Hamshahri Newspaper

عباس اسدي
كليدي ترين، محوري ترين و نمادين ترين شعار در بهمن سال ۱۳۵۷ براي شكل گيري انقلاب اسلامي «استقلال، آزادي و جمهوري اسلامي» بود. ۲۶ سال از آن تاريخ سپري مي شود، اما هنوز دكترين انقلاب در گوش ها نجوا، بر دل ها جاري و بر هميشه تاريخ عرض اندام مي كند كه: انقلاب اسلامي ايران نه براي آب و نان كه براي استقلال، خودكفايي، رهايي، آزادي، جمهوري، مردم گرايي، دين باوري و اسلاميت بود.
استقلالي كه ريشه هاي وابستگي و سرسپردگي را در هم شكست، خودكفايي و تكيه به خود را به جامعه ارزاني داد، رهايي و آزادي از مظاهر سلطه و ستم و اجبار را به ارمغان آورد، مردم و افكار عمومي را داور قرار داد و اسلام، دين محوري و باورهاي اعتقادي را جايگزين رها ورد يك سويه فرهنگ منحط ستم شاهي ساخت.
اينك ۲۶ سال از آنچه برايش قيام كرديم، در جنگ هشت ساله خون داديم و مردان انقلاب را با ترور كور نابخردان از كف داديم مي گذرد، اما اكنون به رغم برخي ناملايمات و نارسايي ها در افق ذهن آنها كه مطلق انگار و مطلق انديش نيستند، انقلاب و نظام اسلامي ايران به توانمندي هاي زيادي در بخش توليد علم، فن آوري، صنايع نظامي، دانش پزشكي و اقتدار اجتماعي و امنيتي دست يافته است. اگر كمي از لاك مطلق انگاري، جزم انديشي و ادبيات «همه يا هيچ» خارج شويم وبه انقلاب اسلامي در آغاز بيست و هفتمين بهار با نگرش مثبت نگاه مي كنيم، نگره اي كه مي تواند به واسطه آن مقتدرانه در چرخه نظام جهاني حضور داشته باشد و افق وحدت و همدلي را براي ساختن ايران آباد، آزاد و سربلند تصور كند. اكنون ميراث و يادمان به جاي مانده از انقلاب اسلامي ايران و فداكاري و ايثار هشت سال دفاع مقدس، و خانواده شهدا در جامعه حضور دارند. آنها در حركت و رفتار خويش، ايثار، نوعدوستي و آزاديخواهي را در زمان خود جلوه گر ساختند تا امروز ما كه در هواي از خودگذشتگي آنها تنفس مي كنيم الگو بگيريم. به طور قطع مانايي آن رفتارهاي دگرخواهانه زماني عمق مي يابد كه در هر جايگاهي كه قرار داريم، آن رفتارهاي بي شائبه را پاس بداريم.
شهردار تهران با ورود در عرصه مديريت شهري، اقدام به راه اندازي اداره كل امور ايثارگران كرد تا مسائل و نيازهاي اين قشر- فارغ از آنكه خود بخواهند- را سامان دهد. اكنون در دهه مبارك فجر و گذشت ۲۶ سال از پيروزي انقلاب، شهردار تهران در گفت وشنودي كه با نشريه ياد ايثار ويژه امور ايثارگران شهرداري تهران داشته است به چرايي گرايش شهرداري به امور ايثارگران، تأسيس اداره كل ايثارگران، تأسيس موزه جنگ و انقلاب و مناسب سازي محيط شهري براي رفت و آمد معلولان و جانبازان پاسخ گفته است، متن گفت و شنود با شهردار تهران در پي مي آيد:

* جناب آقاي شهردار! به عنوان كسي كه مدتها در صحنه هاي ايثار و شهادت در جريان دفاع مقدس حضور داشته ايد بفرماييد براي اشاعه روحيه و فرهنگ ايثار و شهادت در فضاي شهري چه مؤلفه هايي را بايد مد نظر قرار داد؟
- همان گونه كه مي دانيد فرهنگ ايثار و شهادت، مهمترين ابزار كمال دفاع ملت و امنيت ملي است. به تعبيري ديگر، بزرگترين سرمايه هاي ملت ما وجود فرهنگ ايثار و شهادت است. اما در كنار آن معرفي آرمان ها و زندگي شهيدان و معرفي ايثارگران به عنوان الگو و معرفي اسلام ناب به عنوان زاينده فرهنگ ايثار و شهادت مقوله هايي است كه بايد دنبال كنيم تا اين فرهنگ در جامعه توسعه پيدا كند. البته در كنار اين مسأله بايد بعضي پيرايه ها را از پيرامون اين فرهنگ بزداييم. بعضي چيزهايي كه ديگران اصرار دارند به اين فرهنگ بچسبانند و آن را به گونه اي ديگر معرفي كنند. فرهنگ ايثار و شهادت اتفاقاً براي زندگي سر بلند در اين دنياست و البته آخرت هم به دنبال اوست. اما در اين هم رمز عزيز زيستن، مستقل زيستن و سر بلند زيستن، همان روحيه ايثار و شهادت است.
* در خدمت رساني به ايثارگران دو ديدگاه وجود دارد، يكي اينكه مي گويند ايثارگران نهاد متولي دارند، قوانين حمايتي خاص و بودجه مصوب دولتي دارند. يك نگاه هم نگاه عاطفي و احساسي است، نظر شما در اين باره چيست؟
- ببينيد همراهي كردن با ايثارگران نبايد از موضع ترحم باشد يا به عنوان يك امتياز ويژه صورت بگيرد، بلكه بايد به منظور پاسداشت و تكريم فرهنگ ايثار و شهادت انجام شود. طبيعي است نهادهايي كه مسئول مستقيم هستند بايد به همه زوايا رسيدگي كنند. نبايد در ها را به روي خدمت رساني ديگران بست، البته اين خدمات نبايد به گونه اي باشد كه برخي سازمان ها و نهادها، جاي نهادهاي مسئول را بگيرند. مثلاً در هر سازماني بايد يك واحد ويژه وجود داشته باشد كه بتواند مسائل ايثارگران را- چه كساني كه داخل آن سازمان مشغول هستند و چه كساني كه سروكار اداري آنها به سازمان مي افتد- پيگيري كنند.فكر مي كنم تكليف خيلي روشن است اما هميشه موارد استثناء وجود دارد. قوانيني كه گذاشته مي شود جنبه عمومي دارد و با اين قوانين نمي شود همه مسايل را طبقه بندي كرد به همين خاطر حتي در نهادها هم شوراهايي وجود دارد كه موارد خاص را به طور ويژه مورد رسيدگي قرار مي دهند. البته خيلي بهتر بود اگر سازمان ها و نهادهاي مسئول همه امور را رسيدگي مي كردند و نيازمند مداخله ديگران نبود اما چون پوشش به طور كامل انجام نمي شود به طور طبيعي ديگران هم وارد مي شوند.
* به نظر شما چرا نگاه ارزشي نسبت به مقوله بازماندگان جنگ تغيير كرد و هر كس به رغم خود ايثارگران را جداي از مردم ديد، اين نگاه را چگونه مي توان تغيير داد؟
- در بخشي از سازمان اجرايي كشور متأسفانه توسعه غرب مدنظر قرار گرفت و در نتيجه آن فرهنگ ايثارگري و توجه به ايثارگران يك موضوع فرعي شد و ادامه آن همان وصفي است كه شما گفتيد. اما اگر توجه به ايثارگران به عنوان يك وظيفه انقلابي در متن كارها بيايد آن حالت پيش نمي آيد.
در ضمن، بايد توجه داشت آن تعداد از ايثارگران كه الان به سازماني مراجعه مي كنند به نسبت كل ايثارگران خيلي كم هستند و نسبت آنها اصلاً قابل قياس نيست. جمع زيادي در اين كشور ايثارگر و جانباز و خانواده شهيد داريم كه مطلقاً مراجعه نمي كنند يا مراجعه مي كنند اما نامي از اين كه خانواده شهيد و ايثارگر هستند نمي برند، مگر اين كه مسئولان يا سازمان ها خودشان متوجه شوند.
* آقاي شهردار! يكي از مسايل اساسي بازماندگان هر جنگ در تمامي دنيا، نگاه علمي و تخصصي به نيازهاي اجتماعي آنان است. مثلاً در حوزه مديريت شهري يكي از مؤلفه هاي اجتماعي مناسب سازي اماكن و معابر عمومي براي معلولين جسمي و حركتي است. جناب عالي سال جاري مبلغ ۱۳ ميليارد تومان بودجه مصوب از شوراي شهر در اين زمينه دريافت كرديد و ستادي هم براي همين منظور تشكيل داديد بفرماييد تا به حال چه اقداماتي در جهت مناسب سازي فضاي شهري براي معلولين انجام داده ايد؟
- بله. ۱۳ ميليارد تومان اعتبار پيش بيني شده كه متناسب با كسب درآمد، تخصيص داده مي شود. خوشبختانه در حوزه معاونت عمراني در سازمان زيباسازي ستادي تشكيل شده براي طراحي و مناسب سازي پياده روها و در گام بعدي مناسب سازي اماكن، مناسب سازي پياده روها الان شروع شده، اكثر مناطق فعال شدند و در حال انجام اين كار هستند.
منتهي اين كاري است كه چهار سال بايد استمرار داشته باشد. معابر كه تمام شد تازه به اماكن و فضاهاي عمومي ديگر مي رسيم. اما در فضاهايي كه به تازگي مي سازيم و در پروژه هايي كه در بوستان ها و مراكز فرهنگي و ورزشي به تازگي ساخته مي شود اين مناسب سازي در متن نقشه هاي آنها پيش بيني مي شود.
* يكي از حركت هايي كه در زمينه ترويج فرهنگ ايثار و شهادت به ذهن مي رسد به نمايش گذاشتن نمادهايي از ايثار و از جمله تأسيس موزه جنگ در پايتخت است. پرده برداري از تنديس سيمون بوليوار، قهرمان ملي آمريكاي لاتين در تهران توسط جناب عالي نمونه اي از اين برنامه هاست. آيا برنامه هاي ديگري براي نهادينه كردن اسوه هاي ايثار و شهادت داريد؟
- چند كار الان دارد طراحي و انجام مي شود. يك پارك موزه جنگ و انقلاب است. الان محل آن تعيين شده و به زودي مسابقه آن براي طراحان اعلام خواهد شد. اين يك كار اساسي و اصولي است، خوشبختانه با پيگيري هاي فراوان، محل مناسبي براي اين كار انتخاب شده است، كار دوم، كنگره هايي است كه دارد برگزار مي شود. كار سوم، نامگذاري نام شهيدان بر روي اين سقاخانه هايي است كه دارد ساخته مي شود كه يادآور نام و فرهنگ شهيدان است.
يك كاري هم كه در حال انجام آن هستيم، مكان شهادت افراد در نقاط مختلف تهران شناسايي شده و نمادهاي ايثارگري و شهادت را در آن مكان ها نصب مي كنيم. همچنين توافق اصولي براي سازماندهي امور شهيدان بهشت زهرا در دست اقدام است، ايثارگران ستون هاي استوار جامعه اند و نبايد از جامعه جدا شوند و مسئولان بايد از اين حضور استقبال كنند.
خوشبختانه ما در مجموعه خود فكرهاي خلاق، مبتكر و انسان هاي فهيم و برجسته و متخصص بسياري داريم. ايثارگران افرادي فكور، برنامه ريز، دلسوز و مديرند، بايد فعاليت هاي فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي آنها به طور ويژه مورد حمايت قرار گيرد چرا كه در يك دوره طولاني دچار آسيب شدند و در گذشته براي اين كه در دانشگاه ها درس بخوانند حمايت درستي از آنها نشده بود به گونه اي عمل شده كه آنها جايگاه خودشان را پيدا نكرده اند، بنابر اين بايستي حمايت شوند تا بتوانند رسالت خود را به شايستگي به انجام رسانند.
* آقاي احمدي نژاد! به عنوان آخرين سؤال با توجه به اقبال عمومي مردم در ملاقات هايي كه با شما دارند! طبيعتاً سطح انتظارات و توقعات آنان در ارائه خدمات مضاعف است. مثلاً در ديدار شما از آسايشگاه جانبازان، مشكلات عديده اي مطرح و از سيستم شهرداري توقع تأمين مسكن، ايجاد شغل و غيره را دارند، در عمل منابع محدود و خواست ها نامحدود است. جناب عالي چه تمهيداتي براي اين قبيل توقعات در نظر داريد؟
- در بازديد آسايشگاه ها خيلي مشكل مسكن را مطرح نكردند، جانبازها بيشتر مشكلات داخل آسايشگاه را داشتند. ما هم نهايتاً كمك كرديم.
در رابطه با اشتغال نمي شود جانبازان را حقوق بدهيم و به جانبازها بگوييم بيكار بچرخند. اين كار شدني نيست. بسياري از آنها ذهن خلاق و مبتكري دارند، بايد طراحي هايي انجام بگيرد و اين استعدادها فعال شود. البته بايد اين طراحي در سطح كلان انجام بگيرد. ظرفيت شهرداري هم اجازه چنين طرحي را نمي دهد. براي جذب دنبال اين هستيم كه مراكز فكري و فني حرفه اي را تجهيز كنيم و تا جايي كه سازمان اداري اجازه مي داده و مي توانسته جذب ايثارگران را انجام داديم.