از فردا بيست و هشتمين دوره   بازي هاي المپيك در آتن آغاز مي شود.چه شكوهي براي كشور فرهنگ خيز يونان خواهد داشت. آنان پس از ۱۰۸ سال يك بار ديگر ميزبان المپيك نوين شده اند. در واقع، بازي هاي المپيك ميراث يكي از قديمي ترين و پابرجاترين سنت هاي بشري است با سابقه بيست وپنج قرن. المپيك باستان قبل از عصر طلايي تمدن يونان شكل گرفت و يك هزار و دويست سال هر چهار سال يك بار برگزار شد. دشت المپياد در منطقه آليس يك بار ديگر، جهانيان را به مبارزه جوانمردانه دعوت مي كند. بلي ورزش نوعي جوانمردي است، نوعي افتخار است، مجموعه اي از اخلاقيات و علم زيباشناسي است كه در اقصي نقاط كره زمين انسان ها را از تمامي طبقات اجتماعي به خدمت مي گيرد و در جمعي دوستانه به جنبش و تحرك وامي دارد... بلي ورزش محسوس ترين و حقيقي ترين نوع آموزش و پرورش است، پرورش شخصيت هاي انساني... بلي ورزش همچنان كه افلاطون مي گويد فرهنگ است چراكه حركات ورزشي، به زمان و مكان وقوع آن معني مي بخشد و اين معني صرفا به خاطر ارزشي است كه از آن حاصل مي شود. در روشنايي روز ابتدايي ترين ارزش ها را اگرچه عميق ترين و وسيع ترين ارزش ها نباشند، مردم و فضا را به نمايش مي گذارد و بالاخره ورزش فرهنگ است چراكه خالق زيبايي است، به ويژه براي كساني كه كمترين امكان را در بهره گيري از زيبايي ها دارند.
پي ير كوبرتن بنيانگذار دوره جديد بازيهاي المپيك مي گويد: ما مي خواستيم با احياي مجدد نهادي ۲۵۰۰ ساله اين فرصت را فراهم كنيم كه اخلاق را با ورزشي كه نياكان ما طرح ريزي كرده بودند منطبق سازيم. در دنياي امروز كه مملو از امكانات قوي و خطرات فراوان براي سقوط از اين ارزشهاست. المپيك مي تواند پايه گذار نظامي مبني بر جوانمردي و پاكي هاي اخلاق به همان ميزان، فزاينده نيروي بردباري و قواي جسماني باشد. از نظر وي ارزش بدون شك مانند مذهب با اخلاقيات پيوستگي تنگاتنگي دارد. ورزش مانند مذهب اطمينان مي بخشد و تسلي مي دهد. ورزش در سطح بسيار وسيع، باني يك دگرگوني عظيم اجتماعي و اخلاقي خواهد بود و قابليت احياي فرهنگي نوين را به همراه خواهد داشت. ورزش بايد نجات بخش جامعه از عوارضي چون: فساد، شرارت ها، بيكاري،  شهرت طلبي هاي لجام گسيخته و غيره باشد. ورزش بايد با حل قطعي مسأله مبارزه طبقاتي، به طور كلي  متضمن اتحاد ملي و وحدت مقدس باشد.
مكتب فلسفي- مذهبي كوبرتن الهام بخش اكثر متفكران، روزنامه نگاران، نويسندگان و تمامي كساني بوده و هست كه به فضيلتهاي درمان  بخش ورزش و «تعالي روح در تعالي جسم» اعتقاد دارند.
ورزش، امروزه در كانون بازي هاي المپيك به رخدادي جهاني و مردمي تبديل شده است كه در آن از هر نژاد، مذهب، مسلك و رنگ پوست با عقايد مختلف مي توانند گرد هم آيند و با شعار دوستي در ورزش، تصوير افتخارآميزي از رقابت سالم و انساني بدهند.

جهانگير كوثري
و المپيك چنين آغاز شد. هركول پهلوان يونان به خاطر عدم اجراي تعهدي كه اوژياس حكمران آليس در مقابل زحمات او كرده بود وي را كشت و براي بزرگداشت كار قهرماني خود يك مسابقه دو به مسافت ۶۰۰ قدم ترتيب داد كه چهار برادر وي هم در اين مسابقه شركت داشتند.
قرار شد به برنده آن تاجي از برگ غار اعطا شود. تاريخ اين واقعه را ۱۲۵۳ سال قبل از ميلاد مسيح گفته اند. المپيك باستان دقيقا از سال ۱۲۵۳ تا ۸۸۴ سال قبل از ميلاد مسيح آغاز شده است. المپيك نوين را يك يوناني اهل روماني به نام ايوانگلوس زاپاس در ذهن خود پروراند به دنبال آن پيردوكوبرتن به آن حيات بخشيد و از سال ۱۸۹۶ اولين دوره آن در آتن برگزار شد.
از همان ابتدا دوكوبرتن با شعار ورزش براي دوستي انسان ها به تكاپو افتاد و اخلاقيات را در رأس منشور اين نهضت قرار داد. امروزه ورزش به عنوان يك نهاد اجتماعي در قلوب ملت ها جاي باز كرده است.
شكي نيست كه ورزش گسترش خارق العاده يافته و بي گمان آن جنبه از آداب ماست كه بيشتر از همه در جهان رونق گرفته است و اين شايد تنها جنبه اي است كه ميان جوامع صنعتي و كشورهاي در حال توسعه مشترك است. و نيز، تا درجه اي كه هر روز افزايش مي يابد، يكي از زنده ترين عناصر روابط بين المللي است؛ كمتر تماس و برخورد و مبادله بين المللي به اندازه ديدارهاي ورزشي در توده هاي مردم بازتاب ايجاد مي كند.
اما ورزش امروزه كه در واقعيت كنوني خود بيش از پيش بين المللي مي شود آيا در واقع امر و در نهاد خويش هم آن گونه كه كوبرتن مي خواست، بين المللي است؟ دريغا كه هيچ چيزي نامطمئن تر از اين وجود ندارد. در حقيقت ديدارهاي بين  المللي روز به روز بيشتر به تسخير ناسيوناليسم، ميهن پرستي افراطي و حتي نژاد پرستي در مي آيند، يعني باخت واقعي! احساسات و هيجاناتي كه اين ديدارها پديد مي آورند و وسايل خبري مدرن نيرومند امروز يعني مطبوعات، راديو، تلويزيون و سينما آنها را چند برابر بزرگتر مي نمايند، فقط به ميزاني استثنايي از اخلاق كهني كه زئوس فيليوس، رب النوع دوستي محافظ آن بود، نشان دارند. اگر نمي خواهيم كه آلتيس اُلمپ، در سيرك رْم يا در ميدان اسب دواني روم شرقي از پا درآيد، بايد اقدام كنيم.
اميدوارم سخنم به درستي درك شود. مقصودم، محدودكردن قدرت احساساتي نمايش ورزشي، كه بزرگترين درام عمومي امروز است، نيست. اين كار، بيهوده و در واقع ناممكن است. يكي از كاربردها و از سالمترين كاربردهاي اين نمايش- و در سطح بسيار بالاتري از جهت شدت - همان است كه ارسطو براي تئاتر قائل بود: همان «تزكيه» معروف، دفع هيجانات و غرايز. همچنين به هيچ وجه موضوع محروم كردن ورزشكار از ستايش، مخصوصاً ستايش هم ميهنانش مطرح نيست؛ شجاعت ورزشي هم مثل هر چيز والاي ديگر شايستگي ستايش را دارد و طبيعي است كه كساني كه خيلي آسان به خالق يك عمل برجسته علاقه نشان مي دهند، همان كسان اند كه به شدت اين احساس البته شريف را تأييد مي كنند.
اما همان گونه كه هيچ مسابقه ورزشي عاري از عشق به پيروزي وجود ندارد، هيچ مسابقه اي هم يافت نمي شود كه فاقد مقررات و اخلاق خود باشد و همين مقررات واخلاق كه روح آن است ورزش را از مبارزه وحشيانه زندگي كه جنگ نام دارد، متمايز مي كند. انطباق با اين اصول است كه شجاعت را به فضيلت تبديل مي سازد و از آنجا كه اين اصول همگاني اند، نتيجه مي گيريم كه اگر شجاعت داراي ميهني باشد فضيلت يك مقوله كاملاً انساني است.
وانگهي چه چيزي از اين همانند كردن تماشاگران به قهرمان، از اين تاييد ملي پيروزي يك فرد يا يك تيم، وحشيانه تر يافت مي شود؟ اين پرچمها، سرودها، عنوانهاي بزرگ روزنامه ها كه: «ما برديم...» يا «شكست ملي...» اگر سوء استفاده بي آزرمانه از بي غرضانه ترين خوش قلبي توده هاي مردم نباشد آيا افراط بيش از حد در بهره گيري از آني ترين حساسيتهاي آنها نيست؟
به هر حال، اين امر برخلاف تزكيه، و بازگشت به اخلاق ابتدايي و غارنشيني است.
من تصور مي كنم كه بايد واكنش جدي نشان داده شود از جمله رها كردن برخي از رفتارهايي كه در بازيهاي المپيك ملاحظه مي شود مثل حذف سرودهاي ملي و دسته بندي بر حسب ملتها، كه چنانكه مي دانيم به طور رسمي پذيرفته نشده است در آن صورت است كه ورزش  در معناي عام آن رسالت بين المللي خود را براي توسعه دوستي در ميان ملتها بازمي يابد.
المپيك آتن از فردا آغاز مي شود
بازي هاي  المپيك  آتن  با حضور ورزشكاران  ۲۰۲ كشور مختلف  از سراسر جهان  فردا  رسماً در آتن  آغاز مي شود.
مفاهيم  ورزشي  بازي هاي  المپيك  در طول  ۲۵ سال  گذشته  با بزرگ  و بزرگتر شدن  حجم  بازي ها همراه  بوده  است .
در المپيك  ۱۹۸۰ مسكو ۵ هزار و ۲۰۰ ورزشكار زن  و مرد از ۸۰ كشور در ۲۱ رشته  ورزشي  به  رقابت  با يكديگر پرداختند اما چهار سال  قبل  در سيدني  ۱۰ هزار و ۶۱۵ ورزشكار از ۱۹۹ كشور در ۲۸ رشته  ورزشي  حضور داشتند و حدود ۲۰۰ هزار تن  شامل  مسئولان ، داوطلبان  خدمات  رساني  و نمايندگان  رسانه هاي  جمعي  در امر برگزاري  و پوشش  بازي ها دخيل  بودند.
«ژاك  روگ » رئيس  كميته  بين المللي  المپيك  بر اين  باور است  كه  رشد ابعاد بازي هاي  المپيك  از نظر تعداد رشته ها و ورزشكاران  كافي  است  و از اين  پس  بايد به  فكر كمك  به  شهرهاي  ميزبان  باشيم  تا هزينه هاي  برگزاري  كاهش  يابد.
در نشستي  كه  در سال  ۲۰۰۲ برگزار شد كميته  مطالعاتي  آي  .او.سي  طي  اطلاعيه اي  اعلام  كرد: ابعاد بازي ها بيش  از حد گسترش  يافته  و شايد اگر شاهد رشد بيشتري  در اين  زمينه  باشيم ، ميزباني  المپيك  به  معضل  تبديل  شده  و با موفقيت  كمتري  همراه  باشد.
روگ  كه  پيش  از رياست  آي .او.سي  مدير هماهنگي  برگزاري  المپيك  سيدني  بود اميدوار است  با كاهش  هزينه  ميزباني ، شهرهاي  آمريكاي  لاتين  و آفريقا نيز بتوانند برگزاري  بازي ها را بر عهده  گيرند.
اضافه  شدن  هر ورزشكار به  شمار شركت كنندگان  در بازي هاي  المپيك  تقريباً ۳۰ هزار دلار و اضافه  شدن  هر خبرنگار ۱۵ هزار دلار هزينه  كشور ميزبان  را افزايش  مي دهد.
عليرغم  اينكه  در سال  ۲۰۰۰ تصميم  گرفته  شد هيچ  رشته  ورزشي  به  المپيك افزوده  نشود، اما كشتي  زنان  براي  نخستين بار در آتن  حضور خواهد داشت .
در ماه  مه  نيز كميته  بين المللي  المپيك  تصميم  گرفت  هيچ  رشته  ورزشي  تا سال  ۲۰۱۲ حذف  نشود اما روگ  اين  هشدار را داده  است  كه  اگر هر رشته اي  نتواند در حد و اندازه  قابل  قبولي  ظاهر شود، امكان  حذف  آن  وجود دارد.
حتي  رشته هاي  سابقه داري  مثل  شمشيربازي ، وزنه برداري  و تيراندازي  در خطر حذف  از المپيك  قرار دارند.
نفوذ تلويزيون  و توجه  به  مخاطب  پسندي  برخي  ورزش ها موجب  شده  رشته هاي  نوپايي  مثل  واليبال  ساحلي  جاي  خود را در المپيك  باز كرده  و رشته هاي  كهن  مثل  تيراندازي  با كاهش  چند ماده  در سال  ۲۰۰۸ مواجه  شوند.
ژاك  روگ  اعلام  كرده  است  پيش  از تصميم گيري  براي  ابقا يا حذف  هر رشته  ورزشي ، سوابق  تاريخي  و سنن  المپيك ، محبوبيت  عمومي  و ميزان  توجه  رسانه ها، شمار افراد و كشورهايي  كه  به  اين  ورزش  مي پردازند، سوابق  مبارزه  با دوپينگ  و نحوه  قضاوت  مورد بررسي  و توجه  قرار خواهد گرفت .
توجه  به  همه  اين  عوامل  موجب  مي شود مسئولان  ورزش  وزنه برداري  در مورد بقا در المپيك  احساس  نگراني  كنند.
كميته  بين المللي  المپيك  در سال  ۲۰۰۲ پيشنهاد كرد رشته  سافت  بال  از جمع  ورزشهاي  المپيك  سال  ۲۰۰۸ حذف  شود؛ چراكه  محبوبيت  زيادي  در جهان  ندارد، هزينه  ساخت  سالن  ويژه  آن  بسيار سنگين  است  و جذب  بهترين  ورزشكاران  اين  رشته  به  المپيك  كه  عموما در آمريكاي  شمالي  هستند، غيرممكن  است .
علت  عمده  مخالفت  فدراسيون ها با حذف  از المپيك ، كاهش  بودجه  و زيان  مالي  بسيار شديدي  است  كه  بر آنان  تحميل  مي شود.
از يك  سو نيز كميته  بين المللي  المپيك  مايل  است  اين  بازي ها را مطابق  با ميل  جهان  مدرن  و امروزي  حفظ  كرده  و نمي تواند جاي  خالي  رشته هاي  بسيار پرطرفداري  مثل  راگبي  و گلف  را برتابد.
***
مطالب ويژه المپيك ر ا امروز در صفحات۵۸،و۹ بخوانيد.

بيست و هشتمين دوره بازي هاي المپيك ۲۰۰۴ آتن از فردا در شهر آتن پايتخت يونان آغاز مي شود.۳۸ ورزشكار اعزامي كشورمان به اين دوره از بازي ها در ۱۱ رشته ورزشي با حريفان خود به رقابت خواهند پرداخت. زمان انجام رقابت هاي ورزشكاران ايراني به شرح زير است:
جودو:
۱- مسعود حاجي آخوندزاده وزن منهاي ۶۰ كيلوگرم روز ۲۴ مرداد صبح
۲- آرش ميراسماعيلي وزن منهاي ۶۶ كيلوگرم روز ۲۵ مرداد صبح
۳- حامد ملك محمدي وزن منهاي ۷۳ كيلوگرم روز ۲۶ مرداد صبح
۴- رضا چاه خندق وزن منهاي ۸۱ كيلوگرم روز ۲۷ مرداد صبح
۵- عباس فلاح وزن منهاي ۹۰ كيلوگرم روز ۲۸ مرداد صبح
۶- مسعود خسروي نژاد وزن منهاي ۱۰۰ كيلوگرم روز ۲۹ مرداد صبح
۷- محمود ميران وزن بالاي ۱۰۰ كيلوگرم روز ۳۰ مرداد صبح
بوكس:
محمد شاعري وزن ۶۰ كيلوگرم ۲۶ مرداد عصر
دوچرخه سواري:
۱- حسين عسگري در رشته ۴ كيلومتر انفرادي، ۳۰ مرداد عصر
۲- عباس سعيدي تنها استقامت جاده ۲۴ مرداد عصر
۳- امير زرگري استقامت جاده ۲۴ مرداد عصر
۴- مهدي سهرابي دور امتيازي ۳ شهريور عصر
وزنه برداري:
۱- سيد مهدي پانزوان وزن ۶۹ كيلوگرم ۲۸ مرداد عصر
۲- محمد حسين  برخواه وزن ۷۷ كيلوگرم ۲۹ مرداد عصر
۳- اصغر ابراهيمي وزن ۹۴ كيلوگرم ۲ شهريور عصر
۴- شاهين نصيري نيا وزن ۹۴ كيلوگرم ۲ شهريور عصر
۵- محسن بيرانوند وزن ۱۰۵ كيلوگرم ۳ شهريور عصر
۶- حسين رضازاده وزن به اضافه ۱۰۵ كيلوگرم ۴ شهريور عصر
تكواندو:
۱- هادي ساعي وزن منهاي ۶۸ كيلوگرم ۲ شهريور صبح
۲- يوسف كرمي وزن منهاي ۸۰ كيلوگرم، ۷ شهريور صبح
دو و ميداني:
۱- سجاد مرادي ماده ۸۰۰ متر، ۴ شهريور صبح
۲- عباس صميمي پرتاب ديسك، ۳۱ مرداد صبح
شنا:
بابك فرهودي ماده ۱۰۰ متر، ۳ شهريور صبح
تيراندازي:
نسيم حسن پور تپانچه بادي، ۲۵ مرداد صبح
تنيس روي ميز: شاهين اخلاق پسند(انفرادي) ۲۴ مرداد صبح
كشتي فرنگي:
۱- حسن رنگرز وزن ۵۵ كيلوگرم ۳ شهريور صبح
۲- پرويز زيدوند وزن ۶۶ كيلوگرم ۳ شهريور صبح
۳- بهروز جمشيدي وزن ۸۴ كيلوگرم ۳ شهريور صبح
۴- سجاد برزي وزن ۱۲۰ كيلوگرم ۳ شهريور صبح
۵- علي اشكاني وزن ۶۰ كيلوگرم ۴ شهريور صبح
۶- محمود هاشم زاده وزن ۹۶ كيلوگرم ۴ شهريور صبح
كشتي آزاد:
۱- بابك نورزاد وزن ۵۵ كيلوگرم ۶ شهريور صبح
۲- عليرضا دبير وزن ۶۶ كيلوگرم ۶ شهريور صبح
۳- مجيد خدايي وزن ۸۴ كيلوگرم ۶ شهريور صبح
۴- عليرضا رضايي وزن ۱۲۰ كيلوگرم ۶ شهريور صبح
۵- مسعود مصطفي جوكار وزن ۶۰ كيلوگرم ۷ شهريور صبح
۶- مهدي حاجي زاده وزن ۷۴ كيلوگرم ۷ شهريور صبح
۷- عليرضا حيدري وزن ۹۶ كيلوگرم ۷ شهريور صبح

محمدرضا منصوريان- كشتي ايران از تمامي دوره هاي حضورش در المپيك تنها ۵ چهره طلايي را در كارنامه خود به يادگار گذاشته است. صدالبته كه در مقايسه باسابقه و اعتبار ديگر مدعيان جهاني اين رشته با خودمان اصلاً كارنامه خوبي نيست. ولي به هر حال واقعيتي است كه بايد آن را پذيرفت.
ورزش ملي پهلواني ما هنوز هم نتوانسته است كشتي گيري مثل جهان پهلوان تختي را در المپيك موفق ببيند. تختي بزرگ از ۴ دوره حضورش در المپيك يك مدال طلا و ۲ مدال نقره را به دست آورد كه هنوز هم هيچ كشتي گيري نتوانسته است به چنين افتخاري برسد. عبدالله موحد، امامعلي حبيبي، رسول خادم و عليرضا دبير هم دلاوراني از كشتي ما هستند كه در بازي هاي المپيك صاحب گردن آويز طلا شده اند.
شايد اگر كمي چاشني شانس همراه كشتي گيران ما بود مدال هاي طلاي كشتي ايران امروز مي توانست خيلي بيشتر از آن چيزي باشد كه ثبت و ضبط شده است. اصولاً كشتي گرفتن در المپيك قابل قياس با رقابت هاي جهاني نيست. چرا كه بوده اند بسياري از قهرمانان بزرگ دنيا كه در پيكارهاي جهاني صاحب مدال طلا شده اند، اما در المپيك حتي دستشان به مدال برنز هم نرسيده است. به جز المپيك ملبورن كه كشتي ايران با درخشش نامداران آن دوره خود امامعلي حبيبي و غلامرضا تختي صاحب دو مدال طلا شده است، در هيچ دوره ديگري چنين موفقيتي حاصل نشده و قهرمانان ايراني تنها حاصل كارشان در هر دوره المپيك تنها يك مدال طلا بوده است. البته در خيلي از دوره ها مثل المپيك هاي رم، توكيو، سئول و بارسلون حتي همين يك مدال طلا هم به دست نيامده است.
كشتي ايران در المپيك آتن به جز يك وزن ۷۴ كيلوگرم كشتي فرنگي كه نتوانسته است صاحب سهميه حضور در المپيك شود، در تمامي اوزان ديگر آزاد و فرنگي داراي نمايندگاني در صحنه اين مسابقه هاست. در كشتي آزاد ۷ نماينده و در كشتي فرنگي ۶ نماينده. اين امتياز بزرگي است كه اگر به درستي از آن بهره برداري شود مي تواند دامنه افتخارات كشتي ايران در المپيك را وسيع تر سازد.
انتظار ۳۲ ساله كشتي فرنگي در المپيك
در آتن ۲۰۰۴ بيشترين توجه براي كسب مدال در كشتي فرنگي به حسن رنگرز قهرمان سابق جهان است. رنگرز اگر در آتن مدال بگيرد حتي اگر برنز هم باشد در حقيقت خط بطلاني بر پايان ناكامي هاي كشتي فرنگي ايران در المپيك است: از المپيك ۱۹۷۲ مونيخ تا الان (۳۲ سال قبل) هنوز هيچ فرنگي كار ايراني در المپيك ها صاحب مدال نشده است. خوشبختانه رنگرز در اندازه هاي گرفتن مدال از المپيك قرار دارد و اگر كمي تلاش و كوشش داشته باشد، قطعاً به اين افتخار بزرگ مي رسد. او دو سال پياپي فني ترين فرنگي كار جهان شناخته شده و اين امتياز روحيه بخشي براي اين كشتي گير است.
تيم كشتي فرنگي ما در المپيك آتن كشتي گيران ديگري نظير علي اشكاني، پرويز زيدوند، مسعود هاشم زاده، بهروز جمشيدي و سجاد برزي را هم در تركيب خود دارد كه همگي اين قهرمانان در ماه هاي گذشته تمرينات مناسبي را پشت سر گذاشته اند و بنا ندارند كه كشتي هايشان در اين بازي ها زنگ تفريح باشد.
بهترين هاي كشتي آزاد ايران در المپيك
در كشتي آزاد تقريباً بهترين هاي كشتي ايران براي حضور در المپيك آتن گلچين شده اند. به غير از مسعود مصطفي جوكار كشتي گير ۶۰ كيلويي تيم كشورمان كه در اين دوره جانشين محمد طلايي شده است، ديگر نفرات تيم همگي از سكوهاي جهاني بالا رفته اند كه اين خود امتياز بزرگي براي اين تيم است. بابك نورزاد در ۵۵ كيلوگرم صاحب مدال نقره جهان در سال ۲۰۰۱ است.
عليرضا دبير در وزن ۶۶ كيلوگرم صاحب مدال هاي طلا، نقره و برنز جهان است. مهدي حاجي زاده در وزن ۷۴ كيلوگرم تنها چهره طلايي كشتي ايران در مسابقه هاي جهاني سال ۲۰۰۲ است. مجيد خدايي در وزن ۸۴ كيلوگرم از مسابقه هاي جهاني يك مدال برنز دارد و عليرضا رضايي هم در ۱۳۰ كيلوگرم در پيكارهاي جهاني نيويورك نفر سوم جهان شده است.اين مجموعه در آتن حرف هاي فراوان براي گفتن دارند.
همچون المپيك هاي بارسلون، آتلانتا و سيدني در آتن هم هدايت تيم ملي كشتي آزاد ايران به منصور برزگر سپرده شده است. او با تجربيات فراواني كه از حضور در المپيك هاي مختلف دارد اگر مسائل حاشيه اي آزارش ندهند مي تواند نتيجه زحمات چندين ماهه خود را به بار بنشاند. البته نگاهي كلي تر به پيكارهاي كشتي آزاد در المپيك ما را به اين واقعيت مي رساند كه كسب مدال در المپيك ۲۰۰۴ به مراتب دشوارتر از دوره هاي قبل است. امروز كشتي دنيا با قوانين تازه شكل و فرم گذشته را ندارد و اين دقيقاً مشكلي است كه كشتي گيران ما هنوز به درستي با آن ها خو نگرفته اند.مسلماً يكي از مهم ترين دغدغه هاي كشتي گيران ما در المپيك آتن مشكل اجراي صحيح فن كمر در كمر است. در دو سه سال اخير كشتي ايران از اين نظر آسيب هاي فراواني خورده است. گفته شده است كه مربيان تيم ملي در حد توان و دانش خود براي رفع اين مشكل آموزش هاي لازم را به كشتي گيران داده اند. ما هم اميدواريم كه اين گونه باشد.
نقش تعيين كننده تك ستاره ها در المپيك
تيم هاي كشتي آزاد ايران، آمريكا و روسيه كه در حال حاضر از جدي ترين مدعيان اين رشته در دنيا هستند با تركيبي كامل در بازي هاي المپيك ۲۰۰۴ آتن حاضر مي شوند و اين پيش بيني هم وجود دارد كه براي كسب مدال هاي المپيك رقابتي سنگين بين كشتي گيران اين سه كشور وجود داشته باشد. در عين حال تك ستارگاني هم در اين رشته از ديگر كشورهاي جهان به يونان مي آيند كه مي توانند در تك اوزان نقشي بسيار تعيين كننده داشته باشند. كشتي گيراني نظير دلشاد منصوراوف و آرتور تايمازوف ازبكستاني، سراخيم بارزاكوف بلغاري، رودريگرز و رموروي كوبايي، تديف اوكرايني و... بنا بر اين مي توان از همين حالا كشتي آزاد در بازي هاي المپيك را بسيار حساس و سنگين پيش بيني كرد و اين دقيقاً نكته اي است كه بايد همراهان تيم ايران به صورتي كاملاً جدي آن را تعقيب و مورد تجزيه و تحليل قرار دهند.

شادروان جعفر سلماسي ۵۶ سال قبل اولين مدال المپيك را نصيب ايران كرد
محمد رضا منصوريان - ۵۶ سال قبل روزي كه مرحوم جعفر سلماسي در كنار يك كاروان ۳۶ نفره از ورزشكاران ايراني عازم شهر لندن محل برگزاري چهاردهمين دوره بازي هاي المپيك شد هرگز نمي توانست چنين فكري را در سر داشته باشد كه حضورش مي تواند منشا خير و بركت و در حقيقت آغازي بر درخشش پولادمردان ايراني در صحنه هاي بين المللي باشد. اين مرحوم در بازي هاي المپيك ۱۹۴۸ لندن موفق به كسب يك مدال برنز شد و اجازه نداد كاروان ورزشي ايران در اين دوره از بازي ها كه در رشته هاي وزنه برداري، كشتي آزاد، مشت زني، بسكتبال و تيراندازي شركت كرده بود بدون مدال از اين بازي ها خارج شود.
مرحوم سلماسي در آخرين سال هاي عمرش در منطقه يوسف آباد تهران زندگي مي كرد. يك روز به اتفاق داود ملكي يكي از قهرمانان نامي وزنه برداري ايران به ديدارش رفتيم. حال و روز زياد مناسبي نداشت ولي استقبال گرمي از ما كرد. او مي گفت: هنوز هم زيبايي هاي ورزش را دوست دارم. استاد خيلي تاكيد مي كرد كه تامين سلامت جوانان از راه ورزش بايد يك وظيفه ملي باشد. برنامه ريزي هاي اصولي انجام شود، اختلافات كنار گذاشته شود، مردان باتجربه و مورد احترام جامعه به كار گمارده شوند و همه خود را متعهد به انجام وظايف شان بدانند و....
مرحوم جعفر سلماسي در آخرين حرف هايش به نگارنده گفت: يك ورزشكار بايد باهوش باشد، تنها براي تفريح و رفع خستگي ورزش نكند، فروتني و هدف داشته باشد، پركار و خوش روحيه باشد، شوق پيروزشدن را در خود تقويت كند و از همه مهم تر روح و جسم سالمي داشته باشد.
خودش مي گفت: من با خيلي از ورزش ها آشنايي داشتم، ولي براي آنكه سالم و تندرست زندگي كنم وزنه برداري را انتخاب كردم. تعبير من اين بود كه قدرت واقعي انسانها در مقابله با هم قابل درك و اندازه نيست.
استاد سلماسي زياد تمايلي به مقايسه ورزش وزنه برداري در دوره اي كه خودش وزنه مي زد با امروز را نداشت، اما بر يك نكته اصرار مي ورزيد و آن اين بود كه در مقايسه با گذشته تكنولوژي به كمك انسانها در ورزش آمده است و اين يعني آنكه بخش عظيمي از افزايش ركوردها در وزنه برداري به همين دليل است. او مي گفت: در گذشته اصلا تجهيزاتي وجود نداشت و من حتي بدون داشتن مربي به المپيك رفتم درحالي كه امروز قهرمانان در همه زمينه ها از مربي و امكانات استفاده مي كنند.
مرحوم سلماسي كه در مدرسه ايراني ها در عراق هم كار كرده بود مي گفت: من وزنه برداري را از كارگران خارجي شاغل در شركت نفت خوزستان ياد گرفتم و با تحقيقاتي هم كه انجام دادم به اين نتيجه رسيدم كه ما ايراني ها در اين ورزش مي توانيم سرآمد همه دنيا باشيم. اما متاسفانه مشكلاتي داريم كه اجازه اين كار را به ما نمي دهد.
مي خواهم بگويم كه بسياري از قهرمانان امروز ورزش وزنه برداري ايران شايد نام مرحوم سلماسي را هم نشنيده باشند،  اما اين چهره، سند هميشه ماندگار نه تنها وزنه برداري بلكه كل ورزش ايران است. او با مدال برنزي كه در المپيك ۱۹۴۸ لندن براي كشور عزيز ما در وزنه برداري گرفت، در حقيقت آغازكننده موفقيت ها و افتخاراتي شد كه نسل امروز ما در استمرار همان راه در پي كسب دوره تازه اي از افتخارات ورزش ايران در المپيك ۲۰۰۴ آتن است.
غيبت ۲۴ ساله وزنه برداري ايران در المپيك
بعد از دو دوره تحريم بازي هاي المپيك توسط ايران يعني بازي هاي ۱۹۸۰ مسكو و ۱۹۸۴ لوس آنجلس ورزشكاران ايراني دوباره از بازي هاي ۱۹۸۸ سئول در صحنه  رقابت ها حضور پيدا كردند، اما شرايط وزنه برداري ايران به دلايل مختلفي بسيار نااميدكننده و نامطلوب بود. متاسفانه غيبت وزنه برداري ايران در صحنه بازي هاي المپيك بسيار بيشتر از آنچه كه پيش بيني مي شد طولاني شد و وزنه برداران ما نه تنها در المپيك سئول بلكه در المپيك هاي ۱۹۹۲ بارسلون و ۱۹۹۶ آتلانتا هم نتوانستند در اين رقابت ها حضور داشته باشند.غيبت ۲۴ ساله ايران از وزنه برداري المپيك ضررهاي جبران ناپذيري را به اين ورزش وارد ساخت و قهرمانان شايسته زيادي علي رغم دارابودن لياقت و قدرت دستشان از كسب مدال و افتخار در المپيك كوتاه ماند!
مديريت نوين و ظهور ستارگان
در پي يك دوره طولاني غيبت وزنه برداران ايراني از صحنه هاي بين المللي سرانجام اين ورزش با بهره مندي از مديران جوان و دلسوز راه اصلي خود را پيدا كرد و در مسير توسعه و ترقي قرار گرفت. علي مرادي كه خود روزگاري يكي از وزنه برداران برتر ايران و آسيا بود با همراهي گروهي جوان و علاقمند سكان هدايت و رهبري اين ورزش را به دست گرفتند و ظهور ستارگاني همچون كوروش باقري، شاهين نصيري نيا، برادران پانزوان، حسين توكلي، حسين رضازاده، محمدحسين برخواه و... اين امكان را به وجود آورد كه اين ورزش دوباره به اقتدار و عزت گذشته خود بازگردد. حضور يك مربي كاركشته بلغاري نيز شتاب بيشتري به برنامه هاي آموزشي و تمريني بخشيد و مدال طلاي شاهين نصيري نيا در مسابقه هاي جهاني يونان در سال ۹۹ در حقيقت آغاز دوره تازه اي از پويايي و عظمت دوباره وزنه برداري در ايران بود.
در آغاز دوباره دوره طلايي وزنه برداري در ايران با هدايت و مربيگري ايوانف بلغاري ۶ وزنه بردار ما در پي غيبت ۳۲ ساله اين رشته در المپيك سرانجام در سيدني گام به اين صحنه بزرگ نهادند و با كسب ۲ مدال طلا و عنوان نايب قهرماني تيمي، جهانيان را شگفت زده كردند. دو مدال طلاي حسين توكلي و حسين رضازاده درحقيقت نشان از آن داشت كه غيبت طولاني وزنه برداران ما در المپيك چه ضرر و زيانهايي را بر پيكر اين ورزش وارد ساخته بود.
با پايان بازي هاي المپيك ۲۰۰۰ سيدني بر خلاف تمامي پيش بيني ها ايوانف با مسئولين وزنه برداري ما به توافق لازم براي ادامه همكاري نرسيد و از ايران رفت. با خروج وي از ايران حركت رو به جلوي وزنه برداري متوقف نشد و با طلاي كوروش باقري در مسابقه هاي جهاني ۲۰۰۱ آنتاليا باز هم استمرار پيدا كرد. با حضور مربيان ديگري از كشور بلغارستان در مسابقه هاي جهاني ۲۰۰۲ ورشو در كشور لهستان باز هم با حسين رضازاده و مدال هاي طلايش به افتخار تازه اي دست پيدا كرد و در رقابت هاي جهاني ۲۰۰۳ ونكوور كانادا هم با درخشش محمدعلي فلاحتي نژاد و حسين رضازاده به سهم بيشتري از مدال هاي طلاي جهان رسيديم.
توكلي و رضازاده طلايي هاي المپيك ۲۰۰۰
شروع كار وزنه برداران ما در المپيك ۲۰۰۰ سيدني بسيار نااميدكننده بود. تا قبل از آغاز رقابت هاي دسته ۱۰۵ كيلوگرم ۴ وزنه بردار ما با ناكامي دستشان از كسب مدال در المپيك كوتاه مانده بود. سيد مهدي پانزوان در دسته ۶۲ كيلوگرم با مجموع ۵/۳۰۲ كيلوگرم (۵/۱۶۲+۱۴۰) عنواني بهتر از مقام ششمي را كسب نكرده بود. محمدحسين برخواه در دسته ۷۷ كيلوگرم زماني كه در حركت يك ضرب نتوانست وزنه هاي
۵/۱۵۷ و ۱۶۰ كيلوگرم را بالاي سر ببرد از دور مسابقات كنار رفت. شاهين نصيري نيا در وزن ۸۵ كيلوگرم به هنگام بلندكردن وزنه ۱۷۵ كيلوگرم از ناحيه دست آسيب ديد و حذف شد. و از همه بدتر بدشانسي كوروش باقري در وزن ۹۴ كيلوگرم كه تنها به دليل بدشانسي دستش از كسب مدال در المپيك كوتاه ماند. باقري درحالي در اين وزن چهارم شد كه در حركت يك ضرب با بلندكردن وزنه ۵/۱۸۷ كيلوگرمي در مكان اول قرار گرفته بود.
اما مدال طلاي حسين توكلي در وزن ۱۰۵كيلوگرم در واقع خط بطلاني بر پايان اين ناكامي ها بود. توكلي با ركوردي معادل ۴۲۵ كيلوگرم (۲۳۵+۱۹۰) صاحب گردن آويز طلا در اين بازي ها شد و يك روز بعد نيز حسين رضازاده قوي ترين مرد جهان نيز با ثبت ركورد مجموع ۵/۴۷۲ كيلوگرم (۲۶۰+۲۱۲) با كسب مدال طلايي ديگر افتخارات وزنه برداري ايران در المپيك را افزون ساخت.
غايبين سرشناس در المپيك آتن
امروز بار ديگر ۶ وزنه بردار ايراني در آستانه حضور در بازي هاي المپيك و كسب افتخارات تازه تري هستند. به دلايل مختلفي كه آسيب ديدگي مهم ترين آنهاست وزنه برداري ما در المپيك ۲۰۰۴ آتن مهره هايي نظير محمدعلي فلاحتي نژاد، هادي پانزوان، كوروش باقري و حسين توكلي را در صحنه بازي ها به همراه ندارد. اين درحالي است كه نفراتي نظير اصغر ابراهيمي و محسن بيرانوند با حضور در اولين المپيك زندگي ورزشي خود درصدد آن هستند كه جايگاه خود در اين ورزش را محكم سازند.
تيم ملي وزنه برداري ما در المپيك آتن با اين نفرات به ميدان مي آيد:
۶۹ كيلوگرم: سيد مهدي پانزوان
۷۷ كيلوگرم: محمدحسين برخواه
۹۴ كيلوگرم: اصغر ابراهيمي و شاهين نصيري نيا (كاپيتن)
۱۰۵ كيلوگرم: محسن بيرانوند
۱۰۵+كيلوگرم: حسين رضازاده
ترندافي استويچف سرمربي تيم ملي وزنه برداري ايران در بازي هاي المپيك ۲۰۰۴ آتن است كه علي اكبر خورشيدي فر و بهمن زارع به عنوان مربي وي را در اين بازي همراهي مي كنند. استويچف كه در سال ۲۰۰۲ جانشين كوليف هموطنش در تيم ايران شده است مربي بسيار منضبطي است؛ اما دانش و توانايي ايوانف را ندارد.
رضازاده ۲۶۵ كيلوگرم را بالاي سر برده است
معمولا رسم بر اين است كه براي اطلاع يافتن از آخرين وضعيت آمادگي وزنه برداران ازآنها ركوردگيري به عمل مي آيد. درمورد وزنه برداران اعزامي به المپيك آتن هم چندي قبل در شهرستان لنگرود اين كار صورت گرفت كه به جز حسين رضازاده كه در حركت دوضرب وزنه ۲۶۵ كيلويي را بالاي سر برد، ديگر وزنه برداران تيم ملي درخشش چنداني از خود نشان ندادند. اما اين اميدواري وجود دارد كه ۶ وزنه بردار اعزامي ما به يونان با توجه به غيرت و قدرتي كه در آنها سراغ داريم بتوانند در اين ميدان با سربلندي وزنه هاي سنگين تري را بالاي سر ببرند. ركوردهاي به دست آمده در ركوردگيري لنگرود به اين شرح بوده است:
۶۹ كيلوگرم: سيد مهدي پانزوان (فقط ۱۵۰ كيلوگرم يكضرب).
۷۷ كيلوگرم: محمدعلي فلاحتي نژاد (۳۴۰=۱۹۵+۱۴۵) كيلوگرم
۷۷ كيلوگرم: محمدحسين برخواه (۳۵۵=۲۰۰+۱۵۵) كيلوگرم
۸۵ كيلوگرم: شهروز قرباني (۵/۳۶۷=۲۰۰+۵/۱۶۷) كيلوگرم
۸۵ كيلوگرم: سيد هادي پانزوان (۳۷۰=۲۰۵+۱۶۵) كيلوگرم
۹۴ كيلوگرم: اصغر ابراهيمي (۳۸۵=۲۱۰+۱۷۵) كيلوگرم
۹۴ كيلوگرم: شاهين نصيري نيا (۳۹۵=۲۲۰+۱۷۵) كيلوگرم
۱۰۵ كيلوگرم: محسن بيرانوند (۵/۴۱۲=۲۲۵+۵/۱۸۷) كيلوگرم
۱۰۵+ كيلوگرم: حسين رضازاده (۴۶۵=۲۶۵+۲۰۰) كيلوگرم

علي شاكري: جودوي ايران در ميان ورزش هاي رزمي بيشترين شركت كننده را در المپيك ۲۰۰۴ آتن دارد. جودو كه يك دهه اي است به لطف برنامه ريزي منسجم به سوي كسب افتخار خيز برداشته در سايه استعداد جوانان خوش قامتش از ديگر ورزش هاي رزمي كاملاً فاصله گرفته است. اگر چه هنوز اين رشته از نوسان هاي بي مورد رنج مي برد، اما درخشش محمود ميران و به خصوص آرش ميراسماعيلي در مسابقات قهرماني جهان موجب شده است تا همه روي جودوي ايران حساب ويژه اي باز كنند. در همين المپيك پيش رو خيلي ها با صراحت از راهيابي آرش ميراسماعيلي پرچمدار كاروان ورزشي ايران روي سكو ياد مي كنند و معتقدند كه از ديگر جوانان جودوكار ايران نيز نبايد غافل بود. همين كه جودو توانست در كنار چهار كشور مطرح جهان در اين ورزش موفق به كسب تمام سهميه شود خود يك موفقيت بزرگ براي اين رشته محسوب مي شود.
جودوكاران ايران براي رسيدن به آتن اردوهاي زيادي را در داخل و خارج از كشور پشت سر نهادند و به اعتقاد اميني سرمربي اين تيم در شرايط ايده آلي بسر مي برند. در آتن بايد نتيجه اردوهاي مشترك با تيم هاي مطرح جهان را ديد.
مسعود حاجي آخوندزاده با مدال طلاي بازي هاي آسيايي بوسان، آرش ميراسماعيلي با پشتوانه دو مدال طلاي جهان، حامد ملك محمدي، رضا چاه خندق، عباس فلاح، مسعود خسروي نژاد و محمود ميران كه آخرين حضور المپيكي خود را تجربه خواهد كرد هر كدام با هدف دستيابي به مقام و افتخار راهي المپيك شدند.
بدبياري بوكس
در آخرين لحظه اعزام
عاشري تنها نماينده بوكس
در روي رينگ آتن

مشت زنان كشورمان همه گاه يك  پاي تيم هاي اعزامي به المپيك از زمانهاي دور بودند. شايد المپيك آتن تنها دوره اي باشد كه بوكس تنها با يك تن در مهمترين رويداد ورزشي جهان حاضر خواهد بود.
بعد از اتفاق ناگواري كه در آخرين لحظات اعزام براي سلمان كريمي مشت زن وزن ۶۶ كيلوگرم پيش آمد، محمد عاشري تنها شده و حالا اوست كه مي بايد از روي رينگ در روز ۲۶ مرداد ماه بالا برود. براي المپيك ۲۰۰۴ آتن بوكسورهاي ايران تلاش بسياري داشتند تا شايد بتوانند همانند المپيك هاي گذشته سهميه كسب كنند، اما مصائب و مشكلات داخلي اين ورزش باعث شد تا قهرمانان آن هرگز در طول مسابقات انتخابي در قاره آسيا نتوانند نمايشي مثل دوره هاي پيش داشته باشند، ضمن آن كه حالا با ورود قهرمانان آسياي ميانه حلقه محاصره بر مشت زنان ايران تنگ تر هم شده است.
اگر چه عمر حضور بوكسورهاي ايران در المپيك هاي گذشته خيلي كوتاه بود وليكن بابك مقيمي در بازيهاي المپيك ۱۹۹۶ آتلانتا چشم ها را خيره كرد و فاصله اي ناچيز براي ورود به مراحل نهايي داشت كه در عين بدشانسي به دليل آسيب ديدگي در نزديكي هاي سكوي افتخار از صعود بازماند. حالا محمد عاشري تنها نماينده بوكس ايران در المپيك است و مجبور است در غياب كريمي در وزن ۶۰ كيلوگرم به مصاف برترين هاي قاره  هاي مختلف برود.

معراج مژده: اولين دوره برگزاري بازيهاي مدرن المپيك براي ورزشكاران معدود و مشهوري كه قصد شركت در آن را داشتند به بهاي پذيرفتن خستگي سفر با قايق، ترن ياپاي پياده تا شهر آتن تمام شد. تنها ۲۴۱ ورزشكار از ۱۴ كشور كه همگي مرد بودند، براي رقابت در رشته هاي ژيمناستيك، دوچرخه سواري، تنيس، شمشيربازي، تيروكمان، دووميداني و شنا عازم آتن شدند اما تمامي اين رشته ها براي يونانيهاي علاقمند به يك رشته يعني ماراتن حاصلي در برنداشت.
در اولين دوره بازيهاي مدرن المپيك رشته ماراتن ۱۷ شركت كننده داشت كه ۱۵ تن از آنان يوناني بودند.
آلبين لرموسيوكس دونده فرانسوي عليرغم شروع بسيار خوبي كه داشت در كيلومتر۳۲ از پا افتاد تا اسپيريدون لوييس از شهر آماروسيون كشور ميزبان خود را به خط پايان برساند.
لوييس در ميان استقبال و تشويق هاي پرشور آتني ها وارد ورزشگاه المپيك شد و دو شاهزاده يوناني براي همراهي قهرمان تازه ماراتن در مسافت كوتاه باقيمانده تا خط پايان از جايگاه ويژه خود خارج شدند. اما در سويي ديگر، توماس بوركه در حال گشودن چتر سيطره صدساله آمريكاييها بر مسابقات دو سرعت المپيك بود. پس از قهرماني بوركه در۱۰۰ متر سرعت، جيمز كونولي نام خود را به عنوان اولين قهرمان پرش سه گام ثبت كرد.
قهرمانان رشته هاي مختلف يك مدال نقره و شاخه اي زيتون به عنوان جايزه دريافت مي كردند و به لطف دور بودن المپيك از تجمل گرايي و پيچيدگيهاي امروزي، به افتخار بزرگي كه نصيبشان شده بود، راضي بودند تا قلب بارون پيير ديكوبرتين بنيانگذار دوره مدرن نيز شاد باشد.
آمريكائيها بيشترين مدالها را در اين بازي ها به خود اختصاص دادند اماستاره اين بازي ها اسپيريديون لويز دونده يوناني بود كه با قهرماني در دو ماراتن به قهرماني رسيد.
۱۹۰۰ پاريس: افتخار كوبرتن به كار بزرگي كه انجام داده بود، ديري نپاييد. بازي هايالمپيك پاريس به يك نمايشگاه بين المللي پنج ماهه تبديل شده بود كه برخي ورزشكاران حتي نميدانستند در المپيك رقابت ميكنند. مسابقات دووميداني در زميني بيضي شكل و پر دست انداز برگزارشد، دو ماراتن در خيابان هاي پر پيچ و خم شهر و رقابت هاي شنا در آبهاي تيره پايين رود سن انجام شد. در چنين وضعيتي ركورد شناي۲۰۰ متر آزاد مردان جهان ۱۳ ثانيه بهبود يافت.
در ماراتن، يك نوجوان پاريسي به نام ميشل تياتو به دليل آشنايي با مسير و طبق ادعاي برخي ورزشكاران ناراضي با ميان بر زدن از كوچه - پس كوچه هاي شهر موفق شد قهرماني را از اسپيريدون لوييس يوناني بگيرد. راي ايوري دونده اي كه در كودكي به بيماري فلج اطفال مبتلاشده بود، سه مدال از مجموع ۱۰ مدال طلاي المپيك خود را در دووميداني بدست آورد.
سن لوييز۱۹۰۴: هر چقدر بازيهاي المپيك پاريس بد بود، دوره بعد بازيها در سن لوييز افتضاح شد و يكبار ديگر تحت الشعاع رويدادي ديگر كه اين بار جشن هاي يكصدمين سال خريد لوئيزيانا بود، به سايه اي كمرنگ بدل شد. اغلب كشورهاي اروپايي و حتي خود كوبرتين به اين دوره از بازيها كه تحت سلطه كامل آمريكاييان چهار ماه و نيم طول كشيد، توجهي نداشتند.
آركي هان معروف به شهاب ميلواكي در مواد۶۰ ۱۰۰، و۲۰۰ متر به مدال طلا دست يافت و جرج ايسر با وجود اينكه يك پاي چوبي داشت، شش مدال طلاي رقابت هاي ژيمناستيك را از آن خود كرد. در دو ماراتن جنجالي دوباره به راه افتاد و بعد از قهرماني توماس هيكس آمريكايي معلوم شد هم تيمي وي به نام فرد لورز بيشتر مسافت را در يك اتومبيل طي كرده است. ناخوشايندترين اتفاق در اين دوره از بازيها فرارسيدن روزهاي مقدس بود كه نمايندگان گروههاي موسوم به قبايل غيرمتمدن به جنگ با يكديگر پرداختند.
لندن ۱۹۰۸: يكي از اتفاقات نادر در تاريخ المپيك برگزاري يك دوره بازيهاي غير رسمي در آتن در سال۱۹۰۶ است كه به خاطر جلب رضايت يوناني هايي كه معتقد بودند المپيك هميشه بايد در اين كشور برگزار شود،انجام شد .به دليل نبودن وسائط نقليه در آن زمان، تعداد اندكي از كشورها توانستند در اين بازي ها شركت كنند.تنها۱۲ كشور شامل۶۸۹ ورزشكار در اين بازي ها شركت داشتند.دراين دوره از بازي ها براي اولين بار ورزشكاران همراه با پرچم كشورهاي خود رژه ميروند.
۱۹۱۲ استكهلم:براي اولين بار از هر۵ قاره جهان كشورهائي در اين بازي ها شركت كردند.ورزش مشتزني كه در سوئد ممنوع بود در برنامه اين بازي ها گنجانده نشد.
۱۹۱۶: به خاطر جنگ جهاني اول اين دوره از بازي ها برگزار نشد.
۱۹۲۰ آنورز (بلژيك): كشورها داوطلبانه در اين بازي ها شركت كردند. نه آلمان و نه متحدان آن به اين بازي ها دعوت نشدند.براي اولين بار در اين بازي ها كبوتران سفيد به نشانه صلح و دوستي در آسمان ورزشگاه انورز به پرواز درآمدند.براي اولين بار در اين بازي ها پرچم المپيك برافراشته و سرود المپيك نواخته شد.
۱۹۲۴ پاريس: يك سال پيش از آنكه بارون پيير دو كوبرتن از رياست كميته بين المللي المپيك استعفا دهد اين بازي ها مجددا در پاريس برگزار شد و بيشترين كشورها شامل۴۴ كشور در آن شركت كردند. بازي ها نيز در سطح بسيار بالايي برگزار شد. در اين بازي ها جاني ويسمولر شناگر و هنرپيشه آمريكائي (بازيگر نقش تارزان)۳ مدال طلا در مواد۱۰۰ متر و۴۰۰ متر آزاد و امدادي ۴ در۲۰۰ متر بدست آورد.
۱۹۲۸ آمستردام: آلمان مجددا به اين بازي ها دعوت شد، براي اولين بار مشعل المپيك برافروخته شد.براي اولين بار زنان در مسابقات دو و ميداني حضور يافتند.
۱۹۳۲ لوس آنجلس: بحران اقتصادي حاكم بر اغلب كشورهاي جهان و همچنين بعد مسافت مانع از حضور بسياري از كشورها دراين بازي ها شد به نحوي كه تنها ۱۳۳۳ ورزشكار دراين بازي ها شركت كردند. مدت زمان برگزاري اين بازي ها از اين دوره به بعد براي هميشه ۱۵ روز تثبيت شد.براي اولين بار سكوي اهداء مدالها براي سه نفر برترهر رشته گذاشته شد. همچنين محدوديت سه رقابت كننده از هر كشور براي هر رشته نيز در اين بازي ها تعيين شد.
۱۹۳۶ برلين: بازي هاي المپيك ابزاري بود در دست نازيهاي حكومت هيتلر تا توسط آن شعارهاي نژادپرستي مبني بر برتري نژاد آريائي را به جهانيان تبليغ كند. جسي اوونز دونده سياه پوست آمريكائي با كسب افتخارهاي بي سابقه در كسب چهار مدال طلا پاسخ دندان شكني به شعارهاي نژادپرستانه هيتلرداد.اين دونده در دوهاي۱۰۰، ۲۰۰ متر و۴ در۱۰۰ متر امدادي و پرش طول صاحب مدال طلا شد. در اين بازي ها براي اولين بار مشعل المپيك در كوه المپ يونان روشن و براي اولين بار اين بازي ها در تلويزيون محلي پخش شد.
۱۹۴۰ و۱۹۴۴: در اين دو دوره به خاطر جنگ جهاني دوم برگزار نشد.
۱۹۴۸ لندن: آلمان و ژاپن (از متحدين جنگ جهاني دوم) به اين بازي ها دعوت نشدند.
كشورهاي كمونيست كه هنوز به عضويت كميته بين المللي المپيك در نيامده بودند به غير از شوروي همگي براي اولين بار دراين بازي ها شركت كردند.مسابقات در روز يكشنبه برگزار نشد.براي اولين بار يك زن به نام فاني بلانكرز-كوئن دونده هلندي با كسب چهار مدال طلا ستاره بازي ها شد.اين دونده در دوهاي۱۰۰ و۲۰۰ متر و۴ در۱۰۰ متر و۸۰ متر بامانع قهرمان شد.
۱۹۵۲ هلسينكي: ميهمان نوازي گرم و برگزاري مطلوب اين بازي ها حال و هواي جنگ سرد را در ميان كشورهاي شركت كننده در اين بازي ها تا حدودي كاهش داد.شوروي دراين بازي ها شركت كرد و همانند صحنه سياست ورزشكاران اين كشور از اين بازي ها رقابتي سخت و تنگاتنگ را با ورزشكاران آمريكائي آغاز كردند.اين رقابت براي چهل سال دراين بازي ها به طور بلامنازع ادامه داشت.ستاره اين بازي ها اميل زاتوپك دونده اي از چكسلواكي بود كه در دوهاي ۵۰۰۰ متر و۱۰۰۰۰ متر ودو ماراتن به قهرماني رسيد.
۱۹۵۶ ملبورن: اين اولين دوره اين بازي ها بود كه در نيم كره جنوبي برگزار ميشد. دراين دوره سياست به طور جدي سايه خود را بر اين بازي ها گستراند.به خاطر جنگ اعراب واسرائيل و نيز جنگ هاي ملي شدن كانال سوئز در مصر كشورهاي مصر، عراق و لبنان در اين بازي ها شركت نكردند.
كشورهاي هلند، اسپانيا و سوئيس در اعتراض به دخالت نظامي شوروي در مجارستان اين بازي ها را تحريم كردند.
در مسابقه واترپلو ميان تيم هاي شوروي و مجارستان بازيكنان دو تيم تحريك شده براثر انگيزه هاي سياسي به جان يكديگر افتادند و اين مسابقه به مبارزه اي خونين تبديل شد كه رنگ آب را قرمز كرد. ورزشكاران چين در يك مسابقه برابر تايوان حاضر نشدند و اين مسابقات را ترك كردند.
از آتن تا آتن
۱۹۶۰ رم: براي نخستين بار۲۰ كشور اين بازي ها را از طريق تلويزيون پخش كردند.
براي اولين بار دوپينگ وارد اين بازي ها شد وجان يك ورزشكار را گرفت. اين ورزشكار يك دوچرخه سوار دانماركي بود كه به خاطر افراط در مصرف داروي آمفتامين جان خود را در اين بازي ها از دست داد. آفريقاي جنوبي پيش از آنكه (به علت حكومت آپارتايد) به مدت ۳۲ سال از اين بازي ها تحريم شود، براي آخرين بار در اين بازي ها حضور يافت. آغاز درخشش كاسيوس كلي كه بعدها پس از اسلام آوردن نام محمدعلي كلي را اختيار كرد، در اين بازي ها بود.
۱۹۶۴ توكيو: اين اولين دوره اين بازي ها بود كه در آسيا برگزار ميشد. براي اولين بار۶۰۰ ميليون بيننده تلويزيوني اين بازي هارا تماشا كردند.چين، همسايه ژاپن به خاطر حضور تايوان، اين بازي ها را تحريم كرد.ژاپن با بهره مندي از امتياز ميزباني رشته جودو را وارد اين بازي ها كرد.
۱۹۶۸ مكزيكوسيتي: براي اولين بار اين بازي ها در آمريكاي لاتين برگزارشد. ده روز پيش از آغاز بازي ها ارتش مكزيك به سمت دانشجويان تظاهركننده آتش گشود و۳۰۰ تن را كشت.اما آوري برونداژ رئيس آمريكائي كميته بين المللي المپيك اين موضوع را يك مسئله داخلي توصيف كرد. در اين بازي هاتامي اسميت و جان كارلوس دو دونده سياه پوست آمريكائي به نشانه قدرت سياه پوستان به هنگام دريافت مدال بر روي سكوي اهداء مدالها مشتهاي خود را به نشانه قدرت سياه پوستان به آسمان بلند كردند، اين دو بلافاصله از اين بازي ها اخراج شدند.
براي اولين بار در اين بازي ها آزمايش هاي كنترل دوپينگ و تعيين جنسيت براي ورزشكاران انجام شد.رنگ يشمي يكي از حلقه هاي المپيك به رنگ خاكستري تغيير رنگ داد.كرونومترها براي اولين بار الكترونيكي شدند.براي اولين بار تعداد كشورهاي شركت كننده از۱۰۰ كشور تجاوز كرد (۱۱۲ كشور). با توجه به ارتفاع ۲۲۴۰ متري ركوردهاي پيشين المپيك شكسته شد.
۱۹۷۲ مونيخ: يك گروه چريكي فلسطيني به اردوگاه ورزشكاران اسرائيلي در دهكده المپيك اين بازي ها حمله كرد و دو تن از آنها را كشت و ۹ تن ديگر را گروگان گرفت. اين مبارزه مسلحانه با دخالت نيروهاي نظامي آلمان در فرودگاه مونيخ و
بر جاي گذاشتن ۱۷ كشته خاتمه يافت. ۱۱ تن ازكشته شدگان اسرائيلي و۵ تن از مبارزان فلسطيني و يك پليس آلماني بودند.به خاطر اين حادثه اين بازي ها يك روز متوقف شد و به دستور برونداگه رئيس جمهور آلمان مجددااز سر گرفته شد.
۱۹۷۶ مونترآل: ۲۲ كشور آفريقائي اين بازي ها را تحريم كردند.تنها ۹۲ كشور دراين بازي ها حضورداشتند.ناديا كومانه چي ژيمناست زن رومانيائي ستاره اين بازي ها بود.
۱۹۸۰ مسكو: اين بازي ها براي اولين بار در يك كشور كمونيست برگزار شد.به خاطر اشغال افغانستان توسط نيروهاي ارتش سرخ شوروي، آمريكا در اين بازي ها شركت نكرد و از كشورهاي بلوك غرب خواست كه اين بازي ها را تحريم كنند.تنها۸۰ كشور در اين بازي ها شركت كردند.
فرانسه و انگليس بدون سرود و پرچم كشورهايشان دراين بازي ها شركت كردند.
خوان آنتونيو سامارانش اسپانيائي به عنوان رئيس كميته بين المللي المپيك انتخاب شد.
۱۹۸۴ لوس آنجلس: شوروي و۱۶ كشور بلوك شرق اين بازي ها را تحريم كردند. علي رغم اين تحريم تعداد۱۴۰ كشور شامل۶۸۰۲ ورزشكار در اين بازي ها شركت كردند. چين پس از۳۲ سال دوري مجددا در اين بازي ها حضور يافت.براي اولين بار همه هزينه برگزاري بازي هاي المپيك را بخش خصوصي تأمين كرد.كارل لوئيس با كسب افتخارهاي فراوان در كسب مقام قهرماني دوهاي۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و۴ در۱۰۰ متر امدادي و پرش طول همرديف جسي اوونز قرار گرفت.
۱۹۸۸ سئول: ۶ كشور هم پيمان كره شمالي اين بازي ها را تحريم كردند. بن جانسون دونده قدرتمند كانادايي و قهرمان دو۱۰۰ متر به اتهام دوپينگ سلب مقام شد.كارل لوئيس دراين بازي ها نيزهمچنان درخشيد و در پرش طول افتخار ديگري كسب كرد.
۱۹۹۲ بارسلون: بيشترين تعداد كشورهاي شركت كننده در تاريخ بازي هاي المپيك در اين بازي ها حضور يافتند از جمله آفريقاي جنوبي كه پس از۳۲ سال دوري پس از خارج شدن از نظام آپارتايد مجددا به اين بازي ها دعوت شد.با فرو ريختن ديوار برلين دو كشور آلمان شرقي و غربي در اين بازي ها در قالب آلمان واحد شركت كردند.
۱۵ جمهوري استقلال يافته شوروي در قالب يك تيم كشورهاي مستقل مشترك المنافع شركت كردند. كارل لوئيس مجددا افتخاري ديگر در پرش طول كسب كرد.
۱۹۹۶ آتلانتا: براي اولين بار همه كشورهاي عضو كميته بين المللي المپيك دراين بازي ها شركت كردند.تعداد ورزشكاران از مرز۱۰ هزار نفر تجاوز كرد (۱۰۳۲۰نفر).يك بمب دست ساز در محل پارك المپيك منفجر شد كه در نتيجه ۲ نفر كشته و۱۱ تن مجروح شدند.كارل لوئيس براي چهارمين بار عنوان قهرماني پرش طول المپيك را نيز بدست آورد.
قابل توجه است كه در آمار كشورهاي جهان از لحاظ كسب مدال آمريكا با ۲۰۰۱ مدال ازجمله ۸۲۳ طلا، ۶۳۰ نقره و۵۴۸ برنز در صدر كشورهاي جهان قرار دارد و جزاير برمودا، جيبوتي، گويان، عراق، موزامبيك، نيجر، قطر و جمهوري دومنيكن هريك تنها با يك مدال برنز در قعر جدول رده بندي كشورها برحسب كسب مدال قرار دارند. ايران با۳۶ مدال شامل۵ طلا، ۱۳ نقره و۱۸ برنز در رده چهل و هشتم اين جدول ايستاده است.
۲۰۰۰ سيدني: براي اولين بار دراين دوره از بازي ها حدود۲۰۰ كشور جهان ورزشكار اعزام كردند كه اين براي اين بازي ها يك ركورد محسوب مي شد.
در اين بازيها بيش از۱۰ هزار و۲۰۰ ورزشكار و۵ هزار همراه شركت داشتند كه عظيم ترين رويداد تاريخ ورزش جهان در يكصد سال اخير را برگزار كردند. براي اولين بار اين بازي ها را حدود۳ ميليارد نفر در سراسر جهان از طريق تلويزيون تماشا كردند.
بازي هاي المپيك سيدني در ۲۸رشته و ۲۹۷ ماده برگزار شد كه ۳۶ مكان ورزشي آنها را ميزباني و حدود۱۵ هزار نفر خبرنگار آن را گزارش كردند.
در اين دوره از بازي ها براي اولين بار رشته هاي تكواندو و سه گانه به عنوان رشته هاي المپيكي وارد اين بازي ها شدند.
كناره گيري خوان آنتونيو سامارانش بعد از حدود۲۰ سال حكومت بر كميته ملي المپيك و واگذاري اين مسئوليت به دكتر ژاك روگ از ديگر رخدادهاي اين دوره از بازي ها بود.

حسن حيدري: براي دو و ميداني ايران كه در تاريخ ۶۰ ساله اش تنها مهدي جلودارزاده را با wildcard در المپيك سيدني داشته، حضور عباس صميمي و سجاد مرادي در المپيك آتن با سهميه ورودي يك حادثه است، حادثه مهم.
شايد گرفتن سهميه دو و ميداني براي خيلي از كشورها مثل سهميه كشتي و وزنه برداري براي ما باشد. اما براي دو و ميداني ايران كه در درجه بندي رشته ها جزو رشته هاي ته جدولي نگه داشته شده دو سهميه در المپيك يعني واقعه تاريخي. به حتم روزي كه مردان بزرگ ورزش ايران براي المپيك ۲۰۰۴ نقشه مي كشيدند و چهره المپيكي ها را تجسم مي كردند، براي يك لحظه هم به دو و ميداني صميمي و مرادي فكر نمي كردند. آنها مي دانستند با امكاناتي كه به دو و ميداني داده اند، محال است كسي از بين آنها به المپيك برسد. اما اين اتفاق براي عباس صميمي افتاد كه تا همين يك سال پيش در بيابان هاي بهارستان اصفهان با دست خارها را مي كند، دايره پرتاب درست مي كرد تا بتواند بدون اينكه چمن فوتبال! هيچ ورزشگاهي آسيب نبيند تمرين كند... و بعد براي سجاد مرادي. براي سجاد و دوي ۸۰۰ متر كه خيلي از دونده هاي ايراني ركورد كمتر از ۴۷/۱ را به خواب هم نمي ديدند دونده هايي كه خيلي از آنها در آرزوي داشتن يك پيست تارتان در شهرشان هستند.
اما حالا همه طور ديگري فكر مي كنند. آنها روي سجاد و عباس هم حساب مي كنند، كارشناسان موقع بررسي وضعيت اين دو آنها را در فينال پرتاب ديسك و ۸۰۰ متر آتن مي بينند و بعضي ها كه عادت به اغراق دارند حرف از مدال هم مي زنند. حتي بدون اينكه فكر كنند در همين مدتي كه آنها سهميه گرفته اند، چه امكاناتي داشته اند و در چه شرايطي تمرين كرده اند. بدون اينكه بدانند سجاد و عباس هنوز هم مربي ندارند.
مرادي و صميمي در حالي با كاروان ورزشي ايران به آتن مي روند كه هنوز هم با برنامه تمريني كه خودشان براي خودشان نوشته اند تمرين مي كنند نه با يك مربي حتي درجه دو. وقتي محسن مهرعليزاده رييس سازمان تربيت بدني مي گفت: «ما ساختمان سازمان را هم مي فروشيم تا المپيكي ها با خيال راحتي تمرين كنند.» شايد به نظر مي رسيد كه اين ورزشكاران تا المپيك شرايط آرماني را بگذرانند همان طور كه كميته ملي المپيك هميشه مدعي بود همه چيز خوب است. البته صميمي و مرادي خيلي هم ناراضي نيستند. شايد اين به خاطر اين باشد كه آنها ورزشكاران كم توقعي هستند. هر دو آنها مي گويند: «همه چيز خوب است.» شايد هم نمي خواهند كسي از دست شان ناراحت بشود.
پسران اصفهاني دو و ميداني كه هر دو اصليتي بختياري دارند و با افتخار از اصل و نسب شان حرف مي زنند، در اصفهان تمرين مي كنند. سجاد در ورزشگاه انقلاب و عباس در دانشگاه اصفهان و هر دو اميد به صعود به فينال. عباس مي گويد: «اردوهاي خوبي داشتم. مسابقه هاي تايلند هم خيلي كمكم كرد. من احتياج به مسابقه بين المللي داشتم كه جايزه بزرگ آسيا فرصت خوبي را برايم پيش آورد. قول مي دهم همه تلاشم را در آتن بكنم. من نشده مسابقه اي بروم و پشيمان برگردم. اميدوارم در آتن هم نتيجه رضايت بخشي بگيرم.»
عباس قبل از مسابقه هاي آسيايي تايلند گفته بود اگر بالاي ۶۴ متر ركورد نزنم، رفتنم به المپيك فايده اي ندارد اما او در تايلند نزديك به ۶۵ متر پرتاب داشت و اين يعني عباس شانس اين را دارد كه به فينال برسد. بيژن شادمهر كارشناس دو و ميداني هم نظرش همين است: «عباس جزو ۲۰ نفر اول دنياست. ركورد او نزديك ۶۵ متر است و اين ما را به صعود او به جمع ۱۲ نفر فيناليست اميدوار مي كند.»
در حالي كه عباس با گلچيني از برنامه هاي تمريني مربياني كه در چند سال اخير داشته تمرين مي كند، اما حريفان او برنامه هاي زيادي براي المپيك داشته اند حتي بعضي از آنها از المپيك سيدني به بعد فقط براي آتن كار كرده اند. عباس مي گويد: «من برنامه هاي همه مربياني را كه داشته ام گلچين كرده ام و مثل هميشه با داريوش صميمي مربي اولم چك كرده ام. من تقريباً تنها كار مي كنم.»
و نظر شادمهر درباره حريفان عباس: «سطح المپيك با مسابقه هاي آسيايي و هر مسابقه ديگر فرق مي كند. حتي بعضي از پرتابي ها فقط در المپيك شركت مي كنند آنها در اين چهار سال همه برنامه هاي شان براي المپيك بوده.»
شايد به خاطر همين است كه عباس مي گويد: «من در حد رقابت با حريفان فينالي نيستم.» شادمهر شانس عباس را براي رسيدن به فينال بالا مي داند: «از چند سال پيش كه كنترل دوپينگ پرتابي ها شديد شده، ركوردها پايين تر آمده، ما ديگر ركورد ۷۳-۷۲ متر نداريم. الان ۶۹ بيشترين حد است. عباس در اين شرايط شانس خوبي براي صعود دارد.»
هر چند كوروش مرادي برادر سجاد كه هر روز با او در پيست ورزشگاه انقلاب حاضر مي شود، معتقد است كه سجاد مي تواند حتي در آتن مدال بگيرد، اما شادمهر كار مرادي را سخت تر از عباس مي داند: «شرايط سجاد خيلي خوب است. او در ليگ ركورد زده و اين نشان مي دهد كه آماده است اما با اين كارش سخت است. او بايد در چند مرحله بدود و تعداد كساني كه ۴۴/۱ و ۴۳/۱ مي دوند زياد است با اين حال سجاد مي تواند يك مرحله صعود  كند و اين براي دو و ميداني ما خيلي با ارزش است.»
با اين حال خود سجاد مرادي پافشاري مي كند كه به فينال آتن مي رسد و با توجه به قول هايي كه سجاد قبلاً داده، بهتر است كه حرف او را جدي بگيريم، هر چند خيلي ها اين حرف را عاقلانه ندانند: «فكر من فينال المپيك است. تا حالا هرچي گفته ام همان شده. در فيليپين گفتم مدال نمي گيرم، چهارم شدم. گفتم ورودي مي گيرم، گرفتم. حالا هم قول مي دهم جزو فيناليست ها مي شوم و مي شوم، اما مدال نمي گيرم.»
برعكس عباس كه همه مي گويند هميشه در حال تمرين است، سجاد به تنبلي معروف است. همه كساني كه چند روزي را با او در اردو بوده اند، مي گويند به زور تمرين مي كند و خودش هم همين حرف را مي زند اما احسان مهاجر شجاعي رقيب اصلي ايراني اش كه خيلي اميدوار بود بتواند او هم به آتن برود مي گويد: «سجاد خيلي خوب تمرين مي كند اما جايي كه هيچ كس نتواند ببيندش.» يك نكته هم درباره سجاد اينكه هيچ وقت بدنسازي نمي كند. سجاد تك تك حريفانش را مي شناسد: «از آسيا رشيد رمزي بحريني، قهرمان برزيلي، دونده آلماني، همه قهرمان هستند. اما سن شان رفته بالا و من كنارشان بچه ام.»
او هم مثل عباس خودش برنامه تمريني تنظيم كرد: «از اينترنت برنامه «سباستين كو»قهرمان و ركورددار جهان را گرفته ام با آن تمرين مي كنم يك كمي كمش كرده ام».
روزهاي زيادي تا المپيك نمانده، پيست تارتان و دايره پرتاب ديسك. همه چيز خيلي زود مي رسد. خيلي انتظار نمي كشيم و مردان كم توقع دو و ميداني ايران را مي بينم، در آتن كه با افتخار به آنجا مي روند و سربلند همراه بقيه ورزشكاراني كه سهميه دارند رژه مي روند. آنها مي خواهند سربلند باشند.

تكواندو در اندازه هاي
وزنه برداري و كشتي
كارواني كو چكاما پر اميد

علي شاكري: در ميان كاروان ورزشي اعزامي ايران به المپيك آتن اگر چه همه نگاه ها معطوف وزنه برداران و كشتي گيران است كه در طول تاريخ اكثر مدال ها را به ارمغان آورده اند، اما گروه كوچك ولي پراميد تكواندو را مي توان در زمره گروه بزرگ كشتي و وزنه برداري به حساب آورد كه بيشترين نگاه را به دنبال خود دارند. هادي ساعي و يوسف كرمي دو نماينده تكواندو ايران در المپيك آتن هستند كه از ماه ها پيش خود را آماده نبرد روي شياپ چانگ ساخته اند.
هادي ساعي برنده مدال برنز المپيك سيدني با حضور ده ساله در تيم ملي و كسب ۶ مدال طلاي جهان و دهها مدال از ميدان هاي بين المللي در شوق يك طلاي المپيك مي سوزد.
ساعي نيك مي داند كه اين ميدان آخرين حضور المپيكي او محسوب مي شود و او بايد با دستي پر از آتن بازگردد.
ساعي با تجارب فراوان از حضور در ميدان هاي مختلف همه حريفان خود را به خوبي مي شناسد و با توجه به روحيه و تاكتيك منحصر به فردش يك تكواندوكار برجسته به شمار مي رود.
كرمي يك مبارز واقعي
يوسف كرمي با تجربه اي كمتر از ساعي يك مبارز واقعي است كه هرگز در ميدان كم نمي آورد. كرمي آنچنان با
اعتماد به نفس مقابل حريفان ظاهر مي شود كه بخشي از موفقيت هايش را مرهون همين روحيه بالاست. بسياري از كارشناسان را اعتقاد بر آن است كه در آتن بايد پيشاپيش مدال طلا را براي اين ورزشكار ميانه اي كنار گذاشت، چرا كه وي در مسابقات مختلف تنها با انديشه تصاحب مدال طلا به روي شياپچانگ مي رود. كرمي هم اكثر حريفانش را به خوبي مي شناسد و جالب آنكه همه اين حريفان از رويارويي با او هراس دارند.
دوچرخه سواران در رقابتي نابرابر
با حريفان پر امكانات

دوچرخه سواري ايران هم در المپيك سه نماينده دارد. براي دوچرخه سواراني كه از نظر شرايط برابر با ركابزنان اروپايي و حتي هم قاره اي خود چون ژاپن و كره محرومند، ميدان المپيك يك روياست. آنها اگر چه اميدي براي دستيابي به مدال ندارند، اما به رقابت با برترين هاي اين رشته دلخوشند و اميدوارند كه از تجارب اين ميدان بزرگ بتوانند پشتوانه اي براي كسب مدال و درخشش در مسابقات قاره اي براي خود دست وپا كنند.
عباس سعيدي تنها: او جواز حضور در دو رشته را به دست آورده و چند سال پيش نيز عنوان كاملترين دوچرخه سوار آسيايي را به خود اختصاص داد. او هم همانند ساير دوچرخه سواران ايراني از جاده شروع كرد و بعد رو به پيست آورد.
سعيدي در رشته دور امتيازي و دور حذفي تخصص بيشتري دارد. حتي اكثر مدال هايش را در مسابقه هاي مختلف اين دو رشته به دست آورده است. او با اين كه در تورهاي مختلفي شركت كرده اما هرگز موفق به پوشيدن پيراهن طلايي نشده است.
امير زرگري: بعد از قادر ميزباني، احد كاظمي، زرگري سومين دوچرخه سوار برتر ايران است. او از هر كدام از قسمت هاي دوچرخه سواري مايه هايي دارد. امير از معدود دوچرخه سواراني است كه توان پازدن در جاده و پيست را دارد.
مهدي سهرابي با ۲۴ سال سن جزو جوانترين دوچرخه سواران در جمع المپيكي هاست.
حسين عسگري هم چهارمين شركت كننده ايران در المپيك است.