كشور سوريه با برخورداري از يك سيستم حكومتي بسيار زيرك و مقتدر در تنظيم برنامه سفرهاي خارجي رئيس جمهور خود، معمولاً عوامل بسيار زيادي را مد نظر قرار مي دهد. شايد مهمترين عامل شرايط زماني سفر باشد. مرحوم حافظ اسد رئيس جمهور فقيد سوريه پس از پيروزي انقلاب اسلامي مجموعاً سه بار به ايران سفر كرد. سفر نخست وي پس از اشغال كويت توسط عراق و در آستانه عمليات آزادسازي كويت صورت پذيرفت كه خود سوريه نيز در اين عمليات شركت داشت.
در آن هنگام منطقه در تب و تاب اين تحولات، با شكسته شدن مناسبات سنتي قبلي ميان كشورهاي منطقه، شاهد شكل گيري هم پيماني هاي جديد بود. مناسبات استراتژيك دو كشور در شرايط قبل از اشغال كويت نمونه اي منحصر به فرد در منطقه بود، زيرا اكثر كشورهاي عربي يا متحد صدام بودند و يا اين كه در برابر ايران از او حمايت مي كردند. حافظ اسد بزرگترين برنده حمله صدام به كويت بود، زيرا درستي نظراتش در مورد صدام و حكومت وقت عراق به اثبات مي رسيد. تحولات بنيادين در مناسبات كشورهاي منطقه، در خدمت روابط پايدار ايران و سوريه قرار گرفت تا آن را به پايدارترين مناسبات دوجانبه در خاورميانه در ربع قرن اخير تبديل كند.
دومين سفر حافظ اسد به تهران، در آخرين روز از دوران رياست جمهوري هاشمي رفسنجاني انجام شد. به گونه اي كه توسط هاشمي رفسنجاني در آخرين روز از رياست  جمهوري اش مورد استقبال قرار گرفت. او اولين رهبر يك كشور خارجي بود كه با خاتمي ديدار مي كرد. و خاتمي در اولين روز از رياست جمهوري اش حافظ اسد را بدرقه نمود.اين سفر از ابعاد مهم قابل توجه بود. او توانست با ايجاد رابطه اي دوستانه و عاطفي با خاتمي زمينه استمرار مناسبات دوجانبه را فراهم آورد. سفر سوم حافظ اسد براي شركت در اجلاس سران كشورهاي اسلامي در تهران بود.از نخستين سفر بشار اسد كه بيشتر براي معارفه و آشنايي صورت گرفت بگذريم ، دومين سفر وي در آستانه حمله آمريكا به عراق صورت گرفت و اينك بشاراسد سومين سفر خود به تهران را در شرايطي برنامه ريزي مي كند كه صلح، امنيت و ثبات جهاني پس از پايان جنگ دوم جهاني هيچ گاه چنين لرزان نبوده است. اقدام يكجانبه آمريكا در اشغال عراق وضعيت بسيار دشواري را براي همه طرف هاي درگير در مناسبات بين المللي فراهم آورده است. منطقه خاورميانه كه به صحنه اصلي اين رقابتهاي بين المللي تبديل شده، با دشواري فراوان مي كوشد تا آثار منفي شرايط كنوني بر خود را به حداقل برساند. اينك خاورميانه در مسير شكل گيري جديدي قرار گرفته است كه تصوير نهايي آن حاصل زورآزمايي طرف هاي مختلف بين المللي و منطقه اي خواهد بود. پايدارترين مناسبات دوجانبه در اين منطقه يعني روابط سوريه و ايران مي كوشد تا در اين فرايند نقش آفريني كند؛ از اجراي همه جانبه برنامه هاي آمريكا در خاورميانه جلوگيري نمايد، و از هويت اصيل اين منطقه در ابعاد فرهنگي، اجتماعي و سياسي دفاع كند و بالاخره از همه ابزارهايش در ستيز براي پاسداري از استقلال منطقه بهره جويد. يقيناً تحولات عراق مهمترين محور مذاكرات بشارالاسد با رهبران ايراني است. دو كشور همسايه عراق با نگراني همراه با اميد اوضاع عراق را پي مي گيرند. وضعيتي كه هر دو از آن تأثير مي پذيرند و شايد بر آن تأثيرگذار باشند. درست است كه برگه هاي سوريه در داخل عراق به حداقل ممكن كاهش يافته، ليكن موقعيت استراتژيك آن درخاورميانه و توان بالاي آن در احياي امكانات سنتي اش در عراق اين كشور را به عنوان يك بازيگر مهم قابل توجه مي نمايد. تجربه فراوان سوريه در منازعات داخلي لبنان و شباهت اوضاع كنوني عراق به آن، اين توانايي را به سوريه مي دهد كه بتواند در يك همكاري دقيق با ايران به ملت عراق كمك نمايد.
ملت ايران با حافظه تاريخي بسيار قوي خود هيچگاه حمايت سوريه از ايران در دوران جنگ تحميلي را فراموش نمي كند و موضع آن در مورد تحولات جاري عراق را در كنار ديگراني كه روزگاري متحد صدام بوده اند قرار نمي دهد و با آنان يكسانش نمي شمرد؛ آناني كه خود در شكل گيري اين هيولاي قرن سهيم بودند و اينك مدعي آن شده اند.