روابط بين اعضاي قديمي و تازه اتحاديه اروپا به تدريج عادي مي شود، به علاوه خارجياني كه امروزه به فرانسه مي آيند، به مانند گذشته دستفروش يا كارگر نيستند، بلكه سرمايه گذار يا متخصص هستند
آنتوان بو ديوار را نشان مي دهد و مي گويد: به اين نقشه نگاه كنيد، اين شبكه اي است كه يك قرن پيش براي توزيع آب آشاميدني در پراگ تاسيس شده و تا امروز به خوبي كار مي كند. اين هنر مهندسان بي نظيري است كه آن را طراحي كرده اند. او خوب مي داند كه از چه چيزي حرف مي زند. اين فرانسوي 44 ساله كه به همراه خانواده كوچكش به زادگاه كافكا مهاجرت كرده، از سال 2001 مديريت سازمان آب شهري پراگ را كه توسط شركت ووليا واتر - بزرگترين شركت جهاني متخصص اين رشته - خريداري شده، برعهده دارد. اين يك قرارداد عظيم براي اين موسسه فرانسوي است كه در كمتر از 10 سال از زمان ورودش به جمهوري چك، حدود 5 هزار و 500 كارگر و بيش از 300 ميليون يورو گردش مالي دارد. پير برونه 36 ساله، مدير اجرايي اين موسسه در اروپاي مركزي مي گويد: در سال 1995، پيش از امضاي نخستين قراردادمان در پلزن، دو كارشناس را براي بررسي دانش فني مهندسان محلي اعزام كرديم. اولي بي درنگ گفته بود كه آنها به خوبي ما هستند و دومي اضافه كرده بود كه حتي مي توانيم از آنها ايده بگيريم.
آنتوان بو در مورد روش كارش توضيح مي دهد: نمي خواهيم كه فن آوريمان را در اينجا پياده كنيم، بلكه هدف ما گسترش و تثبيت مواردي است كه چكها از آنها آگاهي ندارند؛ مديريت منابع انساني و خدمات بهتر به مشتري. اين عملگرايي، ووليا را به يكي از موفق ترين شركت هاي فرانسوي در اين كشور تبديل كرده است. برخي ديگر نيز مانند رنو كه در خريد سهام شركت اشكودا، قافيه را به فولكس واگن باخت،سخت به زمين خوردند.
پاول بوروفسكي، مشاور موسسه 100 ways كابينه اي متخصص مشاوره در اروپاي مركزي مي گويد: شركت هاي فرانسوي كه بلافاصله پس از فروپاشي بلوك شرق وارد شدند، غرور بيش از اندازه اي داشتند. براي موفقيت در شرق بايد اعتماد محلي ها را جلب كنيد. اين امر منكر دستور دادن نيست، به شرطي كه مسائل را براي آنها تشريح كنيد.
آرنو لوسك، اين مسئله را به خوبي درك كرده. اين پاريسي 29 ساله ديپلم الكترونيك دارد و بيش از 15 ماه است كه در مجارستان و در كارخانه توليد قطعات يك اتومبيل آمريكايي در 200 كيلومتري بوداپست كار مي كند. او مسئول تحقيقات فني است، ولي مسئوليتش هيچ ربطي به اين عنوان ندارد. او در مورد شغلش با افتخار توضيح مي دهد: من هدايت مشترك يك گروه 80 نفري كه 20 نفرشان مهندسان محلي هستند را برعهده دارم. تنها در اينجا بود كه مي توانستم چنين چالشي را تجربه كنم. وقتي به من چنين پيشنهادي شد، يك لحظه هم درنگ نكردم.
آهنگ كار از 7 صبح تا نيمه شب طاقت فرساست و او مجبور است كه با 4 نفر در يك اتاق بخوابد، ولي آرنو از اين مسئله ناراحت نيست و حتي مي خواهد در كلاس هاي زبان مجاري شركت كند تا راحت تر با كارگران گفت وگو كند. از نظر مالي هم جاي هيچ گلايه اي نيست. او در پايان هفته به بوداپست برمي گردد تا در كنار همسر و دو فرزندش در آپارتمان 300 متري شان استراحت كند! او با خوشحالي مي گويد: خانه ام در پاريس 60 متر هم نمي شد. از وقتي به اينجا آمده ام قدرت خريدم سه برابر شده است. با چنين وضعي وسوسه آمدن به شرق، روز به روز بيشتر مي شود. در ميان 10 كشوري كه از روز اول مه 2004 به اتحاديه اروپا اضافه شدند، جمهوري چك، لهستان و مجارستان شاهد بيشترين سرمايه گذاري شركت هاي فرانسوي بوده اند. در آخرين نظرسنجي كه در مورد تمركززدايي شركت ها انجام شده، اين سه كشور در رده بندي جهاني به ترتيب رتبه هاي چهارم، دهم و يازدهم را از نظر جذابيت سرمايه گذاري دارند. در حال حاضر بيش از 12 هزار فرانسوي در اين كشورها مشغول به كارند و هزينه ها 6 يا 7 برابر كمتر از فرانسه است، سنديكاها چندان فعال نيستند و مزاحمتي ايجاد نمي كنند و همچنين جاده ها و خطوط آهن از كمكهاي ميلياردي اروپا جهت بهبود زيرساخت ها بهره مند مي شوند و بزودي به حد استاندارد خواهند رسيد.
يكي ديگر از مزاياي پيوستن به اتحاديه اروپا، بهبود وضعيت محيط هاي اداري است و ديگر از بوروكراسي طاقت فرساي گذشته خبري نيست. فرانسوا ويت، مدير دفتر وكالت لوارت در پراگ مي گويد: در سال 2000، براي ثبت شركت بايد ماه ها منتظر مي شديم، ولي امروزه ديگر اينگونه نيست. اين وكيل فرانسوي معمولا پرونده اتباع چكي را برعهده مي گيرد كه به دنبال مهاجرت به فرانسه هستند و اين به هيچ وجه كار آساني نيست، چون بنابر تصميم وزارت كار فرانسه، اتباع كشورهاي اروپاي شرقي تا پنج سال اجازه كار در اين كشور را ندارند و با وجود پيوستن به اتحاديه اروپا از نظر اجازه كار هيچ تفاوتي با مثلا يك كامروني ندارند. ويت در مورد كارش مي گويد: روابط بين اعضاي قديمي و تازه اتحاديه اروپا به تدريج عادي مي شود، به علاوه خارجياني كه امروزه به فرانسه مي آيند، به مانند گذشته دستفروش يا كارگر نيستند، بلكه سرمايه گذار يا متخصص هستند.
مارك سابلا، مدير سابق منابع انساني شركت الكترونيك تامسون در ورشو در مورد انگيزه هاي شركت هاي فرانسوي براي اين سرمايه گذاري ها مي گويد: شركت هاي عظيم روي شاخص هاي اقتصادي نمايندگي هاي خود تمركز مي كنند كه معمولا خوب است، مثلا قيمت تمام شده محصولات كه خيلي كمتر از فرانسه است. او كه امروز مشاور شركت مارك و لوكاس است، اضافه مي كند: اما آنها تنها به جنبه هاي مالي توجه مي كنند و به تفاوت فرهنگي كه كارمندان آنها مجبورند تحمل كنند، توجهي ندارند. يك فرانسوي كه براي كار مهاجرت كرده، براي هيچ كس اهميتي ندارد. او پول خوبي مي گيرد، ولي با تنهايي آزاردهنده اي روبه روست. از پاريس تا اينجا با هواپيما تنها دو ساعت راه است، ولي آداب و رسوم بويژه در محل كار كاملا متفاوت است. در اروپاي شرقي در محل كار دست يكديگر را مي فشارند و اين بيشتر نشانه احترام به ديگري است، ولي چند درصد از فرانسوي ها كه به يك سلام صبحگاهي ساده با تكان دادن سر عادت دارند، مي توانند با اين مسئله كنار بيايند؟
ميروسلاو هرمان 54 ساله كه پس از بهار پراگ در 1968 به فرانسه پناهنده شده و حال به كشورش بازگشته، اين مشكل را به خوبي درك مي كند. او كه در جنوب فرانسه زندگي مي كرده، در ساليان قبل تلاش زيادي براي كمك به استقرار شركت هاي تولوزي در خاك چك  و اسلواكي داشته است. بسياري از تماس ها بي نتيجه مي ماند، چون به مسائل روانشناختي بي توجهي مي شد. مثلا يك چكي هيچ وقت از سفر دست خالي برنمي گردد و هميشه هديه اي براي دوستانش مي آورد. هرمان در مورد مشكلات اين تماس ها مي گويد: اگر كسي براي مذاكره بابت يك قرارداد بزرگ به فرانسه مي آيد، نبايد به او خودكار پلاستيكي معمولي داد، موردي كه معمولا ديده ام. اما او با هموطنانش هم چندان مهربان نيست. آنها كاري، ولي حسودند. مي دانيد معروف ترين ضرب المثل چك چيست؟ يك كشاورز چكي بزي داشته و آن بز روزي مي ميرد. يك نفر به او پيشنهاد مي كند كه مي تواند بز را زنده كند، ولي او جواب مي دهد كه به جاي اين ترجيح مي دهم بز همسايه هم بميرد.
اما كساني كه براي كار مهاجرت مي كنند، توجه چنداني به اين ضرب المثل ها ندارند. فيليپ دومون 36 ساله، در سال 1998 با يك چمدان و بليت برگشت وارد لهستان شد. در آن زمان فروشگاه هاي زنجيره اي فرانسوي وارد اين كشور شده و ساخت فروشگاه هاي عظيمي را آغاز كرده بودند. ماموريت دومون سه ماهه بود و او وظيفه داشت كه شبكه كامپيوتري يكي از اين فروشگاه هاي عظيم را نصب و راه اندازي كند، اما او بعدا جذب يك شركت كامپيوتري شد. تمام لهستان را از شمال تا جنوب زير پا گذاشته ام. به هرجا رفتم، زيردستانم خصوصيات يكساني داشتند؛ دانشي چشمگير و احترامي ديوانه وار.
اينجا هر دستور بايد كتبا نوشته و توسط رئيس امضا شود. فيليپ دومون در اين مورد مي گويد: در غير اين صورت كار پيش نمي رود. براي يك فرانسوي كه به اين سيستم عادت ندارد، اين مسئله آزاردهنده است. در كشورهاي صنعتي هر كس بنابر وظيفه اش مي تواند از روش دلخواهش استفاده كند، ولي اين تفكر در اينجا جاري نيست.
اما مدل فرانسوي بتدريج مستقر مي شود. مارك سابلا در اين مورد مي گويد: برخلاف انتظار، وقتي فرانسوي ها مسئوليتي را به يك لهستاني پيشنهاد مي كنند، او با كمال ميل استقبال مي كند. چكي ها هم كه به مانند همسايه شان 50 سال زير سلطه كمونيسم بودند، بتدريج به مديريت فرانسوي ها عادت مي كنند. هانا ماشكووا استاد تجارت بين الملل مي گويد: آنها جلساتشان را سر ساعت شروع و تمام مي كنند، هميشه موقع كار در دفتر را مي بندند، به ندرت همديگر را به شام دعوت مي كنند و دسته جمعي صحبت نمي كنند. ديتا مارتيووا يكي از اعضاي شركت چك اينوست كه جهت جذب سرمايه هاي خارجي، تاسيس شده مي گويد: در محل كار، بيشتر ژرمن هستيم تا لاتين. البته اين چندان عجيب نيست، چون آلماني ها (12 ميليارد يورو در 10 سال) بيشترين سرمايه گذاري را داشته اند و پس از آن هلندي ها (8/4 ميليارد)، اتريشي ها (4 ميليارد) و در رتبه چهارم فرانسوي ها (2/3 ميليارد يورو) قرار دارند. در عوض آنها لطف زيادي به فرانسوي ها دارند. ميشل اوريبو افسر بازنشسته نيروي زميني توضيح مي دهد: فراموش نكنيد كه در هر دو جنگ جهاني آنها سربازان زيادي براي كمك به ما اعزام كردند. او در حال حاضر مدير موسسه اي است كه به شركت هاي فرانسوي براي ورود به اين كشور مشاوره مي دهد: در حال حاضر يك خارجي نمي تواند مالك يك شركت باشد يا با نام خودش يك شركت چكي را مديريت كند، اما اين سدها به كمك اتحاديه اروپا شكسته خواهد شد.
اما يك مشكل اساسي ديگر زبان است كه هم خواندن و هم حرف زدن آن فوق العاده دشوار است. پاول بوروفسكي در اين زمينه مي گويد: تنها ريشه 15 درصد از كلمات لاتين است. دستور زبان هم هيچ ربطي به دستور زبان فرانسوي ندارد. اكثرا كسي جسارت يادگيري اين زبان را ندارد و مجبور مي شود به كمك آلماني يا انگليسي كارش را پيش ببرد. بعضي ها هم تسليم نشده اند، مثلا آنتوان بو كه روزي 12 ساعت بدون مترجم كار مي كند، ولي او زجر زيادي كشيده: در بازگشت به خانه واقعا خسته بودم. 18 ماه وقت گذاشتم تا توانستم شروع به حرف زدن كنم.
اما بعضي ها هم راه هاي آسانتري را انتخاب كرده اند. برنار كلينر كه در جنوب فرانسه يك حسابدار بود، از سال 1990 به پراگ آمده و حالا همسري اهل چك دارد: مي خواستم محيط كاري ام عوض شود و مدير مالي باشم. در آن زمان رفتن به جمهوري چك بسيار بعيد به نظر مي رسيد، ولي با برداشته شدن ديوار آهني، فاصله ها كوتاه تر شد. قبلا فكر مي كرديم كه تا پراگ 300 كيلومتر فاصله است، اما پرواز به پراگ از فرودگاه پاريس كمتر از دو ساعت طول مي كشد. برنار كلينر در مورد زندگي جديدش توضيح مي دهد: اينجا براي يك مهاجر ايده آل است. شهر بي نظيري است، وسايل نقليه عمومي فوق العاده اند، خدمات درماني در سطح بالايي است و قيمت مسكن نيز فعلا قابل تحمل است.
طي۱۰ سال، پراگ به يك پايتخت بين المللي تبديل شده است.

آزاده باباپور-در سالهاي اخير قاهره نيز مثل هر پايتخت بزرگ ديگر با بحران افزايش بي رويه جمعيت و مهاجرت روزافزون روبه رو شده است از اين رو افزايش مراكز خدماتي و بهداشتي بيشتري را مي طلبد. همين امر موجب شده تا دولت مصر براي بهبود اوضاع بهداشتي اين شهر، بودجه اي دو برابر سال گذشته اختصاص دهد تا بتواند از اين راه هم اوضاع مراكز درماني را سروسامان دهد و هم خواسته هاي بيمارستان ها را كه از كمي دستمزد شكايت دارند، تامين كند.
قرار است با اين بودجه جديد، مراكز درماني، بيمارستان ها و زايشگاه هاي متعددي در اطراف حومه قاهره تاسيس شود. اين در حالي است كه نهادهاي حقوق مدني مصر از اوضاع بهداشتي و كمي مراكز درماني در اين كشور بسيار گله مند هستند و مي گويند كه اوضاع بيمارستان ها و مراكز درماني شهرهاي مصر بويژه قاهره بسيار اسفناك است. طبق آخرين آمارهاي رسمي در خلال 5 سال گذشته بيش از صدها بيمار به علت كمبود مراقبت هاي پزشكي جان باخته اند كه اگر اين افراد تحت معالجات و توجهات بيشتر كادر بيمارستان قرار مي گرفتند، امروز در ميان اعضاي خانواده خود بودند.
در حال حاضر نيز محاكم قضائي مصر ده ها پرونده شكايت خانواده هاي بيماران متوفي از كادر بيمارستان هاي دولتي يا خصوصي اين كشور در اختيار دارند و به آنها رسيدگي مي كنند. اوضاع نابسامان بهداشتي و كمي مراكز درماني تنها محدود به شهرها و روستاهاي مصر نمي شود، زيرا غير از بيمارستان ها و مراكز درماني، در زندان هاي اين كشور نيز وضعيت وخيمي وجود دارد. كمبود پزشك و دارو باعث شده كه بيماري هاي مختلفي از جمله بيماري هاي قلبي، گوارشي، روماتيسم و بيماري هاي پوستي در داخل زندان ها و ندامتگاه هاي اين كشور افزايش يابد.
اما به نظر مي رسد دولت حسني مبارك در آستانه انتخابات رياست جمهوري اين كشور و به منظور پيروزي دوباره در اين دور از انتخابات به راهكارهاي متعددي از جمله شعار بهبود اوضاع بهداشتي در كنار ساير شعارهاي تبليغاتي ديگر متوسل شود تا بتواند از اين طريق آراي اقشار مختلف جامعه مصر را از آن خود كند.
از سوي ديگر دولت مصر متعهد شده در طرح جديد خود در راستاي حمايت از حقوق بيماران اين كشور، بودجه بيشتري به وزارت بهداشت تخصيص دهد تا داروهاي كمياب كه به قيمت بالا در داخل كشور قابل دسترسي است را از خارج از كشور وارد كند و بدين ترتيب از قيمت قابل توجه آن بكاهد. گفتني است هنوز هم استفاده از شيوه هاي سنتي درمان در بخشهاي مختلف مصر رواج دارد و شهروندان زيادي براي بهبود دردهاي خود به اين شيوه هاي سنتي متوسل مي شوند و به طب امروز هيچ اعتقادي ندارند.

شهروندان درجه دوم عربستان
آزاده بابايي نژاد- زنان اگرچه نيمي از جمعيت عربستان را تشكيل مي دهند، اما به لحاظ قانوني و عرفي از بسياري حقوق اوليه شهروندي محروم هستند و نسبت به زنان ساير كشورهاي اسلامي در شرايط سخت تري به سر مي برند و اين بي عدالتي تا جايي پيش رفته كه زنان عربستاني به جز۶ درصدشان از داشتن شناسنامه مستقل محرومند و نام آنها در شناسنامه يكي از عناصر ذكور خانواده اعم از پدر يا همسر نوشته مي شود كه اين مساله خود مبين عمق اجحاف عليه آنهاست و حتي در متون درسي آموزشي و پرورشي اين كشور، زنان موجوداتي ضعيف توصيف شده اند كه براي پرهيز از انحرافات اخلاقي نيازمند سرپرست هستند، پس طبيعي است كه دانش آموزان پسر با چنين تفكراتي القا شده، پرورش يافته و بعدها در كانون خانواده اين تعاليم را به كار  بندند.
بايد اذعان داشت تلفيق سياست با مذهب وهابي و مردسالاري سنتي تركيبي به وجود آورده كه زندگي زنان عربستاني را با هزاران قيد و بند دست و پا گير بسيار مشكل ساخته است. اين بي حقوقي بيش از هر چيز خود را در جدايي كامل ميان زن و مرد از يكديگر در جامعه عربستان نشان مي دهد و روزنامه نگاران زن عربستاني حتي براي يك بار نيز با مديران مسئول روزنامه هاي خود ملاقات نمي كنند و متاسفانه سياستمداران عربستاني تصور مي كنند مهمترين عامل كنترل زنان جدا كردن آنها از مردان است.
بنابراين در مدرسه، دانشگاه، بيمارستان، بانك و ساير سازمان هاي اجتماعي زنان همواره با خودشان در تعامل هستند، ولي واقعيت اين است كه آنها تنها در كنار مردان قادر به پيشرفت و تكامل هستند و اين وضعيت اسفناك تا جايي پيش رفته كه رانندگي زنان در عربستان به يك آرزوي بسيار دور از دسترس تبديل شده است و اين مساله باعث شده تا بسياري از شهروندان عربستاني با مشاهده كوچكترين روزنه اميد در سخنان عالمان و روحانيون اين كشور مبني بر احترام حقوق زنان بشدت از جملات آنها استقبال كنند.
اخيرا يك عالم برجسته عربستاني گفته بود كه اسلام رانندگي زنان را ممنوع نكرده و هيچ مثل مشخص در قرآن يا سنت اين حق را منع و نقض نكرده است. ولي با اين اوصاف زنان و دختران عربستاني براي احقاق حقوق خود بسيار تلاش مي كنند.
هبه الكبري دانشجوي يكي از دانشگاه هاي عربستان مي گويد: اگرچه زنان در اين كشور از بسياري حقوق اوليه محرومند، اما ما روياي روزي را در سر مي پرورانيم كه بتوانيم آزادانه مثل ساير زنان كشورهاي اسلامي، از حق داشتن شناسنامه مستقل، حق شركت در انتخابات و كانديداتوري برخوردار شويم و همپاي مردان براي ساختن كشوري آزاد، تلاش كنيم.
دانشگاه آزاد عرب ها
الجزيره: با افزايش تعداد داوطلبان عربستاني خواهان ورود به دانشگاه ها، مراكز و موسسات دانشگاهي اين كشور با بحران  جدي مواجه شده اند. شعار «آموزش رايگان حق طبيعي همه شهروندان»، بسياري از عربستاني ها را بر آن داشته تا از اين فرصت استفاده كرده و براي گرفتن مدرك دانشگاهي اقدام كنند. در اين ميان تعداد محدود مدرس زن و مرد، مسئولان آموزشي عربستان را بر آن داشته تا براي رفع اين معضل، راهكاري وضع كنند. نهايتا آنها تصميم گرفته اند تا براي حل اين بحران، به تاسيس دانشگاه آزاد به شيوه انگليس مبادرت ورزند. انگليس براي اولين بار در سال،۱۹۶۹ دانشگاه آزادي را تاسيس كرد كه براي تحصيل در آن بايد شهريه پرداخت مي شد، بعدها الگوي تاسيس دانشگاه هايي از اين قبيل در كشورهايي پياده شد كه جمعيت آنها روبه فزوني بود و تعداد دانشگاه هاي موجود در آن پاسخگوي شهروندان آن نبود.

الغد (اردن)
روزنامه عربي زبان الغد چاپ اردن در شماره يكشنبه خود نوشت كه مقام هاي دولت هاي اردن، عربستان و عراق در ديدارهاي جداگانه بر ضرورت مبارزه روزافزون با تروريسم تاكيد كردند و خبر ديگر اينكه دولت جورج بوش، 14 ميليون دلار كمك مالي به اردن، در نظر گرفته است.در تازه ترين انفجارها در بغداد، دست كم 4 سرباز آمريكايي كشته شده اند. ميشايل عون، سياستمدار لبناني پس از تحمل 15 سال تبعيد در راه بازگشت به لبنان، دولت اميل لحود را تهديد به براندازي كرد.
الحيات (لندن)
در ديدار اميرعبدالله با بشار اسد، دو طرف در مورد مسائل مهم از جمله همكاري با دولت عراق، حمايت از دولت ابومازن و ضرورت عدم دخالت در امور داخلي لبنان متعهد شدند.گروه منسوب به ابومصعب الزرقاوي، نيروهاي آمريكايي مستقر در عراق را به انجام حملات انتحاري تهديد كرده كه همين امر تدابير شديد نيروهاي عراقي و اردني عليه گروه مذكور را در پي داشته است. در پي وقوع انفجاري در صنعاء، پايتخت يمن دو نظامي اين كشور مجروح شده اند.
راينيشه پست
روزنامه آلماني زبان راينيشه پست در شماره روز يكشنبه خود مقاله اي از پوتين تحت عنوان چرا درسدن نابود شد به چاپ رساند. در حاشيه آن 25 هزار نفر از مردم برلين با در دست داشتن شمع هايي مقابل دروازه براندنبورگر، آخرين روزهاي جنگ را كه 60 سال از آن مي گذرد براي خود يادآوري كردند.
اين در حالي بود كه شركت كنندگان به صورت حلقه اي در اطراف دروازه برلين از قسمت شرق و غرب حلقه زدند و نمايي زيبا مثل گردنبند نوراني تشكيل دادند. با وجود هواي سرد و باراني، مردم وحدت خود را نشان دادند و ابراز نارضايتي خود را از جنگ اعلام كردند. در قسمت پايين اين روزنامه مطلبي تحت عنوان سومين موفقيت تاريخي بلر نيز به چشم مي خورد.
ليبراسيون
اصلي ترين عنوان روزنامه فرانسوي زبان ليبراسيون به روز 8 ماه مه 1948 اختصاص داشت، اما برخلاف همه روزنامه هاي جهان كه از پايان جنگ جهاني دوم، نازي ها و جشنهاي مسكو نوشته بودند، ليبراسيون يادي از كشتارهاي فراموش شده در الجزاير كرده بود. قرار است دو تظاهرات مردمي براي يادبود اين استعمار فرانسه كه به مرگ دست كم 15 هزار نفر انجاميد برگزار شود. مبحث بعدي اين روزنامه نيز به حزب كارگر و وضعيت بلر در دوره جديد نخست وزيري اش اختصاص داشت.