محمد رضا منصوريان
واسيلي آلكسيف
«واسيلي آلكسيف» اولين وزنه بردار دنيا بود كه در مجموع سه حركت به حد نصاب ۶۰۰ كيلو رسيد و سپس زماني كه حركت پرس حذف گرديد، در مجموع دو حركت به ركورد بالاي ۴۰۰ كيلو دست يافت. ركوردهاي ۲۵۶ كيلو دو ضرب و ۴۴۵ كيلو مجموع او در سال هاي ۱۹۷۶ الي ۱۹۸۰ ميلادي از ركوردهاي دست نيافتني به شمار مي آمدند.
آلكسيف مجموعاً بيش از ۸۰ بار ركوردهاي دنيا را بهتر كرد كه اين بيشترين باري است كه يك وزنه بردار در دوران معاصر، نامش در دفاتر ركوردشكنان به ثبت رسيده است. شايد نقطه ضعف آلكسيف در حركت يكضرب بود. او از سال ۱۹۷۵ به بعد نتوانست ركورد جهاني اين حركت را بشكند و معمولاً در مسابقات جهاني در يكضرب كمتر وزنه برمي داشت، اما هميشه عقب افتادگي اش را در دو ضرب به بهترين شكل جبران مي كرد.
در سال ۱۹۷۸ آلكسيف به يك وزنه بردار جوان از آلمان شرقي به نام يورگن هويزر باخت و از آن پس كسي واسيلي بزرگ را كه به پاپا آلكسيف معروف بود، در اندازه هاي آن واسيلي قدرتمند نديد.
بازگشت او به مسابقه هاي وزنه برداري در بازي هاي المپيك ۱۹۸۰ مسكو هم موفقيت بار نبود. وي در حركت يكضرب مقابل وزنه ۱۸۰ كيلويي ناكام شد و حذف گشت.
واسيلي كه معمولاً اخمو و كم حرف بود در سفري كه تابستان ۱۹۷۸ به آمريكا داشت اخم هايش را باز كرد و زبان به سخن گشود. او گفت: بدم مي آيد كه مردم مرا به چشم يك انسان غيرعادي نگاه كنند. من فقط يك انسانم. نه چيزي بالاتر از آن و نه چيزي تعجب آور تر از آن، وقتي از او پرسيدند برنامه غذايي ات چيست، گفت: آنطور است كه اگر كامل بگويم، به اين فكر مي افتيد كه با يك آدم غيرعادي مواجه هستيد و با اين طرز تلقي موافق نيستم و وقتي از او سوال شد ميان ورزشكاران كدام را بيشتر مي پسندي، پاسخ داد: «محمدعلي كلي» را.
كريس اورت
خانم «كريس اورت» قهرمان قديمي تنيس جهان در مصاحبه اي گفته است: زماني كه جوان و بي عنوان هستيد، همه تشويق تان مي كنند تا در مقابل نفر برتر زمان، پيروز شويد. اما به محض اين كه خودتان قهرمان شديد و در مسابقه هاي مهم به پيروزي هاي متعدد رسيديد، اين حمايت عمومي قطع مي شود و همان مردمي كه روزگاري به شدت تشويق تان مي كردند، با ديد ديگري نگاهتان مي كنند. حالا رقيب شماست كه مورد حمايت مردم و تماشاگران واقع مي شود تا دنيا دنياست، همين بوده.
مردم دلشان مي خواهد نفري كه در يك مسابقه پايين تر رده بندي شده، نفر مشهور مقابلش را ببرد چون فكر مي كنند اگر آن نفر برتر، رقيب گمنامش را بزند، كار مهمي نكرده است.
يادم مي آيد زماني كه ۱۷ سال داشتم و در مسابقات تنيس، پاپيچ ستاره هاي وقت بيلي جين كينگ، فرانسوا دور و مارگارت كورت مي شدم، همه به شدت تشويقم مي كردند. اين مربوط به سال ۱۹۷۲ مي شود. اما ۶ سال بعد، زماني كه در فينال ويمبلدون ۱۹۷۸ با مارتينا تاوراتيلوا بازي كردم، مردم فقط مرا به ديده احترام مي نگريستند و در دلشان مي خواستند كه مارتينا كه آن زمان بي عنوان و بدون مقام بزرگي بود، مرا كه فلان و بهمان بودم و مثلاً نامدار و ستاره بودم، شكست دهد. تنها فرقي كه بوجود آمده بود، اين بود كه من ديگر كريس اورت جوان و جوياي نام و بدون عنوان نبودم، بلكه عنوان قهرماني جهان و لقب زن اول تنيس دنيا را يدك مي كشيدم. عده اي احساس مي كردند كه من اين عنوان را غصب كرده ام.
اورت در جايي ديگر گفته است: تنيس بازي آساني نيست. گذشت آن دوران كه بين نفرات اول دنيا با ساير تنيس بازان، دنيايي فاصله و تفاوت وجود داشت. امروزه نفر هفتادم دنيا مي تواند نفر سوم و يا حتي اول دنيا را در يك تورنمنت در يك گوشه از دنيا شكست دهد.
امروزه، روز مبارزه است. چشم به هم بزني، مي بيني به اندازه يك دنيا عقب افتاده اي.
ادي مركس
«ادي مركس» دوچرخه سوار بلژيكي يكي از ۱۰ ورزشكار تمامي تاريخ است.
مركس وقتي ۲۸ساله شد با كسب ۳۵۰ پيروزي در تورنمنت هاي مختلف دوچرخه سواري تمامي دوچرخه سواران موفق تاريخ را پشت سرگذاشته بود. وي عادات داشت در تور دو فرانس و جيرود يتاليا (دور ايتاليا) تمامي عناوين مطرح و مقام هاي ممكن را ببرد. از سلطان كوهستان ها گرفته تا مقام اول امتيازي و مقام نخست زماني.
مركس همانقدر كه در كوهستان ها و در پيمودن مسيرهاي كوهستاني صعب العبور و سربالايي ها استادي عمل نشان مي داد، به همان اندازه در مسابقات كوتاه و مسابقات تايم تريل موفق و كاربر بود. ۵ قهرماني در توردو فرانس در فاصله سالهاي ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۴ اوج افتخارات اين نابغه دوچرخه سواري بود.
ادي خيلي اميدوار بود كه در سال ۱۹۷۵ مسابقه هاي دور فرانسه را براي ششمين بار ببرد اما با قدرت نمايي «برنارد ته ونه» ستاره فرانسوي و با بي عدالتي هايي كه در حق مركس صورت گرفت وي نتوانست آرزويش را عملي كند و به مقام دوم رضايت داد. عين اين اتفاق در سال ۱۹۷۷ هم تكرار شد و باز هم «ته ونه» سبب ناكامي غول دوچرخه سواري بلژيك شد.
او از معدود ركاب زنان تاريخ است كه توانسته دور فرانسه و دور ايتاليا را كه فاصله زماني بين شان از يك ماه تجاوز نمي كند را در يك سال ميلادي فتح كند.
بارها و بارها مركس رقبايش را در آخرين كيلومترها، با اجراي يكي از فرارهاي معروفش، ناكام گذاشت. مقام قهرماني دنيا (روي جاده) نيز نصيب مركس شده و اين همه سبب شده اغلب كارشناسان او را بهترين دوچرخه سوار تاريخ بدانند.