در حالي كه محمد البرادعي براي ارائه گزارش تازه خود به آژانس بين المللي انرژي اتمي درباره برنامه هسته اي ايران، آماده مي شود، آمريكايي ها به روال گذشته بر دامنه تبليغات ضد ايراني خود افزوده اند. اكنون كه ايران با امضاي پروتكل الحاقي راه بهانه گيري هاي حقوقي آمريكايي ها را بسته است، رهبران واشنگتن با ادبياتي كاملا سياسي وارد عرصه تبليغات شده و ادعا كرده اند كه به مقاصد ايران بدگمانند و مي پندارند تهران با وجود امضاي پروتكل الحاقي همچنان در مسير دستيابي به تكنولوژي سلاح هسته اي حركت مي كند. اين موضع تازه آمريكا گوياي اراده اي جدي در واشنگتن براي جلوگيري از دستيابي ايران به هر گونه تكنولوژي هسته اي حتي نوع صلح آميز آن است. به علاوه، آنچه آمريكايي ها درپي آن هستند، تعهدات اروپايي ها را كه مهرماه گذشته در بيانيه تهران گنجانده شد، هدف گرفته است.
آمريكايي ها براي پيگيري هدف دوم خود از پاره اي رخنه ها در بيانيه تهران و اظهارات غيرمسئولانه برخي مقام هاي اروپايي در هفته هاي اخير استفاده مي كنند. اين رخنه و سوءاستفاده آ مريكا پس از آن آغاز شد كه اروپايي ها به تفاسيري  تازه از بيانيه تهران دست يازيدند و مدعي شدند ايران براساس اين بيانيه و در قالب عبارت «تعليق غني سازي» با «توقف فعاليت  هاي مرتبط» هم موافقت كرده است. در زمان تنظيم بيانيه تهران بر اثر مساعي مذاكره كنندگان ايراني عبارت «توقف فعاليت هاي مرتبط» از متن بيانيه حذف شد اما اروپايي ها به تازگي مدعي شده اند اين عبارت در بطن بيانيه مستتر و ملحوظ است. سفر چندي پيش دبير شوراي عالي امنيت ملي ايران به فرانسه تلاشي براي ابهام زدايي از اين موضوع و متقاعد كردن اروپايي ها به اين واقعيت بود كه ايران تنها تعليق غني سازي را پذيرفته است ولاغير. رخنه ديگري كه اروپايي ها مسبب آن هستند به حق ايران براي بهره برداري از سانتريفوژهاي جديد كه اصطلاحا «نسل دوم» خوانده مي شوند، مربوط مي شود. ايران با اين استدلال كه بهره مندي از دانش  هسته اي از جمله ساخت سانتريفوژ، توليد سوخت هسته اي، حق طبيعي هر كشوري است، هر گونه سنگ اندازي بر سر راه اين هدف را، تهاجم به توان علمي و تخصص فني خود تلقي مي كند و به اروپايي ها و آژانس بين المللي انرژي اتمي گوشزد كرده است كه توان علمي خود را با هزينه گزاف و پشتكار كارشناسان داخلي به دست آورده است و حاضر به دست كشيدن از آن نيست؛ زيرا اين نگراني به صورت جدي وجود دارد كه اگر از اين حق طبيعي خود بگذرد اين احتمال مطرح مي شود كه هجوم آمريكايي ها به فرايندي توقف ناپذير تبديل شود و در آينده هرگونه فعاليت علمي ايران- في المثل دانش ژنتيك- برنامه اي در خدمت توليد سلاح هاي كشتار جمعي تعبير شود.
لذا به نظر مي رسد مذاكره كنندگان ايراني در دوره تازه چالش هسته اي اين موضوع را به آژانس بين المللي انرِژي اتمي و طرف  هاي اروپايي بيانيه تهران (انگليس، آلمان، فرانسه) گوشزد خواهند كرد كه ايران همچنان به تعهدات بين المللي خود در قالب معاهده منع گسترش سلاح هاي هسته اي و الحاقيه آن پايبند است اما اجازه نمي دهد اين تعهدات به ابزاري براي محروم كردن ملت ايران از شعب گوناگون دانش علمي از جمله دانش هسته اي تبديل شود.