مسوولا ن وزارت آموزش و پرورش مي گويند: آماري از دانش آموزان تحت پوشش طرح رافع در دست نيست. نكته : اصلا  تعجب نكنيد!
پاييز از راه مي  رسد و دغدغه اول والدين، ثبت نام فرزندان است؛ فرزنداني كه بايد در مدارس منطقه سكونت خود ثبت نام كنند. در اين ميان آن  عده  كه به خاطر توان بالاي مالي مي   توانند در مدارس غيرانتفاعي ثبت نام كرده و از تسهيلات ويژه اين مدارس استفاده كنند هيچ، اما شهريه مدارس غيرانتفاعي و پرداخت آن براي بسياري از خانواده ها ميسر نيست و از اين رو خانواده ها به ناچار بچه ها را در مدارس دولتي ثبت نام مي  كنند.
اما چند سالي است كه خانواده هاي بي  بضاعت هم اين امكان را به دست آورده اند تا با كمك هاي مالي دولت در مدارس غيرانتفاعي ثبت نام كنند. اين دانش آموزان تحت پوشش طرح رافع ( مخفف: رسيدگي به امور آموزشي فرزندان حضرت علي «ع») قرار مي  گيرند و به اين ترتيب مشكلي در پرداخت شهريه خود ندارند.
چند سالي است اين طرح به پيشنهاد مسوولان وزارت آموزش و پرورش در تهران بزرگ به اجرا درآمده است، يعني تهران بدون شهرستان هايي چون كرج. در اين طرح ۳۵ درصد شهريه مدارس غيرانتفاعي براي خانواده هاي بي  بضاعت توسط وزارت آموزش و پرورش پرداخت و ۴۰ درصد به موسسان مدرسه مربوطه واگذار مي  شود. پرداخت مابقي شهريه كه تنها ۲۵ درصد است، به عهده خانواده است.
رفيعي از كارشناسان ارشد مشاركت هاي مردمي وزارت آموزش و پرورش در اين باره مي  گويد: «طرح رافع شامل خانواده هايي است كه پدر بالاي سرشان نيست. يعني پدر اين خانواده فوت كرده و در اين صورت لفظ بي  بضاعت به آنها اطلاق مي  شود. چنانچه اين خانواده ها به لحاظ مالي براي ثبت نام در مدارس غير انتفاعي دچار مشكل شوند و شرايط تحصيل در اين مدارس را داشته باشند، مي  توانند با مراجعه به آموزش و پرورش منطقه سكونت خود، نسبت به ثبت نام در چنين مدارسي اقدام كنند.»
اما بي  بضاعت بودن خانواده ها، بايد به تاييد آموزش و پرورش منطقه برسد. فرضا اگر فرزندي، پدرش را از دست داده باشد، بايد گواهي فوت پدر خود را به تاييد مسوولان برساند و عدم تمكن مالي او و خانواده اش در پرداخت شهريه به اثبات برسد. به چنين خانواده  اي بي  بضاعت گفته مي  شود. طرح رافع از چند سال پيش ، اين عده را تحت پوشش خود قرار داده است.
هر سال به منظور پشتيباني از اين طرح، دولت بودجه اي را در اختيار وزارت آموزش و پرورش قرار مي  دهد. امسال هم مانند سنوات قبل، اين مبلغ از سوي دولت در اختيار مسوولان ذي ربط قرار گرفت اما هنوز به مجريان آن ابلاغ نشده است.
گفته مي  شود براي كل كشور مبلغ ۳ ميليارد تومان در نظر گرفته شده و سهم تهران بزرگ  از اين مبلغ ۴۰۰ ميليون تومان است. رفيعي در اين باره نيز مي  گويد: «هنوز اعتبار امسال به ما ابلاغ نشده. بنابراين نمي  توانيم براي دانش آموزان متقاضي ثبت نام كاري كنيم، لذا مجبوريم به دانش آموزان سال هاي قبل بيشتر برسيم و آنها را در اولويت قرار دهيم.»
طرح رافع به لحاظ اجرايي مي  تواند باري از روي دوش خانواده هاي بي  بضاعت بردارد اما به نظر مي  رسد وجود مشكلاتي ولو اندك اما موثر، اجراي اين طرح را با مشكل مواجه ساخته. به عنوان نمونه تاييد بي  بضاعت بودن يك خانواده از آن جمله است. مسوولان ذي ربط كميته اي براي تشخيص بي  بضاعت بودن يك خانواده در نظر نگرفتند. يعني دانش آموزي كه پدرش را از دست داده، كافي است با در دست داشتن گواهي فوت به سازمان آموزش و پرورش منطقه سكونتش مراجعه كند و تقاضاي ثبت نام در اين مدارس را ارايه دهد. مسوولان نيز تنها فوت پدر و ارايه برگه تقاضاي ثبت نام را مدركي كافي براي ثبت نام مي  دانند. حتي اگر اين دانش آموز وضعيت مالي مناسبي داشته باشد. مساله ديگر، فضاي دوگانه اجتماعي در ذهن دانش آموز است.
قطعا فردي كه در اين مدارس ثبت نام كرده، از تمكن مالي خوبي برخوردار است. حال دانش آموزي بي  بضاعت با ورود به اين مدارس، با فضاي متفاوت زندگي آنها روبه رو شده و اين خود مساله اي است كه در دراز مدت به صورت ناهنجاري اجتماعي بروز مي  كند. دكتر امان الله قرايي مقدم، جامعه شناس و استاد دانشگاه در اين باره مي  گويد: «به نظر من آشنايي با فضاي زندگي ديگران مي  تواند كارساز هم باشد، اما مي  دانيد كه بچه هاي امروزي متاسفانه با وجود نشانه هاي بارز اجتماعي مبني بر بالاتر نشان دادن افراد پولدار، رفتاري را از خودشان نشان مي  دهند كه باعث آزردگي روحي فرد مقابل مي  شود. در مدارس غير انتفاعي هم اين مساله كاملا به چشم مي  آيد. به عبارت ديگر اگر خوش بين بوديم كه دانش آموزي در سال هاي گذران مدرسه با اين مسايل روبه رو نمي  شود، امروز بايد مواظب باشيم كه فرزندانمان با اينگونه چالش ها روبه رو نشوند تا در روند تحصيلي آنها تاثيرگذار نباشد.»
از سوي ديگر اين مسوول شاغل در وزارت آموزش و پرورش تا حدودي با اين فرضيه مخالف است و آن را چنان كه بايد و شايد موثر نمي  داند. وي در اين باره مي  گويد: «معناي وجودي اين مدارس آن نيست كه هر دانش آموزي كه آنجا ثبت نام مي  كند، وضع مالي اش ايده آل باشد. دانش آموزان معمولادر جايي ثبت نام مي  كنند كه محل زندگيشان همان جا است. پس محل زندگي هر كس مي  تواند بيانگر وضع مالي او و خانواده اش باشد و به نظرم دوگانگي مورد نظر شما چندان بوجود نمي  آيد. اما در مورد تاييد بي  بضاعت بودن افراد، درست است كه كميته اي به اين منظور در سازمان تعريف نشده، ولي ما به طرقي در مورد بي  بضاعت بودن آن خانواده تحقيق مي  كنيم.» اما تحقيق از چند هزار دانش آموز بي  بضاعت حتما مجموعه اي بزرگ را مي  طلبد و چنين مجموعه اي نيز وجود خارجي ندارد!
به نظر مي  رسد اين طرح در جهت گسترش فضاي آموزشي مدارس غيرانتفاعي اجرا مي  شود و اين در حالي است كه شايد تزريق اين مبالغ به بدنه مدارس دولتي، مي  توانست چهره اي موجه تر به اين مدارس بدهد. اما رفيعي با رد اين نظريه مي  گويد: «هزينه سرانه تعيين شده براي مدارس دولتي به مراتب بالاتر از ارقامي است كه براي طرح رافع در نظر گرفته شده حتي حقوق معلم ها نيز در اين سرانه محاسبه شده است، اما ما مدعي هستيم كه بايد از مدارس غيرانتفاعي بيشتر حمايت شود. شما مي  بينيد كه موسسان مدارس غيرانتفاعي تنها يك وام براي راه اندازي مدرسه خود از دولت مي  گيرند و مابقي هزينه ها توسط اوليا پرداخت مي  شود. در حالي كه مدارس دولتي بيش از اين مورد حمايت قرار مي  گيرند.»
و اما مشكلي كه هنوز هم برطرف نشده و هر سال بر سر آن بحث و جدل مي  شود.
شهريه مدارس غيرانتفاعي 
«مجبوريم براي هر فرزند، ۸۵۰ هزار تومان بپردازيم، اما نمي  دانيم اين پول ها بر اساس چه تعرفه اي دريافت مي  شود. اگر هم به تدريس مدارس دولتي اكتفا كنيم كه معلوم نيست آيا واقعا معلم ها با مشكلاتي  كه دارند، درمدارس دولتي تدريس خوبي مي  كنند يا نه.»
اينها، بخشي از حرف هاي مادري است كه براي ثبت نام فرزندش در يكي از دبيرستان هاي غيرانتفاعي، مبلغ مذكور را پرداخت كرده است. اما بر اساس مصوبه وزارت آموزش و پرورش، شهريه درخواست شده توسط اين مدارس بايد به تاييد دو مرجع برسد.
يكي، كميته نظارت آموزش و پرورش منطقه و ديگري اولياي مدرسه. يعني خدماتي چون فوق برنامه، كلاس هاي كنكور، اردوهاي تفريحي و... كه به صورت داوطلبانه انجام مي  شود بايد به تاييد اولياي مدرسه برسد و هزينه تعيين شده در سر فصل خودش انجام شود.
چنانچه اولياي دانش آموزان با مواردي خارج از اين مصوبه برخورد كردند مي  توانند به كميته نظارت واقع در سازمان آموزش و پرورش همان منطقه مراجعه كنند.
به نظر مي  رسد با اجراي طرح يا طرح هايي نظير رافع، مدارس غيرانتفاعي رشد بيشتري داشته باشند و در طرف مقابل، مدارس دولتي روزبه روز به لحاظ كيفيت تدريس تنزل پيداكنند. هنوز مشكل معيشتي معلمان مدارس دولتي پابرجاست و اين در حالي است كه بودجه طرح رافع هر سال اضافه مي  شود. شايد اگر چنين پولي به مدارس دولتي تزريق شود، بخشي از مشكلا ت آنها را كاهش دهد. نكته جالب آنكه وقتي از مدير كل مشاركت هاي مردمي وزارت آموزش و پرورش در مورد تعداد دانش آموزاني كه از ابتداي اجراي اين طرح تحت پوشش قرار گرفته اند سوال مي  كنيم، وي مي  گويد: «آماري نداريم.»
حالا اين پرسش براي افكار عمومي وجود دارد؛ُ بودجه ۳ ميليارد توماني كه هر سال تحت عنوان طرح رافع در اختيار وزارت آموزش و پرورش قرار مي  گيرد، چگونه هزينه مي  شود و بر اساس كدام آئين نامه و چگونه اين بودجه به مدارس غيرانتفاعي تزريق مي  شود و چگونه است مسوولاني كه پول را هزينه كرده اند آماري از تعداد اين دانش آموزان ندارند؟!

در خيابان كه حركت مي  كنيد يا در پياده رو قدم مي  زنيد، كافي است سرتان را كمي به راست و كمي به چپ بچرخانيد. اولين چيزي كه به در و ديوار چسبيده و آن را مي  بينيد، تبليغات است. تازه تبليغاتي كه آن را رويت مي  كنيد، فقط شامل بيلبورد و پارچه هاي بزرگ نيستند كه تراكت هاي كوچك، برچسب هاي رنگي و... را هم شامل مي  شوند. شايد بتوان گفت در تابلوهاي تبليغاتي كه متعلق به شركت هاي بزرگ و مشهور هستند، نوعي هماهنگي رنگ ديده مي  شود اما به جرات مي  توان گفت اكثر كارشناسان امر تبليغات بر اين باورند كه تبليغات شهري تهران دچار نوعي از هم گسيختگي است و مي  تواند آلودگي بصري ايجاد كند.
يكي از مباحثي كه در هفتمين نشست گروه تخصصي زيباسازي كلانشهر هاي كشور، مورد بررسي كارشناسان قرار گرفت، آلودگي بصري تبليغات كلانشهرهاست. در صورت توجه به اين پديده در استان  هاي بزرگ و كوچك كشور، از تبليغاتي كه آلودگي بصري به وجود مي  آورد، جلوگيري مي  شود.
محمد ابراهيميان عضو هيات زيباسازي شهرداري اصفهان در اين باره مي  گويد: «در حال حاضر ۲۰ درصد تابلوهاي تبليغاتي اصفهان بر اساس تفاهم  خاص در اختيار نهادهاي فرهنگي قرارگرفته و ديوارنويسي و تبليغ بر روي پشت بام ها در اصفهان ممنوع است.» رضا نجفي كارشناس مديريت زيباسازي كرج هم درباره آلودگي بصري تابلوهاي تبليغاتي معتقد است: «اگر بيلبوردهاي تبليغاتي دقيق نصب نشوند، آزاردهندگي و آلودگي بصري آن لطمه هاي زيادي به جامعه مي  زند. در كرج شوراي زيباسازي در شهرداري تشكيل شده كه نظارت بر تمامي طرح ها و پروژه هاي مرتبط با زيباسازي شهرها با حضور استادان رشته هاي مختلف هنري و سازندگان تنديس، سفال، معماري و تبليغات و طراحي صنعتي و سازه  صورت مي  گيرد.»
به نظر مي  رسد اين گونه تعاريف تنها درحد همان حرف هاي كليشه اي و نهايتا جهت درج در يك پايان نامه دانشجويي باقي مي  ماند. زيرا حرف اول را در تبليغات پول مي  زند و هر قدر كه پول شما بيشتر باشد، فضاي تبليغاتي شما هم بيشتر است و كسي كاري به آلودگي بصري تابلوي تبليغاتي شما ندارد.
سيد علي اكبر رزمي رئيس شوراي اسلامي شهر مشهد هم در اين باره مي  گويد: «در كلانشهرهاي كشور به اين نتيجه رسيديم كه مردم به وضعيتي از توسعه اقتصادي رسيدند كه آمادگي پذيرش مسايل مربوط به زيبايي هاي شهرها را دارند. مثلا در مشهد دو سالي است كه نما را در خيابان هاي با عرض ۲۰ متر ضروري اعلام كرديم و هيچ معترضي هم نداشتيم.»
اما بايد به اين نكته هم توجه داشت كه تبليغات به كاررفته در كلانشهرها بيشتر با نوع نگرش مردم آن ناحيه به مسايل آميخته شده و شايد تغيير در اين نگرش ها در كوتاه مدت نه تنها كارساز نباشد كه ضررهاي متعدد ديگري را نصيب مردم كند. رزمي در اين باره مي  گويد: «در تبليغات بايد مسايل شرعي را نيز فارغ از گرايش هاي سياسي در نظر گرفت، زيرا معتقديم اين امر پذيرش عمومي را نيز در پي دارد. اما توجه به زيبايي  شهرها بدون داشتن اختيارات لازم شهرداري ها غيرممكن است و ضعف اقتدار شهرداري در برخي موقعيت ها باعث مي  شود تا مجبور شويم چشم هايمان را بر روي تخلفات ببنديم.»آ

بهشت افاغنه هم سر آمد. اگر تا پيش از اين آنها مي توانستند، بي هيچ دردسري در كشور همسايه تحصيل و زندگي كنند، اكنون آنها نيز مانند هر تبعه خارجي بايد براي ادامه حضور در ايران، ويزا بگيرند. دكتر علي محدث، مدير كل دانشجويان داخل وزارت علوم تحقيقات و فن آوري اعلام كرده، دانشجويان افغان براي تحصيل در دانشگاه هاي كشور بايد ويزاي تحصيلي داشته باشند. وي افزوده است: هر دانشجوي افغان كه در ايران تحصيل مي كند، بايد در مدت اقامت خود، ويزاي تحصيلي داشته باشد و اين دانشجويان پس از فارغ التحصيلي بايد به كشورشان بازگردند، زيرا اقامت آنها در ايران پس از اتمام مهلت ويزاي تحصيلي، غيرقانوني است. به گفته محدث سال گذشته يك آزمون متمركز اختصاصي ويژه افغان ها برگزار شد و طي آن حدود ۴۰۰ دانشجوي افغان در دانشگاه هاي كشور جذب شدند، همچنين هم اكنون نيز حدود ۶۰ دانشجو به صورت فراگير پذيرش شده و در دانشگاه قزوين مشغول به تحصيل هستند.

اولين جشنواره توليدات الكترونيكي دانش آموزان و معلمان آبان ماه امسال در اصفهان برگزار مي شود. در حالي كه اكثر دانش آموزان در مدارس، آموزشي درمورد رايانه يا اينترنت نمي بينند برگزاري اين جشنواره را هم بايد محدود به قشر متوسط به بالا دانست كه دسترسي به اين امكانات براي آنها مقدور است.
وب سايت شخصي، وب لاگ شخصي، وب سايت مدرسه، كتاب الكتريكي، چند رسانه هاي آموزشي، چند رسانه هاي كمك آموزشي، نشريه الكترونيك، آموزش از راه دور، خبرنامه الكترونيكي، وب سايت آموزشي و شبكه سازي فضاهاي آزمايشگاهي از موضوعات اين جشنواره است. به هر حال جاي خشنودي دارد كه به لزوم پرداخت به اين ابزار جديد رسانه اي در آموزش و پرورش هم پي برده شد.

با وجود افزايش حضور زنان در اجتماع و به خصوص دانشگاه ها و با وجود تلاش هايي كه براي رفع تبعيض از صحنه آموزش دختران شده است، دختران از دسترسي به منابع مورد نيازشان محروم هستند.
مشاور وزير آموزش و پرورش و مدير كل دفتر امور زنان اين وزارتخانه در هشتمين اجلاس مشاوران روساي سازمان آموزش و پرورش در اين رابطه گفت: «اگر توسعه را پيشرفت و بهبود زندگي تلقي كنيم در اين مسير رفاه آزادي حقوق بشر و احترام به انسان ها نقش اساسي دارند.» فقر، خشونت و حقوق زنان در آموزش از مهم ترين مسايل مورد مناقشه در امور زنان است كه زمينه رفع آنها بايد در آموزش و پرورش فراهم شود.
به گفته تندگويان، مشاور وزير آموزش و پرورش در حال حاضر ما از منابع مالي نسبتا خوبي بهره مند هستيم كه اين اعتبارات به دليل توجه خاص دولت به امور زنان است.

به گفته شهردار كرج به دليل عدم مقابله با زلزله سهم ايران از تلفات اين پديده طبيعي سه برابر كشور ژاپن است. آمارها نشان مي  دهد در۱۰۰ سال گذشته بالغ بر يك ميليون و ۶۰۰ هزار نفر در جهان بر اثر زلزله جان خود را از دست داده اند. بيش از ۸۰ درصد زلزله هاي مخرب در شش كشور ايران، شوروي سابق، ژاپن، تركيه، پرو و گواتمالا رخ داده است كه متاسفانه سهم تلفات ايران در ميان كشورهاي مذكور ۳/۱۷ درصد است كه اين رقم بيشترين سهم را متوجه كشور ما كرده است.
البته مي  توان با تجهيز سازمان هايي مانند آتش نشاني و رساندن اين مراكز به سطح استاندارد جهاني گام موثري در كم كردن تلفات برداشت.

اين تراژدي آمبولانس ها انگار تمامي ندارد.۵۰درصد آمبولانس ها در كشور فرسوده است، در حالي كه امكان تعويض آنها فراهم نشده است. در كشور ما يك هزار و ۱۰۰ دستگاه آمبولانس وجود دارد كه بيش از ۵۰ درصد آنها عمري بيش از ۲۰ سال دارند و به گفته رئيس اورژانس كشور ناچاريم كه از اين آمبولانس ها استفاده كنيم، چون تعداد آمبولانس ها به حدي نيست كه بتوانآنها جايگزين كرد. البته هنوز كسي از تعداد آمبولانس هاي موجود در كشور مطلع نيست و طرح شناسنامه دار كردن اين آمبولانس ها هم به منظور داشتن اطلاعات دقيق تر از آمبولانس هاي موجود در كشور است كه آغاز شده است. با وجود اينكه بودجه زيادي به امر تعويض آمبولانس ها اختصاص يافت، ولي به دليل عدم همكاري گمرك براي ورود اين خودروها، هنوز ماجراي تعويض آمبولانس ها هم مشابه ماجراي طرح تعويض ميني بوس ها و خودروهاي فرسوده شده است، با اين تفاوت كه اين بار پاي مرگ و زندگي در ميان است.

وقتي حضور دين در جامعه اي كمرنگ مي شود، تازه به تاثيرات آن بر روي افراد توجه مي كنند و موضوع مورد بررسي قرار مي گيرد. يك پژوهش در آمريكا نشان مي دهد فعاليت هاي مذهبي، نوجوانان را از رفتارهاي پرخطر محافظت مي كند. فعاليت هاي مذهبي موجب كاهش دوام بدرفتاري و رفتارهاي جنسي در بين نوجوانان و محافظت آنها در برابر رفتارهاي پرخطر در اوقات فراغت مي شود. اين پژوهش نشان مي دهد حضور بالاي دانش آموزان سياهپوست در مراسم مذهبي كليسا اين نوجوانان را از رفتارهاي پرخطر در اوقات فراغت محافظت مي كند.
گفت وگو با ۷۰۰ نوجوان سياهپوست در مدت ۴سال نشان مي دهد كه فعاليت هاي مذهبي زياد در كلاس، افزايش فهم زمينه هاي مصرف كمتر ماريجوانا در پسرها و سيگار در دخترها را به وجود آورده است. اين مطالعه نشان داد كه در مدت دبيرستان، كاهش زياد فعاليت در امور مذهبي به نحو معني داري سبب افزايش مصرف الكل در پسرها و پرداختن به امور جنسي در دخترها مي شود.