آرش نهاوندي
اروگوئه از كوچك ترين كشورهاي آمريكاي جنوبي است كه مانند يك ساندويچ ميان آرژانتين و برزيل - دو بزرگ منطقه- له شده است. در حالي كه برزيل و آرژانتين توانسته اند با اتكا به صنايع و منابع، هويت خويش را حفظ كنند، يان روشا گزارشگر بي.بي.سي - در گزارشي جذاب و خواندني چگونگي تلاش اروگوئه اي ها براي دستيابي به هويت جهاني و قاره اي را به رشته تحرير درآورده است. او در واقع كشوري عاري از صنايع و منابع طبيعي را در پي هويت يابي به تصوير كشيده است.
هنگامي كه به مونته ويدئو پايتخت اروگوئه پا مي گذاريد، گويي زمان متوقف شده يا به عقب بازگشته، اين احساس به ويژه زماني به شما دست مي دهد كه از برزيل پرهياهو و پر سر و صدا به اروگوئه سوت و كور آمده باشيد. در واقع احساس خواهيد كرد، صفحات تاريخ به جاي تورق به جلو، 50 سال به عقب ورق خورده اند. حتي اگر از آرژانتين به عنوان كشور مبدا به اروگوئه به عنوان كشور مقصد پا بگذاريد، نيز چنين احساسي در ذهنتان متبادر خواهد شد.
اين حس به ويژه هنگام پياده روي، شما را بيش از پيش تحت تاثير قرار خواهد داد. شما خانه هاي يك طبقه فرسوده اي را با كركره هاي چوبي مشاهده خواهيد كرد. علاوه بر اين مي توانيد زير بالكن هايي كه ميله هايي رنگ و رو رفته به عنوان حفاظ بر آنها نصب شده اند، از شر گرما تا حدودي در امان بمانيد. وضعيت معابر نيز بهتر از اين نيست، يك رشته درختان چنار كهنسال پوسته پوسته شده به صورت رديفي كنار خيابان ها قرار گرفته و مانع ديد بخش مهمي از نماي ساختمان ها مي شوند. در مدرسه نيز كودكان همان پيراهن هاي پيش بندي شكل را با همان دستمال يقه هاي سياه پف كرده اي كه پدربزرگ ها و مادربزرگ هايشان سال ها قبل از آنها استفاده مي كردند، بر تن مي كنند. همه چيز مانند صد سال قبل است، اسب ها كه نيز از مظاهر اعصار تاريخي محسوب مي شوند، گاري هاي پر از كاغذ و پلاستيك را به دنبال خود مي كشند. مغازه هاي از مد روز افتاده نيز لباس هاي كهنه و قديمي مي فروشند. در يكي از اين مغازه ها كه مختص مردان است، لباس، پيژامه و دمپايي فروخته مي شود.
آرامش
خيابان هاي شهر همگي به رودخانه پلاتا منتهي مي شوند، مصب اين رودخانه به واقع مانند دريايي بي انتهاست با افقي بي پايان. دركرانه مقابل اين رود عظيم، بوينوس آيرس پر سر و صدا واقع شده كه از نظر زندگي شهرنشيني هم تشابهي با مونته ويدئوي آرام و سوت و كور ندارد.
تصميم گرفتم با يكي از دوستان به نام ماري استر، در شهر گشتي بزنم. با وي به محلي رفتيم كه براي
۴۰ سال در آنجا زيسته بود. محله كولون، جايي كه زماني طبقه اشراف زندگي مي كردند، امروز به رنگ ديگري درآمده و جزو محلات قديمي شهر محسوب مي شود. قصرهاي كوچك گذشته يا رو به ويراني گذاشته يا ديگر اثري از آنها نيست، باغ ها نيز آن شكوه قديم را از دست داده اند.
كولون با رودخانه فاصله دارد. در گذشته مردم فقير لباس هايشان را در رودخانه مي شستند، اما امروزه شرايط تغيير كرده و ثروتمندان تا جايي كه مي توانند محل اقامت خويش را به رودخانه نزديك مي كنند، از همين رو است كه قيمت آپارتمان ها در محله رامبلا از محلات ثروتمند نشين شهر - با روندي صعودي بالا مي رود.
رامبلا خيابان عريضي است كه در كنار سواحل دريا كشيده شده است.
لحظات بزرگ
با غروب آفتاب و كاهش نسبي دما، مردم اين محله به خيابان رامبلا مي ريزند و به دوندگي و پياده روي و ماهيگيري مشغول مي شوند. برخي از جوانان نيز بر ديواره هاي كوتاه ساحلي مي نشينند و كتابي در دست مي گيرند و به مطالعه مي پردازند.
قدري كه دقيق تر به آنها نگاه كنيد، متوجه مي شويد كه همه آنها جرعه جرعه از نوشيدني هايي كه در دستانشان قرار داده اند، مي نوشند؛ كوكاكولا يا هر گونه نوشابه خنك فيرماته، نوعي چاي سبز مخصوص آمريكاي جنوبي - با ديدن اين صحنه همزمان احساس آرامش در انسان ايجاد مي شود. به رغم اين ظاهر فرسوده و عقب مانده غلط انداز، اروگوئه داراي گذشته درخشاني بوده است. اعضاي تيم ملي اين كشور در سال 1930 كه اولين دوره جام جهاني در اروگوئه برگزار مي شد با افتخار نخستين جام جهاني فوتبال را بالاي سر بردند. در زمان جنگ جهاني دوم نيز، مونته ويدئو صحنه آخرين نبرد دريايي واقعي تاريخي بود، واقعي از آن رو كه در طول اين نبرد حتي يك جنگنده نيز شركت نكرد. اين نبرد كه بعدها تحت عنوان جنگ رودخانه پلاتا شهرت يافت، تنها با فاصله چند كيلومتري ساحل در ميان امواج خروشان دريا درگرفت.
طي اين نبرد، رزم ناو آلماني گراف اسپي، پس از مورد اصابت قرار گرفتن از سوي رزم ناو بريتانيايي، توسط ناخداي خود، سوراخ و غرق شد. بقاياي اين زرم ناو غرق شده همچنان در زير خروارها آب و در عمق 30 پايي دريا قرار دارد.
آنارشيست ها
در دهه۶۰ ميلادي گروهي چريكي متعلق به جناح چپ، مدتي در صحنه سياسي اروگوئه عرض اندام كرد.
آنها با الهام گرفتن از آنارشيست هاي اروپايي كه زماني در اروگوئه سكونت گزيده بودند ربودن ديپلمات هاي خارجي، از جمله سفير بريتانيا، غارت بانك ها و فرارهاي آنچناني از زندان با حفر تونل در زير ديوار - را سرلوحه كار خويش قرار دادند، اما هرج و مرج مدت زيادي دوام نيافت و نظاميان در اروگوئه - مانند بسياري از كشورهاي آمريكاي لاتين قدرت را در دست گرفتند، در واقع اروگوئه نيز به باشگاه ساير كشورهاي آمريكاي جنوبي كه ژنرال هاي راست گرا در آنها زمام قدرت را در دست داشتند، پيوست. ترس، اختناق، زندانيان سياسي و شكنجه از جمله وقايعي بود كه در پي كودتاي نظاميان، جامعه اروگوئه را به قهقهرا بردند. از آن زمان يادگارهاي بسياري در مونته ويدئو، از جمله تاسيسات نظامي به جاي مانده است.
در حال حاضر نيز حفاري هاي دردناكي براي پيدا كردن بقاياي زندانياني كه زمان حاكميت ديكتاتوري، ناپديد شد، در جريان است. يكي از افرادي كه در آن زمانه سياه ناپديد شد، دختر دوستم، ماري استر بود.
قطع رابطه با گذشته
تاباره ولاسكس رئيس جمهور جديد اروگوئه نيز پس از روي كار آمدن به فرماندهان نظامي كشور دستور داده است كه اقدام به افشاي محل گورهاي دسته جمعي و نام نظاميان آمر كشتار كنند.رئيس جمهور ولاسكس 65 ساله، برخلاف اسلاف ديكتاتور خويش، از سوي ائتلافي از احزاب چپ گرا  انتخاب شده است.
اين به معناي قطع رابطه تاريخي با گذشته اي است كه سياستمداران راست گراي اروگوئه اي بر اين كشور فقير حكم مي راندند. طي 180 سال اخير روساي جمهور اروگوئه از ميان سفيدها يا رنگي ها معادل اروگوئه اي ليبرال ها و محافظه كاران انتخاب مي شدند.
مردي كه ولاسكس جانشين وي شده نيز از همان خاستگاه سياسي برخاسته بود، او يكي از نوادگان رئيس جمهوري بود كه صد سال قبل بر اروگوئه حكم مي راند. به رغم اين سنت ديرينه سياسي، در اروگوئه بيش از ساير كشورهاي آمريكاي لاتين، مساوات رعايت شده است. در اين كشور اغلب مردم باسوادند. دراروگوئه و در اغلب موارد، تصميمات سياسي و اقتصادي كلان با مراجعه به آراي عمومي گرفته مي شود در آخرين رفراندومي كه در اروگوئه برگزار شد، همه مردم اين كشور به خصوصي سازي سيستم آبرساني راي منفي دادند.
دارايي باارزش
رئيس جمهور ولاسكس همچنين به انجام اصلاحات اقتصادي متعهد شده بود. او مي خواهد در جوانان اروگوئه اي جهت كاريابي انگيزه ايجاد كند. به رغم تلاش هاي صورت گرفته تغييرات چنداني در جامعه اروگوئه ايجاد نشده است، زيرا انجام اصلاحات به آساني صورت نمي گيرد. در اروگوئه تقريبا صنايعي براي اشتغال زايي يافت نمي شود. در نتيجه نمي توان به سرعت در وضعيت زندگي 3 ميليون اروگوئه اي تغيير ايجاد كرد. اقتصاد اروگوئه بر محور كشاورزي مي گردد. اين كشور حتي ذخاير نفت، گاز و ذخاير معدني ندارد.
از همين رو است كه اروگوئه اي ها كه ميان دو ابرقدرت اقتصادي برزيل و آرژانتين گير افتاده اند، تلاش مضاعفي را براي كسب هويت قاره اي انجام مي دهند.
با وجود ظاهر نااميد كننده، در وزارت امور خارجه ا روگوئه، همه با اميدواري به آينده نگاه مي كنند، زيرا اروگوئه چيزي دارد كه روزگاري ممكن است از ارزشمندترين دارايي ها محسوب شود؛ سرمايه اي به نام آب،  آب حيات بخشي كه اين همه ميان اروگوئه اي ها اميد ايجاد كرده است. در واقع اروگوئه در كنار سه كشور همسايه خود از غني ترين ذخاير زيرزميني آب برخوردار است. اروگوئه نه تنها اميدوار است كه روزي اين ذخاير غني را به خارج از كشور صادر كند كه دولت چپ گراي اين كشور درصدد است مقادير زيادي آب به كشورهاي آفريقايي كه از كم آبي رنج مي برند، ببخشد .

ديروز اسپانيايي - آمريكايي، امروز لاتيني
از سده پانزدهم ميلادي و پس از سقوط گرانادا آخرين دژ مسلمانان در اروپا به دست پادشاهان كاتوليك اسپانيا، تحولات عديده اي در عرصه اكتشاف و به ويژه كشف قاره اي جديد به نام آمريكا توسط كريستف كلمب به وقوع پيوست، اما اين كشف جديد ثمره مطلوبي در پي نداشت و پيدايش معدن هاي طلا و ذخاير سرشار معدني ديگر در اين قاره وسيع سبب اقامت طولاني مدت استعمارگران اسپانيايي در آن شد.
پس از استقلال نيز در اكثر كشورهاي آمريكاي لاتين، تحت نفوذ سياست هاي مداخله جويانه ايالات متحده حاكمان نظامي سركار آمدند؛ حاكماني كه صرفا براي حفظ منافع واشنگتن در كشورهاي مطبوع خويش تلاش مي كردند. همين امر سبب شد تا كشورهاي آمريكا از نظر سياسي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و نظامي به ايالات متحده وابسته بمانند و صنايع مادر به عنوان زيرساخت  اصلي توسعه در آنها تاسيس نشود، اما امروزه با روي كار آمدن دولت هاي برخاسته از آراي مردم به ويژه در اروگوئه، شرايط تغيير كرده و لاتيني ها نيز پيشرفت و توسعه را در همه عرصه ها سرلوحه كار خويش قرار داده اند.
به ويژه آنكه فيدل كاسترو و هوگوچاوز به عنوان سراني مستقل به اثبات رسانيده اند كه مي توان بدون اتكا به قدرت استعمارگر آمريكا نيز سرپا ايستاد و به حيات ادامه داد.

چين خيلي بيشتر از اروپا، آمريكا و ژاپن مهندس تربيت مي كند و البته خوب هم مي داند چگونه آنها را به كار گيرد. پس از ساختن بزرگ ترين سد دنيا روي يانگزي و كشيدن خط آهني بر بام جهان، اين بار سومين حماسه كه پروژه اي بسيار عظيم است، آغاز شده است. اين طرح به حفر سه رودخانه مصنوعي براي رفع نيازهاي 400 ميليون چيني و آبياري زمين هاي خشك شمال، از
سر حدات ژينژيانگ تا مندچوري اختصاص دارد.
اين طرح كه هزينه هاي اوليه آن 500 ميليارد يوان (معادل 50 ميليارد يورو) برآورد شده، با سنت هاي قديمي چين مرتبط است. داستان امپراتوري 3 هزار ساله چين غالبا با مضامين مهار خشم ها و نيكي هاي آب درهم آميخته است. البته تفاوت فعلي در اندازه اين مهار است. دولت كمونيست چين قصد دارد دو رودخانه بزرگ اين كشور يعني رود زرد كه به خشكي و پر شدن توسط شن هاي بيابان تهديد مي شود و همچنين رود يانگزي كه به خاطر طغيان ها جاري شدن سيلاب ها شهره است را به يك سطح برساند. براي اين كار نيز نياز به رابطي يكهزار و 500 كيلومتري است كه در پروژه انتقال آب جنوب به شمال (PAESN) نقش كانال پيوند دهنده را بازي كند. براي به ثمر رسيدن اين طرح، 50 هزار نفر در سال آتي به كار گرفته مي شوند و احتمال مي رود طرح در سال 2050 خاتمه يابد. براي به راه انداختن اين بزرگراه آبي مهندسان سدسازي و تونل سازي كه اخيرا كار روي خط پكن لهاسا را به پايان رسانده اند، به كار گرفته خواهند شد. ژيانگ ژوگوانگ يكي از مديران پكني طرح PAESN مي گويد: اين طرح در مسافت، گستردگي كار، ميزان بودجه و جمعيتي كه استخدام مي شوند بي نظير است و بزرگ ترين طرح آبي به شمار مي رود كه تاكنون بشر به خود ديده است . ترديدي نيست كه دولت هم به دنبال آن است كه از اين طريق اعتبار خود را افزايش دهد.
تغيير مسير آب شرق با سرعت بيشتري صورت خواهد گرفت و شامل وسيع كردن كانال بزرگي خواهد بود كه يكهزار و 400 سال پيش توسط سلسله سوئي حفر شد. تغيير مسير آب غرب پروژه اي جسورانه تر است و حاشيه فلات تبت با ارتفاعي 3 هزار و 500 متري را شامل مي شود. قرار است 17 ميليارد متر مكعب از مصب رود يانگزي برداشته شده و مستقيما به رود زرد ريخته شود.سخت ترين كار در مركز صورت مي گيرد. رودي يكهزار و 432 كيلومتري بر بستري بتني به عرض 40 و عمق 8 متر قرار است ساخته شود. ساخت آن بر رود يانگزي وهان صورت مي گيرد و قرار است نيازهاي دو كلانشهر بزرگ صنعتي شمال تامين شود؛ پكن پايتخت چين- با 15 ميليون و تيانجين با 12 ميليون جمعيت.
آغاز كار در دوماه گذشته و در نزديكي بائودينگ در 250 كيلومتري جنوب پكن عظمت اين طرح را نشان مي دهد. اين خط سريع السير مايع بدون پمپاژ 150 مترمكعب آب را در ثانيه منتقل مي كند.
از نظر دولت، پايتخت در ارجحيت است و بايد كارها با سرعت بيشتري صورت گيرد. در ابتدا برنامه به اين صورت بود كه انحراف آب به سمت مركز حداكثر تا سال 2010 تمام مي شد، اما به دليل برگزاري المپيك سال 2008، قرار است به كارها سرعت بيشتري داده شود. به گفته مقامات پكني اتمام اين طرح براي بازي هاي المپيك غرور ملي مردم چين را مي افزايد. طبق آمارهاي رسمي هم اكنون وضعيت به گونه اي است كه هر چيني سه برابر كمتر از استانداردهاي جهاني به آب دسترسي دارد. 12 درصد آب كشور چين در شمال جريان دارد و اين درحالي است كه نسبت جمعيتي 36درصد ساكنان را شامل مي شود. رشد سريع جمعيت و آب و هواي غيرقابل اعتماد از عوامل تشديد اين بحران هستند. نتيجه اينكه در حال حاضر 400 شهر از 600 شهر بزرگ چين اعلام كمبود كرده اند. بسياري از منابع آبي طبيعي آلوده هستند و بستر صدها رود خشكيده است. سطح آب رودها نيز به نسبت نيم قرن گذشته به حد غيرمنتظره اي پايين آمده است.
در چنين شرايطي برخي كارشناسان چيني با انتقاد از طرح PAESN مي گويند كه انتقال آب هاي آلوده جنوب به شمال تنها به خسارات بيشتري دامن زده و توسعه چين را با مشكل مواجه خواهد كرد. اين كارشناسان جلوگيري از اسراف را بهترين راه غلبه بر كمبودها مي دانند؛ چيزي كه به نظر غيرممكن مي رسد.

كيارش طهماسبي - والپارايسو يكي از مهمترين بنادر شيلي محسوب مي شود. اين بندر در سواحل اقيانوس آرام واقع شده و مركز استاني به نام والپارايسوست.
براساس آمار سال 2004 جمعيت اين شهر
800/ 267 نفر است. اين شهر در نيمه دوم قرن نوزدهم نقش بسيار مهمي را از نظر ژئوپليتيكي در شيلي ايفا كرده است. در واقع پيش از احداث كانال پاناما اين شهر بزرگترين توقفگاه كشتي هايي بود كه با گذر از تنگه ماژلان از اقيانوس اطلس به اقيانوس آرام طي طريق مي كردند. ساختمان جديد كنگره شيلي در محله المندرال والپارايسو، جلو ه اي ويژه به اين شهر ساحلي بخشيده است. اين ساختمان در سال هاي آخر حكومت ژنرال آوگوستوپينوشه- ديكتاتور سابق شيلي- پس از جابه جايي از سانتياگو- پايتخت- ساخته شد. البته فعاليت هاي كنگره رسما در سال 1987 به اين ساختمان منتقل شدند. از دهه 90ميلادي پس از كنار رفتن پينوشه و روي كار آمدن دولت برآمده از آراي مردم بود كه ساختمان كنگره والپارايسو به عنوان محل استقرار نمايندگان ملت مورد استفاده قرار گرفت. در سال 2003 ميلادي نيز بخش تاريخي والپارايسو به عنوان ميراث فرهنگي جهاني در يونسكو به ثبت رسيد.
تاريخ
براي اولين بار مردمي از نژاد چانگوس كه به ماهيگيري اشتغال داشتند، در منطقه والپارايسو، سكني گزيدند.
كاشفان اسپانيايي نيز در سال 1536 سوار بر كشتي سانتياگيو كه توسط ديه گو دآلماگرو به ماموريت اعزام شده بود به والپارايسو رسيدند.
ديه گو دآلماگرو اولين كاشف اروپايي شيلي محسوب مي شود. كشتي سانتياگيو نيز نفرات و آذوقه و لوازم مورد نياز تيم اكتشافي آلماگرو را تحت فرماندهي خوان دساودرا حمل مي كرد. در عصر استعمار اسپانيا تحول خاصي در والپارايسو ايجاد نشد و اين قصبه تقريبا به همان حال و اوضاع روز اول خود باقي ماند. در واقع والپارايسو در آن زمان از چند خانه و يك كليسا تشكيل شده بود.
اما پس از استقلال شيلي و ساير كشورهاي آمريكاي جنوبي از يوغ استعمار اسپانيا، والپارايسو به عمده ترين بندر ناوگان شيلي تبديل شد. چندسال بعد نيز دروازه هاي اين بندر بر تجارت بين المللي گشوده شد. از اين بندر مقادير زيادي از طلاهاي كشف شده در كاليفرنيا طي سال هاي 1848 تا 1858 به ساير نقاط جهان حمل مي شد. وجهه بين المللي اين بندر سبب مهاجرت اقوام انگليسي، آلماني، ايتاليايي و فرانسوي به آن شد. اين مهاجران پس از مدتي با فرهنگ شيليايي خو گرفته و جزو شهروندان اين كشور شدند. آنها همچنين روزنامه هايي را به زبان هاي مادري خويش انتشار مي دادند.
مهاجرت اقوام خارجي تحولات زيادي را در عرصه هاي فرهنگي در والپارايسو پديد آورد، در واقع حضور مهاجراني از ساير كشورهاي اروپايي عرصه را بر فرهنگ اسپانيايي در اين شهر تنگ كرد. به تبع اين تحولات، فوتبال به عنوان ورزش ناشناخته وارد والپارايسو شد. مدارس غير كاتوليك- اقوام اسپانيايي زبان، اغلب كاتوليك هستند- توسط مهاجران انگليسي و آلماني بنا شدند. مهاجران همچنين اولين واحدهاي نظامي داوطلب موسوم به واحدهاي نبرد آتش را در والپارايسو داير كردند. اما دوران طلايي اقتصاد والپارايسو ديري نپاييد و پس از افتتاح كانال پاناما اغلب كشتي ها مسير خود را از تنگه ماژلان تغيير دادند و در نتيجه بندر والپارايسو آن اهميت و اعتبار اوليه خود را از دست داد. طي سال هاي اخير با ورود شيلي به عرصه تجارت بين المللي و بالا رفتن ميزان صادرات ميوه، ورود و خروج كشتي ها به بندر والپارايسو نيز افزايش يافت.
امروز
والپارايسو يا به عبارتي بهتر والپارايسوي بزرگ -كه والپارايسو وينيادل، كيليه و ويا آلمانا را در برمي گيرد- پس از سانتياگوي بزرگ و كنسيسيون بزرگ سومين مركز تجمع جمعيتي شيلي محسوب مي شود. اين شهر همچنين از مهمترين بنادر شيلي به شمار مي آيد.
از همين روست كه طي سال هاي اخير به زيرساخت هاي جاده اي والپارايسو توجه ويژه اي شده و قرار است بزرگراهي متقاطع به نام پلاسياپولوورا در اين شهر ساخته شود. با ساخت اين بزرگراه، كاميون هاي حامل كالاهاي صادراتي قادر خواهند بود بدون برخورد به ترافيك با گذر از اين بزرگراه مدرن كه تونل هاي بسياري در مسير آن ساخته شده اند، خود را به بندرگاه برسانند.
علاوه بر اين جاده هايي براي برقراري ارتباط ميان والپارايسو و سان آنتونيو- دومين بندر عمده شيلي- در حال ساخت هستند. در 24نوامبر سال 2005 نيز شبكه جديدي از خطوط مترو در والپارايسو افتتاح شد. خطوط مترو سراسر والپارايسوي بزرگ را نيز تحت پوشش قرار مي دهد. اين شبكه دومين شبكه مترو كشور پس از مترو سانتياگو محسوب مي شود. در همين چارچوب نيز خط  ترن زيرزميني از مركز شهر وينيا دل مار
خواهد گذشت.
فرهنگ
در سال 2003 والپارايسو به عنوان ميراث فرهنگي جهان در يونسكو به ثبت رسيد. اين تحول مهم به دليل اهميت تاريخي والپارايسو صورت گرفت. از جمله عوامل عمده ثبت نام اين شهر در يونسكو را مي توان معماري بي بديل اين شهر دانست. از سويي ديگر اصحاب مطبوعات در والپارايسو ادعا دارند كه روزنامه ال مركوريو د والپارايسو
قديمي ترين نشريه دنياي فرهنگ اسپانيايي است. علاوه بر اين شهر والپارايسو دومين مركز تجمع دانشگاهي شيلي محسوب مي شود. اين شهر چهار دانشگاه اونيورسيداد تكنيكا، فدريكو سانتاماريا (دانشگاه فني)، پونتيفيسيا اونيورسيداد كاتوليكا د والپارايسو( دانشگاه الهيات)، اونيورسيدادد والپارايسو ( دانشگاه والپارايسو) و اونيورسيداد دپلايا آنچا د سينسياس دلا ادوكاسيون
( دانشگاه تربيت معلم) را در خود جاي داده است. گفتني است والپارايسو محل تولد چهره هاي مهمي است كه در تاريخ شيلي و جهان نقش عمده اي ايفا كرده اند.
آوگوستو پينوشه و سالوادور آلنده هر دو متولد اين شهر هستند.
والپارايسو همچنين زادگاه شعراي بزرگي به نام پابلونرودا و روبن داريو است.

چاينا ديلي
روزنامه چايناديلي بزرگداشت ياد و خاطره قربانيان زلزله سونامي در سالگرد اين حادثه دردناك را براي موضوع عكس اول خود برگزيده است.در اين تصوير، يكي از مقامات استراليايي در حال گذاشتن دسته گل بزرگي - كه بر پايه اي چوبي قرار داده شده - در آب دريا ديده مي شود.در همين چارچوب و در اوايل هفته جاري كشورهاي حاشيه اقيانوس هند كه از خيزاب سونامي در سال گذشته آسيب ديده اند، مراسم هايي را براي بزرگداشت ياد 200هزار قرباني اين حادثه برگزار كردند.
ديلي استار
روزنامه ديلي استار عكس اول خود را به بارش سنگين برف در روستاي حضرتا در دره بقاع لبنان اختصاص داده است. اين روزنامه همچنين در يكي ديگر از خبرهاي صفحه اول خود طي گزارشي، سفر ويكتور يوشچنكو نخست وزير اوكراين- به عراق را مورد بررسي قرار داده است. ديدار ويكتور يوشچنكو از عراق پيش از آغاز رسمي خروج نيروهاي اوكرايني از اين كشور جنگ زده انجام گرفت. بنابر اين گزارش دست كم 867 نيروي اوكرايني تا روز جمعه به كشورشان بازخواهند گشت.
ال موندو
روزنامه ال موندو چاپ اسپانيا، تصوير اول خود را به ناو اسپانيايي شركت كننده در عمليات نظامي عليه عراق اختصاص داده است.به نوشته اين روزنامه اسپانيايي زبان رزم ناو آلوارو دباسان از جمله كشتي هاي نظامي بود كه تحت فرماندهي ناو هواپيمابر آمريكايي روزولت ماه گذشته مرز سوريه را بمباران كردند. اين ناو با شليك موشك هايي از خليج فارس، مرزهاي سوريه را مورد هدف قرار داده بود.
لاخورنادا
روزنامه اسپانيايي زبان لاخورنادا چاپ مكزيك، عكس اول خود را به تصوير جذاب و در عين حال دردناكي از ديوار حايل رژيم صهيونيستي اختصاص داده است.
در اين عكس كودكي فلسطيني در حال سرك كشيدن از يكي از منافذ ديوار غصب و جدايي به تصوير كشيده شده است.
اين درحالي است كه رژيم صهيونيستي با توسعه عمليات تجاوزكارانه خود درصدد برآمده 228 واحد مسكوني در كرانه باختري احداث كند.