سازمان دولتي راه آهن ايران از قديمي ترين، گسترده ترين و قوام يافته ترين سازمان هاي موجود كشور به شمار مي رود.
اين سازمان اگرچه در مقايسه با سازمان هاي همانند در كشورهاي مشابه به لحاظ رشد كمي و كيفي قابل مقايسه نيست اما به هر حال نقش بسيار مؤثر و بي بديلي در توسعه عمومي كشور بازي كرده است و همچنان از عناصر اصلي زيرساختار اداره و توسعه كشور به شمار مي رود.
حادثه خراسان را با توجه به طول و عرض فاجعه، پرسش هاي بي شمار و... مي توان و بايد به نقطه عطف در تحول نظام اجرايي و مديريتي (نه به معناي تغيير مديران) اين سازمان كهنسال تبديل كرد.
مي توان حادثه خراسان را به سقوط هواپيماهاي متعدد و تصادف هاي پرشمار اتوبوس هاي بين شهري ربط داد و يك نتيجه يأس آور و منفعل كننده گرفت. مي توان از اين حادثه سود جست و بر اين و آن تاخت. مي توان بدون حضور كارشناسان، پرسش هاي فني و غير فني بي شمار مطرح كرد و افكار عمومي را به بازي گرفت.
اما شايد انساني ترين و مسئولانه ترين نوع برخورد، پرداختن به ريشه ها، بررسي جدي و به دور از جنجالهاي عوامانه اين حادثه و مهمتر از آن يافتن دردهاي مزمن و مخرب «سازمانهاي پير»، تجديدنظر در روشهاي اجرايي، ارتقاء سطح آموزش و مسئوليت پذيري نيروي انساني، تأمين بودجه، تجهيزات مدرن و... باشد.
براين كار مي توان نام مدرنيزاسيون، توسعه يا پيشرفت كشور را گذاشت. حقيقت آن است كه كشور در همه عرصه هاي ساختاري نيازمند چنين بازنگري و اقدامهاي عاجل متناسب است.
پيش نياز چنين حركتي، برنامه ريزي، جامع نگري، اعتماد سازي در داخل و خارج و البته آماده شدن براي گذراندن يك دوره «رياضت ملي» است.
دگرگوني در ساختارهاي بزرگ بدون برداشتن چنين گامهايي ممكن نيست.
و البته كشوربيش و پيش از هرچيز نيازمند آرامش، همدلي و اجماع بر سر اعمال يك اراده واحد ملي براي دست زدن به كارهاي بزرگ است. در غير اين صورت مي توان پيش بيني كرد هر هفته و يا هر ماه بايد منتظر يك حادثه بزرگ يا يك فاجعه باشيم و از آن وحشتناكتر فجايعي كه در بخشهاي ديگر روي مي دهد اما صداي آن مانند انفجار واگنهاي بنزين و گوگرد به گوش ما نمي رسد.