ترجمه: معصومه صفايي
ابعاد فاجعه سونامي هر چه بود همانند موجي كه با يك يورش ظرف چند دقيقه همه چيز را درهم كوبيد و فرو نشست به فراموشي سپرده شد. ولي هيچ كس كمترين توجهي به هجوم مردم محلي به پارك هاي ملي براي تامين نياز چوبشان جهت بازسازي بافت هاي سنتي از دست رفته نكرد و حالا اين موضوع رفته رفته به صورت يك فاجعه رخ مي نمايد.
ماه ها از واقعه سونامي و بي خانمان شدن ده ها هزار نفر مي گذرد. تمام بافت هاي از دست رفته بايد بازسازي شوند و براي اين كار نياز اول الوار است؛ الواري كه اگر قرار باشد از بافت هاي جنگلي اين مناطق تامين شود، هيچ چيز از بكرترين مناطق جنگلي زيباي اندونزي بر جاي نخواهند گذاشت.
بسياري از كارشناسان و محققان سطح دنيا با اظهار نگراني از ادامه اين روند اعلام كرده اند: «اگر در جهت تامين نياز چوب بازمانده هاي سونامي اقدامي فوري و اساسي صورت نگيرد،  بزودي تمام اراضي جنگلي اين منطقه به ويراني كشيده مي شود.
در واقعه سونامي بيشترين تخريب متوجه منطقه اي به نام «آچه در اندونزي بود. زنگ خطر در گزارش هاي رسيده از بنياد بين المللي صندوق حيات وحش WWF بيان كننده اين موضوع است كه در 5 سال آينده 4 تا 8 ميليون متر مكعب الوار براي بازسازي آچه نياز خواهد بود كه اين بازسازي در مجموع در برگيرنده خانه ها، مدارس و ديگر مراكز دولتي و اداري و در كنار آن ساخت هزاران قايق ماهيگيري از دست رفته است.
قاعدتا بيشترين ميزان مصرف چوب در اين منطقه به منظور بازسازي منازل مسكوني است كه البته با يك برنامه ريزي نه چندان پرهزينه مي تواند با بتن جايگزين شود.
اين گزارش بيان مي كند كه تقاضاي روزافزون چوب، در فاصله زماني كوتاهي، بي ترديد تمام جنگل ها را با تهديد و ويراني مواجه خواهد كرد. تنها چاره جلوگيري از وقوع اين وضع نابهنجار، عزم بين المللي و البته فوري براي اهداي چوب يا همان تيرهاي چوبي است كه لازمه بازسازي بافت سنتي اين منطقه است.
ايالت آچه  اندونزي چهار ماه پيش يك فاجعه را پشت سر گذاشت. موجي غول آسا كه در اثر يك زلزله زيردريايي به وجود آمده بود، در سوماترا بالغ بر
410 هزار نفر بي خانمان و 240 هزار نفر را به كام مرگ كشاند و چندين شهر و روستا را از روي نقشه جغرافيا شست و با خود برد.
«مبارك احمد نماينده اندونزي در WWF مي گويد: «اگر تمام چوب مورد نياز مردم محلي براي بازسازي منازلشان كه هميشه از منابع محلي تامين مي شده از جنگل ها برداشت شود، قطعا با معضل جنگل زدايي و قلع و قمع بافت درختان جنگلي در اراضي بسيار وسيعي مواجه خواهيم بود.
او در ادامه صحبت هايش مي گويد: «البته اين مسئله تنها به از بين رفتن درختان جنگلي ختم نمي شود. جنگل زدايي يعني فرو پاشيدن يك اكوسيستم در مناطق ارزشمند  تروپيكال (گرمسيري) اعم از گياه ،جانور (به طور كلي حيات وحش) و حتي خاك و آب و هر چه در آنهاست كه از مهمترين آنها مي توان به از بين رفتن ببر سوماترا، كرگدن سوماترايي و كاهش شديد در جمعيت اورانگوتان هاي اين جنگل اشاره كرد. از سوي ديگر سيل، ريزش و رانش كوه ها از عواقب اجتناب ناپذير جنگل زدايي است كه البته نمي توان آنها را ناديده گرفت. يك كلام، با ادامه اين روند تراژدي ديگري براي مردم اندونزي رقم خواهد خورد.
آمار نشان مي دهد سيلي كه در سال 2004 در آچه تنها منجر به مرگ 300 نفر شد، در جنگل هاي بالا دست منجر به قاچاق شديد الوار شد.
بنابراين در حال حاضر كشورهاي توسعه يافته با كمك هاي خود مي توانند نقش مهمي را در جهت تامين نياز چوب مردم اندونزي و جاكارتا داشته باشند. اين واقعيت است كه بدبختي و خوشبختي مردم اندونزي در گرو كمك هاي نقدي جهان است.
بد نيست كه بخشي از كمك هاي ميليوني مردم سراسر دنيا كه براي رهايي مردم واقعه سونامي از بيچارگي انجام گرفته، به تامين الوار مورد نياز مردم اندونزي و جاكارتا تخصيص يابد.
قطعا اين گزينه خيلي عقلاني تر از پاكتراشي جنگل هاي اين منطقه به اسم بازسازي آچه است. اين گزارش خبر از آغاز احتكار الوار در جنگل ها مي دهد. در صورتي كه كشورهاي توسعه يافته با منابع پايدار الوار مي توانند نقش مهمي در تهيه چوب مورد نياز مردم و جلوگيري از گسترش اين وضع داشته باشند، مثلا WWF مي تواند به اين منظور برنامه اي براي سرازير كردن چوب كشورهاي غني مثل آمريكا و استراليا به سوي اين مناطق تدوين كند. يكي از مسئولان «برنامه جنگل WWF  از انگلستان به نام تسا رابرتسون مي گويد: «كانادا و نيوزيلند هم از جمله كشورهايي هستند كه پتانسيل شركت در اين برنامه را دارند. رابرتسون مي افزايد: «سال گذشته سوئد فقط در يك تندباد، 15 ميليون متر مكعب الوارهايش را از دست داد. اين كشور گزينه اي ديگر براي ذخاير چوب است كه مي تواند در اين برنامه نقش موثري داشته باشد.
اين گزارش پيشنهاداتي را نيز مبني بر ارائه خانه هاي ارزان با بافت غير از الوار نسبت به خانه هاي سنتي پيشنهاد مي كند و تاكيد مي كند كه مركز تحقيقات اندونزي بايد با انجام بررسي هاي لازم ساختاري جديد از مواد پايدار را براي ساخت منازل مسكوني طرح ريزي كند كه در برابر زلزله نيز مقاومت كافي داشته باشد. وزارت جنگل اندونزي اين نكته را هم بايد در نظر بگيرد كه فقط در آچه براي 123 هزار منزل مسكوني، چوب مورد نياز است. اندونزي در 40 سال گذشته، 40 درصد از پوشش جنگلي خود را به واسطه بهره برداري وسيع به منظور الوار سازي از دست داده است.
در حال حاضر طبق نظر آژانس  بازرسي محيط زيست (EIA) نرخ قاچاق الوار بيش از برداشت قانوني آن است. EIA يك تشكل غير دولتي زيست محيطي در لندن و واشنگتن است .
تحقيقات EIA نشان مي دهد كه حدود 80 درصد از توليدات الوار در اندونزي به صورت غيرقانوني به كشورهاي خارجي از جمله ژاپن و چين صادر مي شود. رابرتسون اذعان مي دارد كه تاكنون تمام الوار استفاده شده براي بازسازي آچه از منابع محلي تهيه شده است.
البته قوانين و به منظور پشتوانه آن مجازات هايي براي محدود كردن قاچاق الوار به خارج از كشور وضع شده است، اما اينقدر اين قوانين دوستانه است كه الوار همچنان قاچاق مي شود. او اضافه مي كند: «اين خيلي غم انگيز است كه ديگر هيچ پوشش جنگلي در سوماترا ديده نشود، بخصوص براي كساني كه به حفظ محيط زيست و زيستگاه ها اهميت مي دهند.
رابرتسون مي گويد: «پارك ملي كاناگ لئوسر سوماترا، مجموعه بسيار محدودي است كه متاسفانه مهمترين منبع الوار آچه به حساب مي آيد. كاناگ لئوسر با 850 هزار هكتار مساحت، مجموعه اي است از جنگل هاي تروپيكال باراني و تنوع وسيعي از گونه هاي مختلف. اين پارك سال گذشته توسط سازمان اتحاديه بين المللي آموزشي، علمي و فرهنگي (UNESCO) به دليل ارزش هاي طبيعي به عنوان ميراث جهاني انتخاب شد. پارك كاناگ لئوسر با 3500 گونه گياه دربرگيرنده بزرگترين گل دنيا يعني فلسياست كه وزنش به 11 كيلوگرم مي رسد، در كنار بيش از 300 گونه پرنده و حدود 130 گونه پستاندار.
WWF از مناطق جنگلي ريو، جامبي و شمال سوماترا هم كه در نتيجه برداشت هاي بدون كنترل براي بازسازي دچار تهديد شده اند سخن به ميان مي آورد.
به هر حال رابرتسون معتقد است كه كنترل مجدد آچه يك فرصت استثنايي براي نجات از ويراني مطلق به آنها مي دهد. او مي گويد: «با انجام صحيح كارها ما اين فرصت را خواهيم داشت كه يكي از جوامع كاملا پايدار را در جهان توسعه يافته بسازيم و اين كار مي تواند يك الگو براي جوامع ديگر در مواجهه با بلاياي طبيعي يا حتي غير طبيعي ديگر باشد.
منبع: نشنال جئوگرافيك

گونه: Pipistrellus savii
جنس :Pipistrellus
خانواده:خفاش هاي معمولي
VESPERTILIONIDAE
راسته:خفاش ها CHIROPTERA
رده:پستاندارانMAMMELIA
به خفاش دورنگ، خفاش ساوي هم مي گويند. جثه اش از ساير خفاش هاي جنس پي پي سترل بزرگتر است، گوش ها نسبتا كوچك و در بالا گرد هستند. گوشك بسيار كوچك و از نصف طول گوش كوتاهتر است، قسمت بالايي گوشك پهن و عرض آن معادل طول قسمت بيروني است.
دندان هاي فكي بسيار كوچك هستند و گاهي هم دندان پيش آسياي اول وجود ندارد. اين دندان ها بسختي از بيرون قابل رويت هستند.
پشت خفاش موهاي قهوه اي تيره با نوك روشن تر دارد و موهاي سطح شكمي سفيد متمايل به خاكستري است، تضاد مشخصي بين رنگ موهاي پشت، رنگ سياه پوست صورت با رنگ روشن موهاي چانه، گلو و سينه به چشم مي خورد.
طول سر و تنه 3/4 تا 8/4 سانتيمتر و وزن آن در نهايت به 10 گرم مي رسد. بيشتر در زير ساختمان ها، سوراخ درختان، غارها و شكاف سنگ ها واقع در مناطق كوهستاني زندگي مي كند.
در ايران وجود آن از پارك ملي تندوره و پارك ملي اروميه، ماكو، سردشت و لردگان گزارش شده است.
جفتگيري در فصل پاييز شروع شده و پس از توقفي كه به علت خواب زمستاني ايجاد مي شود، تا اوايل بهار ادامه مي يابد.
آبستني در بهار و پس از رها شدن تخمك انجام مي گيرد. مدت آبستني بسته به درجه حرارت محيط به 50 تا 60 روز مي رسد.
بچه ها تا 50 روزگي وابسته به مادرند و در يك سالگي بالغ مي شوند .
طول عمر خفاش دورنگ حدود 10 سال است.