نگارخانه آتشزاد از اول تا هفتم اسفندماه شاهد برپايي نمايشگاهي از آثار نقاشي پروانه سپهري است.
موضوع آثار اين نمايشگاه را كه حدود ۴۶ تابلو با تكنيك گوآش در آن به نمايش درآمده اند، هارموني رنگ هاست. به نظر مي رسد رنگ و دستيابي به يك تركيب رنگي، بيش از عناصرديگر مورد توجه نقاش بوده است.
اين نخستين بار است كه پروانه سپهري آثارش را در قالب نمايشگاهي انفرادي به نمايش مي گذارد. او پيش تر، به گالري داري نيز مشغول بوده و نمايشگاه هاي متعددي از آثار هنرمندان را در گالري سپهري برگزار كرده است.
زماني كه زنده ياد سهراب سپهري نقاشي مي كرد، خواهرش پروانه در دوران كودكي به سر مي برد. او مي گويد: گهگاه برادرم از من مي خواست نقاشي كنم و بعدها بر اين عقيده بود كه در دانشگاه به تحصيل نقاشي بپردازم. ولي من به دنبال فراگيري موسيقي رفتم و چند سالي در هنرستان موسيقي تحصيل كردم. مدت هفت سال نيز در آكادمي موسيقي وين مشغول به تحصيل بودم. سپس به ايران بازگشتم و وارد اركستر سمفونيك شدم.
در اين بين، گاهي به نقاشي مي پرداختم، اما نه به طور جدي. شايد حدود ده سال پيش نقاشي را به شكل جدي شروع كردم و دو نمايشگاه گروهي برگزار كردم كه يكي از آنها «موسيقي در تصوير» نام داشت. در اين نمايشگاه، آثاري از موسيقي دان هايي را به نمايش گذاشتم كه نقاشي هم مي كردند. البته نمايشگاه مذكور به اين دليل برگزار شد كه تمامي هنرها و بخصوص نقاشي و موسيقي با يكديگر مرتبط اند. حتي در گذشته نيز، نتهاي موسيقي را با رنگ هاي مختلف نشان مي دادند. مثلاً در اپرا هم نقاشي وجود دارد و هم موسيقي، چون علاوه بر موسيقي، دكور اپرا به نقاشي مربوط مي شود.
سپهري، باز هم به ارتباطي كه ميان هنرهاي مختلف وجود دارد، اشاره مي كند و ازتأثيرات موسيقي در  آثار نقاشي اش مي گويد. او همينطور نقش شعر را در آثارنقاشان مطرح مي كند: «به ياد دارم زماني در گالري خود، نمايشگاهي از آثار شعراي نقاش داير كردم كه خيلي موفق بود. آثاري از سهراب، فروغ فرخزاد و نيما يوشيج به همراه پخش صداي اشعارشان در نمايشگاه، علاقمندان بسياري را به خود جذب كرده بودند.»
پروانه سپهري روند كار نقاشان در زمينه هنر مدرن را مثبت ارزيابي مي كند. او كه چندي پيش از ششمين دوسالانه نقاشي تهران ديدن كرده است، بخصوص آثار جوانان را در سطح قابل قبولي مي داند، ولي در عين حال معتقد به حمايت هاي بيشتر از نقاشان و گالري داران است. به عقيده اين نقاش، هنرمندان جوان بايد از طرق مختلف قادر به مشاهده آثار خارجي باشند و زمينه آشنايي بيشتر با هنر امروز دنيا و ارتباط باآن برايشان فراهم شود.
او مي گويد: به ياد دارم كه سهراب هر نمايشگاهي را كه برگزار مي كرد، از درآمد حاصل از فروش آثارش براي سفر به خارج كشور بهره مي گرفت،چون معتقد بود بايد رفت و هنر دنيا را از نزديك مشاهده كرد.
سپهري در زمينه فعاليت هايش در عرصه موسيقي نيز مي گويد: اكنون دوران بازنشستگي را مي گذرانم، البته در اين مدت دوباره در اكستر سمفونيك دعوت به كار شدم. ولي مجدداً كناره گيري كردم. چرا كه اين اركستر وضعيت مطلوبي ندارد. نوازندگان اصلي رفته اند و جوان ترها نيز تجارب كمي دارند. از طرفي، سازها نيازمند تعمير هستند و در مجموع، حمايت جدي از اين كار صورت نمي گيرد.
پروانه سپهري از علاقه اي كه به هنر مجسمه سازي و تحصيل در اين رشته داشته مي گويد و تشويق از سوي دوستان نقاش خود را دليل برپايي اولين نمايشگاه انفرادي اش مي داند: دوستانم بر اين باورند كه خودم در كارهايم حضور دارم و تقليدي در آنها نيست.
او در پايان صحبت هايش تابلوي كوچكي را به دست مي گيرد و درباره اش چنين مي گويد: اين نقاشي راهنگامي كه ۱۷ سال داشتم از روي يك كارت پستال ترسيم كردم. سهراب آن را كار خوبي دانست و خودش نقاشي را قاب كرد.

هر پديده اي كه به دست بشر ساخته شود، روزي از بين مي رود. اين قانون طبيعت است و حتي اين قانون گاه براي پديده هاي طبيعي هم صادق است. هر شروعي پاياني دارد و هر تولدي مرگ. خلق و نابودي و حركت از آغاز به سوي پايان، سير تحولي هر چيزي در عالم بشر است اما هنرو دستاوردهاي هنري، امكان ماندگاري بيشتري دارند. هنر اين يگانه دستاورد جاودانه انسان امانتي است الهي در نزد او. انسان به واسطه هنر است كه به جنگ  نابودي و مرگ مي رود .هنر مي تواند به انسان فاني گونه اي ناميرايي اعطا كند.واقعه اسف بار زلزله بم، يادآوري است براي انسان كه انقراض، اصل وجودي هر پديده اي است كه چاره اي جز تسليم در برابر خشم طبيعت و مشيت الهي ندارد ودر اين ميان، يك مأواي امن براي بشر همانا هنر ناب مي باشد.
كتاب «بم»، شامل عكسهايي از بم قبل از زلزله و بعد از آن است. عكسهاي كتاب به بيننده نشان مي دهد كه بم به عنوان يك موجود زنده، روزگاري در اوج شكوفايي بوده و ارگ بم محصول آن اقتدار تاريخي است. بعد از حدود دو هزار سال خاموشي دوباره در عصر حاضر بم، تجديد حيات مي يابد و از خواب دقيانوسي تاريخ به درآمده و جلوه گري مي كند. اما افسوس كه دولتش مستعجل بود و زمين لرزه اي هستي بم را به نيستي بدل كرد و آنچه ماند، يادگارهاي هنري از بم است.
عكسهاي جاسم غضبانپور در عين صداقت و مستند بودن نوعي احساس آشنا با مردم بم را در ما زنده مي كند و بيننده بعداز نگاه كردن به عكسهاي كتاب «بم» مدام از خود مي پرسد آيا اين زن يا كودك زنده هستند، آيا اين ساختمان هنوز پابرجاست، آيا اين مرد ازآن كوچه باغ مي گذرد و در بخش دوم كتاب كه تنها با دو صفحه سياه يكدست از بخش اول جدا شده يك جواب مي گيرد؛ مرگ. اما در درون خود از خداوند سپاسگزار است كه هنوز هنر هست تا نابودي را نابود كند.
جداي از عكسهاي گوياي كتاب در دو بخش بايد به فهرست كتاب شناسي در باره بم كه به نظمي مثال زدني در ابتداي كتاب تنظيم و ارائه شده اشاره كرد. اما نخل سربرافراشته كه آخرين عكس كتاب را شامل مي شود، بازگوكننده اميد عكاس و مردم ايران به حيات مجدد بم است. چرا كه مردمان آن ديار در طول تاريخ ثابت كرده اند از قدرت زندگي فوق العاده اي برخوردارند. خوشابحالشان!

نيكزاد نجومي نقاش پرسابقه ايراني مقيم آمريكا براي مدتي كوتاه به ايران آمده است، با كوله باري از آخرين آثارش كه در گالري آريا (۲۵ بهمن تا ۷ اسفند) به نمايش درآمده است. او هم اكنون هنرمندي شناخته شده در محافل هنري آمريكاست كه با گالري مايك وايز در نيويورك همكاري مستمر دارد. آثار او از پختگي زايد الوصفي برخوردارند.
در برخورد نخست با كارها، انسانهايي بي هويت و ناآشنا جلب توجه مي كنند، در تكاپوي هدفي نامشخص كه بي قرار در ژرفناي زندگي غوطه ورند. به نظر مي رسد، به دنبال مأموريتي هستند كه مشتركاً به انجام برسانند؛ انسان هايي دست نيافتني و در پرده ابهام. نيكزاد پس از يك غيبت طولاني كه سه دهه را شامل مي شود، امروز با آثاري تازه و غيرمنتظره درگالري آريا حضور پيدا كرده است.
آثاري كه قبلاً از او به ياد داريم، فيگورهايي است با قدرت طراحي فوق العاده كه آزادي خطوط (اسكيس وار) قلم و بوم را در مي نوردد و اكنون در خاطره ها به ياد گار مانده است؛ آثاري كه هر بيننده اي را به تأمل و تحسين وامي دارد. امروز با كاري ديگر از اين هنرمند روبه رو هستيم كه حال و هوايي پررمز و راز دارد. آن قدر بيننده را به تفكر وامي دارد كه از دنياي واقعي و ملموس خود خارج و به عمق آن آثار كشيده مي شود.
با مشاهده اولين اثر، بيننده براي تماشاي همه كارها وسوسه مي شود، در هر اثر حرف تازه اي با تركيبي تازه جلوه گري مي كند و با بياني تازه تماشاچي آثارش را به ضيافت چشم دعوت كرده است.
چنين است كه بيننده براي ديدن همه آثار او ترغيب مي شود تا همگي را با چشم دل ببيند. سوژه تابلوها انس و الفت بين آدمها را بازگو مي كنند كه يا دوستان دلخسته اي هستند رها از مشكلات و يا اجتماعاتي كوچك كه با تفاهم به دور هم حلقه زده و در كنار هم حرفهاي ناگفته اي را نجوا مي كنند.
حضور خروسي بدون پر درمانده و تحقير شده، فاقد زيبايي و غرور، بازگو كننده كدام حقيقت جرار است، در حالي كه آدمها با اندامي كشيده و لباسي فاخر او را نظاره مي كنند؟ يا فيلي كه با جثه چاق و فربه خود به گرده سگي حقير جاخوش كرده است. متن تابلوها فضاي تيره و غبارآلودي را القا مي كنند. رنگ هاي همخوان خاكستري با توناليته اي يكدست احساس خواب يا سراب را به ذهن متبادر مي سازد. به هر حال آثار نيكزاد كه ازتركيب بندي حساب شده و خطوطي محكم تشكيل شده، با رنگها و سوژه هايي كه ما را به دنياي درون نقاش فرا مي خواند، فرصتي است مغتنم كه او براي دوستداران خود به ارمغان آورده است.
هانا تبريزي

برگزيدگان سومين مسابقه طنز و كاريكاتور گل آقا با موضوع «دندان» معرفي شدند.
در مراسمي كه به همين منظور برگزار شده كيومرث صابري (گل آقا) ضمن تشكر از مشاركت وزارت بهداشت گفت: با توجه به هزينه هايي كه هر ساله بابت پوسيدگي دندان هزاران ايراني، مجموعه دست اندركاران بهداشت دهان و دندان متقبل مي شوند، در صورتي كه چنين مسابقاتي بتوانند حتي از پوسيدگي دندان چند نفر جلوگيري كنند، بهره مادي و معنوي اين مسابقه در آينده جبران خواهد شد.در اين مراسم، ۲۴ برنده مسابقه جوايز خود را كه شامل لوح تقدير، سكه طلا، تنديس مسواك، اشتراك نشريات گل آقا، كتاب هاي انتشارات گل  آقا، هداياي شركت پاكسان و اشتراك يك ساله در سايت بچه هاي ايران بود دريافت كردند. مسابقه «دندان» سومين مسابقه داخلي طنز و كاريكاتور گل آقاست كه در سال جاري برگزار شد و از بين ۱۲۲۸ اثر رسيده، ۲۴ برنده و ۱۵۰ اثر نمايشگاهي انتخاب شدند. كتاب برگزيده آثار اين مسابقه به زودي منتشر خواهد شد.