خلق شاهكارهاي ادبي هنري، اگرچه در لحظه  اي كوتاه رخ مي دهد، اما ماندگاري و پايداري آنها به زمان و مكان خاصي محدود نمي شود. اين گونه آثار محصول دانش و تجربه و ذوق هستند و نبود هر يك از اين 3 عامل بسترهاي وجودي آن را با موانع جدي روبه رو مي سازد. سرود اي ايران كه شصتمين سال تولد خود را پشت سر مي گذارد، در فضايي اين چنيني متولد شد. دانش عميق روح الله خالقي كه از وي به عنوان يكي از نوادر تاريخ موسيقي ايران ياد مي شود، به همراه ذوق شعري حسين گل گلاب و نيز تجربه و شناخت اين دو از موسيقي ايراني از يك سو و روحيه مخاطبان از سوي ديگر، دست به دست هم داد تا نغمه اي متولد شود كه هر بار شنيدن آن، موجي از لذت و غرور و حماسه را در جان آدميان مي نشاند.
اي ايران در نغمه دشتي نوشته شده است؛ يكي از چهار آواز نغمه وابسته به دستگاه شور كه در ميان اهل موسيقي به آوازي متناسب با مجالس سوگ و عزا شهره شده است. اما ذهن خلاق خالقي از اين نغمه و گردش هاي ملوديك خاص آن قطعه اي حماسي ساخت كه كمتر كسي گمان مي كرد، بتوان از نغمه دشتي چنين كاري بيرون كشيد. پس از ساخت اين قطعه بود كه تصلب بر نامگذاري دستگاه ها به غمگين و شاد، شيرازه خود را از دست داد، چراكه اين آهنگساز و ملودي پرداز است كه با قدرت خلاقه و باورداشت ها و برداشت هايش از فرهنگ موسيقايي ايران، قطعه اي را مي پروراند و شكل مي دهد.
سرود اي ايران نكته اي ديگر را نيز باز مي نماياند و آن دغدغه هاي اجتماعي اهل هنر است؛ِ دغدغه هايي كه بخشي از آن به نگاه حساس و آرماني هنرمندان ايراني در طول حيات هنر در دوران پس از مشروطيت باز مي گشت. دغدغه هايي چون انساندوستي، ميهن دوستي، دين دوستي و ... كه تا به امروز هم همچنان بر دوش گروهي از هنرمندان سنگيني مي كند.