سهراب  نيكخواه
«ناصر حجازي برگرد به تيمت»؛ اين شعاري بود كه تماشاگران پرسپوليس در روز بازي تيمشان با پاس سر دادند. اين در حالي بود كه در روز بازي استقلال و برق شيراز، هنگامي كه تيم آبي پايتخت در فاصله چند دقيقه 2 گل از ميهمان ته جدولي اش عقب افتاد، هواداران آبي شعار دادند: «دواي درد آبي ،فقط ناصر حجازي»، اما چطور ممكن است طرفداران دو آتشه آبي و قرمز در آن واحد يك چيز را بخواهند؟!
اين سوالي است كه پاسخش تنها در يك چيز مي تواند خلاصه شود؛ جذابيت انكارناپذير شخص ناصر حجازي، دروازه بان سالهاي دور تيم ملي و آبي پوشان تهران. او پس از آنكه فوتبال را كنار گذاشت در مقام مربيگري هيچگاه نتوانست به يك موفقيت بزرگ دست پيدا كند، اما در تمام اين سالها مسائل حاشيه اي، عكس هاي پر تعداد و خبرسازي هاي پرشمار، او را درصدر اخبار روزنامه  ها نگه داشته است.
دواي هميشگي درد آبي ها!
در حالي كه ناصر حجازي از اوايل دهه 60 به جرگه مربيان پيوست، بيش از دو فصل سر مربي استقلال نبود، اما هواداران اين باشگاه هر گاه احساس كنند تيم آبي خوب نتيجه نمي گيرد، نام او را فرياد مي زنند. آخرين باري كه اين اتفاق رخ داد هفته بيست و پنجم ليگ بود. استقلالي ها دو بر صفر از برق شيراز عقب افتادند و صداي تماشاگران درآمد. آنها عليه امير قلعه نويي كه اتفاقا در چند هفته اخير خوب نتيجه مي گيرد، شعار  دادند و ناصر حجازي را تشويق كردند. گرچه با سه گل دقايق پاياني آبي پوشان و حركات رضا عنايتي، مهاجم اين تيم، پس از گل دوم معترضان ساكت شدند، اما جنجال به همين جا ختم نشد. در روزهاي بعد روزنامه هاي ورزشي شايعاتي را مبني بر ارتباط تماشاگران معترض با ناصرخان و دريافت پول از او منتشر كردند. اين شايعات بعدها از سوي خود او به شدت تكذيب شد و حجازي گفت نيازي به اين حرف ها ندارد و روزي خواهد رسيد كه سران استقلال خود به سراغ او بيايند.
حمايت از حجازي تنها مختص تهراني ها نيست. در پايان بازي استقلال اهواز مقابل برق شيراز كه با نتيجه مساوي پايان يافت، تماشاگران اهوازي سر وصدايشان درآمد. آنها حتي جلوي شفيع زاده مدير مسئول باشگاه را نيز گرفتند و از او خواستند «لوكا برود و حجازي بيايد.»
گويي حجازي آلترناتيو هميشگي مربيان تمام تيم هاي آبي پوش كشور است!
پرزيدنت حجازي
وقتي به كار نامه فوتبالي حجازي نگاهي بيندازيم، تنها يك قهرماني باشگاه هاي كشور همراه با تيم استقلال در آن مي بينيم. اما آنچه حجازي را در صدر نگه داشته حاشيه ها هستند. مصاحبه هاي تند او عليه مسئولان فدراسيون فوتبال و سازمان تربيت بدني نظراتش در خصوص سياست،  اختلاف دو فرهنگ و حالا ... «من رئيس جمهور مي شوم.» اين جمله اي بود كه ناصر حجازي چند ماه پيش بر زبان آورد و بر آن ايستادگي كرد.
بر اساس قانون اساسي رئيس جمهور بايد از رجل سياسي، مذهبي باشد، اما حجازي تاكنون هيچگونه فعاليتي در اين زمينه ها نداشته است و مشخص نبود او چگونه مي خواهد رئيس جمهور شود!
طي چند ماه اخير، او مدام از عزمش براي حضور در مقام رياست قوه مجريه سخن گفت و حتي از اعلام برنامه هايش در آينده اي نزديك خبر داد.
همه چيز به همين منوال پيش رفت تا اينكه اعلام كرد مشاورانش به او گفته اند فعلا به صلاح نيست رئيس جمهور شود!!
همانطور كه دلايل حجازي براي حضور در عرصه رقابت انتخاباتي اعلام نشد، علل انصراف او نيز پشت عبارت «به صلاح نيست» پنهان ماند. آنچه مسلم است اينكه رد صلاحيت حجازي به هر دليلي مي توانست بخشي از وجهه هميشه محبوب او را مخدوش كند.
حجازي كاپلو
طرفداران استقلال همواره علاقه شديد خود را به تشبيه تيم محبوبشان به آ.ث.ميلان سابق و ميلان فعلي ايتاليا نشان داده اند. درست هنگامي كه حجازي سرمربي استقلال شد، فابيو كاپلو سرمربي ميلاني ها بود، پس شعار «حجازي كاپلو» بسيار مناسب به نظر مي رسيد و وقتي كاپلو به عنوان خوش پوش ترين مربي اروپا انتخاب شد، اين شعار بيشتر به گوش رسيد.
ناصرخان از هنگام جواني عادت به شيك پوشي داشت و حالا نيز شايد خوش تيپ ترين سرمربي كشور باشد، حتي اگر در هيچ كدام از تيم هاي ليگ برتر شاغل نباشد. عكس هاي گوناگون از او در حالات مختلف، همواره در نشريات رنگي ورزشي در اندازه هاي بزرگ بارها به چاپ رسيده است و همين نشان مي دهد كه او به اندازه دوران بازي اش در ديد است. ناصر حجازي شايد خبرسازترين سرمربي فوتبال كشور باشد، اما اين خبرسازي بيش از آنكه در متن فوتبال باشد، در حواشي آن است.

كابينه حجازي
حضور حجازي در عرصه رقابت انتخابات آنقدر جدي بود كه او حتي اعلام كرد به مرور و در فرصت مناسب اعضاي كابينه اش را هم معرفي خواهد كرد! اين موضوع گرچه هيچ گاه عملي نشد، اما مي توان گفت كه چنين چيزي تقريبا در ايران بي سابقه است. اين روزها متفاوت ترين اقدام انتخاباتي از سوي يكي از كانديداها اين بوده كه معاون اول و سخنگوي دولت احتمالي خود را معرفي كرده است.
حجازي همچنين از تيم مشاوران و برنامه هايي كه قصد دارد پس از رئيس جمهور شدن انجام دهد سخن گفت، اما به يكباره بدون اعلام دليل، كنار كشيد.

تيتر يك هميشگي
رابطه حجازي با رسانه ها و بخصوص نشريات ورزشي هيچگاه ثبات خاصي نداشته و آنها با هم كج دار و مريز رفتار كرده اند. لحن سخن حجازي تند است پس هيچ كس از گزند كلمات نيش دار او در امان نيست، حتي نشريه اي كه سخنش را منعكس مي كند. او بارها و بارها با روزنامه هاي ورزشي قهر كرده است و مطبوعاتي ها عليه اش مطلب نوشته اند، اما هر گاه كه موضوع جالبي پيش  آمده و احتياج به كسي بوده كه بي پروا سخن بگويد، روزنامه نگارها به سراغ او رفته اند. هر وقت يك روزنامه ورزشي تيتر يك ندارد، اولين كسي كه به ذهنش مي رسد ناصر حجازي است.

جواد قادري
اين روزها فيلم "شاخه گلي براي عروس" به لطف حضور بازيگري به نام "جواد رضويان" توانسته عنوان پرفروش ترين فيلم روز سينماهاي تهران را از آن خود كند؛ حتي اگر چيز زيادي براي عرضه به تماشاگر نداشته باشد.
محبوبيت اين بازيگر تلويزيوني در ميان عامه مردم باعث شده تا خانواده ها و اقشار مختلف مردم براي تماشاي او روي پرده و بالطبع گذراندن ساعتي همراه با خنده و نشاط سري به سينماهاي نمايش دهنده فيلم مذكور بزنند.
شاخه گلي براي عروس همه چيزش را مديون دو بازيگر اصلي اش بخصوص رضويان است. او جلوي دوربين همه كار مي كند تا براي لحظاتي خنده را بر لب تماشاگران بنشاند.
حضور نسبتا موفق رضويان در مجموعه نوروزي "جايزه بزرگ" هم از جمله دلايلي است كه باعث مي شود تا ديدار با اين بازيگر محبوب براي اولين بار روي پرده سينما براي خيلي ها جذاب باشد.
البته شاخه گلي براي عروس ساخته قدرت الله صلح ميرزايي اولين حضور سينمايي رضويان محسوب نمي شود و او براي اولين بار در فيلم "شارلاتان" جلوي دوربين آرش معيريان رفت.
"شارلاتان" به دليل عدم دريافت پروانه نمايش اكرانش براي مدتي به تعويق افتاد. بالاخره اين فيلم اواخر سال گذشته با انجام پاره اي اصلاحات، پروانه نمايش گرفت و در صف اكران ايستاد. "شارلاتان" هم مانند ديگر آثاري كه رضويان در آنها بازي كرده، اثري كمدي است. اين فيلم قرار است پس از پايان اكران شاخه گلي براي عروس روانه پرده سينماها شود. با توجه به موفقيت فيلم صلح ميرزايي در گيشه به نظر مي رسد شارلاتان (كه قطعا فيلم بهتري نسبت به شاخه گلي براي عروس است) نيز بتواند با استقبال خوبي از سوي مخاطبان مواجه شود.
سينماي ايران مدتهاست كه كمبود يك كمدين تمام عيار را حس مي كند. آيا جواد رضويان مي تواند در قامت يك كمدين جاي افرادي چون اكبر عبدي، عليرضا خمسه و كاراكترهايي نظير آنها را بگيرد؟

صمد مقدم
حسين رضازاده قوي ترين مرد جهان در سال 2004 سرانجام آمادگي خود را جهت شركت در تمرينات تيم ملي وزنه برداري ايران اعلام كرد.
با اينكه چند ماهي است تمرينات مقدماتي تيم ملي وزنه برداري براي حضور در مسابقات قهرماني آسيا و جهان زيرنظر يوردان گئورگي ايوانف آغاز شده، اما رضازاده و چند نفر ديگر از قهرمانان اين رشته ورزشي از تمرين با ديگر اعضاي تيم ملي امتناع مي كنند و به صورت انفرادي به تمرين مي پردازند. رضازاده اصلي ترين دليل تمرين انفرادي خود را عدم شروع تمرينات اصلي تيم ملي بزرگسالان عنوان كرده و گفته است كه به محض آغاز تمرينات، او و ديگر ملي پوشان نامي تيم ملي مانند شاهين نصيري نيا، كوروش باقري، حسين توكلي، رضا برخواه و ديگران در اردو حاضر خواهند شد.
پيش از اين بي ميلي رضازاده براي تمرين با ساير ملي پوشان وزنه برداري (كه بيشتر جوانان و نوجوانان هستند) باعث نگراني ايوانف، سرمربي تيم شده بود. گويا رضازاده منتظر است تا ساير همقطارانش نيز به اردو بپيوندند و تمرينات اصلي و جدي آغاز شود و سپس او نيز همانند سايرين به تمرين بپردازد. قهرمان وزنه برداري المپيك از وضعيت آمادگي خود رضايت كامل دارد و هر روز در دو نوبت صبح و بعدازظهر به صورت انفرادي تمرين مي كند.تمرينات مقدماتي تيم ملي وزنه برداري ايران چند ماهي است كه زيرنظر ايوانف روسي آغاز شده است. حدود 5 ماه از آمدن ايوانف به ايران مي گذرد و او تاكنون به كشف استعدادهاي جديد براي تشكيل اردوي تيم هاي وزنه برداري در مقاطع سني مختلف پرداخته است.
ايوانف تاكنون حدود 150 وزنه بردار نوجوان، جوان و بزرگسال را مورد ارزيابي قرار داده و از ميان آنها 25 نفر را جهت شركت در رده هاي جوانان و بزرگسالان انتخاب كرده است.اين وزنه برداران در دو گروه 16 و 9 نفري در دو سالن مختلف زير نظر ايوانف تمرين مي كنند.تمرينات وزنه برداران جوان كه 9 نفر هستند در سالن يك و وزنه برداران بزرگسال كه شامل 16 نفر مي شوند، در سالن دو برگزار مي شود.
از ميان چهره هاي شاخص حاضر در تمرينات تيم بزرگسالان فقط مي توان به محمدعلي فلاحتي نژاد قهرمان جهان در سال 2003، اصغر ابراهيمي نفر سوم آسيا و محسن بيرانوند قهرمان آسيا اشاره كرد و خبري از ديگر نامداران و مدال آوران اين رشته ورزشي در ميان حاضران ديده نمي شود.
انتظار مي رود با اعلام آمادگي رضازاده براي حضور در تمرينات، ديگر ملي پوشان غايب مانند نصيري نيا، باقري، توكلي و ديگران نيز به تدريج در تمرينات حاضر شوند.
با اين وجود نكته اي كه ايوانف را كمي نگران مي كند، سن بالاي قهرمانان تيم است. اكثر آنها بيش از 8 يا 9 سال است كه مشغول تمرينات فشرده و مسابقات سخت بوده اند و كمي بي انصافي است كه از آنها باز هم انتظار قهرماني در سطوح اول جهان را داشته باشيم.
براي همين ايوانف از بدو ورودش جوانگرايي را آغاز كرده و مي خواهد قهرمانان تازه اي را به ايران و جهان معرفي كند، اما با همه اينها تيم ملي ايران همچنان به حضور يك نام مهم و فراموش نشدني احتياج دارد. حضور حسين رضازاده حتي اگر در اوج آمادگي هم نباشد، مي تواند كمك روحي بزرگي به ساير ملي پوشان كند.با اعلام آمادگي رضازاده براي شركت در تمرينات و شنيدن اين نكته كه او در اوج آمادگي قرار دارد، ايران باز هم مي تواند از اميدهاي كسب قهرماني در آسيا و جهان باشد.اگر همه چيز طبق برنامه پيش رود، چند ماه ديگر باز هم قهرمانان ايراني وزنه برداري را روي سكوهاي جهاني مشاهده خواهيد كرد.

خسرو نقيبي
ناصر حجازي فراتر از يك نام در فوتبال ما، نشان از يك نوع تفكر دارد. تفكري كه مي تواند بدون هيچ دليلي يك شاخص را براي مدتي طولاني در صدر خبرها قرار دهد. تنها كافي است كسي براي يك مقطع زماني حتي كوتاه محبوبيتي مردمي داشته باشد تا براي سالها بتواند از اين شهرت بهره برد. حجازي اين توان را دارد و نشان داده كه در رابطه اش با رسانه ها دقيقا به اين نكات توجه مي كند.
در چند ماه اخير حجازي به دو دليل در كانون توجه بود؛ دو دليلي كه در ظاهر، او در يكي از آنها نقش داشت و در ديگري نقش چنداني ايفا نمي كرد. او اولين بار در اين چند ماه با خبر نامزدي اش در انتخابات رياست جمهوري به صدر خبرها آمد. با اينكه براي چنين عملي به حداقل سابقه هايي نياز است، حجازي تصميم گرفت به راس خبرها بيايد و چنين كرد؛ بالطبع كسي هم نپرسيد كه حجازي با كدام دلايل منطقي مي خواهد بدل به يك مهره بزرگ سياسي شود؟ آن روزها حتي اين سوال مطرح نشد كه حجازي نگاهي به قانون اساسي انداخته تا بداند از نظر قانوني اجازه چنين كاري را دارد يا نه. در ميانه اين خبرسازي بود كه نتايج ضعيف باشگاه هميشگي او يعني استقلال، نام او را بار ديگر بر زبان سكونشينان استاديوم 100 هزار نفري پايتخت جاري ساخت. شعار معروف «دواي درد آبي، فقط ناصر حجازي» نشان داد كه حافظه اين هواداران چندان قوي نيست كه شعارهاي «حجازي حيا كن» شان را به ياد آورند. آن روزها تيم حجازي بد نتيجه نمي گرفت، اما مي گويند در فوتبال، دوم شدن هيچ افتخاري به همراه ندارد. حجازي تنها يك بار با استقلال قهرمان ليگ شد و زماني به نايب قهرماني آسيا رسيد كه استقلالي ها با گرفتن امتياز ميزباني مي خواستند يك بار ديگر افتخار چند سال قبل شان را تكرار كنند. اخراج حجازي از كادر فني آنها و نارضايتي هواداران چنان بود كه حتي فيلم «مثلث آبي» به كارگرداني  هادي صابر هيچگاه رنگ پرده سينماهاي تهران را به خود نديد. فيلم صابر قرار بود داستان فتح و پيروزي باشد و روايتگر روزهاي خوش آبي ها، اما در پايان با صحنه هاي واقعي پس از شكست، تبديل به مرثيه اي تلخ براي آبي پوشان و هوادارانشان شد. در آن فيلم حجازي با باراني بلندش بارها به كنار زمين مي آيد و تيمش را هدايت مي كند، اما نارضايتي هواداران از شكست تلخ تهران به نگاتيو 35 ميليمتري نيز ثبت شده است. اين روزها كسي دوست ندارد آن شكست را در كنار نام حجازي قرار دهد.
ناصر حجازي همواره از صريح ترين چهره هاي فوتبال ايران بوده است. براي همين است كه از ميان حرف هايش مي توان به نتايج مهمي دست يافت. در يكي از همين گفت و گوهاي آخر، او به صراحت گفته كه اگر مي خواست خود را مطرح كند حالا يك پژو 206 زيرپا نداشت. اينكه حجازي سقف بي پولي فوتبالي ها را چنين چيزي مي داند، پرده از چيزهاي زيادي برمي دارد؛ حرفي كه كسي در اين سالها اينگونه به آن اشاره نكرده است. از موارد ديگر در مورد كاراكتر حجازي ها مي توان به توامان بودن خواسته هايش براي خبرسازي هم اشاره كرد. او در همان روزهايي كه مي گفت مي خواهد رئيس جمهور باشد، از روزي سخن به ميان آورد كه سرانجام استقلالي ها به سراغش مي آيند و سكان رهبري تيمشان را در اختيار او قرار مي دهند. براي حجازي در واقع فرقي نداشت كه رئيس جمهور يك كشور باشد يا سر مربي يك باشگاه. هر دوي اينها او را به يك نتيجه مي  رساند؛ روزهاي سروري و گفت وگوهاي آتشين... چيزهايي كه از ميان خواسته هاي متعدد او، بيش از ديگر خواسته ها اولويت دارد.
در كنار همه اينها بايد به حضور رسانه اي حجازي توجه ويژه اي كرد. عشق و نفرت تواماني كه ميان او و روزنامه هاي ورزشي تشنه خبر رد و بدل مي شود، از قابل بحث ترين نكته هاي اين سالهاست. از يك سو حجازي وقتي بي جايگاه مشخص در عرصه ورزشي است، عليه همه صحبت مي كند. به همه چيز ايراد مي گيرد و حتي خود اين روزنامه ها را هم از دم تيغ انتقاد مي گذراند. موضع گيري هاي روزنامه ها و يادداشت هاي تند و تيز نويسندگان مطرح اين رسانه ها نشان از اين نكته دارد، اما به هر حال همه اين روزنامه ها نياز به خوراك روزانه دارند. اينگونه است كه باز، آنها و خبرنگارانشان به سراغ حجازي مي روند و با او حرف مي زنند؛ مردي كه براي هر روز چيزي در آستين دارد، يك روز سازمان تربيت بدني و فدراسيون فوتبال را زير انتقاد مي گيرد، روزي ديگر اتفاقات باشگاه محبوبش را زير سوال مي برد و استقلال را فقط با حضور خودش استقلال مي داند و زماني ديگر از رياست جمهوري مي گويد. اين حرف ها همه قابليت «تيتر يك» شدن دارد و اين چيز كمي براي روزهاي بي خبري نيست. حالا حجازي اعلام كرده كه ديگر نمي خواهد رئيس جمهور باشد، اما انديشه هاي ديگر هنوز سرجايشان هستند.
در چند هفته اخير نام او را هواداران آبي و قرمز، همزمان با هم فرياد مي زنند و اهوازي ها از آبراموويچ وطني شان مي خواهند او را همچون يك مورينيو به اهواز بياورد، اما آنچه مشخص مي نمايد يك چيز است؛ حجازي نه كاپلو است، نه مورينيو و نه حتي دواي درد آبي ها. او ناصر حجازي است، نماينده يك تفكر خاص در فوتبال ايران كه با فوتبال هيچ جاي ديگري از دنيا قابل مقايسه نيست.

ادموندوسان
روزنامه كانادايي «ادموندوسان» شماره روز گذشته خود را با تيتر درشت «به خاطر پيت» به ياد و خاطره پيتر تراويس اختصاص داده است.
اين مجري و كارگردان افسانه اي كانادا كه به سبب تلاش هايش در زنده كردن فرهنگ و تمدن اسكيموها جز ماندگارترين فعالان رسانه اي كشورش محسوب مي شد، اخيرا در گذشته است.
گازت
كمي پايين تر، در آمريكا سياست هاي رفاه اجتماعي جديد جورج بوش تيتر اصلي مطبوعات ايالات متحده و از جمله «گازت» بود.
چرا كه طبق اين نظام جديد مبناي برخورداري از صنعت تامين اجتماعي در اين كشور سود تجاري نيست بلكه درآمد مبناي آن قرار مي گيرد.
هرالد
ولي در آن سوي اقيانوس، متحد وفادار جورج بوش يعني توني بلر حال و روز چندان خوشي ندارد. دوباره در آستانه انتخابات سراسري بحث عدم مشروعيت جنگ در عراق مطرح شده و روزنامه محافظه كار و ضد جنگ «هرالد» پيشگام اين جنگ رسانه اي است. به نظر مي رسد حزب محافظه كار به خوبي پاشنه آشيل «بلر»را پيدا كرده است.
لانك شاير اوينينگ پست
«لانك شاير اوينينگ پست» ديگر روزنامه انگليسي كه البته كمي عامه پسندتر از «هرالد» است، كلا انتخابات را رها كرده و به قضيه يك قاتل عجيب و غريب انگليسي پرداخته است.
او ظاهرا از چكش اش براي كشتن چند نفر از اطرافيانش بهره مي برده و آخرين قرباني نيز صاحب كار پيرش بوده كه در اثر 14 ضربه همان چكش كذايي جان خود را از دست داده است.