• شليك موشك ۲ تني توسط بي ـ ۲
به گزارش شبكه تلويزيوني الجزيره قطر، يك فروند موشك كه به بازار «النصر» در محله «الشعله» شهر بغداد اصابت كرد و ۵۵ كشته بر جاي گذاشت از هواپيماي
بي ـ۲ شليك شده است. اين شبكه خبري تعداد زخمي هاي اين حمله را حدود ۵۰ نفر ذكر كرد. براساس اين گزارش يك مسئول عراقي گفت كار جست وجو براي يافتن ده ها نفر از مفقودان در ميان ساختمان هاي ويران شده اين منطقه همچنان ادامه دارد. به گفته اين شبكه تلويزيوني چون تعداد قربانيان اين حادثه زياد و حجم ويراني ها گسترده بود برخي ناظران ابراز عقيده كردند كه موشك اصابت كرده به اين بازار از نوع موشك هاي دو هزار كيلوگرمي بوده كه هواپيماهاي «بي ـ۲» آنها را حمل مي كند.

• مجلس اعلا از ايران سلاح نمي گيرد
سيدمحسن حكيم، يك عضو ارشد مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق هرگونه ارتباط تشكيلاتي اين گروه با سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ايران را تكذيب كرد. روز گذشته، دونالد رامسفلد وزير دفاع آمريكا در نشست روزانه اين وزارتخانه گفته بود: «ورود نيروهاي جنگنده، مأموران اطلاعاتي و يا كساني كه تحت فرماندهي مستقيم عمليات ژنرال فرانكس نباشند به عنوان تهديد بالقوه نسبت به نيروهاي ائتلاف تلقي خواهند شد.» وي كه سخنانش بيشتر متوجه سپاه بدر (شاخه نظامي مجلس اعلاي انقلاب اسلامي در عراق) بود مدعي شد: «نيروهاي سپاه بدر توسط سپاه پاسداران ايران آموزش ديده، تجهيز و هدايت مي شوند و ما دولت ايران را مسئول اقدامات آنها مي دانيم.»محسن حكيم روز شنبه در گفت وگو با خبرنگار سياسي ايرنا با رد سخنان رامسفلد گفت: «سپاه بدر نيرويي كاملا عراقي و متشكل از فرزندان عراق است.» سيدمحسن حكيم خاطرنشان كرد: «نيروها و تسليحات و تمامي امكانات آموزش سپاه بدر از عراق تأمين مي شود و فعاليت هاي آن با سپاه پاسداران ارتباطي ندارد. »

• هشدار عملي چين به كره شمالي
يك نشريه هنگ كنگي روز شنبه نوشت كه چين براي سومين روز متناوب در چند هفته گذشته از انتقال نفت مناطق شمال شرقي خود به كره شمالي خودداري كرده كه در نتيجه زندگي مردم كره شمالي با مشكل مواجه شده است. روزنامه «استريت تايمز» نوشت كه اين اقدام چين هشدار و پيامي به كره شمالي در ارتباط با توسعه برنامه هاي هسته اي اين كشور است. بر اساس اين گزارش، چين با قطع انتقال نفت به كره شمالي به اين كشور اعلام كرده كه اگر خواهان حمايت هاي اقتصادي پكن است، بايد دست از استمرار برنامه هاي اتمي خود بردارد. اين اقدام پكن در حقيقت نشانگر نگراني رهبران چين از رويكرد فزاينده تنش ها در شبه جزيره كره و رويارويي خصمانه كره شمالي و آمريكا به دليل بحران اتمي است. اين در شرايطي است كه چين تاكنون موضع گيري هايش با سياست هاي كره شمالي هماهنگ بوده و از درخواست پيونگ يانگ براي گفت وگوي مستقيم و امضاي پيمان خودداري از تعرض با آمريكا حمايت كرده است. تحليلگران معتقدند كه قطع انتقال نفت چين به كره شمالي به معناي افزايش نگراني پكن از توسعه تسليحات هسته اي پيونگ يانگ و گسترش بي ثباتي در منطقه است. به نوشته استريت تايمز، «وانگ يي» معاون وزير امور خارجه چين ماه گذشته ميلادي در ديداري با «پاك نوم سون» همتاي كره شمالي خود در پكن به شدت از برنامه هسته اي پيونگ يانگ ابراز نگراني كرد و هشدار داد كه اگر اين روند ادامه يابد، ممكن است چين در موضع خود در مخالفت با تحريم كره شمالي تغييراتي بدهد.

• ماهواره هاي تجاري و جنگ
تصاويري كه توسط ماهواره هاي تجاري از عراق تهيه مي شود، مي تواند اطلاعات واضح و با جزئيات فراواني را از صحنه هاي جنگ در اختيار همگان قرار دهد. به گزارش پايگاه اينترنتي بي بي سي، از زمان جنگ خليج فارس به بعد با هدف تهيه اطلاعات دقيق براي امور مربوط به برنامه ريزي شهري، آلودگي هوا و مسائل زيست محيطي، چندين ماهواره پيشرفته به فضا پرتاب شده اند. در حال حاضر اين ماهواره ها دوربين هاي خود را به سوي عراق هدايت كرده اند و تصاوير آنها، مناطق درگيري را با وضوح قابل توجهي نشان مي دهند. شركت ديجيتال گلوب، در چند روز اخير يك رشته تصاوير ماهواره اي از مركز بغداد منتشر كرده است. اين شركت اداره ماهواره كوئيك برد را برعهده دارد. ماهواره كوئيك برد در اكتبر سال ۲۰۰۱ به مدار زمين پرتاب شد و قادر است واضح ترين تصاوير را از فضا به زمين ارسال كند. وضوح اين تصاوير به حدي است كه اجسامي به ابعاد كمتر از ۹/۰ متر در آنها قابل شناسايي است. در تصاوير اين ماهواره كانال هاي نفت در حال حريق اطراف بغداد، مراكز بمباران شده و حتي درختان، خودروها و كاميون هاي در حال حركت قابل شناسايي است.

ترجمه: عباس فتاح زاده
در جريان جنگ عراق سيستم ناوبري GPS نقشي بسيار گسترده دارد. موشك ها و بمب هاي زيادي با هدايت اين سيستم از مبدا شليك شده و به مقصد مي رسند. سيستم GPS يك سيستم هدايت ماهواره اي است كه در خدمت نيروهاي آمريكايي قرار دارد.
GPS مخفف عبارت Global Positioning System است كه معني آن «سيستم موقعيت يابي جهاني» مي شود. در جنگ كنوني وظيفه اصلي اين سيستم بالا بردن دقت موشك ها و بمب ها در اصابت به اهداف دلخواه است. در قالب سيستم مذكور مجموعا ۳۰ ماهواره فعاليت مي كنند و به صورت تئوريك امكان اصابت بمب ها و موشك ها با حداكثر ۲ متر اختلاف را به اهداف فراهم مي سازند.
با وجود تمامي تبليغاتي كه در مورد دقت و اطمينان سيستم ناوبري فوق مطرح شده جنگ جاري در عراق نشان داد كه امكان ايجاد اختلال در اين سيستم وجود دارد. البته از گذشته در اين زمينه گفته هايي مطرح مي شد. اما حالا اعتراض بوش، رئيس جمهور آمريكا، به پوتين حاكي از آن است كه عملا GPS ضربه پذير است. يك شركت روسي به نام «آويا كونورسيا» (Aviaconversia) دستگاه هايي را توليد مي كند كه ظاهرا مي تواند در سيستم GPS اختلال ايجاد كند. آمريكايي ها طي روزهاي گذشته اختلالاتي را در سيستم ناوبري خويش شاهد بودند، لذا به سراغ روس ها رفته و ادعا مي كنند كه شركت روسي فوق محصولات خود را در اختيار عراق قرار داده است. در سال ۱۹۹۹ شركت آويا كونورسيا دستگاه فوق را در نمايشگاه تسليحاتي پاريس به نمايش گذاشته بود. قيمت دستگاه ياد شده در آن نمايشگاه ۴ هزار دلار بود اين دستگاه ظاهرا قادر است سيگنال هاي ارسالي در سيستم GPS را تا شعاع بزرگي در اطراف خويش براي دريافت كنندگان سيگنال هاي مذكور غيرقابل استفاده سازد. آمريكايي ها مي گويند برد فعال دستگاه روس ها تا شعاع هزار كيلومتري خويش است.
به گفته كارشناسان وزارت حمل و نقل آمريكا دستگاه هاي فوق بسيار مقرون به صرفه بوده و ساختار ساده اي دارند. مايك سويك، نماينده شركت هاي توليدكننده سيستم GPS در كنفرانس ناوبري ماهواره اي
در شهر مونيخ، در حاشيه اين كنفرانس گفت: «انواعي از دستگاه هاي پارازيت ساز فوق وجود دارند كه همانند يك تلفن همراه كوچك و به راحتي قابل جابه جايي هستند. البته اين انواع تنها مي توانند تا شعاع چند كيلومتر برد داشته باشند. »
اين دستگاه هاي پارازيت ساز حتي در اينترنت نيز تبليغ شده اند. يك كارشناس نظامي در آمريكا ضمن هشدار به اداره كنندگان سيستم GPS خاطرنشان كرده كه حتي با صرف تنها ۴۰ دلار هم مي توان نمونه اي اوليه و كوچك از اين سيستم هاي «پارازيت ساز» را ساخت.
سرهنگ داگلاس لوورو از پنتاگون نيز در يك مجله تخصصي ويژه ناوبري ماهواره اي مي نويسد: «نمونه هاي ساده و كوچك اين دستگاه هاي پارازيت ساز قادرند تا شعاع چهار كيلومتري خويش چنان پارازيت هايي را ايجاد كنند كه هر گونه هدايت و ناوبري سيستم هاي تسليحاتي را غيرممكن سازد. » لوورو به همراه تعدادي از همكارانش سرگرم ابداع روش هايي براي مقابله با اين دستگاه هاي پارازيت ساز است.
وزارت حمل و نقل آمريكا در گزارشي كه سپتامبر سال ۲۰۰۱ منتشر شد علاوه بر دستگاه هاي پارازيت ساز يك خطر ديگر را نيز متوجه سيستم GPS دانسته بود: جعل كردن سيگنال هاي سيستم. اخيرا اين امكان پيدا شده كه با ارسال سيگنال هايي ساختگي مشابه سيگنال هاي ارسالي در سيستم GPS، موشك ها، بمب ها، چرخ بال ها و كشتي ها را گمراه كرد و به سوي اهدافي دلخواه و خارج از برنامه هدايت كرد. البته از سال ۱۹۹۴ در ميان مراكز نظامي نوعي سيستم ارسال سيگنال تحت عنوان «سيستم ارسال سيگنال كدگذاري شده» رواج يافته تا ضربه پذيري از بابت سيگنال هاي جعلي به حداقل خود برسد.

جنگ در عراق با شدت هر چه تمام تر در جريان است. خبرهايي كه از سوي رسانه ها در مورد اين جنگ مخابره مي شود گاه آن چنان متناقض است كه دقيقا مشخص نيست وضعيت در جبهه هاي جنگ به چه شكل است. در دو سوي اين جنگ نابرابر، طرفين از تسليحاتي كه هيچ تناسخ و شباهتي باهم ندارند بهره مي جويد. در يكسو عراق است با زيرساخت هاي نظامي اي كه طي جنگ اول خليج فارس در سال ۱۹۹۱ و بيش از ده سال تهاجم مداوم جنگنده بمب افكن هاي آمريكا و انگليس نابود شده و امروز جزء نيروهاي پياده مجهز به سلاح هاي خودكار سبك و تانك هاي تي۶۲ روسي چيزي ندارد و در دگرسو ارتش تا دندان مسلحي كه از پيشرفته ترين ادوات جنگي روز برخوردار است.
گارد رياست جمهوري
زبده ترين و كارآمدترين نيروهاي عراقي اعضاي گارد رياست جمهوري اين كشور هستند كه به بهترين امكانات نيز تجهيز شده اند. گارد رياست جمهوري از شش واحد مستقل تشكيل شده كه اكنون قصي، پسر ارشد صدام رهبري شان را برعهده دارد و سرتيپ ستاد ابراهيم عبدالستار محمدالتكريتي فرمانده عملياتي نيروهاي اين واحدها است. اين نيروها متشكل از واحدهاي زرهي، مكانيزه، پياده نظام و نيروهاي ويژه است كه تعداد دقيقي از تعداد نيروهايش در دست نيست.
تانك هاي تي ۶۲
در جنگ ۱۹۹۱ خليج فارس اين تانك ها كه مهمترين بخش واحدهاي زرهي عراق را تشكيل مي دادند نام شير بابل بر خود گرفته بودند. اين تانك ها كه اولين بار در سال ۱۹۶۶ وارد ارتش عراق شده اند تعدادشان به بيش از هزار و دويست دستگاه بالغ مي شد و در پي جنگ هشت ساله عراق عليه ايران و سپس تهاجم سهمگين هوايي و زميني ائتلاف تحت رهبري آمريكا به عراق در سال ۱۹۹۱ اين زره پوش ها در برابر واحدهاي زرهي مدرن آمريكا و هواپيماهاي ويژه شكار تانك A10، شيرهاي بي دندان و بي يال و كوپالي بودند كه خيلي زود زمين گير شدند. تخمين زده مي شود عراق قبل از آغاز جنگ هفتصد دستگاه تانك تي ۶۲ در اختيار داشته است.

تانك هاي آبرامز
تانك هاي MIA2 ارتش آمريكا موسوم به آبرامز را تانكي ديجيتالي مي دانند. اين تانك اولين بار در جنگ اول خليج فارس به كار گرفته شده و جايگزين تانك هاي قديمي تر
M-60 A35 شدند. MIA2 نمونه جديد، اصلاح شده و ارتقا يافته نسخه هاي اوليه آبرامز است كه به ادعاي آمريكايي ها در جنگ ۱۹۹۱ حتي يك فروند از آنها در رويارويي با صدها فروند تانك تي ۶۲ عراق آسيب نديد. تانك MIA2 چهار خدمه و هفتاد تن وزن دارد و در هر شرايط آب و هوايي قادر به انجام عمليات است. نيروي زميني ارتش ايالات متحده در حال حاضر ۶۶ فروند از اين تخته را كه سرعتش در زمين هاي مسطح و با پستي و بلندي كم به ۶۰ كيلومتر در ساعت مي رسد در اختيار دارد. از مدل قديمي تر اين تانك يعني MI نيز حدود ۱۸۰۰ دستگاه در واحدهاي زرهي ارتش ايالات متحده موجود است.
شكارچي تانك A10
هواپيماي A10 كه در ارتش آمريكا گراز آفريقايي نام گذاري شده از دقيق ترين و كارآمدترين هواپيماي ويژه شكار تانك با قابليت حمل بمب و موشك هاي زمين به زمين است. اين جت دوموتوره كه قادر به پرواز در ارتفاع پايين است قدرت مانوري شگرف دارد. مسلسلي ۳۰ ميليمتري در دماغه دارد كه زره با قطر كم را هم مي شكافد. اولين نمونه هاي A10 در سال ۱۹۶۵ تحويل نيروهاي دريايي و هوايي ارتش ايالات متحده شد و اين هواپيما در جنگ اول خليج فارس در دفع حملات تانك هاي تي ۶۲ عراقي نقش چشمگير و قابل توجه ايفا كرد. مسلسل اين هواپيما در هر دقيقه ۳۹۰۰ گلوله شليك مي كند. شيشه محفظه كابين ضدگلوله است و بدنه كابين بازره تيتانيومي جان خلبان را حفظ مي كند. در جنگ ۱۹۹۱ خليج فارس اين هواپيماها ۸۱۰۰ سورتي پرواز انجام دادند و در سال ۱۹۹۹ براي بالا بردن توان رزمي به ادوات الكترونيك جديد از جمله سيستم GPS مجهز شدند. توان فرود اين هواپيما در باندهاي زيرسازي نشده را نيز بر توانمندي هاي اين شكارچي توانمند تانك بايد افزود.
جنگنده نامريي ـ F117
جنگنده بمب افكن F117 اولين هواپيماي رادارگريز جهان است كه امكان پرواز اين هواپيما در ارتفاع پايين بدون ترس از رديابي و رهگيري را فراهم آورده است. اين هواپيماي يك نفره هرچند در كلاس جنگنده ها طبقه بندي مي شود بمب افكني سبك است كه دو بمب نهصد كيلوگرمي هدايت شونده ليزري حمل مي كند و از آن براي هدف قرار دادن اهداف مهم و دشوار استفاده مي شود. نيروي هوايي آمريكا مجموعا ۵۴ فروند از اين جنگنده ـ بمب افكن ۴۵ ميليون دلاري در اختيار دارد. در جنگ اول خليج فارس اين جنگنده يك سوم مأموريت هاي بمباران اهداف عراق را انجام داد و اين هواپيماها حدود ۱۳۰۰ سورتي پرواز انجام دادند و هزار هدف را نابود كردند. از اين هواپيماي نسبتا كوتاه برد در جنگ كنوني هم به دفعات استفاده شده است.
رادارگريزي به نام-2 B
شبح نامي است كه او بر خود دارد. اين هواپيماي بمب افكن چهار موتوره تقريبا به طور كامل رادارگريز است و همين مسئله آن را به انتخاب اول فرماندهان نظامي آمريكا براي بمباران اهداف مهم از جمله سايت هاي راداري تبديل كرده است. B-2 بمب افكني با برد زياد است كه قادر است بيست تن مهمات با خود حمل كند و اولين هواپيماي آمريكايي است كه به امكانات حمل بمب هاي هدايت شده مجهز شد. هر فروند از اين هواپيماي مدرن ۲/۲ ميليارد دلار قيمت دارد و همين مسئله B-2 را به گران قيمت ترين هواپيماي جهان تبديل كرده است. پوشش رادارگريز حساس اين هواپيما پس از هر پرواز نياز به ترميم و بازسازي دارد و با توجه به شرايط ويژه نگاهداري اين هواپيما تاكنون به جز پايگاه وايتمن در ايالت ميسوري آمريكا، كه پايگاه مادر اين بمب افكن است تنها در پايگاه نظامي آمريكا در سن ديه گو واقع در اقيانوس هند استقرار يافته اند. اين هواپيما كه سرعتي نزديك به سرعت صوت دارد قادر است با سوخت تكميلي ۴۴ ساعت بدون وقفه پرواز كند كه دو خلبان آن به نوبت وظيفه هدايتش را برعهده مي گيرند.
فونيكس B1
بي ۵۲ را فراموش كنيد. نوبت غولي به نام B1 رسيده تا قدرتنمايي كند. اين هواپيما كه در سال هاي آخر جنگ سرد وارد خدمت شد به گونه اي طراحي شده بود كه بتواند سيستم هاي راداري اتحاد جماهير شوروي را فريب دهد و به قلمرو اين كشور رخنه كند. قرار بود اين هواپيما به طور كامل جايگزين بي ۵۲هاي دهه ۱۹۵۰ شود كه به دليل پيشرفت هاي به دست آمده در تكنولوژي موشكي و قيمت سرسام آورشان اين برنامه كنار گذاشته شد.
به ادعاي آمريكايي ها هر چند اين بمب افكن رادارگريز يا به اصطلاح استيلت نيست اما تجهيزات فوق مدرن به كار گرفته شده در آن، چنان كارآمد است كه رهگيري آن را دشوار مي كند. گفته مي شود B-1 قادر به حمل طيف بسيار وسيعي از موشك ها و بمب هاي هدايت شونده است و مي تواند بدون سوخت گيري يك بار دور كره زمين بچرخد.
غارتگرها
هواپيماهاي بدون سرنشين جاسوسي عملياتي جديد آمريكا موسوم به predator آخرين دستاورد ارتش ايالات متحده است. اين هواپيماها به تجهيزات ناوبري، فيلمبرداري مدرن و كارآمد مجهز هستند و از راه دور كنترل مي شوند. در ابتدا اين هواپيما صرفا براي انجام مأموريت هاي جاسوسي، تجسسي طراحي شد اما در جنگ افغانستان با افزودن دو موشك به آن به هواپيمايي تهاجمي، عملياتي تبديل شد. حمله سوم نوامبر ۲۰۰۲ يك فروند از اين هواپيماهاي بدون سرنشين در يمن به خودرويي كه سيا ادعا كرد حامل شش عضو القاعده بوده است شگفتي و خشم مقامات يمني را برانگيخت و مباحثات بسياري را در مورد مشروعيت اين اقدام در پي داشت. اين هواپيماها قادرند مسافات بسيار طولاني را بدون سوخت گيري طي كرده و تا ۱۲۰۰ كيلوگرم مهمات مشتمل بر بمب و موشك هاي ليزري هدايت شونده با خود حمل كنند.
موشك هاي كروز
زماني كه فرماندهان ارتش ايالات متحده در دهه ۹۰ تصميم مي گرفتند اهدافي را در دوردست نابود كنند موشك هاي كروز تنها گزينه موجود بود. دو مدل از اين موشك ها وجود داشت كه يكي مدل AGM86 بود كه توسط هواپيما شليك مي شد و موشكي هوا به زمين بود و ديگري BGM109 بود كه توسط كشتي يا زيردريايي شليك شده و موشكي زمين به زمين بود.
موشك هاي كروز قادر به حمل كلاهك هاي متعارف يا هسته اي هستند و از سيستم ناوبري، هدف گيري فوق العاده دقيقي بهره مي جويند. موشك BGM109 با نام عمومي تام هاك شناخته مي شود و قادر به حمل كلاهكي حداكثر ۹۰۰ كيلوگرمي است و بردي بيش از دو هزار كيلومتر دارد. معمولا مدل هوا به زمين اين موشك توسط هواپيماهاي
-52 B يا B1 شليك مي شود هرچند ساير جنگنده ـ بمب افكن ها هم با تغييراتي قادر به شليكش هستند.

كيوان فيض اللهي

هواپيماي B-2 اسپيريت يك بمب افكن همه منظوره است كه مي تواند هر دو نوع مهمات هسته اي و عادي را روي مواضع دشمن رها كند. هواپيماي B-2 نيز از همان قابليت و كارآيي نافذي كه ويژگي ذاتي بمب افكن هاي سرنشين داري مثل
۵۲ B- و B-۱ B است، سود مي برد. ويژگي دور از چشم ماندن يا «حركت پنهاني» B-2 توانايي بي همتايي به اين هواپيما در نفوذ به مهم ترين و ارزشمندترين استحكامات دشمن و تهديد اهدافي كه به شدت از آنها مراقبت مي شود، بخشيده است. قابليت نفوذ اين هواپيما به پدافندهاي هوايي و تهديد به اقدام متقابل شديد، نيروي بازدارنده و جنگنده موثري براي قرن بيست و يكم به ارمغان مي آورد. آميزه اي از تكنولوژي هاي حركت پنهاني با قابليت آيروديناميكي و ميزان زياد مهمات باعث شده است تا B-2 برتري هاي مهمي نسبت به ساير بمب افكن هاي موجود كسب كند. ويژگي حركت پنهاني اين هواپيما آزادي عمل بيشتري در انجام عمليات در ارتفاع هاي بالا به آن مي بخشد كه در نتيجه اين آزادي محدوده پرواز آن افزايش مي يابد و ميدان ديد وسيع تري براي سنسورهاي هواپيما فراهم مي شود. چهار موتور توربوفن غيرپس سوز
F-118-GE-100 ساخت كارخانه جنرال موتورز هواپيما را به ارتفاع ۱۵ هزار متري و بيشينه سرعتي مي رساند كه با عبارت «فروصوت بالا» تشريح مي شود. همچنين به كمك اين موتورها برد پرواز بدون سوخت گيري هواپيما تقريبا به ۹۶۰۰ كيلومتر مي رسد. تنها يك سوخت گيري مجدد هوايي اين رقم را تا ۱۶۰۰۰ كيلومتر افزايش مي دهد و سوخت گيري هاي متعدد مي تواند محدوده پرواز هواپيما را نامحدود كند. ويژگي حركت پنهاني B-2 از آميزش علامت هاي مادون قرمز ضعيف شده، صوتي، الكترومغناطيسي، ديداري و راداري ناشي شده است. اين علامت ها كار شناسايي، رهگيري و به دام انداختن B-2 توسط سيستم هاي دفاعي پيشرفته دشمن را بسيار دشوار مي كند. بسياري از جنبه هاي فرآيند حركت پنهاني اين هواپيما محرمانه باقي مانده است اما به هر حال مواد كامپوزيت، پوشش ويژه و طراحي بال پرواز همگي در تبديل اين بمب افكن به يك شبح پنهان دخيل هستند. خدمه B-2 از دو خلبان، يك فرمانده هواپيما در سمت چپ و يك فرمانده عمليات در سمت راست تشكيل مي شود كه در مقايسه با ساير بمب افكن ها مثل B-۱ B با چهار خدمه و۵۲ - B با پنج خدمه تقريبا يكسان است. هواپيماي B-2 براي رها كردن بمب هاي هسته اي گرانشي (بمب هايي كه صرفا به كمك گرانش زمين سقوط مي كنند و قابل كنترل و هدايت نيستند) و سلاح هاي عادي از جمله جنگ افزارهاي موازنه اي مجهز به هدايت دقت در نظر گرفته شده است. يكي از قابليت هاي فعلي بمب هاي مجهز به هدايت دقت موسوم به سيستم هدف گيري به كمك سيستم تعيين موقعيت جهاني (GATS) يا سلاح تقويت شده با سيستم تعيين موقعيت جهاني (GAM) در حال آزمايش و ارزيابي است. شكل هاي آينده B-2 به گونه اي در نظر گرفته شده اند تا بتواند بمب هاي يورش مستقيم و موشك هاي موازنه اي هوا به زمين مشترك (JDAM) را حمل و پرتاب كند. هواپيماهاي B-2 در نقش عادي شان از پايگاه نيروي هوايي وايتمن در ميسوري حركت مي كنند و مي توانند تنها با يك بار سوخت گيري تمام جهان را تحت پوشش خود قرار دهند. به طور مثال شش هواپيماي B-2 مي توانستند با نيروي كمتر، ماندگارتر و مرگبارتر و به جاي اينكه از اروپا پرواز كنند با حركت از قاره آمريكا عملياتي مشابه با آنچه در تهاجم سال ۱۹۸۶ در ليبريا رخ داد را تكرار كنند.
با توجه به سوار كردن پرتاب كننده هاي چرخشي روي
B-2ها، همگي آنها قادرند بمب هايي مثل Mk-84، ۱۶JSOW يا GBU-37 و BLU-113 را به كار گيرند.
نيروي هوايي توليد سه گروه از B-2ها موسوم به ۱۰، ۲۰ و ۳۰ را متعهد شد. اولين عرضه اين توليدات شامل ۶ هواپيماي آزمايشي، ده هواپيما از گروه ۱۰، سه فروند از گروه ۲۰ و دو فروند از گروه ۳۰ بود. هواپيماهاي گروه ۱۰ قابليت هجومي محدودي دارند كه قادر به پرتاب جنگ افزارهاي هدايت شونده معمولي نيستند. اين مدل مي تواند تنها بمب هاي ۹۰۰ كيلوگرمي MK-84 معمولي يا سلاح هاي هسته اي گرانشي را حمل كند. تحويل اولين نسخه كاربردي هواپيماي B-2 گروه ۱۰ به پايگاه هوايي وايتمن در دسامبر ۱۹۹۳ آغاز شد و تا آوريل ۱۹۹۶ ادامه يافت. اين گروه از B-2ها در پايگاه هوايي وايتمن مستقر شده اند و به طور عمده به منظور فعاليت هاي تمريني مورد استفاده قرار مي گيرند. بسان بيشتر هواپيماهاي نظامي جديد اين هواپيما نيز از قابليت هاي اوليه محدودي براي اصلاحات و اضافه شدن به فهرست سيستم هاي كامل، برخوردار است. هواپيماهاي گروه ۱۰ در آغاز قادر بودند تنها بمب هاي ۹۰۰ كيلوگرمي
MK-84 هدف عام يا سلاح هاي هسته اي گرانشي را از ارتفاع هاي بلند يا متوسط روي اهداف سبك رها كنند كه اين ميزان كارآيي براي آرايش اوليه كفايت مي كرد اما بعدا هواپيماها براي ارتقأ درجه به گروه هاي ۲۰ و ۳۰ به كارخانه برگردانده شدند.
هواپيماهاي گروه ۲۰ از قابليت موقتي براي پرتاب بمب هاي هسته اي و عادي از جمله بمب هاي هدايت شونده GAM برخوردار بودند. اين هواپيما با جنگ افزارهايي مثل MK-84، بمب هاي هدف عام، CBU-87 و بمب هاي خوشه اي مورد آزمايش قرار گرفت. هواپيماهاي گروه ۲۰ كه در مدت آوريل تا دسامبر ۱۹۹۶ توليد شد توانايي هاي بيشتري در زمينه تجهيزات الكترونيكي و رهاسازي بمب همراه داشت. از ديگر سيستم هاي اين هواپيما مي توان به قابليت دوري از زمين (TA) براي مأموريت هايي با ارتفاع پرواز پايين و سيستم هدايت دقت بمب ها بر اساس سيستم تعيين موقعيت جهاني اشاره كرد. گروه ۳۰ اين هواپيماها براي به كارگيري قابليت هاي اساسي تعيين شده از سوي نيروي هوايي كاملا مجهز و مناسب هستند. اولين هواپيماي كامل گروه ۳۰ در هفتم آگوست ۱۹۹۶ به نيروي هوايي تحويل شد. در ادامه افزايش قابليت دوري از زمين و توان رهاسازي جنگ افزارهايي مثل بمب هاي موازنه اي و يورش مستقيم، تعداد انواع رادارهاي هواپيماهاي گروه ۳۰ نسبت به گروه ۲۰ تقريبا دو برابر شده است. از ديگر خصوصيات اين هواپيما مي توان به تلفيق تغييرات ظاهري مورد نياز براي سازگاري B-2ها با علامت هاي تاييد شده راداري، تاسيسات ويژه دفاع خودكار و نصب سيستمي براي كنترل رد هواپيما در آسمان اشاره كرد. ظاهرا تمامي هواپيماهاي آزمايشي گروه ۱۰ و گروه ۲۰ به شكل هواپيماهاي گروه ۳۰ اصلاح شده اند كه اين فرايند اصلاح در جولاي ۱۹۹۵ آغاز شد و در ژوئن ۲۰۰۰ به پايان رسيد.

برنامه ساخت B-2 در سال ۱۹۸۱ آغاز شد و سرانجام در ۱۹۸۶ نيروي هوايي با اين طرح موافقت كرد تا كار تهيه ۱۳۲ فروند هواپيماي كاربردي B-2 براي انجام ماموريت هاي حساس بمباران، آغاز شود. با فروپاشي اتحاد جماهير شوروي اهميت اجراي برنامه B-2 از ميان رفت و اين پروژه در رديف فعاليت هاي عادي قرار گرفت. همچنين تعداد هواپيماها نيز به ۲۰ فروند و يك هواپيماي آزمايشي كاهش يافت. اگر چه شمايل بال پرواز B-2ها امروزه غيرعادي به نظر مي رسد اما مهندسان هوانوردي شناخت كاملي در مورد امتيازات اين طرح مبنا دارند. از زمان جنگ جهاني اول طراحي هواپيماهاي جنگي تمام بال به منظور پايداري بيشتر در هوا، به خوبي مورد بررسي قرار گرفته است. مهندساني مثل جان نورتراپ (J.Northrop) دانستند براي آنكه چنين طرحي به هنگام حركت در هوا نيروي پساي كمتري توليد كند نياز به بدنه و دم متفاوتي دارد. بنابراين نيروي مقاومت هوايي كه به اين ترتيب از آن صرفنظر شد مي توانست در كسب امتيازات ويژه ديگري مثل سرعت بالاتر يا قابليت حمل بار بيشتر و همچنين برد پرواز بلندتر به كار رود.
globalsecurity.org