شوراي حكومتي عراق روز دوشنبه كابينه ۲۵ نفري موقت اين كشور را براي به عهده گرفتن اداره امور روزانه معرفي كرد. پست هاي اين كابينه ميان گروه هاي قومي و مذهبي تقسيم شده است كه اين تقسيم قدرت از نظر برخي تحليلگران يادآور تقسيم قدرت به شيوه لبناني و براساس سهميه هاي قومي و مذهبي است. برخي آن را تركيبي منطقي در نبود يك دولت دمكراتيك و منتخب مي دانند و برخي ديگر مي گويند اين كابينه قومي با سنت عراقي بيگانه است.
تركيب اين كابينه ۲۵ نفره بسيار به تركيب شوراي حكومتي شبيه است كه آن هم از ۱۵ شيعه، ۵ سني، ۵ كرد، يك تركمن و يك مسيحي تشكيل شده است. اين كابينه به شوراي حكومتي پاسخگوست و تا زمان تدوين قانون اساسي جديد و برگزاري انتخابات و استقرار دولت منتخب بر سركار خواهد بود.
آنها كه دولت كنوني عراق را با شيوه تقسيم قدرت در لبنان بعد از استقلال اين كشور در سال ۱۹۴۳ مقايسه مي كنند مي گويند، يكي از دلايل فروپاشي اين دولت در جنگ داخلي سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۰، ساختار پيچيده اين تقسيم قدرت بود. به همين دليل درباره تشكيل يك دولت قومي در عراق هشدار مي دهند.
اما حاميان تركيب اين دولت مي گويند، براي بازسازي عراقي كه سال ها تحت حكومت صدام در آن تنها سني هاي هم طايفه او در قدرت بودند، بهترين راه تشكيل چنين دولتي است تا در دوران گذار تغييرات لازم صورت گيرد.
در كابينه جديد «هوشيار زباري» از حزب دمكراتيك كردستان وزير خارجه و ابراهيم بحرالعلوم پسرروحاني شيعه اي كه در شوراي حكومتي حضور دارد وزير نفت است. وزير دارايي يك مسلمان سني است و وزارت كشور كه نهادي قدرتمند در دوران گذار است به يك شيعه سپرده شده است. تنها يك زن در كابينه جديد عراق حضور دارد و آن نسرين برواري كرد وزير امور مردم است.
دولت جديد عراق راه بي دردسري پيش رو ندارد. در روزهاي اخير اختلافات ميان شوراي حكومتي و ائتلاف حاكم در عراق شدت گرفته است.
اعضاي شورا روز دوشنبه در بغداد با پل برمر جلسه اي داشتند و در آن از اينكه آمريكايي ها نتوانسته اند به اندازه كافي از آنها محافظت كنند به شدت گله كردند. برخي منابع نزديك به نشست مي گويند، اعضاي شوراي حكومتي به برمر گفته اند كه هريك از آنها هر لحظه ممكن است هدف سوءقصد قرار گيرند. يكي از اعضاي شورا هم هشدار داده است كه همكارانش هر آن ممكن است كشته شوند.
اين نشست به درخواست شورا و براي بررسي مسايل امنيتي، حفظ امنيت مكان هاي مقدس عراق و كل كشور و همچنين امنيت اعضاي شورا تشكيل شد. اعضاي شورا از اين كه حتي بعد از انفجارهاي خونين روزهاي اخير، محافظت نمي شوند بسيار خشمگين هستند.
مقامات ائتلاف اشغال مي گويند براي هر عضوي از شورا كه درخواست محافظ امنيتي كرده، اين امكان را در اختيار گذاشته اند اما اعضاي شورا مي گويند آمريكايي ها درخواست آنها را ناديده گرفته و آنها را در معرض خطر قرار داده اند. نزديكان احمد چلبي مي گويند او گروهي محافظ براي اعضاي شورا فرستاده است. «رجا حبيب خوزي» از اعضاي شورا نيز به خبرنگاران گفت كه چندين روز است از آمريكايي ها تقاضاي ماشين و محافظ مي كند اما تا به حال پاسخي به او داده نشده است. خوزي گفت كه برادرش براي حفاظت از جان او داوطلب شده و او از جيب خود حقوق برادرش و سه مرد آموزش نديده ديگر را براي انجام اين كار مي پردازد. به گفته اين زن آمريكايي ها چند هفته پيش براي او محافظ قرار داده بودند، اما بعداً اين محافظان را پس گرفتند. دكتر خوزي مسافتي دو ساعته از خانه اش در ديوانيه تا بغداد را با ماشيني كه از بيمارستاني كه در آن كار مي كند به امانت گرفته طي مي كند.
نيروهاي امنيتي عراقي از خانه او حفاظت مي كنند اما به گفته خودش اين محافظان مدام در خواب هستند.
اعضاي شورا از اينكه مورد سوءقصد قرار بگيرند بسيار نگرانند. نزديكان چلبي مي گويند در روزهاي اخير مردي را در نزديكي خانه او دستگير كرده اند كه يك خمپاره انداز همراه داشته است. بازجويي از اين مرد نشان داد كه او يكي از
شبه نظاميان صدام بوده است. در نشست روز دوشنبه ميان شوراي حكومتي و برمر، موضوع تشكيل يك ميلشياي بزرگ عراق براي كمك به برقراري امنيت در كشور و دستگيري حاميان رژيم صدام بررسي شد. كميته اي هم براي بررسي مسايل امنيتي تشكيل شد. اعضاي شورا و منابع خبري ائتلاف درباره حل اختلافات يا باقي ماندن آن بعد از اين نشست به جزئياتي اشاره نكردند. اسامي وزراي مهم كابينه بعد از اين نشست اعلام شد.
از ويژگي هاي مهم و قابل توجه دولت جديد عراق انحلال وزارت اطلاعات است كه در رژيم صدام با عمليات هاي جاسوسي خود ميان مردم يادآور بدترين خاطرات براي عراقي ها بود.
تشكيل وزارتخانه اي جديد به نام وزارت حقوق بشر از ديگر ويژگي هاي دومين دولت بعد از جنگ در عراق است.
مقامات آمريكايي و انگليسي از معرفي كابينه جديد عراق استقبال كردند. برخي رسانه هاي غربي در روزهاي اخير از ابراز نارضايتي ائتلاف از كندي روند كار شورا و عدم اتخاذ تصميمات مهم و برداشتن گام هاي عملي خبر مي دادند. به گفته اين منابع خبري، تشكيلات اشغالگر حاكم در عراق از اين كه اعضاي شورا بعد از روزها مذاكره و جلسه نتوانستند حتي درباره رئيس شورا به توافق برسند بسيار دلسرد شدند. آنها تشكيل كميته هاي فرعي براي بررسي مسايل را كافي نمي دانستند.
اعضاي شورا هم از نحوه اداره عراق توسط ائتلاف ناخشنود و ناراضي هستند. آنها مي گويند قدرت تصميم گيري دارند اما از اختيار كافي براي عملي كردن تصميمات محرومند.
محمود عثمان يكي از اعضاي كرد شورا در اين باره اخيراً به خبرنگاري گفته است: «اين موضوعي است كه ما را بسيار نگران كرده است. ائتلاف همه قدرت اجرايي را در اختيار دارد. بودجه در اختيار آنهاست و امور امنيتي هم همينطور. آن وقت از ما انتظار دارند.»
شورا سه روز در هفته جلسه دارد. هر چهارشنبه صبح، برمر نشستي دوساعته با اعضاي شورا دارد.
با توجه به حضور «مشاوران ويژه» غربي در هر يك از وزارتخانه ها، هنوز معلوم نيست وزراي معرفي شده واقعاً چقدر قدرت و اختيار دارند. از سوي ديگر تشكيلات اشغال همچنان درباره بودجه حرف آخر را مي زند.
۱۰ وزير مهم كابينه
* نوري بدران- وزير كشور
يك ديپلمات اهل بصره است كه تا سال ۱۹۹۰ در وزارت خارجه عراق كار مي كرد و مدتي هم سفير اين كشور در روسيه بود. اما در اين سال به دليل مخالفت با حمله عراق به كويت از رژيم صدام جدا شد، به لبنان رفت و به جنبش پيمان ملي عياد علوي پيوست. اين جنبش يكي از نزديك ترين گروه هاي مخالف صدام به واشنگتن است.
* ابراهيم محمد بحرالعلوم- وزير نفت
پسر ۴۸ ساله محمد بحرالعلوم از روحانيون بلندپايه شيعه شوراي حكومتي است كه در دانشگاه نيومكزيكوي آمريكا در رشته مهندسي نفت در مقطع دكترا تحصيل كرده است. او در حوزه هاي نفتي كويت و همچنين آمريكا كار كرده است. مقامات مسئول سابق وزارت نفت عراق مي گويند، بحرالعلوم در ميان تكنوكرات هاي اين وزارتخانه ناشناخته است. او اكثر سال هاي عمر خود را در لندن گذرانده است.
* هوشيار زباري- وزير خارجه
اين مرد ۵۰ ساله دايي و از مشاوران ارشد مسعود بارزاني رهبر حزب دمكراتيك كردستان است كه در لندن در رشته علوم سياسي تحصيل كرده و دانش آموخته رشته توسعه اجتماعي از دانشگاه اسكس انگليس هم هست. او به زبان عربي و انگليسي به خوبي صحبت مي كند.
حضور او در كابينه و در اين پست حساس به گمانه زني ها درباره حضور قدرتمند كردها در عراق بعد از صدام دامن زده است. زباري بعد از سقوط صدام گفته بود: ما در قدرتمندترين موضعي قرار داريم كه در تاريخ مدرن عراق كردها حضور داشته اند.
* كمال الكيلوني- وزير دارايي
او يك سني ۴۴ ساله اهل بغداد و تاجري است كه در رشته اقتصاد در دانشگاه بغداد تحصيل كرده است. او يكي از معدود وزراي ناشناخته دولت جديد است كه تاكنون در امور سياسي حضور چنداني نداشته و در دوران حكومت صدام در اين كشور به سر مي برد.
* مهدي الحافظ- وزير امور برنامه ريزي
او كارشناس اقتصاد و روابط خارجي و داراي مدرك دكترا اقتصاد است كه در سال هاي ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۷ در وزارت نفت مشغول به كار بود. او همچنين بين سال هاي ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۰ نماينده عراق در سازمان ملل بود.
* ملا عبدالصاحب الالوان- وزير آموزش
او يك شيعه ۵۴ ساله اهل بغداد است كه در مصر و انگليس داروسازي خوانده و بين سال هاي ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ رئيس دانشگاه بغداد بود. سپس در سازمان بهداشت جهاني مشغول به كار شد و در دفاتر اين سازمان در اردن و ژنو حضور داشت.
* مفيد محمد جواد الجزايري- وزير فرهنگ
او ۶۴ سال دارد و از اهالي بابل است، در رشته روزنامه نگاري در پراگ تحصيل كرده و در دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ در بخش عربي راديو چك كار مي كرد.
* سمي آذر المعجون- وزير كار و امور اجتماعي
اين شيعه ۷۱ ساله اهل شهر سماوه در سال هاي ۱۹۷۱ و ۱۹۸۰ به عنوان وكيل در وزارت دادگستري عربستان كار مي كرد.
* بهمن ضيا پولوسس- وزير حمل و نقل
عضو مسيحي كابينه كه يك مهندس عمران ۵۹ ساله اهل بغداد است. او پيش از اين در بخش خصوصي مشغول به كار بود.
* نسرين مصطفي البرواري- وزير امور مردم
اين كرد اهل اربيل تنها زن عضو كابينه و از متحدان نزديك بارزاني است. او به عنوان مهندس هم براي سازمان ملل و هم دولت محلي اربيل كار مي كرد.

منبع: اكونوميست- ترجمه: علي صباغيان
وقتي جورج بوش اواسط اين هفته از تعطيلات يك ماهه خود در مزرعه اش در تگزاس بازگشت، متوجه شد كه هنوز مسئله عراق در صدر برنامه هاي كاري او قرار دارد. مرگ تقريبا روزانه نيروهاي آمريكايي در عراق تنها نگراني آمريكا نيست. اكنون به طور روزافزون گروه هاي شبه نظامي در عراق ظهور مي كنند كه با هدف بي ثباتي اين كشور حملات خود را متوجه افراد غيرنظامي همچون نيروهاي امدادرسان و رهبران مذهبي كرده اند. آخرين و مرگبارترين اين حملات انفجار يك خودرو بمب گذاري شده در روز جمعه ۲۹ اوت در كنار يك مكان مذهبي شيعه در شهر مقدس نجف بود كه در اثر آن دست كم ۹۵ نفر جان باختند. از جمله كشته شدگان اين انفجار آيت الله محمدباقر حكيم، رئيس مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق است كه يكي از حاميان اصلي اقدامات آمريكا براي تشكيل شوراي ۲۵ نفره حكومت موقت به عنوان يك مجمع اجرايي متشكل از شخصيت هاي عراقي محسوب مي شد.
عزاداري گسترده اي براي آيت الله حكيم كه روز سه شنبه به خاك سپرده شد، با پرسش هاي جديدي درخصوص توانايي آمريكا براي ايجاد امنيت در عراق همراه شده است. انفجار بمب در نجف كه منجر به كشته شدن آيت الله حكيم شد كمتر از يك هفته پس از انجام يك سوءقصد به جان يك روحاني ديگر شيعه در نجف اتفاق افتاد كه البته وي از آن حادثه جان سالم به در برد. ناشكيبايي شيعيان، كه حدود ۶۰ درصد از جمعيت عراق را تشكيل مي دهند، در خصوص اشغال كشورشان توسط آمريكا رو به افزايش است: شيعيان اگرچه از اين كه از چنگال رژيم صدام خلاص شده اند خوشحال هستند، اما آنها همچون هر عراقي ديگر اين پرسش را مطرح مي كنند كه آيا آمريكا قادر خواهد بود خدمات زيربنايي عراق از جمله امنيت اين كشور را در سريع ترين وقت ممكن برقرار كند. شيعيان عراق به دو گروه نسبتا معتدل همچون آيت الله حكيم و تندروها كه خواستار خروج فوري آمريكا هستند، تقسيم مي شوند.
آمريكا نيروهايي را از دفتر بازرسي فدرال (اف.بي.آي) به عراق فرستاده تا مواد منفجره اي كه در حمله نجف مورد استفاده قرار گرفته را بررسي كنند. آنها ارتباط احتمالي اين انفجار با ساير بمب گذاري هاي بزرگ ماه اوت از جمله انفجار دفتر سازمان ملل در بغداد در روز ۱۹ اوت و انفجار سفارت اردن در ۷ اوت را بررسي خواهند كرد. نگراني مهم اين است كه اكنون تعداد زيادي از گروه هاي شبه نظامي در عراق ظهور كرده كه برخي از آنها در بمب گذاري استاد شده اند. اين گروه ها شامل گروه هاي ناراضي همچون اعضاي سابق حزب بعث صدام، مبارزان مسلمان خارجي، كه آمريكا مي گويد از طريق خاك سوريه به عراق رفته اند، عراقي هاي بيكار از جمله مزدوران سابق ارتش و تندروهاي مذهبي مي شود.
با گسترش احتمال خرابكاري، اكنون آمريكا بيش از پيش تحت فشار قرار گرفته تا هرچه سريع تر امنيت را در عراق تقويت كند. اما پرسش اين است كه بهترين راه براي اين امر چيست؟ در كنگره آمريكا، نمايندگان خواستار افزايش تعداد بيشتري نيرو به تعداد ۱۴۰ هزار نيروي آمريكايي كه از قبل در عراق وجود داشته هستند. «جان مك كين» يك سناتور جمهوريخواه كه در زمان انفجار دفتر سازمان ملل در عراق بوده، گفته است تأمين امنيت عراق توسط آمريكايي ها دستكم به يك لشكر ديگر (بيش از ۲۰ هزار نيرو) نياز دارد. اما جورج بوش تاكنون نسبت به گسترش حضور آمريكا در عراق به دليل اعتراض عراقي ها به اشغال كشورشان و نيز تا حدودي به دليل نگراني از اين امر كه تعداد نيروهاي آمريكايي براي مبارزه با تروريسم در ساير مناطق جهان كاهش يابد، تمايلي از خود نشان نداده است.
افزايش تعداد نيرو از ساير كشورها - به ويژه كشورهاي مسلماني همچون تركيه و پاكستان - يك راه حل خواهد بود. در حال حاضر حدود ۲۰ هزار نيروي غيرآمريكايي در عراق حضور دارند كه نصف آنها انگليسي هستند. بسياري از كشورها كه از حمله آمريكا به عراق حمايت نكرده اند در نبود يك مجوز صريح از سوي سازمان ملل تمايلي به حمايت از اشغال عراق به رهبري آمريكا ندارند. از سوي ديگر آمريكايي ها نيز به دليل اين كه شوراي امنيت هرگز حمله آمريكا به عراق را تأييد نكرد، تمايلي به مشاركت در يك نيروي حافظ صلح سازمان ملل ندارند. اما به نظر مي رسد در آستانه تجديد خشونت در عراق موضع آمريكا اندكي نرم تر شده است. روز ۲۶ اوت، ريچارد آرميتاژ، معاون وزير امور خارجه آمريكا به خبرنگاران گفته است آمريكا ممكن است نيروهاي سازمان ملل را تا زماني كه فرماندهي آن در دست آمريكايي ها باشد مد نظر قرار دهد. اما اين پيشنهاد، حتي اگر به تصويب شوراي امنيت هم برسد براي برخي از كشورها كه فرماندهي سازمان ملل را ترجيح مي دهند از قدرت چنداني برخوردار نخواهد بود.
به موازات اين كه تعداد بيشتري از عراقي ها ترور مي شوند، اكنون به طور روزافزوني آشكار مي شود كه بايد براي ايجاد امنيت در عراق مسئوليت بيشتري به مردم محلي داده شود. نيروهاي پليس عراقي بهتر قادر خواهند بود با مردم محلي ارتباط برقرار كنند و حتي قادر خواهند بود تا از منابع اطلاعاتي بهتري از آنچه آمريكايي ها دارند استفاده كنند، البته تنها عامل بازدارنده اين طرح احتمال درگيري بين گروه هاي قومي عراق است. آمريكايي ها اقدام به تعليم وظايف پليس معمولي به عراقي ها كرده اند و هزاران عراقي را براي حفاظت از اهداف كم اهميت تر همچون لوله هاي نفت گسيل داشته اند. شوراي حكومتي نيز خواستار مسئوليت بيشتري براي امنيت عراق است. روز دوشنبه اين شورا، وزير كشور خود را منصوب كرد. نوري بدران مسئول تسريع عمليات كنترل مسائل امنيتي عراق از آمريكا به عراقي ها خواهد بود.
حتي در صورتي كه وضعيت امنيتي در عراق هم بهبود يابد باز كارهاي زيادي براي انجام دادن در اين كشور جود دارد. روز يكشنبه، ريچارد لوگر، رئيس كميته روابط خارجي سناي آمريكا در يك مصاحبه اعلام كرد كه هزينه هاي حضور آمريكا در عراق طي ۵ سال ۳۰ ميليارد دلار به اضافه ماهانه حدود ۴ ميليارد دلار هزينه نظامي خواهد بود. آقاي مك كين در مقاله اي كه در روزنامه واشنگتن پست نوشته از دولت بوش خواسته است «تا با مردم آمريكا درخصوص هزينه ها و تعهدات لازم براي تحول عراق» روراست باشد. آمريكايي ها اگرچه تا حد زيادي حامي جنگ و اشغال هستند، اما آنها خواستار آن هستند كه ميزان هزينه هاي بلندمدت اين مسئله به شدت كاهش يابد وقتي اين خواسته آنها تشديد شود آقاي بوش در داخل كشور با مشكل مواجه خواهد شد.

هيچكس نمي تواند با اطمينان بگويد بمب گذاري هاي مقر سازمان ملل در بغداد و شهر مقدس نجف كار چه كسي است، اما در توصيف آنها مي توان گفت كه بيمار و باهوش هستند.
آنها با بمب گذاري در دفتر سازمان ملل به همه كشورهايي كه به پيوستن به ائتلاف در عراق فكر مي كنند هشدار دادند: حتي سازمان ملل هم اينجا امن نيست، بنابراين نيروهاي شما مطمئناً در امنيت نخواهند بود. آنها همچنين موجب چرخيدن انگشت اتهام در درون اتحاد غرب شدند. با انفجار روز جمعه در شهر نجف وضعيت تعجب آوري كه در عراق بعد از صدام ايجاد شده بود را تهديد كردند و آن عدم خونريزي ميان سه گروه قومي عمده عراق، سني ها، شيعيان و كردها بود. بعد از انفجار نجف، شيعيان، سني ها را متهم كردند و از سوي ديگر گروههايي از درون خود را نيز مورد سرزنش قرار مي  دادند.
اگر فكر مي كنيد كه ما (آمريكا) در حال حاضر نيروي كافي در عراق نداريم، پس منتظر باشيد و ببينيد وقتي اين گروهها عليه يكديگر اقدام كنند چه پيش مي آيد. آمريكا بايد پيش نويس طرح استوار نيروي كافي در عراق با هدف جدا كردن اين گروهها را احيا كند. خلاصه اينكه ما اكنون در عراق در موقعيت خطرناكي هستيم. نبايد بگذاريم خشونت قومي روي دهد. نمي توانيم به همين صورت ادامه دهيم و نمي توانيم بدون حضور عراقي ها و نيروهاي متحد موفق بشويم.
اما كاخ سفيد و پنتاگون طوري رفتار مي كنند كه انگار وضعيت عادي و مثل هميشه است.
تعجبي ندارد كه بعضي از نزديك ترين افراد به صحنه، ديگر ساكت نيستند.
ريچارد آرميتاژ معاون وزير خارجه بدون هماهنگي با ديگران و به اراده خود هفته گذشته به خبرنگاران گفت، آمريكا ارائه قطعنامه جديدي به سازمان ملل را بررسي مي كند كه براساس آن نيروهاي آمريكايي در عراق تحت اختيار سازمان ملل قرار مي گيرند. اين پيش شرط متحدان اصلي (آمريكا) براي اعزام نيرو به عراق است. پل برمر كه مسئوليت نظارت بر بازسازي عراق را به عهده دارد به واشنگتن پست گفت، بازسازي عراق دهها ميليارد دلار هزينه مي برد. هر دوي آنها به مردم آمريكا حقايقي را گفتند كه بايد كاخ سفيد مي گفت.
استراتژي ما در عراق نياز به يك جراحي فوري دارد. پرزيدنت بوش بايد تغيير جهت داده و مشي دوستانه تري نسبت به سازمان ملل اتخاذ كند، بر تشكيل ارتش عراق (تنها نيرويي كه مي تواند به صورتي مؤثر از اماكن مذهبي عراق محافظت كند و گروهها را از هم جدا نمايد) تأكيد نمايد و با توجه بيشتر به اطلاعات و گفته هاي كالين پاول وزير خارجه را به سخنان گروه غيرنظامي حاكم در پنتاگون كه مي گويند ما همه چيز را مي دانيم و ديگران احمق هستند ترجيح دهد.
شكي نيست كه ما از حضور جديد سازمان ملل كه نيروهاي آمريكا در عراق را زير چتر قدرتمند خود قرار مي دهد سود مي بريم.
و اين براي ما و متحدان عراقي مشروعيت مي آورد. كوفي عنان دبيركل سازمان ملل اخيراً به من گفت: كشورهاي ديگر آماده كمك هستند، اما نمي خواهند به آنچه كه «اشغال» آمريكايي تصور مي شود بپيوندند. او گفت: اگر نيروها در عراق تحت نظارت و در چارچوب كنترل سازمان ملل قرار گيرند، مي توان يك آمريكايي را فرمانده آنها قرار داد، مانند بوسني، اما به گونه ديگري برداشت مي شود و مشروعيت مورد نياز براي پيوستن ديگر كشورها فراهم مي شود. اما اين موجب حل شدن همه مسائل نمي شود. كشورهاي ديگر براي فرستادن نيروهايشان به راه خطرناك عراق صف نكشيده اند. بنابراين تنها راه افزايش نيرو در اسرع وقت در عراق اين است كه پنتاگون تصميم وحشتناك خود را براي متلاشي كردن ارتش عراق تغيير دهد. اكثر نيروهاي اين ارتش از جنگ براي جنگ خودداري كرده بودند. ما بايد به سراغ سرهنگ هاي عراقي برويم و پيشنهاد بدهيم كه در مقابل دريافت پول واحدهاي خود را بسازند. آنها مي توانند عوامل نامناسب را بيرون كنند. از سوي ديگر دشوارترين بخش حضور سازمان ملل در عراق اين خواهد بود كه با برمر چه كنيم، كسي كه تا به حال كاري دشوار را به خوبي انجام داده است. هيچ يك از متحدان حاضر نمي شوند نيروهاي خود را به عراق بفرستند كه تحت حكومت فرماندهي نظامي آمريكا قرار گيرند. آنها خواستار نقشي در شكل دهي به آينده سياسي عراق مي شوند، كاري كه در حال حاضر نقش ويژه برمر است و براي آن به پنتاگون گزارش مي دهد.
اگر سازمان ملل وارد كار بازسازي سياسي عراق شود، بايد راهي براي تعريف صحيح نقش آن پيدا كرد تا ۱۵ آشپز در يك آشپزخانه مشغول به كار نباشند. اين موضوع اوضاع را پيچيده و پرآشوب مي كند. شايد راه حل اين باشد كه شوراي حكومتي عراق به سازمان ملل بگويد كه چه نقش سياسي بايد داشته باشد، كجا كارش را متوقف و كجا شروع كند.
نمي دانم بوش در تعطيلات چه مي كرده است، اما مي دانم كه آمريكا در چه وضعيتي بوده: نگراني. مردم در حال ارتباط دادن وقايع هستند، كسري بودجه رو به انفجار، غيبت متحدان در عراق، هزينه هاي روبه رشد جنگ و افزايش خسارات. مردم ديگر به اين حرف ها كه چرا پيروزي در عراق مهم است گوش نمي  دهند و مي خواهند استراتژي اي به كار گرفته شود كه اين كار با كمترين هزينه براي كشورشان ادامه يابد.
توماس فريدمن
ترجمه: نيلوفر قديري