه با توجه به مشكلات عديده شمال اين مسئله مي تواند به مثابه تشديد قحطي و گرسنگي حاكم بر اين كشور باشد. پيونگ يانگ با نظر به مشكلات گسترده داخلي تصريح كرده است وضع تحريم عليه اين كشور را به منزله اعلام جنگ تلقي خواهد كرد.
در پي موضع گيري هاي كره شمالي، واشنگتن از فرصت به وجود آمده بهره جست و مواضع كره شمالي را مويد تهديدي دانست كه از سوي اين كشور متوجه جامعه بين المللي و خصوصا امنيت كره جنوبي و ژاپن است و مقامات آمريكايي اعلام داشتند مهار پيونگ يانگ يكي از اولويت هاي فوري سياست خارجي ايالات متحده است.
با تعميق تنش، شكاف بين كره جنوبي و آمريكا هم گسترش يافت. اين شكاف گام به گام و سلسله وار تداوم يافت تا آنجا كه كويزومي از احتمال تيره شدن روابط دو كشور و متزلزل شدن ائتلاف سه گانه كره جنوبي، ايالات متحده و ژاپن ابراز نگراني كرد. نخست وزير ژاپن كه براي برگزاري مراسم تحليف رو به پيونگ يانگ سفر كرده بود در ساعات پاياني روز سه شنبه با رئيس جمهور جديد جنوبي ها ديدار و گفت وگو كرد تا مانع از گسترش شكاف به وجود آمده بين سئول و واشنگتن شود. كويزومي توكيو را با اين جمله ترك كرد: «بايد روابطمان را با سئول تحكيم كنيم. »
در آن سوي اقيانوس آرام شرايط كاملا متفاوت است. آمريكايي هاي خشمگين از اظهارات رو كه حتي برچيدن پايگاه هاي آمريكا در كره جنوبي را هم نامحتمل ندانسته است كره جنوبي را به پشت كردن به آمريكا و انجام اقداماتي كه دوستي دوطرفه را مخدوش مي كند، متهم كردند. روزنامه كريستين ساينس مانيتور رو را از نقطه نظر كاخ سفيد و دولت بوش فردي دانست كه ممكن است به زودي به ژاك شيراك آسيا تبديل شود. اين روزنامه مواضع رو در مورد كره شمالي را مشابه ديدگاه هاي شيراك در قبال عراق مي داند كه مي تواند به عاملي تفرقه انگيز تبديل شود. در ادامه به اعتراض برخي اعضاي كنگره اشاره شده است كه مي پرسند چرا آمريكا بايد ۳۶ هزار نيروي خود را در كشوري مستقر كند كه رو هدايت آن را برعهده دارد. هرچند ساينس مانيتور صراحتا از احتمال امحاي ائتلاف بين آمريكا و كره شمالي سخن مي گويد نيويورك تايمز، تأثيرگذارترين و قدرتمندترين روزنامه آمريكا بي آنكه از اظهارات و مواضع رو سخن به ميان آورد از سياست هاي آمريكا در آسيا انتقاد مي كند و سياست هاي دولت بوش را عامل ايجاد اختلاف در اين قاره مي داند! اين روزنامه مرمت و احياي روابط دوستانه دو كشور را از مهم ترين وظايف پاول مي شمارد كه بايد مانع فروپاشي اين اتحاد استراتژيك و حياتي شود.

شكست رابرت كوچاريان، رئيس جمهور فعلي ارمنستان در كسب حد نصاب آرا براي پيروزي در دور اول انتخابات رياست جمهوري، امكان تغيير مقامات اجرايي در اين كشور را محتمل ساخته است. تا ساعاتي پيش از اعلام نتايج كوچاريان در مورد يك دوره پنج ساله دوم رياست جمهوري مطمئن به نظر مي رسيد، اما اكنون بايد منتظر نتايج شمارش آرا در دور دوم انتخابات در روز پنجم مارس باشد. رقيب او در اين دور استپان دميرچيان، رهبر حزب مردم ارمنستان با گرايش چپ ميانه است. او فرزند كارن دميرچيان، رهبر حزب كمونيست ارمنستان طي سال هاي دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۸۰ در دوران اتحاد شوروي است كه در انتخابات رياست جمهوري سال ۱۹۹۸ در برابر كوچاريان شكست خورد و سال بعد در حمله اي به پارلمان اين كشور به قتل رسيد. احتمال فراوان دارد كه دميرچيان حمايت تمامي گروه هاي اپوزيسيون را در دور دوم به دست آورد. يك اپوزيسيون متحد شانس بيشتري براي شكست كوچاريان ۴۸ ساله دارد. ادعاها و شايعات مربوط به تقلب طرفداران كوچاريان در دور اول به اتحاد رهبران گروه هاي مختلف اپوزيسيون كمك مي كند. طبق اعلام رسمي نتايج نمايش آرا در دور اول، كوچاريان ۸/۴۹ درصد آرا را كسب كرده است، بنابراين تنها ۲/۰ درصد با كسب ۵۰ درصد آرا كه براي پيروزي در دور نخست لازم بوده، فاصله داشته است. موكول شدن انتخاب رئيس جمهور جديد به دور دوم، سناريوهاي پس از انتخابات را كاملا تغيير داد. نظرسنجي هايي كه توسط سازمان هاي وابسته به دولت انجام شده بود، نشان مي داد كه رئيس جمهور فعلي آن قدر محبوبيت دارد كه در همان دور اول انتخابات بيش از ۵۰ درصد آرا را به دست آورد. اعلام غيررسمي اوليه شمارش آراي صندوق ها هم كه بلافاصله توسط تلويزيون دولتي در ساعات اوليه ۲۰ فوريه گزارش مي شد، تاييدي بر اين فرضيه بود. شب ۱۹ فوريه طرفداران خشمگين دميرچيان صدها راي را كه از قبل براي كوچاريان تهيه شده بود در دفتر مركزي حزب مردم ارمنستان در ايروان، پايتخت اين كشور، به نمايش گذاشتند. آنها ادعا مي كردند كه تنها درصد بسيار كمي از آراي تقلبي را در سراسر كشور كشف كرده اند. از سوي ديگر ناظران سازمان امنيت و همكاري اروپا (OSCE) و مجمع پارلماني شوراي اروپا گزارش دادند كه گرچه انتخابات به طور كلي آرام برگزار شده و خوب اداره شده است اما در روند شمارش آرا نقصان هايي وجود داشته و در كل در برخي جنبه هاي بسيار اساسي اين انتخابات در حد استانداردهاي بين المللي نبوده است. قبل از آنكه كميته انتخابات نتيجه را اعلام كند، كوچاريان با رهبران احزاب سياسي طرفدار خود ديداري پشت درهاي بسته داشت. كميته انتخابات علت تاخير در اعلام نتايج را برف سنگين در پايتخت اعلام كرد. طبق ارقام رسمي دميرچيان پس از كوچاريان در مقام دوم قرار گرفته و ۲۸ درصد آرا را به خود اختصاص داده و آرتاشس گگاميان، ديگر كانديداي اپوزيسيون ۱۶ درصد آرا را كسب كرده است. بلافاصله پس از اعلام نتايج هزاران نفر در ايروان، زير بارش شديد برف به خيابان ها ريختند و اعتراض خود را به نتيجه انتخابات اعلام داشتند. آنها با استناد به گزارش ناظران بين المللي معتقد بودند كه در شمارش آرا تقلب صورت گرفته است. آرام سركيسيان، يكي از چهره هاي سرشناس اپوزيسيون و برادر نخست وزير سابق ارمنستان، گفت: «لزومي ندارد انتخابات به دور دوم موكول شود. مسلم است كه دميرچيان پيروز شده است. » تحليلگران سياسي معتقدند كه مهم ترين نگراني راي دهندگان مسائل اقتصادي و فقر گسترده در ارمنستان با متوسط دستمزد ماهيانه اي برابر با حدود ۴۰ دلار است. اما در عين حال رئيس جمهور آينده بايد قادر باشد از پس مسائل مربوط به مناقشه ديرينه ارمنستان با كشور همسايه، آذربايجان، بر سر منطقه نخجوان ـ قره باغ برآيد. منطقه نخجوان ـ قره باغ كه در سال ۱۹۸۸ از آذربايجان جدا شد، منطقه اي ارمني نشين است و براي منافع نفتي غرب اهميت فراواني دارد. شش سال جنگ ۳۵ هزار كشته و يك ميليون بي خانمان بر جاي گذاشته است. در سال ۱۹۹۴ آتش بس اعلام شد، اما هنوز راه حلي پايدار براي اين مسئله انديشيده نشده است. در هر صورت كوچاريان ناچار است تغييراتي در برنامه خود ايجاد كرده، براي جلب حمايت افراد صاحب نفوذ و ثروتمند تلاش كند. خوشبيني سركيسيان روز پنجم مارس محك خواهد خورد؛ اما اتهامات مربوط به تقلب در انتخابات و تظاهرات متعاقب آن خبر از آن دارد كه دور دوم به هيچ وجه انتخاباتي آرام نخواهد بود.

دكتر حسين دهشيار
در حيطه روابط بين بازيگران، سلطه و چيرگي هر چند برآمده از سرشت ساختار الگوي حاكم قدرت است، اما نبايد فراموش كرد كه سلطه تكيه بر درهم ريختگي شناختي سلطه پذيران يا به عبارت ديگر سستي ارزشي آنان دارد. چارچوب روابط و قواعد بازي در صحنه جهاني امروزه به گونه اي قوام يافته است كه سياست آمريكا در مورد عراق به وسيله بسياري از كشورها در جهان عرب و به خصوص رهبراني كه با شعارهاي انقلابي به قدرت رسيدند به صورت واضح تاييد گشته است. غالب كشورهاي دنيا اين منطق را پذيرفته اند كه همان گونه كه در حيات مادي قانون جاذبه حاكميت دارد در زندگي سياسي هم قانون قدرت حاكميت دارد. دستگاه رهبري آمريكا با توجه به منافع ملي كه مبتني بر يك تعريف جامع و همه گير در رابطه با ظرفيت هاي جغرافيايي، سياسي، فرهنگي، اقتصادي و نظامي اين كشور است به ضرورت پايين كشيدن رهبر عراق از اريكه قدرت تاكيد مي ورزد. كالين پاول وزير امور خارجه آمريكا كه در مطبوعات به دليل عدم درك نگرش ارزشي او در بين تصميم گيرندگان سياست خارجي آمريكا به كبوتر موسوم است، حتي تا آنجا پيش مي رود كه اعلام مي دارد حتي اگر بازرسان سازمان ملل نتوانند به شواهدي دال بر وجود سلاح هاي كشتارجمعي دست يابند، اين به منزله عدم نياز به دگرگوني در اسكلت قدرت در عراق نيست. اينكه آمريكا توانسته است تا حدود زيادي جامعه جهاني را متقاعد كند كه رژيم عراق، شايستگي حضور بر سرير قدرت را ندارد هر چند كه بازتاب قدرت فائقه اين كشور در تمامي حيطه ها است، اما در سطحي وسيع تر نمايانگر اضمحلال دروني ارزش هاي غيرآمريكايي است. نيروي هوايي آمريكا از سال ۱۹۶۴ تا نيمه هاي سال ۱۹۶۲ مناطق وسيعي از خاك ويتنام را به طور مداوم بمباران كرد. با وجود چنين قدرت تخريب فراوان در تاريخ سي ام آوريل سال ۱۹۶۵ سربازان آمريكايي در شكست كامل از بام سفارت آمريكا در سايگون به وسيله هليكوپترهاي نظامي از مهلكه نجات يافتند. به همين جهت بسياري از روشنفكران و نخبگان دانشگاهي و سياسي آمريكا به مانند پال كندي صحبت از زوال و نزول موقعيت جهاني آمريكا كردند. آنچه اين روزها شاهد آن هستيم اين واقعيت تلخ و حزن انگيز است كه در طول كمتر از سه دهه، كساني كه اولين شكست نظامي را براي آمريكاييان خارج از آب هاي اين كشور در طول تاريخ برايش رقم زدند، صحبت از اين مي كنند كه ويتنام در صورتي از نظر اقتصادي پيشرفت مي كند كه خارجي ها [آمريكاييان] هم بتوانند در آنجا پول در بياورند. رهبر ليبي، معمر قذافي كه زماني آمريكا را بزرگ ترين دشمن خود و توده هاي عرب معرفي مي كرد و در هنگام ملي كردن شركت هاي نفتي آمريكايي به دنبال كودتاي نظامي بر عليه رژيم سلطنتي، صحبت از مبارزه بر عليه امپرياليسم آمريكا كرد، امروزه به مانند رهبران سياسي، نظامي و فرهنگي آمريكا معتقد است كه بنيادگرايي، تهديد اصلي بر عليه كشورهاي منطقه خاورميانه بايد به نظر آيد. معمر قذافي كه دخترش به دنبال حمله هواپيماهاي آمريكايي به چادر محل اقامت اش به دستور رونالد ريگان در سال ۱۹۸۶ كشته شد، امروزه با افتخار از همكاري اطلاعاتي با سازمان مركزي اطلاعات آمريكا بر عليه گروه هاي مرتبط با القاعده صحبت مي كند. او كه در طول دهه هاي گذشته ثروت ملي ليبي را صرف تامين هزينه هاي شخصي رهبران ناكارآمد آفريقايي و هزينه هاي مالي گروه هاي افراطي در جهان غرب ساخته است، به مانند معمر قذافي كه ميلياردها دلار حاصل از فروش نفت به كمپاني هاي غربي را صرف پروژه جاه طلبانه انتقال آب از درياي مديترانه به وسيله لوله به سرزمين هاي داخلي ليبي كرد، دقيقا آنچه را مي گويد كه ضرورت قدرت و خواست هاي آمريكا مي طلبد هر چند كه منافع ملي ليبي در جهت متضاد آمريكا است. محققا بنيادگرايي اسلامي تهديدي جدي براي منافع جهاني و منطقه اي آمريكا بايد در نظر گرفته شود چرا كه تنها عاملي است كه قدرت بسيج توده ها و توانايي توجيه تئوريك ضرورت مقابله با اشاعه ارزش ها و معيارهاي آمريكايي را در بردارد، اما اينكه معمر قذافي به عنوان رهبري كه براساس ادعاهاي ملي گرايانه و ضديت با امپرياليسم در طول سه دهه گذشته براي خود در بين بسياري از روشنفكران جهان عرب اشتهار به دست آورد، صحبت از خطرات بنيادگرايي كند، خود گواه بر اين است كه آمريكا «حاكميت ارزشي» و ديگر كشورها «شرم ارزشي» را تجربه مي كنند. قدرت آمريكا ناشي از اين نيست كه اين كشور ۴/۱ ميليون نظامي زير پرچم و ۶/۱ ميليون نيروي نظامي رزرو در اختيار دارد و قادر است با اتكا به قدرت، ماهواره هاي خود در هزاران كيلومتري بالاي جو، تويوتاي حامل افراد وابسته به القاعده را در بيابان هاي يمن با بمب هاي هواپيماي بدون خلبان نابود كند. سلطه و چيرگي آمريكا ناشي از ناكارآيي و جدايي ساختارهاي قدرت از توده ها در بسياري از كشورهاي خارج از جهان غرب است كه منابع كشور را در اختيار و انحصار گروه هاي چپاول گر اقتصادي وابسته قرار داده اند. سياستمداران در بسياري از كشورهاي غيرغربي آن چنان تحت تاثير مظاهر مادي فرهنگ آمريكايي قرار گرفته اند كه ديگر اعتقادي به ارزش ها و سنت هاي پوياي بومي ندارند و حتي در بسياري از موارد اين سنت هاي پوياي بومي را كه معيار مبارزه با امپرياليسم و سلطه كشورهاي غربي بوده است عامل بازدارندگي تلقي مي كنند. اگر زماني ايده هاي انساني و آرمان گرايانه برپايي عدالت اجتماعي، بهره مندي منصفانه توده ها از منابع و مبارزه با دريوزگي سياستمداران در برابر آمريكا، سمبل تكامل انساني بود، امروزه شرمساري از ارزش هاي متعالي بومي و شيفتگي در برابر معيارهاي غربي نماد ترقي است. آنچه راكه «رفقا»، «تكامل مسالمت آميز» مي نامند و شيوه استاندارد در اكثر كشورهاي غيرغربي است، در واقع چيزي جز پذيرش منطق قدرت آمريكا و خود تحقيري نيست به همين جهت سخنان آن ديپلمات ليبيايي كه هرسان پرسيده است كه آيا پس از عراق «آنها به سراغ ما هم مي آيند؟» كاملا طبيعي جلوه مي كند.

• رفع ممنوعيت هدف قرار دادن صدام
در صورت آغاز يورش نظامي آمريكا به عراق شخص صدام و ساير رهبران ارشد عراق از نظر نيروهاي آمريكايي اهدافي بالقوه خواهند بود كه تهاجم به اماكن اختصاصي آنها كاملا مشروع و قانونمند است. روز چهارشنبه گذشته آري فلچر سخنگوي كاخ سفيد در جلسه مطبوعاتي هفتگي با خبرنگاران تاكيد كرد واحدهاي كنترل و فرماندهي ارتش عراق از مهم ترين اهداف نيروهاي آمريكايي خواهند بود و آمريكا تفاوتي بين رئيس جمهور عراق و سربازان عادي اين كشور قايل نيست.
روزنامه نيويورك تايمز در مقاله اي به اظهارات فلچر و تناقض آشكار اين اظهارات با قانوني مي پردازد كه در سال ۱۹۶۶ توسط فورد، رئيس جمهور وقت آمريكا صادر شده و براساس آن تلاش براي به قتل رساندن رهبران كشورهاي خارجي ممنوع اعلام شده است. اين قانون پيش از اين نيز در سال ۱۹۸۶ با حمله آمريكا به اقامتگاه معمر قذافي رهبر ليبي و دو مورد يورش ارتش آمريكا به اقامتگاه هاي صدام طي جنگ ۱۹۹۱-۱۹۹۰ ائتلاف تحت رهبري آمريكا با عراق نقض شد.

• پذيرايي شاهانه
تقريبا سابقه نداشته است كه هيچ رهبر خارجي اي به ايالات متحده سفر كند و در كمتر از ۴۸ ساعت با رئيس جمهور، وزير امور خارجه، وزير دفاع، مشاور امنيت ملي كاخ سفيد و تعدادي از معاونين وزارتخانه ها و رهبران ارشد كنگره ديدار كرده باشد اما جالب آنجاست كه اين اتفاق در مورد رهبر يكي از احزاب اپوزيسيون يك كشور خارجي به وقوع پيوست.
خانم آنجلا مركر رهبر حزب محافظه كار اپوزيسيون اتحاديه دموكرات مسيحي آلمان كه صبح روز دوشنبه وارد آمريكا شده در زماني كمتر از ۴۸ ساعت با طيف وسيعي از رهبران ارشد آمريكايي ديدار و گفت وگو كرد. مركر كه حزبش اكنون رهبري اقليت اپوزيسيون بوندستاگ را بر عهده دارد در سفر خود به آمريكا با وزير دفاع و ولفوويتز، معاونت اين وزارتخانه ناهار صرف كرد. مركر در نطقي خطاب به دانشجويان آلماني دانشگاه جورج تاون گفت: «نمي توانيم ادعا كنيم تهديد عراق ربطي به ما ندارد و ما از تبعات مشكل آفريني هاي اين كشور مصونيت خواهيم داشت.