محمد علي نمازي خواه
آلودگي توانسته اقيانوس ها را به مرور زمان به ظرف هاي اسيدي تبديل كند و دليل آن تنها اين است كه دي اكسيدكربن كه يك محصول فرعي در كنار توليدات بشر از سوختن سوخت هاي فسيلي مثل زغال سنگ و محصولات نفتي است، در آب حل شده و ميزان اسيديته آب را بالا مي برد و اگر اوضاع به همين منوال ادامه پيدا كند، در پايان اين قرن به گفته دانشمندان درجه اسيديته آب اقيانوس ها به حدي مي رسد كه زندگي براي بسياري از موجودات دريايي تمام شده و اين روند چند سالي است كه شروع شده است.
به گفته كن كالدريا، گوينده و محقق برنامه هاي علمي سازمان زيست شناسي و دپارتمان موسسه كارنگي در استانفورد كاليفرنيا در سال 2100، ميزان اسيدي بودن آب به حدي مي رسد كه ديگر جايي براي زندگي بسياري از موجودات دريايي نمي ماند. بسياري از دانشمندان بر اين عقيده اند كه اقيانوس ها به عنوان مهمترين كانون جذب دي اكسيدكربن در كره زمين محسوب مي شوند.
البته دي اكسيدكربن در بعضي موارد نيز براي موجودات دريايي سودمند است، به طوري كه گياهان دريايي از اين گاز درتنفس و غذاسازي استفاده مي كنند. تعداد ديگري از موجودات دريايي نيز از اين گاز براي ساخت اسكلت بندي و پوشش هاي خود استفاده مي كنند. با آغاز استفاده از سوخت هاي فسيلي توسط بشر در 200 سال گذشته، اقيانوس ها بيشتر از يك سوم گازهاي گلخانه اي را جذب كرده اند.
اگرچه موجودات دريايي به گاز CO2 يا دي اكسيد كربن نياز دارند، ولي به عقيده كالدريا و همكارانش، ميزان بالاي دي اكسيدكربن باعث نابودي و خرابي محيط زيست و دنياي حيات وحش زير آبهاي اقيانوس ها خواهد شد. با حل شدن دي اكسيدكربن در آب، اسيد كربنيك توليد مي شود كه به مرور زمان با ميزان اكسيژن آب رقابت كرده و باعث ضرر براي جانداران دريايي مي شود.
اسيديته آب قادر است به اصلي ترين زنجيره هاي غذايي جهان كه شامل فيتوپلانكتون ها و زئوپلانكتون ها هستند، آسيب برساند و در نتيجه زنجيره هاي غذايي دريايي را مختل كند. به گفته دانشمندان، ميزان اين اسيدي شدن را مي توان اندازه گرفت، ولي نمي توان تخمين زد كه اين اسيدي شدن آب اقيانوس ها چه اثري روي زمين و حتي ارتفاعات به صورت مستقيم خواهد گذاشت. بنابراين بهتر است قبل از اينكه اتفاقات ناگواري بيفتد،  سران كشورهاي صنعتي فكري اساسي در اين مورد بكنند.اسيديته تمام مواد، در يك درجه بندي كلي از عدد يك تا 14 نشان داده مي شود كه عدد 7 خنثي است و از 7 به پايين اسيدي و 7 به بالا قليايي است. دانشمندان انگليسي و آمريكايي محاسبه كرده اند كه در دو قرن گذشته به ميزان يك دهم، سطح آب اقيانوس ها اسيدي تر شده است و اگر قضيه اينگونه پيش رود، اوضاع طوري خواهد شد كه سطح اسيديته آب اقيانوس ها به حدي خواهد رسيد كه اكنون حتي غيرقابل باور به نظر مي رسيده است و اگر اين ميزان به عدد 5/6 برسد ديگر جايي براي زندگي بسياري از موجودات نخواهد ماند.
در ضمن با گرم شدن هرچه بيشتر زمين،  ميزان جذب دي اكسيدكربن توسط آب اقيانوس ها بيشتر خواهد شد. به گفته كريس فيلدر رئيس سازمان جهاني اكولوژي، اين اخبار مانند زنگ خطري براي جهانيان است و بنابراين بايد هرچه زودتر جلوي توليد بالاي دي اكسيدكربن را گرفت. اكنون آمريكا به عنوان يكي از بزرگترين توليدكننده هاي CO2 در جهان، از طرف پروتكل كيوتو (Kyoto) تحت فشار زيادي قرار دارد تا ميزان توليد خود را كم كند.
مرجان ها و پلانكتون ها بشدت باتوجه به بالا رفتن اسيديته آب اقيانوس هاي جهان كه به وسيله جذب دي اكسيد كربن (co2 ) از هوا به وجود مي آيد، در خطرند. به گفته دانشمندان انگليسي تنها راه حل براي اين موضوع، جلوگيري شديد در برابر توليد گاز دي اكسيدكربن است. اين دانشمندان با اندازه گيري ها و آزمايشات مختلف ثابت كردند كه دي اكسيدكربن قابل حل، ميزان اسيديته آب را افزايش مي دهد به طوري كه در پايان اين قرن، نيم درجه ph را كاهش مي دهد؛ يعني از 2/8 به 7/7 كاهش پيدا مي كند و آب اسيدي تر مي  شود و اين باعث تغييرات فراواني در تعادل شيميايي آب اقيانوس ها شده و در نتيجه تعداد زيادي از جانوران و گياهان دريايي كشته خواهند شد.
در يك كنگره تحقيقاتي در لندن، جان راون از دانشگاه داندي اعلام كرد كه براي بشر هيچ راهي وجود ندارد كه اين co2 را از آب اقيانوس ها جدا كند و براي طبيعت هزاران سال طول مي كشد تا آن را در آب از بين ببرد. تا زماني كه به پراكنده كردن دي اكسيد كربن درهوا مي پردازيم، اين ماده در آب اقيانوس ها جمع شده و مشكل ساز خواهد شد.
به محض اينكه دي اكسيد كربن در آب حل شد يك اسيد كربنيك ضعيف را تشكيل مي دهد كه به مرور زمان مواد صدف ها و مرجان ها را حل مي كند و از بين مي برد. با آغاز انقلاب صنعتي، بشر شروع به فرستادن بيش از 450 ميليارد تن دي اكسيد كربن به اتمسفر كرد كه نيمي از آن جذب اقيانوس ها شد. به گفته جان راون و همكارانش در پايان اين قرن نيز حدود۹۰۰ ميليارد تن دي اكسيد كربن كه عددي فوق العاده سرسام آور است باتوجه به رشد صنعت چين و هند، به اتمسفر فرستاده مي شود.
اگر اين روند ادامه يابد و از ورود co2 به درون آب جلوگيري نشود، آبهاي جنوبي بخصوص در اطراف قطب جنوب مشكلات زيادي خواهند داشت، به طور مثال به گفته كارول ترولي، از آزمايشگاه دريايي پلي موث، پتروپودوسل كه يكي از پايه هاي اصلي زنجيره هاي غذايي در قطب جنوب است، در آب هاي اسيدي از بين خواهد رفت.
وي اعتقاد دارد كه اين يكي از دلايل اصلي است كه همه كشورها بايد ميزان توليد دي اكسيد كربن خود را كم كنند. موجود قرباني ديگرنيز، كوكوليتو فورسل است كه نوعي پلانكتون با جمعيت زياد است كه حتي تعداد فراوان آنها از فضاي بالاي اقيانوس هم ديده مي شود. بالا رفتن دماي آب به همراه ميزان زياد اسيدي شدن آب باعث خواهد شد كه در مرحله اول مرجان ها بخصوص گونه هاي خاص مرجاني سواحل استراليا تا سال 2050 از بين بروند.
راه حل هاي تئوريك فراواني براي مبارزه با اين مشكل بيان شده؛ مثلا مي توان با قرار دادن سنگ آهك در آب، ميزان اسيديته را پايين آورد و كمي آن را به سمت خنثي بودن پيش برد ولي براي اين كار بايد براي پر كردن سالانه 100 متر از آب اقيانوس ها حداقل۶۰ كيلومترمربع سنگ آهك استفاده كرد كه اصلا عملي به نظر نمي رسد. بنابراين به گفته اين دانشمندان تنها راه حل، كم كردن استفاده از سوخت هاي فسيلي است؛ به طوري كه ميزان دي اكسيدكربن توليد شده به حداقل برسد و خودمان بتوانيم بيشتر، از اين كره خاكي لذت ببريم.

از اين هفته در اين صفحه به معرفي يكي از پارك هاي ملي جهان خواهيم پرداخت. پارك هاي ملي كه از گنجينه هاي حيات وحش هر كشوري محسوب مي شوند، از چند لحاظ بسيار مهم به حساب مي آيند كه مي توان به حفظ گونه هاي جانوري و گياهي در حال انقراض و تهديد به فنا اشاره كرد كه با توجه به قوانين وضع شده براي جلوگيري از شكار و از بين بردن آنها، پارك هاي ملي بهترين مكان براي زيست آنها به حساب مي آيند. همچنين از لحاظ درآمدزايي اقتصادي براي هر كشوري با توجه به قدرت جذب توريست بالاي اين مناطق، مي توان اين مناطق را بيشتر مورد اهميت قرار داد. به هر حال با معرفي پارك هاي ملي جهان و ايران در هر هفته شما مي توانيد با اين مناطق زيبا بيشتر آشنا شويد.امروزه پارك هاي ملي فراواني در اقصي نقاط جهان وجود دارند. اين هفته من شما را با پارك ملي تاسمانيا در جنوب شرقي استراليا آشنا خواهم كرد.
پارك ملي تاسمانيا كه يكي از بزرگترين، زيباترين و غني ترين پارك هاي ملي جهان به حساب مي آيد از چهار قسمت شمالي، شرقي، غربي و هوبارت يا جنوبي تشكيل شده است كه چهار قسمت آن را به همراه تعدادي از جنگل ها و گونه هاي جانوري و گياهي معرفي خواهم كرد.
ناحيه شمالي
در گوشه شمال غربي تاسمانيا يك دماغه صخره اي وجود دارد كه تشكيل دهنده قسمت اعظم اين قسمت پارك است. اين ناحيه داراي كرانه هاي شني فراواني است كه در بهار محل خوبي براي رشد گونه هاي وحشي گياهي است. همچنين غارهايي كه مامن آثاري از نقاشي ها و تمدن هاي مربوط به 9 هزار سال پيش است در اين قسمت وجود دارد. همچنين نواحي بين دهانه رودخانه تامار تا بندر سورل كه پر از پنبه هاي كوهي يا نسوز است، مكان بسيار خوبي براي زندگي جانوران كيسه دار به حساب مي آيد. در اين منطقه آبشاري وجود دارد كه Gorge ناميده مي شود و همان تنگه معروف كشف شده به دست ويليام كالينر است. اين منطقه محلي براي شنا كردن در زمان تابستان به وجود آورده است. اين منطقه همچنين در زمان ويكتوريا توسط گياهان غير بومي پوشيده شده كه تا به امروز نيز باقي مانده اند. در دهه 1890 يك پل روي اين منطقه ساخته شد كه با قرار گرفتن روي آن تمام اين منطقه را مي توان نظاره كرد. نوارهاي ريلي قسمت DUCK نيز از ميان سرزمين هاي بكر و دست نخورده اي مي گذرد كه آبگير دوم اين ناحيه را قطع كرده و به پايگاه قدرتي رودخانه DUCK كه اولين پايگاه توليد
هيدرو – الكتريك شهري استرالياست، ختم مي شود.
نواحي يا كرانه غربي
با پوشش حدود 5 هزار و 400 كيلومتر مربع از نواحي جنوب غربي تاسمانيا، اين ناحيه بزرگترين قسمت اين پارك ملي به حساب مي آيد. اين قسمت پارك شامل ناهمواري هاي شديد و نواحي وحشي دست نخورده اي مي شود كه در هيچ جاي دنيا يافت نمي شود و تنها توسط صخره نوردان شجاع قابل دسترسي است. نكته قابل توجه، وجود درياچه Pedder و گوردن است كه به همراه هم تامين كننده بزرگترين ذخيره آب شيرين در استراليا هستند. مرتفع ترين نقطه نيز در اين منطقه كوه هايي با ارتفاع 1223 متر هستند.
در اين منطقه جنگل هاي باراني وجود دارند كه شامل دو گونه گياهي منحصر به تاسمانيا به نام هاي كاج هوان و كاج كينگ بيلي است. يكي از معروف ترين قسمت هاي پارك تاسمانيا كه فوق العاده قديمي نيز هست به نام زمين هاي تپه اي در اين منطقه وجود دارد. اين مناطق در زمستان ها پوشيده از برف مي شوند كه بسيار جلب نظر مي كنند. در زمين هاي پست شيب دار اين ناحيه حدود 25 گونه اوكاليپتوس وجود دارد كه از لحاظ فلور گياهي بسيار پراهميت است. دسترسي به اين نواحي بسيار ساده است، به طوري كه با 10 دقيقه پياده روي مي توان به آبشارهاي آب سرد منطقه دست يافت.
در اين قسمت از پارك تاسمانيا مي توان كوه هاي كرادل و رودخانه هاي فرانكلين – گوردن را نيز تماشا كرد.
ناحيه شرقي تاسمانيا
در قسمت كوه هاي ويليام مي توان كانگوروهاي جنگلي را پيدا كرد كه تنها كانگوروهاي بزرگ باقي مانده در تاسمانيا هستند. تنها راه ورودي به پارك كه به نام راه كانگورو خوانده مي شود، تنها براي نظارت حيوانات ساخته شده است. از قسمت هاي توريست پسند اين پارك مي توان به قسمت بن لموند اشاره كرد كه در فصل زمستان در قسمت زمين هاي شمالي كري تاسمانيا محلي براي اسكي توريست ها است. در ناحيه شرقي، پارك داگلاس وجود دارد كه جديدترين قسمت پارك ملي به حساب مي آيد. اين قسمت در ناحيه مياني قسمت شرقي است. اين ناحيه داراي آبشارهاي فراوان، حوضچه هاي آبي، اكاليپتوس هاي فراوان و جنگل هاي باراني است.
ناحيه هوبارت
اين ناحيه پوشيده شده از بلندي هاي دست نخورده است؛ سرزميني پوشيده شده از بوته زار هاي آلپ مانند كه همراه با رودخانه هاي وحشي و درياچه هاي منشا گرفته از يخ و برف كوه ها، مناظر ديدني را به وجود آورده است. كوه هاي هارتز با ارتفاع 1254 متر اغلب سال پوشيده از برف و يخ هستند. اين قسمت از پارك ملي تاسمانيا، مورد علاقه طرفداران برف و يخ است. همچنين صخره نورداني كه از قله فدراسيون در كوه هاي پيكتون بالا مي روند، نيز به تعداد زيادي به اين منطقه مي آيند.
پوشش گياهي تاسمانيا
تاسمانيا داراي بيشترين ميزان جنگل هاي باراني خنك استرالياست. اين جنگل ها تفاوت هاي زيادي با جنگل هاي باراني گرمسيري دارند. اين جنگل ها به عكس گرمسيري ها داراي تعداد كمي درخت هاي نخل مانند و قابل بالا رفتن هستند. اين نواحي جنگلي خنك بسيار باز و پر از سبزه هستند كه با خصوصيات سرد بودن، تاريكي و نمور بودن شناخته مي شوند. كف اين نواحي و گاهي روي درختان با خزه و گلسنگ زيادي پوشيده شده است.
جنگل هاي باراني تاسمانيا با دارا بودن فلورهاي قديمي استراليا قبل از جنگل هاي اوكاليتپوس به وجود آمده اند. اين جنگل ها با توجه به مكان و نحوه رشدشان به چهار گروه اصلي، درخت هاي بلند، بوته اي، درهم و پيچكي و كوهستاني تقسيم مي شوند.
بيش از هر فلور گياهي ديگري در تاسمانيا، جنگل هاي اوكاليپتوس داراي تنوع گياهي و جانوري هستند. اين جنگل ها به دو دسته خشك و مرطوب تقسيم مي شوند.
در اين پارك ملي، تعداد زيادي از گونه هاي جانوري در حال انقراض يا تهديد به خطر قرار دارند.
قورباغه طلايي و سبز، تنها گونه تاسمانيايي است كه در ليست حيوانات در معرض خطر و آسيب پذير قرار دارد، چرا كه تعداد اين گونه در 10 سال اخير كاهش زيادي از خود نشان داده است. اين گونه بزرگترين گونه در ميان قورباغه هاي تاسمانياست كه تا 90 ميليمتر رشد مي كند. طول نوزاد آنها گاهي به 100 ميليمتر هم مي رسد.
طوطي شكم نارنجي را به اين خاطر معرفي مي كنم كه تنها 200 عدد از آن باقي مانده است. اين طوطي يكي از 18 گونه پرنده اي است كه به عنوان جانوران در حال انقراض در ليست محافظت از گونه هاي در معرض خطر تاسمانيا از سال 1995به بعد قرار دارد. اين پرنده همچنين در ليست پرندگان در معرض خطر استراليا نيز قرار دارد. زيستگاه اين پرنده نيز روز به روز در حال از بين رفتن است و اين درحالي است كه تنها 50 جفت پرنده قادر به توليد مثل از آنها مانده است. اين پرنده خصوصيت عجيبي دارد كه كمك بيشتري به نابودي آن مي كند و آن اين است كه تنها در تاسمانيا و آن هم در منطقه پارك ملي جنوب غربي، توليدمثل مي كند! توليدمثل نيز در تابستان و با آشيانه سازي روي درخت هاي اوكاليپتوس انجام مي شود، اما چرا با توجه به اينكه اين منطقه جزو مناطق حفاظت شده است، نسل اين پرنده در حال انقراض است؟
چون طبق يك عادت قديمي اين پرنده در فصل زمستان به استراليا، نزديك بندر فيليپ در ويكتوريا و استرالياي جنوبي مهاجرت مي كند و آنجا به دليل حضور دام هاي اهلي وخرگوش هاي فراوان، منطقه خراب و باعث ايجاد زخم هايي روي تن طوطي ها مي شود و اين براي آنها خطرناك است. براي جلوگيري از انقراض اين پرنده و بالا بردن تعداد اين پرنده در حيات وحش بايد از برنامه هايي مثل برنامه توليدمثلي در مناطق ديگر استفاده كرد. برنامه هاي ديگر نيز به زمانبندي طولاني نياز دارند، مثلا در هر تابستان كه طوطي ها به منطقه جنوب غربي برمي گردند بايد شمارش شوند و هر پرنده اي با شماره اي رنگي روي باند پاي خود مشخص شود تا بتوان در موقع لزوم اطلاعات كاملي از آن به دست آورد. اين اطلاعات شامل اين مي شود كه اين پرنده چه زماني توليدمثل كرده و با چه پرنده اي توليدمثل كرده يا چند سال دارد. با خونگيري از پرنده نيز مي توان كارهاي ژنتيك روي آن انجام داد و فهميد كه پدر و مادر آن، كدام پرندگان بوده اند. تنوع ژنتيك براي بقاي يك گونه بسيار مهم است. مديريت محيطي و حفاظت از محيط زندگي اين پرنده در حفظ بقاي آن بسيار مهم است. دولت محلي، در اين مورد تا حد توان كمك كرده و قوانين سختي براي حفظ مناطق زيستي اين پرنده وضع كرده است. براي تامين منابع تغذيه اي كافي بايد هر 13 3 سال به صورت منظم مناطق محيطي و گياهان دانه اي مورد نياز را رسيدگي يا كشت داد. همچنين بايد آنها را در برابر گونه هاي گوشتخوار تازه وارد مثل گربه ها محافظت كرد.
در تاسمانيا سه گونه مار و 17 گونه مارمولك نيز زيست مي كنند. در اين بين هفت گونه مارمولك منحصرا در تاسمانيا زيست مي كنند. خزندگان با جذب گرماي صخره هاي داغ يا چمباتمه زدن به دور خود، دماي بدن خود را بالا مي برند. اين موجودات هنگامي فعال مي شوند كه دما 15 درجه بالاي صفر باشد. اين جانوران با قدمت فسيلي 250ميليون سال پيش، جزو قديمي ترين جانوران زمين هستند.
كروكوديل اقيانوس هند بزرگترين خزنده جهان است كه در استراليا زيست مي كند، از گروه لاك پشت ها به صورت دائم گونه اي در تاسمانيا ديده نمي شود، ولي گاهي لاك پشت دريايي يا پشت چرمي به صورت گذرا ديده مي شود.

سرمد نمازي خواه اره ماهي دندان بزرگ، گونه اي ماهي است كه اغلب شنيدن اسم آن ترس به اندام ماهيگيران مي انداخت، ولي امرزوه قضيه كاملا برعكس شده، به طوري كه اين ماهي با آن قيافه عجيبش بايد از انسان ها و دستكاري هاي آنها در طبيعت دوري كند تا شايد بتواند چند سالي ديگر نيز حفظ بقاكند.
اين ماهي با جثه اي درشت، جزو گونه هاي ليست قرمز، يا ليست حيوانات در حال انقراض IUCN است.
اين جانور كه پوزه اي دندانه دار از ناحيه سرش به شكل يك اره خارج شده است، ابتدا در سال 1991 جزو جانوران در معرض خطر قرار گرفت، ولي در سال 97 دوباره تعداد آنها زياد شد و بعد از سال 1999 تا به امروز زيست شناسان در مورد بقاي آن كاملا شك دارند.
او از اره پر از دندانه خود(!) براي گيرانداختن و ضربه زدن به شكار خود استفاده مي كند. گونه ديگري نيز از اره ماهيان به نام اره  ماهي دندان كوچك وجود دارد كه در معرض خطر نيست و از طريق نداشتن قسمت پاييني باله دمي از اين گونه شناسايي مي شود.
اين ماهي بزرگ، روي اره جلو صورت خود گاهي بيش از 20 جفت دندان دارد. طول اره ماهي بزرگ به 610 سانتيمتر و وزنش به بيش از 500 كيلوگرم مي رسد. آنها عمري طولاني در حدود 30 سال دارند كه در اين مدت به آرامي رشد مي كنند و خيلي دير به بلوغ و جفت يابي مي رسند.
بدتر از همه اينكه آنها تعدادكمي در هر نوبت زادوولد مي كنند و اين همان نقطه اي است كه باعث شده در كنار مزاحمت هاي بشر و آلودگي هاي محيطي، نسل اين ماهي رو به انقراض رود. آنها در آبهاي ساحلي زندگي  كرده و از ماهيان ديگر تغذيه مي كنند.
علاقه شديد اين ماهيان، بخصوص جوانترها به آبهاي گرم، آنها را به نواحي تگزاس و گاهي فلوريدا در آمريكا مي كشاند و درست در اين منطقه به دلايل اقتصادي آنها را شكار مي كنند.
اين ماهي ها بيشتر به دليل گير افتادن در تورهاي ماهيگيري يا شبكه هاي توري مانند صنعتي كه در دريا كار گذاشته شده از بين مي روند.
به هر حال با ورود انسان به نواحي زندگي اين ماهي و بسياري از موجودات ديگر، نسل آنها بشدت در خطر است.
جمعيت هاي اين ماهي به سرعت در حال كم شدن است و به دليل اينكه بزرگترها بيشتر در معرض خطر هستند ديگر تولدي وجود ندارد تا نسل هاي بعدي جايگزين قربانيان بشر شوند!
خطر انقراض گونه هاي جانوري سبب شده است تا طرفداران محيط زيست از مسئولان دولتي و محلي انتظار برنامه ريزي هاي خرد و كلان براي بهبود شرايط جانوران باشند .

حمايت دولت كنيا از نابودي درختان!
تجارت تراشكاري چوب حدود 80 هزار تراشكار و خانواده هايشان كه شامل بيش از نيم ميليون انسان مي شود را حمايت مي كند. اگرچه، موفقيت اقتصادي اين صنعت در گرو وجود داشتن منبع طبيعي آن يعني درختان است، ولي بايد به ياد داشته باشيم كه با اين حجم زياد كار، نسل درختاني سخت  مثل آبنوس و ماهون كه در اكوسيستم جنگل نقش مهمي دارند، دارد از بين مي رود.
در حدود 50 هزار درخت در هر سال براي اين صنعت بريده مي شوند و اين خود يك خطر بزرگ براي طبيعت به حساب مي آيد. بسياري از اين گونه هايي كه در جنگل هاي ساحلي آفريقاي شرقي نيز پيدا مي شوند، در هيچ كجاي ديگر دنيا يافت نمي شوند. كم شدن يا حتي از بين رفتن اين گياهان باعث مي شود كه محيط هاي زندگي حيواناتي مثل فيل هاي آفريقايي نيز از بين برود و نسل اين جانوران و بسياري از جانوران ديگر نيز به خطر بيفتد.
WWF وارد عمل مي شود
خود چوب تراشان نيز متوجه نابودي جنگل ها شده اند و به همين دليل نيز بعضي از آنها از گونه هايي مثل جاكاراندا، مانگو و گرويلا استفاده مي كنند كه گونه هايي سريع الرشد و جايگزين براي آبنوس و ماهون هستند و در كنيا نيز به وفور يافت مي شوند.
آنها را براحتي مي توان كاشت و حتي كشاورزان فقير نيز مي توانند آنها را رشد دهند و در آمدزايي بيشتري داشته باشند. اين چوب ها جايگزين هاي خوبي هستند، ولي تراشكاران چوب بايد بسيار مورد حمايت و تشويق قرار داده شوند تا دست از سر آبنوس ها و ماهون ها بردارند. در اين ميان برنامه هاي WWF به تمام تراشكاران كمك كرد تا در كنار ايجاد اين صنعت به بهترين شكل، محيط زيست نيز حفظ شود.
WWF ايجاد طرحي به حمايت از FSC يا انجمن نگهبانان جنگل پرداخت تا آنها براحتي قادر باشند برنامه هاي خود را اجرا كنند. FSC در طرحي عظيم هم به تراشكاران و هم به WWF قول داده است كه به توليد چوب هاي خوب براي تراشكاران به شكل جنگل هاي طبيعي بپردازد، به طوري كه با كاشت درختان در مزارع توليدي آنها را راضي نگه دارد.
WWF حتي به تراشكاران كنيا در قسمت هايي كمك به واردات چوب كرده است تا آنها براي توليد محصولات خود مجبور به نابودي تمام كشورشان نشوند.
كشف گونه هاي جديد قورباغه در سريلانكا
مهدي قناعت پيشه بيولوژيست هاي سريلانكايي چندين گونه جديد از قورباغه درختي را در جنگل هاي استوايي ويندلينگ كشف كردند. اين در حالي اتفاق افتاد كه بسياري از گونه هاي شناخته شده قورباغه هاي درختي اين منطقه به خاطر بي توجهي در معرض نابودي قرار گرفته اند .
محققان سريلانكايي با سرمايه گذاري روي ميراث حيات وحش موفق شدند 35 گونه جديد از قورباغه ها را در جزيره اينديان اوشن كشف كنند. در همين حال 19 گونه هم كشف شدند كه هم اكنون در معرض خطر نابودي قرار داند .
آنها بيشتر در معرض خطرند به خاطر از دست دادن زيستگاهشان...، زمين آنها هم اكنون براي مصارف ديگري مانند كشت چاي و كائوچو استفاده مي شود.
به گفته روحان پيتياگودا ، بيولوژيست كه تحقيق تيمش در بولتن جانورشناسي Raffes منتشر شده است، جست وجو كردن در درازمدت كاملا نااميد كننده است و ما مي دانيم كه 11 گونه در يك قدمي ما هستند،كه با خطر مواجهند
آنها حتما در چند سال آينده منقرض مي شوند، مگر اينكه حمايت هاي گسترده سازمان هاي حفاظت محيط زيست، پشتيبان آنها باشد.
دولت سريلانكا بازسازي در بيشتر سواحل اين جزيره بعد ازپديده سونامي دردسامبر گذشته كه نزديك به 40 هزار نفر كشته شدند را ممنوع كرد و مناطق ساحلي جديد پناهگاه چندين گونه را نشان داد.
پديده سونامي سبب شد تا يك قورباغه كوچك با خط باريك نقره اي بر روي بدن كه از رنگ سبز تا آبي رنگ پريده را در خود جاي داده است و به طرز جالبي به شاخ و برگ درختان مي چسبد كشف شود .
اين كار نمي تواند از تعداد زيادي از گونه ها حفاظت كند، اما حتما از 10 گونه حفاظت مي شود كه اين رقم كمي نيست .
سريلانكا محل زيست 105 گونه از قورباغه ها است كه 86گونه از آنها در حال زيست هستند كه با 4 هزار و 500گونه كه در تمام دنيا وجوددارند مقايسه مي شوند، اما آنها بيشتر در جنگل هاي استوايي حفاظت نشده كه در جنوب غربي سريلانكاست زندگي مي كنند و نه در پناهگاه هاي ملي حيات وحش كه آمادگي دارند تا خشك تر شوند و به محلي براي زندگي جانوران بزرگتر مثل فيل ها، خرس ها و پلنگ ها تبديل شوند.
آنچه كه گيج كننده تر است، اينكه بيش از 34 گونه از قورباغه ها همگي در معرض خطر هستند كه نصف آنها در اين جزيره زندگي مي كنند.
اين تيم تحقيقاتي همچنين۱۷گونه جديد از خرچنگ هاي آب شيرين را زماني كه همكار آنها 50 گونه جديد از حلزون ها و 7 مارمولك جديد را مورد شناسايي قرار داد، كشف كردند.