محمد رضا يزدان پرست 
كاشي هاي نيلي، گنبدهاي فيروزه اي، سرسبزي هميشه امتداد زنده رود، پل هاي درخشان و سايه در آب انداخته و... اصفهان قرن هاست حسرت تماشاي خويشتن را بر دل جهانيان گذاشته است. شهري كه عروس هنر ايران نه بلكه جهان است. قدمتي ناگويا و هنري تراويده و بر رخسار نشسته از همه اعصار را به دوش مي  آورد و به بغل مي  كشد و به چشم هاي تشنگان فرهنگ و هنر ارزاني مي دارد. اسليمي ها، نقش ها، پيچش ها و... اصفهان نگين انگشتري خود زيبايي است.
امروزه تمام اتفاقات روزمره آدم ها را در سايه اي از دود و ترافيك و انواع معضلات شهري و شهروندي به سمت خمودگي و فروخوردگي آرامش مي  برد. اصفهان به عنوان يكي از پنج شهر اصلي ايران و به نوعي بعد از تهران از همه اين قواعد و دهليزها مستثني نيست. سالها از شروع احداث مترو تهران مي  گذرد و چندي است كه مواهب آن قدري از دغدغه هاي ذهني شهروندان اين شهر كاسته است، هرچندكه حكايت نارسايي مترو از زيرزمين شهر به آسمان و مونوريل رسيده است. حال چندي است كه خبر احداث اين تكنولوژي كارا و پويا در چند شهر ديگر ايران به گوش مي  رسد. اصفهان طبيعي است كه در اين قصه حساسيتي بيشتر را بطلبد. عمارت ها و زيبايي هايي كه با ممنوعيت ساختمان سازي بيش از 5 طبقه در آن شهر اهميت آن ها به بروز مي  رسد ، انگار در زير پاي خود عبور دنياي مدرن را حس خواهند كرد. عبوري كه پسامدها و عواقب آن مگر با سنجش همه جوانب و پرداختن به همه مسايل شهري و انساني و صنعتي، شايد در نزديك زماني تبديل به يك معضل شود.
قدر مسلم اينكه هيچ شهروندي از تسهيلات شهري دلخور نيست. تجربه به مديران و شهروندان نشان داده كه دستاوردهاي دنياي مدرن خصوصا درجهت رفاه بشر، هيچ گاه با بازخوردهاي منفي همراه نبوده اما وقتي حتي از طريق يونسكو، برج جهان نماي اصفهان تنها به دليل كوركردن چشم اندازهاي تاريخي و فرهنگي اين شهر دچار توقف در ساخت شد و بهتر اينكه از رشد و تولد بازماند، حالا مترو با غرش  خويش بنيان هاي اين بناها را هدف خواهد گرفت. حتي اگر كمترين احتمال خطر هم وجود داشته باشد براي چاره گزيني گذرگاه هاي مترو اصفهان بايد تدابير عميق تر ، پوياتر،  كاراتر و عاقلانه تري انديشيد.