|
جهان ديدگان در صف دانشگاه
كنكوري هاي 60 ساله
|
|
|
شهره مهر نامي
پدر با بچه ها رقابت مي كرد، او روزي 11 ساعت در محل كار براي آمادگي كنكور مطالعه مي كرد و بچه ها از اين موضوع بي خبر بودند.
او معتقد بود علاقه سن و سال نمي شناسد و بايد در هر زماني كه ممكن باشد به تحصيلات ادامه داد تا اينكه در سن 51 سالي در رشته مديريت بازرگاني وارد دانشگاه شد.
اين سال ها با حوادث زيادي ناشي از كنكور مواجه هستيم، براي مثال اخبار خودكشي نوجواناني كه موفق نشده اند از سد كنكور عبور كنند و اين را پايان زندگي خود مي دانند و يا اخبار اختلاس و كلاهبرداري كلاس هاي مختلف آموزش از باب كنكور.
تازه باز هم هستند افرادي كه وقتي هم با مشكلات فراواني از سد كنكور عبور مي كنند در ميانه راه تحصيلات خود را رها مي كنند و ادامه آن را كاري عبث مي دانند، اين داستان جوانان كشور است.
اما در نقطه مقابل آنها هم برخي از پيشكسوتان و جهان ديدگان ما هستند كه با ديدن يك تار موي سفيد دنيا را به آخر رسيده مي دانند و آموزش و يادگيري را در حد خود ندانسته از آن فرار مي كنند، به بهانه اين كه ما ديگر پير شده ايم و اين حرفها از ما گذشته است.
اما تعدادي از مردم و پيشكسوتان هم هستند كه متفاوت مي انديشند و معتقدند تا زماني كه زنده هستند بايد از نعمات زنده بودن به نحو احسن استفاده كنند و آرزوهاي خود را به حقيقت برسانند. از جمله پيشكسوتاني هستند كه هر سال مي توانند از سد كنكور آن هم دانشگاه سراسري عبور كنند و مي شوند الگويي الگوتر از هر جواني براي ديگر مردم كشور. اين بار هم نوبت پيشكسوتان تهراني است كه توانسته اند در امتحان كنكور پيروز شوند و با اين پيروزي خود به جوانان نشان دهند كه براي رفتن به دانشگاه نه سن و سال مطرح است و نه پول، اضطراب و يا نرفتن به كلاس كنكور مانعي براي آنها نيست.
تمام اين مقدمه را گفتم تا از پيشكسوتان تهراني كه سال 84 در كنكور سراسري قبول شده اند و توسط فرهنگسراي سالمند از آنها تقدير شده برايتان صحبت كنم. سازمان سنجش نام 6 نفر از آنها را به فرهنگسراي سالمند داده و روز يكشنبه مصادف با ولادت امام رضا(ع) و نزديكي با روز دانشجو از آنها تقدير كرده است.
پرويز ملازاده متولد 1334 كه در رشته مديريت بازرگاني دانشگاه حسن آباد قم قبول شده مي گويد: مثل بچه هاي دبيرستاني تمام كتاب ها را مطالعه كردم، ولي چون كار سبكي داشتم در محل كار فرصت داشتم تا 11 ساعت در روز مطالعه كنم، فرزندانم فكر مي كردند درس نمي خوانم، اما من به مطالعه خود ادامه مي دادم، سر امتحان هم هيچ اضطرابي نداشتم و تصور مي كنم بيشتر سئوال ها معلومات عمومي بود.
شايد تجربيات زندگي باعث شده بود كه ملازاده خيلي چيزها را بياموزد و مطالبي را كه نوجوانان ما براي آموختن آن ساعت ها تست مي زنند را به چشم معلومات عمومي ببيند. اما او وقتي از انگيزه خود صحبت مي كند مرا هم پيش خود شرمنده مي كند، او مي گويد يك سال در لبنان بودم و در آنجا ديدم كه بقال هم انگليسي را بسيار روان صحبت مي كند، وقتي از لبنان باز گشتم تنها ابتدايي را به پايان رسانده بودم، پس تصميم گرفتم تا تحصيلات خود را به پايان برسانم.
سال 61 راهنمايي را خواندم و پس از آن سال 82 پيش دانشگاهي را به پايان رساندم و سال 84 هم در رشته مديريت بازرگاني دانشگاه قم قبول شدم و قصد دارم سال آينده نيز تغيير رشته دهم. او همسرش را مشوق اصلي خود مي داند و از او تشكر مي كند.
علي اكبر گرامي يكي ديگر از پيشكسوتان تهراني است كه در رشته حسابداري قبول شده است. او 60 سال دارد و در ميان قبول شدگان از همه بزرگتر است.او مي گويد من متولد يكي از روستاهاي مي مي اصفهان هستم و تازه 14 ساله بودم كه شروع به درس خواندن كردم؛ يعني دوبرابر سن قانوني. شروع تحصيلات سال اول تا 3 كلاس خواندم و بعد به دليل بالابودن سن مجبور شدم كه تحصيلات خود را به صورت متفرقه ادامه دهم.
مادرم زن بي سوادي بود ولي خيلي مرا تشويق مي كرد، شايد تشويق هاي او باعث مي شد كه من فاصله 40 كيلومتري دهات را با دوچرخه طي كنم و خود را به امتحان برسانم.
بالاخره سال 57 ديپلم خود را گرفتم، سه بار كنكور شركت كردم ولي قبول نشدم، تا اين كه سال 84 هم در دانشگاه آزاد و هم دانشگاه سراسري قبول شدم، اما چون سپاهي بودم تحصيلات خود را در دانشگاه امام حسين(ع) در رشته علوم نظامي ادامه دادم و قصد دارم تا كارشناسي ارشد هم ادامه دهم.
گرامي مي گويد: با فرزندانم رقابت داشتم و مي گفتم بزرگان هم گفته اند ز گهواره تا گور دانش بجو.
به هر حال سواد داشتن بهتر از نداشتن است و هر شكستي شروع پيروزي است. او مي گويد كه وقتي براي امتحان كنكور رفته بودم، بچه ها سر امتحان فكر مي كردند من مربي و يا مراقب امتحان هستم، من هم مي گفتم آمده ام تا با شما مسابقه بدهم.
محمود نوروزي 52 ساله كه در رشته ادبيات انگليسي قبول شده، هم مي گويد: من 21 سال در آمريكا زندگي مي كردم، براي ديد و بازديد به ايران آمدم و محيط اينجا را خيلي گرم تر از آمريكا ديدم.
آنجا خانه ها با هم فاصله بسياري دارند و قابليت افسردگي بسيار بالاست، اما اينجا همه كنار هم زندگي مي كنند و انسان وقتي از در خانه بيرون مي آيد حوصله اش سرنمي رود و در كل، كشور جذابي براي جهانگردان است، پس تصميم گرفتم كه اينجا بمانم، سپس در دانشگاه شركت كردم و هيچ كدام از تست ها را نزدم چون چيزي از ادبيات، معارف و عربي نمي دانستم تنها تستهاي زبان انگليسي را مي دانستم كه آنها را هم زدم و قبول شدم آن هم در رشته زبان انگليسي.پرداختن به موضوعاتي از اين دست در شهرها علاوه بر بالا بردن روحيه قشر عظيمي از جامعه _ سالمندان _ مي تواند در جامعه تاثيرات مثبتي به دنبال داشته باشد.از سوي ديگر جوانان و نوجوانان زماني كه در كنار اين دسته از افراد جامعه قرار مي گيرند، مي توانند بيشتر از هر زمان ديگر به اين موضوع پي ببرند كه يادگيري و آموزش موضوعي است كه به سن و سال ربطي ندارد و بايد هرچه بهتر به فراگيري بپردازند.
|
