مزاحمين و هكرهاي كامپيوتري از معضلات دنياي جديد هستند كه سالانه ميليون ها دلار در سرتا سر جهان به شركت هاي بزرگ ضرر مي رسانند. به همين دليل دولت سنگاپور براي مقابله و برخورد با اين اشخاص و ناقلان ويروس، قوانين سفت وسختي را تصويب كرده است. طبق اين قانون افرادي كه در وب سايت هاي كامپيوتري اخلال ايجاد مي كنند به سه سال زندان محكوم مي شوند، يا اينكه اگر وضع مالي شان خوب باشد 5800 دلار جريمه مي پردازند.
مقامات سنگاپوري براي اينكه نشان دهند كه در اجراي اين قانون با هيچكس شوخي ندارند تا به حال 32 نفر را بازداشت كرده اند. آمار اين افراد هم روز به روز در حال افزايش است.
در سنگاپور در شش ماه گذشته تنها در يكي از شبكه هاي كامپيوتري، 6000 ويروس ديده شده است.

احتمالا تا به حال اصطلاح موادغذايي ارگانيك را نشنيده ايد. اشكال ندارد، چون ما هم نشنيده بوديم. تا اينكه خبري خوانديم مبني بر فروش فراوان موادغذايي ارگانيك در لندن. موادغذايي ارگانيك، به غذاهايي گفته مي شود كه در توليد آن هيچ يك از مواد هورموني و شيميايي استفاده نشده باشد و كاملا طبيعي و بدون دخالت بشر باشند. اخيرا استقبال مردم از اين گروه موادغذايي رو به تزايد گذاشته است به گونه اي كه در انگلستان در سال گذشته فروش اين نوع محصولات غذايي از مرز يك ميليارد پوند گذشته است. تازه انگلستان سومين كشوري است كه توجه فراواني به اين نوع موادغذايي نشان داده است. بي اعتمادي مردم به محصولات پرزرق و برق غذايي كه در توليد آن انواع و اقسام مواد شيميايي به كار رفته است و تبعات آن دربيماري هاي رايج در سال هاي اخير باعث شده است كه مردم روز به روز به غذاهاي طبيعي توجه بيشتري نشان دهند.

مردم در سراسر جهان تنفر خاصي نسبت به مواد راديو اكتيو و موادي كه طبيعت و زندگي بشر رابه خطر مي اندازند، دارند. هنگامي كه هفته گذشته قطار حاوي محموله زباله هاي راديواكتيو قصد داشت از فرانسه وارد آلمان شود با اعتراض گسترده مردم آلمان در ايستگاه <دانن برگ> روبرو شد.
اين قطار كه حاوي 12 كانتينر مواد راديواكتيو غني شده بود، پس از ورود با حجم عظيمي از معترضان روبرو شد كه بر روي ريل دراز كشيده بودند تا مانع از حركت قطار شوند. البته پليس سريعا دخالت كرد و پس از شش ساعت قطار به حركتش ادامه داد.
شبكه سي.ان. ان در گزارش خود اعلام كرد كه محموله فوق تحت شديدترين تدابير امنيتي از فرانسه به مقصد آلمان در حركت است و تعداد بسيار زيادي از مردم معترض با قرار گرفتن در مسير حركت اين قطار اعتراض خود را به اين امر نشان دادند.

خب از هندي ها هرچه بگوئيد برمي آيد. حتماً داستان <دور دنيا در 80 روز> ژول ورن را خوانده ايد، يا دست كم ماجراي آن را شنيده ايد؛ اينكه ماجراجويي تصميم مي گيرد با بالون دنيا را در 80 روز بگردد.
حالا يك فرد هندي پيدا شده كه قصد كم كردن روي ماجراجوي داستان ژول ورن را دارد. او نيت كرده، يك سال تمام در بالون و بر فراز آسمان زندگي كند. اين ماجراجو - البته درمورد هندي ها بهتر است لفظ مرتاض را بكار بريم - معقتد است كه به غذا نيازي ندارد و مي تواند هر روز فقط يك خرما ميل كند و هردو روز يك بار هم يك استكان آب بنوشد. البته اين مرتاض هندي درحال طراحي سوخت موردنظر اين بالون است. حال ببينيم موفق مي شود يا نه؟

تا حالا خبر ورشكستگي شركت، سينما، نشريه و ده ها چيز ديگر را شنيده بوديم، اما تا حالا نشنيده بوديم كه يك كليساي جامع اعلام ورشكستگي كند. كليساي اصلي شهر براد فورد در انگلستان اعلام ورشكستگي كرد. اين كليسا به اين دليل كه نتوانسته است افراد قابل توجهي را براي عبادت به كليسا بياورد و از سويي در پرداخت ديون و وام هاي سنگين اش هم ناكام  مانده رسماً اعلام ورشكستگي كرد. اسقف جيمز مدير اين كليسا اعلام كرد كه در طول دو سال تنها 62 نفر براي عبادت به اين كليسا آمدند كه اين خود گواه بر خيلي چيزهاست.
اسقف جيمز با اشاره به بحران كاهش تعداد مراجعه كنندگان به كليسا در اروپا، خواستار انجام اصلاحاتي براي رفع اين معضل معنوي شد. اين كليسا 5/4 ميليون پوند وام گرفته بود كه طبعاً در پرداخت ديون آن ناكام ماند.

گران ترين موزه هاي جهان در آمريكا قرار دارند. موزه گوگينهم در نيويورك، طبق آخرين نظرسنجي گران ترين وروديه را از بازديدكنندگان مي گيرد (15 دلار) پس از اين موزه گران ترين موزه در شهر بوستن آمريكا است كه چند سنتي ارزان تر از موزه گوگينهم است.
از ديگر موزه هاي گران مي توان به موزه هنرهاي معاصر لندن و موزه وايتكان اشاره كرد، كه بين 8 تا 12 دلار از بازديدكنندگان پول مي گيرند.
موزه ها از مكان هاي عمومي در سرتاسر جهان هستند كه با استقبال فراواني از سوي مردم روبرو مي شوند. متاسفانه موزه ها در ايران خلوت ترين و راكدترين مراكز فرهنگي - هنري هستند كه حتي باوجود وروديه هاي ارزان استقبال چنداني از آنها نمي شود.

برگردان: مونا مشهدي رجبي 
حفظ  حجاب براي زنان مسلمان اروپايي و اجراي برنامه هاي ديني مربوط به اسلام در آن كشورها براي مسلمانان مشكل ايجاد كرده است.
اخيرا يكي از مسلمانان كشور ايتاليا نسبت به نصب صليب در كلاس درس پسرش اظهار نارضايتي كرد و از دادگاه اين كشور خواست تا هر چه سريع تر صليب از ديوار كلاس برداشته شود. آدل اسميت، مرد 43 ساله ايتاليايي كه در سال 1987 به اسلام گرويده است به دادگاه گفت: <هر كس مي تواند هر اعتقادي داشته باشد. شما مي توانيد صليب را در خانه هايتان داشته باشيد، به ديوار كليسا نصب كنيد و حتي به گردنتان آويزان كنيد اما حق نداريد آن را به ديوار كلاس درس فرزند من آويزان كنيد.>
اين مساله نمايانگر آن است كه آموزش عمومي تحت تاثير مذهب است و تنها كساني مي توانند از آموزش رايگان بهره ببرند كه به دين خاصي معتقد باشند. دادگاه ايتاليا با بررسي نظرات وي اعلام كرد كه دستور برداشتن صليب از ديوار كلاس درس داده خواهدشد اما پس از مخالفت وزراي داخلي و آموزش عالي و عمومي كشور حكم خود را رد كرد و گفت صليب به ديوارها باقي خواهد ماند. وزير آموزش ايتاليا در مورد دليل مخالفتش با اين طرح مي گويد: <صليب تنها يك نماد ديني نيست بلكه نمايانگر يك فرهنگ دو هزار ساله است.ما بايد به هويت هاي فرهنگي، مذهبي و اجتماعي خود احترام بگذاريم و تا آنجا كه به وضعيت سياسي، اجتماعي و اقتصادي كشور آسيب نرساند آنها را حفظ كرده به نسل آينده انتقال دهيم.>
اسميت در پاسخ به سخنان وزير آموزش كشورش گفت: <اگر چه اين فرهنگ ماست اما نبايد فرهنگ باستان يك مليت روي حقوق شهروندي و قانون گذاري اي كه مستلزم دنياي جديد است اثر منفي بگذارد. محيط درس بايد تنها به درس تعلق داشته باشد و هيچ تبليغ يا مساله اي كه ذهن فرد را به خود مشغول دارد در كلاس حضور نداشته باشد.>
به هر حال مسوولان ايتاليا، برداشتن صليب را فقط شروع هرج و مرج در كشورشان دانسته و با آن مخالفت كردند. اما از طرف ديگر در كشور فرانسه هم دو خواهر محجبه مسلمان از ادامه تحصيل در مدرسه بازماندند. مسوولان فرانسه اعتقاد دارند حفظ پوشش اسلامي توسط زنان مسلمان باعث شايع شدن هويت اسلامي و تمايل مردم براي آگاه شدن از جوانب اين دين مي شود.
آنها افزودند، حجاب، مخالف مظاهر ديني كشور فرانسه است، حجاب مظهر جنگ اديان است و با قوانين داخلي كشور تناقض دارد. ما مي خواهيم بين تمام بخش هاي كشورمان هماهنگي وجود داشته باشد و به همين دليل هم حفظ حجاب اسلامي در كلاس هاي درس ممنوع است. پس از آن برخي از مدارس شديداً از پذيرفتن دختران محجبه خودداري كردند و برخي ديگر اعلام كردند درصورتي كه حجاب درحد پوشش عنوان شده توسط دولت فرانسه باشد، آنها خواهند توانست آموزش دختران محجبه را بپذيرند.
حجاب مصوب اين مدارس اين است كه دختران تنها مي توانند روسري هاي كوچكي به سر كنند و آن را پشت سر خود گره بزنند. البته به صورتي كه گوش ها و گردن آنها كاملا پيدا باشد.
ليلي و خواهر 16 ساله اش درمورد اين قانون مي گويند: <شما از ما مي خواهيد كاري متناقض با اسلام انجام دهيم. يعني دقيقاً بخش هايي را از روسري بيرون بگذاريم كه اسلام دستور پوشاندن آنها را به زنان مسلمان داده است. ازنظر اسلام ما فقط مي توانيم صورت بدون آرايش خودمان را خارج از پوشش قرار دهيم و ما هم همين دستور را رعايت مي كنيم.>
به دنبال اين مخالفت، دو خواهر مسلمان از ادامه تحصيل محروم شدند.
در آلمان نيز وضعيت به همين شكل است. گفته مي شود يك معلم جوان افغاني تبار كه از كودكي در آلمان زندگي كرده است از ادامه كار در اين كشور محروم شده است.
دولت آلمان از وي خواسته بود براي ادامه كارش تنها حجابش را بردارد و بدون حجاب در كلاس حاضر شود اما وي اين مسئله را قبول نكرد. البته وي براي احقاق حقوق مسلم خود از پاي ننشست و با يك مبارزه تمام عيار توانست پس از 5 سال دوباره در كلاس درس حاضر شود. دادگاه آلمان اعلام كرد تا زماني وي مي تواند در كلاس درس حاضر شود كه حجابش به عنوان تبليغ دين اسلام مطرح نشده و روي روند آموزشي كلاسش اثر منفي نداشته باشد. پس از آن برخي از ايالت هاي آلمان اعلام كردند به هيچ وجه معلمان و دختران محجبه را در كلاس هاي درس نمي پذيرند. در حالي كه برخي ديگر با قبول شرايط خاصي حضور آنان را در كلاس درس پذيرفتند. البته اين شرايط در تمام كشورهاي قاره اروپا وجود ندارد. برخي از كشورهاي اروپايي توانسته اند بين حقوق شخصي افراد و مذاهب و اعتقادات فردي آنها و قوانين كشوري و دولتي، تعادل برقرار كنند.
در كشور انگلستان، داشتن پوشش اسلامي كاملا آزاد است. در قوانين اين كشور آمده است: <هر فرد حق دارد هر ديني كه مي خواهد انتخاب كند و قوانين و دستورات آن دين را اجرا نمايد.> اين وضعيت در هلند، دانمارك، مصر، اسپانيا و هند هم وجود دارد و شما مي توانيد زنان محجبه را در اقصي نقاط اين كشورها ببينيد بدون اينكه هيچ فرد يا قدرتي توانايي تعرض به حقوق فردي آنها را داشته باشد. اما مشكل موجود در ديگر بخش هاي دنيا هنوز باقي است و تا حل نشدن كامل اين مشكل مسلمانان نخواهند توانست آرامش را تجربه كنند.

ترجمه: فرهاد جم 
نيوزويك 
شينتارو ايشيهارا تبليغات چي كهنه كاري است. استحقاق حاكم پرافاده توكيو چيزي بيش از تيترهايي است كه تنها به حملات كوبنده و بي وقفه او به كره شمالي، مي پردازد. ايشيهارا، از وقتي در سال 1999 پشت ميز شهردار توكيو نشست،  جلوي ريخت و پاش هاي لجام گسيخته اي را گرفت كه بزرگترين شهر جهان را در خطر ورشكستگي قرار داده بود. او براي نخستين بار پس از جنگ جهاني دوم يونيفورم پوش ها را (براي اجراي تمرين مقابله با حوادث پيش بيني نشده) به خيابان هاي شهر گسيل كرد. او از چالش با مقامات دولتي ابائي ندارد - ماليات بانك ها را به رغم اعتراض بانكداران بالا برد - و حتي گوشه چشمي نيز به نخست وزيري دارد.

ايشيهارا در موقعيتي خاص قرار دارد. او منتخب حوزه اي انتخاباتي است كه 10 درصد كل راي دهندگان ژاپني را دربر مي گيرد و از اين حيث برتر از هر نماينده منفرد مجلس است.
ماسايوكي فوكواكا، مفسر سياسي، مي گويد: <آنچه در حال ظهور است،  نظامي جمهوري است در مقياسي كوچك.>
در اين باب، ژاپن تنها نيست. سرنوشت آسيا بيش از پيش با توسعه شهرها درهم تنيده است.
اين منطقه از كراچي تا سئول دستخوش يكي از بزرگترين تحولات تاريخ جهان است: امواج كوه پيكر شهرنشيني، مشابه هماني كه در طليعه سده بيستم، در غرب انقلابي برپا كرد، آسيا را درمي نوردد. 25 سال پس از اين، بيشتر آسيايي ها در شهرها و شهرك ها زندگي خواهند كرد. درواقع، اكثريت غالب 2 ميليارد نفر كه تا آن هنگام به مجموع جمعيت كره زمين افزوده مي شود، در شهرهاي آسيا بسر خواهند برد. تا سال 2015 داكا، مومباي (1) و دهلي در جمع بزرگ ترين شهرهاي دنيا قرار خواهند گرفت و آسيا به تنهايي، 12 شهر از 21 ابرشهر جهان را در خود جاي خواهد داد.
سرعت و مقياس اين تغيير، بي سابقه است. آسيا به گونه اي فراگير، در نيمي از زماني كه در آمريكا و اروپا صرف شد، شهرنشين مي شود. رم، نخستين شهر دنياست كه جمعيت آن 5 سال پيش از ميلاد مسيح، به مرز يك ميليون نفر رسيد، مقام دوم با بيش از 18 قرن تاخير به لندن مي رسد كه در سال 1800 اين تعداد انسان را در خود جاي داد. تا سال 2015 آسيا به تنهايي، داراي 267 شهر با جمعيت يك ميليون نفر به بالا خواهد بود. اين كلان شهرها نبض اقتصاد آسيا را در دست خواهند گرفت، به گونه اي كه برخي برآورد مي كنند، دست كم 70 درصد رشد اقتصادي آسياي شرقي در 20 سال آينده مرهون شهرهاي اين منطقه باشد. بدين ترتيب، نسل جديد شهرداران قدرتمند و بي باك پاي به عرصه كارزار مي نهند كه درعين حال خواهان نفوذ سياسي و اجتماعي اند و البته آن را بدست هم خواهند آورد.
همچون ايشيهارا، اين رهبران نوظهور، با ارائه فهرست بلندبالايي از نيازهاي شهري كه ازنظر شهروندان، دولت هاي ملي مدتي دراز آنها را بدست فراموشي سپرده اند، امواج نارضايتي را در آنها برمي انگيزند. آنها با سامان دادن به ترافيك و گشودن گره هاي ديوانسالاري، برچيدن محله هاي فقيرنشين و پوييدن جهان در پي جذب دلارهاي خارجي، شهرهاشان را قابل سكونت تر و جهاني تر خواهند كرد. ميليون ها نفر به فوج شهريان مي پيوندند، چراكه شهر سرمنشا فرصت هاست و تفاوت هاي ديرينه اي چون نژاد، جنس، طبقه - و حتي تحصيلات دانشگاهي - كمتر از هميشه شهروندان را از حركت بازمي دارد. هر آينه اينان در شهر باشند، صبرشان در برابر مصلحت انديشي دولت هاي مركزي نيز كمتر خواهد شد.
شهرهاي بزرگ درحال شكوفايي چين، سال ها پيش از آن كه حزب كمونيست مجبور شود مجوز خصوصي سازي را صادر كند، بي سروصدا، نخستين گام ها را به سوي خصوصي سازي بنگاه هاي دولتي برداشتند.
به عقيده توماس پي رولن، عضو ارشد موسسه مطالعات بين المللي دانشگاه استنفورد، شهرهاي آسيا اكنون نيروي پيشران دگرگوني هاي منطقه اند.
او مي گويد: <آنچه شاهدش هستيم دگرديسي اي است كه دنياي دهقان نشين و كشاورز آسياي شرقي را بدل به دنياي برونگراي شهري مي كند.> در واقع، رولن ]در پهنه منطقه آسياي شرقي[ ظهور دولت شهرهاي كوچك، جزيره هاي بركت و فراواني را ترسيم مي كند كه بيش از تشابه با پس كرانه هاي مستمند يا دولت هاي ملي خود، به يكديگر شبيه اند.
براي نمونه، توكيوي ايشيهارا، اكنون در برابر نظمي گردن كشيده است كه 50 سال از سوي وزارتخانه هاي قدرتمند به شهر ديكته شده است - نظامي كه ايشيهارا آن را متهم به <سوسياليستي بودن> كرده است. ايشيهارا ادعا مي كند، پايتخت ژاپن، تنها دوسوم بودجه تعيين شده از سوي دولت مركزي را جذب مي كند.
اين همان اتهامي است كه شهرنشينان ژاپني بر دولتيان وارد مي كنند و معتقدند هزينه بسياري از پروژه هاي مناطق روستايي، يعني باج سبيل سياسي به روستاييان را، مجبورند از جيب خود بپردازند. حتي وقتي اعتباري، مثلاً براي احداث بزرگراه هاي جديد به توكيو اختصاص داده مي شود، اغلب به پروژه هاي با صلاحديد مقامات ملي و نه شهرداري، اختصاص مي يابد و اين به معناي كنار گذاشتن ايشي هارا از اين بازي است. به اعتقاد او چنين نظامي تجسم <نوعي ظلم و جور> تحميلي از سوي <دولتي ديوان سالار> است.
ديگر شهرداران، شهرها را همچون تخته پرشي مي بينند به سوي قدرت در سطح ملي. چن شوي بيان، رئيس جمهور تايوان، با پيروزي در انتخابات سال 2000 براي نخستين بار قدرت را از چنبره حزب قدر قدرت كومينتانگ(KMT) خارج كرد. در واقع، روند چرخش قدرت سال ها پيش در تايپه، پايتخت تايوان، آغاز شده بود.
چن كه تا سال 1994 تنها قانون گذار مخالف به شمار مي آمد، سوار بر موج نارضايتي عمومي، بر اريكه قدرت شهرداري پايتخت تكيه زد. او بي درنگ ترافيك را سامان بخشيد، مسافرت هاي حومه به مركز شهر و بالعكس را با افتتاح مسيرهاي ويژه در خيابان هاي اصلي، كوتاه كرد و در اقدامي مردم پسند، در اتاق خود را براي شهروندان شاكي گشود. رنسانس تايپه، ثابت كرد يك مدير اجرايي غيرKMT مي تواند مديريتي كارا داشته باشد؛ درسي كه را‡ي دهندگان آن را فراموش نكردند و بعدها <چن> را به رياست جمهوري انتخاب كردند. اكنون نيز، <مايينگ جوئه>، رقيب اصلي چن، هدايت تايپه را بر عهده دارد. اين عضو سنگين وزنKMT كه شانس بسياري براي پيروزي در انتخابات سال آينده تايوان دارد، كارنامه اي ستودني در دوران مديريت پايتخت از خود بر جاي نهاده است.
شورشي مشابه از پايتختي ديگر در منطقه آسياي جنوب شرقي، سئول، سربر آورده است. <لي ميونگ بك> شهردار پايتخت كره جنوبي، اميد دارد تصوير <مي توانيم انجام دهيم> او در سال 2007 پايش را به كاخ آبي باز كند. برخلاف سه رئيس جمهور اخير كره جنوبي، <لي> يكي از مديران اجرايي هيوندايي، بزرگترين عضو <چائبول>(2) بوده است. او كه لقب <بولدوزر> دارد، دنيا را زير پا گذاشته تا پروژه هاي راهسازي، احداث پل ها و طرح هاي نيروگاهي شهرش مطابق برنامه پيش رود. شهردار سئول بزرگراه چهار مايلي را كه از قلب قديمي شهر عبور مي كرد ويران ساخت؛ پروژه اي خطير با 300 ميليون دلار هزينه.
هدف از اجراي اين پروژه، احداث كمربند سبز شهري براي احياي برخي محلات شهري بود. برخي معتقدند حذف اين بزرگراه موجب ترافيك هاي سنگين مي شود كه واكنش شديد شهروندان عليه <لي> را در پي خواهد داشت. اما بنا به مطالعات اخير، حركت در راه ها به رواني گذشته و پيش از خراب كردن اين بزرگراه در اول جولاي سال جاري است و شهروندان بيشتري، از اتوبوس يا مترو براي رسيدن به محل كار خود استفاده مي كنند. مديراني همچون <لي> و <چن> خوش اقبالند كه قدرتشان پشتوانه مردمي دارد. تلاش <باياني فرناندو>، شهردار انتصابي مانيل، براي اجراي سياست هاي غيرمردمي اي چون جمع آوري حلبي آبادها يا بريدن درختان، با مخالفت 18 شهردار ناحيه اي روبرو شد.
ايشيهارا، به رغم شايعات فراوان، ادعا مي كند علاقه اي به رسيدن به مناصب بالاتر ندارد. در واقع، احتمالا قدرت وي در پست فعلي بيشتر (از پست هاي بالاتر) است؛ چه توكيويي ها در انتقاد گزنده از كره شمالي با او هم عقيده اند و ترديدي نيست در مقام نخست وزير ناچار است رويه اي ملايم تر در قبال پيونگ يانگ پيش گيرد. سال گذشته، در آخرين مبارزه انتخابي، بر پوسترهاي تبليغاتي ايشيهارا شعار <انقلاب ابرشهر از توكيو> ديده مي شد. <كازوهيرو كوباياشي> سردبير روزنامه پرنفوذ <توكيو شيمبون> مي گويد: <در سراسر ژاپن، مردم احساس مي كنند ايشيهارا سخن دل آنها را بر زبان مي راند. توكيو بازپسين پيشتاز به شمار مي آيد.> نه تنها براي ژاپن بلكه براي تمامي آسيا؛ از اين روست كه ديدن اين نمايش بسيار جذاب تر مي شود.
پي نوشت ها:
۱-بمبئي در سال 1995 به احترام موبادوي از خدايان هندو موبايي ناميده شد هر چند كه هنوز هر دو نام مورد استفاده قرار مي گيرند. (سفر به معبد، ويژه نامه تهران (همشهري) - دوشنبه 25 فروردين 1382- سال سوم - شماره 150)
۲-چائبولChaebol نامي است كه به چهار گروه تجاري بزرگ كره جنوبي اطلاق مي شود.