مارچلا هفت ساله است و به همراه مادرش در زندان زندگي مي كند ،او نمي داند چرا و تا كي بايد در زندان بماند
سينا خاكياني
بوليوي يكي از كشورهايي ست كه در ميان ديگر كشورهاي آمريكاي لاتين، آمار بسيار بالايي از جرائم مختلف مرتبط با مواد مخدر را در اختيار دارد و به همين خاطر زندان  هاي مختلف اين كشور، غالبا مملو از افرادي هستند كه به خاطر ارتكاب اين جرائم دستگير شده  اند، اما آدم بزرگ  ها تنها ساكنان زندان  هاي بوليوي نيستند. در حال حاضر در زندان  هاي بوليوي بيش از يكهزار و 200 كودك بي  گناه زندگي مي  كنند كه منتظر تمام شدن دوران محكوميت والدين  شان هستند. اين مسئله، مسئولان دولتي بوليوي را به فكر واداشته است كه چاره  اي براي آن پيدا كنند، اما تلاش  هاي آنها در اين زمينه تاكنون بي  نتيجه مانده است. علت اين موضوع اين است كه مواد مخدردر آمريكاي جنوبي و بخصوص در كشورهايي مثل كلمبيا و بوليوي، پديده  اي بسيار فراگير است و عده بسيار زيادي از مردم اين كشورها از طريق خريد و فروش اين مواد، روزگار مي  گذرانند. در حقيقت جرائم مرتبط با مواد مخدر در اين كشورها غالبا به جرائمي خانوادگي تبديل شده  اند كه حتي در بسياري از موارد، كودكان هم در آنها شريك هستند و اگر كسي از اعضاي خانواده در ارتباط با اين جرائم دستگير شود، تقريبا تمام خانواده دستگير خواهند شد و آن وقت كودكان خانواده، بي  سرپرست باقي خواهند ماند. از همين روست كه والدين مجرم هنگام رفتن به زندان، دست كودكانشان را هم مي  گيرند و آنها را با خود به جايي مي  برند كه معلوم نيست زندگي در آنجا چه عواقبي را برايشان به همراه خواهد داشت.
توماس مولينا ، رئيس اداره زندان  هاي بوليوي وضعيت اين كشور از اين لحاظ را در منطقه، منحصر به فرد مي  داند. براساس مصوبات قانوني در بوليوي، بچه  ها تا پايان شش سالگي مي  توانند در سلول والدينشان بمانند، اما در عمل فرزندان زندانيان در بعضي موارد تا سال  ها بعد در زندان مي  مانند، چراكه پشت حصارهاي بلند زندان، كسي در انتظارشان نيست و هيچ  كس مسئوليت نگهداري از آنها را نخواهد پذيرفت.
قانون داخلي
بازداشتگاه مركزي سن  پدرو كه پرتراكم  ترين زندان مردان در لاپاز، پايتخت بوليوي ست، درحال حاضر بيش از 200 كودك را در خود جاي داده است، اما در حالي كه بسياري از حاميان حقوق كودكان، مخالف حضور آنها در زندان هستند و زندگي در ميان زندانيان را همراه با خطرات فراوان براي كودكان مي  دانند، راميرو اولوا رئيس زندان سن  پدرو مي  گويد: ما به مشكل خاصي در مورد كودكان ساكن در اين زندان برنخورده  ايم. ما در اينجا يك قانون داخلي داريم و آن اين است كه اگر كسي كوچكترين بدرفتاري با كودكان كند، روزهاي بسيار سختي را در زندان پيش رو خواهد داشت! به همين خاطر هم كودكان در اين زندان آرامش بيشتري نسبت به ساير زندان  ها دارند. فرزندان زندانيان زندان سن  پدرو از سوي دولت اين كشور حمايت مي  شوند و تحصيلات و برنامه ويژه غذايي برايشان در نظر گرفته شده است. علاوه بر حمايت  هاي دولت، سازمان  هاي بشردوستانه و حمايت  كنندگان حقوق كودكان هم بر وضعيت ساكنان كوچك اين زندان بزرگ، نظارت مي  كنند.
در زندان زنان لاپاز كه در منطقه  اي به نام اوبراخه قرار دارد هم وضعيت كودكان به همين منوال است. سليدا ورا رئيس اين زندان مي  گويد: در اين زندان 260 زن زنداني حضور دارند و تعداد كودكان اين زندان 70 نفر است. او مي  گويد: فرزندان اين زندانيان آزاد هستند هروقت كه خواستند در حياط زندان بازي كنند، همچنين مدرسه مخصوصي هم براي اين بچه  ها در زندان ساخته شده تا زندگي در زندان، آنها را از تحصيل بازندارد.
اما با وجود تمام تلاش  هايي كه مسئولان سازمان زندان  ها و ديگر مسئولان بوليوي در اين ارتباط انجام داده و مي  دهند و به رغم تمام امكاناتي كه براي اين كودكان در نظر گرفته شده، مشكلات فراواني در انتظار اين كودكان است كه شايد برخي از آنها سال  ها بعد عوارض  شان را نشان بدهند.
من كار زشتي انجام داده  ام
خيلي از زنان زنداني در زندان زنان لاپاز بيشتر از يك فرزند دارند و به همين خاطر زندانيان مجبورند اين بچه  ها را هم در كنار خود و در سلول  هاي كوچكشان جاي بدهند. بريسيدا يكي از زنان زنداني اين زندان مي  گويد: پسر 9 ساله  ام از من مي  پرسد كه چرا ما در زندان زندگي مي  كنيم و من مجبورم در جوابش بگويم: به خاطر اينكه من كار زشتي انجام داده  ام. بيشتر بچه  هايي كه در زندان اوبراخه زندگي مي  كنند، دليل واقعي حضورشان را در آنجا نمي  دانند، حتي عده زيادي از اين بچه  ها در همين زندان متولد شده  اند و تاكنون تجربه زندگي در بيرون از آن را نداشته  اند.
اما در بسياري ديگر از زندان  هاي بوليوي وضع به مراتب بدتر از زندان  هاي پايتخت است. زندان پالماسولا كه در شهر سانتاكروز در شرق بوليوي قرار دارد، پرجمعيت  ترين زندان اين كشور است. در اين زندان چندين و چند خانواده كه تمام اعضاي آنها دستگير شده  اند، زندگي مي  كنند و تعداد كودكان ساكن اين زندان بيش از ساير زندان  هاي بوليوي ست و اين در حالي ست كه زندان پالماسولا، خطرناك  ترين زندان بوليوي به شمار مي  رود. تعداد زندانيان اين زندان به قدري زياد است كه توماس مولينا ، رئيس سازمان زندان  هاي بوليوي آنجا را به يك شهر تشبيه كرده است. حضور كودكان در چنين محيط  هايي و زندگي كردن در كنار جماعتي خلافكار، عوارض جبران  ناپذيري را براي آنها به همراه خواهد داشت. آنماندرا كانلاس روان  شناس و محقق بوليويايي كه در اين مورد تحقيق مي  كند، مي  گويد: با وجود تمام تلاش  هايي كه مسئولان زندان  ها براي مراقبت از كودكان در زندان انجام مي  دهند، اما غالبا آنها اگر حتي قرباني خشونت   نباشند، شاهد آن هستند و تاثيرات رواني اين مسئله روي آنها، عوارض بدي را در رفتار آنها نمايان خواهد كرد.
آغاز سختگيري ها
آمار و ارقام مربوط به تعداد زندانيان و همچنين تعداد كودكان ساكن در زندان  ها، نشان مي  دهد كه ازدياد جمعيت زندان  ها در بوليوي از اوايل دهه 80 ميلادي و با آغاز سختگيري  هاي دولت اين كشور براي مقابله با قاچاقچيان آغاز شده و فراگيري خريد و فروش مواد مخدر در ميان خانواده  هاي بوليويايي موجب شده كه بعد از دستگيري كل اعضاي خانواده، كودكان نيز به همراه والدينشان به زندان منتقل شوند. كوچا بامبا يكي از مناطقي ست كه خريد و فروش مواد مخدر در آن بيش از ديگر نواحي بوليوي رواج دارد و به همين خاطر در اين منطقه، خانواده  هاي زيادي به صورت دسته  جمعي به زندان انداخته شده  اند. در يكي از موارد نادر كه در اين ناحيه رخ داده است، اعضاي يك خانواده بعد از دستگير شدن توسط پليس و هنگام انتقال به زندان، سگ و طوطي  شان را نيز با خود به زندان برده  اند!
نگاه هاي متضاد
مسئولان امور زندان  ها در بوليوي معتقدند حضور فرزندان زندانيان در كنار والدينشان در زندان، مشكل بزرگي نيست و اين مسئله بهتر از بي  سرپرست ماندن آنهاست. توماس مولينا مي  گويد: اگر بچه  ها با پدر يا مادرشان به زندان نيايند، در خيابان  هاي شهر در معرض جنايات و خطرات بيشتري قرار خواهند گرفت.
اما در طرف ديگر، روان  شناسان و حاميان حقوق كودكان مي  گويند: ادامه پيدا كردن اين روند، افزايش تعداد كودكان حاضر در زندان را به همراه خواهد داشت و آينده خطرناكي را براي جامعه بوليوي رقم خواهد زد.

خانه  اي به نام سلول
در حال حاضر بيش از يكهزار و 200 كودك در كنار والدين  شان، در زندان  هاي بزرگ بوليوي زندگي مي  كنند كه منتظر پايان يافتن دوران محكوميت پدران يا مادرانشان هستند؛ كودكاني كه اكثرشان حتي نمي  دانند چرا در زندان هستند. عده زيادي از آنها حتي در همان زندان  ها متولد شده  اند و تجربه  اي از زندگي در بيرون از اين محيط را ندارند.
مسئولان امور زندان  ها در بوليوي معتقدند حضور فرزندان زندانيان در كنار والدينشان در زندان، بهتر از بي  سرپرست ماندن آنهاست. بچه ها در خيابان  هاي شهر در معرض جنايات و خطرات بيشتري قرار خواهند گرفت.از سوي ديگر، روان  شناسان مي  گويند: ادامه پيدا كردن اين روند، افزايش تعداد كودكان حاضر در زندان را به همراه خواهد داشت و آينده خطرناكي را براي جامعه بوليوي رقم خواهد زد.

فرزانه سالمي- درپس هر سخني از تمدن، دغدغه اي انساني وجود دارد كه بهبود زندگي را نويد مي بخشد، اما گاهي اين دغدغه ها نيز ترسناك و ويرانگر جلوه مي كنند. چهار سال پيش را به ياد آوريد؛ اكتبر سال 2001 ميلادي شاهد حمله تمدن غرب به افغانستاني بود كه در عين فرو رفتن در گرداب تروريسم، چند ميليون انسان گرسنه را در خود جاي داده بود و حملات پياپي به مواضع غيرنظامي، جان انسان هاي بيگناه زيادي را در شهرهاي مختلف افغانستان تهديد مي كرد. در همان زمان، نوام چامسكي اين وضعيت را نسل كشي خاموش خواند وغرب را مسئول مستقيم آن دانست. مرگ 4 هزار غيرنظامي در جريان حمله آمريكا به افغانستان هم چندان در رسانه هاي غربي انعكاس نداشت.در ماه مارس سال 2003 ميلادي نيز حمله به عراق بارديگر موجب به خطر افتادن جان انسان هايي شد كه پيشتر نيز در كابوس تحريم ها عليه عراق غرق شده بودند. اين نوع از تمدن كه پاي انسان هاي گرسنه را به جنگ مي كشاند، هنوز هم به پايان نرسيده است. از زمان آغاز برنامه مبارزه با تروريسم و با گذشت 49 ماه، آمريكا و متحدانش هنوز موفق به يافتن اسامه بن لادن نشده اند، اما در مجموع دو جنگ افغانستان و عراق، موجبات مرگ 110 هزار تا 130 هزار غيرنظامي را فراهم آورده اند. ماه اكتبر گذشته، پاكستان با زلزله عظيمي روبه رو شد كه به مرگ 50 هزار نفر و بي خانمان شدن حداقل 2 ميليون نفر منجر شد. در همان زمان، پاكستان خواهان كمك اضطراري و فوري از برخي كشورها شد، اما اين كشورها مشغوليت هاي مهمتري داشتند. در مقابل درخواست ارسال بالگرد به پاكستان، آمريكا تنها 8 فروند بالگرد را به كمك زلزله زدگان فرستاد و انگليس هم سهمي در آن نداشت.در همان ماه، توني بلر نخست وزير انگليس- به جايگزين كردن تسليحات اين كشور با نسل جديد سلاح هاي هسته اي مشغول بود.
اين بار سودان را در نظر بگيريد كه از دو سال پيش با خطر نسل كشي هاي گسترده مواجه بوده است. ظاهرا قرار است خطوط لوله نفت در همان مناطق پاكسازي شده به جريان بيفتد. شركت هاي نفتي انگليسي، چيني، هندي و ژاپني از حالا رقابت خود را آغاز كرده اند. شركت هاي آمريكايي هم به دنبال سهم خود هستند و به رغم آنكه آمريكا در زمان رياست جمهوري كلينتون از انجام امور تجاري در سودان منع شده است، شركت هاي آمريكايي قصد ندارند به بخت خود پشت پا بزنند. اگر حوادث دو سال اخير در سودان هم، نسل كشي ست، چرا تمدن غرب از هيچ مداخله نظامي براي توقف آن سخن به ميان نمي آورد؟
شهروندان غربي هم در جريان تصميم گيري هاي دولت متبوع خود با هزينه بالاي ماليات، هجوم مهاجران خارجي و از دست دادن فرزندان خود در جبهه هاي جنگ مواجه مي شوند. آنها در واقع با نسخه از پيش پيچيده شده اي روبه رو هستند كه به جاي بهبود شرايط جهاني، آن را وخيم تر مي كند. اين همان كابوسي ست كه رابين درانات تاگور، شاعر هندي نيز در زمان جنگ جهاني دوم به آن اشاره مي كرد: ناكامي غرب در حفظ تمدن چندين قرن گذشته به كابوسي شباهت دارد .
در اين ميان، مدعيان حفظ و گسترش تمدن، در واقع آن را نابود مي كنند.

برزيل - ريودوژانيرو
ريودوژانيرو كه در زبان پرتغالي به معني رودخانه ژانويه است، به شهر و ايالتي به همين نام درجنوب شرقي برزيل اطلاق مي  شود. ريودوژانيرو از نگاه بسياري از گردشگران جهان، يكي از زيباترين شهرهاي دنياست كه به خاطر سواحل بسيار زيبا و كم  نظير، مجسمه بزرگ حضرت مسيح و كارناوال  ها و فستيوال  هاي سالانه  اش، شهرتي جهاني دارد. ريودوژانيرو از لحاظ ميزان فضاهاي سبز داخل شهري جزو سرسبزترين شهرهاي دنيا به شمار مي  رود. در حال حاضر سزار مايا، مديريت شهرداري اين شهر را به عهده دارد. ريودوژانيرو با مساحتي تقريبا نزديك به 1250 كيلومترمربع، جمعيتي نزديك به 6 ميليون و 150 هزار نفر را در خود جاي داده است كه با احتساب ساكنان حومه  هاي آن، جمعيتش حداكثر به 13 ميليون نفر مي  رسد.ريودوژانيرو بعد از سائوپائولو، دومين شهر بزرگ برزيل است. اين شهر تا سال 1960 پايتخت برزيل به شمار مي  رفت، اما در سال 1960 برزيلا جاي آن را به عنوان پايتخت اين كشور گرفت.ريودوژانيرو اولين بار در ژانويه سال 1502 ميلادي و توسط گاسپردولمو كاشف معروف پرتغالي كشف شد. در آن زمان آنها به خاطر اينكه فكر مي  كردند ساحل گوانابارا، دهانه رودخانه  اي در آن منطقه است، نام اين ناحيه را ريودوژانيرو به معني رودخانه ژانويه گذاشتند، اما تاريخچه اصلي شهر به سال 1565 ميلادي برمي  گردد. ريودوژانيرو در اين سال و توسط شواليه پرتغالي استاليو دوسا بنا نهاده شد. او در آن زمان نام شهر را به خاطر احترام به پادشاه پرتغال، سباستين اول، شهر سنت  سباستين گذاشت. ريودوژانيرو در قرون گذشته پايگاه مهمي براي پرتغالي  ها به شمار مي  رفت و به بندر مناسبي براي مبادلات تجاري آنها ميان برزيل، پرتغال و كشورهاي آفريقايي تبديل شده بود. به همين خاطر از همان بدو تاسيس، اين شهر موردحمله دشمنان پرتغال از جمله هلند و فرانسه قرار گرفت.تا سال 1808 ميلادي ريودوژانيرو تنها پايتختي براي يكي از مستعمرات پرتغال محسوب مي  شد، اما در اين سال خانواده سلطنتي پرتغال از بيم حمله ناپلئون، مجبور به ترك كشورشان و مهاجرت به اين شهر شدند و بنابراين ريودوژانيرو به پايتخت پادشاهي پرتغال و تنها پايتخت اروپايي خارج از اين قاره تبديل شد.در سال 1822 شاهزاده پدرو استقلال برزيل را اعلام و ريودوژانيرو را به عنوان مركز امپراتوري  اش انتخاب كرد. ريو تا سال 1960 يعني تا وقتي كه اقتدارش را از لحاظ اقتصادي از دست نداده بود، پايتخت برزيل باقي ماند، اما در آن سال جايش را به سائوپائولو واگذار كرد.
مناطق شهري
ريودوژانيرو به چهار منطقه اصلي تقسيم مي  شود؛ بخش تاريخي شهر كه در مركز آن قرار دارد و به سنترو معروف است. منطقه جنوبي شهر كه به خاطر سواحلش مورد توجه گردشگران قرار دارد و بخش  هاي صنعتي شمال و غرب شهر كه قطب  هاي مهم صنعتي ريودوژانيرو به شمار مي  آيند.
سنترو: اين بخش مركز تاريخي ريوست كه شامل بسياري از آثار باستاني و تاريخي اين شهر مي  شود. كليساهاي قديمي و كليساهايي با نماهايي مدرن، تئاتر مركزي شهر و موزه  هاي بزرگ از جاهاي ديدني اين بخش از ريودوژانيرو هستند.
منطقه جنوبي: اين منطقه به خاطر سواحل كم  نظيري كه دارد، شهرتي جهاني به دست آورده است و هر سال در مراسم جشن  هاي سال نو، گردشگران بسياري را از شهرهاي اطراف به سوي خود جلب مي  كند. هر سال جمعيتي نزديك به 2 ميليون نفر به هنگام برگزاري اين مراسم به اين منطقه مي  آيند تا شاهد آتش  بازي  هاي شب سال نو باشند.
منطقه شمالي: اين منطقه كه يكي از قطب  هاي صنعتي شهر محسوب مي  شود، محل قرار گرفتن بزرگترين استاديوم فوتبال دنياست كه گنجايش 200 هزار نفر را دارد. اين استاديوم قرار است در سال 2007 محل برگزاري مراسم افتتاحيه و اختتاميه بازي  هاي فوتبال كشورهاي آمريكايي باشد. فرودگاه بين  المللي ريودوژانيرو (فرودگاه آنتونيو كارلوس ژوبيم) و كمپ اصلي دانشگاه فدرال ريو هم در اين منطقه واقع شده  اند. رونالدو، ستاره بزرگ فوتبال برزيل هم در اين منطقه از ريو متولد شده است.
منطقه غربي: اين منطقه دورترين قسمت شهر از مركز آن است كه دومين قطب صنعتي ريودوژانيرو به شمار مي  رود. اين ناحيه از شهر بتازگي مورد توجه مردم آن قرار گرفته و به همين خاطر ساخت و سازهاي زيادي در آن در حال انجام است. به همين منظور عده زيادي از ثروتمندان ريو به اين منطقه از شهر نقل مكان كرده  اند و آينده روشني در انتظار آن است.

هيوستون كرونيكل
روزنامه هيوستون كرونيكل موضوع خروج آريل شارون از حزب ليكود و تاسيس حزب جديد به رهبري وي را براي عنوان خبر اول خود برگزيده است. به نوشته اين روزنامه چاپ ايالات متحده آمريكا آريل شارون نخست وزير رژيم صهيونيستي در يك اقدام ناگهاني، يك روز پس از خروج از حزب ليكود- كه خود موسس آن بود- حزب جديدي را تاسيس كرد. خروج آريل شارون از حزب ليكود در حكم شوكي براي سياست هاي رژيم صهيونيستي بود و زمينه را براي برگزاري انتخابات زود هنگام در ماه مارس در سرزمين هاي اشغالي فراهم كرد.
اوي
روزنامه اسپانيايي زبان اوي در خبري به شكنجه زندانيان عراق توسط نيروهاي آمريكايي پرداخته است. اين روزنامه چاپ اكوادور نوشته است كه شكنجه روحي، شكست ويتنام را در اذهان آمريكايي ها زنده كرده است. اين روزنامه در ادامه گزارش اول خود افزوده است: شكنجه به اصلي ترين ابزار دولت بوش براي پيشبرد سياست هاي كاخ سفيد در عراق و ساير نقاط جهان بدل شده است. اين روزنامه همچنين به رد طرح هاي تهاجمي جورج بوش از سوي سناي آمريكا اشاره كرده است.
مسكو تايمز
روزنامه مسكوتايمز يكي از مهمترين اخبار صفحه اول خود را به ديدار كوايزومي نخست وزير ژاپن و ولاديميرپوتين رئيس جمهوري روسيه اختصاص داده است. به نوشته اين روزنامه چاپ روسيه، مسكو وتوكيو بر سر مالكيت مجموعه جزايري كه روسيه آن را كوريل جنوبي و ژاپني ها آن را سرزمين هاي شمالي مي نامند، اختلاف تاريخي دارند. اين چهارجزيره در جريان جنگ دوم جهاني توسط نيروهاي اتحاد جماهير شوروي سابق اشغال شده و روسيه گفته است تنها با بازگرداندن دو جزيره موافق است، اما ژاپن خواستار پس گرفتن تمامي آنهاست.
چايناديلي
روزنامه چاينا ديلي خبر اول خود را به برقراري وضعيت اضطراري در چين اختصاص داده است. به نوشته اين روزنامه، وضعيت اضطراري در چين به منظور جلوگيري از گسترش شيوع آنفلوآنزاي مرغي اتخاذ شده است. ين شنگي وزيركشاورزي چين در اين باره اعلام كرد كه اين مقررات از سوي شوراي حكومتي تصويب شده و از طريق رسانه ها به اطلاع مردم رسيده است. پيش تر نيز موضوع شيوع آنفلوآنزاي مرغي محور بحث هاي سران آسيا اقيانوسيه در اجلاس آپك را تشكيل مي داد.