ماجرا از يكي از روزهاي اسفند ماه سال 1384 شروع شد. هنگامي كه بالاخره پس از 9 سال در هشتم اسفند ماه روي يك تابلو بزرگ چند عدد ظاهر شد كه قرار بود بيانگر تعداد روزهايي باشد براي افتتاح بزرگترين پروژه شهري كشور. اگر چه مدتها، وعده هاي مختلف نتوانست گره كور اين پروژه را باز كند و سال ها شهروندان تهراني هنگامي كه از حوالي ميدان آرژانتين يا بزرگراه كردستان مي گذشتند، چشم بر حفره بزرگي داشتند كه در دل شهر تعبيه شده بود و سال ها مي گفتند كه اينجا تونل رسالت است. اما در آخرين روزهاي سال 84، يك تابلو بزرگ با اعدادي بر سينه، خبر از پايان كار بر اين پروژه مي داد و زماني كمتر از چهار ماه را براي بهره برداري از آن مشخص كرده بود. كمتر كسي مي توانست باور كند كه تونل رسالت به پايان برسد. آن هم با تكيه بر اعداد و ارقامي كه هر روز از آن كم مي شد و افتتاح تونل را هر روز بيش از پيش نويد مي داد. شايد تلاشي كه در روزگار چهار شهردار قبلي تهران براي افتتاح آن انجام شده بود را نتوان ناديده گرفت، اما به جرأت مي توان گفت كه هيچ يك از آنان نتوانستند با اعلام زماني مشخص براي افتتاح آن به نتيجه برسند. تمام زحمات آنان در دل فرسنگ ها خاك و جايي در درون زمين پله اي شد براي حركتي تازه كه اتفاقا با شهامتي قابل توجه، زماني معين را براي بهره برداري از اين پروژه اعلام مي كرد.
15 تير ماه سال 85 با حسابي سرانگشتي مي شد تاريخ صفرشدن اعداد نقش بسته روي تابلو را مشخص كرد. اين زمان قطعي آن هم براي پروژه اي كه قرار بود در كمتر از سه سال به پايان برسد و حالا پس از گذشت 9 سال در غبار فراموشي فرورفته بود، شايد شگفت آور بود. اما از قرار معلوم همه چيز دست به دست هم داد تا بالاخره اين كلاف سردرگم در يكي از روزهاي آفتابي تير ماه باز شد و آن چيزي كه در مدت 9 سال به پرسش بسياري از شهروندان تبديل شده بود، به يكباره خود را در دل شهر پهن كند و ناگهان چشم هاي منتظر تهراني ها را آكنده از شادماني نمايد.شايد كمتر كسي روزهاي بعد از افتتاح تونل رسالت را فراموش كند. شايد سر و صداي خودروها را در حالي كه از آن مي گذشتند، هنوز هم در حافظه شهر جريان داشته باشد. تونل رسالت بالاخره پس از 9 سال در تاريخي كه اعداد نقش بسته روي تابلو تعيين كرده بود، به بهره برداري رسيد و شهر توانست نفسي تازه كند.
شماره هاي مطمئن
اگر بخواهيم پروژه هاي مختلف عمراني كه در سطح شهر وجود دارند را مرور كنيم، بي ترديد مي توان در گوشه گوشه پايتخت، نشان از طرح هاي عمراني گرفت؛ طرح هايي كه در طول سال هاي مختلف و تحت مديريت هاي شهري گوناگون بنابر اقتضائات شهر، آغاز شده اند و هنوز هم به پايان نرسيده اند. اگرچه شهر تهران با مساحت 750 هزار هكتاري و جمعيت 8 ميليون نفري بيش از هر چيز نيازمند طرح هاي مختلف عمراني است و هر چه زودتر بايد در اين شهر درندشت محيطي آرام براي شهروندان فراهم كرد، اما گستردگي امور براي اداره پايتخت و نيازهاي اساسي آن كه روزبه روز در حال تغيير و افزايش است، امكان انجام كاري اساسي را كم مي كند.
شايد از اين رو، بسياري از پروژه هاي شهري نتوانست، آنگونه كه انتظار مي رفت به بار نشيند و اتفاقا همان چيزي كه قرار بود با ساخت آن باري از شانه هاي نحيف پايتخت بردارد، خود به مشكلي اساسي تبديل شد و راه بر حل بسياري از معضلات بست. اما هنگامي كه شهردار وقت تهران، پس از قبول مسئوليتش در شهرداري، اولين اولويت كاري خود را اتمام پروژه هاي نيمه تمام عمراني عنوان كرد و از آغاز نشدن پروژه اي جديد خبر داد، شايد كمتر كسي مي توانست تصور كند كه انگار قرار است اين شهر فرتوت تكاني بخورد. و پايتخت تغيير كرد. درست دو روز پس از نصب اولين روزشمار بر بالاي تونل رسالت در هشتم اسفند ماه سال 84?، تابلويي مشابه در همان روزهاي سرد، در حاشيه بزرگراه همت نصب شد و خبر از پايان عمليات احداث برج ميلاد داد. برجي كه قرار بود در عرض چهار سال به پايان برسد، با گذشت 9 سال،  همچنان سرنوشتي مبهم داشت. اما با برافراشتن روزشمار در كنار آن دوباره اطمينان بر حافظه شهر جاري شد و همگان يقين كردند كه در اول مهر ماه سال 86 مي توانند جشن پايان عمليات احداث آن را به نظاره بنشينند و تهران را از ارتفاع 435 متري ببينند. البته اين حقيقت كه پروژه هاي عمراني در تهران به نتيجه برسد، چيز عجيبي نيست، اما اينكه بسياري از پروژه ها، نتوانست آنگونه كه كارشناسان مي گفتند در زماني مشخص به بهره برداري برسد، ديگر به افسانه اي تبديل شده بود. اين افسانه خيلي زود رنگ باخت و دوباره شهر توانست از زير بار سنگين مشكلات مختلف سربلند كند و در رگ هاي خشكيده اش، دوباره خوني تازه به جريان درآيد.
فراموشي ممنوع
هنوز بسياري از شهروندان و حتي صاحب نظران با ترديد و دو دلي بر تابلوي روزشمار نصب شده بر بالاي تونل رسالت مي نگريستند و با اندكي تسامح، بر تعداد روزهاي باقي مانده تا پايان ساخت برج ميلاد نگاه مي كردند كه در گوشه گوشه شهر، بر بالاي هر پروژه نيمه تمام يك روزشمار نصب شد. در واقع هر جا كه پروژه اي در گيرودار مسائل شهري به فراموشي سپرده شده بود، دوباره با نصب روزشمار به حافظه شهر پرتاب شد و انتظار پايان آن را تا زماني معين در مردم به وجود آورد. چندان عجيب نيست اگر بگوييم كه با پايان عمليات ساخت تونل رسالت در تاريخ مقرر، چشم هاي بيشتري با كنجكاوي هر روز از برابر اين شماره ها در نقاط مختلف شهر مي گذشتند و اعداد آن را مرور مي كردند.
با پايان تونل رسالت، بلافاصله پروژه هاي مختلفي براساس تاريخ وعده داده به پايان رسيدند. پل روگذر هجرت در اتوبان افسريه، پل تقاطع نيايش – كردستان، فاز اول بلوار 35 متري شهيد اندرزگو، پل تقاطع خيابان 64 در بزرگراه كردستان، بزرگراه سرخه حصار و پل ارتباطي بزرگراه كاشاني و آيت الله حكيم (پل FG) و....
شايد امروزه نگاه كردن به اعداد شمارشگر معكوس بر سينه كش تابلوهاي نصب شده در جاهاي مختلف شهر، بتواند زبان گويايي باشد بر پايان فعاليت هاي عمراني در سطح شهر. ديگر نيازي نيست تا به قول و قرارهاي مسئولان پروژه ها گوش دهيم و از تاريخ تقريبي افتتاح پروژه هاي مختلف شهري آگاهي يابيم. ديگر لازم نيست نگران باشيم كه آيا عمليات ساخت پروژه اي خاص در چه زماني به پايان مي رسد. اعداد مثل يك عقربه دوار به آرامي هر روز كم مي شود و صفر شدن هر شماره به معني پايان يك پروژه است. اين تابلوهاي شمارشگر، بيش از هر چيز ديگري مي تواند اعتماد ما را به خود جلب كند؛ آنگونه كه تاكنون بوده اند.
مديريت پروژه ها
بسياري از پروژه هاي عمراني در شهر تهران به منظور رفع مشكلات مختلف از جمله مشكل ترافيك، طراحي و اجرا مي شوند. قرار است كه با انجام اين پروژه ها، باري از مشكلات شهر برداشته شود. اما در طول سال هاي گذشته، علاوه براينكه اين پروژه ها نتوانستند از معضلات اين شهر هميشه در مشكلات متعدد مغروق بردارند، بلكه خود تبديل به معضلي جديد براي پايتخت شده اند. عموما كمبود مواد اوليه و مصالح و عدم مديريت يكپارچه در لاينحل بودن آنها و به نتيجه نرسيدنشان نقش داشته اند. آنگونه كه احمد دنيامالي، معاون فني و عمراني شهردار در مراسم افتتاح پل تقاطع بزرگراه نيايش– كردستان گفت. اما اگر يك مدير شهر نتواند مشكلات پيش  روي شهر را بردارد و در اداره آن از روش هاي نويني بهره نبرد، آيا مي توان بر قدرت و توانايي او ايمان آورد؟ بي ترديد، مديريت يك شهر، مديريت بر منابع مالي و انساني است. مجموعه اي از عوامل شناخته شده در اختيار اوست و او نيز با تكيه بر دانش خود، موانع پيش  رو در رسيدن به هدف را كنار مي زند و مي تواند راهبري مناسب باشد. هم از اين روست كه با تكيه بر توانايي ها و انجام اقدامات شايسته، مي توان به اميد داشتن شهري سرشار از زندگي بود.
تهران، شهري كه از مشكلات مختلف انباشته شده، تنها مي تواند با تكيه بر مديريتي نوين به پيش برود. در اين راستا بهره جستن از تمام ظرفيت ها كه در اختيار يك مدير است، مي تواند راهگشا باشد.
آخرين شماره
با نگاهي به پروژه هاي عمراني انجام گرفته در سطح كشور، مي توان به اين نتيجه رسيد كه بسياري از پروژه ها، همواره با مشكلات متعدد روبه رو بوده اند. از سويي ساخت يك پروژه، فرآيندي علمي و سازمان  يافته است به عبارتي مي توان گفت كه براي احداث پروژه هاي مختلف زمانبندي مشخصي را تعيين مي كنند و براساس آن كار ساخت انجام مي گيرد. شايد تا به امروز كمتر كسي تحت ضوابط علمي و قوانين مشخص، اقدام به مديريت يك پروژه كرده است، اما پس از نصب روزشمارهاي متعدد بر بالاي بسياري از پروژه ها، اين نويد همواره وجود دارد كه پروژه هاي مختلف در سطح شهر با بهره گيري از علم مديريت در حال ساماندهي است و شايد انتظار را در نزد تمام شهروندان بيشتر كند كه ديگر از اين پس شاهد پروژه اي نيمه تمام نباشند.در واقع تابلوهاي روزشمار نصب شده بر بالاي پروژه ها، اين شمارشگرهاي معكوس، زباني گويا و دليلي هستند بر پايان به موقع پروژه هاي عمراني. مي توان هر روز با نگاهي پرسشگر از روبه روي آنان گذشت و كنجكاوانه به آنها با دقت نگريست و با كمترشدن شماره هاي آنان، اميدوار پايان يكي از پروژه هاي بي شمار نيمه تمام بود.

گروه شهري- موضوع آلودگي بصري و افزايش بيش از حد تابلوهاي تبليغاتي در سطح پايتخت مدت ها در شوراي شهر و مديريت شهري براي ساماندهي آنها مورد بررسي قرار گرفت در نهايت هم در جلسه اي كه با حضور مديرعامل سازمان زيباسازي شهر تهران در ساختمان شوراي شهر در خيابان بهشت برگزار شد، اين سازمان موظف شد نسبت به ساماندهي و كاهش اين تابلوها اقدام كند.
به همين خاطر سازمان زيباسازي شهرداري تهران با تعيين ضوابط رتبه بندي شر«ت هاي تبليغاتي، از صاحبان اين شر«ت ها خواست با مراجعه به ستاد نظارت بر تبليغات محيطي تا پايان نيمه اول مهر ماه جاري نسبت به رتبه بندي شر«ت هاي خود اقدام «نند.
سازمان زيباسازي شهرداري تهران در راستاي اجراي مصوبه سال 83 شوراي اسلامي شهر تهران و به منظور ساماندهي تبليغات محيطي، با تش«يل ستادي به همين منظور رتبه بندي شر«ت هاي تبليغاتي را آغاز «رده است.
شاخص هاي اصلي و فرعي مربوط به رتبه بندي شر«ت هاي تبليغاتي در «ميته اي با عضويت نمايندگان تام الاختيار سازمان زيباسازي، شوراي اسلامي شهر تهران و اداره «ل فرهنگ و ارشاد اسلامي تعيين شده و همچنين مورد تاييد انجمن صنفي شر«ت هاي تبليغاتي قرار گرفته است و از اين پس سازمان زيباسازي بر اساس اولويت رتبه بندي شر«ت ها، فضاي تبليغات محيطي را در اختيار شر«ت هاي تبليغاتي قرار مي دهد.
شاخص هاي تعيين رتبه بندي شر«ت هاي تبليغاتي عبارتند از: 1- بررسي عمل«رد شر«ت هاي تبليغاتي (انجام تعهدات مالي، حفظ و نگهداري پي«ره هاي تبليغاتي، ا«ران تبليغات داخلي، اخذ مجوز جهت ا«ران طرحهاي تبليغاتي...) 2- سرمايه شر«ت ها (ام«انات و تجهيزات سخت افزاري و ...) 3- قدرت رسانه اي شر«ت ها (تنوع و متراژ پي«ره تبليغاتي و ...) 4- تجربه حرفه اي شر«ت ها (قدمت، ثبت و مجوز فعاليت شر«تها و ...) 5- منابع مديريتي (تحصيلات، تجربه و سابقه مديرعامل و هيات مديره و ...) 6- منابع انساني (تعداد نيرو، تحصيلات اعضا و ...) 7- تجهيزات و ام«انات گرافي«ي شر«ت ها 8- عضويت شر«ت هاي تبليغاتي در انجمن هاي صنفي داخلي و خارجي.
علاوه بر لحاظ شدن اين ضوابط، شاخص هاي تشويقي نيز در تعيين رتبه بندي شر«ت ها موثر است كه اين شاخص هاي تشويقي شامل مدار« ايثارگري مديران شر«ت ها، دوره هاي آموزش مديران در حوزه تبليغات، انجام فعاليت هاي تحقيقاتي و چاپ «تب و همچنين دريافت استانداردهاي مديريتي تبليغات و با فعاليت هايي «ه مربوط به استانداردسازي است (مانند ISO ها) مي شود.

گروه شهري_ معابر شهر براي تردد شهروندان سالم هم مناسب نيست، چه برسد براي معلولان و ناتوانان جسمي،تصور كنيد براي پايتخت كشوري كه جنگ هشت ساله اي را پشت سر گذاشته و علاوه بر معلول، تعداد زيادي جانباز و ناتوان جسمي را در خود جاي داده، چه امكاناتي براي ارائه خدمات بهتر به اين قشر وجود دارد، آن هم در شرايطي كه مديران شهرداري و اعضاي شوراي شهر تاكيد دارند كه معابر شهر حتي براي تردد شهروندان سالم هم مناسب نيست.
سازمان زيبا سازي شهرداري به عنوان سازمان مستقيم كه با اين موضوع درگير است بارها تاكيد كرده است كه اين سازمان نسبت به مناسب سازي امكانات و معابر براي معلولان و جانبازان توجه داشته است و براي اثبات اين ادعا بارها گفته اند: مي دانيم در معابر، امنيت كافي وجود ندارد؛ قسمتي از آن هميشه دست انداز دارد و بخش ديگر گرفتار مصالح و ... است، تازه اگر هم سالم باشد توسط موتورسواران امنيت خود را از دست مي دهد. سياستي كه ما در پياده روسازي دنبال مي كنيم، اين است كه پياده روها را براي معلولان، جانبازان و حتي نابينايان مناسب سازي كنيم.
اما همه مشكلات معلولان و ناتوانان جسمي پياده روهاي شهر نيست. معلولان به عنوان قشر آسيب ديده از بسياري مواهب محرومند و به دلايل ناايمني و نياز به توان و قدرت جسماني براي ظاهر شدن در اجتماع و انجام كارهاي روزمره، انزوا را برگزيده اند.
نبود امكانات مناسب براي تسهيل گذران امور روزمره معلولان كه ناشي از نبود دورانديشي و توجه به نيازهاي آنان است، موجب بروز مشكلات فراوان براي آنها شده است.ناهمواري هاي فراوان در سطح شهر خصوصاً پياده روها، پله هاي فراوان و پشت سر هم در اماكن عمومي، حفره هايي كه به منظور كابل كشي و ... حفاري شده و براي پر كردن آنها اقدامي صورت نگرفته، داربست هاي فلزي كه به منظور ساخت و ساز در پياده رو نصب شده و بسياري از موارد ديگر، از بزرگ ترين معضلات تردد معلولان (خصوصاً نابيناياني كه از عصا استفاده مي كنند) است.
پل هاي ارتباطي كه حدفاصل بين خيابان و پياده روها هستند با شيارهاي بزرگ و عميق كه امكان سقوط به علت گير كردن چرخ صندلي چرخدار، كالسكه يا عصاي نابينايان در آن شيارها را به همراه دارد، ناامن است.
سنگفرش هايي كه به صورت برجسته يا به فاصله هاي زياد از هم براي پوشش پياده روها به كار برده مي شود، اگر چه ممكن است زيبايي بصري را به همراه داشته باشد، اما به نكات ايمني آن براي تردد معلولان صندلي نشين يا نابينايان توجه نشده است و اين بي توجهي باعث بروز مشكلات ديگري براي آنان شده است.
بيشترين و امن ترين مكان هايي كه شخص معلول مي تواند با امنيت خاطر از آنجا عبور كند، پياده روها هستند، ولي متأسفانه وجود دستفروشان و پارك موتورسيكلت در پياده روها از جمله بزرگترين مشكلات معلولان براي عبور از مسيرهاي پياده رو و گذرگاه هاست.
وجود پل هاي هوايي با پله هاي فراوان و ساختمان هاي اداري و مسكوني با پله هاي زياد از مشكلات مهم تردد معلولان حركتي در سطح شهر است و بسياري از آنها در عمل، از استفاده از اماكن عمومي و ضروري براي انجام كارهاي خود محرومند.
احداث بعضي پارك ها و اماكن عمومي در مكان هاي پر رفت و آمد و خيابان هاي اصلي، همچنين نبود مسيرهاي امن براي آن عده از معلولاني كه نمي توانند به راحتي از عرض خيابان عبور كنند، آنها را از استفاده از اين اماكن منصرف مي كند.
وجود مصالح ساختماني در حاشيه پياده روها و خيابان ها، حفاري هاي بدون حساب و كتاب و بدون علائم هشداردهنده تاكنون جان بسياري از شهروندان را به مخاطره انداخته است.
در بسياري از كشورها براي عبورومرور راحت شخص معلول يا ناتوان، چراغ هاي راهنمايي تعبيه شده است و كليد اين چراغ ها در ارتفاعي نصب شده كه معلول بتواند به راحتي آن را از روي صندلي چرخدار كنترل كرده و با آسودگي خيال و امنيت كامل از عرض خيابان بگذرند، همچنين وجود علائم برجسته در ابتداي خط كشي خيابان ها، ايستگاه اتوبوس، پارك ها و اماكن عمومي مي تواند تا حدود زيادي نابينايان را راهنمايي و كمك كند، نكته اي كه ما فراموش كرده ايم.
به طور يقين دسترسي به نتايج اصولي در اين زمينه، نياز به اجراي طرح هاي پژوهشي و مطالعات ميداني وسيع تري دارد تا با استفاده از نتايج اين مطالعات برنامه هاي اجرايي مناسبي تهيه و به مرحله عمل درآيد.
به عنوان نمونه تصور كنيد حادثه اي مثل آتش سوزي در يكي از طبقات آپارتمان بلندي اتفاق افتاده است؛ راه آسانسور مسدود است و همه سعي مي كنند از پله هاي اضطراري خود را به بيرون از آپارتمان برسانند، آنوقت يك ناتوان جسمي با ويلچر چطور بايد خود را نجات دهد؟ طبيعي است كه بايد امكاني براي اين قشر هم در نظر گرفته شود.
همه اين راه ها قابل پيمودن است، اما شرط لازم آن اين است كه مديريت شهري با وضع قوانين و آئين نامه ها و الزام متوليان ساخت و ساز به اجرايي كردن آنها، مناسب سازي فضاهاي عمومي شهر را به عنوان اصلي در اولويت هاي برنامه هاي خود قرار دهند.
ظاهراً چنين حركتي در مجموعه مديريت شهري تهران آغاز شده است. مصوبه شوراي شهر در سال 83 كه با استناد به قانون جامع حمايت از حقوق معلولان و مصوبه ضوابط و مقررات شهرسازي و معماري براي اين قشر از افراد جامعه و همچنين در راستاي اجراي بند (ج) ماده 193 قانون برنامه سوم توسعه به تصويب رسيده است، شهرداري تهران را موظف مي كند ظرف مدت دو سال نسبت به آماده سازي و مناسب سازي معابر عمومي و نصب نشانه ها و علائم فيزيكي لازم با اولويت ميادين و معابر اصلي و نزديك به تقاطع ها اقدام كند.
تجهيز چراغ هاي راهنمايي معابر به علائم صوتي و برجسته كردن سطح پياده روهاي نزديك به تقاطع ها براي استفاده نابينايان، انجام تمهيدات لازم در توقف گاه هاي عمومي با هدف درنظرگرفتن محل هاي ويژه براي توقف وسايل نقليه معلولان و رعايت تمامي ضوابط مندرج در آئين نامه اجرايي بند (ج) ماده 193 قانون برنامه سوم توسعه در ساختمان ها، اماكن عمومي و خصوصي، بخش هاي توسعه شهري، معابر عمومي و ... و اعمال كنترل هاي لازم مطابق با آئين نامه مذكور در صدور هر گونه مجوز ساخت و ساز و گواهي پايان كار از ديگر اقداماتي است كه طي دو سال به منظور مناسب سازي فضاي شهري بايد صورت گيرد .
در اين راستا بايد تسهيلات و خدمات ويژه براي كم توانان جسمي و حركتي و جانبازان در امر رفت و آمد از طريق شركت واحد اتوبوسراني و راه آهن شهري و سازمان تاكسيراني فراهم شود .
شهرداري تهران مكلف است در هر سال به هنگام تصويب بودجه، رديف اعتباري خاص مناسب سازي فضاي شهري را براي جانبازان و معلولان در قالب برنامه ها و طرح هاي مشخص پيش بيني كند.

گروه شهري- حكايت نصب تابلوهاي روز شمار در محل انجام پروژه هاي عمراني شهرداري تهران، حكايتي طولاني نيست. در واقع نصب اين تابلوها كه از رقم هاي۳۵۰ به بالا براي برج ميلاد و سينما آزادي گرفته تا اعداد تك رقمي را شامل مي شود، تنها يك هدف را دنبال مي كرد و آن هم اتمام پروژه ها در يك تاريخ مشخص. به خصوص زماني كه اين تابلوها روي پروژه هاي نيمه كاره و تاريخ گذشته كه قرار گرفت و به اتمام رسيد، نوعي اعتماد مديريت شهري را در ميان مردم ايجاد كرد.
اين روزها وقتي از خيابان ها، بزرگراه ها و محل هايي كه شايد در نظر اول سد معبر شده اند، عبور مي كنيد، نيم نگاهي به اطراف بيندازيد تعداد اين تابلوها كم نخواهد بود. رقم هايي مانند 21 روز مانده تا افتتاح ... يا 357 روز مانده به افتتاح... و مواردي از اين دست اين اميدواري را كه مي توان از تماشاي يك فيلم در سينمايي مدرن، عبور بي دغدغه از يك بزرگراه و كوتاه شدن يك مسير را زنده مي كند. زماني كه اولين تابلوي روز شمار با درج عدد 569 روز بر روي بلندترين برج كشور قرار گرفت، هيچ كس فكر نمي كرد آغاز شمارش معكوس براي بهره برداري از اين برج، موجب شود تا روند سريع تر و منظم تري در ساخت آن و ساير پروژه هاي عمراني و فني شهرداري تهران صورت بگيرد و بعد از گذشت بيش از يك سال روز به روز به زمان بهره برداري از برج نزديك شويم. زماني هم كه طبق دستور شهردار تهران مبني بر نصب تابلوي روز شمار بر بالاي تونل رسالت، عدد 129 سير نزولي پيش گرفت، شايد كمتر كسي فكر مي كرد اين پروژه سر موعد مقرر عدد صفر را نمايش دهد و ورودي هاي تونل به روي زنجيره ماشين هاي پشت هم قطار شده باز شود.
با اين وجود برخي از اعضاي شوراي شهر تهران معتقدند دردسر نصب روز شماري بر روي پروژه هاي عمراني بيش از لطف آن براي شهرداري است.به طوري كه يكي از اعضا پيشنهاد كرد شهرداري از نصب تابلوهاي روز شمار در پروژه هاي عمراني- شهري خودداري كند، زيرا دردسر عواقب و تبعات آن به مراتب بيشتر از لطفي است كه از اطلاع رساني به مردم، نصيب شهرداري مي شود.
نبايد از خاطر برد كه گذاشتن روز شمار از اين جهت خوب است كه مردم از روند و زمانبندي پروژه آگاه مي شوند و خود را براي دوران اجراي طرح هاي عمراني كه مشكلاتي را براي آنها به وجود مي آورد آماده مي كنند اما از طرف ديگر ممكن است عقب افتادن پروژه به هزار دليل كه قابل پيش بيني نيست موجب نااميدي و سلب اعتماد مردم از مسئولان اجرايي شود.در نهايت مي توان گفت تأثير مثبت نصب اين تابلوهاي روز شمار بيش از تبعات منفي آن بوده است.