غلامحسين صدري افشار
زماني زبان رسمي دربارهاي سلجوقيان روم و جانشينان امپراتوران عثماني در آسياي صغير، شروانشاهان در قفقاز، فرمانروايان مسلمان هند تا بنگلادش، دربارهاي آسياي مركزي تا كاشغر (سين كيانگ) زبان فارسي بود. هنوز كتيبه هاي فارسي را بر در و ديوار اين سرزمينها به فرواني مي توان ديد. سراسر جاده ابريشم- از ديوار چين تا كرانه هاي مديترانه سرشار از نشانه هاي فرهنگ ايراني است و زبان فارسي در گذشته اي نه چندان دور از كرانه هاي دجله و فرات تا خاور دور، زبان ارتباط بين المللي تلقي مي شد.
وقتي اروپاييان به فكر جهانگشايي افتادند، به زبان فارسي به صورت ابزاري براي ايجاد رابطه، نياز پيدا كردند و آموختن زبان فارسي و تحقيق درباره آن را پي گرفتند. واژه نامه هاي دو زبانه (فرانسه- فارسي) انگليسي فارسي، لاتين فارسي، آلماني فارسي ...) تدوين كردند، متن هاي نظم و نثر فارسي را منتشر و ترجمه كردند، تاريخ ادبيات فارسي نوشتند، تا مأموران و فرستادگانشان به خاور زمين دانش و اگاهي لازم را به دست آورند.
اما امروز، چه در شرق و چه در غرب، يك زبان بين المللي وجود دارد و آن زبان انلگيسي است. از طريق اين زبان است كه بيگانگان با هم ارتباط برقرار مي كنند، معامله مي كنند، مذاكره مي كنند، بحث مي كنند و يا دوست مي شوند. چرا؟ چون زبان تجارت است، زبان صنعت است، زبان اينترنت است، زبان قابليت است (با بيش از يك ميليون واژه اختصاصي و بيش از صد هزار واژه عمومي).
زماني درسده هاي ميانه، لاتين در اروپا و عربي در بقيه جهان اين نقش را داشت. پس از نيمه سده هجدهم تا آغاز سده بيستم، زبان فرانسه اين نقش را برعهده گرفت و  آن گاه جايش را به زبان انگليسي داد.
حال از خود مي پرسيم: چرا بايد بيگانگان بخواهند زبان فارسي را بياموزند؟ آيا اين زبان، هيچ يك از آن نيازها را كه برشمرديم، برآورده مي كند؟ پاسخ منفي است.
امروز، همان طور كه دكتر پورجوادي در مقاله اش به درستي مطرح كرده است (نشر دانش، سال ۲۰، شماره ۲)، حتي براي ارتباط با اينترنت يا فرستادن پيام تلفني نيازمند خط لاتين هستيم، بگذريم از زبان انگليسي كه ازدانستن و به كار بردنش ناگزيريم و بي آن كارمان نمي گذرد. هر روز درجهان دهها كشف يا اختراع تازه مي شود، اسباب يا ابزار تازه ساخته مي شود كه خودشان يا خبرشان همراه با نامشان به ما مي رسد- يعني هر روز مهمانان تازه اي را مي پذيريم، بي آن كه به آنان گذرنامه يا شناسنامه فارسي بدهيم؛ بي آن كه خودمان دست كم در برابر آنها واژه يا مفهوم تازه اي توليد كنيم.
اين پديده، به تدريج مي  تواند تعادل زبان فارسي را به هم بزند و سيماي آن را تغيير دهد.
چرا زبان بيگانه را مي آموزيم؟
هر كسي زباني بيگانه را براي منظوري فرا مي گيرد- براي برقراري ارتباط يا به دست آوردن آگاهي ديگران، براي برقراري ارتباط با ما، اينك از زبان انگليسي بهره مي گيرند. چون خود ما به خوبي آماده ايم چنين رفتار كنيم. اما براي به دست آوردن آگاهي چرا بايد بيگانه اي بخواهد فارسي بياموزد؟ اگر خواهان آگاهي از تاريخ، ادبيات يا هنر كهن ما باشد، آنها را در زبان انگليسي خواهد يافت و جز اين در جهان مادي و پرشتاب امروز ما چه آگاهي جالبي را مي توانيم به بيگانگان بدهيم، تا آنان شيفته زبان فارسي شوند؟
آيا آنچه درباره فردوسي، خيام، مولوي، سعدي و حافظ گفته ايم و نوشته ايم و گفته اند و نوشته اند، كافي است تا جوان بيگانه را به فراگيري زبان فارسي تشويق كند؟ پاسخ به دلخواه ما نيست. در بهترين حالت، در هر كشوري، تنها چند تن محقق ممكن است به اين كار رغبت كنند- حتي در ميان ايرانيان مقيم خارج.
راه دور نرويم. در همين كشور خودمان، كوششي كه جوانان براي فراگرفتن زبان انگليسي مي كنند، بيش از زبان فارسي است.
زبان فارسي را چگونه مي توان ترويج كرد؟
هر زباني براي رواج يافتن در ميان بيگانگان، بايد كالاي مرغوبي براي عرضه كردن داشته باشد.
يكي از اين كالاها، براي زبان فارسي در جهان امروز مي تواند ادبيات و هنر باشد- داستانهاي بديع، نمايشنامه هاي جذاب، فيلمهاي خوب، تصنيفهاي زيبا (داراي موسيقي خوشايند و خواننده خوش  صدا). اگر چنين كالاهايي عرضه كنيم، در همه جا كساني خواهد بود كه بخواهند اين اثر را به زبان فارسي بخوانند، ببينند، بشنوند و در اين راه زبان فارسي را فرا گيرند.
اگر روزي بتوانيم عروسكهاي دارا و سارا را به جايي صادر كنيم، همراه آنها نامشان را هم صادر خواهيم كرد- مگر اين كه نامشان را هم براي صادرات عوض كنيم!
كالاهاي ديگر ما براي عرضه كردن جاذبه  هاي گردشگري ايران است- سرزميني با هزاران اثر معماري، هنري، پديده هاي طبيعي، اقليم هاي گوناگون- از سردسير تا گرمسير، كره ها، غارها، جنگل، كوير، دريا، جانوران كمياب، گياهان متنوع. اگر بتوانيم گردشگران زيادي را به ايران جلب كنيم، جمعي از آنان ممكن است به زبان فارسي علاقه مند شوند و آن را بياموزند.
اما با اين رفتاري كه با شاعر، نويسنده، نمايشنامه نويس، فيلم ساز، خواننده و نوازنده داريم و با اين تلقي، از ادبيات و هنر، كه امروز گريبان گير ماست، اميدي به جهاني شدن زبان فارسي نمي توان داشت.
در مورد گردشگري هم كافي است خدمات ترابري، ميزان تصادف در جاده ها، تأسيسات پذيرايي از مسافران را به ياد آوريم تا حتي خودمان از سير و سفر در ايران بيزار شويم، چه رسد به بيگانه.
ما اگر غم گسترش زبان فارسي را داريم، بهتر است اول به فكر فرزندان ايران باشيم كه دارند در خارج ازايران زبان فارسي را فراموش مي كنند. اكنون بيش از سه ميليون ايراني در چهار گوشه جهان نياز به مطبوعات فارسي و سخن فارسي دارند.
مي توان آموزش فارسي را به اينترنت برد. مي توان گنجينه ادبيات فارسي را تنها با هزينه يكي از همين مجمع ها در اينترنت ضبط كرد، مي توان آنهارا به صورت لوح فشرده در اختيار جهانيان، به ويژه فارسي زبانان و ايرانيان گذاشت. مي توان محيط را براي خلق ادبيات و نيز فارسي جهان پسند مساعد كرد. مي توان جاذبه هاي زبان فارسي و سرزمين ايران را به جهانيان شناساند، مي توان گردشگري را سامان داد. اما كو فرصت!
ما همه فقط خوب حرف مي زنيم، «انجام وظيفه» مي كنيم و مراقبيم تا حقوقمان مرتب برسد. باقي بقايت. نمي شود كه همه كارها را ما بكنيم. پس ديگران چه كاره اند؟

در ادامه فعاليت هاي تبليغاتي رسانه هاي غربي عليه ايران، يك خبرنگار كانادايي به نام «جين كوكان» با مراجعه به كنسولگري ايران در زاگرب تحت پوشش باستان شناس، رواديد سفر به ايران گرفته و گزارش هاي مغرضانه از وضعيت ايران تهيه كرده است.
اين گزارش كه «ايران، پشت پرده» نام دارد، از شبكه چهارم تلويزيون دولتي انگليس پخش شد، با نشان دادن تصاويري همچون از حدقه در آوردن چشم، قطع انگشتان دست يك مرد و سنگسار از اين اقدامات به عنوان اجراي احكام اسلامي در ايران ياد كرده است.
تصوير جسد مردي كه گفته مي شود به علت تغيير دين خود از اسلام به زرتشتي، شكنجه و اعدام شده است، تصاوير اعدام چند مرد متهم به تجاوز و تصوير اعدام زن متهم به قاچاق مواد مخدر، از ديگر بخش هاي اين گزارش است.
همچنين در اين گزارش، تصاويري از خون پاشيده شده روي ديوار و گلوله هاي اصابت كرده به آن و تصاويري از افراد شكنجه شده در زندان ها به نمايش درآمده است.
خبرنگار كانادايي براي تهيه اين گزارش به تركيه رفته و با دو تن از مجاهدين خلق به عنوان فعال سياسي مصاحبه كرده است.
در ۵ سال اخير، تعدادي از فيلمسازان و گزارشگران دولت آمريكايي، كانادايي و انگليسي در پوشش گزارش از ايران، فيلم هاي بسيار مغرضانه اي تهيه كرده اند...
منبع: سايت بازتاب

بنابر اعلام دفتر همكاري هاي علمي- بين المللي وزارت آموزش و پرورش، دانش آموزان خارجي ساكن در ايران، چنانچه فاقد پروانه اقامت معتبر يا دفترچه پناهندگي مشخص از سوي مقامات ذي  صلاح باشند، از امكان تحصيل در ايران برخوردار نخواهند بود.
بالاخره پس از مدت ها هرز رفت هزينه سرانه تحصيلي دانش  آموزان ايراني، مسئولان ذي صلاح در امر تحصيل دانش آموزان افغاني، عراقي و... نسبت به قانونمند كردن امور تحصيلي آنان طرحي را ارائه كردند. البته شايد هيچ يك از ايرانيان ميهمان نواز نخواهند فرزندان پناهندگان خارجي به ايران از سوادآموزي باز مانند، ولي چراغي كه به خانه رواست، شايد روشن كردن آن براي ميهمانان دشوار باشد. علاوه بر آن مي توان با همياري متوليان سازمان ملل متحد و يا خانواده هاي پناهندگان امكان تحصيل آنان را فراهم كرد. در حالي كه اغلب اين دانش آموزان در مناطق مختلف ايران، از همان يارانه هاي دولتي شهروندان ايراني نيز بهره مند مي شوند.

چهارمين دوره آموزشي «نظارت كارگاهي و كنترل طرح هاي مدرسه سازي» ديروز در محل مديريت آموزش و پژوهش سازمان مديريت و برنامه ريزي استان اصفهان گشايش يافت.
در اين دوره ۳۰ نفر از كارشناسان فني و اجرايي ادارات كل نوسازي مدارس كشور حضور دارند.
در طول هفت روز برپايي اين همايش مباحثي درمورد امور پيمان و قرارداد، آزمايشگاه، مصالح، كنترل كيفيت مصالح، كنترل پروژه، تاسيسات، خاك، ضوابط اجرايي بتن و كنترل پروژه مطرح مي شود.كارشناسان شركت كننده در اين برنامه آموزشي از تعدادي از طرح هاي مدرسه سازي در اصفهان نيز ديدن مي كنند.

معاونان دانشجويي دانشگاه هاي كشور با صدور بيانيه اي در سي و دومين گردهمايي معاونان دانشجويي - فرهنگي دانشگاه ها، از تنگناهاي رو به گسترش مالي دانشگاه ها به عنوان يكي از موانع جدي توسعه كشور و دستيابي به اهداف متعالي آموزش عالي ياد كردند و خواستار رفع موانع و مشكلات مزبور شدند.
به گزارش روابط عمومي وزارت علوم، تحقيقات و فناوري معاونان دانشجويي - فرهنگي دانشگاه ها، همچنين با تأكيد بر لزوم اتخاذ سياست هاي مبتني بر دانايي و توجه به نهاد دانشگاه به عنوان محور اساسي تحقق شعار «توسعه علمي، شرط بقا»، ضرورت توجه به جلب مشاركت نهادمند دانشگاهيان به عنوان مخاطبان، حاملان و مجريان اصلي در برنامه چشم انداز ۲۰ ساله توسعه كشور را خواستار شدند.

يك چهارم دختران دانش آموز در مقطع راهنمايي تحت پوشش طرح سنجش و ارزيابي ساختار قامتي قرار گرفته اند.
طاهره مظلومي معاون برنامه ريزي سلامت و آمادگي جسماني وزارت آموزش و پرورش با اعلام اين مطلب به ايرنا، تعداد دانش آموزان شاغل به تحصيل در مقطع راهنمايي در سراسر كشور را ۲ ميليون و پانصد هزار نفر ذكر كرد و اظهار داشت: اين طرح با هدف شناسايي ضعف هاي عضلاني و ناهنجاريهاي بدني در اندام هاي فوقاني و تحتاني دختران دانش آموز و ارائه تمرينات اصلاحي مناسب براي برطرف كردن معضلات جسمي آنان از سال ۷۸ در ۲۸ استان كشور آغاز شده است.
مظلومي ادامه داد: طرح سنجش ساختار قامتي دختران ۲۲ فاكتور ناهنجاري جسمي را مورد ارزيابي قرار داده كه براساس تحقيقات به عمل آمده كمر گود، شانه افتاده و شصت پاي كج بيشترين و كمر صاف، پشت تابدار و كمر مايل كمترين مشكل جسمي موجود در بين دختران است.