علي علي اسلام
بزرگترين امپراتوري كه بشريت تا به حال شناخته است، چيزي فراتر از مجموعه اي از شخصيت ها و نقش هاي سمبليك تاريخي است. امپراتوري رم، طي تنها چند قرن از دهكده اي كوچك در مركز ايتاليا به قدرت بي چون و چراي كشور تبديل شد و دستاوردهاي آن طي تنها چند قرن، سرنوشت اروپا و جهان را تغيير داد.
تاريخ اوليه رم كه بشدت با اسطوره ها و داستان هاي سمبليك عجين شده، در اوايل قرن 8 پيش از ميلاد مسيح شكل گرفت. جمهوري رم باستان در 510 پيش از ميلاد، پايه گذاري شد و پس از پشت سرگذاشتن امپراتوري هاي فراوان و سقوط جمهوري رم، نهايتا در سال 1930 ميلادي به شكلي درآمد كه امروز شاهد آن هستيم.
از سال 1930 تا به امروز، مركز شهر رم هيچ گاه شاهد تغييري در بافت باستاني خود نبوده است، اما داستان ساخت عمارتي جديد، شعله يك بحث قديمي را بار ديگر در اين شهر تاريخي روشن كرد. نظرها در مورد اين ساختمان جديد، بسيار متفاوت است. برخي از ظهور آن بسيار خشنودند و برخي همچون يكي از گروه هاي حامي آثار تاريخي در ايتاليا، اين طرح را هيولاي سبز رنگي مي دانند كه بايد هرچه زودتر ريشه كن شود.
اما پس از سناريويي كه 7 سال با حمايت ها و مخالفت هاي مسئولان و شهروندان ايتاليايي روبه رو بود؛ والتر ولتروني شهردار رم اخيرا از سازه اي انقلابي پرده برداري كرده است؛ عمارتي ساخته شده از بتن، شيشه و سنگ هاي تزئيني تراورتن كه همچون جامه هاي رنگين از بافت سنتي و يكپارچه اطرافش متمايز شده است.
اين طرح ساخته دست ريچارد مير، آرشيتكت آمريكايي اولين بنايي است كه از سال 1930 تاكنون در مركز شهر رم سربرآورده است.
انگيزه ساخت اين عمارت نيز، ايجاد مكاني امن و مدرن براي حفاظت از يادبود تاريخي به نام
Ara Pacis است. اين يادبود كه قدمتي بيش از 2 هزار سال دارد،  يادآور دوران صلح در سرزمين هايي ست كه امروزه كشورهاي فرانسه و اسپانيا را تشكيل داده اند.
رم باستان از دهه 30 تا به امروز هيچگاه شاهد بروز مظاهر مدرنيته در خود نبوده و انتظار مي رود تا ظهور اين سازه مدرن به منزله اولين قدم در راه ساخت و سازهاي امروزي در سطح شهر باشد، اما با پرده برداري از اين ساختمان، سئوالات بسياري نيز در ذهن مسئولان شهري شكل گرفته است. آيا رم، پايگاه تاريخي اروپا، بايد به سوي مدرنيته گام بردارد؟
و آيا اصلا بنا نهادن سازه هايي اينچنيني در بافت سنتي شهر، كار درستي است؟ مطمئنا هرگونه طرح و ايده اي براي پايتخت رويايي ايتاليا با بحث هاي گوناگون همراه خواهد بود، اما دست بردن در مركز تاريخي شهري كه داراي عمارت هاي مشهور و شناخته شده باستاني است، مشخصا كاري ست كه انجام آن جدا از درست يا غلط بودن، به جرات بسيار زياد مسئولان عالي رتبه شهري نياز دارد. محدوده اي كه تا به ديروز تنها شاهد بافت تاريخي هزاره هاي پيشين خود بود، امروزه و به يكباره شاهد ظهور معماري مدرن آقاي مير است. روبرتو موراسات ، مدير طرح هاي توسعه شهري رم مي گويد: رم به لحظه مهمي از تاريخ خود رسيده است. ساخت اين بنا،  پايان راهي طولاني و خسته كننده است كه رم براي دست يافتن به تغييرات جديد، مجبور بود آن را پشت سر بگذارد .
برنامه بازگشايي بخشي از موزه كه دربرگيرنده اثر تاريخي Ara Pacis است،  چندي پيش انجام شد، در حالي كه افتتاح كل مجموعه در ماه آوريل آينده خواهد بود.
موتور مدرنسازي رم
قسمت اعظم فرآيندي كه باعث مي شود رم باستان به جريانات قرن 21 پيوند بخورد، از مديريت يك چپ گراي ميانه رو بر شهر رم نشات گرفته است.
والتر ولتروني، شهرداري پرانرژي ست كه همچون بسياري از سياستمداران سوسياليست، عاشق هنر سينما و موسيقي جاز است. وي چندين بار نقش مهره اصلي را براي اجراي كنسرت هاي موسيقي پاپ در سالن آمفي تئاتر معروف رم بر عهده داشته است.
ولتروني با ارائه طرح هاي جديد در جهت بسط رفاه عمومي تلاش كرد تا با استفاده بيشتر از فن آوري هاي روز جهان، قرن 21 را بيش از پيش به رم باستان پيوند دهد. شهروندان رمي امروزه مي توانند با ارسال پيغام SMS، هرگونه بليتي را تهيه كنند، از طريق شبكه اينترنت جريمه هاي راهنمايي و رانندگي خود را بپردازند و در مراكز مشخص كننده استفاده از تكنولوژي، به آساني به شبكه جهاني اينترنت وصل شوند.
البته نقش مسئولان پيش از ولتروني را به هيچ عنوان نبايد در اين ميان ناديده انگاشت. فرانچسكو روتلي يكي از اين مسئولان عالي رتبه بود كه تفكرات نو و مدرنش در ايجاد اين پل ارتباطي نقش بسزايي داشت. سالن اجتماعات اصلي رم كه در سال 2002 و با طراحي رنزو پيانو ساخته شده بود، نمونه اي واضح از چرخش سلايق به سوي مدرنيته و معماري معاصر است. پيش از دوران روتلي، ارائه هرگونه نظري در مورد فرهنگ و مدرنيته به منزله لرزه اي سخت بر پيكره سنتي جامعه بود. در سال 1997، يعني سه سال پيش از ظهور اولين نشانه هاي مدرنيته، بناي تازه ساز Tate modern در حالي به معرض نمايش عموم در مي آمد كه هنرمندان ايتاليايي مجموعه اي از مجسمه هاي كلاسيك را در آن به نمايش گذاشته بودند.
رمي ها همانقدر از فن آوري هاي جديد دچار هيجان منفي مي شدند كه از نمونه هاي معماري مدرن. پايتخت  نشينان ايتاليا تا همين چند سال گذشته بشدت در مقابل مظاهر عمومي مدرنيته جبهه گيري مي كردند.
يكي از كارهايي كه در زمان روتلي به وقوع پيوست و انجام آن به منزله تغييري در نحوه نگرش رمي ها به مدرنيته بود، به تصميم شهردار وقت براي تبديل يك كارخانه سنتي به موزه هنرهاي معاصر مربوط مي شد. شهروندان رمي مي توانستند با خريد بليت به تماشاي آثار مدرن هنرمندان ايتاليايي بروند. در همين سال بود كه دولت مركزي ايتاليا طرح پروژه ساخت يك موزه هنري ديگر را هم در شهر رم تصويب كرد. موزه ملي هنر ايتاليا در همان سال توسط معماري انگليسي عراقي و تنها چند كيلومتر دورتر ازديوارهاي قديمي شهر بنا شد. ايستگاه قديمي قطار كه در شرق رم قرار داشت، با هزينه اي بالغ بر 90ميليون پوند بازسازي شد و نماي آن از شكل سنتي به شكل مدرن تغيير پيدا كرد.
طرح هاي دو معمار ايتاليايي به نام هاي ماسيميليانو فوكساس و فرانكو پوريني نيز با استقبال مسئولان شهري مواجه شد.
فوكساس پس از دريافت بودجه اي كلان كار ساخت مركز همايش هاي بين المللي را در جنوب شهر آغاز كرد؛ ساختمان با عظمتي كه در معماري آن از مواد اوليه امروزي و طراحي مدرن استفاده شده بود.
حوزه ديگري از شهر نيز به فرانكو پوريني اختصاص يافت تا با بناي آسمانخراش هاي مسكوني چهره اي جديد به بخش حاشيه اي شهر ببخشد.
ادامه جنجال ها
با وجود تمامي اين بدعت ها، ايجاد هرگونه توسعه يا تغييري در مركز باستاني شهر رم هنوز هم با بحث و جدل هاي فراوان بين نيروهاي مخالف و موافق همراه بوده و هست.
برخي چون جوزفه پولارا روزنامه نگار و معمار معروف رم عقيده دارند كه حتي در مركز تاريخي شهر رم هم فضاي خالي براي ساخت بناهاي جديد و امروزي وجود دارد. به عقيده وي شهر رم بايد همچون ديگر شهرهاي ديگر جهان، به رشد طبيعي اش ادامه بدهد ، و اينكه مسئولان شهري نبايد اجازه دهند بافت باستاني مركز شهر به يك موزه طبيعي بزرگ تبديل شود .
اما برخي ديگر همچون آنتونيو تاجاني ، رهبر يكي از گروه هاي راست ميانه رو در مجلس ايتاليا عقيده اي كاملا متفاوت دارد.
تاجاني معتقد است كه دولت ايتاليا نه تنها بايد محدوديت هايي را براي جهت ايجاد هرگونه تغيير در سطح شهر وضع كند، بلكه مركز باستاني شهر رم بايستي بدون هيچ گونه تغييري و به شكل تاريخي خود نگه داشته شود .
والتر ولتروني، مركز برآيند اين بحث و جدل هاست. وي مي گويد: در صورتي كه مركز تاريخي رم را به عنوان هسته رنسانس اروپا در نظر بگيريم، ايجاد هرگونه تغييري در آن اشتباهي مهلك خواهد بود .
باوجود ادعاي ولتروني، تمام شهروندان رمي مي دانند كه حتي مركز شهر نيز طي چند سال گذشته دستخوش سلسله تغييرات شهرداري بوده است.
تپه هاي كپيتولين يكي از قديمي ترين بخش هاي شناخته شده رم، با حمايت هاي خود ولتروني تغيير شكل يافته و مظاهر توسعه امروزي در آن به چشم مي خورد.
ولتروني همچنين كار روي يك پروژه جديد را نيز آغاز كرده است.گنبدي تمام شيشه اي كه قرار است در مركز شهر نصب شده و پذيراي مجسمه تاريخي امپراتور ماركوس آرليوس بزرگ باشد.
اين در حالي است كه ولتروني از اين دو پروژه به همراه بناي مدرن موزه Ara pacis به عنوان استثناهاي رم ياد مي كند.
به نظرمي رسد رم، پايتخت افسانه اي كه تا چند سال گذشته پذيراي هيچ گونه تغييري در ميراث تاريخي امپراتوري رم باستان نمي شد، امروزه و با حمايت هاي ولتروني به نقطه حساسي از تاريخ كهن خود رسيده است.

شهردار جنجال برانگيز رم
مركز شهر رم از سال 1930 تاكنون هيچ تغييري در بافت باستاني خود نداشته است. دستكاري اين پايتخت رويايي با عمارت هاي قديمي و مشهورش از 7 سال پيش به بحث هاي بسياري دامن زده بود، اما چند هفته پيش به يكباره ولتروني، شهردار اين شهر از سازه اي پرده برداري كرد كه به جنجال هاي بسياري دامن زد؛ بنايي ساخته شده از شيشه، بتن، آهن و نمايي كه با رم خيال انگيزي كه در ذهن داريم، هيچ تناسبي ندارد، اين روزها همه جهانيان را به تفكر وا داشته است. آيا مسئولان شهري رم قصد دارند اين پايگاه تاريخي اروپا را به سوي مدرنيسم سوق دهند؟ به نظر مي رسد ولتروني، شهردار چپگراي رم با آن تفكرات نو و ذهنيت هنري خاص خود، قصد دارد جامعه و بافت سنتي رم را به هم بريزد و رم را به سوي مدرنيته سوق دهد.

راهله سعيدا- همه ما با شنيدن كلمات مرصع كاري و قلمزني ناخود آگاه به ياد اصفهان مي افتيم، اما بد نيست بدانيم كه اين هنر تنها مختص به ايران نيست و از ديرباز در كشورهاي ديگري مثل ژاپن رواج داشته است. منتها امروزه هنرمندان ژاپني با استفاده از طرح هاي هندسي و حتي آبستره، نقش هاي بديعي پديد آورده اند كه رنگ و بوي امروزي دارد.
در ژاپن از ديرباز از مواد مختلفي در مرصع كاري استفاده مي شود، اما روش كار يكي ست؛ روي لايه خارجي شيء شيارهايي ايجاد مي شود و بعد اين شيارها با موادي كه عموما جنس آنها با شيء مورد نظر متفاوت است، پر مي شوند. در هنر مرصع كاري، هنرمند، الگوها و تصاوير را با استفاده از موادمختلف و تلفيق كردن رنگ و بافت ها پديد مي آورد.
مرصع كاري بيشتر روي اجسام فلزي مانند گلدان انجام مي شود. سطح گلدان با قلم و با ظرافت هرچه تمام تر تراشيده مي شود و فلزهاي مختلف در قسمت هاي كنده كاري شده اضافه مي شوند؛ فلزهايي كه براي ساخت بدنه گلدان استفاده مي شوند، اغلب مس قهوه اي يا نقره اي تيره و آهن هستند. با استفاده از نوك يك قلم تيز، سيم ها يا نوارهاي باريكي از طلاي زرد يا نقره روي گلدان مرصع كاري مي شود، در پايان به نظر مي رسد اين تصاوير چشم  نو از روي گلدان شناورند.
قلم هايي كه براي كندن شيارها و مرصع كاري استفاده  شده و از نوارهاي باريك فولاد ساخته شده اند كه توسط استادكاران حرفه اي ساخته مي شوند. شكل و ضخامت قلم ها بسته به كاربرد آنها متفاوت است، بعضي از قلم ها براي بريدن سيم ها و بعضي ديگر براي كندن شيار استفاده مي شوند. تعداد قلم هاي يك هنرمند چيزهاي زيادي را در مورد او نشان مي دهد.
مامورا ناكاگاوا، استادكاري ست كه صدها قلم خود را خيلي مرتب در كشوهاي كارگاه خود قرار داده است. اين كارگاه در كانازاوا واقع است. در سال 2004 او به عنوان رئيس مركز فرهنگي هنرهاي معنوي انتخاب شده است. او 57سال دارد و نسبتا براي رسيدن به اين افتخار جوان است. ناكاگاوا خيلي تصادفي به چند وسيله مرصع كاري شده زمان كاگا برخورد كه تاثير بسيار عميقي روي او گذاشتند. اين مرصع كاري ها شامل زين و برگ اسب دوره ادو(1867-1603) و وسائل تزئيني ديگر در دوره ميجي
(1912-1868) بودند.
نزديك به 30سال است كه ناكاگاوا مرصع كاري مي كند. او اين هنر را نزد كاشيو تاكاهاشي آموخته است؛ كسي كه پيش از اين رئيس مركز فرهنگي هنرهاي معنوي بوده است. سختكوشي ناكاگاوا در اين كار، اطرافيان را متعجب كرده است. يكي از شاگردان او مي گويد: ناكاگاوا از 8صبح تا 12شب بي وقفه در كارگاهش كار مي كند. اكنون او هنرمند شناخته شده اي ست كه در كالج كانازاوا تدريس مي كند. بسياري از شاگردانش مي خواهند پا جاي پاي او بگذارند.
تاريخچه مرصع كاري كاگا به قوم ماندا مي رسد كه به قلمرو كاگا فرمان مي راندند. مرصع كاري كاگا در دوره ادو گسترش پيدا كرد؛ بخصوص براي تزئين اسلحه ها و چرخ هاي گاري. اين اسحله ها بايد مي توانستند در جنگ تاب بياورند و به خاطر همين مرصع كاري هاي دولايه به وجود آمدند. نشان خانوادگي روي بدنه فلز كار و مرصع كاري مي شد و بقيه مرصع كاري ها روي اين سطح انجام مي گرفت. اسلحه هاي تزئين شده اين دوره هنوز باقي مانده اند.
مرصع كاري هاي ناكاگاوا از تكنيك هاي مرصع كاري هاي كاگا تاثير گرفته است كه در آن از فلز براي ايجاد تصاوير استفاده مي شود، اما سبك هنري او رنگ و بوي امروزي به آن داده است. طرح هاي او از الگوهاي هندسي تا آبستره متغير است. او در ايجاد طرح ها و تصاوير، بسيار نوآورانه عمل مي كند. ناكاگاوا اخيرا روي مرصع كاري هاي دولايه با فلزها و رنگ هاي مختلف كار مي كند. او در جست وجوي شيوه هاي نوين در هنر مرصع كاري ست.

شيكاگوتريبون
روزنامه شيكاگو تريبون براي خبر اول خود روند كند كمك رساني به زلزله زدگان هند را انتخاب كرده است. بعد از گذشت دو روز از زلزله 6/7 ريشتري در هند و پاكستان هنوز در بسياري از مناطق زلزله زده از جمله مناطق مرزي بين اين دو كشور اثري از امدادرساني ديده نمي شود. اين در حالي ست كه تاكنون بيش از 100 ميليون دلار كمك هاي خارجي براي زلزله زدگان فرستاده شده است.
واشنگتن تايمز
روزنامه واشنگتن تايمز خبر اول خود را به حادثه غم انگيز زلزله هند و پاكستان اختصاص داده است. بر اساس آخرين برآوردهاي انجام شده به نقل از اين روزنامه، تعداد كشته شدگان اين زلزله در پاكستان بين 20 تا 30 هزار نفر است.
ديروز امدادگران انگليسي موفق شدند مردي را بعد از 54 ساعت، زنده از زير آوار بيرون بياورند.
عرب نيوز
روزنامه عرب نيوز انتخاب مركل به عنوان صدر اعظم آلمان را براي خبر اول خودش انتخاب كرده است. آنجلا مركل، اولين زني ست كه به اين سمت در آلمان دست پيدا كرده است. او رهبر حزب محافظه كار آلمان است و بعد از توافق با گرهارد شرودر، صدراعظم سابق و رقيب انتخاباتي اش، به اين سمت انتخاب شده است. او اميدوار است بتواند اقتصاد آلمان را از وضعيت بحراني فعلي اش خارج كند.
سان
جايزه نوبل اقتصاد، خبر اول روزنامه سان است. توماس. سي. شلينگ، استاد دانشگاه مريلند به همراه رابرت.جي. آومن كه يك اسرائيلي آمريكايي ست، مشتركا جايزه 3/1 ميليون دلاري نوبل اقتصاد را به خود اختصاص داده اند. آمان 75 ساله و شلينگ 84 ساله است و اين جايزه به خاطر يك عمر فعاليت در ارتباط با علم اقتصاد به آنها اعطا شده است.

آرش نهاوندي - ميلان اصلي ترين شهر شمال ايتالياست كه در لومباردي - صنعتي ترين و پيشرفته ترين منطقه اين كشور- واقع شده است. ميلان 3/1 ميليون نفر جمعيت دارد كه با احتساب ساكنان حومه و اطراف آن به 4 ميليون نفر نيز مي رسد.
ميلان نه تنها مركز لومباردي كه پايتخت تجاري ايتاليا نيز به حساب مي آيد. ميلان در واقع در قلب يكي از ثروتمند ترين مناطق جهان قرار دارد.
نمايشگاه ميلان به همراه نمايشگاه هاي هانور، لس آنجلس و پاريس از جمله عمده ترين نمايشگاه هاي جهان است. اين نمايشگاه كه از ماه ژوئيه سال 2005 افتتاح شد داراي بزرگترين محوطه سرپوشيده در جهان به وسعت 460 هزار مترمربع است. طي سده هاي اخير مايلاند، نامي بود از ريشه آلماني كه به شهر امروزي ميلان اطلاق مي شد. اين واژه در واقع برگرفته از كلمه ميلان در زبان سلتي است كه در معناي وسط جلگه به كار مي رود. پيشتر و در دوران باستان نيز رومي ها نام مديولانوم كه مترادف همان واژه سلتي ست را براي شهر ميلان به كار مي بردند. شهردار كنوني ميلان گابريله آلبرتيني نام دارد. شهر ميلان بيشتر شهرت خود را مديون شركت هاي طراحي مد، مغازه هاي زيبا واقع در خيابان ويامونته  ناپلئونه - و گالري ويتوريوامانوئل دوم در ميلان دووموست. اين گالري، تاريخي ترين مركز خريد جهان محسوب مي شود.
از مصنوعات شهر مي توان پانتونه كيك شب كريسمس را نام برد. شهر ميلان به دليل توليد پارچه هاي ابريشمي نيز شهرت بسزايي دارد. اما از اينكه بگذريم در اطراف ميلان كارخانه هاي عظيم ماشين سازي واقع شده اند كه آلفارومئو - خودرو ايتاليايي - از اصلي ترين توليدات آن است.
تاريخ
ميلان را اقوام سلت به سال 600 قبل از ميلاد در شمال ايتاليا بنا نهادند. اين شهر در سال 222 پيش از ميلاد به تصرف رومي ها درآمده و فاتحان جديد، نام شهر را مديولانو ، گذاشتند.
در قرن چهارم و در زمان امپراتوري تئودوسيوس اول و سر اسقفي سن آمبروز، ميلان مدتي به عنوان پايتخت امپراتوري روم غربي انتخاب شد.
در آن زمان ميلان با بيش از 300 هزار نفر جمعيت دومين و بزرگترين شهر اروپا محسوب مي شد.
با فروپاشي امپراتوري روم، ميلان اهميت سابق خود را از دست داد و براي چند قرن به عنوان شهري متوسط و درجه دوم به حيات تاريخي خود ادامه داد.
اين روند از قرن يازدهم به بعد با روي كار آمدن استروگودها و لومباردي ها تغيير پيدا كرد و ميلان و ساير شهرهاي ايتاليايي با به دست آوردن استقلال نيمه رسمي از امپراتوري مقدس روم، به شكوفايي مجدد رسيدند. ميلان تنها شهر اروپايي بود كه از شيوع طاعون سال 1349 درامان ماند.
اما در سالهاي 1402، 1542، 1576 و 1629 طاعون به ترتيب 50 هزار، 80 هزار، 17 هزار و 70 هزار كشته در اين شهر بر جاي گذاشت. در عصر رنسانس خانواده هاي ويسكونتي و اسفورزا حكومت ميلان را در اختيار گرفتند. هنرمندان مشهوري مانند لئوناردو داوينچي و برامانته نيز نزد اين خانواده هاي قدرتمند به خلق آثار هنري مي پرداختند.
در قرن پانزدهم، ميلان و ساير نقاط شمال ايتاليا به تصرف فرانسويان درآمد و سپس اسپانيايي ها در قرن شانزدهم، آن مناطق را به تصرف خويش درآوردند. در قرن هجدهم فاتحان اتريشي به جاي مغلوبان اسپانيايي، حكومت ميلان را در دست گرفتند.اما حاكميت اتريشي ها نيز ديري نپاييد و نيروهاي فرانسوي كه پس از انقلاب كبير، جاني تازه گرفته بودند، منطقه لومباردي و شهر ميلان را به جمهوري تازه تاسيس فرانسه منضم كردند. از آن زمان تا پايان استيلاي فرانسويان، اين منطقه جمهوري سيزآپين نام گرفت.
چند سال بعد و در زمان امپراتوري ناپلئون، ميلان و ايالت هاي مستقل ايتاليايي با نام پادشاهي ايتاليا تحت سيطره فرانسه قرار گرفتند. پس از آن نيز ميلان به عنوان بخشي از پادشاهي لومباردي و نيز تحت حاكميت اتريشي ها قرارگرفت.از اين زمان به بعد ميلان تبديل به يكي از اصلي ترين خاستگاه هاي جنبش هاي ملي در ايتاليا شد كه در نهايت، نهضت ملي ياد شده به وحدت كل كشور انجاميد.در سال 1859 (پس از پايان دومين دوره از نبردهاي استقلال ايتاليا) پادشاهي ساردنيا (كه در سال 1861 به پادشاهي ايتاليا تغييرنام يافت) به عمر استيلاي اتريشي ها در شمال ايتاليا خاتمه داد.
در جريان جنگ جهاني دوم نيز صنايع ميلان بارها هدف بمب افكن هاي متفقين قرار گرفت. ميلان در زمان جنگ جهاني دوم و پس از سال 1943 مدتي به عنوان پايتخت حكومت پوشالي جمهوري سوسيال
بنيتو موسوليني انتخاب شد.اين شهر همچنين يكي از بزرگترين پايگاه هاي نظامي نيروهاي آلماني محسوب مي شد.در پايان جنگ در ايتاليا، ميلان به شهري بشدت صدمه ديده بدل شده بود، حتي شهرهاي حومه آن، نظير پركوتو و تورو به دليل بمباران هاي دوران جنگ، تخريب شده بودند.اما پس از جنگ، ميلان مجددا بازسازي و به مهمترين مركز تجاري و صنعتي ايتاليا بدل شد.
فرهنگ و هنر
ميلان يكي از عمده ترين مراكز فرهنگي محسوب مي شود، بيشتر شهرت اين شهر را مي توان مديون سالن هاي اپرا دانست.در واقع ميلان مهد اپراي غزل گونه است.در كتابخانه آمبروزينا نيز مي توان دستخط ها و دفاتر و كتاب هايي كه توسط لئوناردو داوينچي مورد استفاده
قرار  مي گرفت را مشاهده كرد.
آكادمي هنرهاي زيباي بررا در ميلان نيز از عمده ترين مراكز آموزشي- هنري جهان محسوب مي شود.از لئوناردو داوينچي همچنين آثاري در كليساي سانتاماريا دل گرازيه بر جاي مانده است.
حمل و نقل
خطوط هوايي از جمله مهمترين راه هاي ارتباطي براي دسترسي به ميلان محسوب مي شود.
از همين رو ميلان داراي يك فرودگاه بين المللي بسيار بزرگ تحت عنوان مالينسا است كه در خارج از ميلان
قرار دارد و با خطوط ويژه راه آهن به شهر مرتبط مي شود.