روزهايي در سال به ياد و بزرگداشت، يا به منظور جلب اذهان و توجه عمومي به مناسبتي خاص نام گذاري شده اند. بعضي از اين روزها صرفاً جنبه فرهنگي دارند، بعضي فقط يادآور يك واقعه هستند، بعضي تجملاتي اند، بعضي به صورت عادت درآمده اند و همين، بعضي توسط افراد و گروه هاي خاصي در جامعه جدي گرفته مي شوند، بعضي هيچ عكس العملي ايجاد نمي كنند و... اما روزهايي هستند كه بسيار بجا انتخاب شده اند و شرايط روز هم درستي و بجايي آنها را اثبات مي كند.
پنجم مهرماه - ۲۷ سپتامبر- به نام روز جهاني جهانگردي -در اروپا و آمريكا ۲۶ سپتامبر- نام گذاري شده است. روزي كه همه كشورهايي كه صنعت توريسم را جدي گرفته و در برنامه ريزي اقتصادي خود سهم عمده اي را به آن اختصاص داده اند، از مدت ها پيش به تدارك نشسته و برنامه هاي گوناگوني را براي اين روز در نظر گرفته اند.
روز جهاني توريسم، روز برنامه ريزي براي يكي از عظيم ترين و سودآورترين صنايع دنيا (و به روايتي سومين صنعت جهاني) است. صنعتي كه با رشدي فزاينده و غول آسا، مي رود تا قرن بيست و يكم را از آن خود كند. و ياد كردن از اين روز بهانه اي است براي يادآوري جايگاه كشورمان در جهان و سهمي كه مي توانيم از اين خوان گسترده برگيريم و متأسفانه از آن غافل مانده ايم.
اينكه اتكا به صنعت تك محصولي نفت، اين فرآورده رو به كاهش و تمام شونده، نمي تواند آينده كشور و فرزندان ما را تضمين كند ،يك حقيقت غيرقابل انكار است و اينكه توريسم تنها صنعتي است كه با توجه به داشته هاي ارزشمند كشورمان، اعم از ميراث فرهنگي و طبيعي، مي تواند بدون نياز به سرمايه گذاري سنگين ،جايگزين صنعت نفت شود، حقيقتي است بارزتر و آشكارتر.
روزهايي چون روز جهاني جهانگردي، بايد به عنوان يك نقطه عطف تلقي شود، نه يك مناسبت يك روزه و بسامد. براي ما كه در آغاز راهيم، همه روزها روز جهانگردي و كار و برنامه ريزي در راه توسعه آن است و فرصتي براي به ياد آوردن آنچه قول داده ايم، آنچه انتظار داشته ايم و به آنچه نايل آمده ايم. اين روز فرصتي است براي بازخواني پرونده گردشگري كشورمان در سال هاي گذشته و زماني است مناسب براي نگاه به حال و آينده. در اين جا كافي است تنها به يك نكته كوچك اشاره كنيم:
ظرفيت ميهمان پذيري كشور ما، براساس يافته هاي تحقيقاتي، سالانه ده ميليون نفر است ولي متأسفانه كمتر از صدهزارنفر نصيبمان مي شود! براي رسيدن به فرآيند فوق فقط كافي است درست بينديشيم، درست برنامه ريزي كنيم و با استراتژي كارآمد و افراد كارآمد به اجرا بپردازيم؛ راه نه دور است و نه دشوار.
نگاهي به محدوديت هاي اعلام شده فرهنگي و زيست محيطي كه طي تحقيقي از سوي دفتر پروژه برنامه ملي توسعه گردشگري در اسفندماه ۱۳۷۹ صورت گرفته به خوبي نشان مي دهد كه ما در چه زمينه هايي از توريسم دچار محدوديت هستيم. بي گمان با آگاهي از اين محدوديت ها مي توان رهيافت هاي جايگزين را پيدا كرد و نقاط خالي را پر نمود. در اين پژوهش آمده است:
ظرفيت ايران در پذيرش برخي از انواع گردشگري در مقاطع كوتاه مدت، ميان مدت و درازمدت عامل اصلي در بازاريابي و توان توسعه گردشگري است.
همين تحليل مي افزايد: هنوز فرصت هاي فراواني براي توسعه بازار، (به ويژه در كشورهاي عضو كنفرانس اسلامي و به ميزان كمتري در بازار راه دور بين الملل) در مقاطع كوتاه مدت، ميان مدت و درازمدت برپايه گردشگري ، زيارتي، ديدار دوستان و اقوام، تحصيلي و تحقيقاتي، علايق ويژه در بازار گردشگري طبيعي، گردشگري موضوعي(براساس گروه بندي جوانان، خانوادگي، سالمندان) وجود دارد.
اين كاوش به درستي شرايط گردشگري را در كشور تبيين مي كند و به همان موضوعي باز مي گردد كه سال هاست همواره مورد بحث ما بوده است: ما بايد بكوشيم توريست هاي فرهنگي و اكوتوريست هاي جهان را به كشور فراخوانيم. تنها كافي است ارزش هاي فرهنگي و طبيعي كشورمان را بازشناسيم و بازشناسانيم.
تحول در بازار گردشگري، با توجه به رشد شتابان اين صنعت در جهان و كشورهاي همسايه، دستاوردي است كه مردم از مسئولان صنعت توريسم در سال هاي آتي انتظار دارند.

دبيركل سازمان جهاني جهانگردي، طي پيامي به مناسبت ۲۷ سپتامبر، روز جهاني جهانگردي، جهانگردي را نيرويي كارآ در كاهش فقر، اشتغال زايي و برقراري عدالت اجتماعي خواند.
در اين پيام آمده است: در دنياي به ظاهر ثروتمند امروز،  هنوز ۴ ميليارد انسان از فقر رنج مي برند و از اين ميان دو ميليارد نفر با روزي كمتر از يك دلار، زندگي را سپري مي كنند. به دليل همين آمار و ارقام تأسف بار است كه سازمان ملل متحد در بيانيه هزاره سوم «كاهش فقر» را مهمترين چالش جامعه جهاني در قرن بيست و يكم اعلام كرده است.
چهاردهمين مجمع عمومي سازمان جهاني جهانگردي نيز «كاهش فقر»، «اشتغال زايي» و «عدالت اجتماعي» را شعار روز جهاني جهانگردي در سال ۲۰۰۳ عنوان كرده تا ضمن حمايت كامل از كليدي ترين هدف توسعه  هزاره سوم سازمان ملل متحد،  يك بار ديگر نقش بنيادي صنعت جهانگردي را در كاهش فقر، ايجاد فرصت هاي شغلي و برپايي عدالت اجتماعي يادآوري كند. چرا كه بديهي ترين اصل اخلاقي در جهانگردي حمايت از چنين اهدافي است. نقش جهانگردي- به عنوان مهمترين بخش صنايع خدماتي- در توسعه اقتصادي و اجتماعي روز به روز بيشتر شناخته مي شود و اين صنعت با ايجاد شغل هايي كه به طور مستقيم و يا غيرمستقيم با آن در ارتباط هستند در كاهش نرخ بيكاري در جوامع ميزبان نقش بسزايي دارد.
صنعت مي تواند به طور قابل توجهي سبب توسعه مناطق روستايي و خصوصاً نقاط دور افتاده اي شود كه اكثر مردم فقير جهان را در خود جاي داده و به دليل استفاده از شيوه هاي سنتي كشاورزي همواره در معرض تهديد قراردارند.
در همين چارچوب، اجلاس جهاني توسعه پايدار WSSD كه سال گذشته در «ژوهانسبوگ» آقريقاي جنوبي برگزار شد، از سازمان جهاني جهانگردي خواست تا نقش فعال تري در «ترويج توسعه جهانگردي پايدار» داشته باشد تا زمينه سودآوري هرچه بيشتر جاذبه هاي گردشگري در كشورهاي ميزبان فراهم گردد.
بنابراين سازمان جهاني جهانگردي، كنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (آنكتاد) و چندين بنياد مالي (دوجانبه و چند جانبه) ديگر در اجراي سياست ها و پروژه هايي همكاري خواهند كرد كه به ايجاد گردشگري پايدار و نهايتاً  كاهش فقر در كشورهاي در حال توسعه و كمتر توسعه يافته بينجامد.
در سالي كه آشفتگي سياسي، فجايع طبيعي و زيست محيطي، درگيري هاي بين المللي و بيماري هاي نوظهور كليه فعاليت هاي جهانگردي را تحت تأثير منفي خود قرار داده، ما بيش از گذشته به قابليت و توانايي جهانگردي در كاهش برخي از علل اصلي نابساماني هاي كنوني به خصوص فقر و بي عدالتي اجتماعي اطمينان داريم و از تمامي دست اندركاران صنعت گردشگري، ازجمله سازمان هاي دولتي و بخش خصوصي دعوت مي كنيم تا با تمركز بر فقرزدايي به فعاليت هاي خود مجدانه ادامه دهند،  چرا كه ما معتقديم اين نهادها براي تلفيق، سودآوري تجاري با همكاري و همفكري، رشد ملي گردشگري با ايجاد فرصت هاي شغلي و نيز حفظ تجارتي شكوفا با تقويت اقتصاد اجتماعي، راه هاي فراواني خواهند يافت. سازمان جهاني جهانگردي نيز همواره آماده همكاري و كمك به كوشش هاي آنان مي باشد.
نوشته: فرانسيسكو فرنجيالي
برگردان: شيوا پژوهش فرد

نوشته: ارنست تامپسون ستون
برگردان: حميد ذاكري
بايد از شيب تند و خطرناك دره پايين مي رفتند و از آن سو بالا مي آمدند. «پيشگام» كه در همه حال بي باك و تيز مي رفت وقتي به شيب تند دره رسيد گام سست كرد. او خطر را حس كرده بود و بااحتياط گام برمي داشت. كرينگتون با دريافت اين موضوع، سعي كرد در اين مرحله خود را به پيشگام برساند، و پوني خود را، هي كرد. پوني، نگاهي به سراشيب هولناك انداخت: يك گام اشتباه كافي بود كه به سردرغلتد و پوني به مهميز مرد جوان، گام به تندي برداشت.جوان به موقع توانست خود را از اسب به زير افكند و فرار كند، اما پوني بينوا هنوز در عمق دره خفته است! اسب سياه، خبره و چالاك و جلد، شيب را طي كرد، عرض كوتاه دره را پيمود و از آن سوي بالا رفت.
اين واقعه نزديك مزرعه پرورش اسب «كالگو»ي پير اتفاق افتاد، جايي كه جو، پس از اندكي استراحت باقطع مسير از راه ميانبر خود را به آنجا رسانده و اكنون با اسب تازه نفس امدادي آماده ادامه تعقيب پيشگام بود. ظرف سي دقيقه، جو توانست خود را به رد اسب سياه برساند و راه را با اسب تازه ادامه دهد.
دور دست در غرب، «تپه هاي كارلوس» ديده مي شد. جو مي دانست كه آنجا مردان و اسبان تازه نفس در انتظارند و سواركار لجوج كوشيد مسير تعقيب و گريز را بدانسو بكشاند، اما «پيشگام» با چرخشي ناگهاني و بوالهوسانه -شايد براثر اعلام خطر دروني، آن نيروي غريزي مادرزاد- راه ديگر كرد. راست به سوي شمال تاخت، و جو، گله بان خبره اسب و رام كننده توسن هاي سركش، مهميز بر تهيگاه اسب كوبيد و هي كرد و فرياد كشيد و تاخت و با شليك خاك بر هوا پراكند، اما شهاب سياه به دره گود باريكي فرو رفت و جو فقط توانست صحيح و سالم به دنبال او راه را طي كند. آنگاه زمان سخت ترين تعقيب و گريز فرا رسيد؛ جو، بي رحم و سختگير نسبت به موستانگ، نسبت به خودش و اسبش بي رحم تر بود. خورشيد بعد از ظهر، اكنون داغ بر زمين مي كوبيد. دشت سوزان در حرارتي كه از زمين برمي خاست تيره مي نمود، چشم ها و لب هايش از ماسه و نمك سوخته بود، و تمام بدنش در تاخت طولاني و مداوم كوفته و دردناك بود، و با اين همه، بي ذره اي مهرباني نسبت به اسب و تن خويش، بي امان مي تاخت. تنها شانس براي بردن مسابقه مرگبار اين بود كه بتواند تندر سياه را به «آرويو كراسينگ» بزرگ بكشاند. حالا، براي نخستين بار آثار ضعف را در پيشگام مشاهده كرد.