سرنوشت دو خبرنگار ايراني در اسارات نيروهاي آمريكايي مستقر در عراق همچنان نامعلوم است. در اين رابطه كاردار ايران در بغداد با مسئولين مربوطه پيگيري هايي انجام داده كه نتيجه مشخصي نداشته است.
با توجه به اينكه از وظايف اوليه هر دولتي دفاع از حقوق شهروندان و اتباع خود در نقاط مختلف جهان مي باشد، جا دارد كه دستگاه ديپلماسي كشور از تمامي ابزار ديپلماتيك و ظرفيت هاي خود بهره گيري كامل نموده و اجازه ندهد كه سرنوشت اين دو اتباع ايراني مستندساز به سرنوشت چهار تبعه ايراني ربوده شده در لبنان تبديل شود.
در اين ميان آن چيزي كه فقدان آن مشهود است عدم حساسيت و توجه به سرنوشت دو خبرنگار ايراني در نزد افكار عمومي است. اين فقدان حساسيت به نوبه خود ناشي از عدم پيگيري مجدانه و درخور توجه جدي نيروهاي موثر سياسي كشور بمانند آنچه كه درباره حادثه اي كه براي خبرنگار ديگري به نام زهرا كاظمي رخ داد، مي باشد.
در واقع با فضاسازي نيروهاي مذكور، افكار عمومي و همه دستگاههاي اجرايي كشور بسيج شدند تا در مورد حادثه مذكور مسئوليت پذيري خود را نشان دهند.
متاسفانه درباره سرنوشت اين دو خبرنگار ايراني ربوده شده توسط نظاميان آمريكايي اين مسئوليت پذيري به چشم نمي خورد.
اين رفتار دوگانه يعني فقدان انگيزه جدي در نزد نيروهاي موثر سياسي كشور براي تهييج و برانگيختن سياست هاي افكار عمومي و عدم پيگيري جدي وزارت امور خارجه و مجلس در دفاع از حقوق دو تبعه ايراني كه در راستاي انجام وظايف كشوري و ملي بوده و در معرض آسيب قرار گرفته اند، ناشي از چيست؟
كشورهاي ديگر براي دفاع از حقوق شهروندان و اتباع و حتي ساكنين بيگانه در كشور خود در بالاترين سطوح مقامات دولتي و پارلماني از خود عكس العمل هاي جدي و اعتمادآفرين در نزد افكار عمومي مردم خود نشان مي دهند.
عدم حساسيت درخور توجه و لازم نيروهاي موثر سياسي و دستگاههاي ذي ربط اجرايي در مورد سرنوشت اين دو خبرنگار ايراني ربوده شده اين سئوال را به ذهن متبادر مي نمايد كه اين بي توجهي درباره حقوق و سرنوشت ايرانيان توسط كدام مرجع مي بايست پيگيري شود؟