سازمان ملي جوانان متعلق به همه جوانان ايران است. براي اثبات اين موضوع كلي هم دفتر در سراسر كشور تاسيس شده است تا نشان داده شود، نظام اداري به جوانان همه كشور علاقه مند است 
مهدي خاكي فيروز
آقاي رئيس جمهوري، سالانه علاوه بر تخصيص بودجه به وزارتخا نه هاي آموزشي، حدود 12 ميليارد تومان به جوانان علاقه دارد. از اين علاقه حدود 10 ميليارد تومان به خريد ساختمان هاي زيبايي اختصاص مي گيرد كه بزرگترين آنها را مي توانيد در خيابان آفريقا بيابيد. يعني جايي كه بهترين جوانان تهران درآن زندگي مي كنند. مابقي هم يا صرف بوروكراسي نهادي دولتي به نام سازمان ملي جوانان مي شود يا كمك مالي به NGO. يعني همان چيزي كه در سال 76 با عنوان جامعه مدني به مردم وعده داده شد.
ظاهرااين سازمان متعلق به همه جوانان ايران است. براي اثبات اين موضوع كلي هم دفتر در سراسر كشور تاسيس شده است تا نشان داده شود، نظام اداري به جوانان همه كشور علاقه مند است.
ماجرا به سال 71 برمي گردد كه شوراي عالي انقلاب فرهنگي تصويب كرد شوراي عالي جوانان تشكيل شود. اما از آنجا كه دبيرخانه اين شورا فقط 27 كارمند داشت، ارتقاي ساختار سازماني اين شورا و دبيرخانه بسيار ضرورت داشت. به همين منظور در گام هاي بعدي، مركز ملي جوانان و سپس سازمان ملي جوانان تشكيل شد.
البته اين سازمان تاكنون نتوانسته تاثير چنداني بر تحقق وعده هايي همچون اشتغال، ازدواج، عاطفه، اوقات فراغت و ... جوانان داشته باشد و به همين دليل بايد وزارت جوانان تشكيل شود. يعني جايي كه هم رديف بودجه بزرگتري داشته باشد و هم تعداد بيشتري كارمند. كمتر كسي مي داند رحيم عبادي، زاده كدام شهر است ولي به يقين ايجاد اشتغال براي جوانان آن شهر در وزارت جوانان، بهترين كاري بود كه مي شد براي جوانان انجام دهند.
اگر شما جوان هستيد و به دنبال پول مي  گرديد، اصلا نگران نباشيد. سازمان ملي جوانان در خدمت شماست. شش دوست ديگر براي خودتان پيدا كنيد. كپي شناسنامه هايتان به همراه يك معرفينامه از سوي يكي از نمايندگان مجلس ششم را به سازمان مذكور ارايه داده و 2، 3 ميليون كمك مالي بابت رشد نهادهاي مالي دريافت كنيد، ولي براي آنكه خداي ناكرده اقتصاد تمام وجودتان را فرا نگيرد، كمي از وقت و بودجه دريافتي را در حزبي كه معتبر بودن آن را نماينده مذكور تاييد مي كند، صرف كنيد. مطمئن باشيد ضرر نمي كنيد.
البته ممكن است عده اي آدم غير توجيه پيدا شوند و بگويند اين كارها غير قانوني است، اما مصوبه 147621/101 مورخه 11/8/82 هيات دولت، اشتباه بودن اين تصور را روشن مي كند، چراكه طبق اصل 138 قانون اساسي، سازمان مديريت و برنامه ريزي موظف است تا جهت حمايت از NGO، بودجه كافي را در اختيار سازمان ملي جوانان قرار دهد.
اين مصوبه تاكيد مي كند: سازمان ملي جوانان موظف است در راستاي گسترش سازمان هاي غير دولتي جوانان، NGO ها را نهادينه كرده و با مشاركت جوانان در تصميم سازي و مديريت امور جوانان، به تشكيل مجمع ملي جوانان با رعايت قوانين و آئين نامه هاي مربوط اقدام كرده و ساز و كار لازم را پيش بيني و با هماهنگي و همكاري دستگا ه هاي اجرايي كشور و انجمن هاي غير دولتي جوانان اجرا كند.
به همين دليل بود كه امسال همزمان با روز جهاني جوانان يعني 12  آگوست برابر با 22 مرداد، كنگره بزرگي از جوانان ايران زمين با پيام رئيس جمهوري و رئيس سازمان ملل متحد برگزار شد تا مجمع ملي جوانان را انتخاب كنند. البته از آنجايي كه تمام جوانان ايران هنوز به حدي از بلوغ سياسي نرسيده اند كه در چنين مسايلي دخالت كنند! اين مساله به عده اي از فهيم ترين جوانان ايران سپرده شد كه برخلاف اكثر جوانان عقب افتاده، به مسايل پيش پا افتاده اي نظير معايب اقتصاد دولت سالار و ... نمي پردازند و دغدغه هاي شريف سال 76 را حفظ كرده اند و هيچ يك هم البته كه حقوق بگير دولت نبودند.
در پيام كوفي عنان به مناسبت روز جوانان، جوانان افراد زير 25 ساله اي معرفي شدند كه علاوه بر نياز به آموزش و مراقبت بهداشتي، بايد بر مشكلاتي نظير بيماري ايدز، مواد مخدر، جنايت و بيكاري فائق آيند. عنان تاكيد داشت كه سالمندي در جهان ما مساله اي براي جوانان ما نيز هست. شايد به همين دليل بود كه مسوولان سازمان ملي جوانان ايران به عدد 25 چندان وفادار نماندند و عده اي از سالمندان را به خاطر مسايل مشترك با جوانان، به اين مراسم فراخواندند.
در پيام رئيس جمهور كه توسط هادي خانيكي مشاور چهل و اندي ساله وي نگاشته شد، آشكارا اعتراف شد كه به واسطه تاثير شگرفي كه جوانان بر ذهن و رفتار ما داشته اند و ما را از خمودي و تحجر و توقف باز داشته اند و همواره خبر از آينده داده اند و با كم تحملي خويش در برابر عقب ماندگي ها و از دست دادن فر صت ها كوتاه نيامده اند، بايد فروتنانه آنان را ستود.
برگزاري مجمع ملي جوانان البته با استقبال برخي هم مواجه شد. بگو فردا مال ماست عنوان شعار مشتركي بود كه به پيشنهاد قباد خدري مدير كل روابط عمومي سازمان ملي جوانان با اقتباس از يك ترانه گروه آرين، مطرح شد. او مدير موفقي است كه سال گذشته براي جلوگيري از انتشار اخبار منفي در مورد جوانان، دستور حبس چند جوان خبرنگار كه در باشگاهي متعلق به صدا و سيما كار مي  كردند را صادر كرد. اين ماجرا از آن جا كه با هدف ارتقاي جايگاه جوانان در رسانه هاي جمعي صورت گرفته بود، بدون عذرخواهي اين سازمان پايان يافت.
سازمان ملي جوانان كه حامي سرسخت اينترنت هم هست، به همين دليل جشنواره بلاگر را برگزار كرد و علاوه بر سايت رسمي خود، يك خبرگزاري نيمه قانوني با عنوان سينا هم دارد. جشنواره بلاگر ها، تابستان امسال برگزار شد. همان روزها فرهاد پيروي نويسنده وبلاگ پسر شمالي كه نماينده هيچ كس جز خودش محسوب نمي  شود در نامه اي به رحيم عبادي رئيس سازمان ملي جوانان مدعي شد:
اگر به سايت فعلي سازمان نگاهي بيندازيد، مطمئنا نه نامي از ما و نه 70 تشكل ديگر استان مازندران و نه صدها تشكلي كه در سراسر كشور به اميد واهي كمك و همدلي اين سازمان تاسيس شدند در آنجا خواهيد ديد. در تمامي صفحات با واژه هيچ ديتايي يافت نمي  شود مواجه خواهيد شد. ما فراموش شدگان تاريخ كشورمان هستيم.
واضح است كه مسوولان سازمان ملي جوانان نبايدوقت خود را با اين مسايل پيش پاافتاده تلف كنند تا مبادا از وظايف اصلي خود بازمانند!
سازمان ملي جوانان بخشي هم دارد كه به نظرسنجي و بررسي خواسته هاي جوانان مي  پردازد. ولي به نظر مي  رسد اين بخش، پنج، شش سالي مي  شود كه بودجه دريافت نكرده و نتايج تحقيقات چند سال پيش خود را با تغييرات جزئي، دوباره به مديران سازمان ارايه مي  دهد. رحيم عبادي رئيس اين سازمان چندي پيش در گفت وگو با خبرنگاران اظهار داشت: به رغم تمايل 90 درصد جوانان براي مشاركت سياسي در جامعه، 55 درصد خانواده ها مخالف حضور جوانان خود در فعاليت هاي سياسي هستند. به احتمال زياد اين  آمار توسط همان بخشي كه ياد شد به عبادي ارايه شده است. وي در ادامه اين مصاحبه گفت: به اعتقاد 72 درصد جوانان، وجود احزاب، زمينه مناسبي براي فعاليت هاي سياسي جوانان محسوب مي  شود.
عبادي، مديري محافظه كار به حساب مي  آيد كه ترجيح مي  دهد كمتر در مورد مسايل غيرمرتبط با جوانان مصاحبه كند و از ارتباط خوبي با سران هر دو جناح برخوردار است. با اين حال آرم اين سازمان به يكي از احزاب سياسي شباهت دارد كه نمي  تواند نشانه چيزي جز پركار بودن طراحان لوگو باشد. اما همين مدير محافظه كار در تابستان امسال دچار بحران هايي هم شد. در روز صنعت، هادي غنيمي فر، رئيس جنجا ل برانگيز خانه صنعت و معدن ترجيح داد به جاي بحث در مورد مسايل اقتصادي، به بزرگنمايي خبري از خبرگزاري سازمان ملي جوانان سينا بپردازد كه حاكي از حراج دختران ايراني در فجيره امارات بود.
رئيس جمهور كه در آن جلسه حضور داشت، اين سخنان را كذب محض خواند و از اين طريق، سازماني كه سياست رسمي آن آهسته بيا، آهسته برو تا گربه شاخت نزند ناگهان به كانون خبرسازي تبديل شد، ولي در نهايت روحيه رئيس آن، ماجرا را به همان وضع قبلي برگرداند.
سازمان ملي جوانان آبان ماه امسال نيز در ليست سازمان هاي خبرساز قرار گرفت. هنگامي كه نماينده مردم تبريز از قرار داد 1 ميلياردتوماني اين سازمان با يك شركت تحقيقاتي براي طرح ظرفيت سازي انتقاد كرد، جوابيه اي منتشر شد مبني بر آن كه مديريت جديد سازمان ملي جوانان از يك سال گذشته به محض استقرار در سازمان، طرح نظارت بر سازمان هاي غيردولتي جوانان را... در دو سطح اجرا كرده است، اما در مورد اينكه اين دو سطح چگونه و كجا خواهد بود، هيچ توضيحي نداد.
سازمان ملي جوانان البته هيچ شباهتي به مركز گفت وگوي تمدن ها نداشته و در آن، ويژگي هاي خاصي براي ارتقاي اداري برخي افراد وجود ندارد.
در دنيا فقط دو رئيس جمهور هستند كه به جوانان علاقه زيادي دارند: خاتمي و كاسترو.
سال 1375 همزمان با كشف استخوان هاي چه گوارا، كنگره جهاني جوانان در كوبا برگزار شد كه در آن عشق و علاقه جوانان سراسر دنيا به كاسترو اعلام شد. با اين حال حتي كاسترو هم آنقدر به جوانان علاقه نداشت كه دلش بيايد سازماني براي جوانان تاسيس كند.

اديب وحداني
فكر به چگونگي برآورده كردن يك فهرست بالا بلند از نيازهاي شكم هرم جمعيتي ايران براي هر مسوولي ترسناك است. در اين فهرست مي  توان به مواردي مثل اشتغال، ازدواج، مسكن، خودرو و... اشاره كرد، اما برنامه ريزي هاي ميان مدت و دراز مدتي براي ختم به خير كردن مشكل جوانان كه در ادبيات اداري ايران از آنها با عنوان سرمايه هاي آتي كشور ياد مي  شود هم لازم است. در برنامه ريزي هاي ميان مدت يكي از چيزهايي كه بايد مورد توجه قرار بگيرد ورود قشر جوان فعلي به قسمت ميانسال جامعه در آينده است كه لابد چون در آن زمان ديگر پوستر و تراكت نمي   توانند پخش كنند، مورد توجه قرار نمي  گيرند. در برنامه ريزي  دراز مدت بايد توجه داشت كه جوان ها به تعبير بسياري بزرگان سرمايه هاي كشورند و تبديل انرژي هاي خام آنها به توليد مي  تواند راهكار اصلي توسعه همه جانبه باشد.
مردم مي  دانند كه جوان ها پر از هاي و هو و ذوق و علاقه و نوآوري و توانايي اند اما تجربه ندارند. اگر اين توانايي ها و اميال جوانان به درستي در راستايي قرار گيرد كه از ذوق جوان ها به عنوان انگيزه معنوي استفاده شود و به جاي كار فرسايشي، از  آنان جهت كار خلاقانه استفاده شود، نتيجه ها بي  بديل مي  شوند. به يك مثال توجه كنيد: سال هاست كه پروژه اي به نام طرح خارج از مركز براي استفاده از نيروهاي جوان رشته هاي علوم پزشكي در نقاط محروم اجرا مي  شود. در اين برنامه كم سود و پر هزينه، فارغ التحصيلان جوان دانشكده هاي علوم پزشكي موظف مي  شوند به كار اجباري جهت انجام خدمات درماني- بهداشتي بپردازند و سود اين فعاليت، امكان جمع آوري امتيازهاي لازم براي تاسيس مطب در شهرهاي بزرگ است. اما واقعيت اين است كه در اين سيستم كه ظاهرا در راستاي اهداف نظام اجرا مي  شود، جوان هاي پرشور و شوق بعد از مدتي به كارمنداني تبديل مي  شوند كه صرفا بنا به وظيفه اي كه مديران كهنسال نظام بهداشتي كشور تعيين كرده اند، حداقل توان خود را به نمايش مي  گذارند. عمده فارغ التحصيلان كه از ايجاد محدوديت  براي فعاليت هاي انساني خود ناراحتند، در اين بوروكراسي پيچيده تحميلي انگيزه خود را از دست مي  دهند و انرژي شان فرسوده مي  شود. اين در حالي است كه بسياري از همين تحصيلكرده ها وقتي با مشكلات واقعي مردم محروم مواجه مي  شوند در درمانگاه هاي خيريه يا مطب هاي خصوصي به عرضه خدمات بهداشتي، درماني- آن هم با كمترين هزينه و بيشترين كيفيت- مي  پردازند و گلايه اي هم از اين وضع ندارند. در نقاط محروم مي  توان بسياري از دانشمندان و فرهيختگان را ديد كه در سرتاسر دنيا طرفدار و طالب دارند و دعوتنامه هاي دانشگاه هاي بين المللي در كشوهاي ميزهاشان باقي مانده است و ميل خدمت به مردم، آنها را در بدترين شرايط و با بيشترين بازده به خدمت ترغيب كرده است؛ كاري كه از هيچ اجبار دولتي  برنمي آيد.