مهدي افروزمنش 
جزيره واقعا يك جزيره است. فقط آب ندارد و گهگاه برق. وگرنه همه چيزش شبيه يك جزيره است، درست شكل همان جزيره آقاي كروزوئه و خالق شفيقش دانيل دوفو جزيره محصور است اما نه مثل يك «نگين سبز خالص» در دريا، هر چه هست آهن است و سنگ و تخته هاي بتوني. اصلا هم سبز نيست، بيشتر به زردي مي زند با كلي آدم بيچاره كه سايبان كردن دست هايشان نه به انتظار كشتي نجات بلكه براي مطمئن شدن از نيامدن قطار است، اينجا جزيره است. واقع در منطقه ۱۷ شهرداري تهران، بدون آب و كروزوئه و جمعه و قبايل آدم خوارها و در عوض با كلي سر و صدا و بوق هاي گاه و بيگاه قطارهاي مسافربري و همچنين ريل هاي ليز و براق راه آهن كه تنها به درد مسابقه و برنده شدن كودكان در مسابقه راه رفتن بر روي ريل ها مي خورد.
خيابان قلعه مرغي را به سمت جنوب كه حركت كنيد قبل از رسيدن به انحناي پاياني مي توانيد از راه باريكه خيابان« امامي محرم» يا كوچه «شهيد زماني» خود را به خيابان هاي محله برسانيد. خيابان ها و كوچه هايي كه نام «آزادي» را به هواي رها شدن و «لب خط» را به نشان واقعيت بر ستون هاي راهنماي خود ثبت كرده اند.
خيابان آزادي اصلي ترين خيابان محله است كه تقريبا تمامي بن بست هاي جزيره از آن منشعب مي شود. در هيچ كجايي به اندازه اينجا بن بست نخواهيد ديد. از هر طرف ريل است و ريل و ريل. اينجا يك محله شهرداري است با كلي آدم و خانه و بچه و زندگي. محله اي كه اهالي، نامش را «جزيره» گذاشته اند و شهرداري چيز ديگر. اينجا جزيره است؛ بدون آب، كروزوئه، جمعه، قبايل آدم خوار و در عوض با كلي سنگ و آهن و نرده و ديواره بتوني.
محمد قانع يكي از اهالي محل، جزيره را اينگونه توصيف مي كند: «آخر دنيا. يك محله كه از سه جهت با ريل هاي راه آهن بسته شده است.»
وي مي گويد: هيچ كس نمي داند نام محله را چه كس يا كساني، جزيره گذاشته اند اما اين نامگذاري قديمي به قدري با معني و بجا است كه همه، محله را با اين نام مي شناسند.»
فروشنده كفش خيابان سپهسالار همچنين مي گويد: اينجا تا دلتان بخواهد قطار مي بينيد و مسافران خوشحالي كه از كنار خانه هاي مردم مسافرت مي كنند.
قانع درمورد شكل گيري جزيره هم مي گويد: دو خط راه آهن تهران - تبريز و تهران - اهواز، خرمشهر و قم در مسير خود در غرب محله از طريق يك ريل ديگر به هم متصل شده و در انتهاي محله نيز به هم نزديك مي شوند چنانچه تشكيل يك مثلث را در اطراف خانه هاي محله داده اند.
خيابان هاي آسفالته جزيره هميشه پر از بچه هاي ريز و درشتي است كه در هم مي لولند. بچه هايي كه بعد از مدرسه براي مسابقه ريل نوردي به محله آمده يا كودكان و نوجواناني هستند كه خود را با توپي پلاستيكي مشغول كرده  اند. اما فرقي نمي كند محله هميشه پر از بچه است. بچه هايي كه بعد از مدتي كي  آمدن قطار را نيز حدس مي زنند، دقيق تر از نگهبان پير خط و بچه هايي كه هميشه در خطر هستند.
رقيه مصوري زن خانه دار محله معتقد است: «اينجا اصلا محل زندگي نيست و ما هم از روي ناچاري و بيچارگي در اينجا زندگي مي كنيم.»
وي مي گويد: «اين كه نشد زندگي. دايما سر و صدا، آلودگي، خطر، خلافكاري و ... حريم هاي راه آهن تبديل به پاتوقي امن براي خلافكاري، استعمال مواد مخدر و خوردن مشروب شده است.»
مصوري مادر محمدرضاي ۱۲ ساله ادامه مي دهد: «مادران اينجا هميشه در كابوس برخورد كودكانشان با قطار هستند، اتفاقي كه هر لحظه امكان رخدادش وجود دارد. هنگام بازي، خريد كردن، مدرسه رفتن و ... ما تقريبا هيچ وقت آسوده نيستيم.»
رقيه خانم راست مي گويد صداي بوق قطار براي مادران جزيره، ميهماني وحشت از كف دادن ثمره چندين سال، خون دل خوردن است. به همين سادگي. هر قطار از هر سويي بالقوه توانايي داغدار كردن يك خانواده را دارد. هر چند شركت راه آهن معتقد است با حصاركشي حريم هاي راه آهن اين خطر را كم كرده است، اما هنوز هم كودكان و بزرگان جزيره هر وقت اراده كنند در كوتاه ترين زمان و به ساده ترين روش مي توانند آرزوهاي شان را بر بدنه هاي سبز و سياه قطار بمالند. اتفاقاً براي همين هم مادران جزيره «گروه »۶ را تشكيل داده. گروهي متشكل از ۶ مادر كه هر روز يك كدامشان وظيفه رساندن و بازگرداندن كودكان از مدرسه را برعهده دارد.
طاهره بابايي يكي از اعضاي گروه مي گويد: «مجبور بوديم، بالاخره بهتر از در خانه نشستن و حرص خوردن بود. هر روز بايد دل نگران چند دقيقه ديررسيدن كودكانمان مي شديم. خصوصاً اگر اين تاخير با صداي ناهنجار قطار يا بوق بي موقعي همراه مي شد.»
مادران جزيره هميشه نگرانند. روزها از وحشت برخورد جگرگوشه ها با قطار و عصرها از حضور جوانان شان، در كلاس هاي بزهكاري حريم ريل ها، كلاس هايي با اساتيد معتاد و خلافكار. به هنگام خواب هم از دست كابوس هاي مرتبط با راه آهن. راه آهن در جزيره جزيي از تاروپود زندگي اهالي است. جزيي كه هيچكس نمي خواهدش اما همه به سوختن و ساختن ناچارند.
براساس تحقيقات دكتر مسعودجان بزرگي عضو هيات علمي دانشگاه گيلان در سال ۸۱، صد درصد ساكنان و كودكان حاشيه راه آهن از صداي بوق قطار ناراحت بوده و از صداي تردد قطار خصوصاً قطارهاي باري كه شب ها نيز ادامه داشته شكايت داشته اند. همچنين ۹۳ درصد آنها از آلودگي ناشي از تخليه فاضلاب هاي قطار اظهار نارضايتي كرده و كابوس مهم تعداد زيادي از مادران اين منطقه اين بوده كه بوق قطار تداعي گر برخورد فرزند آنها با قطار است. كابوس شبانه برخي افراد و كودكان اين محلات نيز ورود يكباره قطار به منزل آنها بوده است.
نتايج اين تحقيقات درحالي است كه شركت راه آهن معتقد است:  «اتلاف وقت مسافران» افزايش طول مسيرها، احتمال بالارفتن آمار برخوردها، هزينه هاي بالاي يك انتقال و مهمتر از همه نبود تضمين براي درست نشدن يك جزيره ديگر، اجازاه انتقال دو خط تهران - تبريز و تهران - اهواز، خرمشهر و قم را نمي دهد.»
روابط عمومي شركت راه آهن همچنين مي افزايد:  «ما از مشكلات مناطق حاشيه اي راه آهن به خوبي آگاه هستيم، به همين دليل هم از چند سال قبل يك سري اقدامات در راستاي بهسازي راه آهن انجام داديم كه از ميان آنها مي توان به فعال شدن كميته عمران اشاره كرد كه فعاليت هايي از قبيل تبديل ديواره هاي قبلي به نرده، درختكاري حواشي ريل، بازسازي خطوط با استفاده از ريل هاي سنگين، استفاده از تراورس هاي بتوني، استفاده از استانداردهاي جهاني، جوشكاري درز ريل ها براي كاستن از آلودگي صوتي و تلطيف فضاي زيست محيطي و از همه مهمتر احداث خط كمربندي از ايستگاه هاي آبرين ملكي و بهسرام جهت تردد صرف قطارهاي باري اشاره كرد.»
شهرداري اما معتقد است به دليل مشكلات ترافيكي، رواني، زيست محيطي و... راه آهن بايد از مناطق مسكوني خارج شود. پافشاري چندين ساله اي كه راه آهن با جوسازي خواندن مداوم آن، هدف را در ساخت و سازهاي تجاري شهرداري در محل راه آهن و در نهايت كسب سود مي داند.
هرچند شهردار تهران چندي پيش از مذاكرات نشست خود با راه آهن براي انتقال ريل ها به زير زمين براي رفع مشكلات خبر داد. آخرين بار هم شهردار تهران چند روز پيش گفت كه كافي است مسئولا ن راه آهن با يك تلفن هماهنگي و همكاري خود را اعلا م نمايند تا شهرداري عمليات به زير زمين بردن خطوط آهن را آغاز نمايد. خبري كه هنوز به جزيره نرسيده است، «ما كه عادت كرديم اما دوست دارم بدانم كدام يك از مسوولان راه آهن يا شهرداري حاضرند خودشان يك روز اينجا زندگي كند.»
اينجا جزيره است. محصور در ريل هاي راه آهن و قطارهايي كه شب و روز را يكي كرده اند، بدون آب، كروزوئه، جمعه،  قبايل آدم خوار و در عوض با كلي قلوه سنگ، ريل، تخته هاي بتوني، مدفوع مسافران، افراد معتاد، خلافكار و آسيب و آسيب و آسيب. اينجا جزيره است، واقع در منطقه ۱۷ تهران. انتهاي خيابان، خيابان قلعه مرغي و اين تنها آدرس رسمي آن است. بقيه را بايد از حافظه اهالي محله هاي اطراف بيرون بكشيد.

آزاده بهشتي 
«هر كس كه مايل به قطع مصرف مواد مخدر باشد مي تواند به عضويت معتادان گمنام دربيايد.» ساده ترين تاثير گمنامي اين است كه به معتاد اجازه مي دهد بدون ترس و نگراني در جلسات شركت كند.
انجمن غيرانتفاعي 
انجمن معتادان گمنام، انجمني غيرانتفاعي براي زنان و مرداني است كه اعتياد به مواد مخدر مشكل اصلي زندگي شان است و حال آنكه آمار ارايه شده از سوي سازمان پزشكي قانوني حاكي از افزايش مرگ معتادان تا مرز ۳۸ درصد است، اين انجمن در تلاش است تا افرادي را كه تمايل به بهبود دارند، كمك كند تا از چنگال اين بيماري رهايي يابند. تنها لازمه عضويت در اين انجمن تمايل به قطع مصرف مواد مخدر است و نكته اصلي در اين برنامه عملي بودن آن است.
در سه ماهه سوم سال جاري يك هزار و ۳۹ نفر معتاد در كل كشور فوت كرده اند كه نسبت به مدت مشابه در سال گذشته ۳۸ درصد رشد را نشان مي دهد، در اين شرايط اين انجمن بدون وابستگي هايش به سازماني، بدون در نظر گرفتن سن، مذهب، نژاد و جنسيت فرد بيمار در جهت كاهش اين آمار پيش مي رود.
سنت هاي دوازده گانه 
سنت هاي دوازده گانه معتادان گمنام حكم اساسنامه انجمن را دارد و رعايت اصول روحاني مستتر در آن، فرد را از شر غرايض شخصي كه مي تواند باعث نابودي انجمن و مرگ اعضاي آن شود، حفظ مي كند.
منافع مشترك در راس قرار مي گيرد، هدف گروه به يك مرجع نهايي مي رسد كه آن هم خدا است. تنها لازمه عضويت، تمايل به قطع مصرف است. اين سنت ها و سنت هاي ديگر در نهايت به گمنامي كه اساس روحاني تمام سنت ها است مي رسد. زيربنا و طرز برخورد اصولي و اساسي معتادان گمنام با مساله بهبودي بر پايه ارزش درماني «كمك يك معتاد به يك معتاد ديگر» استوار است.
اعضاي اين انجمن با در ميان گذاشتن تجربيات و چگونگي بهبودي خود از اعتياد، در جلسات شركت مي كنند. جلسات حالت غيررسمي دارند و در مكان هايي كه به وسيله گروه ها اجاره شده اند، برگزار مي شوند. رهبري جلسات و انجام بقيه امور آن را اعضاي جلسات به طور نوبتي و داوطلبانه بر عهده مي گيرند.
منابع مالي اين انجمن و مخارج جلسات و خدمات ديگر به صورت اعانه از سوي اعضا، به صورت داوطلبانه و فروش نشريات انجام مي شود.
جلسات نيز به دو صورت است جلسات علني و غيرعلني. در جلسات علني يا باز، حضور براي عموم آزاد است اما در جلسات غيرعلني و بسته تنها فرد معتاد حضور دارد.
هر عضو در جلسه در مورد خودش و تجربه اش در رابطه با قطع مصرف موادمخدر و احساس شخصي خودش در اين حالت صحبت مي كند. جلسات متكي به خود است و در انتهاي هر جلسه سبد جمع آوري پول جهت پرداخت اجاره، تهيه نشريات و هزينه هاي ديگر به گردش درمي آيد.
در سال ۱۹۳۵ ميلادي پديده اي به نام الكلي هاي گمنام(Alcoholocs Anonymons) معروف بهAA در دنيا شكل گرفت كه بنيانگذار آن در اثر يك تجربه روحاني از اعتياد به الكل رها شده بود و دريافت كه رسانيدن پيام بهبود به الكلي هاي ديگر تضميني جهت حفظ بهبودي شخصي اوست. او دريافته بود كه فقط با درميان گذاشتن تجربه بهبودي خود، قادر به حفظ آن است.
اكنون حدود دويست و پنجاه برنامه خودياري در زمينه هاي مختلف اعتياد و ناهنجاري هاي رواني، از همين روش كه به نام برنامه دوازده قدمي، معروف است مورد بهره برداري قرار مي گيردAA . اكنون بيش از دو ميليون نفر عضو بهبوديافته دارد.
در سال ۱۹۳۵ ميلادي تعدادي از معتاداني كه درAA بهبود يافته بودند، انجمني به نام(Narcotic Anonymons) معتادان گمنام كه بهNA معروف است، تاسيس كردند كه درحال حاضر بيش از يك ميليون عضو بهبوديافته در سراسر جهان دارد.
در سال ۱۳۶۹ دو برادر كه در خارج از كشور با كمك اين انجمن بهبود يافته بودند به ايران آمدند و اولين جلسه معتادان گمنام را در مركز بازپروري قرچك برگزار كردند. فعاليت اين گروه دو نفره در اينجا متوقف شد و در ابتداي ارديبهشت سال ۷۳ سه نفر از افراد بهبوديافته در خارج از كشور موفق به جلب موافقت نظر مسوولان بهزيستي براي برگزاري جلسات هفتگي خود در مركز بازپروري قرچك شدند و بعدها در مرداد همان سال اين جلسات را به محلي مستقل در تهران منتقل كردند و از آن تاريخ تا امروز اين جلسات به طور منظم در مراكز استان ها و شهرستان ها برگزار مي شود.
اصول معنوي نظير صداقت،  روشن بيني، ايمان، تمايل، فروتني از طريق اين انجمن آموزش داده مي شود.
بهبودي در فرد معتاد يك علاج سحرآميز نيست كه در مدت معيني حاصل شود، بهبودي يك جريان مداوم و شخصي است و انجمن معتادان گمنام از طريق نشريات، خدمات تلفني، خدماتي كه در مراكز بازپروري، بيمارستان ها و زندان ها ارايه مي كند، سعي دارد تا به اين هدف برسد.

كميسارياي عالي امور پناهندگان سازمان ملل اعلام كرد:  «پس از يك وقفه سه ماهه، از دوم مارس (۱۲ اسفند ماه جاري) بازگشت پناهندگان از پاكستان به افغانستان از سر گرفته مي شود.» به دنبال قتل يك كارمند فرانسوي كميسارياي عالي امور پناهندگان سازمان ملل در ولايت غزني در جنوب افغانستان و نزديكي مرز پاكستان در اواخر آبان ماه گذشته، اين كميساريا كمك به بازگشت مهاجران از اين كشور را به حالت تعليق درآورده است.
اين كارمند زن فرانسوي به نام «بيتينا گويسلار» اواخر آبان ماه توسط دو موتورسيكلت سوار مسلح در بازار غزني به رگبار بسته شد و پس از انتقال به بيمارستان جان باخت.
كميسارياي عالي امور پناهندگان سازمان با انتشار بيانيه اي افزود: «بازگشت پناهندگان از اين پس در فضاي امن تري انجام خواهد گرفت و دولت هاي افغانستان و پاكستان وعده داده اند كه در افزايش ضريب امنيتي كاركنان سازمان ملل بكوشند.»

اوضاع كاملا رو به راه است، هيات كارشناسي حقوق بشر سوييس وضعيت زندان ها در كشورمان را بسيار مطلوب ذكر كرد.در پي برگزاري دور اول گفت وگوهاي حقوق بشر ميان جمهوري اسلامي ايران و سوييس در مهرماه سال جاري و شروع همكاري هاي حقوق بشري دو كشور، اين هيات به منظور اجرايي كردن توافقات حاصله در گفت وگوهاي حقوق بشر ميان دو كشور اواخر، بهمن ماه به تهران سفر كرد.هيات ياد شده با مسوولان زندان ها، قوه قضاييه و وزارت امور خارجه ملاقات و از مراكز اصلاحي و تربيتي زندان شهر و تهران بازديد كرد.هيات كارشناسي سوييسي در ديدار از ايران وضعيت زندان ها در كشورمان را بسيار مطلوب ذكر كرده و نحوه نگهداري از زندانيان را منطبق با قانون و انصاف دانستند.ايران در راستاي ارتقاي تفاهم با تعدادي از كشورها از جمله ژاپن، استراليا و سوييس گفت وگو و همكاري حقوق بشري دارد.

ژاپني هاي كوچولو مثل سرو قد مي كشند اما ۸۰۰ هزار كودك ايراني به علت محدوديت دسترسي به غذاي كافي، عدم برخورداري از تنوع غذايي، ابتلا به بيماري هاي اسهال و انگلي، عفونت هاي حاد تنفسي مبتلا به سوءتغذيه و در نتيجه كوتاهي قد و لاغري هستند.سرويس بهداشت و درمان ايسنا به نقل از جامعه پزشكان متخصص ايراني گزارش مي دهد: «در برخي نقاط ايران لاغري و كوتاهي قد به علت سوءتغذيه نمود بيشتري پيدا كرده و متاسفانه عوارض سوءتغذيه در كودكان روستايي بيش از ساكن شهرها مشاهده مي شود.در استان سيستان و بلوچستان سوءتغذيه بيشتر از مناطق ديگر به چشم مي خورد و ۳۸ درصد اين كودكان دچار سوءتغذيه هستند. اين در حالي است كه كمترين ميزان سوءتغذيه در ميان كودكان استان گيلان مشاهده مي شود كه ميزان سوءتغذيه در ميان كودكان اين منطقه ۸/۶ درصد است.

عضو انجمن حمايت از حقوق كودكان اعلام كرد: «حدود ۳۷ درصد كودكان خياباني دچار اعتياد هستند و اين در حالي است كه ۴۱ درصد اين كودكان نيز از راه خريد و فروش مواد مخدر كسب درآمد مي كنند.»فاطمه قاسم زاده در گفت وگو با خبرگزاري مهر با اشاره به تحقيقاتي در سال ۸۰ با همكاري معاونت پژوهشي دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي بر روي ۵۸۵ نفر از كودكان كار خياباني، در گروه سني بين ۶ تا ۱۸ سال و به منظور اطلاع از وضعيت زندگي اين كودكان صورت گرفت كه بيانگر واقعيت تلخ خريد و فروش و مصرف مواد مخدر در ميان اين كودكان است.وي افزود: «در زمينه رشد اجتماعي، ۸۰ درصد اين كودكان دچار پرخاشگري و خشونت، ۵۰ درصد آنها به سرقت، ۴۱ درصد خريد و فروش مواد مخدر، ۸۵ درصد تخريب اموال عمومي، ۵۴ درصد بي توجهي به حقوق ديگران و ۵۵ درصد اين كودكان نيز به بزهكاري تمايل داشته اند.

سازمان فرهنگي و هنري شهرداري تهران بي صبرانه انتظار دريافت طرحي در خصوص مرمت خانه دكتر شريعتي را مي كشد.
البته رحيم اسفنديار مشايي رئيس سازمان فرهنگي و هنري شهرداري تهران در گفت وگو با ايلنا، تصريح كرد: «ساختمان خانه دكتر شريعتي يك ساختمان معمولي است و طرح مرمت اين بنا به ما ارايه نشده است.»
وي تصريح كرد: «اگر طرح مرمت خانه دكتر شريعتي به ما ارايه شود، كمك خواهيم كرد تا اين بنا در فهرست آثار ملي ثبت شود.»
گفتني است: اداره كل ميراث فرهنگي استان تهران مدعي شده بود سازمان فرهنگي و هنري شهرداري تهيه طرح مرمت خانه دكتر شريعتي را به تعويق انداخته و اين سازمان تاكنون مجوز تهيه طرح مرمت خانه دكتر شريعتي را صادر نكرده است.

سازمان يونيسف اعلام كرد: در اثر درگيري هاي نظامي در طي ده سال گذشته بيش از ۲ ميليون كودك كشته شدند و بيش از ۶ ميليون كودك معلوليت دائمي پيدا كردند و حدود ۲۰ ميليون كودك مجبور به ترك خانه هاي خود شدند.
براساس اين گزارش بيش از يك ميليون كودك يتيم شده اند و يا از خانواده هاي خود جدا شده اند. اين كودكان در معرض خطر خشونت، بي احترامي و سوءاستفاده هستند.
بلامي، مدير كل يونيسف گفت: اين سازمان تصميم دارد زندگي طبيعي را به كودكان نواحي تخريب شده جهان بازگرداند، اين كار تنها با كمك كشورهاي اهداءكننده ميسر است.