رمضان يك فرصت است. فرصتي براي تامل و فرصتي براي خروج از روال روزمرگي. فرصتي براي تجديد ارتباط با درون، فرصتي براي ديدار با فطرت. فرصتي براي تماشاي سيماي روح در آينه خود. فرصتي براي امتحان كردن، امتحان دادن. گرسنه بودن تنها جلوه كوچك و اول اين فرصت است.
رمضان وعده ملاقات ما با خود و خداست. جايي است كه مي توانيم ابعاد روحمان را در يك اندازه گيري دقيق و خودماني با خدا در ميان بگذاريم. مي توانيم بفهميم كه چقدر وابسته ايم و تا كجا مي توانيم وارسته باشيم. اين امكانات بزرگ را رمضان در اختيار ما مي گذارد.
همين كه شب هاي رمضان از خواب (اين نماد هميشه پابرجاي بيدار نبودن) برمي خيزيم. همين  كه دل به سحر مي سپاريم، همين كه وضوهايمان جور ديگري مي شود. همين كه نمازهايمان صوت و جلال ديگري مي گيرند، همين كه از روي كرانه هاي زمين مي گذريم و همين كه سعي مي كنيم از خويشتن كرخت و تكراري خود فاصله بگيريم مي فهميم كه رمضان چه فرصت مغتنمي است.
رمضان يك راز است. رازي كه با روزه گشوده و با نماز بيان مي شود. رازي كه خداوند آن را با ما در ميان مي گذارد و چه شوق انگيز است محرم راز الهي بودن. در مناجات هاي سحر آن جا كه خداوند را به كرامت و رحمت مي خوانيم، در مناجات روزهاي رمضان آن جا كه او را به تماشاي درونمان دعوت مي كنيم، در شب هاي قدر كه در تاريكي مي نشينيم و چاره اي جز خدا براي خود نمي يابيم. فقط به دنبال آن هستيم كه با خدا راز و نياز كنيم. نياز بگوييم و راز بشنويم و رمضان صحنه حضور اين همه راز و اين همه نياز است.
فرصت پر رمز و راز رمضان موهبت بزرگي است. به قول مولانا وقت بازكردن دهان هاي ديگر و خوردن لقمه هاي رازگون معرفت است. نوشيدن گواراترين شربت هستي گواراي آن جان كه فرصت رمضان را درك كند.
و از فردا تا ۳۰ روز ديگر سحرها و غروب ها، ظهرها و صبح ها، شب ها و روزها قيمت مي يابند. قدر رمضان را بدانيم.