يادداشت عكاس
شكل ظاهري «س.ا.ع.د» را در دبستان «اخوت» در كنار درياي فيروزه فام خليج فارس در بندر بوشهر فرامي گرفتم كه پسر عموي بزرگم هوشنگ، از تهران به ديدنمان آمد و براي من يك چراغ قوه كوچك و براي برادر كوچكم ساسان، يك ساز دهني هديه آورد.
اكنون كه ۳۴ سال از آن ديدار مي گذرد و من پا به سني گذاشته ام كه انبيا به پيامبري رسيده اند و در پي يافتن معناي دروني «س.ا.ع.د» هستم، روزگار چنين شده من به عنوان عكاس و فيلمبردار در تلاش براي ثبت نور و برادرم فارغ التحصيل موسيقي در پي يافتن نتهاي موزون.
اگر به جاي چراغ قوه و سازدهني، هفت تير يا دشنه اي جايگزين مي شد، امروز در كجا و در چه انديشه اي سير مي كرديم؟
اگر در كودكي از تاريكي در هراس بودم، چراغ قوه كوچك معناي تاريكي را برايم عوض كرد و من اين بار پيرامونم را آن گونه كه دوست داشتم مي ديدم و اين آغازي شد براي يافتن معاني ديگر جهان پيرامون، آنچه كه وجود دارد و آنچه كه ديده نمي شود و فراگرفتم كه نديدن دليل بر نبودن نيست.
در مسير آزمون و خطاي زندگي و در درون آن هنگام عكاسي، هميشه در تلاشم كه نديدن ها را قابل ديدن كنم.
و اين نمايشگاه نتيجه همين كنكاش در جهان خيال، رويا، واقعيت، گذشته، حال و آينده من است، شايد اين همان معناي انتزاع باشد.